Heimskringla - 23.04.1924, Side 6

I
6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRIN G.L A
WINNIPEG, 23. APRÍL.
Ekki má sköpum
renna.
SIGMUNDUR M. LONG, þýddi.
“Ó, all sæmilega”, sagði hin illa haldna Cythia.
“en eg fann ekki ánægjuna í því”-
“Fleygií þér honumj heldur frá yður”, sagði
hanr. aivarlegur, þegar 'hann sá, hvað hún var orðin
fölleit. “Það er varasamlt að reykja miikið í einu-”
Cynthia hélt samt hiklaust áframt, en eftir tvær
til þrjár mínútur, datt vindlingurinn úr hendinni á
henni, og hún starði útí loftið og Ieið auðsjáanlega
illa.
“Já, þarna kemur það”, sagði Darrell stillilega,
yður líður ekki vel, — mig grunaði það, en það
kom fljótara en eg hugði; yður er þó ekki mjög
iriikið ilt — eða hvað?”
Cynthia hristi höfuðið. Henni var ómögulegt að
koma upp orði Darrell gaf henni gætur nákvæmlega
með kvíða ag sjálfsálöstun.
“Eg var asni að láta yður reyna þetta”, sagði
hann iðrandi. En eg varaði yður; gerði eg það
ekki? Það var ákaflega leiðinlegt. Finnst yður in-
nýflin biltast um í yður? það er ónötalegt. Svona
fór fyrir mér þegar eg reýkti ífyrsta sinni, hérna
eg skal styðja yður; þetta líður fljótt frá.”
Hann ifærði sig nær og vildi styðja hana, m(eð
handleggnum, en Cynthia ýtlti honum frá sér.
“Nei, það er að batna”, sagði hún og reyndi að
brosa. “Lof mér að sitja um stund, og þá er það
búið”.
“Já,” sagði ‘hann, án þess að láta sér mislíka;
var rólegur og horfði alt annað en á Cynthiu.
Cynthia var fljót að ná sér og roðinn að jafna
sig um andlit hennar. Hún teygði úr handleggjun-
um og hló.
“A-ha, þetta var viðbjóðslegt”, sagði hún. “Eg
skil ekik í, að þér skuluð reykja, þetta er annar
vindlingurinn sem þér reykið í dag”
‘“Hvernig vitið þér það?” spurði hann fljót-
lega. Eftir því hafðið þér séð mig, þegar þér stóðuð
á brúnni, því þér létuð sem þér sæjuð mig ekki?”
Cynthia roðnaði í andliti og beit á vörina af
gremju, en það var ekki um annað að gera, en
að segja eins og var.
“Eg %issi ekki hvort þér kærðuð yður umi það’ ,
sagði hún”, “mér datt í hug, að þér vilduð ekki
sjá mig”.
“Það var svona, þér vilduð ekki sjá mig”.
“Það var svona, þér ímynduðu yður að eg forð-
aðist yður vegna föður yðar. Það sýnir, að þér
hafið haldið að eg væri óþokka piltur, en yður fórst
það Iaglega, eg hefði þorað að veðja um, að þér
hefðuð ekki séð mig. En það var heppilegt, að eg
gaeBti að yður. Næsta sinn hagið þér yður ekki
svona einfaldlega”.
“Egvil feginn vera félagi yðar; eg hefi hér enga
leikbræður, og aít er svo tómlegt; eg kann vel við
yður, enda þó þér séuð stúlka. Eigum við ekki að
vera saman af og til? Eg skal kenna yður að fiska,
en eftir á að hyggja”, sagði hann alvarlegur. “Lík-
lega fáið þér ekki leyfi föður yðar?”
“Jú, sannarlega fæ eg það”, sagði Cynthia.
“Hann hefir ekki hafið ófrið við Sir Anson, en það
er Sir Anson, sem hefir .......
“Og faðir minn segir, að það sé heimska og
illgirni að ala með sér óvild til fólks, og hann sagði
eg mætti vera kunningi yðar, ef eg kærði mig um
það.”
“Já, en ætlið þér að gera það?” spurði hann með
áhuga.
Cynthia hikaði við að svara, og Darrell tók þögn
hennar sem fullkomið samþýkki”.
“Eigum við að bmda þetta handsölum? spurði
hann.
Hún lagði fallegu hendina sína í hans, sem hann
tók á móti og þrýsiti innilega, svo sátu þau dálítið
lengur og töluðu saman, það er að segja, hann hafði
orðið, en hún hlýddi á. Hann sagði henni um skól-
ann og félaga sína; um fyrsta slagsmilið sem hann
hefði verið í, mjög ítarlega, og Cynthia sannfærð-
ist um það meir og meir, aðviðureign þeiria Darrells
og Sampson, hefði verið að telja sem barnagaman,
hjá því, sem hann hafði áður gengið í gegnum- Hún
varð því hrifnari, sem hún hlýddi lengur á. Darrell
Frayne var fyrsti drengurinn, sem henni fannst nokk-
urs um vert, af þeim sem hún þekti, og hann opn-
aði nýju og óþekkto heima fyrir henni, þegar þau
skildu, tilnefndu þau og stað Itil að mætast á næst.
Vikuna næstu fundust þau á hverjum degi, og
urðu hinir allra beztu vinir. Hann kendi henni að
egna snöru og fleira þesskonar, og Cynthia var bæði
fljót að læra og handlagin. En það angraði hana,
er hann sagði henni í raun og veru, væru stúlku-
börn undarlegar mannverur, og sig hefði ætíð furð-
að á því, hvers vegna þær væru til.
Cynthia sagði föður sínum alt sem þeim fór á
milli, og Drayle hlýtti á irieð sínu einkennilega brosi.
Hann sanfærðist um, að bæði drengurinn og Cynthia
voru eins saklaus og verið gát, og að það var ekki
nema holt fyrir þau að vera saman.
Eitt kvöld, er þau Darrell og Cynthia voru á leið
til þorpsins til að kaupa súkkulagði, heyrðu þau vagn-
skrölt fyrir aftan sig og urðu að víkja til hliðar frá
vagni sem kom frá Dursley”, vagnskýlið var op-
ið og þau sáu gamla konu í vagninum. Þeim fannst
hún svo einkennileg að þau stóðu og horfðu á hana.
Cynthia hafði aldrei séð annað eins, konan var
érlega ríkmannkga klædd, og hið duftborna and-
iit hennar var með óteljandi hrukkum. Á fingrun-
um glóðu dýrmfætir hringir, er hún lyfti hendinni upp
til að láta á sig gleraugun. Hún hallaði sér ofur-
iítið áfram í vagninum og leit í kringum sig, stolt-
lega, en semj þó sýndist breytast, er hún kom auga
á piltinn og stúlkuna, sem stóðu við götuna, var sem
brcs liði hennii um, varrr, líkt og henni væri ánægja
í að sjá lagleg börn. Cynthia galt ekki litið af henni,
en Darrell gaf sig ekki að því, hann hafði séð meiri
háttar frúr. Alt í einu kallar frúin í skörpurm og
og skipandi róm : “Stattu við”!
Vagnstjórinn stöðvaði hestana, og gamla konan
veifaði gleraugunumsínumtil barnanna, Darrell færði
sig nær og tók af sér húfuna, én Cynthia stóð kyr
sem fyr.
Getur þú sagt miér, hvað langt er til Summler-
leigh?” spurði frúin með skörpum og hálfskipandi
róm. Á andlitinu myndaðist bros, en við það urðu
hrukkurnar ennþá fleiri.
“Það er hér irtjög nærri — þarna upp á bakk-
anum”, sagði Darrell.
“Þakka þér fyrir”, sagði hún, “Keyrarinn er
bjálfi”, bætti hún við án þess að lækka róminn, “eg
var hrædd umi, að hann væri viltur, átt iþú hér
heima?” Hvað heiturðu?”
“Darrell Frayne”.
Gairila frúin hneigði sig lítilshíáttar. “Það nafn
kannast eg við”, sagði hún. “Þú ert af góðri ætt,
drengur minn. Er þetta systir þín?” hún starði á
Cynthia gegnumi augnaglerið, og Stúlkan hafði vik-
ið svo við höfðinu, að henni var auðvelt að sjá, að
hiún var sérlega fríð.
“Nei”', sagði Darrell, það er leiksystir mín”.
“Þú ert smekklegur að velja þér leiksystkini,
ungi vinur minn”, sagði frúin. “Viltu gera svo vel og
nefna við ökumanninn að halda áfram, vertu sæll og
hafðu þökk fyrir vinur minn.”
Vagninn hvarf. Darrell og Cynthia voru eftir
að tala um þenna sérstaka viðburð.
“Þetta er einkennilegt gamaim)enni”, sagði Qarr-
eli. “En hver ætli hún sé? iríér finnst hún sviplík
einni af ættarmyndunumi heima hjá míér. Ef ti! vill
er hún á leiðinni þangað. Nei þá hefði hún ekki
spurt eftir Summerlejgh”.
“Það var mikill heldrimanna bragur á henni”,
sagði Cynthia. En hún þrautstarði á mann í gegn-
um glerið sitt, og það var mjög svo leiðinlegt ”
“Hún var cskemtileg sagði Darrell, og svo var
ekki meir um það.
Þau keyptu súkkulagði eftir nokkurn ágreining
um, hvaða tegund það ætti að vera. Svo fóru þau
ofan að ánni og neyttu þess þar. Veðrið var yndælt
um kvöldið, og tíminn leið áður en varði. Loksins
þegar síðasti molinn var étinn' og Cynthia hafði
ságt í það minst tíu sinnum “ nú verð eg að fara”,
þá skildu þau og Darrell hrópaði:
“Um sama Ieyti á morgun, Cynthia”!
Hún hiljóp að bakdyrunum á húsinu og komst
bannig inn í eldhúsið svo lítið bar á, og ætlaði að
búa til teíð, en stansaði er hún heyrði mannamál í
dagstofunni. Hún lauk upp dyrunum og henni varð
hverft við, því í hægindastólnum sat gamla konan,
sem þau mættu á leiðinni og gagnvart henni sat hr.
Drayle snöggklæddur, eins óg hann var vanur. Hann
laut til Cynthia og brosti. En gamla frúin lyfti gler-
augunum og komj á andlitið þetta hvimleiða bros.
“Ó-jæja, þetta er iþá Gynthia, við höfum sézt
fyrr, eða er ekki svo? Enn hvað hún er lík Emelíu.
Nú sé eg það betur”.
“Þessi frú er ættingi þinni Cynthia”, sagði
Drayle. “Hún er náskyld móður þinni, Lafði West-
lake”.
Lafði WeStlake hneigði sig og skoðaði Cynthiu
með sínum hvössu augum frá hvirfli til ilja.
“Komdu til mín, Cynthia”, sagði hún, “og lof-
aðu mér að kyyssa þig.”
Cynthia hikaði við. Henni var ógeðfelt að nokk-
ur kysti hana, nema faðir hennar. Lafði Westlake
var nógu glöggskygn til að taka eftir því, og hún
sagði brosandi. “Svo látum við það bíða, þar til
seinna.”
Cynithiu þótti' vænt um þessa tilhliðrunarsemi, og
sagði svo við föður sinn inn leið og hún fór úr stof-
unni. Nú skal eg koma með te”.
“Hún er skemtileg”, sagði Lafði Westlake, þeg-
ar hurðin féll að stafnum á eftir Cynthu. “Guði sé
lof hún líkist í miína ætt en ekki yðar, herra Bradley”,
það er yfirgengilegt hvað hún er lík móður sinni á
hennar aldri.. Eg er ekki með sjálfri mér, ef þessi
stúlka verður ekki fágæt að fegurð með aldrinum.
og það er enn meiri hvöt fyrir yður að fallast á
mín ráð. Stúlkubarn af þessari tegund er ékki vel
valin til að alast hér upp, og hún benti með hend-
inni fram í eldhúsdyrnar, þegar þér hugsið yður
um, og sjáið að eg hefi rétt fyrir niér. Hvað haldið
þér að verði úr henni hér? Hún fengi máske hand-
verksmann, til dæmis jármsmið, — eða hver er yð-
ar meining; þér segist vera fátækur, og að líkindum
verður það svo framvegis. Lundarfar yðar hefur
ætíð verði einkennilegt, og þessi húsbúnaður — hún
litaðist um í hinu fátæklega herbergi, — það er
ef til vill viðunandi fyrir yður og yðar afkvæmi. En
þér megið ekki gleyma því, að barnið — hvað er
það nú sem hún hei'tir — Cynthia — að hún hefur
alimikið af mínu blóði í æðum sínum. Já, mér er
nauðugt að misbjóða tilfinningum yðar, Bradley” en
»*
“Það getið þér ekki heldur”, sagði Bradley kulda-
lega.
“En þér hljótið að geta séð, að það er synd að
halda henni hér. Og þér hafið ætíð sýnt yður sem
skynsamur maður — að vissu leyti”.
“Eg þakka”, s'kaut Drayley inn í, með sama tón
sem fyr-
“Og þér mjunuð sannfærast um, að eg hefi rétt
Eg er ein iriíns liðs og rík. Eins og eg sagði yður
nýskeð, langar mig til að hafa einhvern, sem mér
þykir vænt um. Mér er hugleikið að breýta við
dóttur yðar eins og hún væri barnið mitt. Taka
hana mér í dóttur stað og arfleiða hana að eigum
mínum. Mér finnst þetta vel boðið, og lí yðar spor-
um mundi eg ekki hafa sagt nei; ékki getað varið
það gagnvart henni.”
Dayiy tannaði munnstykkið, og neri hægri auga
brúnina, sem var siður hans þegar hann átti úr
vöndu að ráða. \
“Nei”, það get eg ekki”, sagði hann stillilega,
og svo Iágt, að Lafði Westlake varð að lúta að hon-
um til að heyra. “Það er eflaust skylda miín, að
hjálpa henni áfram í heiminum. Eg hefði nærri
sagt, að það væri lakast hvað við höfum mikið sam
an að sælda, svona er það, þó yður ef til viill finnist
það hlægilegt. Þetta eru hrein og bein sannindi,
og engin sérvizka úr rriér. Eg hefi ekki aðra en
Cynthiú í þessum ‘heirnli — og sama getur hún sagt
um mig.”
“En góði maður, haldið þér að eg skilji þetta
ekki”, sagði frúin. “Það er sjálfsagt, að þér komið
til London og sjáið hana, eins oft og yður sýnist,
og hún getur komáð til að sjá yður, eg er ekki alveg
samvizlkulaus, þér eftirlátið mér hana — sem ætti
að vera henni sjá'ffri fyrir beztu, og með því séð
fyrir frairitíð hennar, og takið nú eftir, Bradley,
hvað hafið þér hugsað fyrir henn, ef þér skylduð
deyja? Þér megið e'kki reiðaslt þó eg segi þetta við
hljótum ölla að vænta dauðans, og hvað er svo?”
Drayle hneigði sig alvarlegur, um stund sat hann
þegjandi og svo sagði hann:
“Við skulum láta Cynthiu skera úr þessu.”
Lafði Westlake rak upp stórann hlátur, og svo
sagði hún nei. Minn góði Drayle, þér verð-
ið að gera henni skiljantegt, hvað hún vinnur við
þessa breytingu. Hugsa um hana — einungis um
hana”.
Cynthia lauk upp dyrunum. “Nú er teið til”,
sagði hún.
“Hafið þér nokkuð á mkSti, að við drekkum það
í eldhúsinu?” spurði Drayle. “Það er siður okk-
ar, og eg gleymdi að segja Cynthiu að bera það inn
hingað”.
“Biðjum fyrir oss”, svaraði Lafði Westlake
strax, “það er þó nýstárlegt fyrir mig”.
Hún lyfti upp pilsfáldinum og fylgdist með út í
eldhúsið, sem hin fámenna ifjölskylda hafði líka
fyrir borðstofu. Meðan þau drukku teið notaði
lafði Westlake sér betta óvænta tækifæri — og
reynai að laða Eynlthiu sem mest að sér, greifa-
inna Gveiidoline aif Westlake, hafði alla sína æfi Ieik-
ið þá list, að vefja sínum méðbræðrum og systrum
umfingur sér, semi mest gat verið, og það mátti
merkilegt heita, ef hún hefði ekki unnið svig á
Cynthiu, og áður en teinu var Iokið, sat hin unga
stúlka og hlustað hugfanginn á orð gomilu konunnar
Bradley Drayle salt þegjandi og leit á þær til
skiftis. Hann skyldi afar vel hvað Lafði Westlake
var að fara, og hlaut með sjálfum sér að dázt að
hvað hún var tölug og sannfærandi. En hann,
hann var særður blóðugu hjartasári, því honum var
var Ijóst, að hún var að vinna.
“Nú set eg mag inn í hina stofuna og fæ mér of-
urlítinn dúr í hægindastólnum,” sagði hennar náð.
“Eg hefi gent föður þínum tilboð. Eg vildi feg-
in geta tekið þig með mér heim, og svo héfðir þú
heimili hjá miér framvegis. Faðir þinn getur nú tal-
að um þetta við þig, og þegar eg er búinn að hvíla
mig um stund, getið þið sagt mér hvað þið afráðið”.
“Hver er eiginlega meining hennar, faðir minn?”
spurði Cynthia, þegar hennar náð var horfin inn í
stofuna-
Með spekt og gætni, sagði Drayle henni hvað
hvað hún færi fram á, Cynthia hló hátt og horfði á
hann með undrun og kvíða.
“Yfirgefa þig, faðir minn”?
“Aðeins um' lítinn tíma, Cynthia,” sagði hann
hughreystandi, “ eg jafna mig, og ef satt skál segja,
vil eg að þú þiggir boðið.”
“Viltu það, — er þér alvara?”
“Já, einkuirí vegna þess, að eg held þú hafir
gott af því. Á hinn bóginn hefi eg ásett mér að fara
í langferð, og gæti helzt ekki tekið þig m»eð mér. Já
Cynthia, hún sem þarna er inni, er skyld þér gegnum
móður þína, að vísu kemur hún talsvert sérkenni-
lega fyrir. En eg veit ekki annað en hún sé góð
kona. Hún getur að öHu leyti veitt þér afbragðs
uppeldi, og hún kemur þér inn í samkvæmislíf heldra
fólksins, og mundu það — að til þess ertu rétt bor-
in, sem dóttir móður þinnar. Það er eðlilegt að þú
skilur þetta ekki í svipinn, en eg segi þér það Cynthia
í fullri alvöru, að eg þori ekki að 'hafna boðinu, þú
verður að fara, góða barnið mitt”. j
Þau voru Iengi að ræða um þetta. Fyrst var
Cynthia óbifanleg og sagði hreint og beint, að það
væri ekkert til, sem gæti áðskilið þau, en siríám
saman gat faðir hennar sannfært hana, og með aug-
■un full af tárum, samþykti hún, að lokum. Faðir
hennar var mjög hrifinn, og duldi það þó sem mest
hann mátti. Hann varð að lofa þeim, að hún mætti
koma aftur nær sem( hún vildi, eða þá hann kæmi til
að sjá hana.
Síðari hluta næsta dags gekk Darrell ofan að
brúnni, til að m|æta Cynthiu. En hún kom ekki, —
sem hann var leiður yfir og skyldi ékki hvernig gat
atvikast. Svipþungur, með hendumar í vösunum,
var hann á rölti meðfram ánni. Nokkuð frá sér
sá hann vagn á hraðri ferð, nærri hulinn rykmekki-
í honum sá hann gömlu konuna undarlegu og aðra
persónu, sem minti hann á Cynthiu — en það gat
ómögulega verið hún. Og þó var það hún, þegar
hann kom heim fékk ein nvinnumaðurinn honum brét
miða, sem hann braut upp fljótlega las:
“Góði Darrell!
Eg er að fara burtu mleð frændkonu minni. Mér
líður sárilla út af því, að geta ek'ki kvatt þig. En
hún vill ekki bíða. Eg vona við sjáumst áður en
langt um lfður.__________
Þín vinstúlka
Cynthia.
P.S.—Eg er ófarsæl, að verð að fara.—Sama.
5. KAPÍTULI.
Cynthia grét af og til mest alla leiðina til Lon-
| don. Lafði Westlake gerði enga tilraun að hugga
j hana. Hennar náð þóttist vita svo mikið að þéim mun
ríkuglegri sem tárastraumurinn væri frá þessumungu
augum, þeim iríun fljótar mundi honum linna.
Sveipuð í kostbæra kápu, hallaði hún sér uppvið
í einu horninu í vagninum, og horfði út um gluggann,
eða hún las í m|orgunblöðum, eða hefta-ritunum, sem
þar var nóg af, í vagninum.
Cynthia var ekki svo sorgþrungin, að hún tæki
ekki eftir því, sem frarn fór kringum hana- Hún sá,
að Lafði Wesblake, vildi láta votta sér hina allra
mestu viðhöfn og virðingu af hverjum og einum, og
j svipurinn sýndi að hún áleit sig meiri að mentun og
mannvirðingu en flestar persónur aðrar, og það var
j svo að sjá, sem aðrir hefðu sömu meiningu um hana.
Þegar þær stigu út úr vagninum á stöðinni í
London, drifu burðarkarlarnir að hvaðanæfa til að
bjóða henni þjónustu sína. En það var óþarfi, því
þar kom tröllstór maður í vönduðum einkennisbún-
ingi og annaðist um farangur hennar.
“Já, þá erum við nú komnar hingað, Cynthia”,
sagði hennar náð. Mér þætti vænt um, ef þú vildir
hætta að gráta meðan við förum gegnum borgina.
j Vaghinn er opinn, og ef fólk sér þig með vott nef og
rauð augu, hetdur það, að eg hafi farið illa með þig,
og ekki gott að vita hvað það gerir við mig í hefndai
j skyni. En þegar við eium komnar heim máttu
skæla svo mikið sem þú vilt.”
Þessi kuldalega áskorun, var þó sögð í vingjarn-
legum róm, því Lafði Westláke meint ék’ki vitund
iriisjafnt með því, hún var harðlynd og frek að nátt-
úrufari, og skoðaði lífið frá verulegu hliðinni. Hún
þóttist vera mannþekkjari og sagðis't vita, að það
væri árangurslaust að hafa í hótunum við stúlku,
sem væri eins nærri gengið og Cynthiu. Já, það
gerði ilt verra og gekk annað. Þegar hún væri
sezt að, gæti hún grátið út, og þeim mun fljótara
færi sorgin.
Eins og hvert annað ‘hlýðið barn þerraði
Cynthia augun, hnoðaði vasaklútnum saraan, horfði
niður fyrir sig og huldi andlitið grátbólgið, það var
í fyrsta sinni á æfinni, að hún var burtu frá heim-
ilinu og föður sínumí, og hún sáriðraðist eftir að hafa
látið undan föður sínurn; hún hefði ekki tækifæri
til að kveðja DarreQ. Bréfmiðinn' var auðvitað
betri en ekki neitt. En það jafngilti því ekki, að
fá að sjá hann persónulega, og rétta honum hendina
að síkilnaði.
Vagninn rann eftir götunum, það var eins og
hann vildi segja til þeirra sem framhjá fóru:
“Horfið aðeins á okkur; jafrikostulegir vagnar
eru ekki víða til, og ifrúin, sem í honum er, á fáa
sína líka í þessum' stað. Bæði gangandi fólk og
keyrandi af ýmsum stéttum, æðri og lægri heilsaði
til hennar; hún aðeins hneigði sig lítilsháttar, vana-
legast, og það urðu flestir að láta sér lynda, ein-
stöku sinnum brosti hún lítilsháttar til sumra. En
, svo kom yfirmáta kostbær vagn og þjónn á sætinu
í bláum einkennisfötum, og í vagninum sat lagleg
kona með alvarlegt og þó góðlegt andlit, og blá augu
djúp.
Lafði Westlake hrökk við, næstum eins og hún
hefði verið snortin af rafmagni, og heilsaði virðug-
lega, konan í hinum vagninum brosti góðlega og laut
henni.
“Þetta var drottningin, Cynthia”, sagði Lafði
Westlake, “þegar þú sérð hana næst, verðurðu að
heilsa henni, eins og eg gerði”.
Cynthia starði á eftir henni, forviða”, þekkir þú
drottmnguna?” spurði hún og rómúrinn var sem
hálf kæfður eftir grátinn.
Lafði Westlake hneigði sig og hló.
“Já, stú'ka mín”, sagði hún, “og eg vona líka
að.þú komist í meiri kynni við hana, en nú vil eg
vona, að hún haifi ekki séð þig, því þú ert afskap-
lega útleikin eftir allan gráturinn. Þá erum við
komnar heim, Guði sé lof”.
KAUPIÐ HEIMSKRINGLU!
BORGIÐ HEIMSKRINGLU!
AUGLÝSIÐ I HEIMSKRINGLU!