Heimskringla - 16.04.1924, Blaðsíða 5

/
WINNIPEG, 16. APRlL, 1924.
HEIMSKHINGLA
5. BLAÐSIÐA
inn hafi horfitS, heldur að ananr hafi
verift komlun f hana niaii, efta bendir
a hina Hf-Aframhnlilandl mannlffs-
ketfjn,—a® maSur komi í manns stati”.
A'ð víisu g-leyiuist ritstj. inieð þiess-
ari skýriiig-u, að skáldið hefir ekki
álitið að orðin hjá sér, “another
came” arttu að jiýða annar maður
ieða menn, heidur dagur, því 1
næsta erirvdi heldur ]>að áfram að
skýra írá útförinni, er ]>að lætur
íara ifram þriðja daginn:
“The next. v ith dirges due in sad
array
Hlmv througih the churclh-way path
we saw him ,bome”;
eða eins <>g séra Eyjólfur útflegg-
ur það:
“En daiginn eftir grafin gröf hans
var
1 garðinn þarna lögðu þeir hans
bein”.
Þebta veikir þivi fremur en styður
þessa alveg einstöku skýringu, rit-
stj., m|eð því lfka, að Einar Bene-
diktsson virðist sk i 1 ja þetta á
sama veg og séra Eyjólfur, og er
þýðing Einars á þessa leið:
"Einn dag hann hvarf og hVergi var
að sjá
á hæðinni né við sinn beykimeið,
Og annar leið. Yið lækinn sem rann
hjá
um land og skóg —• hann varð á
einki s leið.
En daginn eftir útför sá eg stóð
(hægt yfir kirkjustíg —og fylgd var
með, o. s. frv.” —(Hlrannir bls. 1551.
lAð sjálfsögðu má gera ráð fyrir,
að ritstj. finni þar krók á móti
bragði, og geti sýnt, að Einari hafi
einnig yfirsézt, og með því fyrir-
byggi að þessi uppgötvun verði að
engu, er ber svo yfirgripsmiMa
þýðingu fyrir bökmentaheiminn.
Samt gegnir furðu, að hann skyldi
ekki athuga þetta upphaflega og
siá vamaglann móti þannig lagaðri
útfleggingu á orðum skáldsins, og
helzt fyrir þá sök, iað hann tekur
þetta síðara erindi (29nda) upp og
diáist að því, að miaklegleikum;
enda eru þetta hugstæð orð:
“Far (þú ert læs) og ipstu. o. s. frv.”
Að ritgerðunum báðum og öllu
þessu athuguðu, var sízt að furða
þó margir yrðu til þess að álíta, að
ritstj. væri að ljúka rnáli sínu, er
hann svo gott sem gaf til kynna,
að hann Væri ”að syngja sit.t síð-
asta ljóð” og hans sálarlegu brunn-
ar væri að þorna. En í því hefir
miönnum skjátlast. Síðasta “Lögb.”
(10. apríl), ber þess vitni,, að dreggj-
ar hafi verið eftir. Er þar allri rit-
stjómarsíðunni varið undir orð-
m|ælgi hans, og uppspuna. Að
mestu leyti er þessi ritgerð per-
sónuleg árás á oss, ætlum vér því
ekki að svara henni nema að litlu
leyti.
lOrein sína byrjar hann með að
lýsa því yfir, að hann sé ekki á
berferð á mótiil (Samjbandssöfnuði,
og frjálslyndum Skoðunum hér
vestra. Er yfirlýsing þessi ekki al-
veg sambljóða því, sem á undan er
gengið, og ummælum opinberum og
heimjuglegumi, er hann hefir haft
við menn, en þó má sjálfsagt líta
svo á, að þetta sé nú í alvöru sagt,
og hann hafi geffet upp á þessum
'leiðangri. T»á getur og verið, að
hann ha.fi óttast, að helzt, til mikið
væri hann búinn að segja f garð
þeirra mála, Og því betra að fara að
hægja á sér. öll umruæli hans
opinber í unidamgengnum blöðum
hafa verið borin ofan í hann aftur,
af nefnd safnaðarins, er hrakið hef-
ir ósanninda þvætting hans, þó
eigi hafi hún eytt f það mörgum
orðum. Fjöilyrðir hann þvínæst
um| hvað sér hafi gengið til með
öllum þessum árásargreinum, sem
vilji hann biðja almennimg að
virða sér til vorkunar og taka hjá
sér viljan fyrir verkið, — ©n það
sé óvildarhugurinn að heiman. Seg-
ir hann, að það sé “á vitorði ná-
lega allra Yest.dsl.”, að sá óviíldar-
hugur sé megn, “og ekki tiil nokk-
hrs fyrir os,g eða. nokkurn annan
mann, að ætila sér að sanna hið
kagnstæða”. Um þá staðhæfingu
frýðir ekkert að segja við ritstj.
^amar, ]>vf margsinnis er búið að
reka þenna sakaráibiirð ofan f
^ann, en hann vill ekki öðru halda
^arn, en ósannindum. Þó rétt til
r°yng]u miætti benda honum á
^tðasögubrot í “Sameiningunni”
15' árg- 1900, — þ\’í það rit mun
^arin sízt véfengja, — er lýsir ritstj.
ósannindamann að öllum, þessum
þvættimgi, hvað snertir þjóðina
heima. Ferðasaga þessj er rituð af
séra Jónasi A. Sigurðssyni, og lýsir
hann þeim Ihlýhug er hann fann
manna meðal, til allra frænda og
vina vestan hafsins. Hið sama
hafa aliir haft að sagja, er heim
hafa farið. En hvað þarf vitna
við, er ritstj. talar, er einn veit alt
og skilur.
Vér báðum ritstj. að sanna um-
sögn sína um sam'bandstjórnar-
styrkinn til “Hikr.” 1887, með því að
birta kaflann úr skýrslu Akur-
yrkjumáJladeildarinnar, er hamn
vitnaði f. Kemur það nú upp úr
kafinu, að úr þeirri skýrslu hafi
hann ekki þenna fróðleik, hóldur
úr “Lögbergi”, 1888, og finst sama
hvort er. Það er ekki nýtt þó hon-
um finnist, að hann mæli fyrir
munn stjórnarinnar og landsins
alls, er hann gerir einhverjar stað-
hæfingar, en þetta er þó það lengst
igengið er vér höfum vitað hann
fara.
Eigi vill ritstj. kannast við, að
Únítarar eigi hugmyndina að
Gamalmenna heimilinu, en játar þó
að þeir hafi komið méð hana inn
á Kirkjuþing 1911. Segir hann, að
byrjað hafi verið á samskotum til
stynktar gamalmennum af kven-
félagi Fyrsta ilút. safnaðar árið 1906.
Það mun rétt vera, en breytir þó
hvergi því, semi vér sögðum. Ef
hann viill athuga þær skýringar er
gerðar voru um tilgang þeirrar
söfnunar, finnur hann að eigi vakti
sú hugmynd fyrir félagskonum, að
koma upp almennu hæli fyrir ís-
lenzk gamalmenni heldur “að
miynda sjóð tiil styrktar öreiga gam-
almennum innan Fyrsta lút. safn-
aðara”, og er það sitt hvað. Ann-
ars má vitna til þess sem ritað var
um hæliismálið 1912—14, og sannar
það bezt, að hugmyndin var þá ný
til komin, en ekki 6 ára gömul.
Út af ummiælum ritstjóra 26. marz,
er hann var að bera saman starf
Kirkjufél. lút. og ihina frjálslyndu
söfnuði, og gat þess, að “Kirkju-
félagsmenn hefðu reist kirkjur og
borgað fyrir af sínu eigin fé, í öli
um hélztu bygðum ísl„ gátum vér
þess að fleiri myndi hafa lagt fé til
þessara kirkna en þeir sem í félag-
inu stóðu, en tekið það eitt að
launum, að þegar ]>eir hefðu þurft
á þeiin að halda, hefði þeim verið
synjað um öll afnot þeirra. Til
færðum vér nokkur dæmi, og báð-
um ritstj. auk þess að skýra frá
hvað mjklu fé að söfnuður hans
hefði varið til byggingar þeirrar
kirkju, er hann nú notaði., Ein-
hverra hluta vegna kyhokaði ritstj
við að verða við þeim tilmiælum,
en lýsir aftur ummæli vor um kirkju
synjunina ósannindi. Spinnur ritstj.
um kirkjusynjanina á Mountain
langa sögu og þykist hafa leitað
sér fullra upplýsinga. Væri fróðlegt
að fá að iheyra livaðan hann hefði
fengið þær. En hann getur þess
þó jafnframt, að samþyktir séu til
um það f söfnuðiun Kirkjufólags-
ins, að leyfa ekki vantrúarprédik-
urum og Únítörum að tala í kirkj.
urtum. Um þessar samþyktir hefir
eigi áður heýrst getið á prenti, og
er því fróðlegt að heyra frá þes«u
sagt. Nú vill svo vel tiH, að til eru
vottorð frá 1913. frá Mutaðeigend-
um, er skýra frá öllum atvikum við-
vfkjandi kirkjusynjaninni á Moun-
tain, er «ýna að umsögn ritstj. er
bláber úsannindi frá rótum, og hans
eigin tilbúningur, og ,ekki annað.
Er hann þar uppvís að einhverju
hinu lúaleigasta falsi og Iftilsmiann-
legasta er nokkur blaðamaður hef-
ir leyft sér að gera. Birtum vér-
vottorð þessi. á eftir þessari rit-
gerð, svo fólk geti atíhugað þau
fyrir sig sjáilft, og dæmt um hverj-
um sé fremur að trúa, þessum
“æru og sóma”-verði ísl. að “Ixigb.”.
eða hlutaðeigandi föður og einka
vin.
Um Hermannaritið holdur ritsti.
áfram að vaða, finnur að þvottur-
inn sækist seint og bletturinn sá
furðu fastur, er á hann og félag
hans settist með prentunar tilboði
hans. Er hann nú að reyna að
þvo þenna blett af sér með því. að
í $12,387.00 dollara tilboðinu hafi
failist burðargjald, útsendingar-
kostnaður og fleira — það sem
bókin að lokum kostaði. I»að er
ofur sennilegt, að Columbia Press
félagið hafi ætilað sér að borga það
Með þessu eina móti fær hann
dregið svro úr mismuni milli tilboð-
anna, að hann verður skaplegur.
Vér skoruðum síðast á hann að fá
skýlausa yfirlýsingu frá Jóns Sig-
urðssonar félagtnu um það, hvað
Viking Pross tilboðið hafi verið og
hvað borgað hafi verið fyrir prent-
un bókarinnar, og birta svo þann
reikning. Þetta hefir hann ekki
gert, eða þorað að gera, vitandi
völ ef hann hefði gert það, þá hefði
álþjóð inanna séð ifals hans og
fláttskap, og hann orðið uppvís að
þeim ósannindum.
l>á ræðir hann enn um pappirinn
er lagður yar til bókarinnar. Sag-
ir ihann, að ]>að sé aðeins 80 punda
pappír, og hafi Viking Press þar
m|eð brotið isamning sinn við út-
gefendur og stolið af þeim sem svar-
ar einum fimta pappírsverðsins, því
l>að hafi átt að leggja til hundrað
punda pappír. Færir hann þessu
til sönnunar, að ef af pappírsbreidd-
inni hefði verið skorin 7 þumjunga
breið lengja og 6 þumiunga breið
'lengja af pappírSlengdinni, þá hefði
l>að sem eftir vTar eigi vogið nema
80 pund! Sennileg rök og sann-
gjörn. Bréfin, sem hann birtir
frá John Martin Paper Oo„ og
sanna eiga þenna framburð ritstj.,
sanna eigi annað en það, að papp-
írs “ream” 25x38 lnimlunga að
stærð, vegur minna en pappírs
“ream”, semi er 32x44 þumlunga að
stærð, af sama pappír. Allur vað-
allinn um “eininganvigt” er
iblekkingartilraun, og eigi annað
Ritstj. veit mikið vel, að papph.
er mældur eftir stærðum, og í
hverri stærð má fá mlsmunandi
þyngdir. Nú tekur. saminingur Jóns
Sigurðssonar félagsins fram papp-'
írsstærðina 't2x4t þumflunga hundr-'
að punda, og Viking Press kaupir
þessa stærð tifl bókarinnar en í
stað hundrað punda. leggur til
hundrað og tuttugu punda pappfr.
Sem eftirfylgjandi vinisburður ber
með sér, er vér báðum John Martin
pappírssölufélagið um.
■|
John Martin Paper Oo. Ltd.
Wholesale Paper Dealers
Galgary, Winnipeg, Edmonton.
Hlead Office in Winnipeg,
April 12. 1924.
Viking Press Limited,
City.
Dear Sirs,
This is to confirm fact that on Au-
gust 31st, 1922, you purchased from
us 39 reams 460 sheets of White
vSuede Ooated Book 32x44-120 pds per
ream for the printing of the me-,
moriafl of the Icelandic söldiers.
Yours very truily,
Jdhn Martin Paper Co. Limited. |
Sec.-Treas.
Við bréf þetta ætti ekki að þurfa
neinu að ibæta, það segir alt sem,
nauðsynlegt er um þetta pappírs-
mál, og tekur það ennfremiur fram |
að til bókarinnar voru keypt sem
næst 40 “reamf’ eða 39 “ream” 460
| arkir, eins og vér skýrðum frá sfð-
j ast, en ekki 44 “ream” eins og ritstj.
segir að vér höfum sagt, eða 33
“ream” eins og hann segir að keypt
hafj værið. Nú þótt bréfið lýsi
ritstj. heimildarlausan að Öllu þessu
og taki af öll tvímæli um þessa
þrætu, er eigi óhugsandi, að hann
j moð allri sinni mi'klu bókmenta
þekkingu fláj lesið eitthvað það út
I úr þvTí, er hann telji sér hrós og
sæmdarauka, fram yfir það, að vera
auglýstur opinber ósannindamaður
frammi fyrir öllum ]ýð.
Rögnv. Pétursson.
sem eins helzta forstöðumanns Vík-
ur safnaðar og umráðamanns
kirkju safnaðarins, og bað hann f
nafmj Thorliáksi Thorfinnssonar, að
ljá Víkur kirkju, fyrir væntanlega
útför Law'rence heitins, er fara
ætti fram, fimtudaginn næstan eft-
ir, og ennfremur, að jarðsetning
væri heimiluð í grafreiti safnaðar-
ins. Taldi hr. Elis Thorvaldsson þá,
í viðtali sínu við miig yfir símann,
engin tvímæli á því, að þetta hvor-
tveggja væri heimiJt, og sagði hann
afdráttarlaust, að leyfj skyldi vera
til reiðu er til þyrfti að taka, og
bauð okkur velkomin og hét sinni
aðstoð í öllu.
1 þeirri fuHviiSsu um, að við lof-
orð þetta yrði staðið, lögðu þau
Mr. og Mrs. Thorfininisson af stað,
daginn eftir, áleiðis til Mountain,
með lík sonar síns og fylgdist eg
mieð þeim. Komum við til Moun-
tain síðfla dags þanni 19. jan., var þá
Ifkið tekið og borið í kirkju, og
okkur fengnir lyklar að kirkjimni.
Heyrðist þá enigin andmæfli gegn
því, að kirkjan væri heimil fyrir
jarðarfarar athöfnina, er fara átti
fram daginn eftir.
Það var <ekki ifyr en um morguni-
in, útfarar dagsins, að okkur Mr.
Thlorfinnsson var tilkynt, að kirkj-
una fengjum við ekki, og var það
þá hr. Elis Thorvaldissora, er birti
okkur þá tilkynningu. Kom mér
]>að nokkuð kynlega fyrir, þar sem
margítrekað leyfi var áður fengið.
Fyrir tilmæli vinar míns Mr. Thor-
finnssonar, hafði eg tekið að mér að
sjá um útförina, lét eg mig því
þeksa óvæntu synjun nokkru varða
og krafðist þvf að fá ástæður fyrir
þrvú, að orðum væri þannig brugðið
við okkur. Taldi þá hr. Elis Thor-
valdsson það aðal ástæðuna, að
prestur sá, er við greftanina ætti að
aðstoða væri ekki tilbeyrandi
lútierskum söfnuði; kvað hann að
orð sín s-kyldu standa og kirkjan
vera hei'mil, ef prestur Víkur safn-
aðar værj fengtn f hins stað. Sagð-
ist Mr. Thorvaldsson vera frjálslynd
astur allra er í safnaðarnefndinni
væri, og mundi því árangurslaust,
að fara þess á leit, við hina nefnd-
armennina, að ljá kirkjuna eins og
nú væri korraið. Með þessu var
okkur vfksað frá kirkjunni, án þess
að til fleiri nefndarmanna væri
leitað, og' lét eg þá Mr. Thorfinns-
Son vita hvað gerst hafði, og að
annara húsa yrðum við að leita fyr-
ir jarðarförina.
Langdon. N. Dakota, 1. júní, 1913.
Guðm. Grímsson.
NÖ
ER
VERÐIÐ

W. Byron Scanlan
J. Frank McComb.
lægra en nokkurntíma áður
Og vit5 höfum meira úrval af fötum og yfirhöfnum fyrir unga
menn.
Alt, sem er nýjast og bezt; á vertSi, sem þér erut5 ánægtSir at5 borga.
Föt og yfirhafnir.
$18.S0 til $35.00 og upp
Fötin eru saumutS af beztu klætSskerum í Kanada.
Auknar inntektir, lág leiga og lítil útgjöld, gera okkur mögulegt
atS selja á lægra vertSi en nokkru sinn átSur.
GANGIÐ FRÁ HÁU LEIGUNNI
ÞAÐ BORGAR SIG
Scanlan & McComb.
GÓÐ FÖT — GOTT VERÐ LIPUR AFGREIÐSLA
ÁNÆGJA.
379V4 P0RTAGE AVENUE.
Norðanmegin á milli Carlton og Edmonton.
l;
Yfirlýsingar um synju”
kirkjunnar á Mountain
1910.
Samjkvæmt miargitrekaðri beiðni
stjórnarnefndar Mountaira safnaðar,
leyfum vér undirritaðir oss, að gera
efiinfyigjandi yfirlýsingar:
Eg undirritaðuir, votta ihér með,
að Ivriðjudaginn þann 17. jan 1910,
samkvæmit beiðmi hr„ Thibrláks
Thorfinnssonar í Munich, N. Dak.,
er orðið hafði fyrir þeirri þung-
bæru sorg, að missa ®on sinm Lawr-
enoe Thorfinnsson, er andaðist að
heimili foreldranna ]>á daginn áð-
ur, símaði eg frá heimili mínu í
Munich N. Dak., til hr. Elis Tlior-
valdssonar á Mountain, N. Dak.,
Eg undirritaður votta hér með,
að fi-amanritaður vitnisburður
Guðm. lögmanus Grímssonar er
sannur, að þvf eg frekast veit.
Irnngað til eg eftir að eg kom til
Miountain, ofan nefndan dag, þann
19. janúar 1910, var mér ekki kunn-
ugt um, að niokkrir meinbugir væri
á því að kirkja Víkur safraaðar væri
okkur heimil fyrir ofangreinda
jarðarför; það var ekki fyr en á
jarðarfarardaginn, að Mr. Grímsison
sagði mér hvað honum og hr. Elis
Thorvaldssyni hefði farið á milli,
bá iftilli sturadu áður, að eg var
þess vfs, að okkur var bönnuð
k i rkja n, og fyrir þá skuld, að eg
hafði fcngið unitariskan prest, til
þess afi tala yfir lfkinu. Fóruim
við Mr. Grímsson þá á fund Mr.
Thorvaldssoniar. Sagði Mr. Thor-
valdsaon mér þá. að þegar upphaf-
lega var beðið um kirkjuna, þá
hefði hann talið víst að eg hefði
ætlað að fá þjónustu safnaðar-
prestsins, og hefði hann því lofað
kirkjunii|i laifdráttarlauist. 'En !nú
írieð ]>vf, að unitartekur prestur
ætti aö jarðsyngja, þá í nafni safn-
aðarins, gæti hann e.kki leyft l>að,
að kirkja safnaðarinis væri notuð.
Kvaðst hann, heiman úr húsi sfnu
hafa ráðfært sig um þetta við safn-
aðarprestinn og símað honum til
Akra, og sagt homum alla mlála-
vexti, og það möð, að únítariskur
prestur hefði verið fenginn til þess
að jarðsyngja. Hefði þá , prestur
sagt: “For GodVs sake don’t let
him into the Church”. Værj sér
því einn kostur, að fyrirbjóða
kirkjuna. Dó sagðist hann skyldi
ljá kirkjuna ef eg fengi safnaðar-
prestinn. Skyldi hann þá og enn-
fremur leyfa, að prestur sá, er að-
fenginn væri, talaði úti yfir gröf-
inni, en ekki kvaðst hann leyfa
kirkjána mieð þvf, að báðir prefct-
amir væru látnir tala inn í kirkj-
, unni. Gengi eg að sínu tilboði
skykli ekki eingöngu kirkjan vera
j mér heimil, heldur og líka mér að
, öllu kostnaðarlau's kirkjan og
prestsþjónustan, því sjáifur iskyJ'di
i hann borga presti þeirra ómakið.
Eftir nokkrar fleiri umræður,
sagði Mr. Thorvaldsson mér, að eg
gæti farið til hinna safnaðar-nefnd-
armanna, en þó gæti hann bætt því
j við, að sjálfur ,gæfi hann ]>að ekki
I eftir, hvað sem ]>eir gorðu, að
kirkjan yrði léð með öðrum skil-
miálum en hann hafði nú þegar sett.
Áleit eg, að hann hefði svo mikil
ráð á kirkjunni, að slíkt hefði
heldur ekki að þýða, og ekki vera
til annars en að vekja óánægju og
misklíð innan safnaðarins færi eg
, 'aö bera mig upp við hina aðra
nefndarmennina urn þctta mál. í>ó
I skal þess getið, að eg átti tal um
1, þetta við Ihr. H. H. Reykjalín. Var
hann einn safnaðarnefndarraanna,
og lét hann stórfelda óánægju 1 ljósi
yfir þessari aðferð, og bauð mér að
hafa tal af samraofndanmönnum sín-
um öðrum. Tók eg ekki því boði,
j bæðj vegna þeiss, að eg áleit það
l leiddi eingöngu til ófriðar innan
j safnaðarins, og svo vegna hins, að
j naér fanst okkur hjónum vera svo
j svórkosMegia miisboðið með allri
þessari tifltekjoi, að eftir alt hið
ofantalda afstaðið, hefði eg ekki get-
að þegið kirkjuna.
Þess skal getið, að við hjónin,
hæði, er alist liöfðum uj>i> í bygð.
inni í grend við Mountain, og bú-
ið þar um lengri tímia, áður en við
| fhittum vestur til Munich, töidum
okkur ekki vísar slíkar viðtökur,
* og við urðum að mæta, er við nú,
undir ofantöldiim kringumstæðum
j leituðum á fornar stöðvar, til þess,
að fá að leggja son okkar til hvíld-
ar, við hlið framliðinna skyldmenna
1 og vina. En svo voru ekki heldur
þær viðtökur almennar, því undan-
, tekningar'liaust sýndi safnaðarfólkiö
og okkair ifornu vinir, okkur djúpa
og innilega hfluttekningu, ier við
hjónin munum ávalt ]>akka og
minnast, þrátt fyrir kirkjubannið,
eins eða tveggja manna er töldu
sig bar eiga hlutum að deila.
Dagsett að Munich, N. Dakota.
2. júní, 1913.
Thorlákur Thorfinnsson.
Frá Gimli.
Islendingadagsfundur var haitL
inn hér nýskeð, í bæjarráðshúsinu,
til að ræða um íslendingadags-
hald á Giirali næstkomandi 2. ágúsr.
Einróma samkomulag var ram að
gera daginn sem skemtilegastann
og þjóðlegastan, að hægt væri. 1
nefnd voru kosnir níu menn, til að
starfa að þessu. 1 nefndinni eru
þessir menn:
G. B. Magnússon,
iP. S. Teirgesen,
W. Árnason,
Pétur Magnússon,
B. Thordarson,
Helgi- Bensson,
B. Jósepsson,
J. J. Sólmundsson.
-------------0------------
Ur bœnum.
WONDERLAND.
Dað er altaf gaman að Tom Mix
og Tony. En á miðvikudag og
fimtudag, er óvanalega gaman að
sjá þá leika “Soft Boiled” að Wond-
ei'land. l>að er ibezta myndin, sem
Tom Mix hefir nokkurntíma leikið
í. Á föstudag og laugar er leikrit-
ið sérstaklega “franskt”. bað er
síðasta uppfynding Mae Murrey
j ‘The French Doll” og skýrir frá
ástasögu og æfintýrum fallegrair
franskrar stúl'ku. á mánudaiginn
og þriðjudaginn leikur Gladys Wal
ton í leikriti er fjallar um mannfé-
j lagsmál “Crossed Wires”. Þar næst
kemur Wesley Barry, sem “The
Printers Devil”, og “Rupert of
Hentzau
Eing og framiskráð, yfirlýsing frá
mér ber með sér. hafði eg eða við
hjónin, laldrei ætiað okkur að gera
þetta mál að þrætuefni, þar sem
var um að kenna aðeins sárfáum
mönnumi, að neifcun kirkjunnar átti
;sér stað. En þar sem um annað-
tveggja er að gera, bera sannleik-
anum vitnj eða þegja, þá hefi eg í
bæði þau skiftin, sem um það hefir
verið að ræða, kosið það fyr-
nefnda. og mun gera það. eins lengi
og haldið er úfram að særa tilfinn-
ingar okkar með ósvífnislegum ó-
snnnindum f þessu máli.
. Thorl. Thorfinnsson.
For Asthma
Duriog Winter
m*.
I ndui-Hninl.-B In-knlnaaferA, mrmt
koinia hoflr <11 hjnrK'ar Aathma-
ajúkllnK'um o k Ntöávnr verntn
kö.st. — Sendu S dfig eftir ð-
keyptN la-kninKii.
Ef J>ú þjáist af afskaplegum
Ashma-köstum. þegar kalt er og
rakt; ef þú færo andköf eins og
hver andardráttur ætlaöl að vert5a
þinn sítSasti; láttu þá ekki hjá
liöa, atS senda strax til Frontier
Asthma Co. og fá at5 reyna ó-
keypis undralækningu þeirra. IÞatl
skifttr engu máli hvar þú býr, et5a
hvert þú hefir nokkra trú á nokkru
metialf hér á Jört5u: gertSu þessa ó-
keypis tilraun. Hafirt5u þjátSst alla
æfi, og leitatS rátSa alstaöar þar,
sem þú hélst at5 duga myndl á
móti hinum hrætSilegu Asthma-
köstum; ef þú ert ortiinn kjark-
og vonlaus, þá sendu eftir þessu
meðall.
ÞatS er eini vegurinn fyrir þig.
til atS fá vitneskju um, hváts fram-
farirnar eru atS gera fyrir þig,
þrátt fyrir öll vonbrigtSi jjin i leTt
þinni eftir bjargrátSum gegn
Asthma. GertSu þessvegna þessa ó-
keypis tilraun. GertSu hana nú.
Vér auglýsum hetta, svo atl hver
sjúlclingur geti notitS þessarar
framfara-atSfertSar, og byrjats ó-
keypis á þessarl læknisatSfertS, sem
þúsundir manna nú vit5urkenna ats
vera mestu blessunina, sem mætt
hefir þeim á lifsleitSinnl. Sendu
mitSann í dag. Frestat5u þvl ekkl.
FRFE TRIAL COIPON
FRONTIER ASTHMA CO.,
Room #07 B
Niagara and Hudson Sts.,
Ruffalo, N. Y.
Sendit5 ókeypls lækningaratSfertS
ytSar tll: