Heimskringla - 23.04.1924, Qupperneq 5

WINNIPEG, 23. APRÍL.
HEIMSKllINGLA
5. BLAÐSIÐA
The Dominion
Bank
HORNI NOTRE DAME AVE
oK SHERBROOKE ST.
Höfu'ðstóll uppb........$ 6,000,000
Varasjóður ..............$ 7,700,000
AUar eignir, yfir ....$120,000,000
Sérstakt athygli veitt viðskift-
um kaupmanna og verzlunar-
félaga.
Sparisjóðsdeildin.
Vextir af innstæðufé greiddir
jafnháir og annarsstaðar við-
gengst.
PHONE A 9253
P. B. TUCKER, ráðsmaður.
fái yfir höndina í iending fyr á öldum, Jón biskup
Líkt og Daníel forðum, helga ögmundsson — að “aldrei
hlökkupjóðir
heiminum.
ias letrið á veggnum:
— Mene, tekel ufarsin —
lesa nú læknarnir sömu örlaga-
spána um afdrif hvítu pjóðanna,
eins og spáð var um Belsasar og
hans kyn. Hvíti þjóðflokkurinn er
v,eginn og léttvægur fundinn.
Belsasar sat að veizlu og drakk úr
hinum gullnu en stolnu musteris-
kerum Gyðinga og allir sátu að
dýriegum fagnaði. Um það kvað
Benedikt Gröndal:
Leiddist mönnum ljúffengt vín,
ijósin föl í stikum glóðu,
myrk og þögul merkin stóðu
“mene tekel ufarsin”.
“Þá um sala silkitjald
sýndust bleikir fingur iíða,
eins og þegar ormar skríða
yfir rósar Ibikarfald.
iHandarsvipur huldar rúnir
Hallardyrum yfir reit,
sukku niður buðlungs brúnir
(bliknaði kinn er hann það leit.
nú þessum ófögnuði áfram? Fer
heimurinn enn þá hríðversnandi?
Hvað eftir annað, er eg lít í lækn-
isfræðistímarit og les hvað hugs-
andi nútímalæknar ibera fyrir
brjósti, þá er það úrkynjun hvítra
þjóða.
Við útboð herliðsins í ýmsum
löndum í síðustu styrjöldinni reynd- tíi þess nú að stöðva þetta yfir-
ust 30-40% ungra manna óhlut-1 vofandi syndaflóð hnignunarinnar,
gengir til hernaðar vegna ýrtísra ] verður fyrst og fremst að finna or
kvilla og úrkynjunar-einkenna. sakir hlutanna.
Mörgum verður skrafdrjúgt út af
þrvi hve taugaveiklun og geðveiki j __________,_
fer í vöxt, spítölum verður stöðugt
að fjöiga og fyrir geðveiklinga eru j Af hverju stafar úrkynjunin?
bygðar ihallir hver annari stærri. ]
Halda sumir, að þetta endi með, j ,Sagan he.fir ætíð sýnt — að þeg-
að vitfirringar verði í meiri hluta ar menn auðgast og fara að lifa í
ryðjist út úr höllunum og loki hina allsnægtum, þá 'leggja þeir árar í
inni, sem halda sig vera með öllum bát og hætta að rtnna. Mönnum
mjalla. — IGuttormur skáld Gutt- hættir til að leggja sig fyrir og takr
ormsson, hefir ort um þessi um- á sig náðir, þegar þeir eru orðniv
skifti þes,si vísu: I saddir. En ekkert er óihollara til
Eftir þúsund ár er mælt að almenn- lengdar — því til þess að melta
‘« ingur j matinn vel, ríður á að hreyfa sig og
Verði orðinn yitfirringur. ; vinua til matar síns.
Verða kanske, vfsindin ei vita urn Eins er með þjóðír ein,g o,g ein-
alla’ staka roenn — þegar þjóðir hafa
einstaka með öllum mjalla. auðgast við eiginn friðsamlegan
Einangra<yr öðlast þeir þá eitthvert handafla, oða miklu fremur, þegar
bæli j |)æj. eftjr harða baráttu hatfa unnið
Verða stofnuð ‘Vitra hæli”. sigur og undirokað aðrar þjóðir, þá
ískyggilegast af öllu þykir þó, að hættir þeim til eins og rándýrum,
alstaðar fer barnsfæðingum fækk ag faka á sig hvíldir og leggjast
andi. 1 fyrs'tunni voru það æðri a meltuna. Hinsvegar er algengt,
stéttirnar, sem tóku upp á, að tak- j að þjóðir, sem eiga við erfið kjör
ifann fjandintn hann iðjulausann”
og vissulega hefir fjandanum þótt
það leitt.
í»að er æfagömul reynsla mann-
anna, að “Guð hjálpar þeim, sem
hjálpar sér sjálfur”. Æfing og iðni
stælir kraftana. Ef við leggumst í
rúmið um tíma, þá rýrna vöðvarn-
ir, jafnvel þó við séum annars hcil-
brigðir. Sama er að segja ef gibs-
umlbúðir eru steyptar um einhvern
lið. Liðamótin stirðna og vöðvarn-
ir rýrna. öll líffæri þurfa iðuglega
að starfa til þess að þau komj að
tilætluðum notum. Annars stirðn-
ar líkaminn og hleypur kyrkingur
í vöxtinn. Og má Ifkja þessu við
vél, sem ryðgar af brúkunarleysí.
Heilbrigður maður finnur þetta.
Hann getur ekki unað hreyfingar-
leysi. Hann geispar, réttir úr sér,
stendur á fætur og fer að vinna,
eða liðkar skrokkinn með leikfimi
og göngu, Dessvegna fara strák-
arnir í áflog og knattspark, og þess
vegna leika bömin sér. Ltffinu er
samfara stöðugur bruni f frumum
líkamans — stöðug hita og orku-
framleiðsla. Kyrstaða er svefn og
dauði.
Hinsvegar örfar öll hreyfing bnin-
an og eykur lífsfjörið um stund,
kyrðin dregur úr eða skrúfar niður
í lampanum.
Lffið á altaf í vök að verjast.
Einkum eru tveir óvinir því fjand-
samlegastir — eiturefni og sýklar.
ÍBáðum þéksum óvinum er sam-
eiginlegt, að þeim verður bezt á-
gengt ef líkaminu er illa fyrir kall-
aður og veiklaður af iðjuleysi.
Það þarf ekki langa læknis-
feynslu tii að sannfærast um þetta,
— Það hefir ætíð vakið athygli
mína, hve sjaldan menn sýkjast um
bjargræðistímann. Meðan atoi’kan
er roest og áhuginn mestur á að
bjarga sér — verða svo sem engir
veikir. Einkum ber á þessu um sjó-
mennina á vertíðinni annarsvegar
og sveitamenn um heyskapartím-
ann hinsvegar.
Likamleg vinna verður að fylgja
andlegri, svo herlsan haldist. Eg
segi fyrir mitt leyti, cf ekki væru
fdrðalög jannað Þlagið, muhdi icg
vera stein)dauður. Hollast er
göngu- ferðaiagið og fjallgöngur.
Maður þarf að svitna. Eátt er
hollara en að losna við súran sveita
Skrokkurinn verður ,eins og nýr og
betri. Ef allir hefðu það fyrir sið
á hverjum degi, að vinna og hreyfa
sig, %vo þeir svitnuðu, mundu færri
þurfa að leita lséknanna og verða
fótaveikir eins og Assa.
Það stendur cinhversstaðar f ritn-
ingunni “alt sem út af manninum
gengur er ilt”. Og líkt og sumir fyr
á öldum þóttust sjá djöfla í eld-
inum, þegar Hekla gaus veins þykj-
ast sumir ihafa séð djöflana bók-
staflega ryðjast út úr vitum
manna — og þið munið eftir þegar
]>essháttar fjandar fóru í svínin við
Genesaret. Þetta má nokkuð til
sanns vegar færast, því eitruð er
kolsýran, sem við öndum frá okk-
ur, og mundj kæfa okkur, éf ekki
væru gisíff húsin og gluggar og
gættir. En með þvagi, galli og saur-
indum losnum við bæði við hin
banvænustu eiturefni og sótt-
kvoijíjur í hóipatali. Yið gleymum
því oft, að auk hinna nytsönm
kirtla, sem losa okkur við alt þetta,
eigum við ennfremur svitakirtlana
í húðinni, sem losa okkur við mestu
kynstur af ólyfjan, sem annars
mundi veikja oklkur.
iSvitakirtlarnir eru sístarfandi, en
við verðum lítið varir við það, því
venjulega gufar allur svitinn upp
jafnóðum, nema þegar meiri ibrögð
eru að, og við svitnum svo, að svit-
inn vennur jafnvel í lækjum eftir
húðinni.
“ísveita ]iíns andlitis, skaltu þíns
brauðs neyta”.
Þetta þöfuðboðorð Bíblfunnar,
sem hljóðar eins og refsidómur, er
blákalt náttúrulögmál, semi forfeð-
ur vorir úrðu að hlýða gegnum
þúsund aldir, og það var þetta lög-
mál, sem stælti krafta þeirra og
gerði ])á ihrausta. Og reynslan
NÚ
ER
VERDIÐ
W. Byron Scanlan
J. Frank McCómb.
lægra en nokkurntíma áður
Og vitS höfum meira úrval af fötum og yfirhöfnum fyrir unga
menn.
Alt, sem er nýjast og bezt; á vertSi, sem þér eruti ánægtSir ati borga.
Föt og ylirhafnir.
$18.50 til $35.00 og upp
Fötin eru saumuti af beztu klætSskerum í Kanada.
Auknar inntektir, lág leiga og lit.il útgjöld, gera okkur mögulegt
atS selja á lægra vertii en nokkru sinn átSur.
GANGIÐ FRÁ HÁU LEIGUNNI
ÞAÐ BORGAR SIG
Scanlan & McComb.
GÓÐ FÖT — GOTT VERÐ LIPUR AFGREIÐSLA
ÁNÆGJA.
379y2 PORTAGE AVENUE.
Norðanmegin á milli Carlton og Edmonton.
Oft heyrir maður gamla barlóm- sýndi, að varasamt var að óhlýðn-
marka barnahópinn, en seinna hafa
iægri 'stéttlirn^r ei'lnnig lært þær
feúnstir, svo að mannifjölgunarhorf-
ur eru að verða verða mjög daufar
í ýmisum löndum. Á Erakklandi
hefir Ibólað á þessu í mör(g ár, svo
að búa, stælast stöðugt í barátt-
unni fyrir að bæta hlutskifti sitt.
Þannig hefir hver menningar-
Jijóðin oftir aðra farið í sama fen-
ið, hætt að vinna með vaxandi efn-
um, eða tfyrir sjálfskapað atvinnu
franska þjóðiir-befir ,ekki gert bet- hætt að heita heilsusamlega
ur enn að standa í stað að fólks-
fjölda —, sum árin hefir Erökkum
jafnvel fækkað svo, að líkkistur
haifa verið smiðaðar fleiri að tölu
en vöggur þær, sem verið hafa í
hrúki. En .sama sagan ætlar að
gerast í flestum öðrum menningar
löndum. Jafnvel á Þýzkaiandþ þar
sem frjósemi hefir verið viðhrugð-
ið, þar fækkar fæðingum óðfluga.
Enn fæðast þó árlega á Þýzkalandi
800,000 börn umfram þá, sem deyja.
— og er það að vísu Iaglegur liðs-
vöxtur í samanhurði við hjá Frökk-
um, þar sem alloftast ekkert bæt-
ist við. Eigi að síður er greinileg
og hraðfara fækkun fæðinga hjá
Þjóðverjum og sama er að segja um
Englendinga og Bandaríkjamenn.
Hvað Bandaríkin snertir koma
nú aðeins 2,7. böm á hverja fjöl-
skyldu innfæddra manna og fækk-
ar ár frá ári. En (hlagfræðingar '
reikna svo, að eikki megi bömin
verða færri en 4 á hverja fjölskyldu
til viðhalds kynslóðinni, þ. e. tvö
bíjm* er Ikomi í stað Æoreldranna
en tvö í viðbót til að gera fyrir
vanhöldum vegna sjúkdóma, barn-
lausra eða hjúskaparleysis. Hag-
fræðingur einn, prófessor Wiloox,
hefir sýnt, að horfurnar séu þær,
að Bandarfkin verði barnlaus að
100 árum liðnum, svo framárlega
sem foarnsfæðingum fækkar áfram
með sama hraða og á síðustu 20 ár
um.
kröftum sínum en fyrir það veikl-
ast, úrkynjað, og undirokast af
sterkari þjóðum. Þannig fór um
Egipta, Babýlónfumenn, Assúra,
Griikki, Bómverja, Spánverja og
Portúgalsmienn. Og nú virðist
sama sagan ætla að endurtakast
um flestar, ef ekki allar, hinar
hvítu menningarþjóðir.
Af hverju allar? minna má nú
gagn gera. — Jú, það er af því, að
nú er hin svonefnda menning, sem
áður var einstakra þjóða eign, orð-
in alrnenn eign hvítra þjóða, víðs-
vegar um heim. Með aukinni menn-
ingu, fylgir. hóglifi. Elest öll menn-
ingartækin-ganga út á, að gera líí-
ið léttara, stritið minna. Samlífið
í stórbæjunum eykur mönnum
þægindi, menn hjálpa hver öðruin,
og þeir sem eru efnaminni lifa aí
þeim efnaineiri, og þeír sem eru
minni máttar, styðjast við þá
stærri. En hér við bætast allar vél-
arnar, sem hugvit mannanna hefir
uppfundið. V^iamar spara stritið.
Ein, vél getur oft unnið það á sama
tírna, sem þúsund manna þurfti til
áðitr — og vélarnar vinna þar að
auki verkið foetur. Alt ])etta léttir
stritið, isvo fjölmargir géta stungið
höndum í vasana — og látið svo a,ð
segja steiktar gæsir fljúga upp í
munninn. En það er ekiki holt að
hætta istritinu — (þó of mikið megi
af öllu gera; því vit verður að
Eraman af 19. öldinni fjölgaði Þ’lgja öllu stiiti).
Bandarfkjamönnum svo, að fólks-
fjöldlinn jók.4t nm helming é hverj-
um 25 árum — þó aðeins væri tek-
ið tillit til innlendra búsettra
ínanna. Eftir því hefði fbúatalái
Fyrir iðjuleysi og hreyfingarleysi.
dofnar yfir öllum Uífshreylfingum,
eins líkamliega eins og andl-ega.
Blóðið tfer að renna hægara, líffær-
in fá ekki þá næringu, ,sem þeim
átt að vera orðin 100 miljónir árið öor. Lffsþrótturinn minkar. Það
1900, en var aðeins 41 miljón. Meðal skrúfast niður í lampa Mfsins. Það
nllra hvftra þjóða, eru læknar, sem lakasta er þó, að það er eins og
sjé og foenda á þessi og önnur aft- j “fjandínn tfari í svínið” — iðjuleys-
urfara-merlki. Útlitið sýnist ömur- ið gerir menn iata, og “letin er sat-
legt — hvfta kynið ætlar að úr-! ans svæfill”, segir fornt máltæki,
kynja og því ætlar að fækka svo, að j og kemur vel heim við það, sem
Kínvterjar, Svertingjar og aðrar sagt var um ’einhvern merkasta Is-
inn “hann eða hún er orðin slitin
af lúa og erfiði”. Eg liefi sjaldan
gefað sannfærst um, að þeta sé á
rökum bygt. Hitt er venjan, aö
þeir eru langhraustastir, sem eru
sfvinnandi og láta “fjandann sjald-
an finna sig iðjulausan”.
En ójöfn vinna í hörðum skorp-
um með oflöngu hléi á milli er sér-
lega óhoil.
Baráttan fyrir tilverunni er flest-
um svipa, sem heldur þeim vak-
andi og vinnandi. Maður neyðist
til að vinna, en vinnur úin leið
sjálfum sér gagn með aukinni
heilisu og aukinni vellíðan. Oft. hefi
eg aumkvað þá menn, sem hafa safn
að sér auði til þess að stinga hönd-
unum í vasann og fara að eiga
“góða daga”, sem kallað er... Þvf
]»eir góðu ilagar” værða værljulega
illir.
í því sambandi er vert að minn-
ast góðs teksta, ,sem vel á heima í
þessari prédikun, þó hún sé ekki
flutt á pi’édikunarstól. Textinn er
skrifaöur í II. Kro. 16. og hljóðar
þannig:
“Og Assa konungur sýkist á 33.
ríkisári sínu af miklum fótaverk og
var sótt hans mikil. Og hann leit-
aði ekki Guðs, heldur læknanna.”
Assa var einn af þessum austur-
lenzku sællífiskonungum, sem var
hættur að vinna, og vildi aðeins
njóta lífsins. En þá fekk hann
gigt í lappirnar og í stað þe&s að
iifa skynsamlega, vinna og hreyfa
sig, draklk hann sér til dúmsáfellis,
og át sér aldurtrega í alskonar krás-
um. Og í stað þess, að láta af sín-
um illu venjum og lifa Guði þókn-
anlega, leitaði hann læknanna.
Það eru tfleiri en Assa konungur,
sem gera sig seka í þvf sama. Mikill
þorri þeirra, sem leita okkar lækn
anna, eru orðnir heilsulausir, fyrir
það, að þeir lifa eins og Assa —
eða segjum, lifa eins og asnar”.
öllmri er hollast að vinna eitt-
hvað likamllega, því andleg vinna
eingöngu ®r óholl manni. Það þarf
hrausta byggingu til að þola hana
t51 lengdar. Þessvegna reyna menn
ósjálfrátt að bæta úr því með því,
að ganga og hreyfa sig úti í frí-
stundum, ,eða að fara í heyskap á
sumrin, eins og vinur minn, vígslu-
biskup Geir Sæmundsson.
ast þvf — þjví þá fylgdi svelta og .
vanheilsa.
Ennþá eru mennirnir ekki komn-
ír út yfir þetta lö&mál, nema að
iitju léyti. Ennþá er öllum hollast
að fylgja boðorðinu.. “í svæita ])íns
löngun að'Visna við stritið og
reyna að fá sem mest fyrir sem
allra minnst, því mennir.nir mega
til að hreýfa sig og svitna undir
berum himni. Betra að ganga dag-
lega nokkra kílómetra, en að gera
ekkert.
Að lokum skal eg minnast frekar
á ]>að hnignunarmerki hvfta ]>jóð-
fiokksins, sem er einna alvarlegast
og bein afleiðing af letihuganum
og lönguninni að losna frá stritinu.
Það er fækkun barnsfæðinga.
Þetta uppátæki er svo alvarlegt, af
því það er í rauninni ættarsjálfs-
morð og þjóðasjálifsmlorð, þegar
mikil brögð verða að, en ])að hef-
ir þar að auki víðtæk áhrif á sið-
ferði og alla manndáð.
Þegar menn fara að takmarka
barnahópinn eða alveg að hætta
að eiga börn, þá hætta menn um
mig alt sem ag hefi sagt urn hin
illkynjuðu sóttarmörk ó hinu hvíta
kyni vmru, því þau eru dagsönn. En
eg hygg, að þau séu ekki öll eins
ný og suimir halda og í öllu falli
ekki eins hættuleg. Eg ‘hygg að
oft hafi bólað á þeim tflestum áður,
en þó ekki komið að sök. Þó ilia
líti út um stund, þá held eg ekki
sé hundrað í hættunni, heimurinn
er gamall og á eftir iangan aldur
enn. Hvíti flokkurinn er enn svo
sterkur, og með svo miklum yfir-
burðum gagnvart öðruvísi litixm
þjóðflokkum, að eg trúi ekki öðru
en að öllu sé óhætt, og að með vax-
andi mentun og mannvij^þroska
takist að kippa ýmsu í lag.
í öllu falli líður enn langur tími
áður en Múspellssynir koma og
“Surtur fer sunnan, með sviga lævi”
— svo við getum Areiðanlega farið
rólega heim í háttinn í kveld. En
leið að leggja fram krafta sína eins
andlits, skaltu þíns brauðs neyta”.! vel og áðUr, hætta að fórna sér eigi þeir Pamfílar einhvemtíma að
__yjeg þvf móti verðum við lang-; f>’rir aÖra, fara að hlffa sér á all-j koma, þá komi þeir bara. Og hafi
lífir í landinu og líðan okkar góQ
Yið megum ekki láta okkur
nægja þennan ómérkilega svita, sera
gufar út úr okkur, og sagt er að
geti numið alt að lVz lítra á sólar-
hring. Við verðum að svitna dug-
lega við og við, helzt eitthvað á
degi hvrerjum, að minnsta kosti
snöggvast.
Það er aiyc’igt læknisráð f mörg-
um sjúkdómum, að láta sjúkling-
ana svitna. Bæði eru notuð til þess
sérstök eituriyf og böð, bæði heitar
laugar og gufuböð, og einnig heit
loftböð. Þetta gefst ágætlega. Og
margir taka sér þessi svitaböð, sér
til heilsubótar, eftir ofát og pf-
drykkju. — Bezta ráð er þetta tal-
ið við timburmönnum. ótai djöflar
drífast út úr skrokknuim með svit-
anum líkt og í eidinum við Heklu-
gosin forðum.
Nú er J)að auðskiiið niál, að það
sem getur læknað hættulega sjúk-
dóma, getur einnig komið í veg fyr-
ir ýmislegt andstreymi og ólyfjah
í blóðinu. Reynslan sýnir líka, að
þeir eru yfirleitt hraustastir, sem
ö. | ar lundir. Eigingirnin vex hröð- þeir betur en sá hvíti, þá finnst
um fetum: ( félagsandinn rýrnai,
menn hugsa meir um eiginn
skrokk og þá litlu fjölskyldu, sem
þeim þóknast að setja ó..
“Guð gefur brauð með bverju
barni”] segir mláltælkiai. Yfiýleitt
sjáum vér að óme.gðin blessast
furðanlega, því föður- o.g móðurást
hvetur menn til að leggja alla
krafta fram. Barnmörgu foreldr-
arnir verða oftar öðrum nýtari
þrátt fyrir haráttu og basl. Og á-
nægja þeirra í lífinu oftast meiri
en hinna, sem liggja á liði sínu og
verjast því að börn komi undir.
iMeiri starfsgleði kemur til upp-
bótar fyrir stritið.
Sem betur fer eru þjóðmálamenn
í Evrópu farnir að skilja, að ó-
megðar-fjölskyldur sé sæmra að
styðja og styrkja, enn að senda þær
til Ameríku. Hvað börnin snert-
ir, hafa þati ómetanlegan hag af
að alast upp mörg saman á ,ýms-
um aldri — þau leika sér saman,
líða saman, rífast að vísu stund-
um, og stríða hvert öðru, en læra
‘neyta síns Ibrauðs f sveita sfns I jafnfraimt að ihjálpa hvert öðru og
mér sá hvítí megi skammast sfn
etftir öll þau aðvörunarorð, sem
hann hefir fengið að heyra frá ýmsr
um fræðipostulum.
1 sannleika er það smánarlegt .ef
gulu eða svörtu þjóðirnar eiga
jarðríkið að erfa, nema það sé blátc
áfram náttúrulögmál — líkt og þeg-
ar guii ibaninn liafði það f bardag-
anam við þann svarta.
En sagan til þess er sú, að gömul,
gigtveik og sárþjóð vesalings kerl-
ing kom til læknis og kvartaði
undan 17 stórsóttum. “Svo get etf
ekki sofið vel, svíður brjóstið ef
hósta skal". En læknirinn horfði
út 'um gluggann og fyigdi með á-
huga bardaga Itveggja hanþ sem
voru að hnakkrífast og höggvast
íyrir utan gluggann. Og gamla kon-
an hélt áfram — “höfuðverkur og
hóstapín, hafa svo dregið kraft
úr mér.” Þá leit læknirinn alt í
einu til hennar og sagði með sigur-
gleði í rómnum:
“Eg held sá guli ætli að hafa
það”.
andlitis”. Það var þetta, sem Assa
konungur sá of seint — og hann
leitaði læknanna en ekki Guðs —
þ. e- hann braut eitt af höfuðboð-
orðum heilsutfræðarinnar.
Stói’bæjaroenningin fer iUa ™cð
fólkið. Kássulífið í kaupstöðum
ginnir menn með glysi sínu til að
íeyta stuudartfiagnaðar, en fjöldinn
verður fyrir vonbrigðum og sveltur
í atvinnuleysi og ]a»ir iðjuleysi. Og
þar læra menn ljótt hver af öðrum,
meira en gott, og margir verða oí
ætur og ósjálfbjarga.
Það er uppnefni að það skuli
kallast menning, að tileinka sér als-
konar ósiði og óhollustu, bæði f
klæðnaði, fæði og daglegum hátt-
um. Það er talið ffnt, að taka
upp alskonar nautnavenjur f stað
]iess að lifa einföldu lífi Skárri eru
það nú fínheitin!
^læmur er þossi stofuhugur og
' \
istyðja þau, sem eru minni ináttar.
Ramúðarandi þróast, því þau reka
sig á, að sambúðin borgar sig bezt.
Þau æfast með öðrum f góðum
mannfélagsdygðum í bezta mann-
félagsskóianum, sem líklega er til.
Eg býst nú við, að flestum ykkar
þyki ljót sagan af hvíta kynflokkn-
um, meðfram fyrir það, að við Is-
lendingar eigum part af sneiðinni.
Því einnig við, erum að verða
tannlausir og sköilóttir, með stoíu-
hug, og sækjurost eftir “að leggjast
í eftirlaunahveiti og hálaunadún”
eins og G. Eriðjónsson segir — og
Kleppur er að verða altof lítill. —
Þið skuluð nú samt ekki fara að
skæla, — því mér liggur við að
hugga ykkur líkt og presturinn,
esm sagði í lok ræðu sinnar: “Grát,-
ið ekki börnin góð — það kynni að
vera haugalýgi alt Samán”. Ekki
svo að skilja, að eg nú eti ofan í
GIGT.
>Iorklh*K heimn-lækuinK: Kofln nf
mauul er royudl hnua .sjAlfur.
Árií5 1893 fékk eg slæma gigt.
Kvaldist eg af henni í 3 ár. Eg
reyndi hvert lyfiíS á fætur öt5ru.
En bati sá, sem eg hlaut vit5
þat5f var altaf skammvinnur. Loks
rakst eg á at5fert5, sem læknaði
mi?5 met5 öllu og sjúkdómjur minn
aldrei áreitt mig sít5an. Hefi eg nú
rát51agt mörgum, ungum og göml-
um, at5fert5 mína og hefir árang-
uinrn ávalt ferit5 sá sami og eg
sjálfur reyndi, hpat5 veikir sem
sjúklingarnir hafa verit5.
Eg rát51egg hverjum, sem lit5a-
gigtar et5a vót5vagigtar kennir, at5
reyna “heimalækningar at5fert5”
mína. I>ú þarft ekki at5 senda eitt
einasta cent fyrir þat5. Láttu mér
bara í té utanskrift þína og þér
skal sent þat5 frítt til reynslu.
Eftir at5 þú hefir reynt þat5 og ef
at5 þat5 bætir þér, þá sendirtiu mér
einn dollar fyrlr þat5. En mis-
skildu þat5 ekki, at5 nema því at5-
eins at> þú sért ánægt5ur met5
lækninguna, sem þat5 hefir veitt
þér, fer eg ekki fram á atS þú
sendir borgun. Er þetta ekki
sanngjarnt? Dragt5u ekki atJ
skrifa. Gert5u þat5 í dag.
Mark H. Jackson, No. 149 K. Durs-
ton Bldg.f Syracuse, N. Y.
Mr. Jackson ber ábyrgtS áf at5 hit5
ofanskrát5a sé satt.