Heimskringla - 02.01.1924, Blaðsíða 4

4, BLAÐSÍÐA
t-----------------------------
HEIMSKRINGLA
(8tofm«« 188«)
f Kemir flt A hrerjum míðrlkiilefL
Elgreodur t
THE VIKiNG PRESS, LTD.
KS og K5 SAIIGBNT AVE., WINNIPKG,
TmUlmfli N-«oa7
ferfl biaVclBi er «2.0« Arfaagarlnii borg-
1at tjrlr fram. Allar borganlr lendUrt
rábsmannl blaVains.
STEFÁN EINARSSON, ritstjóri.
H. ELIASSON, ráðsmaður.
Utanáakrtft tifi blabslnsi
Helm.«ikrln|?la News & PuhlUhlng Co.
T .pqq p c\f
THB TIKnVO PKBS8, !.«<■, B« BITT.
Wbllptc, IIu.
Ctailakrift tll rltKtJðraM
KDfTOR HBIMSKRIHGLA, Box BlTl
WlutTiC. Bau.
The 'Heimskringla” ls printed and pub-
lished hy Heimskrlngla New» and
Publishing Co., 853-855 Sargent Are.
Winnipeg, Manitoba. Telephone N-6537.
WINNIPEG, MANITOBA, 2. JANLJAR 1924.
Drevmir illa.
iMaður nökkur hafði orð á því nýlega,
að vinum Ltoyd George kæmi það kynlega
fyrir sjónir, að hann væri farinn að fá sér
oftar “neðan í J>ví” ef í mpti blési, en hann
hefði áður gert. “Nokkuð' svo kynlegt”,
svaraði einn af þeim, sem viðstaddir voru.
“Það eru miklu fleiri “liberalar” til í raun og
veru en viðurkent er! ”
Grein um bændaflokkinn, sem birt er í
Lögbergi s. I. viku og skrifuð er er skáldmu
og lækninum Sig. Júl. Jóhannessyni, minnir
mjög á ofan skráða skrítlu.
Boðskapurino T grein ‘þeirri, er fyrst og
síðast sá, að hressa ögn upp á liberalflokk-
inn í Canada, sem eins og kunnugt er, er nú
orðinn í minni hluta á sambandsþinginu, og
dreymir illa um framtíðargengi sitt. Ef
hægt væri að breiða dulu yfir þetta og
koma almenningi til að trúa því, að flokk-
urinn, sem svo afar skeinu hættur hefir
reynst gömlu stjórnmála flokkunum, væri
dauður og úr segunni. væri brautargengið
alt annað fyrir liberalflokkínn.
Hvort sem að það abrænr nú greinar-
ftotund nokkuð persónulega eða ekki, þá
íítur út fyrir, að til þessa eigi það rót að
rekja, að hann finnur ástæðu hjá sér, til
þess, að færa íslenzkum lesendum þann
pólitízka boðskap, að bændaflokkurinn sé
úr sögunni, sé dauður og grafinn. Þó að
ekki sé flugu fótur fyrir þessari andláts-
fregn, virðist hún samt sem áður gleðja
greinarhöfund. Hann notar hana og til að
árétta með gömul ummæli sín um bændafl.
eflaust til að sína, hve hann hafi ávalt ver-
ið spámannlega vaxinn. En þau ummæli
Iji'tu að því, áð bændaflokkurinn væri áf ó-
heilum huga stofnaður og stefnu sem heitið
geti því nafni hafi hann aldrei átt. Og í
þessari nýjustu grein sinni, segir læknirinn:
“Bændaflokkurinn pólitízki, var ekkert
annað, og er ékkert annað, en samansafn
af möni^im úr báðum hinuji flokkunum. En
nafn á flokki breytir ekki hug né hjarta
þeirra manna er flokkinn mynda, enda
kannast nú miðflokkur bænda við það, að
stefna þeirra sé svo iík liberalstefnunni, að
' óþarft sé fyrir hann, að halda áfram til-
veru sinni sem sérstakur flokkur,”
Átilla Iiaéknisins fyrir þessum síðustu um-
mælum sínum, er 'sú, að Akuryrkjuráð
Canada (Canadian Council of Argriculture),
sem nýlega hélt fund í Winnipeg sam-
þykti á þeim fundi, að hafa engin stjórnandi
afskifti af pólitík bændaflokksins. Akúr-
yrkjuráðið var tíl þess stofnað, að líta eft-
ir sameiginlegum hag bænda-félaganna í
hinum ýmsu fylkjum landsins, ekki aðems
pólitískum, heldur og í öllum skilningi. En
Akuryrkjuráðið hefir ávalt fundið nokkum
hæng á því, að gefa út stranga stefnuskrá,
fyrir öll fylkin að fylgja í stjórnmálum
vegna þess, að ástandið er ekki með öllu
eins í fylkjunum. En af því leiðir, að í
ýmsum atriðum greinir eitt fylkið á við
annað. Bændastefnan, seip bundin er við
staðhættina og ástandið, eins og það er, en
fálmar ekki eitthvað blint út í.loftið, hlýt-
ur því í ýmsum atriðum að verða ólík í hin-
um ýmsu fylkjum. Til þess að láta fylkin
sem mest sjáffráð um sína stefnu, og leggja
þeim^sem minst ófrelsi á herðar, í sam-
bandspólitík þeirra, hefir Akuryrkjuráðið
ákveðið að þröngva ekki bindandi stefnuskrá
upp á þau, en lofa þeim að ráða sjálfum,
hvað þau Jela fulltrúum sínum að gera, eft-
ir að á sambandsþing kemur. Akuryrkju-
ráðið ber svo mikið traust. til fulltrúa sinn-
ar stefnu, að það gefur þeim í sjálfsvald
hvernig þeir gera út um þau mál, er upp
' fcunna að koma á þingi, sem bændafélög
fylkjanna getur greint á um. Það er með
öðrum orðum, að losa um flokksklafa
böndin, sem gömlu flokkarnir hafa ávalt
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 2. JANÚAR 1924.
reynt að hnýta þingm. sína sem fastast á. Ak-
uryrkjuráðið, eða miðflokkur bændanna,
ber þetta meira skyri á hið sanna lýð-
frelsi, en eldri flokkarnir. Þetta er ástæðan
fyrir samþykt þeirri, er gerð var á fund-
inum í Winnipeg nýlega. Burt með klafa-
fyrirkomulagið gamla! Það er mergurinn
málsins í ákvæði því, er þar var gert. Lof-
um lýðfrelsinu að njóta sín! En þetta Jegg-
ur S. J. J. þannig út fyrir miðflokki bænd-
anna, sem að hann sé úr sögunni — sé
dauður!
Vér mhnum ekki betur, en að S. J. J. hafi
til þessa, hispurslaust talið flokksklafa fyr-
irkomulagið ganga goðgá næst. Enda er
það ósamboðið heilbrigði skynsemi manna,
að rígbinda fulltrúa fólksins svo með stefnu-
skrá-bandinu, að þeir verði að veita því
máli fylgi á þingi, sem þeir annars eru á móti.
En hvernig á því stendur, að S. J. J. gerist
nú talsmaður klafa-stefnunnar og dæmir
bændaflokkinn dauðan fyrir það, að losa um
slík bönd, fá þeir illa skilið, sem ekki þekkja
hið hjákátlega hringsól greinarhöfundarins í
stjómmálalegum skiloingi. En ef til vill, eru
þeir nú orðnir færri, sem ekki er eitthvað
ljóst utn það.
Hvað þá staðhæfingu læknisins snertir,
að “Free Press” sé bændablað, viljum vér
sem fæst um segja. I vorum augum hef-
ar svo langt á eftir tímanum, að þær mega
teljast til grútartýru tímabilsins, en hin nýja
bændastefna, er ajlrp pxSlitíz'kra hreifinga
fremur í samræmi við nútíðar Ijós- frelsis-
og framfara-þrá mannanna
Innflutningsiög þessa lands, eru sögð ein
hin óhagstæðustu lög sem land þetta á við
að búa, þó víðar \ sé auðvitað um sárt að
binda í löggjöfinni. Af hverju? Eftir því
sem Free Press sagðist frá í ritstjórnargein
fyrir nokkru, stafar það af því, að þeim lög-
um hefir ekki verið breytt í aðal-atriðunum
síðast liðin 50 ár. Þar hafa engin sinna
skifti átt sér stað. Engm breyting orðið á
hug né hjarta! Samt er hún ekki farsælli en
þetta. Þannig fer þegar flokkar daga uppi
í stjórnmálum, eins og gömlu flokkarnir
hafa gert. Þó ekki væri nema vegna inn-
flutningsrriáia landsins, er meira en kominn
tími til að skifta um stjórn og setja þann
flokkinn til valda, sem þorir að fylgjast með
tímanum og menningunni.
IBændur gerðu það ekki út í bláinn, að
fara að taka þátt í stjórmálum. Þeir voru
knúðir til þess. Atvinnugrein þeirra, sem
er undirstaða velferðar þessa lands, var
svo umkringd orðin af spartverskum laga-
ákvæðum eldri stjórnmálaflokkanna, að
bráð hætta vofði yfir henni og þjóðinni um
leið. Bændur voru og eru, féflettir og rúð-
ir stundum viljað slá úr og í fyrir blaðinu ]'ir sem gemlingar á vordegj og standa naktir
í þeim efnum. En eitt er víst. I ritstjórn-
argreininni, sem læknirinn vísar í, og þýðir
spotta úr, sem á að sýna, að blaðið skoði
bændaflokkinn dauðann, er ekki um stefnu
blaðsins að villast.
jS. J. J. grípur þar til þeirra óheiðar-
legu meðala að snúa anda og efm greinar-
innar alveg við. Blaðið minnir í byrjun
greinarinnar á það, að eflaust reyni gömlu
flokkarinar, að gera sér mest úr ákvæði því,
er miðflökkurinn hefi samþykt á fundinum
og telji almenningi trú um, að nú sé ekki í
önnur hús að venda, en í skjél tveggja
gömlu stjórnmálaflokkanna. Valdagræðgi
þeirra telur blaðið of kunna til þess, að nota
ekki hvaða meðöl sem séu til þess, að
sverta þriðja flokkinn, sem þeim hefir svo
marga skeinuna gefið í seinni tíð. Segir
blaðið, að þetta ætti engan að blekkja.
Hin pólitízka stefna miðflokks bænda, er
eins áþreifanlega til og hún hefir nokkru
sinnb verið. í stefnu Akuryrkjuráðsins
stendur, að þeir séu á móti verndartollum,
að skattar skuli miðaðir við þörf ríkistekj-
anna, að almennar stjórnartekjur séu með
beinustuml skÖttum innkallaðar, að náttúru-
auðlegð landsins og stórfyrirtæki séu rekir.
með þjóðeignar fyrirkomulagi. Efri mái-
stofu þingmenn skulu kosnir af þjóðinni.
Þá er minst á hlutfallskosningar, lán til efl-
ingar landbúnaði eigi síður en öðrum iðn-
aði og-ótal margt fleira. Þetta meðal ann- !
ars, er hin pólitízka stefna miðflokksins. Alt |
þetta er tekið fram í greininni í Eree Press.
Og blaðið heldur því einnig féttilega fram,
að stefna þessi sé iþannig, að hvorugur
gamli flokkurinn þori að snerta við henni,
eða taka hana upp á sana arma. Samt ber
læknirinn þá sök á miðflokk bænda að hann
þori ekki að leggja fram sína pólitízku
stefnu! Þetta er sú pólitízka stefna, sem
kjósendur Vestur-fylkjanna hafa verið stál-
harðir með undanfarin ár. Og hún hefir
einnig átt nokkru gengi að fagna í Austur-
fylkjunum. Að leita á náðir liberála til þess,
að fá henni komið í verk, vita allir að er
þýðingarlaust. Það væri að fara í geitarhús
að leita ullar. Bændur og alþýða manna
þekkir of vel stefnu gömlu flokkanna, allan j
óskammfeilnis- og fjárplógsferil þeirra til
þess, að hlaupa við kosningar fyrst um sinn |
í faðm þeirra, til þess að fá sínar réttmætu
kröfur heyrðar. Þó að læknirinn og aðrir
reyni að hella úr Iyfjablöndúbrúsa sínum á
holdfúa sár og örkuml pólitízkustefnanna
gömlu, og reyni að sama skapi að sverta
hinn unga framfaraflokk, og bregði honum
um mangarahugsunarhátt og fláttskap, mun
það lítt nægja til þess, að snúa hugsun
bænda frá honum fyrst ijm sinn.
(Læknirinn heldur því fram, að vegna þess
að þeir, serrv nú eru bændasinnar hafi áð-
ur tilheyrt öðrum hvorum eldri flokknum
«eti þeir ekki verið trúir bændaflokksmenn.
Þetta er fásinna. Þegar menn koma auga
á einhverja framför, á eitthvað sem betra. er
en það, sem) áður hefir þekst, er sjálfsagt
að búa að hinu betra en sleppa hinu. Af
því að einu sinni var slegið með orfi og
Ijá datt engum í hug, að nota ekki sláttu-
vélar, eftir að þær voru uppgötvaðar.
Þegar rafljós voru uppgötvuð, var grtft-
arlampinn lagður niður.' Framfarirnar kunna
að virðast hægfara í sVÍp. En breytinganna
verða menn varið eftir nokkum tíma. Við
þeirri spurningu, hví menn séu að breyta til
og berir eftir í næðingi búskaparins. Land
eyður og pólitízkir afglapar, og allir þeirra
taglhnýtingar, dúðuðu sig í reifunum og
kíldu vömbina á reitunum, sem bóndinn í
sveita síns andlitis framleiddi af jörðinni
Þegar þeir loks sáu, að við svo búið mátti
ekki standa, ef alt ætti ekki að fara í hund-
ana, og mynduðu stjórnmálaflokk, segir S.
J. J., að þeir hafi gert það af hræsni og
óheilum huga. Og áður en þessum nýja
framfara og landviðreisnarflokki hefir
tekist meira en það að ná völdum í fáym
fylkjum landsms, og er ekki nema aðeins
búinn að koma fótum fyrir sig, er tekið til
að kveða hann niður og kæfa í fæðingunni.
En hærra mega flokkstólin göm'Iu hrópa, ef
slíkt á að heyrast víða.
Já — Bændaflokkurinn er dauður! Svo
kveður rödd í Vestur-fylkjunum, þar sem
bændastefnan hefir nærri óskoruð völd, en
öllum öðrum pólitízkum stefnum hefir verið
kastað í fjóshauginn af kjósendum. Dauð-
ur! Og blöðin minnast ekki á lát hans.
Dauður! Og rís aldrei að eilífu upp aftur,
því hér eftir á liberal flokkurinn að ráða
lögum og lofum, eins og eg hafi ávalt sagt,
nema bara þegar hann sameinaðist kon-
servatíva flokknum um árið, og fjandinn fó>
í svínin! Já, dauður- Skelfing hljóta rit-
stjórar íslenzku blaðanna að vera sofandi,
að geta ekki um þessa frétt!
“Fáein orð,,»
Til ritstjóra Lögbergs.
|í dag var eg að lesa söguna “Darell’s
Hou/ecoming” (ekki “Darell’s Home
Coming, eins og hún er kölluð í fyrirsögn
í Lögbergi), og held eg, að eg leggi dálítið
annan skilning í þungamiðju-punkt sög-
unnar, en höfundur greinarinnar, sem birt-
ist á ritstjórnarsíðu Lögbergs, þann 27. des.
virðist gera. Eg á nefnilega við heimkomu
DarelTs. Samt er eg ekki alveg viss um
hvað iþað er, sem ritstjórinn vill að mjaður
skilji viðvíkjandi þessu atriði, sem hann
segist ekki geta stilt sig um að minnast á.
En eg Jeyfi mér að benda lesendum á
það, að ritspjöll um sögur enyaðallega
þrenskonar, nefnilega: (1) Umgetning, eða
tilkynning, sem á að gilda sem auglýsing
(The ccmmendatory notice) ; (2) yfirlit
yfir söguna (the review) og (3) ritdómur
(the critique), þetta kannast allir blaða-
menn við, og þarf ekki um það að orð-
lengja.
lOg með því nú, að þessari ritstjórnar-
grein í Lögbergi verður skipað í þriðja
flokkinn, og með því að þeir, semj ritdóma
(critique) skrifa, eru alment álitnir vita
hvað þeir eru að tala um, og þeir sjálfir
með því, að tala eins og sá, sem vald hefir,
gera það að skyldu sinni að vitá, þá vil eg
mælast til, að ritstjóri 'Lögbergs svari sjálf-
ur í blaði sínu þbim spurningum, sem hann
hnýtir aftan í ritdóm sinn um söguna
“Darell’s Homecoming”, eftir Dr. J..P.
Pálsson.
Mér finst það skylda mín, sem kaupandi
Lögbergs, og gagnvart öðrum lesendum
og kaupenduml blaðsins, að krefjast þ*S's,
að ritdómar í blaðinu séu ótvíræðir og
li^gur því þetta svar, að mönnum þykir raf- segji skýlaust, hvort áihrif lesturs sögunnar,
llÁiCliX kofro Dn Cfvirt'ivt/rvln h/xnn 1 “V ‘V £ l_ _ 1 'V _ 1_ ‘ fl'V '
ljósið betra en grútartýran. Þess vegna er
bændastefnan til í pólitíska umhverfinu.
Að hugur manna og hjarta geti ekki eins
eðlilega verið að verki innan þeirrar póli-
tízku hreyfingu og innan gömlu stefnanna,
er hálf hlægileg staðhæfing, einkum þegar
þess er gætt, að eldri stefnumar eru orðn-
sem um er að ræða í það og það skiftið, séu
heilbrigð eða ekkif því annars er engin
hjálp í slíkum ritdómum fyrir yngri kyn-
slóðina, eða fyrir þá sem velja þeim bækur
tf! lesturs. ,
Nýársdag 1924.
Hávarður Elíasson.
Svo nefnist grein eftir Mr. S.
HalcTórs, sem birtist í síðustu
Heimskringlu. CEr hún skrifuð í
tilefni af greinarkorni, sem eg
skrifaði uin söngsamkomu frú Ste-
fánsson, undir nafninu “Yiðstadd-
ur”. rarast heiiruðum greinarhöf-
S. H. pannig orð, að ráðlegging
mín til Islendinga, umað kynni sér
rússneska mrúsík, sé,sprottin af tvö-
földum misskilningi, sem sig langi
til að leiðrétta, og ' ennfremur að
'önnur ‘hliðin snerti sig persónulega.
Hvað á maðurinn við? — Er hann
að gefa í skyn, að pessi áminnsta
ráðlegging sé hnútukast til sín? Sé
.svo, ]iá get eg ekki gert að því. Erí
mínu sjónarmiði, er ekkert per-
sónulegt við bendinguna, en sé
þar einhver hnúta, má auðvitað
hver sem vill ieggja sér hana til
munns fyrin m?r, eftirtölu laust.
ÍHverfum svo að því, sem mér
skilst, að eigi að vera hin hliðin á
misskiiningnum, og höf- tjáir síg
mjög svo fúsann á að leiðrétta, en
það versta er, að eftir að hafa lesið
þá leiðréttingu, er maður ekki
fróðari um neitt annað en það, að
“Viðstadduy” skilji ekki særisku.
Haþn virðist vera mér fuiikomlega
samdóma um, að Svíar séu allvel
byrgir af drykkju-söngvum. Minn-
ist á Bellmann, sem eg aðallega
hai'ði í huga, er eg gat um sænsk-
ar drykkjuvfsur, .en hvað “Glun-
tarne” snertir, jiefi eg engu við að
bæta við lýsingu S. H. Þeir éru
stytidentasöngvar, en ]>að gengur
samt sú sögn, að Gunnar Wenner:
berg hafi gert tilraun fil að eyði-
leggja safnið, eftir að það var
prentað. Er það næsta ólíklegt
um slfkan li$tarrrann, sem hann
var, að hann hefði kappkostað
svo mjög að eyðileggja listaverk.
Pinnst mér hitt sennilegra, að
hann hafi ekkert verið upp með
sér af faðerninu, eftir að hann var
oi-ðinn kirkjumálaráðherra'
Það sem aðallega vakti fyrir
miér með áminstri ráðleggingu
var, að íslendingar hefðu verið of
einskorðaðir við skandinaviska
imúsík, sem eg áiít, að standi skör
lægra þýzkri, ítalskri, pólskri,
rússneskri, og fleiri þjóða músfk
fyrir marga hluta sakir. Höf. seg-
ir, “að sér sé ilfa við þennan iriis-
skilning, sem iýsi sér í ritdóm “Við-
stadds”, ert fer þó jafnframt svona
hálft/uin háift að afsaka, að hing_
að til hafi hann (höf.) sneitt ‘hjá
að syngja drykkjusÖQgva úr
Gluntarne, aðeins fyrir vankunn-
áttu sakir Á>g tímaleysis. Finnst
mér þar-með lig|gja á bak við orð-
in, að úr þvf kunni að rætast, svo
að jafnvel frá þessari hlið get eg
ekki handsamað þann tvöfalda
misskilning, sem höf. talar um. Eg
vona, að enginn taki ofð nún svo,
að| eg sé á riokkurn hátt að hnekkja
söngmensku IS- Halldórs. Eg hefi
þvert á móti mjög gott álit á hon-
um sem söngmanni, og hefi jafn.
an haft ápægju af að hlýða; á
söng hans, en ]>að kemur ekki
þessu máli við.
iRanghermb er það, að eg hafi
ráðiagt Jslendingum að leggja sig
sérstaklega eftir rússneskri músík
Eg ráðiegg þeim að ieggja sig eftir’
öllu, sem eg er sannfærður um, að
getur hafið þá í hærra veldi hvað
tónlist snertir, en eg mótmæli því,
að Islendingar eigi nándar nærri
veins langt í land með að geta hag-
nýtt sér rússneska músík*— þar á
meðal rússnesk alþýðulög, — eins
og grrinarhöf. — samkvæmt eigin
sögusögn — á með að geta spilað
Chopin-
Ennfremtir finnst mér kenna
mjótsetningar Rjá höf. þar sem
hann rétt á eftir ráðleggur okkur
að kýnnast þýzkri músík — og
það er heilræði, — því riieð allri
virðingu fyrir Rússum, áiít eg að
þjóðverjar standi þem fyllilega á
sporði, og að vist sé um það, að
ef við getum haft nokkurnveginn
gagn af Handel og yfir höfuð
þýzku snillingunum öllum, þá þurf-
um við ekki að vera feimnir við
rússneska músík, en þar er karakter
og dýpt, sept eg vildi feginn að við
géfetum notið áhrifa frá. Loks ráð.
leggur hr. S- H. að leggja meiri
rækt við þjóðlög okkar en að und-
anförnu. Það er of flókið mál tiJ
að ræðast hér, og ætti að vera að_
X
• DODDS '
KIDNEY
i PILLS
thepRS
Dodd’s nýmapillur eru bezta
nvmameðaiið. Lækna og gigt.
bakverk, hjartabilunf þvagteppiL
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pilla
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
ir $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
um eða frá The Dodd’s Medicbr
Co.. Ltd., Toronto, OnL
aðlega sérmál tónskálda. En ein-
hvernveginn finnst mér þessi þjóð-
laga suða vera orðin nokkuð'
þreytandi, og afsakanlegt finnst
mér þó manni verði á, að láta sér
hugkvæmast, að þar liggi meira til
grundvallar sá gamli siður, að geta
aldrei metið neina hugsun, eða við_
urkent, fyr en hún er orðin mörg
hundruð ára gömul, heldur en rétt-
ur skilningur á gildi þjóðlaganna.
Eg efast mjög um, gð t. d. mela-
dían “Austan kaldinn á oss blés”r,
eða “Ljósið kemur langt og mjótt”
o- fl., þættu mikið meistaraverk,
ef þau væru hugsun núlifandi tón-
skálda. Og eins og eg hefi þegar-
tekið frain, er hér í ei rúm til að
gera grein fyrir afstöðu minni í
þessu Jijóðiega máli, en fús er e^-
að rökræða það mál hvenær sem:
er. Bið eg svo að endingu hr. S..
H. að virða á betri veg þá “Vestur
heimsku”, sem hann kann að rek-
ast á í þessurn fáu orðum-
Björgvin Guðmundsson..
ATjH. — Ef ]»að á að teljast mis-
skilningur, að mér geðjast ekki að
drykkjusöngvum eða kvæðtuim þáe
svarar eg aðeins því, að eg þykist
eiga rétt á mínum sönglaga- og:
skáldskapar-smekk, eins og hver
annar, og livað Bellmann snertír,
þá álít eg það ofsagt, að söngvar
Fredmans séu hafnir upp í hæðsta
veldí listarinnar. Það eru mest alt
alþýðu söngvar við alþýðu hæfi.
Margt af þeim einkar lagleg, en að'
skipa því á bekk með stærstu lista-
verkum tekur ekki tali. Eg er
engin bindindishetja né brennivíns- t
hatari, en eg kheld ekki að vín-
nautn og listir eigi eins mikla sain-
leið, eins og oft hefir verið gefið
í skyn, sérstakjega af skáldum, því
að í öllu falli' verður þó drykkju-
skapur að teljast til holdlegra
nautna, en listin er andlegs eðlfs-
Guðleg opinherun í mannssálinni,.
Hún er svo stór, að himnanna
himnar rúma hana ekki/ það er
því varhugavert, |að kaila alt list.
sem kitlar eyrað.
Höf.
Laugardágsskólinn. '
Á honum verður byrjað aftur
eftir jóla-frýið laugardaginn þann
5. janúar 1924.
Er það innileg og alvarleg áskor-
un til aðstandenda barnanna, frá
þeim, er mest unna þessari kenslu,
og mest lið hafa henni lagt, að þau
verði látin sækja skólann eins reglu
lega og hægt er, þann þriggja mán-
aða tíma, sem ákveðið er að hann
standi enn- .
Nemendatala skólans er að lík-
indum hærri mT) en hún hhfir
nbkkru sinni áður verið — yfir
hundrað nemcndur.
Einnig hefir skólinn átt því láni
að fdgna, að fleiri kennarar hafa
góðfúslega hjálpað til við kcmsl-
una en nokkru sinni fyr, þótt suin-
ir þeirra vegna ýmsra anna, ekki
gætu komið reglulega nokkum
tíma fyrir jólin..
\ '
Fór aðsókn nemenda að nokkru
eftir þ’ví, sem vænta má.
3>að er því innileg beiðni til
kennaranna, að þeir reyni að
koma eins stöðugt og ^.stæður
þeirra frekast leyfa — því aðeins