Heimskringla - 30.04.1924, Side 4

4. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 30. APRÍL, Í924.
HEIMSKRINGLA
(StofnaS 1S8«)
keinir At A hvcrjum mtArikiilecL
BlgeBduri
. THE VIKíNG PIŒSS, LTD.
K8 »f K5 8AHUBNT AVE., WINNIPICQ,
Talnlml x M-A537
Verfl hlaVafnn er AS.OA ArgaBgarlM borg-
lat fyrir fram. Ailar borfailr leaAlat
rAAimanai MaVaims.
SIGFOS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjóri. y
HÁVARÐUR ELÍASSON,
Ráðsmaður.
UtnnAskrtft tfl bla«nlm
THE VIKIIVG PHESS, I.ttl-, llox 3105
Wlanlpt-jf, Mam.
rfaiAikrlff tU rltatJArama
EDITOR H^IWSKRINGLA, Box 3105
Wlnnlpor, Manu
The *‘Helnlskringla” Is prlnted and pub-
lished by The Vikingr Press I#td., 863-855
Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Telephdne: N 6537
_____________________ ^
WINNIPEG, MA/\T., 30. APRÍL, 1924.
Fjárhagsástandið í
Manitoba
Vér höfum dft heyrt ýmsa góÖa Islend-
inga hér láta í ljósi áhyggjur sínar yfir fjár-
hagsástandinu á íslandi, og ótta um það, að
öll þjóðfélagsbyggingin þar myndi bráðlegá
hrynja saman eins og spilaborg. Einnig
hafa og heyrst raddir um, að ísland myndi,
er alt kæmi til grafar, sennilega standa verst
að vígi, af öllum löndum í heiminum, til
þess að rétta sig við aftur, og hafa þá stund-
um ástand og möguleikar Jslands verið bor-
ið saman við fylkið hér, og sá samanburður
sjaldan fallið Islandi í vil.
Það er dagsanna, að fjárhagsástandið á
Islandi er afarslæmt, og að stjórnaríkútan
þar virðist ekki hafa verið sérlega vel mönn-
uð á síðari árum. Skattar eru orðnir býsna
háir og ríkisskuldin sömuleiðis, og var þó bú-
skapurinn byrjaður skuldlítið, eða skuld-
laus.
En þetta sama má segja um flestar Norð-
urálfuþjóðirnar, og þó víðar sé til grafið. Og
ekki virðist oss sýnu bjartari sú spegilmyn^,
er dregin er uf»p af fjárhagsástandinu hér í
fylkiny, um undanfarin ár, og þann dag í
'dag, í MacLeans Magazine, í þessum mánuði.
Aðalatvinnuvegur fylkisbúa er akuryrkja
“sem alkunnugt er. Nú er svo komið, að
skattarnir, serri fylkið á að rísa undir, nema
rétt helmingi meiri upphæð en allar akur-
yr'kjuafurðir seljast fyiir.
Öll kórnuppskera í fyrra sumar var met-
in 26,280,000 dala virði. En skattarnir það
fjárhagsár námu 52,225,000 dölum.
Nú verður þar að auki vel að því að
gá, að framleiðslukostnaður er ekki dregmn
frá, þegar reiknað er hér verðmæti kornaf-
urða. Eða með öðrum orðum: Alt það korn
er fylkið framleiðir, hrekkur aðeins til þess
að greiða helming skatta, þó bændur þyrftu
engu til að kosta. Hvað skyldi þá hreinn á-
góði af kornyrkjunni hrökkva fyrir miklu af
sköttunum?
Nú segja menn að vísu, að uppskeran
hafi brugðist hér síðasta ár. En sé litið á
reikningsskil sfðustu 10 ára sézt, að búskapur
inn hefir borið sig aðeins í tvö ár, 1918 og
1919, öll hin árin hafa útgjöldin verið tölu-
vert meiri en tekjurnar. Síðustu 9 mánuðina
til 31 ágúst 1922, nam tapið $1,346,182.
Mr. Black kom tapinu fyrir næstu 12 mán-
uðiuði, til 31. ág. 1923, niður í $537,838,
og áætlunin í ár lætur sér nægja með $240,
’ 000 tap á fjárhagsárinu, er endar 31. ág.
1924. Tilfærð eru nokkur orð.úr ræðu er
Mr. Elack helt fyrir sköv. mu, þar er saman
voru komlnir ýmsir helstu f jármálagarpar fylk-
isins.
“Þetta er það mesta er eg sá mér fært að
gera herrar mínir, nema þá að þér getið bent
mér á heppilegri, en um Ieið heilbrigða að-
ferð til þess að lækka útgjöldin, án þess að
rýra nauðsynlega starfsemi. Sé það ekki
hægt, jé eg engin ráð önnur, en nýjan tekju-
skatt á fylkið”.
Nú mun flestum þykja nóg komið af
skötturm.. En eitthvað verður að gera, til
þess að reyna að seðja skuldahítina,. er gein
opin við núverandi stjórn, er hún tók við
taumhaldinu.
Fylkisskuldin nam $72,369,254, hinn 31.
ágúst 1923. Á síðustu 25 árum hefir hún
vaxið um $67,000,000, enda virðist, sem fé
hafi á stundum verið ausið út með íítilli fyr-
irhyggju á síðari tímum. Má t. d. benda þar
á þinghúsið, er bókfært er og virt á $8,353,
046, en sagt er að muni hafa kostað fulla
$12,000,000. Það verður að álítast sóma-
samlegt fundarhús fyrir 600,000 manns.
Til samanburðar má geta þess, að ráðhúsið í
Kaupmannahöfn kostaði átta miljón krónur;
er það tiltölulega nýlega bygt, og stendur
á hlutfallslega langt um dýrari lóð en þing-
húsið hér. Gékk nær helmingur verðsins í
lóðakaup. En töluvert stærra er það, en
þinghúsið, og sízt óveglegra, þó óneitanlega
sé þinghúsið ljómandi bygging, og hefir ráð-
húsið danska þó verið 4—6 sinrfum ódýrara.
Nei, oss virðist fjárhagur og framtíðar-
horfur Manitobafylkis ekki til muna glæsi-
legri en t. d. Islands, úr því vér nú mintumst
á það í upphafi. Og því aðeins er von um
viðreisn, að séð verði um í framtíðmm, að
leggja meiri rækt við jörðina, og framleiðslu
hennar; að gera bændum léttara undir höfði,
því með bændastéttinni stendur og fellur
Manitoba.
En vitanlega verða bændur að sjá um sig
sjálfir að sínu leyti, og ékki varpa ölium sín-
um áhyggjum upp á stjórnina.
Vissasti og einasti vegurinn til þess, er
aukin sairivinna í öllum greinum. Auðvalds-
menn vinna saman af kappi og græða á tá
og fingri. Bændur hafa hér hingað til, að
mestu Ieyti verið að hokra hver út af fyrir
sig, og eru altaf að tapa. Og sú mun raun-
in á verða, þangað til þeir snúa bökum sam-
an í daglegri baráttu, og brjóstinu á móti öllu j
því, er nú dregur fastast niður af þeim skó-
inn.
Nú eru mlargir af þeim að flýja land,
heldur en að verða ölmusumenn og fjöldi
þeirra er eftir eru, hanga á horriminni, að j
kalla má, og verða sætta sig við allskonar af I
arkosti, án þess að geta með nokkru bol- |
magni fylgt fram sanngjörnumi óskum og
kröfum.
Landið sjálft er nógu gott, og bændur eru
nægilega fjölmennir og nægilega sterkir, ef
þeir aðeins hafa vit á að sameinast, til þess
að geta séð sér og atvinnu sinni farborða. |
Fyr en það verður sjáum vér enga leið fyrir
fylkið út úr skuldamyrkviðnum, er nú um-
kringir það á allar hliðar.
“Þjóðræknissamtök”.
Oss datt í hug um daginn, er áskorunin til
stjórnarnefndar Þjóðræknisfélagsins birtist í
blöðunum, að reyna að kynnast svolítið bet-
ur, en hingað til hefir verið kostur á, gildi
þeirra ásakana, er þar komu fram á hendur
ritstjóra tímaritsins.
Vér álítum Þjóðræknismálið svo Iang-
iriikilvægasta málefnið fyrir Vestur-Islend-
inga, sem heild, að vér erum þess vitandi, að
það málefni verður oss jafnan hjartfólgn-
ast, svo lengi sem lífið endist hér vestra, og
engin persónuleg vináttubönd, eða persónu-
leg sundurþykkja mun verða þess valdandi,
að vér viljum þar nókkrum málum halla, á
eina eða aðra sveif.
Oss leizt bezt að byrja á upphafinu og
íleita, ef vér gætum fundið stað fyrstu ásök-
uninni, þeirri, að ritstjórinn Væri ekki óhlut-
drægur í sögu þeirri, eða ágripi, af þjóð-
ræknissairitökum á meðal Vestur-lslend-
ingfi, er hann hóf í fyrsta hefti tíiriaritsins og
hefir haldið áfram, að fimta og síðasta hefti.
Vér Iásumi söguágíipið fyrst yfir, á sama
hátt og vanalegt er að lesa þessháttar rit,
meðan ekki er um þau deilt. Vér fundum
hvergi neiqa hlutdrægni, og stílnum er svo
stilt við hóf, að v^r urðum þess alveg full-
vissir, að enginn maður, er enga vitneskju
hefði um langvarajidi deilur milli hinna
tveggja kirkjuflokka hjá oss, (stefnur þeirra
flpkka mætti sjálfsagt kalla gagnrýnis — eða
frjálsllyndu og íhaldsstefnuna, sbr. “mod-
ernists” og “fundamentalists, í Bandaríkj-
unum, þó þar sé fult eins sterkt að orði kveð-
ið,) mjyndi eitt augnablik detta í hug að sjí j
frásaga væri vilhöll.
Vér fórum þó aftur yfir söguna, og þá
nokkuði?aumgæfilegar, en áður, og meðan á
lestrinum stóð, með hugann við það, sem
oss er kunnugt um, að gerst hefir í viðskift-
um Vestur-íslendinga. Að vísu er sú þekk-
ing ekki sem skyldi, en það, sem hún nær, er
hún þó ekki alveg einskisvirði, því hana höf-
um vér fengið frá báðum hliðum nokkuð
jafnt. Og enn fór, sem fyr: Vér gátum ekki
fundið neitt sem oss virtist að nokkru leyti
halla frásögninni sérstökum flokki í vil. Og
irieira að segja: Það má kannske halda því
fram, að óvilhöll frásögn sé í sjálfu sér ekki j
þakkarverð, það sé skylda. Játandi því, 1
finst oss samt sem áður, að höfundurínn eigi
míklu fremur hrós skilið en last, fyrri ólit-
aða frásögn, þegar tekið er tillit til þess, að
hann hefir öðrumegin í allmörg ár staðið
í orrahríðinni einna fremst í fylkingarbrjósti
þess fiokks, er hann tilheyrir, og þarafleið-
andi vitanlega margar óþægilegar hnútur
fengið sendar, og sent sjálfur aftur.
Eftir lesturinn getum vér ekki annað en j
komist að þeirri niðurstöðu, að ásökunin um ;
hlutdrægni sé líklega frekar bygð á kappi en j
forsjá. Vér vitum gjörla, að vísu, að vé>r i
höfum ekkert einsdæmi til þess að lesa j
þessa sögu niður í kjölinn. Eh hálfbágt er j/
að trúa því, eftir lesturinn, að þeir er að ;
ásökun þessari hallast, geti úr sögunni tínt j
fram nokkur dæmi, er sanna megi mál þeirra !
Þangað til það er gert, og þau oss sýnd,
munum vér að minsta kosti ekki skifta skoð-
un í þessu míáli.
Böndin aft treystast
Það hefir verið óblandin ánægja fyrir
blaðið, að taka á mótj þeim tveim ritgerð-
um er birtst hafa í síðasta blaði, og nú í
þessu , eftir þá Steingrím lækni Matthíasson
og Axel Thorsteinsson.
Steingrímur læknir, er fyrir löngu prð-
inn kunnur, heima og hér vestra, sem ein-
hver allra mesti áhugamaður, um öll þau mál-
efni, er þjóð hans varða, og um leið, sem á-
gætur aftkastamaður í ræðu og riti. Ótelj-
andi eru þær ritgerðir, sem hann hefir í biöð-
unum dreift út á milli landa sinna. En þær
eru meira en ritgerðir, hvert sem þær eru
læknisfræðisl. efnis eða þær fjalla um þjóð-
mál. Þær eru hugvekjur, í þess orðs bezta
skilningi. Steingrímur er Ijósrænn og bjart-
sýnn, eins og faðir hans var, og má að ýmsu
leyti segja að hann haldi áfram starfi hans í
óbundnu máli. Hann er síhvetjandi, til dáða
og drengskapar, til ræktunar þess, sem bezt
grær í þjóðlífsgarðinum hjá oss, og til upp-
rætingar á öllu illgresi, innlendu sem útlendu
og til varnaráðstafana gegn því síðarnefnda.
Hann er hámentaður maður, og hefir farið
“of heim allann” að kalla mlá, síleitandi að
fróðleik og mannvitslindum.
Hann er eldheitur en hispurslaus ættjarð-
arvinur, hefir sökum víðförli sinnar opið auga
fyrir kostum, og löstum þjóðarinnar, þorir að
grípa á kýlunum meÖ fastri læknishendi, ein-
mitt fyrir þá sök, að hann á ferðum sínum
hefir lært að meta hve vel þjóðarlíkamiinn
og sálin eru af Guði gerð og hve mi’kið fals-
laust og ómengað ágæti vér eigum til þess
að byggja á, miklu meir en vér, sem þjóðar-
heild höfum verið vitandi um, þegar borið er
saman við aðrar þjóðir.
Hann hefir, eins og flestir eða allir víð-
förlustu og víðfeðmustu ágætismenn þjóðar
vorrar, lært það, af nánu kynni sínu við um-
heiminn, að vér Islendingar eigum enn í fórum
vorum lýsigull minna seyrt en flestar aðrar
þjóðir. Hann er óþreytandi að brýna fyrir
mönnum, að láta ekki gróm falla á þann fjár-
sjóð, að halda honum vel skygðum, og blanda
hann ekki með sviknum málmum.
Steingrímur minnir oss að ýmsu leyti á
Tómas Sæmundsson, eldheitasta áhugamann-
inn meðal Fjölnismanna og um leið mesta af-
kastamanninn. í>að er áreiðanlegt, að
. flugnahöfðinginn verður að hafa upp á sig
skóna, ef hann ætlar að koma að Steingrími
dottandi, því fyrir utan það að vera að al-
mannarómi, prýði sinnar stéttar, sem ötull,
natinn og heppinn læknir, við spítala og í
stóru og erfiðií héraði, þá fær hann samt ein-
hvernveginn tíma til þessara miklu ritstarfa
sinna. En sem betur fer, hefir hann ek'ki ein-
ungis erft bjartsýni og sólarþrá föður síns,
heldur og émnig mikið af hinu framúrskar-
andi líkamsiþreki og fjöri þess mikla manns.
Fyrirlestur Axels Thorsteinssonar er ljóm-
andi rof á þeim hlutieysisskýjum, er virðast
hafa byrgt garð vorn Vestur-Islendinga nú
um stund, fyrir sjónum manna heima. Það
hlýtur að vera mikið gleðiefni öllum þjóð-
ræknum mönnum hér, að sjá að nú eru Is.
ingar að vakna fyrir alvöru til vitundar um
oss hér vestra, og um það, að ekki standi á
sama fyrir heimalandið hvert íslenzkt eðli á
að hnígfi til moldar, eða hverfa eftirtektar-
laust niður í hringiðuna, ósungið og af engum
harntað, þá er núlifandi kynslóð safnast til
feðra sinna.
Fyrirlesturinn þessi er vorboði fyr á ferð
en vér eiginlega væntum, um þann hásumar-
gróður, er vér staðfastlega trúum að eigi eft-
ir að spretta upp af samvinnu Islendinga
beggja megin hafsins. Jarðvegurinn er frjór,
á báðum stöðum, og engin ástæða til þess
að efast um.'að fögur blóm og dýrir ávextir
mum þróast þar, ef þau grös ná að standa í
sólskini allra góðra ós/ka, og hjúfurblær bróð-
urhugans fær að leika um þau, frá báðum
áttum, í báðumi stöðum.
Þrátt fynr allann ljóð, sem á voru ráði
hefir verið í þeiiri efnum, hefir þó alla
jafna af ýmfeum Vestur-lslendmgum verið
gert töluvert til þess að treysta tengslm
heim um haf. Nú þykir oss auðséð að
ungir menn og eldri heima fyrir ætli að fara
að keppast við að tvinna pg strengja þá
þætti, er frá Islands hálfu þarf til að leggja
í festina. Væri þá vel, ef vér hér vestra
gætum nú verið allir tilbúnir að henda á
lofti og grípa fegins hendi, sem einn maður,
þann endann, sem oss er ætlaður, og gætt-
um þess vel, að stilla svo til hófs, og deila
ékki svo hvasf innbyrðis, að vér nústum
hann í sjóinn, vegna þess eins, að vér mætt-
um ekki vera að því, að líta hver af öðrum,
sökurri hræðslu við falinn rýting undir
frændakufli.
uMiki6 er Rússans
grimd frábær.”
Fyrverandi dómsmálaráðherra Banda-
ríkjanna Daugherty, er forseti varð nýlega
að kalla frá embætti, í sambandi við olíu-
hneykslið mikla, hefir nú Ioks uppgötvað
hvernig stendur á þessari miskunarlausu og ó-
verðskulduðu hundeltingu, er hann, einfaldur
sakleysinginn hefir orðið fyrir af vondum
mönnum.
Og hvernig skyldi nú standa á
þessum ósköpum? ,
Jú, hann er nú ekki í vandræð-
um með ástæðu. Það er, að því
er hann segir, hvorki meira né
minna, en Sovietstjórnin á Rúss-
landi, sem stendur á bák við öll
þessi ósköp!
“Þar komstu" með ráð, Jón
bróðir”, sagði Tómas gamli á
Krossi, er Jón beit kúna forðum.
Þarna fann dómsmálaráðherr-
ann fyrverandi og flekklausi,
snjállræði til þess að vinda sig út
úr klípunni. Hann vissi að senator
WKeeler, sem einna fremst hefir
staðið í rannsókninni á olíu-
hneykslinu, hafði dvalið tvo mán-
uði í fyrra í Rússlandi. Hvað var
þá svo sem eðlilegra en að þetta
mefistófeliska ráðabrugg ætti rót
sína að rekja til Sovietstjórnar-
innar sem með því að flékka mann
orð vesalings Daughertys ætlaði
sér auðsjáanlega, að ná yfirráðum
í Bandaríkjunum og kollvarpa þar
allri menningu? Ekki margt.
Vér minnumst ekki lengi að
hafa séð jafn-naglalega reynt að
klóra yfir athafnir sínar. Að mað-
ur, sem hefir setið í einu æðsta
embætti annarar eins menningar-
þjóðar og Bandaríkjamenn eru,
skuli ætla sér þá dul, að geta^talið
læsum og skrifandi mönnum trú
um það, að Sovietstjórnin á Rúss-
landi sé orsök í olíuhneykslism'ái-
inu í Bandaríkjunum!! Mikið
skelfing hlýtur dómsmálaráðherr-
ann sæli að hafa lítið álit á dóm-
greind Iandsmanna sinna, — eða
þá að vera einfaldur sjálfur.
Ætli það sé nú ekki nær sanni?
Yfirleitt virðist oss sem Harding-
stjórnin hafi fáum dugandi mönn-
um haft á að skipa, enda töldu
ýms beztu blöð Bandaríkjanna
þegar í byrjun, embættiss'kipanir
ýmsra þeirra manna er í ráðu-
neytinu sátu fullkomið ihneyksli.
Þær spár hafa fulllkomllegá ræzt
um þá Fall, Denby og Daugherty.
En færi nú svo, að einhverjar
óstaðfestar sálir í Bándaríkjunum
aðhyltust þessa undursamlegu upp-
götvun dómsmálaráðherrans þeirra
er var, þá bæri þeim eiginlega að
færa Sovietstjórninni þakkár- og
brennifóm fyrir að hafa hreinsað
til hjá þeimi í olíuskúrnum ráða-
neytisins. Það væri, að voru viti,
bezta og þarfasta verkið, er Rúss-
arnir hefðu ennþá af hendi leyst.
Vér myndumkfá meiri tiltrú á þeim,
eftir en á?Tur, ef vér hefðum hug-
mynd um að dórnsmálaráðherrann
hefði rétt fyrir sér. En því er nú
ver fyr>r Rússann, að vér hofum
það ekki. v
-----------x------------
Systurnar tvær.
(Erimli flutt í Eéiagi Vestur-ís-
lend i n.ga f Bey.kjavfk, þ. 8.
apríl 1923.*)
Eg ætla að hefja Tnlál mltt mefi
]iví, að segja ykkur frá tveimur
konum. Þessar konu<r ibjuggu sín í
hvoru laiídi, og þær voru báðar fal-
legar eni furðu iíkar hið ytra og
innra, en löndin, sem þær bjuggu
í, votu talsvert ólík. Bláklædda
konan — eg Ralla hana svo til að-
greiningar, frá hinnd, sem gekk á
grænu-m kyrtli — var fædd og ól
la/ldur sinn í hrjóstrugu fjallalandi.
íþi henni þótti væn.t um þetta land
sitt samt. Hcnni fanst, að það væri
fegurra og tignara en önnuif lönd,
og ,Jk> útþráin væri sterk í sál
hennar, þá hélt hún trygð við það,
og fékk svip af því. Landið
hennar miótaði sál hennar og útlit.
Svipur ihennar varð svipur tignai'
og fogurðar og lund hennar geyrndi
undarlegt sambland blíðu og hörku.
Þogar hún elskaði, ]iá dlskaði hún
heit, en kaami beiskja f hug henn-
ar hvarf hún seint. Og þessi þlá-
klædda kona unni einu fraimar öllu
öðru í heiminuim, já, framar en
landinu sínu, málinu, sem fað-
ir ihínnar og móðir höfðu kent
henm, málinu, sem hún kendi börn-
unufm, sfnum. Flest fanst henni, að
gæti verið afsakanlegt, nemia það
eitt, að óvirða sögu og'tungu feðr-
anna, sem bygt höfðu fallega land-
ið hennar. En þeir tíinar komu,
að hún varð fyrir sárri sorg. Böm-
in hennar “hiýddu eigi móðurráði"
og létu mótast af áhri/um erlendr-
ar »krílmenningar. I>ess vegna hcf-
Dodd’s nýmapillur eru bezta
nvmameÖalið. Lækna og gigt,
bakverk, hjartabilun( þvagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýnmum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr„
«» $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
um eða frá The Dodd’s MedicIn«
Co.„ Ltd., Toronto, Ont
ir blákiædda konan ihorfið sjónum.
f
okkar að miestu, okkar bamanna
hennar, hér úti á annelsjunum í fiskí
stöðvuttitim. lEn enn mun. hún á
ferli upp við fjöllin upp í dölun-
um, þar sem:
“enn ])á lifir andinn. forni’T.
Og hún bíðulr, hygg eg, þeirrar'
stundar, að við bömin. hennar á
annesjunnfm, köilum' hana til okk-
ar. .Grænklæddia konan býr í frjó-
sömiu landi, þar sem “akrar hylja
völl”, en hiin lifir þó eigi sældar
iífi. Landið henriar er flatt og feitt,
en þó fagurt víða, þó þar búi eigi
“tign í tindum”.
Grænklædda konan hefir ekki
mótast að ráði af flata lardinu.
Það er eðiilegt. Hún var ©kki fædd
þar. Og hún var fædd mieð þeim
ósköpum, að hún gat ekki hro'j“t
lema hið ytra. Sál hennar var f
því móti í æsku steypt, að riæ’ ó-
breytanleg var. Hún var skyhl
bJáklæddu1 konunni, náskyld henni.
Hún var systir hennar og hún var
henei nauðalík. Já, kiæðnaðurinn,
einn gerði mönnum kleift, að
þekkja þær ihvora frá annari. Á
yfirfborðinu virtist lítið um kær-
ieika milli þessarar tveggja systra.
Stundum sendu þær hvor annari —
eða börmim þeirra — kuldalegar
kveðjur.
En -eliSkeridujr, að m/inista kosti
þeir, sem unnast mjög heitt, slrift-
ast stundum á hörðum orðum. Hjá
]>eim, sem ©Iskast heitt verður
hvert smáatriði vonibrigða og skiln-
íngsleysis svo stórt — í bili. En á
endanumi verður hað til þess, að
“skerpa kærleikann”. N
Og .svona he'ld eg, að það fari um 1
systurnar tvær. Eg held það af
því, að eg þykiist þekkja þær báð-
gr allvel. Ef til vi.ll þekki eg blá-
kiæddu konuna betur. Og eg er
viss um, að er hún veit við hve
raman reip að draga hún systir
hennar á í miörgu, þá muni hún
skiilja hana betuir. Efe' helri, hð
þegar hún kemst að raum um að
þéssi sylstir hennar er í raun og vem
sest á fornian heiðurstól ættarinn-
ar, þá miuni systurástin og virðing-
in vaxa — og vekja bláklæddu syst-
tirina til riýrra dáða.
Eg hefí — eg viðurkenni það —
litið grænklæddu konuma smærri
augum en þá blákljeddu.
En eg hefi eigi aíls fyrir lcngu
hiaft tækifæri á að virða þæ* fyrir
mér, hv.ora í sínu lagi, í nálægð.
Eg hefi 'Staðið augliti til auglitfs
við þær báðar. Bláklædda konan
er ekki fjarri. Og útlit systur'
bennar er ann í fersku minni. Þær
eru háðarí fagrar og eg veit ekki
um hvora mér þykir vænna og hvor
er aðdáuriarverðari. Blái liturinn
er “minn litur”, en himn græni á og
mikið ítak í sál rnjinni. Hann er
annar í röðinni. Áist mín á græn-
klæddri konunni ihefir vaxið næst-
uim( til jiafns við ást mfna á systur
hen nar. Kar^nske jeiska eg þær
báðar jafnheitt nú. Eg- segi nú, þvf
græmklædda konan ihefir eigi alls
fyrir iönigu vaknað til nýrra dáða,
Hjún hafði miisjafnt barnalán, eins
og hún systir hennar, Og hún stóð
iMa að vígi, márgfált yer en blá-
klædda systirin, að kenna börnun-
um, að tala mál föður og mlóður.
En hún gerði það samt. Þrátt íyrir
aila erfiðleika anðnaðist henni að
Jtenna flestum hörnunum sírium það,
og svo vel, að það er álitamlál hvort
höm bláklæddul konunnar, þau,