Heimskringla - 14.05.1924, Side 4

4. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA'
WINNIPEG, 14. MAÍ, 1924.
HEIMSKRINGLA
<Stofaa9 1886)
kejn«v öt A bverjum ml5vlk««lect.
Elgeodur»
IHE VIKiNG PÍŒSS, LTD.
Kt »m Ui SARGG.VT AVK., WINNIPEQ,
Valwtml: K-«537
TmR klaMla tat *3.00 tr(an(lrln k»c
M fjrlr fraM. Allar bor(»lt m*4M
rttaminil MiMu.
SIGFÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
HÁVARÐUR ELÍASSON,
- Ráðsmaður.
UtanAskrlft tU blaVfflnat
THE VIKING PRESS, Ltd-, Box 3105
Wlaalpesr* I.lan.
UtaaAakrfft tll rltfftJAraM
KDITOK HEIMSKRIPÍGLA* Box 3105
Winnlpttfr* Man.
The “Hefmskringla” is printed and pub-
lished by TJhe Viking Press JAtd., 853-855
Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Telephone: N 6537
WINNIPEG, MANITOBA, 14. MAÍ, 1924.
Fj á rhagsástandið
í Manitoba.
Svo hljóðar fyrirsögn að greinarkomi t
“Heimskringlu” 30. apríl h- á., þar sem vér
tskýrðum frá aðalefni gremar einnar um það
efni, er birtist 1. apríl þ. á. í einu þektasta
tímariti Canada, M&cLean Magazine.
Greinargerð vor fyrir áliti tímaritsins
á þessu efni,*ásamít nokkrum athugasemclum
frá vom eigin brjósti, hefir hleypt hinum
skrifreifa aðalritstjóra “Lögbergs”, gunn-
fáguðum, út á ritvöllinn. Hann hefir komist
að alt annari niðnrstöðu, um ástandið í Mani-
toba en Mr. Herbert Hope, höftindur greinar-
innar, er vér vitnuðum í, og flýtir sér þess
vegna að mótmæla og leiðrétta.
En enginn skyldi nú halda, að til þess
eins væri út á ritvöllinn farið. Sei, sei nei.
Engu fremlur til þess, en að veita oss full-
tingi, og básúna vort lof út um íslenzkar
bygðir. Og það er svo sem ekki í fyrsta
skifti heldur, að hann gerir það. Um leið og
vér tókum við ritstjórn þessa blaðs, opinber-
aði herra aðalritstjórinn leynilegan kærleika
sinn til fyrirrennara vors, um leið og hann
birti fjálga lofgjörð, ásarrit nökkrum innilega
blýlegum ráðleggingum og einlægum vinar-
ósikum, í vorn garð.
Oss láðist þá, að svara í sömu mynt, en
nú finnum vér, að svo búið má ekki lengur
standa. Eftir það lof, er ritstjórinn ber á oss
í síðasta tölublaði “Lögbefgs”, væri það
meiri ókurteisi, en mannorð vort gæti undir
risið, ef vér ekki færðum til leturs aðdáun
vora á ritstjóranum, þó vér hljótum að játa,
að málskrúði hans og frumlegu hugmynda-
flugi getum vér aldrei náð. En vér öfundum
bann ekki af því, aðeins dáumst að því.
Herra aðalritstjórinn talar um oss, sem
“hinn unga, efnilega og gáfaða mann”.
Þeikking vor á f jármálum er “víðtæk og skiln-
ingurinn glöggifr”í “Manitobabúujn hefir
runmð upp ljós”, við komu vora hingað, o. s.
frv., o. s. frv.
Fyrri er nú fult en út af flóir. En þó finn-
ur hann einn Ijóð á voru ráði. Það er sjón-
depra.
Af þeirri sjóndepru kveður hann það or-
sakast, að vér “með skarpri andans sjón”,
sjáum “Manitobafylki vera að sökkva dýpra
og dýpra ofan í fen skulda og vandræða o.
s. frv.” Minnist hann svo á, að vér teljum,
“að öll kornuþpskera í fyrrasumar var met-
in á $26.280.000. En skattarnir það fjár-
hagsár námu 52,225,000 dölum”. Kveð-
ur hann það vera aðallega í sambandi við
þessar tölur, að mest beri á sjóndepru vom
og vilji hann því bæta úr því, oss “til
fulltingis, lesendum til - skýringar, sannleik-
anum til sæmdar ) og Manitobafylki til
lofs og dýrðar:
Ekki er nú tilgangurinn sprottinn af lág-
um hvötum, enda munum vér reyna að
vfkja að því síðar. Hvihkir mannkostir
samankomnir í emum dauðlegum manni!
Nú skulum við leyfa oss að prenta hér á
frummáhnu, fyrsta kafla gre;narinnar í Mac-
Lean’s Magazine, og þann er vér vitnuðum
aðallega til, í “Heimskringlu” um daginn.
The farmers of Manitoba suffered wide crop
disappointment last year. ^Buslness in towns and
cities declined. Business upon the pralries can
never be fully malntained when agrarian buying
power shrinks.
In consequence of crop failures over wide areas
the farmers of Manitoba were compelled to
economize untll, very often, the economy hurt.
Business mén in consequence of smaller business
were compelled to retrench to the extreme of
overhead paring.
But the provincial government, at the end of the
year, was unable to balance its budget and the
provincial treasurer announced that a provincial
income tax wa» inevitabke.
The situation is impossible for the financially-
embarrassed taxpayers. The 1923 crop had a total
value in Manitoba of $26,800,000; the accumulated
tax burden for the year reached $52,225,000.
The figures of taxation for Manitoba, based
upon the Fielding budget and a population of 600,
000 (whereas the total is probably much lower due
to the United States exodus) are as follows:
Federal taxes ................ $25,500,000
Provincial taxes ................. 7,500,000
Municipal taxes ................. 19,225,000
Total tax burden ____________ $52,225,000
The value of the 1923 crop was as follows:
Wheat ........................... $20,000,000
Oats ........................ 3,000,000
Barley ......................... 1,230,000
Rye .............................. 1,100,000
Flax ................-.......... 950,000
Total value cereal crop --------- $26,280,000
But the farmer’s $26,280,000 was a gross not a
net, return. It made no allowance for produc-
tion costs. The gross receipts from the harvest
thus would pay but ftfty per cent. of the aggregate
tax bill; the net receipts vastly less.
Manitoba had a floating and funded debt of
$72,369,254 at August 31, 1923, the close of the last
fiscal year. Forty years ago Manitoba had a debt
of one million dollars. Twenty-five' years ago that
debt had increased to $5,000,000, which was a lot of
money in those days, even as it is now, in spite
of frequent Juggling with vastly larger sums. In
1913 the provincial debt approximated $20,000,000.
To-day the antiual interest charge upon the
provincial debt equals the eiutire debt of twenty-
five years ago.
Svo lýsir Mr. Hope ástandinu. Vér ját-
um fúslega ,að oss datt ekki í hug, að bera
brigður á þær “statistics”, er eitthvert virðu-
legasta, ef ekki rnest virta tímarit í Canada
leyfir sér að bera á borð fyrir lesendur sína.
Það er óneitanlega leiðinlegt ósamræmi í
skýslum þeirra Mr. Hope’s og hr. Bíldfells.
Þó er nú ósamiræmið máske ekki eins stór-
kostlegt eins og virðast mætti í fljótu bragði
Vér getum nefnilega hvergi séð verulegt
ósamræmii nema þar, sem kornuppskeran er
i verðlögð. Ritstjóri “Lögbergs” télur hana
hafa numiið rúmum $60,000,000, árið 1923.
Hr. Hope telur hana hafa numið rúnrum $26,
000,000. Á þessu framtali þeirri munar um
$34,000,000.
En þetta er líka eini verulegi munurinn,
eins og vér tókum fram, því smjör — og ull-
arreikningar ritstjórans koma þessu máli ekki
vitund við. í greininni var verið að jafna
saman skattabyrði þeirri er fylkið “(réttara
mundi hafa verið að segja fylkisbúar)”!
(Kæra þökk fyrir leiðréttinguna) á að rísa
undir, og verðmiæti kornuppskerunnar, sem er
helzti atvinnuvegur fylkisbúa. Ekkert annað.
Skulum vér nú reyna að finna orðum vorum
stað.
I
Herra’ aðalritstjórinn gerir skattana næst að
umtalsefm, og tekur undir það með oss, að
þeir séu háir. En skilur anriars ékkert í stað-
hæfingum vorum í sambandi við þá, og segir
umi þær: “Hann 'segir, að fylkisskattarnir
hafi numið 52,225,000 dölum fyrir árið
1923, eða í fyrra.
Ákafin-n að koma oss til fulltingis, skýra
málið fyrir lesendum, og strita sannleikanum
til sæmdar kemur glögt hér í Ijós. I grein
vorri stendur nfl.: En skattarnir það fjár-
hagsár námu 52,250,000 dölum. Að herra
aðalritstjórinn breytir hjá oss orðinu “skatt- |
arnir”, í *fylkisskattarnir”, er svo unaðslega
hlýlega gert, og svo saklaust; mismunur þess* |
ara tveggja orða nemur þarna einungis um
$30,000,000! Herra aðalritstjórinn vitnar
nfl. strax á eftir í sikattaskrána og segir að
“bæja, borga, og sveitarskattar í Manitoba
hafi það ár numið $ 19,159,821,29. Nú seg-
ir Mr. Hope, “Municipal taxes $19,225,000”
samikvælmt “Fielding’s budget”. — Þessu
ber furðanlega saman! Þar við bætir hr.
ritstjórinn svo sérstökum stjómat'skatti, að
upphæð $2,196,424.80, og spyr svo með
heiðumi og hrein-um sakleysissvip: “Hvar er j
svo afgangurinn, þessir $30,968,753.91, sem j
ritstjórinn segir að fylkisbúar hafi greitt í
skatt í fylkinu? Eru það hinir beinu og ó- j
beinu skattar, sem þeir, eins og allir aðrir
borgarar ríkisins, borga í ríkissjóð, eða er j
það misssýning ein?”
Ja, hvað dettur herra aðalritstjóranum j
helzt í hug, að hr. Hope meini méð “provin- j
cial” og “federal taxes”, hér að framan sem
roeð “municipal taxes”, að upphæð $19,.
225,000, eftir hans útreikningi, hleypir skött-
urniro, sem fyikið á að rísa undir upp í rúmar
fimtíu miljónir dala?
Annaðhvort er nú, að tölur hr. Hope’s
eru hringlandi vitlausar, og þá að engu haf-
andi, hvað þessari skattabyrði viðvfkur,
eða þá, að þær eru nærri sanni, óg þá mætti
spurning herra aðahitstjórans virðast meir
en lítið e:nkenni!eg. Hún er það nú að vísu !
hvert semi er, því af henm verður ekki ann- j
að séð, en að beinir og óbeinir skattar “er |
íbúar fylkisins, eins og aiiir aðrir borgarar i
ríkisins, borga í ríkissjóð”, beri alls ek'ki að j
reikna með í skattabyrði fylkisins, af því
að hin fylíkin hafi líka þann drösul að draga.
Undursamilega rökfimi!
Nei, sleppum nú annars öllu gamni. Það
er kunnugra en frá þurfi að segja, að af-
burða djúphyggjumenn eru á sumum svið-
um bamslega einfaldir. Kennum vér þess-
um ágætis einkennum Lögbergsritstjórans um
rökfræðina. En því hneig upphrópunin, úr
penna vorum, á pappírinn, að yndislega
bamslegri einfeldni, en í þessari spumingu
lýsti sér hjá honum, mínnumst vér ekki að
hafa séð, því ekki dettur oss í hug, að efast
um eilífðarþrá herra aðalritstjórans í sann-
leiksáttina.
Um fylkisskuldina hefir herra aðalrit-
stjórinn það að segja, að hún sé úm $4,500,
000 lægri en hr. Halldórs telji hana. Lát-
um svo vera, pappír og tölur hafa miikla þol-
inmæði til brunns að bera. En oss ber þá
hérumibil samlan um, að fylkisskuldin sé um
sjötíu miljón dala, eða þó dálítið yfir eitt
hundrað dalir á nef hvert. Að um 40 milj.
dala þar af séu “arðberandi skuld”, leggjum
i vér satt að segja tiltölulega liítið upp úr, þeg-
ar tékið er tiillrt til þess, frá hvílíkum andans
ofurefling þessi staðhæfin-g kemur.
Það er nú svo eirikennilegt, að þau fyr-
irtadki, seml stjórnir leggja fé til, borga sig
ekki ætfð, fremiur en önnur fyrirtadki. Eða
i er það og óábyggilegt þvaður, sem oss hefir
verið sagt, að fóngjald hafi hækikað um nær
þriðjung hér, árið 1921, til þess að símfélag-
ið gæti borgað sig, en þar hafði stjómin hönd
í bagga með? /
Þá er hér er koirii'ð sögunni þýkist herra
aðalritstjórinn hafa safnað saman nægum
gögnumi og býzt nú við að draga að oss net-
ið. Viljum vér biðja þá, er lesið hafa grein-
| ar vorra beggja, og nenna að fylgjast með,
| að taka nú vel eftir.
Aðalrits-tjóri “Lögbergs” kemst nú svo að
orði:
“Vér höfum nú bent á, að *)framleiðsla
fylkisbúanna í Manitoba h-afi verið $93,786.
277.08 árið 1923, _ en ekki $26,280,000,
eins og ritstjóra “Heimskringlu” sýnist. Að
beinir skattar innan Manitobafylkis hafi verið
$21.356,246, en e-kki $52,252,000 eins og
ritstjórinn heldur fram að þeir hafi verið, og
þar með þá að framleiðsla fylkis'ns, er ekki
aðeins nóg til þess að mæta helming skatt-
j anna, o. s. frv.”
Hér kernur nú aðalritstjórinn pennafimi
| og málvísi, fram í öllum glæsilegustu hervoð-
um strangneiðarlegrar blaðamensku, og upp-
fyliir nú öll loforð sín, með því að snúa öllu
| því er vér höfðum sagt á “betri” veg, eða
I leggj^ oss orð í munn, er vér höfum aldrei
j talað eða meint, og vinnur hér alt í einu, oss
“til fulltingis, lesendum til skýringar, sann-
leikanum til sæmdar og Manitobafylki til lofs
og dýrðar”.
Af umhyggju fyrir oss, og af óslökkvandi
sannieiksþrá, er það vitanlega, að hann set-
ur “framleiðsla fylkisbúa”, og “framleiðsla
fylkisins” í stað kornframleiðslu fylkisins, er
vér tötum um, og að hann segir að vér full-
yrðum, að beinir skattar innan Manitobafylk-
is séu $52,252,000, þar sem vér erum að
tala um slkattama, sem fylkið á að rísa un-dir.
Að þar er átt við alla skattabyrðina, sér
hver sæmilega heilbrigður maður, að undan-
téknum herra aðalritstjóramum, en þac mun
aftur kenna hinnar bamalegu einfeldni djúp-
hyggjumannsins.
Af umhyggju fyrir oss (“þessum urnga,
efmilega, gáfaða manni”!) og af óslökkv-
andi samnleiksþorsta er það, að herra aðal-
ritstjórinn breytir svo umsögn vorri og orð-
um, að það er hann segir að vér höfum sagt
skeikar nær $100,000,00 frá því er vér
sögðum.
Hver lýsingarorð íslenzk tunga á heppi-
legust yfir þá menn, er svo samvizkusam-
lega tilfæra orð annara, irnun ekki þurfa að
skýra Lögbergsritsljóramum málvísa frá, en
skyldi hann ekki koma þeim fyrir sig, þá er
snjállræði að fletta upp í orðabók, eins og
öllum er Ijóst, að hann hafði samvizkusam-
lega gert við orðið “klámhögg”, þó hann að
vísu í þ-að skiftið færi ver vitandi út úr orða-
bókimni, en hann skeiðaði inn í hana.
Þá kemur herra aðalritstjórinn að því,
að fylkisskuldin sé ek'kert náiægt því eins
ægileg og oss sýnist hún vera, af því að ein-
un-gis frekir $27,000,000 af henni séu óarð-
berandi! !
Handhægt orð það! En vér erum farnir
að verða dálítið smeikir við að herra aðalrit-
stjórinn les-i “statistics” eitthvað líkt og
versti óvinur hans biblíuna. y
Þá er sú spurning lögð fyrir oss hvert
“sárasti sviðinn út af óttanum fyrir hinu ægi-
laga fjárhagsástandi Manitobafylkis (ást-
kæra ylhýra máliði) fari ekki að minka ”,
eftir á'nlar þessar Ieiðréttingar og hvert ekki
sé afaróheppilegt að bera saman fjárhags-
ástandið á Islandi og hér. Onei, oss fin-st
satt að segja fjárhagsástand Manitobafylkis
e'kkert glæsilegra en áður, og að sínu leyti
engu betra en íslands. Fýkisskuldin er um
$70,000,000 eða um $500 dali á hverja fjöl-
skyldu, og fer altaf vaxandi, skattabyrðin
mun vera rriilli $400—500 á hverja fjöl-
skyldu. — Vér játum hreins'kilnislega, að
oss fin-st ástandið í mesta máta óglæsi-Iegt og
sjáum ékki annað, en að Island þoli nokkurn-
vegin samanburð án þess að á það hallist.
*) AuISkent af oss.
Ekki verða horfumar neitt glæsi-
Iegri, er litið er á ástand alls rík-
isi-ns, því hvemig sem herra aðal-
ritstjórinn vil'l sn-úa því fyrir sér
og lesendum sínum, þá súpa íbú-
ar Manitobafylkis seyðið af skulda
súpu alls ríkisins á meðan fylkið
e-r í sambandinu. Skulum vér
leyfa oss að prenta hér grein er
stóð í “Free Press” 24. marz
1924, þar sem vísað er til erindis
er blaðainlaður frá Ottawa, Grat-
ton O’Leary fhítti í Toronto laug-
ardagimn næstan á undan, um
fjárhagsástandið í Canada. Grein-
in þljóðar svo:
Toronto, March 24.—“It is a con-
servative estimate that something like
half a million people of this country
are living on the taxes of the rest of
us”, declared Gratton O’Leary, Ottawa
newspaperman, before tlyé Canadian
Credit Men’s association here Saturday
afternoon.
“The national debt of Canada which
stood at one bilíion, three hundred
and eighty-two millions on Armistice
day, is today $2,400,000,000”, said Mr.
O’Leary. In other words, we have
increased the public debt of Canada
more since the armistice than we in-
creased it during the whole of the/war.
And this is not all. There are enor-
mous railway securities* which the
Dominlon of Canada has guaranteed,
and which bring: the gross public debt
of the Dominion to three billion, two
hundred and nineteen millions. Accord-
ing to a statement of the Royal Bank
of Canada, the aggregate of debts of
our nine provinces total $428,000,000.
Therefore, adding the debt of the Dom-
inion and including also vthe debts of
the large cities you get the alarm^
ing fact that we have a total debt of
five hundred dollars for every living
soul in the Dominion.”
Mr. O’Leary segir hér að rfkis-
skuldin og fylkissíkuildimiar, sam-
anlagðar við skuildir hinna stærri
borga, nemi $500 á hvert nef í
Canada, þ. e. a. s. urn $2500 á
hverj-a fjölskyldu. Þó nú skuild-
imar væru ekki nema helmingur
þessarar feikna upphæðar, þá
fyndist oss ástartdið samt óviðun-
andli að ollu leyfci.
Þá telur herra aða’lritstjórinn
lýsingu vora á afkomu bænda í
Man'itoba í mesta máta óglæsilega,
þar er vér segjum, að margir
þeirra flýji Iand, heldur en að
verða öimusumenn og margir af
þieim sem eftir séu hangi á hor-
rimi-nni. Vér sögðum 'pe'.ta, og
stönd'jm við það og rounum geta
fært orðum vorum nokkurn stað
og þó kar.nske betur síða-. Herra
aðalritstjórinn kveðst vera búinn
að vera hér 37 ár og aldrei hafa
þekt til kringum(stæðna er gefið
h'a'fi neinum manni rétt til þess að
segja slfkt. Ojæja.
Vér vorum á samkoirtu í annari
íslenzku kirkjunni hér í Wi-nnipeg
f vetur, og mlunum vér ékki befcur
en að Lögbergs ritstjórinn væri
þar líka. Þar flutti erindi ungfrú
Black lögmaður, að því er oss
mininir. Tal hertnar hneig á kafla
að landtölku hermanna, og Iýsti
hún henni og aíieiðingum henn-
ar með engu vægari orðum, en
vér höfum viðhaft. Sagði að
löndin hefðu oft verið svo léleg
og krimgumstæður allar svo erfið-
ar, að fjöldi þessara manna hefði
orðið að hrékjast af jörðum sín-
um og væru enn að flosna upp.
Hvort æitli fjöldi þessara manna
fari? Tæplega inn í Winnipeg,
með því atvinnuleysi, sem þar hef-
ir verið og er, þlr sem fjöldi
maima hefir streymt þaðan í sí-
fellu síðasta ár suður til Banda-
ríkjanna, af því þeir geta-naum-
lega faétt sig og skætt. Hve
margir ihafa 'farið sulðiur síðasfc-
liðið ár héðan úr fylkinu, er
ekkert 'hægt að segja um með
neínni vissu, því fjöldi þeirra, er
kyrsettust þar, munu ekk-i hafa
haft orð á þeirri fyrirætlun sinni
við Bandaríkjakonsúlinn hér. En
það kölíum vér að flýja land til
þess að verða ekki ölmusiumenn,
er memn, sem flosnað hafa upp,
hvert heldur í borg eða bæ, flytja
búferlu-m í önnur lönd, af því
þeir treystast ekki til -þess að sjá
sjálfum sér farborða eða fjölskyldu
sinni í þessu fylki. En hitt köll-
um vér að hanga á 'horriminrti,
þegar fjöldi manna þeirra, er
kyrrir sitja, hafa rétt aðeins til
hnífs og skeiðar, eru skuldum
vafðir, og geta stundum ekki afl-
að sér helztu nauð-syinja til þess að
endur'bæta hag sinn. Nokkurn-
vegin allir íslenzikir bændur, er
vér höfum átt tal við nú í nærfelt
ár, hafa frætt oss um þetta, og
þeir eru e'kki svo fáir. Skyldu
Dodd’s nýrnapillur eru bezta
nvrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverk, hjartabilunf þvagteppu.
og önnur veikindi, sem stafq frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pilb
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
S2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
um eða frá The Dodd’s Mechc1!*#.
Co., Ltd., Toronto, Ont.
þeir allir vera ó-sannindamenn ?
Ekki er það iíklegt í landi því,
sem aðálritstjóri Lögbergs Jiefir
lifað í, 37 ár samfleytt. Eða geng-
ur honum svona illa að vinna bug
á mannvonzku meðbræða sinna?
Það er meira en lítið kynlegt,
að herra aðalritsitjórinn sem búinn
er að vera hér í svona langan
tíirja skuli vita minna um efna-
hag bænda hér í fylkinu en vér,
sem aðeins höfum verið hér tæpt
eitt ár. Eða skyldi það eiga skylt
við 'kýrgleraugun hans Björn-
sons?
IBjömstjerne Björnson segir frá
því, aS eitt sinn var bóndi f
Noregi, er bjó á harðbalajörð.
Hiann var oft heylítill á vorrn, og
því ötuill að beita kúnum. Eitt
vor hafði verið venju fremur næð-
ingasa-mt og gras kalið. En kún-
uim hleypti hann úr fjósi á sama
tímja og vant var. En nú með þvf,
að nýgræðingur var enginn, en
kýrnar vildu ékki éta sölnað gras-
ið, þá horfði til vandræða með
beitina. Þá kom kýreiganda ráð
í hug. Hann setti gleraugu á all-
ar kýrna-r, og haifði glerið grænt!
Upp frá þeim degi hþmuðust kýrn-
ar við að éta í haganum frá morgni
til kvölds. Héldu að sinan væri
taða.
Vér erum dauðhræddir um, að
herra aðalritstjórinin hafi einhvem
tíma komist að emhverjum kjara-
kaupum á líkum gleraugum og
þetta. T. d. í Norris-búðinni?
Vafalaust þó miklu vandaðri, en
þeim er Björnson lýsir, enda er
ólíkuim notendumi saman að jafna.
Svo miklu vandaðri, að í gegnum
þau slær ekki einungis grænfóð-
ursblæ á alt sléttulandið, héldur
eins og rósrauðum unaðsblæ á
alla tilveruna í þessu Iandi. Herra
aðalritstjórinn heyrir að skattar
þeir, er fylíkið á að rísa undir, séu
rúmir fimtíu miljónir. GJeraug-
un upp, og hæ! prestó! eins og
galdramennirnir segja, hverfa al-
veg. skattarnir, senv eiga
að fara í ríkissjóð. Hann
Iieyrir að fylkisskuJdin sé um sjö-
tíu miljónir dala. Gleraugunum
beiint á þá tölu, og sjá! fjörutíu
miljónir þar af, eru “arðberandi”
skuldir. Ekkert að barrna sér yfir
piltar! Bænd-ur kvarta alment og
stöðugt yfir óviðunandi búskapar-
kjörum. Gleraugun upp! og hjá
þeim drýpur smjör af hverju
strái.
Honum er sagt, að fylkisbúar
hafi verið að streyma þúsundum
saman á burtu síðastliðið ár
vegna búskaparerfiðleika og at-
vi-nnubrests. Gleraugun upp, og
sjá! Það eru eintómir Mennonít-
ar, svo að segja, sem eru að flytja
búferlum suður í Mexico, til þess
að 'komast hj-á herskyldu!
Oss leikur töluverður grunur á,
að herra aðalritstjórinn muni
stu-ndum setja upp þessi gleraugu,
þegar 'hann er ei-nn í góðu tómi,
og snúa sér að mannhæðar'háum
spegli. Þá mun þar gefast að líta
í undursamlegri geialadýrð, “for-
kláraðann” í einni persónu, blaða-
mianninn samvizkusama; penna-
valdi-nn orðhepna og málfróða;
ritskýrandann djúpsæja og smekk-
vísa; stjórnmálamanninn vit-
þru-ngna; veðurfræðinginn for-
spaka, (sbr., að verkfræðingar
Frakklands ætli að breyta Sahara-
eyðimörkinni svo að l-oftslag í Suð-