Heimskringla - 08.08.1923, Blaðsíða 4

4 BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 8. ÁGLST, 1923.
HEIMSKRINQLA
(ItefM* IIM)
Koatar M I hverjam ml8t(kvil«ci
Elgeodurt
THE VIKING PRESS, LTD.
»61 •* 86S 9AKGENT A VK., WINNIPIG,
Tuirlmii N-6M7
Terf UiIuIm er $S-M irtauKuHim »«i|
lot frrlr fram. Allar burgailf mmméU
rllamanal blnWlaa.
STEFÁN EINARSSON, ritstjóri.
H. ELIASSON, ráðsmaSur.
Utnulnkrlft tíJ blaValan
HelmMkrlngrla Newa A Pnhllnhlnit Co.
Lessee of
THR TIKI7TG PKlll, Ltl^
Wtnniyeg, ICan.
Vtaalahrlft tll rttotjérama
EDITOR
BBIMSKRIK6LA,
Wlaatgag, Maa.
Box ttfi
tm
The 'Helmskfdngla” is printed and pnb-
iished by Heimskringla Newi ané
Publishlng Co„ 853-855 Sargent Awe.
Winnipeg, Manitoba. Telepbone N-6587.
WINNIPEG, MANITOBA, 8. ÁGOST, 1923
Islendingadagurinn í
Winnipeg.
I ákjósaníegasta veðri, skafheiðríku lofti
og svölum sunnanblæ, héldu Winnipeg-ís-
lendingar þjóðminnmgardaginn hátíðlegan í
River Park, 2. ágúst.
Fjöldi fólks var þar saman kominn, en þó
færra en vera bar, því þjóðminningarhátíð-
ina eiga allir Islendingar að sækja. Einkum
var fátt af unga fólkinu, þar til að sól var af
lofti og dansinn byrjaði. Hans mátti ekki
fa»a á mis, þó mestu skemtun dagsins væri
ekki sint — ræðunum. En svo hefir líklega
blessað unga fólkið dansað af eintómri þjóð-
rækni þetta kvöld.
Ræðurnar byrjuðu með gagnorðu ávarpi
frá forseta dagsins, Hannesi Péturssyni. Því
næst talaði fylkisstjóri Sir James Aikins
nokkur vingjarnleg orð í garð Islendinga, en
honum, ásamt borgarstjóra S. J. Farmer, er
kom síðar, bauð nefndin á þjóðhátíðina. —
Sagði fylkisstjóri meðal annars, að hann
æskti þess að allir Islendingar væru til Mani-
toba komnir, betri og nýtari borgara ætti þá
ekkert fylki. Var orðum hans tekið með
sama vinarhug og þau voru töluð.
Næst flutti dr. Ágúst H. Bjarnason ræðu
fyrir minni Islands. Er hún prentuð í þessu
blaði, og skal því ekkert tekið hér upp úr
henni. En 'þess er verðugt að geta, að áheyr-
endunum hlýnaði um hjartaræturnar meðan
hún var fhitt, svo áþreifanlega lýsti ræðu-
maðurinn framtíðarmöguleikum íslands og
íslenzku þjóðarinnar. Minningarnar um eyj-
una, sem —
“ber í hátign hvítan fald við ský,
í möttli bláum, með gullhlað glæst um enni,
í grænum kyrtli og bíómum stungið í —”
blossuðu þá upp og þjóðræknistilfinningin
var alráðandi. I fám orðum sagt, ræðan jók
oss trúna á framtíð ísiands og glæddi með-
vitundina um þörf þjóðræknisstarfsemi vorr-
ar. Og vel sé hverjum þeim, er þann dýr-
mæta boðskap flytur oss.
Kvæði orti Jakob Thorarensen fyrir minni
Fjallkonunnar, er lesið var af Einari P. Jóns-
syni á eftir ræðunni.
Séra Friðrik Hallgrímsson mælti fyrir
mmni Canada. Var ræða hans áheyrileg og
»njöl) og hinn bezti rómur gerður að henni.
Birtist hún væntanlega í blöðunum.
í Þegar hér vár komið, var borgarstjórinn
kominn, og ávarpaði hann Islendinga á þá
leið, að meðal þeirra ætti 'hann suma af sín-
um einlægustu vinum; hann kvaðst meta
mjög víðsýni þeirra og frjálslyndi, og bar
þeim söguna vel í hvívetna. .
Næstur honum talaði rektor lögfræðis-
skólans, Joseph Thorson, fyrir minni ís-
lenzku landnemanna. Mr. Thorson er ment-
aður í þessu landi, flytur fyrirlestra á ensku
svo að segja daglega við háskólann, og tal-
ar ensku á heimili sínu, sem flýtur af því, að
kona hans er ensk. Þegar þannig stendur á,
virðast tækifærin lítil, til að leggja rækt við
íslenzku. En samt ftutti Mr. Thorson ræðu
sína á íslenzku, og gæti^það verið öðrum
hinna yngri manna hér gott íhugunarefni og
til eftirbreytni, að leggja rækt við og halda
við íslenzkri tungu. Ræða hans er birt á öðr-
um stað í þessu blaði. Þótt vér ætlum ekki
að gera hana sérstaklega að umræðuefni,
getum vér ekki stilt oss um að benda á það,
að áherzlan, sem þar er lögð á manngildið,
stingur dálítið í sjúf við þá skoðun, sem
Suimudagsblaðið (eina íslenzka) heldur
fram um hugsjónalíf Vestur-Islendinga, og
sem ekki á að vera í öðru fólgið en auðs-
söfnun. Ræða Mr. Thorsons ber vott um
annað. Þar er andlegi auðurinn það eina,
sem metið er að nokkru; fjársafn því aðeins
nýtilegt, að það sé notað til þess að hefja
andann á hærra stig. Þjóðarauðurinn liggur
í manngildinu. Engu öðru. Ræða Mr. Thor-
sons féll í frjóvan jarðveg og var að verð-
ugu lofuð, sem nægja ætti til þess að sann-
færa hvern og einn um það, að Vestur-ís-
lendingar meta þær hugsjónir ennþá, sem
mest er um vert og hafa ekki mist sjónar á
þeim við sambúðina við eina af mestu menn-
ingarþjóðum heimsins — brezku þjóðina.
Á eftþ ræðu þessari Ias séra Rögnv. Pét-
ursson upp kvæði, ort af Gutt. J. Guttorms-
syni, fyrir minhi landnemanna.
Ennfremur töluðu Col. Paul Johnson frá
Norður Dakota og B. L. Baldwinson, fáein
orð; var boðið það vegna þess, að þeir voru
báðir í landnemahópi þeim, er hingað kom
fyrir 50 árum. Árni Eggertsson mælti og
fáein orð í* sambandi við stúdentagarðinn,
sem í ráði er að reisa heima, og hvatti Vest-
ur-íslendinga til þátttöku í því verki, með
fjáraðstoð.
Lúðrasveit spilaði af og til frá hádegi til
kvölds.
Fjöldi íþrótta fór fram og annara skemt-
ana og voru verðlaun gefin þeim, er framúr
sköruðu. Er sú skrá birt á öðrum stað í þessu
blaði.
Yfirieitt fóru skemtanir dagsins vel fram,
og á íslendingadagsnefndin þakkir skilið
fyrir, hve ötullega hún hefir starfað; einnig
þeir, er svo mikla þjóðrækni sýndu, að sækja
hátíðina.
Warren G. Harding.
Á fimtudagskvöldið 2. ágúst barst sú fregn
útum heim allan, að Warren Gamaliel Hard-
ing, forseti Bandaríkjanna, væri látinn.
Lát slíkra manna sætir ávalt miklum tíð-
indum og söknuði, ekki einungis hjá heima-
þjóð sinni, heldur einnig meðal annara
þjóða.
Þannig er því varið með lát Hardings for-
seta. England, Frakkland og flest hin Ev-
rópulöndin hafa látið Bandaríkjaþjóðinni
samhygð sína í ljós, en almennust er að lík-
indum samhygð þjóðarinnar, sem næst henni
er í ötlum skilningi — canadisku þjóðarinn-
ar. —
Lát forsetans bar mjög sviplega að. Hann
var, sem kunnugt er, á ferðalagi til Canada
og Alaska, og var kominn á suðurleið aftur
til San Francisco. Á gistihúsi þar lézt hann
af slagi eða hjartabilrm. Hann hafði verið
veikur í viku áður, en lát hans bar eigi að
síður óvænt að höndum. Kona hans var með
honum og var að lesa fyrir hann i tímariti,
er hann hné örmagna út af og sofnaði Mund-
inum langa.
Með Harding forseta er mikill maður að
velli fallinn. Umhyggjusemi hans fyrir öllu
því, er þjóð hans var til velferðar, var mjög
mikit. Störf hans í því efni verða skráð og
geymd af þjóð hans, en ekki gleymd. En
hans verður einnig minst af öðrum þjóðum,
fyrir friðartilraunirnar, sem hann var frum-
kvöðull að. Hann var upphafsmaður einn-
ar þeirrar raunverulegustu hreyfingar, er sett
hefir verið af stað í því efni, en það voru
afvopnunartillögur hans, sem fundurinn í
Chicago fjallaði um og viðteknar hafa verið.
Hugmyndin um að koma á friði hefir verið
vakandi í meðvitund margra áður. En híúi'
hefir oftast strandað, er til framkvæmdanna
kom. Afvopnunarhugmynd Hardings for-
seta var ólík öllum slíkum ráðagerðum að
því leyti, að hún var strax framkvæmd að
nokkru. Og þó að hún nái ekki langt enn,
hún ef til vill veigamesta og raunveruleg-
asta sporið, sem stigið hefir verið í friðar-
áttina.
Fyrir það spor verður hann að verðugu
viðurkendur um heim allan.
Af æfiferli Hardings er það í stuttu máli
að segja, að hann var fæddur á bóndabýli í
íorpi því, er Corsica heitir í Marrow County
Ohio-ríki, 2. nóvember 1865. Þar ólst
hann upp hjá föður sínum, dr. George T.
Jarding héraðslækm. Búskap stundaði fað-
ir hans jafnframt læknisstörfum; varð hann
að gera það til þess að auka tejíjur sínar.
Jarnaskólamentun naut sonur hans þar. 14
ára gamall byrjaði Warren Harding á Ohio
'entral Cóllege of Iberia, og útskrifaðist
>aðan með góðum vitnisburði sem vísinda-
mannsefni (B. Sc.). Við skólann var blað
gefið út af nemendum og var Harding rit-
stjóri þess. Gat hann sér þá þegar góðan
orðstír sem ritstjóri.
Faðir hans vildi, að hann Iegði fyrir sig
ögfræðisnám. Ög með það fyrir augum fór
■larding 1882 til Marion, Ohio. En hann
■ gefinn fyrir hljómlist, og með því að
nann átti þá kost á að leika á hljóðfæri í
lúðrasveit emni, tók hann því. En hann
þurfti á talsvert miklu fé að halda til þess að
ferðast um landið með lúðrasveitinni. Kendi
hann þá á skólum, þegar tækifæri gafst til
þess. Og einn vetur var hann við laganám.
Blað eitt, er “Marion Star” hét, í Marion
í Ohio-ríkinu, varð um þessar mundir gjald-
þrota. Það var á uppboði selt fyrir $300.
Dr. Harding, gaðir Warrens, keypti þá blað-
ið handa syni sínum. Nítján ára varð hann
því blaðstjóri.
Harding steypti sér niður í stjórnmálin
undireins. Hann gerðist talsmaður repu-
blikastefnunnar, og svo vel og djarflega hélt
hann fram máli sínu, að hann var aðeins 21
árs gamall orðinn einn af leiðandi mönnum
þeirrar stefnu í bygðarlagi sínu.
En erfitt varð fyrir hann að halda blaðinu
úti. Samt tókst honum það ,6m tíma. Og
allmenna ráðstefnu repúblikaflokksins sótti
hann, til þess að þeyta lúðurinn fyrir Blaine
forsetaefni þeirrar stefnu, en uppskar ekk-
ert nema ferðakostnaðinn við það. Og þeg-
ar hann kom til baka, varð hann sér þvert
um geð að selja blað sitt.
Því næst varð hann fréttaritari blaðsins
“Marion Mirror”. Það fylgdi demokrötum
að málum. En þeirri stöðu tapaði hann
brátt, vegna þess að hann þótti um óf natinn
við að skjóta góðu orði inn í þær fyrir
Blaine og stefnu republika.
Upp úr því keypti hann dagblaðið “Mar-
ion Star”, með öðrum manni og vini sínum,
“Jack” Warwick að nafni. Var það þá
óhátt í skoðunum, en Harding var ekki lengi
j að gera það að öflugu republika málgagni.
Um þetta leyti kyntist Warren Harding
ungfrú Florence Kling, og feldu þau ástar-
hugi saman. Faðir stúlkunnar var mjög á
móti því að þau giftust, og virtist efnaleg
framtíð þessa unga blaðamanns alt annað en
glæsileg. Og dóttur sína hótaði hann að
svifta arfi, ef af þeim ráðahag yrði. En
þau létu það ekki á sig fá. Harding komst
yfir lóð og lét reisa hús á henni. Og í því
húsi giftust þau 8. júlí 1891. En faðir stúlk-
unnar efndi örð sín, og í mörg ár er sagt að
hann hafi ekki tallað orð við tengdasoninn.
En seinna tókust þó vinsemdir með þeim;
gam)i maðurinn sótti um opinbera stöðu, og
átti Harding og blaði hans það að þakka, að
hann hlaut hana. Það brást, er margir héldu
að Harding myndi þá gjalda líku líkt og að
blað hans mundi snúast á móti tegndaföð-
urnum.
iKona Hardings aðstoðaði hann á alla lund
og annaðist um reikningsfærslu við blað
hans, svo að hann gæti gefið sig því meir við
ritstörfum.
Nú urðu áhrif hans sjálfs og blaðs hans
fyrir alvöru mikil. Hefir einhver þakkað
það gengi því aðallega, að vinnumenn Har-
dings urðu honum svo samrýmdir, vegna al-
úðar hans, að þeir unnu óskiftir að áhuga-
málrun hans, í stað þess að miða vinnu sína
við kaupgjald sitt.
Árið 1899 sótti Harding um þingsæti í
efri deild rikisþingsins í Ohio, og hlaut em-
bættið. Var hann endurkosinn í það árið
1901 og varð þá leiðtogi republikaflokksins
í senatinu. Árið 1903 varð hann vara-
ríkisstjóri (Lieutenant Governor), og um
ríkisstjórastöðuna sótti hann 1910, en beið
ósigur. i
Þegar Republikar útnefndu William Taft
fyrir fórseta árið 1912, hafði Harding orð
fyrir þeirri útnefningu. Tveim árum síðar
var hann sjálfur kosinn senator í Bandaríkj-
unum fyrir Ohio. Formaður var hann á aðal-
fundi republika árið 1916 í Chicago. Og sem
forsetaefpi Bandaríkjanna fyrir hönd repu-
blika var han nútnefndur 12. júní 1920.
2. nóvemiber 1920 var hann kosinn for-
seti. Embættiseið sinn vann hann 4. marz
1921, og varð hann þá 29. forseti Banda-
rikjanna.
Varfæmi kvað vera eitt af því, sem all-
mikið bar á í fari Hardings forseta. Kosning
hans í æðsta sæti hinnar voldugu Bandaríkja
þjóðar, átti ekki rót að rekja til þess, að
hann sjálfur' hefði sig svo mjög í frammi að
sækja um það. Það voru vinir hans og kring-,
umstæðurnar, sem hann hafði að vísu sjálfur
skapað, sem mestan þáttinn áttu í því, að
hann hlaut eiribættið.
Gáfur hanS er sagt að verið hafi farsælar.
Hann var góður maður og hafði sérstaklega
gott lag á að fá beztu menn þjóðarinnar til
samvinnu við sig. En öll þau mál, er hann
unni og hann var sannfærður um, að til vel-
férðar leiddu, beitti hann sér af lífi og sál
fyrir og sýndi*$fburða þrek og þrautseigju,
er svo stóð á. En hann íhugaði hvert efni
vandlega, áður en hann veitti því fylgi.
iHjarta hans sló undir því, er hann tók sér
fyrir hendur.
I daglegri umgengni var Harding forseti
viðfeldinn, síglaður og skemtinn og yfirlæt-
islaus með öllu?
IFaðir forsetans látna, dr. George T. Har-
ding, er enn á lífi og er um áttrætt. Hermt
er að hann hafi tekið sér lát sonar síns mjög
nærri. Móðir hans er fyrir mörgum árum
dáin; voru svo miklir kærleikar á milli War-
rens og hennar, að þau mittu varla skilja.
Og eftir að sonur hennar var giftur og frá,
foreldrum sínum farinn, er mæft að hann
hafi sjálfur, eða ef hann kom þv^ ekki við
sent henni blóm á hverjum sunnudegi.
Vinir Hardings forseta segja, að honum
hafi hvað mannkærleika snertir, svi{>að til
Lincolns forseta.
Hinar jarðnesku leifar forset-
ans voru fluttar frá San Francisco
til Washington. Og eftir hinar
síðustu kveðjur þar, verða þær
fluttar til Marion í Ohio og grafn-
ar. Fyrir fremd og frama þess
staðar hafði Harding unnið
manna bezt; hann var þar fædd-
ur og uppalinn, þar hafði hann
lengst af æfinin lifað og starfað,
glaðst og hrygst. Þeim stað unni
hann ávalt og saknaði, jafnvel eft
ir að Jiann flutti í hvíta húsið.
Þar átti hann sína einlægustu vini.
I návist þeirra kaus hann að hvíla
liðinn.
----------XXX----------
Minni Islands.
Flutt á íslendingadegi í Winnipeg
2. ágúst 1923.
Eftir dr. Ágúst H. Bjarnason,
Háttvirtu Vestur-Islendingar!
Það er nú liðinn réttur aldar-
liriðjimgur, eða 33 ár, síðan fyrsta
tslenzka þjóðhátíðin var haidin hér
vestan hafs, að undantekinni þjóð-
minning l>eirri, sem haldin var í
Mi.lwaukee 1874. Hefir það, eins og
þið vitið, fallið í mitt skaut að
mæla fyrir minni íslands að þessu
sinni. Eg er þakklátur fyrir veg
þann, sem méi hefir verið sýndur
með þessu, en eg er Htt undir þetta
búinn, því eg er nýkominn af ferða-
lagi. Og svo er vandinn meiri en
margur ætlar, þar sem svo margir
ágætir menn hafa mælt fyrir þessu
minni á undan mér. En úr því að
tengdafaðir minn, Jón sál. ólafs-
son, vai' einn af fyrstu frömuðum
þessa hátfðahalds og fyrsti máls-
hefjandinn, sæti það lítt á mér að
skorast undar*. En eg verð þá að
biðja ykkur, kæru landarr, að tak’.
viljann tyrir verkið.
I.
Nafnið.
Hafið þið tekið eftir þvi, fslend-
ingar, að þegar IsLand er nefnt í
áheyrn eriendra manna, er eins og
einhver kuldi.standi af orðinu? Og
er menn þessir Hta á hnattiegu
landsins og sjá, að nyrsti oddi þess
snertir sjálfan heimskautsbauginn,
er ^ins og hrollur fari um þá. I>eim
liggur við að halda, að landið sé
einhver eyðihólmi, og að þar sé
naumast nokkrum mannverum Hft.
Og hafið þið svo tekið eftir hinu,
þegar ísland er nefnt f ykkar eigin
eyru, þá er kuldinn alveg horfinn
úr þessu orði, og þið eruð mefra
að segja búnir að gleyma, hvað
það þýðir? X>að er iíkast þvf sem
hinir voigu straumar, er umlykja
laijd vort og gera það byggilegt og
sumarfagurt, bogi þá upp í brjósti
voru og hlýi oss um hjartarætumar.
Þá minnumst við ekki lengur vetr-
arhörkunnaý, sem verið getur á ís-
landi, og er þó engin á móts við
það, sem hún er oftast nær hér f
Oanada; og þá minnumst við ekki
heldur hretviðranna haust og vor,
heldur ijúkast þá upp fyrir sálar-
sjón vorri viðar. breiðar bygðir,
með sumargróðri og sólaryl. Og er
við hugsum til langdegisins heima,
þá komumst við í samskonar skap
og Klettafjaliaskáldið, er hann
kvað:
“Nóttlaus voraldar veröld,
þar sem víðsýnið skín.’’
iOg hvf skyldum við ekki líka
elska þetta land, sem forfeður vor-
ir hafa bygt endur fyrir löngu, sem
funga vor og saga er tengd við, þar
sem vagga vor flestra hefir staðið,
og þar sem oss hefir dreymt vora
fégurstu æskudrauma; þar sem við
höfum glaðst og grátið, kæzt og
kvalist, lifað og dáið mann fram af
manni, og þar sem ársalir eilífðar-
innar virðast lúkast upp fyrir
manni í norðurljósadýrðinni á
vetrum og sólsetursdýrðinni síimar
og haust; landið, sem við eigum
nú óátalið af öllum þjóðum og eig-
um að yrkja og bæta um ókomnar
aldir?
En — höfum vér þá gengið til
góðs götuna fram eftir veg?
"Það er svo bágt að standa í stað,
og mönnunum munar
annaðhvort aftur á bak
ellegar nokkuð a leið.”
Hefir oss skilað nokkuð áfram
síðan 1890, fíenna mannsaldur, sem
Dodd’s nýmapillur eru bezta
nýrnameðalið. I^ækna og gigt.
bakverk, hjartabilun, þvagteppub
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney PiIIe
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
«r £2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
um eða frá The Dodd’s Medic'na
Co.. Ltd., Toronto, OnL
liðinn er síðan? Já, eg hygg að svo
sé. l>á áttum við ekki eitt eimskip,
en nú eigum við ein 4—5 góð skip f
förum. Þ>á áttum við engan botn-
vörpung, en nú eigum við 30. Þá lá.
eqginn sími til landsins, en nú ligg-
ur hann um land alt. Þá var
verzlun vor í höndum, litlendinga,.
en nú er hún innlend. Þá voruin
tið háðir Dönum, en síðan hölunt
við fengið fult sjálfetæði, fyrst með-
heimastjórninni 1901 og síðan méð>
fullveldinu 1918.
En það er ekki alt gull, sem gló-
ir, og alit framfarir, er líta svo út'
á pappírnum, og við verðum að*
ganga nær og spyrja: Hefir oss far-
ið fram andlega og hverjar eru
framfarirnar, sem vér getum véenst?’
Það er bezt að svara síðustu.
spumingunni fyrst.
II.
Landið og þjóðin.
ísiand er áreiðanlega framtíðar-
innar land. Sjórinn f kringum
strendur þess ep því nær ótæmandi
auðsuppspretta. Landið getur
sjálft með góðri ræktun toorið því
nær ótakmarkaða kvikfjárrækt.
Hugsið ykkur, þegar búið er að
slétta ait kargaþýfið, sein til er á.
ísiandi, með þúfnabönum, hvort’
ekki muni verða þar grasgæfar
siéttur yfir að Hta. Og þegar búið
er að virkja fossana, þá getum vér
unnið það úr ullinni, kjötinu og
fiskinum og öðrum afurðum vor-
um, að það verði hin útgengileg-
asta vara. Eg tala nú ekki um
þann framtíðbrdraum, þegar far-
ið verður að skipa út rafmagninu
sem “hvftum kolum”. Þá verður
ísland, sem er þriðja fossauðugasta
iand í Evrópu, ekki einungis að-
aflgjafa og yigjafa sjálfs sín, held-
ur Og að aflsuppsprettu annara
þjóða.
Um þjóðina sjálfa er enn öðru
máli að gegna. Hún er enn á
gelgjuskeiðinu, og hana brestur enn
nægilega þekköigu og áræði til að
hagnýta sér allar auðsuppspretíú'r
eínar. Og svo bagar fólkéfæðin ose
sáran. Ef engir útflutningar hefðú
orðið árin 1873—90, þegar harðind-
in, úrræðaleysið og framtaksleysið
háðu oss mest, þá værum vér nú
orðnir um 150 þúsundir búsettra ls-
lendinga í iandinu, í stað þeirra
nærfelt 100 þús., er nú lifa þar.
En nú er svo komið, að sjávarútveg-
urinn einn útheimtir svo mikið
vinnuafl, að flveitirnar eyðast að
fólki, og einyrkjarnir til sveita eru
að gefa búskapinn upp á bátinn.
En ef nokkrir ykkar Yestur-1&-
lendinga, sem lært hafið að ryðja
löndin hér vestra og vinna þau,
kæmuð heim aftur og sýnduð lönd-
um yðar, hvernig einyrkjar hér fara
að erja stór lönd með vélum eínum
og hestum, þá væri mikið unnið.
En eg þori ekki að telja iieinn
mann á þetta nema þann, sem
hefði þetta tvent, fjármuni og
megna heimþrá til að bera.
En annað gætuð þið gert, Vestur-
Islendingar. Árið 1930 verður Al-
þingi 1000 ára, og þá ættuð þið,
Vestur-íslendingar, að heimsækja
oss hrönnum saman, helzt að
manna skip undir ykkur. Og þá
ættuð þið að fara að eins og far-
fuglarnir, sem bera frækorn f nefi.
Þið ættuð að hafa með ykkur alls-
konar útsæði, fræ og trjáplöntur,
sem þið haldið að geti dafnáð
heima; og þið ættuð að kenna vin-