Heimskringla - 05.12.1923, Qupperneq 4

4 BLAÐSIÐA
i
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 5. DESEMBER 1923
—— ------- ■ -s
heimskrinqla
lltofMl 188«»
Kft«v M ft kverfaai m»tlk«(l«fi
Elfeoduri
THE VKWG PRESS, LTD.
Nl X HS SAIU.BVT AVK., WIMNIFEO.
t«himIi s-*aat7
T«« bUWM «r HM IrnU'Hi* bwf-
1at fyrtr fnm. Allar barfutr ruiOrt
rátMMMl MaMu.
STEFÁN EINARSSON, ritstjóri.
H. ELIASSON, ráðsmaSur.
UtaaAakrtft til blaNalaai
HeUnskrlnsIa Newa A Pnbllshlns Ca.
Lessee of
THfl TIKIWM rtUt, Ltl, flu UTi,
Whit*r». Maa.
•áaalahrtll til rUatJáraaa
ESITflH ■■IfllKRIIfflLA, flai IHI
WlailHa. Maa.
The ‘Helmskringla’’ ls prlnted and pub-
Ushed by Heimskrlngla Newi a*«
Publishing Co., 853-855 Sargent Ate.
Winnipeg, Manitoba. Telephone N-S6S7.
--------------------------- 1 —
WINNIPEC, MANITOBA, 5. DES. 1923.
Draumar.
Bjami skáld í Húsafellsöxl, var einnig
nefndur Bjarni Borgfirðingaskáld, eða
Bjami skáld í Bæ, var uppi á síðari hluta 16.
aldar. Hann var eldri samtíðamaður Björns
bónda á Skarðsá, annála-ritarans góðkunna.
Bjarni deyr, eftir sögn fróðra manna, um
1630. í>á er Hallgrímur Pétursson er
nær 15 ára gampll, og kominn í ónáð hjá
frændum sínum á 'Hólum fyrir kveðskap
sinn og keski yrði. Eftir Bjarna ligg-
ur ýmislegt og þykir það flest vel kveðið.
Eftir hann er meðál annars, rímlur af Amúr-
ates konungi, prýðilega vel kveðnar, og eru
þar í margar vísur er orðið hafa þjóðkunn-
ar, Rímur af Flores og Leo, og svo “Alda-
söngur”, sem enn þykir með beztu kvæðum
frá þessum tíma. Um kveðskap Bjarna seg-
ir Þorsteinn Erlingsson: “Hallgríms íbjarta
blys fékk neistan frá Bjarna skáldi, er dirnm-
ast var á Fróni”. Hafði Þorsteinn miætur á
Bjarna, svo að eigi gat hann hans að ekki
fylgdi því einhver vinaryrði. Þótti honum
Bjarni komast víða svo vel að orði. Fyrir-
gaf hann honum allar hans kreddur og guð-
hræðzlu. Ehda sagði hann sem satt var, að
hann hefði verið víðsýnni og réttsýnni en
allflestir um hans daga. Einkum var það
þó “Aldasöngur” er hann dáðist mest að,
enda má heyra í "Aldasöng” orðatiltæki og
hljóma, er bergmála skýrt í því bezta sem
kveðið er um þær mundir, og í sjálfum
Passíusálmum, þó eigi sé hægt að segja, að
Hallgrímlur taki þar að láni. Sýnir það bezt,
er stærzti andi þeirrar tíðar finnur hjá hon-
unj skyldleika, hvílíkt skáld og gáfumaður
Bjarni hefir verið.
I “Aldasöng” lýsir Bjarni samtíð sinni', og
þykir henni heldur hafa hnignað við það
sem var. Finnst honum fornöldin hafa aug-
lýst meiri manndóm í orði og æði, en þó
eigi sízt í andlegu atgjörfi. Sjálft landið
beldur í hönd með íbúum. “Er skráð í
annálsletri, fsland var Noregi betri”, seg-
ir hann. En á þessari siðaiskifta öld, er alt
komið á annan veg. Þjóðinni og landinu
hefir farið aftur. Bendir á þann sannleika,
sem of mjög er dulinn mörgum manni, að
löndin standa ekki í stað ef þjóðunum fer
aftur. Þeim hnignar. Afturför Iands er aft-
urför þjóðar að kenna.
Bjarni er fæddur um það leyti semj Jón
Arason er hoggvin. Hann lifir yfir tímabil-
ið sem konungsvaldið og lúther-dómurinn
dansk-þýzki heldur innreið sína. Og hann
sér glöggt hvað gerist um þau 70 ár, upp að
þeim tíma að hann kveður “Aldasöng”:
“Eg hef vel sjötíu ár,
umi íslands ráfað krár,
li.fað á litln hrauði,
lafað við'kýr og sauði,
ef önnur eins til falla. .
ísland fær staðist valla- '■
Jörðin hefir brugðist, sprettan eigi lík því
og var. Mentir dvínað, fjör og manndáð
fallið í dá, hugsjónalífið horfið, fegurð^r
næmið dofnað og að engu orðið.
“öll skrif og ornnament er nú riíið og brent”.
Skrauti og fegurð hinna helgu heimkynna
burtu svift. Engu þyrmt.
“Klukkur kólflausar standa”,
jafnvel eigi hinum lágu bústöðum hinna
látnu.
“Klauftraðk og kúabeitir,
eru kristinna manna reitir.”
Vér skulum/ segja að Bjarni hafi verið, eí
til vill eitthvað hlutdrægur í þessari lýsrngu
sinn af samtíðinni. Þó að jafnvel sagan
styrki framburð hans allan. Hann var orð-
inn gamall, en hann sá heldur ekkert fram-
undeui, sem þjóðin væri að keppa að. En
myndin, sem “Aldasöngur” bregður upp, er
af öld og þjóð, sem glatað hefir öllum sín-
um draumum. Og ekki einungis glatað
draumunum, heldur og líka mist gáfuna að
geta dreymt, geta látið sig dreyma. Getur
hann og þess, að það sé líka fánýtt að segja
samtíð sinni frá draumum, frá hugsjónum,
hún fái ekki skilið þá.
“Mig skal ei mikið mæða,
margt um sjónirnar ræða”.
Draumgáfuna mpga þjóðirnar sízt við
að missa. Þegar hún er farin, er hugsjóna-
lífið horfið, andlega lífið dautt.
“Sjáið hinn mikla draumamann”
segir skáldið Gerok, eða öllu heldur Matth.
Jodhumsson í hans orða stað, í hinj óvið-
jafnanlega kvæði “Þar kemur draumamað-
urinn”, ort út af sögunni um Jósep, eða öllu
heldur orðum bræðra hans: “Þarna kemur
draumamaðurinn”. — Lesendúr Hkr. eru
flestir svo biblíufróðir, að þeir þekkja sög-
una án þess, að hún sé sögð. En skyldi nú
einhver ekki hafa lesið hana, þá er sagan
þessi, og er hún fljót sögð:Jósep var
yngstur sona Jakobs. Hann gætti sauða
föður síns. Þá var hann 17 ára. Hann
dreymdi draum og sagði hann bræðrum
sínum, en þeir Iögðu óþokka á hann fyrir.
Hann- dreymd'i, að þeir bundu kombindi á
akri, og að kornbindið hans reisti sig upp og
hin bindin lutu því. Aftur dreymldi hann
draum, að sól og tungl og stjörnur lutu hon-
um, og faðir hans vítti hann fyrir drauminn.
Nokkru seinna sendir faðir hans hann úr
dalnum Hebron, til að leita bræðra hans er
farnir voru til Sikhem. Hann fór en viltist
á mörkinni, hitti þá mann nokkurn, og mað-
urinn spurði hann og mælti : að hverjum leit-
ar þú. En hann svarað, “eg leita að bræðr-
um mínum”. En maðurinn sagði: “þeir eru
famir héðan til Dóton”. Og Jósep fór eft-
ir þeim, og fann þá í Dótan. Og þeir sáu
hann álengdar, og þeir sögðu hver við ann-
an: “Hana! þarna kemur draumamJaður-
inn”. Saga Jóseps er lengri og getur um við-
skifti bræðranna, er enga drauma dreymdu,
en lengra þarf ekki að segja hana. Út af
þessum parti sögunnar er kvæðið. — Efnið
mikla og hinn þýðingarmikli boðskapur
kvæðisins er þessi, “að þarna kemur sá, sem
leitar bræðranna, — þarna kemur drauma-
maðurinn.” Fyrirlitinn og ofsóttur af bræðr-
unum, en sá er ekki eingöngu bjargar lífi,
heldur og sál þjóðarinnar. Og skáldið horf-/
ir yfir sögu mannkynsins. Og hann endur-
tekur aftur og aftur orð bræðra Jóseps, er
hann sér einn eftir annan koma fram, er vak-
ið hefir andlegt líf. Þeir koma úr einveru.
Þeir hafa gætt sauða föður síns, þeir hafa
verið í návist við hina ytri tilveru; við erfiði
og stryt, þar sem alt stuðlaði að því, að
gera draumana ljósa. Þeir hafa allir farið
yfir eyðimörkina. Þeir hafa allir leitað
bræðranna, og svo hyllir undir þá af dals-
brúninni. “Þarna kemur drauma maður-
• **
ínn .
I draumnumi hefir þeim vitrast að korn-
bindin þeirra reisa sig sjálf á ökrunum, að
jafnvel sól, tungl og stjörnur hlýða þeim.
Kornbindið hefir veitt þjóðunum næringu
og fæðu — nokkur brauð og fáeinir fiskar
mettað mörg þúsundir manna. — Sól, tungl
og stjörnur hafa lotið þeim, — heimurinn
endurfæðst í draumnum.
Draumar hafa endurfæft heiminn, yngt
upp voru gömlu veröld, öld af öld, gefið
þjóðunum aftur þeirra glötuðu æsku, vakið
hvarvetna og ávalt nýja tíð, — draumur, og
draumar, draumamannsins og draumamann-
anna. — Frá þessu skýrir skáldið og hinu
líka, að alla jafnast hafa draumamennirnir
verið víttir fyrir draumana, og að bræður
þeirra hafa lagt óþokka á þá. £n þó oftast
fyrir það, að kornbindi draumamannanna
reistu sig sjálfkrafa á ökrum, að draum-
urinn var hið sanna lífsins brauð, — brauð
en ekki steinar. Einn eftir annan leiðir hann
þá fram.
“Margur gæddur guðdómsljósi,
grýttur flýði borg og lönd,-----
háði leiddur heims á vegi,
heimann einn á brautu rann”,
en
“sigldi heim á svásu fleyji, —
sjá hinn mjkla draumamann”.
Og svo bendir hann loks á hinn mesta
draumamann, þann sem stærsta drauminn
dreymdi, drauiriinn um alveldis-sigur kær-
leikans — sigur sælunnar yfir öllum nauðum
og þrautum. Drauminn mikla um það
“þegar hið fyrra er farið”. Draumamlann-
inum þeim, er ekki tekið betur, þó er draum-
urinn hans og verður altaf, hin mikla h'f-
eign þjóðanna’ — brauðið sjálft er mettar-
þúsundirnar allar.
“Loksins sézt írá sólarstorðum
svífa fram með dýrðarskraut,
hann, semj tolÉndir toræður forðum
touðu spott og kvalajiraut.
Eitir þjóð með þjóst og spotti,
byrnikrýnda guðssoninn,
torópar “blóð”, með blindu glotti:
“Burt með drauma konunginn”. —
Að vísa draumakonungnum burtu, er að
glata gáfunni að geta dreyrnt, er lífsglötun
einstaklingunum og þjóðunum. Þjóðlífið
verður “klauftraðk og kúabeitir”, klukkan,
er kveðja skal saman til alvarlegra athafna,
“kólflaus” — hljóðlaus þó steypt sé úr hinu
skírasta silfri.
Gústav Vasa dreymdi draum meðan hann
enn var í skóla, hneptur yfir latneskum
stýlum og nafnorðabeygingum. Utlenda
fræðin breyttist í innlenda sögu. Svíþjóð
várð voldi^ ríki í drauntnum. Hin sænska
þjóð varð voldug þjóð, fjallagarðurinn nor-
ræni reistur “til himins-stoðar”, eins og eitt
skáldið komst að orði löngu seinna, bæði
fagurlega og rétt. Vér segjum rétt, því sann-
ari orð hafa aldrei verið rituð. Hann rrieð
Dalakarla að baki sér, hafði stökt öllum ó-
vinum úr Iandi.
Það var eigi að furða, þó hann svaraði
kennaranum út í hött, mitt í draumnum, er
hann var kallaður upp að yfirheyrsluborð-
inu. En margfaldan ávöxt bar þessi draum-
ur Gústavs fyrir heiminn móts við það, þó
hann hefði þá getað Ieyst úr latínuspurnr
ingunni.
Draumurinn Ieið ekki úr minni. drauma-
maðurinn fór eltur og landflótta, en hann
sagði frá honum hvar sem hann fór. Draum-
urinn rættist. Óvinunum1 var stökt úr landi.
Norrænu fjöllin hækkuðu og urðu megin
stoðirnar er himnana báru, landið fríkkaði
og þjóðin óx.
“Sænsk þjóð — guðs þjóð”, hrópa ung-
kirkjumennirnir í Uppsölum nú á dögum.
Þá varð sænsk þjóð, guðs þjóð, er hún
var orðin frjáls og upprétt þjóð, er hún leysti
hugsana og kenningafrelsið úr viðjum með
fórninni stóru 1632, — er hún endurfædd-
ist í draumi síns mesta og vitrasta manns.
iAbsalon erkibiskup dreymdi draum, er
hann í klaustri hinnar helgu Sunnifa suður
á Frakklandi iðkaði íþróttir og riddaraskap
jafnframt því, sem hann nam heilög fræði
og tíðasöng: Sameinaða Danmörk sezta í
menningar öndvegi allra Norðurlanda, og
Eystrasaltið innlendan norrænan sjó. Draum-
urinn rættist.
Henrik Dalgas dreymdi draum.. Manninn
með spaðiann og rekuna. Á hinum ein-
manalegu ferðum um Jótlands-heiðar, brá
draumnuný upp fyrir honum, og hann sagði
heiðabændúnum frá honum. “Sjáið drauma
manninn sögðu þeir”. Þeir hristu höfuðin.
“Nei, þar gat ekkert sprottið”, ekkert lifað
nema horaðir sauðir og hungraðir og klæð-
lausir öræfamenn. Álhellan sá fyrir því. Hún
breiddiist þar yfir alt. En draumurinn sagði
honum annað. Hann gerði sem honum var
fyrir sagt í draumnum. Heiðin klæddist
grænum skrúða. Skógartrén breiddu limið
út yfir hreysi hirðingjans, Iækirnir komu
aftur upp úr jörðunni og fóru að renna.
Draumurinn rættist.
‘Niels Finsen dreymdi draum, — og réði
hann. Hann var fæddur og alinn upp í
i smláþorpi á eyju afskektri út í Atlanshafi.
‘Hann var óhraustur, sem barn og sem full-
tíða rnaður. Hann fór því meira einförum
í æsku en títt er með börn. Að skeljum og
fjörugrjóti lék hann sér. Við það gat hann
setið og dreymt. Dýraríkið er ekki fjöl-
skrúðugt í Færeyjum, þess léttara er að
kynnast hverri lífsmyndinni fyrir sig. Finsen
vandist snemma á að taka eftir. Er hann
kom til háskólans í Kaupmannahöfn, var
það einn dag, að hann horfði út um herberg-
isgluggann sinn á Garði, að hann sá hvar
köttur baðaði sig í sólskininu undir álminum
mikla þar í garðinum. Og eftir því sem
skugginn færðist við sólarganginn og Iagði á
köttinn, fæsrði kötturinn sig í sólina aftur.
Nokkru seinna tók hann eftir hinu sama með
orma við brúarsporð niður á Kristjáns-höfn,
að þeir færðu sig jafnan úr skugganum í ljós-
ið. Hvað var það í sólarljósinu sem verk-
aði svo á skepnurnar? Þetta leiddi til draums-
ins. Seinna sagði hann frá því. “Eg hefi
jafnan leitað ljósins og lífgjafans, sem í því
félst. Eg hefi þurft þess svo miikið með.”
Drauminn réð hann, og á þann hátt sem
kunnugt er, svo að sem| næst hin fornu orð
hafa ræzt: ‘IHið sanna ljós, það var í
heíminum og heimurinn var fyrir það gerð-
9*
ur.
Jón Sigurðsson dreymdi draum og þá
Fjölnis menn. Um draumana þeirra þarf
ekki að ræða, allir hafa heyrt þá oft og
margsinnis. En einkum um þá Fjölnis menn
mun það fyrst hafa verið sagt: “Þama
koma draumamennirnir”, og munu þeir eigi
ósjaldan hafa verið víttir fyrir draumlana.
En að fsland ^r Noregi jafnt, og ekki sem á
dögum Bjama í Húsafelköxl, mun mega
þakka draumum þeirra og að þjóðin hefir
að eirihverju leyti tileinkað sér þá.
Vér höfumi ekki fariði víða
vega í máli þessu. Vér höfum
farið frá fslandi til Jórsala, og til
baka aftur um Norðurlönd og
Færeyja tii íslandisi. Hina fornu
leið suðurgöngu manna. Með
öðrum orðum, um hinn kristna
heim. Lesendur fyrirgefa ef þeir
voru ekki við því búnir, að fara
í þetta ferðalag. Og skulum vér
þá snúa við, og hraða ferðinni
seiri eftir er — vestur og heim.
Hvað sem þá tekur við, og kom-
as!t sem fyrst í rúmið og sofna
og sofa draumtalaust, eins og beztu
samvizkurnar hér vestan hafs
En með þessu ferðalagi, þó við-
staðan sé lítil, mun það þó Ijóst,
hvílíkan þátt draumarnir eiga í
lífi þjóðanna. Og hitt mun og
líka ljóst, að draumamennirnir
eiga eigi alla jafnast vinsældum
að fagna. En gerir þeim það
svo mikið til,
“Þó pjóðin elti mieð þjóst og spotti,
þyrnikrýnda draumnuanninn?”
“Eg hefi jafnan leitað Ijóssins, eg
hefi þurft þess svo mikið með”,
sagði Finsen. Nægir ekki það
svar? Þegar gáfan að geta
dreyirit er mist, er Iífinu glatað.
Þegar maður horfir á það, sem
á dagana hefir drifið hér á með-
al vor Islendinga vestra, hlustar
á naggið og þrefið, horfir .á alla
smámlunasemlina, þá er erfitt að
verjast því að láta sér finnast
að andlegi heimurinn sé annað en
“klaufatraðk og kúabeitir”. Hing-
að komu þó menn er áttu drauma,
er dreymdi fyrir ferðinni og því,
sem hér átti á daga að drífa.
Eiginlega held eg að öll þjóðin
vesturflutta hafi átt sér draum,
verið andlega vakandi. Hvað er
orðið af þeim draumum, hafa
þeir ræzt, eða eiga þeir eftir að
rætast, eða glatast þeir og verða
aldrei neitt? Hver er vottur andL
lega Iffsins? Fær hér ekkert
sprottið. Veldur álhellan því?
Um trúarbragðadeilurnar er það
að segja, að um þær finst mér
síður vera að sakast en miargt
annað. Fyrir rnitt leyti get eg
sagt það, að þeim á eg það að
þakka, að hugur minn er að ein-
hverju leyti vakandi, lausari við
hleypidóma en hann hefði annars
verið, og mun eg svo lengi sem
eg fæ nokkuð munað, blessa nafn
þeirra, er fyrstu andmælin hófu
gegn öfgunum, og fyrsta málstað
tóku hinna frjálsu skoðana.
Én það er hið annað nagg og
þref, en einkum og sér í lagi
stefnan, eða öllu heldur stefnu-
leysið á þjóðfélagssviðinu, sem
gerir það að verkum, að tafist
hefir fyrir að draumarnir rættust,
og sem snúið hefir þjóðfélagi
voru í flag, í “klauftraðk og kúa-
beiti”. Hugsunin sú að haétta að
vera ti'l þjóðernislega.
Draumarnir voru á eina eða
aðra vísu hinir sömu og draumur
Siurlu Þórðasonar: “Þat hafi ek
ætlast að eigi skuli hlutur vor
minstur verða á landi hér”. Margt
heimtist til þess. Fyrst og fremst
að vér fáum vemdað tungu vora,
og það er hægt. Annað, að vér
fáun^ haldið vakandi hjá osis með-
vitundinni um örlagaeining vor
allra, og það getum vér. Þriðja,
að vér fáum unnið saman að öll-
ums dugandi störfum, þótt oss
greini eitthvað á í sérskoðunum,
og fjórðalagi, að vér fáum að
lokum, þegar búið er að 'hreinsa
,til aftur myndað eina heild, eins
og vér erum af einni ætt og ein-
um uppruna. Og í það horf er
óðum að færast. Nokkur hluti
þess draums hefir þegar ræzt.
I ýnnlsum efnum hafa draumj-
arnir ræzt, að hlutur vor yrði
ekki síztur. Nokkra menn eigum
vér, sem vér þorum að jafna móti
hverjum sem eru í álfu þessari.
Og vér eignumst fleiri. Það er
ekkert nema aumlegt víl, að fyr-
ir oss þurfi að liggja hér, eða
hvar annarsstaðar sem er, hvarf
og týnzla. Það hefir heyrzt, en
rödd sú er lífstöfm stóra. Ef
vér viljum, mun kombindi vort
reisa sig sjálft á akrinum og telj-
ast engu ódýrri fæða en kom-
bindi hinna bræðranna.
R. P.
' U-----------------------—
Dodd’fl nýmapillur eru bezta
nýrnameSalitS. I^ækna og gigL
bakverk, hjartabilunt þvagtepDU.
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pill*
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
ár $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
um «ða frá The Dodd’s Med>c>n«
Co.. Ltd., Toronto, Ont.
Þorleifur Jóakimsson,
Jackson.
13. sept. 1847 — 23. júní 1923
(Kiðurlagj.
ÍÞá ná þessar minningar ekkí
lengra, en ljósar eru þær og greini-
legar um þann mesta rauna- og
sly/sajpátt í landnámissögu Islendrl
inga h&, vestra — bóluveikina og
manndauðann mikla 1876.
Þorleiíur mun hafa toaldið til f
Nýja-íslandi enn um tveggja ára
tímla, eða vel það. Árið 1878 kvong-
ast hann, og gengur að eiga önnu:
Sigríði Ámadóttur. Utm ætt henn-
ar er oss ókunnugt, en hún imrn
hafa verið ættuð úr sveit hans aðt
heiman. Tvo syni eignuðust þau
en rni.stu toáða strax. Skömmu síð-
ar andaðist kona hans. Mun hann
þá hafa flutt suður til Dakota
nokkru þar á eftir. Aftur kvong-
aðist hann árið 1882 í ágústmán-
,uði, og gekk þá að eiga Guðrúnu
yfirsetukonu Jónsdóttur Jónsson-
ar, er ættuð var úr Berufirði aust-
an. Era þeir Þorvaldssynir, Stíg-
ur kaupmaður á Akra, N. Dak., og
toræður han-s, og Guðrún kona
Þoríeifs systkinabörn. Jón faðir
Guðrúnar var bróðir Yiltoorgar
móður þeirra Þorvaldssona.
Bjuggu þau saman í nær 30 ár.
Andaðist Guðrún 25- marz 1012,
v-estur í Kristnesbygð í Sask., þar
seip þau tojuggu þá. Þriggja dætra
varð þeimi auðið, dóu tvær á unga
aldri úr skarlatveiki árið 1888 f
Dakota, en hin þriðja, er ungfrú
Þorstfna Jackson B. A. tungumála-
kennari í borginni New York f
Bandarfkjunum. Gekk ihún tjif
m-enta, útskrifaðist frá Manitoba*-
háskólanum vorið 1913. Stundaðí
skólakenslu um tíma eða upp að
haustinu 1918, að hún vistaðist
hjá Beglu Bauðakrossins, Æór til
New York, og þvínær til Erakk-
■lands og Þýzkalands. úr þvf
ferðalagi kom hún til baka aftur
árið sem Jeið. Yoru þau þá hér
saman feðginin uin nokkurn tímia
í fyrra vetur, þangað til hún fór
austur aftur.
Er þorleifur fluttist til Dakota
nam hann land skamt norður og-
austur af Akra, við Tungu-á, þar
sem kallað var á eystri Sandhæð-
um. Bjó hann þar í rúm 20 ár.
I,andið var fremur rýrt til búskap-
ar, átti hann því freinur örðugt
uppdráttar framan af. Sjálfur var
^hann vinnusamur og iðinn en
þróttlítili, og ekki búhneigður-
Aftur var kona hans meiri við bú-
störfin, svo að með -hennar tilhjálp
• varð afkoman sæmileg. Að upp-
lagi voru þau bæði greiðvikin og
hjálpsöm, sem flestir landn-emar á.
þeim árum, því þaö auðk m i*
þann tíma öðr j fr'imur í sög i
vorri hér. Bam tóku þau til fóst-
urs af hjónum er brugðu búskap
um það -leyti — önnu Sigurð-ar-
dóttur, og ólu upp til fulltíða
aldurs.
I’élagslyndur var Þorleifur á-alt
og öll þau ár sem haiin -bjó í
Dakota, heyrði hann til lestrar-
félagi bygðarinnar, og starfaði
fyrir það. Voru 1-estrarfélög á hin-
um fyrri árum mjög nauðlynleg,
því fæstir höfðu efni á, að kaupa
það af íslenzkum toókúm er út
kom, en án íslenzku bókanna
hefði andlega lífinú skjótt farið