Heimskringla - 08.08.1923, Blaðsíða 5

WINNIPEC, 8. ÁGÚST, 1923.
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSIÐA.
um ykkar og kunningjum að fara
með^-það. Eg hefi séð það vestur í
KJettafjölium, hvernig ein einasta
rrjátegund getur klætt fjöll og
fimindi. Ef ykicur tækist að kiæða
gamla landið skógi og öðrum
gróðri, þá væri sannarlega mikið
unnið og þið hefðuð vissuiega
greitt Torfagjöldin, þótt þið hyrf-
uð þá aftur 'til ykkar átthaga.
%
III.
Málið og bókmentirnar.
En — kann einhver vkkar að
ppyrja hér vestan hafs — til hvers
eruð þið Islendingar, svo fámenn-
ir sem þið eruð og svo erfitt sem
land ykkar er, að burðast við að
verá sérstök þjóð ag sjáifstætt ríki?
Og hvað á það að þýða, að binda
evo hugann við málið og fornment-
irnar, sem þið hafið gert?
Eg gæti svarað ylckur með erindi
lir fyrsta ættjarðarkvæðinu, sem
ort var hér vestan hafs, og sungið
var á fyrsta íslendingadeginum:
“Eémætur er fomöld sjóður
framtakssömum lýð:
aðeins frækorn fyrir ‘gróður,
fyrir nýja tíð. '
Já, vér eiskum isafoldu
eins og verður hún, ^
er það fræ rís upp úr moldu
árdags móti brún.”
Yér elskum auðvitað tungu vora
og bókmentir af því, að þær eru
etniviður annars meira, en vér elsk-
um þær lfka af því, að þetta er mik
ill og göfugur arfuf, sem oss ber að
gæta sem bezt, að gangi ekki úr
eér.
Og það er bezt að segja það strax:
beztu íslendingar heima fyrir bera
með sér þá leynilegu ósk og þrá,
að islendingar, svo fámennir sem
þeir nú eru og dreifðir, verði stór
og mikiJ þjóð og að einskonar for-
gönguþjóð meðal annara þjóða. En
þá má þjóðin ekki glata því bezta,
sem hún á.
Einhver mesti dýrgripurinn, sem
vér eigum, er vor eígin tunga, ís-
lenzkan. Kíðan ísland bygðist, hef-
ir hún verið andleg móðir vor. Hún
hefir haldið við menningu vorri og
mentun, hefir kveðið í oss hug
vom og dug, hefir kent óss speki
vora og trú.
Á þessari tungu — fbrntungu
alira Norðurlanda — er Landnáma
og íslendingabók rituð; hún hefir
geymt sögu sjálfra vor og airra
Norðurlanda; hún geymir Yöluspá
og Hávamál og Helgakviðurnar
báðar; á henni hefir Lilja og Passíu
eálmamir verið kveðnir, og hún
mun geyma lofsöng vom: “ö, guð
vors iands”, til hinnar siðustu
stundar:
— málið fræga söngs og sögu
sýpu betra guða víni,
mál er fyllir svimandi sælu
eál og æ!f, þótt hjartanu blæði.
En —kann einhver ykkar að
spyrja — er ekki tunga þessi farin
að fymast og ganga úr sér, og væri
ekki réttara að taka upp eitthvert
heimsmálið í hennar stað, t. d.
ensku?
Eg man, hvað það kom við hjart-
aðí mér, þegar eg las þau ummæli
Gests Pálssonar um fclenzkuna, áð
þetta gullfagra mál lægi ein§ og
brotinn iúður á jörð niðri, er enginn
hirti um að þeyta, eða að því mætti
likja við konungsdóttur f áiögum,
sem enginn hirti um að leysa og
færa í skartkiæði nútfðarlnnar. Og
eg hét þvf þá, að eg skyldi gera
mitt til þess að leysa hana úr álög-
unum. Síðan er nú liðinn rúmur
mannsaldur og margir menn mér
færari hafa staðið að því verki, og
nú hygg eg að megi segja, að eftir
svo sem aldarþriðjung hér frá verði
íslenzkan orðin svo þroskað mái,
að hugsa megi og segja á henni
flest það, sem unt er að segja á öðr-
um máium.
Hvf ættum vér þá að myrða vort
eigið mál, mál feðra vorra, elztu
tunguina, sem töluð hefir verið um
öll Norðuirlönd, eina sígilda Ev-
rópuniálið, sem enn er við lýði? Ef
vér gerðum það, glötuðum vér ekki
einungis ætterni voru og sögu, held
ur og sál feðra vorra og svo að segja
vorri eígin sál.
Og hvf ættum vér að glata þvf
máli, sem er ekki einungis hróður
aiira Norðurlanda og móðir þeirra
tungna, sem þar eru taiaðar, held-
ur svo mjög í hávegum haft, að það
er ken^, við háskóla víðsvegar um
lönd, ekki einungis á Norðurlönd-
um, heldur á Þýzkalandi, Englandi
og í Ameríku? Þér ættuð, Vestur-
Isiendingai-, að Iieimta það, að það
væri kent við alla háskólana í yðar
landi, ekki sízt vegna bókment-
anna, sem þetta mál geymir, því að
þær eru með þeim sígildxistu bók-
mentum, sem nokkur þjóð á í eigu
sinni.
Eða eiga nokkrar þjóðir til veg-
legri rit í eigu sinni en Eddurnarf
Heimskringlu Snorra Sturiusonar
og Islendingasögur? En hvað kenna
t. d. íslendingasögur oss?
Þær lýsa eðli og háttsemi for-
feðra vorra, kostum þeirra og löst-
um. Mannkostina munum vér, en
vftin höfum vér til þess að varast
þau, og þannig geta sögur vorar
kent oss hin heilbrigðustu Jifssann-
indi.
Enginn, sem lesið hefir IsJend-
ingasögur með gaumgæfni, mun
neita því, að metnaðarins gætir
þar einna mest, hjá körlum jafnt og
konum, þessa, að verða ekki öðrum
sfðri, láta ekki undan siga og verða
ekki undir í skiftum, en sjá sóma
sinn í hvívetna. Þetta auðkendi
landnámsmennina feðpr vora. —
Þetta hefir og, að mér skilst, auð-
kent yður, Vestur-lslendinga. Ætli
að það hafi ekki verið metnaður-
inn, sem kom yður til þess a<f vinna
yður upp úr skurðunum hér vestan
hafs? Og ætli að það sé ekki metn-
aðurinn, sem enn kemur náms-
mönnum yðar til þess að skara
fram xlr öðrum?
Að verða öðrum jafn snjall eða
snjallari, og helzt að skara fram úr,
þessi göfugi metnaður er löngun
hvers einagta íslendings, sem nokk-
uð er í spunnið, og það er þe.ssi
lyndiseinkimn, sem ásamt öðru
góðu ætti að geta gert oss að hin-
um útvöldu meðal þjóðanna.
Þá er annað, sem auðkennir Is-
lendinginn bæði fyr og síðar. Það
er fróðleiksfýsn hans og þekkíngar-
þrá, löngun hans til þess að kynn-
ast háttum og siðum og hugsunar-
hætti annara þjóða, og þá helzt
nema það, sem þykir Stórmannlegt
og drengilegt, muna það og Tæra
það í ietuir.
Fróðleiksfýsn tíessi varð fram
eftir öllum öidum að fræðimanna-
grúski’, og beindist þá aðalle^a í
þá átt að viðhalda gömlum minn-
ingum. En nú er öidin önnur. Nú
Ixeinist hún f þá átt að fá tök á
mannlífiDU og náttúrunni. f þess-
um skilningi er ment máttur, og
það er þessi ment. sem á að gera
oss máttuga meðal þjóðanna.
Ekki þarf nú annað en að líta til
sumra landa voi'ra hér vestan þafs,
til jxess að sjá og sannfærast um.
að vér iimnum ]æss megnugir að
afla öss slfkrar mentunar. Hvf er
einn landa vorra orðinn stjörnu-
fræðingur, annar framúrskarandi
rafmagnsfræðingur, þriðji efna-
fræðingur, ne.ma af þessu, að þeir
höfðu allir í sér fólgna þekkingai’-
þrá'na og þann göfuga metnað að
verða sem snjallastir á sínu sviði?
Og hví verða aðrir prestar, iæknar,
lögmenn, mannfræðingar og land-
könnuðir, nema af þessu, að þeir
vilja öðlast skilning og tök á
mannlffinu? Haldi ísiendingar
þessari viðleitni sinni áfram, er
ekki hætt við öðru, en að þeir kom-
ist framarla í fylkingu og jafnvel í
fylkingarbrjóst á meðal þjóðanna.
Þá er enn einn mannkosturinn,
sem gætir mjög í fornsögunum, en
of iítið er á lofti haldið nú á tfm-
um, og þó ætti að geta gei’t oss ís-
lendinga ekki einungis að ágætis-
mönnum, heldur og að öðiingum,
en það er drengskapurinn.
Það þótti ekki drengur góður,
sem gekk á orð sín eða eiða til
forna. Aftur á móti þótti sá dreng-
skaparmaður hinn mesti, sem gerði
eitthvað meira en trú, lög og siðir
útheimtu. Ekki verður iengra jafn-
að en til Ingimundar gamla og
Halls af Síðu, eir unnu það til frið-
ar og sætta, að synir þeirra lægju
óbættir.
En undirróður, ódrengskapur og
illgimi, þótti hin mesta smán, og
því vill nú enginn Islendingur bera
Hrappsnafnið eða Marðarnafnið
lengur.
Höfðingsskapar og drengskapar
gætir helzt til iítið f lífi nútfðar-
þjóða. En ef það yrði aðail og
metnaður íslendinga, að haida jafn-
an orð sín og gera betur en vel i
hVívetna, þá mundu þeir bráðlega
í hávegum hafðir og verða að for-
ystumönnum landa og lýða,
Bókmentir, sem kenna slíka lífs-
speki, eru ekki litilsvirði, og þær
eiga ekki skilið að hverfa í glat
kistuna. En meðan Islendingar
gæta þeirrar, örvænti eg ekki um,
að þeir verði miklir menn og göf-
ugir og manna mentaðastir, því að
námfýsin og náttúrugreindin er
nóg og metnaðurinn því nær ódrep-
andi.
En g.xtið þess, að metnaðurinn
verði ckki eigingjaiin, því þá verður
hann til illinda og sundrungar, og
sundrungin hefir jafnan verið vor
versta þjóðarfylgja, heldur eðal-
lyndur og göhxgur, þvf að þá verð-
ur hann til góðs eins.
IV.
Þjóðernið.
Munduð þér nú, Vesturdslendingar,
viija styðja oss og geta stutt Oss í
því að viðhaida tungu vorri og þjóð-
erni? Vissulega! Þér gætuð, auk
þess sem þér kenduð börnum yðar
að verða að góðum og nýtum borg-
urum í yðar eigin landi, kent þei;n
að leggja rækt við íslenzkuna og
það, sem íslenzkt er. það er nokk-
urt vandhæfi á þessu, meira þó í
borgunum en til sveita. þar sem
enskan ekki einungis er kend f skól-
unum, heldur einnig töluð á göt-
unum og als'taðar utan heimilisins.
En mikið getur sá, sem vill. Og eg
veit dæmi-til þess, að sumir þeirra
manna, sem eru af íslenzku bergi
brotnir, hafa lært íslenzku eftir að
þeir komu f héskóiann, en gott er
að hafa jafnan mentuðustu og
beztu mennina með sér. Allur há-
\raðinn af hinu fólkinu hugsa eg að
verði enskt, en ekki felenzkt. Þó
geta íslendingar háldið við íslenzk-
unni hér enn um langt skeið.
Eg hefi nú farið um flestar heiztu
íslendingabygðir og komið í sveit-
ir og þorp, þar sem menn töluðu
iítið annað en íslenzku sin á milli,
Islendinsar að glímu.
! Magnús Kristjánsson til máls um
hana.
Ysr lillagan síðan borin upp og
fékst ekkert atkvæði með henni.
Samþykt var syohijóðandi tillaga
frá Guðmundi Hlíðdal verkfræð-
ingi:
‘Tundurinn áiyktar að iýse því
yfir í sambandi við breytingu, sem
gerð hefir verið á þessum fundi á
4. grein reglugerðar fyrir eftirlauna
sjóð félagsins, að hann ætlist til að
félagsstjórnin sjái um, að eigeubur
þeirra sliipa, sem Eimskipafélagið
hefir útgerðarstjórn á, greiði í eft-
irlaunasjóð félagsins hlutfaltelegt
gjald.”
Loks var samþykt tiliaga frá
Þórði Bjarnasyni kaupmanpi, með
10 atkvæðum gegn 8, þess efnte, að
endurskoðendum verði greidd 2c0
kr. launauppbót hverjum fyrir ár-
ið 1922.
(Vísir.)
—x-
Mynd þessi er tekin af glímunum h ér i Winiupeg 2. ágúst, og er annar
glímumaðurinn að setja rokna klo .liragð á hinn.
austux-, beri heita og sterka
strauma aila leið heim til Islands,
og að þeir megi frjóvga þjóðarakur
vorn heimafyrir. Og því bið eg
ykkur nú, sem berið enn hlýjuna i
dagskrárlið þessum og tóku til
máte: Brynjólfur H. Bjarnason
kaupmaður, Pétur A. "óiafs'son kon-
súll og Eggert Ciaessen bankastj.,
og svöiuðu tveir hinir síðarnefndu
brjósti til garnla landsins, að hafa fyrirspui-num þeim, sem fram höfðu
upp með mér þessi orð:
Volduga fegurð, ó, feðrajórð,
fölleit með smábaiu á armi, ,
eteki þig sveinar hjá hverri hjörð, |
helgist þér menn við hyern einasta
fjörð, |
frjáis skaitu vefja vor bein að
barmi,
en eg hefi líka komið í borgir, þar kblosa nfeð SÓ1 yfir hvarmi-
komið, f. h. stjórnarinnar, '
Að loknum umræðum þessum var
reikningur félagsins samþyktur í
einu hljóði.
Var því næst tokinn fyrir 2. liður
dagskrárinanr, svohljóðandi:
‘Tekin ákvörðuri um tillögur
stjórnarinanr um skiffingu árs
____arðsins.”
sem unga fóíkið íslenzka talar ekk-[ ®-' ‘ > raxnsögumaður þess liðs dag-
ert annað en ensku. Eg þykist hafa íslepzk tunga og islenzkt þjóð- skrárinnar var ritari félagsins, Jón
tekið eftir því, að bygðin er >að' ‘erni ll£ir og nmn liía> á meðan að Þorláksson verkfræðingur. Tók
færast véstur á bóginn alia leið til lsian(1 setur sér góða og d.vgga
hafs, og að íslendingar dreifast þar niðía> honur sem karla. Og því er
smám saman um '2000 mílna strand- fyrir mitt leytl vongóður um
iengju. Og hvernig fer þar fyrir is- ( fr^mtíð íslands.
ienzkunni? Hún týnist, en enskan | Heill og hamingja
kemur í hennar stað. Tij marks um t lan(linu>
það get eg sagt yðnr öfurlitla sögu. ‘i *sland lifi!
•Það var á þjóðhátíðai-degi Se-!
attlebúa fyrir 10 dögum, síðasta-- AðalfunduT Eimskipa
dag sæiuviku okkiar þar, þvf aðt ., *
víða hefir okkur verið vel Jekið, en felagsms.
hvergi betur. Við vorum að sigla j ----
heim um kvöldið til hinnar fögru '( Ár 1923, laugardaginn 30. júní, var
borgar og styttum okkur stundir aðalfundur h.f. Eimskipaféiags Is-
með því, eldra fóikið, að syingja öli lands haidinn samkvæmt auglýs-
þau' íslenzk lög, sem við kunmxm. ingo stjórnar félagsins, dags. 22.
En á meðan við vorum á efra þií fdesember 1922.
farinu og sungum ait á felenzku, | Vár fundurinn lvaldinn í Kaup-
söng ungu fólkið ensk lög og ame- þwigssalnum í húsi félagsins og
Hans Eminence
Willem van Rossum
kardínáli.
Hans Eminence kardínáli Willem
van Rossum steig hér fæti á land í
gærmorgun.' Hann kom á Ejs.
Botníu, sem öll var fánum skreytt
þegar hún lagði að hafnarbakkan-
um. Eins var E.s. Esja fánum
skreytt, og um aiian bæinn blöktu
fánar, í virðingarskyni yið hinn
göfuga gest.
Séra Meulenberg tók á móti
kardínálanum á skipsfjöl, kvaddi
hann með knéfalli og öðrum lotn-
ingarmerkjum og ók síðan með
hann f bifreið til Landakots. — I
kirkjunni var reist hásæti handa
kardínálanum og blómum stráð á
ieið hans, er hann gekk i kirkjuna.
Margt manna var við móttökuna og
var hún hin hátíðlegasta.
1 fylgd með kardínálanum er einn
leiðsögumaður.
Hér fara á eftir helztu æfiatriði
kardínálans:
Kardínáli Wilíem van Bossum
fæddist í Zwolle á Hollandi 3. eept-
ember lfe4. Að afloknu námi með
framúrskarandi vitnisburði, tók
hann prestvígslu 17. október 1879 í
“Redemtorist”-reglunni,
Snemma vakti þessi framúrskar-
andi prestur á aéf eftirtekt yfirboð-
ara sinna. 1 fyrstu var hann kenn-
hann til máte um tillögur félags-
stjórnarinnar um skiftingu ársarðs-
ins, sem rituð er aftan við árs-
reikninginn og gerði grein fyrir- ari við latínuskólann í Wittem, en
fylgi gamla henni f einstökum atriðum.
) Kom fram breytingartillaga frá
Hjalta Jónssyni framkvæmdastjóra
þess efnis að greiða stjórnendum
| félagsins 500 kr. hverjum fyrir störf
þeirra í þágu félagsins s.1. ár.
j Urðu nokkrar umræður um til-
lögur stjórnarinnar, og tóku þessir
til máls: Hjalti Jónsson framkv.stj.
séra Magnús Bjarnason prófastur á
Prestsbakka, Brynj. H. Bjarnason
kaupmaður, Jón Bergsveinsson for-
seti- og Jón Þorláksson verkfræð-
ingur. — Að þeim iöknum var geng-
ið til atkvæða og tiliaga stjórnár-
rfek á neðra þilfarinu. Og er við settur kl. 1.15 af formanni féiagsins, innar í 9. iið 2. samþykí með öllum
greiddum atkvæðum, eri breytingar
tiilögur Hjalta Jónsson framkv.stj.
samþ. með 25, atkv. gegn 7 og breyt-
isí 3. iiður stjórnartiil. (yfirfærsla
til næsta árs) samkv. því.
I stjórn voru endurkosnir af hér
búsettum stjórnarmeðiimum:
Pétur A. Ólafsson með 11,284 atkv.
Hallgrímur Beneaiktsson með 10,-
363 atkv. og Halldór Þorsteinsson
Áður en gengið væri til dagskrár 10,327 atkv. — Næsti fengu: ólafur
nálguðumst land og fórum að þoka
okkur fram' á skipið, var þar enn
yngra fólk, er söng alt á ensku.
Okkur langaði til að komast að
með lofsönginn okkar fsienzka “O,
guð vors lancte” — en um það var
ekki að tala lengi vel, fyr en búið
var að syngja rnarga enska söngva
og “My country, ’tis of thee”. A
meðan á þessu stóð, var verið að
hleypa úr flóðlokunum út í ha.fið.
Og meðan flóðaldan rann út í haf-
ið með hægum og hljóðum, en þó
ekkalþrungnum nið, sungum við:
“Ó, guð vors lands”. Það var ekki
Jaust við að tveir sveinstaular
gerðu' gabb að þessu. En þegar
komið var að orðunum:
♦
Islands þúsund ár,
eitt eilífðar smáblóm með titrandi
tár,
sem tilbiður guð sin nog deyr!
Pétri A. ólatssyni konsúl. — Stakk
hann upp á Haldóri Daníelssyni
hæstaréttardómara sem fundar-
etjóra og var það samþykt með
iófataki. Tók hann við fundarstjórn
og kvadid til fundarskrifara Lárus
Jóhannesson eand. jur.
Vitjað hafði verið 22,091 atkvæða-
seðla, eða fyrir 37,1% af öllu hluta-
fénu.
mintist formaður félagsins Hall-
gríms Kristinssonar framkvæmda-
stjóra, sem látist hafði úr stjórn fé-
lagsins á árinu, og bauð því næst
velkominn Svein Björnsson, sendi-
heri'a, sem var til staðar á fundin-
um.
Var því næst gengið til dagskrár
fundarins,
Formaður félagsins, Pétur A. öl-
afsson konsúil, tók fyrstur til máls.
Lagði hann fram skýrslu um hag
— þá var ekki laiist við að eg félagsins og framkvæmdir á starte-
kiöknaði og mintist orðanna: | árinu 1922 og starfstilhögun 1923 og
_ * . . framtíðarhorfur. Lýsti hann i aðal-
Það sem eg ann, ber nu opinn knor ✓ J
úti með vonum og kvíða---------
En sem betur fer eru einnig vatna-
skil hér vestra, og þar kom eg líka.
Þau eru í nánd við Lake Louise.
Annar iækurinn rennur vestur yfir
atriðum rekstri og sarfsemi félags-
ins á umliðnu starfsári og gerði
grein fyrir fyrirhugaðri tilhögun, á
starfsemi þess eftirleiðis.
Gjaidkeri félagsstjórnarinnar Egg-
ert Classen bankastjóri, tók næst-
síðar við háskólann þar. Hann var
forstöðumaður heimspekis- og guð-
fræðisdeildanna og brátt rektor.
Sakir ágætra gáfna hans og þekk-
ingar var hann kvaddur til Róma-
borgar, en þar hafði hann sam-
kvæmt skýlausri ósk Ijeó páfa XIII.
yfirgripsmikið starf á hendi í þjón-
ustu hins heiiaga “Officiums Kon-
gregation”. Við þetta erfiða og
vandamikla starf ávann lxann sér
mikið álit margra kardínáia og var
starfsþol lxans talið óbilandi Og Ú-
þreytandi.
PLus páfi X. veitti honuxn“mikla
athygli og fól honunt sakir vits-
muna hans og fjölhæfnis hin mestu
trúnaðarstörf. I>annig varð hann
ráðunautur lögbókarnefndar kirkj-
unnar. Árið 1909 var hann gerður
aðalráðunautur Hoilancte og Belgíu.
27. nóvemiber 1911 var hann í “Kon-
sistorium” sæmdur kardfnálatign.
Er Pius itáfi X. spurði hann, hver
væri stefnuskrá hans sem kardínála
svaraði hann: “Að vinna og fórna
mér f þjónustu kirkjunnar alt til
dauðans.”
- Árið 1912 var kardínáli van Ross-
um sendur sem legáti páfa á eukar-
istiska fundinn í Vín. öllum leyfð-
tet að ganga þar fyrir kardínálann.
Kardínálar, biskupar, greifar, bænd
ur og verkamenn þyrptus-t til þess
að heilsa Jegáta páfa, sama rétt
; höfðu allir og móti öllum var tekið
með sömu vingjarnlegu oi’Öum.
| Þessum eukartetiska fundi lauk
Johnson 3454 atkv., .Tón Björnsson
2683 atkv. og Hjalti .Tónsson 1766 at-
kvæði.
Af hálfu Vestur-íslendinga var
kosinn Árni Eggertsson með 11,438
atkvæðum.
Endui'skoðandi var endurkosinn
í einu hljóði Þórður Sveinsson
kaupmaður og vara endurskoðandi
Guðm. Böðvarsson, sömuleiðis í
einu hljóði.
Ræddar voru og samþ. nokkrar með hátíðlegri skrúðgöngu og tóku
niður í B. Columbia, en hinn rennur ur til máls, yfirfór ársreikning fé-
austur af niður til Alberta, þar sem ^ Jagsins í aðalatriðunum, og gerði
Stephan G. Stephansson býr. Eg á nánari grein fyrir ýmsum atriðum
von á, að það fljótið sem íiggur j honum.
fipunnust nokkrar umræður út af
tillögur nm breytingar á regiugerð
um eftirlaunasjóð félagsins.
Loks var gengið til síðasta dag-
skrárliðs, sem er svohljóðandi:
“Umræður og atkvæðagreiðsla
um önnur mál, sem upp kunna að
verða borin.”
Fundarstjóri lagði fram tillögu
frá Magnúsi Guðmundssyni, um að
félagið bjóði ríkisstjórninni að
kaupa eitt eða fleiri af skipum rík-
teins, þannig að andvirðið yrði
hlritafjáreign í félaginu.
Tóku formaður féiagsins og
þátt í henni: sjálfur ketearinn, öll
hirðin, margir prinsar og furstar, 10
kardínálar, 150 erkibiskupar og
biskupar, 6000 prestar og 250 þús-
undir manna.
Árið 1918 var kardínáli van Ross-
um skipaður “Propaganda Præfect’
og er það ein æðsta tignarstaða
innan kirkjunnar.
Auk klassteku málanna talar
kardínáli van Rossum hollenzku,
þýzku, frakknesku, ensku og
ítöteku.
- * - (Vísir.)