Heimskringla - 08.08.1923, Side 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 8. ÁGCST, 1923.
K
Eftir Mary Roberts Rinehart.
Og hann fann strax á sér, að hann yrði að
verða við bón hennar. Hann, sem hafði svo lengi
flúið, varð nú að láta staðar numið. Hér yrði hann
að lifa, eiga heimili á þessu stræti, með hættuna
handan við það, til þess að hún gæti unnið sitt starf.
I hans umhverfi höfðu menn unnið til þess að kon-
ur gætu lifað á vissum stöðum á vissan hátt. Þessi
stúlka ætlaði burt til þess að vinna fyrir sér, og 'hann
ætlaði að vera kyr, til þess að það yrði mögulegt.
En í málrómi hans var ekkert, sem bæri vott um
þetta.
“Eg verð náttúrlega kyr,” sagði hann alvar-
lega. “Eg —- þetta kemst næst því að vera heim-
ili af öllu, sem eg hefi þekt lengi. „ Eg vil að þú vit-
ir það.”
Svona röðuðu þau ferðum sínum, Anna og
Harriet, Qiristine og tilvonandi maður hennar,
doktor Ed, og jafnvel Rosenfelds fjölskyldan — röð-
uðu þeim og færðu þau tif; lögðu niður ráð sín, en
hlýddu samt ófrávíkjanlegum lögum.
“Christine kemur þá hingað,” sagði Sidney
með vissu, “og við byggjum veggsvalirnar”.
Svona ráðgerðu þau, en_þau vissu ekki, að
vesalings Christine og Iillie og Johnny Rosenféld
áttu sína Iífssögu skráða meðal þeirra viðburða,
sem eru, og meðal þeirra viðburða, sem skulu verða.
“Þú ert mjög góður við mig,” sagði Sidney.
Hann spratt upp, þegar hún stóð á fætur.
Anna hafði tekið eftir því, að hann stóð ávalt
upp, þegar hún kom inn í herbergi hans — með
hreinar þurkur, þegar Katie var ekki heima — og
henni geðjaðist vel að honum fyrir það. Karlmenn-
irnir, sem hún þekti fyrir mörgum árum, höfðu sýnt
konum þessa kurteisi, en hér á strætinu var þetta
skoðað sem óþarfa tilgerð.
“Ekki vænti eg að þú vildir gera mér'annan
greiða? Eg er hrædd um að þú farir að forðast
mig, ef eg held áfram til svona.”
“Eg held að þú þurfir ekki að óttast það.”
“Það er þessi vitleysa um Joe Drummond og
mig. — Eg segi það ekki að eg giftist honum aldrei,
en eg er sannarlega ekki trúlofuð. Ef þú vildir
bjóða mér með þér einstöku sinnum, þegar þú geng-
ur út á kvöldin — ”
K. setti upp undrunarsvip.
“Eg get ekki hugsað mér neitt skemtilegra; en
eg vildi óska að þú skýrðir frá hvernig — ”
Sidney brosti til hans. Hann stóð á lægstu
tröppunni og hæðarmunurinn varð lítill.
“Ef eg geng með þér, þá veit fólk, að eg er
ekki trúlofuð Joe,” sagði hún með alveg látlausri
einurð.
Það var hljótt í húsinu. Hann beið í gang-
mum niðri þangað til hún var komin upp. Það var
undarlegt að altaf upp frá því mundi Sidney eftir
K. eins og hann stóð þarna í ganginum, með aðra
hendina upprétta, til þess að skrúfa fyrir gasið, og
horfandi á eftir henni upp stigann.
‘Góða nótt,” sagði K. Le Moyne. Og í rödd
hans lá alt það sem hann hafði sagt skilið við í líf-
inu.
4. KAPITULI.
*
Morguninn eftir að Sidney hafði boðið K. Le
Moyne að fara með sig út í skemtigöngur, kom
Max Wilson fremur seint ofan til morgunverðar.
Doktor Eid var búinn að borða fyrir heilli klukku-
stund og hafði stungið á kýli aftan á hálsinum á Mr.
Rosenfeld, sem var síbölvandi á meðan.
“Það er bezt fyrir þig að skifta um hálslín”,
sagði doktor Ed glaðlega um leið og hann skar
ræmu af plástri, til að láta á kýlið. “Háisinn á
þér er nuddaður undan hvítu krögunum þínum.”
Rosenfeld leit á hann hálf grunsamlega; en þar
sem hann gat ekki tekið spaugi, hló hann bara.
“Það eru ekki hversdags Iepparnir, sem gera
mér óþægindi”, svaraði hann; “en það eru déskot-
ans kjólfötin mín. En ef maður á annað borð vill
vera dubbaður upp —
“Dubbaður upp” voru óþekt orð þar á stræt-
mu, en þau voru notuð í umhevrfinu. Harriet var
“dubbaður upp” vegna þess að hún hélt að sér
olnbogunum og bar höfuðið hátt, þegar hún gekk;
doktor Max var “dubbaður upp” vegna þess, að
hann borðaði morgunmat seint og lét mann sækja
fötin sín í hverri viku, til þess að pressa þau, og
hafði komið með axlaþröng föt frá Evrópu með
ensku sniði, en allir aðrir á strætinu létu stoppa axi-
irnar á sínum fötum. Jafnvel K. hefði verið settur
í flokk með þessum, vegna þess að hann hélt á göngu
staf á skemtigóngum sínum, og vegna þess að forn-
fálega, gráa trcyjan hans var með jafn útiendu
sniði og sú, sen doklor Max gekk í, ef nágrmnarn-
Ít hefðu þekt hann. En hann var óþektur a taðar
öðru vísi en ieigjandinn hjá Page fjölskyldunni nema
þar sem hann borðaði, hjá Mrs. Mc Kee.
Rosenfeld hnepti að sér bláu ullarskyrtunni
— hún var ema flikin, sem hann var í, að undan-
teknum gömlum buxum af doktoor Ed — og stakk
hendinni ofan í vas-nn.
“Hvað kcstar nú þetta?”
“Tvo doliara, ’ sagði doktor Ed snögglega.
“Hvert í sjóðandi! Tvo dollara fyur að
krukka í mig einu sinni með hnífnum! Kerlingin
mín verður að vinna hálfan annan dag fyrir tvcim-
ur dollurum.”
“Það er tilvinnandi fyrir þig að borga tvo doil-
ara til þess að geta legið sofandi á bakinu.” Hann
hagræddi ofur rólega áhöldum sínum á litlu gler-
borði. Hann þekti Rosenfeld. “En ef þér þykir
of mikið að borga mér tvo dollara, þá skal eg lána
þér hnífinn næst, og svo getur þú látið konuna þína
skera í þig.”
Rosenfeld dró silfurdollar upp úr vasa sínum,
og á eftir hojium kom, þótt nauðugt væri, máður og
þvældur dollars seðill.
“Það gæti hizt svo á,” sagði hann, “að ef þú
létir mig og kerlinguna og hnífinn í sama herbergi
þá yrði fátt heilt eftir nema hnífurinn.”
Doktor Ed beið þangað til hann var farinn út,
þá tók hann peningana og lét þá í umslag og krot-
aði eitthvað á það — hann skrifaði alveg ólæsilega
hönd. Hann heyrði til bróður síns, sem var að
koma, niður stigann og hann flýtti sér að þurka út
síðustu merki þessa litla uppskurðar.
IKæruleysi doktors Eds viðvíkjandi hreinlæti
við handlækningar af þessu tægi var þyrnir í holdi
bróður hans, sem var nýkominn úr skurðlækninga-
stofunum í Evrópu. í skrifstofu sinni niðri í borg-
inni — þangað var hann á leiðinni í hægðum sínum
— gekk hann í mjallhvítri treyju og þar suðuhreins-
aði hann áhöld og hluti, sem doktor Ed einu sinni
kunni ekki að nefna.
Rétt í því að Max kom ofan var Ed að enda við
að þurka af hnífnum með bómull. Hann vildi ekki
láta hann í sjóðandi vatn. því það skemdi eggina.
Hann flýtti sér að stinga hnífnum í vasa sinn. Hann
hafði skorið í kýli í mörg ár, án þess að sjóða nokk-
urn hlut, og það hafði aldrei hlotist neitt ilt af því.
En doktor Ed hafði slægð höggormsins og læknanna
og hann vissi að það var ekki til neins að lenda í
neinar þrætur.
Mcix var æfinlega í góðu skaþi á morgnanna.
Vegur synaarans er stundum rósum stráður, svo að
betri mönnum finst fátt um. Max, sem vakti fram
eftir öllum nóttum yfir spilum og drakk bjór og
sódavatn með Whiskey, vaknaði á morgnanna án
þess að vera minstu vitund loðmæltur, og kveikti sér
í sígarettu á milli þess sem hann batt á sig skóna. Ed
sem aldrei misti svefn, nema þegar hann þurfti að
hjálpa ungbörnunum í nágrenninu til þess að fæðast
inn í þennan heim, var aldrei í verra skapi en á
morgnanna; þá sagði hann sjálfum sér, að alt sitt
líf hefði mishepnast og hataði umhverfið heitt og
innilega.
Og nú kom Max ofan, fallegur og uppstrok-
inn, og staðnæmdist við skrifstofudyrnar.
“Byrjaður strax,” sagði hann, “eða hefirðu
ekki háttað í nótt?”
“Klukkan er farin að ganga tíu,” sagði Ed með
hægð. “Ef eg byrja ekki snemma, kemst eg ald-
ei yfir það sem eg þarf að gera.”
Max geispaði.
“Bezt fyrir þig að vera með mér. Ef aðsókn-
in heldur áfarm eins og hún hefir verið, þá verð eg
að fá mér aðstoðarmann. Eg vildi náttúrlega
hafa þig fremur en nokkurn annan.” Hann studdi
sinni mjúku læknishendi á öxl bróður síns. “Hvað
hefði orðið úr mér, ef eg hefði ekki notið þín? Fé-
lagar okkar vita allir hvað þú hefir gert”.
Ed hrökk ofurlítið við, þótt hann reyndi að láta
ekki á því bera. Það var sök sér að leggja mik-
ið á sig, til þess að einn góður læknir gæti verið til í
staðinn fyrir tvo lélega; en það var nokkuð annað
að auglýsa meðalmensku sína frammi fyrir öllum
Starfssvið hans á strætinu og í grendinni tilheyrði
honum einum. Ef hann slepti því og gerðist að-
stoðarmaður Hróður síns, er var yngri, þá væri hann
að tapa sjálfstæði sínu. Hann gat ekki fengið sig
til þess, þótt hann ætti von á að eiga náðugri daga.
“Eg held eg verði kyr þar sem eg er,” sag_ði
hann. “Það þekkja mig allir hér, og eg þekki alla.
En heyrðu, viltu skilja þetta umslag eftir hjá Mrs.
McKee um leið og þú ferð. Maggie Rosenfeld
er þar við þvott í dag. Hún á að fá það.’
Max tók við umslaginu, án þess að veita því
minstu eftirtekt.
“Þú heldur áfram hér þangað til þú deyrð Og
hefir ekkert upp úr því ’, sagði hann. “Innan tíu
ára verða eingir læknar til nema sérfræðingar; og
hvað verður þá um þig ?”
“Eg kemst af einhvernvegin”, svaraði bróðir
hans. “Það verða altaf fáeinir, sem eiga hægra með
að borga það sem eg set upp heldur en það sem þið,
sérfræðingarnir heimtið.”
| Max hló af eintómri kæti.
“Já, það er eg viss um. Að minsta kosti, ef
þeir fá að borga til svona.”
Hann hampaði umslaginu í lofa sínum og eldri
bróðurinn roðnaði.
Doktor Ed var upp með sér af bróður sínum á
alveg óeigingjarnán hátt. Hann var upp með sér
af Iæknishæfileikum hans, af því að hann var fall*
egur maður, af háttlægnkhans. Og hann leit smáum
augum á sjálfan sig, þekkingu sína og reynslu. Ef
það kom fyrir að hann grunaði að Max skorti hina
göfugu kosti, þá rak hann þá hugsun burt úr huga
sér. Max var ungur, hann lagði mikið á sig og
hann hafði rétt til þess að láta dálítið eftir sér.
Hann fór að tína ofan í svörtu handtöskuna sína
það sem hann þurfti með fyrir heimsóknir dagsins:
hlustunaráhaldið, hitamælir, augnagler, umbúðir,
meðalaglös, böggul af bómull, vafinn innan í þurku,
sem var ofurlítið farin að velkjast og á botninum var
samsafn af ýmiskonar áhöldum, heftiplástursrúlla
ein eða tvær flöskur með mjólkursykur-plöntum
handa börnum og hálsgjörð af hundi. Hún hafði
tilheyrt hundi, sem nú var dauður og hafði einhvern
vegin lent ofan í töskuna og verið, þar síðan:
Hann vai ofurlítið órór, þegar hann vir að tína
ofan í töskuna, meðan bróð i iians var að borða.
Hann fann að taskan var ekki alveg eins og hún átti
að vera samkvæmt öllu nýjustu reglum læknisiist-
arinnar. 4 leiðinni út staðaædist hann við dyrnar
á borðstofunni.
“Ferð þú á spítalann? Hefi uppskurð kiukk-
an fjögur — eg vildi að þú vildir Iíta inn.”
“Eg er hræddur um að eg geti það ekki, Ma.x.
En eg lofaði Sidney Page að ta:a við þig fyrir hana.
ficna langar til að komast :nn í hjúkrunarkvenna
skólann.”
“Of ung,’ sagði Max stuttur í spuna. “Hún
getur ekki verið meira en sextán ára.”
“Hún er átján.”
“Jæja, þó að þún sé átján. Heldur þú að nokk-
urri stúlku á þeim aldri sé treystandi-til þess að hafa
líf og dauða í höndum sínum? - Og svo er annað,
hún er heldur falleg, ef eg man rétt, eg hefir ekki
veitt henni eftirtekt nú lengi. Það er ekki til neins
að vera að fylla upp sjúkrastofurnar með fallegu
kvenfólki; það gerir alla læknisnemana. vitlausa.”
Og hvenær komst þú á þá skoðun, að ung stúika
ætti að gjalda þess að hún er falleg?”
Loksins jöfnuðu þeir þetta með sér. Max sagð-
ist skyldi tala við Sidney á skrifstofu sinni. Það væri
betra en að hún væri að hlaupa yfir strætið — ætti
betur við. Því að ef hún fengi inngöngu hjá sér, þá
yrði hún að gleyma því að hann væri réttur og sléu-
ur doktor Max — hann væri nú spítalalæknir, sem
ætti að sýna hejlmikla virðingu, sem ekki mætti mót-
mæla, sem altaf ætti að hafa hreinar þurkur^og Iotr»-
arfullan læknisnema við hendina.
Þegar hann var búinn að lofa þessu, stein-
gleymdi hann öllu um það. Honum stóð alveg á
sama um alt á strætinu. Christine og Sidney höíðu
verið börn, þegar hann fór til Vínarborgar, og siðan
hann kom heim, hafði hann varla tekið eftir þeim.
Samkvæmislífið, sem ávalt er náðugt ungum mönn-
um ókvaentum, fallegum og háttprúðum, hafði sogað
hann i sig. Hann klæddist í frakka eða kjóilat
fimm kvöld i viku, og gamlir hæglátir kunningjar
hans sögðu, að hann væri allmikið gefinn fyrir glaum
inn. Þessi orðrómur hafði fengið byr undir báða
vængi við það, að Mrs. Roseníeld, sem fór af stað í
vinnu sína fynr klukkan sex á morganna, hafði einu
sinni fundið doktor Max sofandi í bifreið sinni við
húsdyrnar og hann hafði hvorki slökt ljósin né stöðv-
að mótorinn. Þessi fregn komst strax á strætið á
einum degi.
“Hann”, sagði Mrs. Rosenfeld, sem stundum
var gefiu íynr að nota orð, scin ekki voru alveg i
hversdagsmáli — “hann sat þar uppi þráðbeinn enii
og þvottaborðið hérna, og sólin skein á silkihattinn
hans, og alt nema mótorinn, sem gekk, en komst þó
ekki eina spönn áfram, lá í faðmi Morfensar.”
Mrs. Loreny, sem þénnan dag var vinnuveitandi
Mrs. Rosenfelds, var ekki vel heima í goðafræðinni.
Hún gapti af undrun, en hún heyrði síðasta orðið.
“Guð hjálpi okkur!’ sagði hún, “er það mögu-
legt, að hann sé farinn að taka inn morfín?”
Doktor Max gekk niður hreinar tröppurnar þenn-
aan morgunn. Hann var stór maður, nærri eins hár
(og K. Le JVloyne, fullur af lífsþrótti; ofurlítið kæru-
laus; ekki göfugmenni ef til vill, en ekki heldur
slæmur maður. Hann — var fullur af sama
ákafanum að lifa og Sidney, en munuiinn á þeim var
þessi — hún var reiðubúin að fórna sjálfri sér á altari
lífsins: hann vissi að lífið mundi leita til sín Doktor
Max var fullur af drotnunarafli karlmannsins, þar
sem hann stóð og dró glófana á hendur sér áður en
hann settist upp í bifreiðina. Klukkan var farin að
ganga tíu. K. Le Moyne var búinn að sitja heila
klukkustund yfir skrifborðinu sínu. Þurkurnar hjá
Mrs. Mc Kee láu hreinar og sléttar í laglegum bunk-
um.
En samt sem áður var Max óánægður á leiðinni
ofan í bæinn. Hann hafði beðið ósigur og ósigur-
inn var honum ógeðfeldur. Kvöldið áður hafði hann
beðið stúlku og hún hafði gefið honum afsvar. Hann
eiskaði ekki stúlkuna — hún hefði orðið góð kona,
og læknar ættu að vera giftir, því það styrkir traust
fólks á þeim. En afsvarið meiddi sjálfsálit hans.
Hann mundi hvernig það var orðað.
“Þú ert of fallegur, Max”, hafði hún sagt, “það
er allur sannleikurinn. Nú þegar uppskurðir eru
orðnir eins almennir og nýmóðins dansar og langt um
fyrirhafnarminni, er helmingurinn af þeim konum,
sem eg þekki bráðskotnar í læknunum sínum. Eg
læt mér ant um sálarró mína.”
“En hamingjan góða! berðu þá ekkert traust
til mín?” hafði hann spurt.
“Nei, ekki hið allra minsta, kæri Max. Hún
hafði horft á hann fast og með skilningi.
Hann hætti að hugsa um þgtta óþægilega um-
hugsunarefni um leið og hann kom bifreiðinni sinni
fyrir á sínum stað og hélt áfram til skrifstofunar.
Þar mundi vera fólk, sem bæri traust til hans, frá
miðaldra hjúkrunarkonunni í laglega einkennisbún-
ingunum til sjúklinganna, sem sátu uppréttir í röð
meðfram veggjunum í biðstofunni. Doktor Max
nam staðar í ganginum fyrir framan dyrnar á einka-
skrifstofu sinni og dró andann djúpt. Þetta var
líf, sem var þess vert að það væri lifað — vinna og
nóg af henni, möguleikinn til þess að sýna öðrum
hvað hann gæti gert, barátta til þess að sigra íf
Hann var bardagamaður, en enginn mannvinur:
hann kom á skrifstofuna á hverjum degi með sömu
bardagalöngunina í sál sinni.
iHjúkrunarkonan snéri við honum bakinu. Þeg-
ar hann sá hana, varð hann fyrir þægilegri undrun.
Hann stóð frammi fyrir ungri, laglegri stúlku, sem
hann rétt aðeins kannaðist við.
Við reyndum að ná í þig yfir símann”, sagði
hún til skýringar. “Eg er frá spítalanum. Faðir
Miss Simpson dó í morgun, og hún vissi að þú yrðir
að fá einhvern. Frídagar mínir voru rétt að byrja,
svo þeir sendu mig.”
“Heldur slæm umskifti,” sagði hann.
Hún var lagleg stúlka. Hann hafði séð hana
áður á spítaianum, en hann hafði aldrei tekið eft-
ir þyi, hvað Iagleg hún var. Honum fanst hún ó-
venjulega lagleg. Bjart hár og dökk augu; það tvent
fór sjaldan saman. Hann rétt aðems mundi eftir því
í tíma að láta í Ijós samhygð með Miss Simpson út
af missi hennar.
Eg heiti Miss Harrison, sagði nýja hjúkrun-
arkonan og lyfti* upp síðu, hvítu treyjunni fyrir hann
að fara í. Þessi athöfn, sem var-aðeins til mála-
myndar, þegar Miss Simpson færði hann í, varð nógu
skemtileg í þetta sinn. Miss Harrison var lítil þótt
hún gengi á hælaháum skóm, en læknirinn var hár.
Hún var rjóð og ekki Iaust við að fát væri á henni,
þegar hann var loksins kominn í treyjuna.
Auðvitað vissi eg hvað þú heitir,” laug doktor
Max. “Og mér þykir slæmt með fríið.”
Svo fóru þau að vinna. Miss Harrison var
snör í snúningum og lét ekki bíða eftir sér, en lækn-
irinn var handfljótur, talaði fáU og var óþolinmóður,
þegar hann fann ekki strax það sem hann þurfti að
rétta hendina eftir; honum jafnvel hrutu væg blóts-
yrði af vörum vjð og við. Hún skifti ofurlítið lit-
um, þegar hún gerði eithvað skakt ,en hún var ró-
leg og Iaus við alt fát. Einstöku sinnum varð hann
var við að hún horfði á hann og það var eitthvað,
sem erfitt var að átta sig á, en um leið þægilegt í
djúpi hinna dökku augna hennár. Það var eitthvað
skemtilegt við þetta alt saman. Undirvitund hans
fann í því huggun eftir hryggbrotið kvöldið áður,
en hin vakandi meðvitund var í of miklum önnum
til þess að hugsa um slíkt.
Einu sinn meðan þau voru að hreinsa áhöldin
á milli þess að sjúklingar komu inn, veik hann tal-
mu að henni sjálfri. Hann var að þurka sér um
hendurnar, en hún lagði suðu-hreinsuð áhöldin á lít-
/ð glerborð.
“Þú ert næstum útlendingsleg á svip, Miss
Harrison. Eg sá bjarthærða spánverska dansmær
f Lundúnum í fyrra, sem var lík þér.”
“Móðir mín var spánversk.” Hún leit ekki
upp.
Miss Simpson var vön að plampa fram og aftur
um gólfið allan morguninn á breiðum, þungum
skóm, en mjóu hælarnir á skóm Miss Harrisonar tif-
uðu ótt og títt um steinflögurnar á gólfinu. Skó-
hljóðið með skrjáfinu í stífa kjólnum hennar var
eitthvað svo kvenlegt, næstum óþreytandi. Honum
þótti skrítið að það var ekkert óþægilegt við það
fyrir eyrum, þegar hann hafói tíma til þess að veita
því eftirtekt.
Einu sinni, þegar hún rétti honum skurðhníf,
lagði hann hina mjúku hönd sína yfir fingur hennar
og brosti; þetta var honum leikur; það létri honum
erfiði dagsins.
Sidney var í biðherberginu. Biðin hafði ver-
ið Ieiðinleg. Hún hafði þá gáfu að geta séð sjálfa
sig eins og með annara augum, Iíkt og alt ímyndun-
arríkt fólk. Hún sá sjálfa sig klædda í hvítt frá
hvirfli til ilja, eins og þessa rösku, ungu stúlku, sem
við og við kom að dyrunum á biðherberginu; hún
sá sig læknandi sjúka og lokandi þreyttum augum;
hún jafnvel sá í huga sínum gamlan ekkjumann með
fullorðin börn og gnægð af peningum, biðja sín.
IHún sat mjög kyrlát í biðherberginu með eintak
af tímariti í kjöltn sinni, og hún sagði hinum aldraða
sjúklingi, að hún dáðist að honum og bæri virðingu
fyrir honum, en að hún hefði helgað alla æfi sína
'sjúkum fátæklingum.
“Hvað sem þú girnist í veröldinni skaltu fá,”
sagði ekkjumaðurinn í bænarrómi. “Þú ættir að
sjá heiminn barn, og eg fæ að sjá hann aftur með
þínum augum. Fyrst förum við til París og fáum
falleg föt og hlustum á söngleika og svo —
“Eg—eg elska þig ekki„” svaraði Sidney í
huga sínum. “Eg eFska aðeins ein mann í heimin-
um og hann er — ”
!Hér hikaði hún. Hann var sannarlega hvorki
Joe né K. Le Moyne, sem vann á skrifstofu gasfélags-
ins. Henni fanst það alt í einu svo undur sorglegt,
að hún skyldi elska engan. Margt fólk varð að fara
á spítala ef til vildi af því, að það hefði orðið fyrir
vonbrigðum í ástarmálum.
“Doktor Wilson vill tala við þig nú.”
Hún fylgdi Miss Harrison inn í viðtalsstofu
læknisins. Doktor Max — ekki sá doktor Max, sem
hún hafði séð á strætinu með hatt og glófa, held-
ur annar maður, sem hún hafði aldrei þekt — stóð
þarna í hvítmáluðu viðtalsstofunni, hár, dökkeygur,
dökkhærður og óútásetjanlegur, rétti fram sína löngu
og hreinu læknishönd og brosti við henni.
Menn eru eins og gimsteinar; þeir þurfa um-
gerð. Skrifari á háum stól, sem grúfir sig yfir höf-
uðbók, er ekki laus við að vera áhrifamikiií, og sania
,má segja um matreiðslukonu, sem stendur við elda-
vél sína. En ef matreiðslukonan væri sett á stólinn
við höfuðbókina, þá yrði alt annað uppi á teningn-
um. Doktor Max, sem fram að þessu hafði verið
,yzt við sjóndeildarhring frá Sidnev að sjá, varð stór
og mikilfenglegur í -augum hennar, við þessa breyt-
jngu sjónarsviðsins. Hann var, ef til vildi, sér þess
meðvitandi. Það var víst að hann stóð mjög beinn;
og það var víst, að það var ekki laust við stærilæti
í látbragði hans, er hann bað Miss Harrisson að fara
út og loka á eftir sér hurðinni.