Heimskringla - 13.08.1924, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINQLA
WINNIPEG, 13. ÁGÚfiT, 1924
Ekki má sköpum
renna.
SIGMUNDUR M. LONG, þýddi.
“Það var til föður míns”, sagði hún stillilega.
“Eg hefi ekki fengið svar uppá bréf mitt, sem eg
skrifaði fyrir tveim mánuðum, og svo vildi eg vera
vissum, að þetta færi af stað”.
Hann hneigði sig.
“Eg — eg skil, og svo hefur þú skrifað til að
láta hann vita, að trúlofun ykkar Darrels Frayne
væri búin að vera”, sagði hann lágt ,'með hlut-
tegningu.
Cynthia dró andann þungt og sagði rólega:
“Nei, eg hefi ekkert skrifað um það, sem væri
líka einungis til þess að auka honum áhyggjur, og
angursemi. Síðast þegar eg fétti af honum”, sagði
hún óttaslegin, eins og til að komast frá þessu efni,
“var hann einhverstaðar í Burmah. En það er orð-
ið nokkuð Iangt síðan og af því jhann er ejkki
vanur að vera lengi á sama stað, tel eg víst, að hann
s'é farinn þaðan”.
“Hann er máske á leiðinni”, gat Percy sér til.
Hún leit fljótlega upp og gleðivdttur sázt í
augum hennar.
“Ö, bara það væri satt”, sagði hún, og rómur-
inn skalf lítilsháttar. “Eg vildi hann væri kom-
mn .
“Já, eg trúi vel að þig langi til að sjá hann
sem fyrst”, sagði Percy. “Hvað hefir hann fyrir
stafni, eða er hann aðeins að ferðast sér til skemt-
unar”?
“Nei, því trúi eg ekki. Eg get ekki hugsað mér,
að faðir minni fari þetta ferðalag, án þess hann að
hann hafi eitthvað ákveðið í huga, hann er verk-
hygginn maður, og hefur lagt sig eftir námafræði”.
“Já, svo”, sagði Percy, og lét sem honum væri
þetta hugnæmt. “Mér hafði aldrei komið til hugar
að herra Drayle hefði smekk fyrir þessháttar. Eg
á við að græða peninga, svo eg segi eins og er”.
“Ó, nei”, sagði Cynthia og brosti, “eg ætla að
jlaðir minn hugsi manna minst um pendnga eða
auðsafn. En hann hefir gaman af að fræðast um
aðferðina til að græða með námagröft og ýmsu þess
háttar.”
“Með öðrum orðum, vélafræði en ekki afurð-
irnar”, mumlaði Percy”.
“Fyrirgefðu, að eg segi það Cynthia, en í þeirri
grein, held eg þú sért honum lík.”
“Eg?” spurði hún kæruleysislega.
“ó-já,” mér sýnist peningar ekki þess virði, sem
fyrir þeim er haft. Ríkisfólkið er ekki vitund á-
nægðara fyrir það, og ekki nærri eins og margir,
sem snauðir eru”.
“Það er af því, þeir hafa ekki vit á, hvað þeir
eiga að gera með peningana”, sagði hann, og horfði
hugsandi í botninn á bátnum. “Eins og til dæmis
Lafði Westlake —
“Lafði (Westlake gerir ákaflega mikið gott,”
var Cynthia fljót að taka frami. “Líttu nú á, hvað
hún hefir gert fyrir mig —
“Og á móti mér”, sagði hann og brosti. “Eg
segi þetta ekki til þess að setja út á Lafði West-
lake, aðeins átti eg við, að ekki væri hægt að kalla
hana ánægða”.
“En hver er áíiægður?” sagði Cyníthia, eíns
og við sjálfa sig.
“Nú, hún er ekki heldur vel frísk”, sagði hann
án þess að gefa gaum að síðustu spurningu henn-
ar. “Stundum er eg kvíðandi hennar vegna. Hún
er svo fljótfærinn og tekur ekkert tillit til með
það sem hún étur eða drekkur. Hún situr uppi
Jangt fram á nætur, og —
Hann þagnaði og reri nokkrar mínútur. Svo
hélt hann áfram, og leit niðurfyrir sig. “Heldur
þú að hún kunni vel við sig hér, eða hafi gott af
því?”
“Já, eg skil ekki annað”, svaraði Cynthia. “Mér
finnst líka miklu betra loft hér, en í London”.
“Já, það getur verið”, sagði hann, “en satt að
segja, er ekki alveg laus við að eg sé hræddur—”
“Við hvað?” Cynthia sneri sér við og leit til
hans með áhyggjusvip. Hann laut áfram til að
lagfæra áragaffalinn og svarið með lágum róm:
“Það hefur lengi legið í grun mínum, að —
að frænka mín mundi deyja fljótlega; hún er á-
kaflega holdug og hálsstutt, og það bendir á, að
svo gæti farið, að hún fengi slag. En þú þarft ekki
að verða hrædd,” bætti hann við snögglega. “Það
er máske einungis rugl úr mér”.
“Eg held — eg held það sé ástæðulaust að
vera hræddur”, sagði Cynthia hressari í anda.
Ó-nei, annars”, sagði hann vongóður. Lafði
Westlake hefur ætíð verið góð við mig, og mér
þykir vænt hana, þó hún hafi stundum verið
nokkuð harðorð við m|ig”.
“Hún meinar ekkert með því”, sagði Cynthia,
“það er einungis þegar gigtin er að kvelja hana, að
hún getur verið hálf þreytandi. Eg er því sam-
dóma. Ó, sjáðu nú til, Lafði Westlake er vís til að
lifa okkur bæði, það er medkilegt, að kona á henn-
ar aldri —
“Það er skrítið, að Lafði Westlake segir hér um
bil það sama um þig”, sagði Cynthia. “Hún er hálf-
hrædd um þig, og eg verð að viðurkenna, að þú
ert dauflegur í útliti”.
“Það gengur sannarlega ekkert að mér, og eg
Jyefi rýgt ‘Ihenni það”, )ivaraði hann hatðmæltur
og óþolinmóður. Eg hefi aldrei þrekmaður verið,
og í raun og veru er ekki mikið heilnæmara hér, en
annarstaðar. En mér Iíður afbragðsvel, og mig
langar að vera hér, ef þú hefir ekki á raóti því,
Cythia?”
“Nei, alls ekki”, og satt að segja, var henni al-
veg sama, hvert Percy var kyr eða fór. “Eg er
viss um, að Lafði Westlake saknaði þín, ef þú færir,
henni þykir skemtilegt að þú Iest fyrir hana, og hef-
ur gaman af að tala við þig”.
”Já, svo verð eg”, sagði hann þakklátur.
Þau töluðu ekki meira, þar til þau lentu og
haldið á móti Percy, þá var hún samt hugsandi við-
gengu upp að húsinu, þrátt fyrir að Cynthia hafði
víkjandi Lafði Westlake, og þegar hún hafði tekið
af sér ytri fötin flýtti hún sér inn í herbergi frænku
sinnar, til þess með eigin augum, að sannfærast, um
að grunur Percy væri ástæðulaus. Þegar hún gekk
framhjá dyrunum að dagstofunni, leit hún þar inn,
til að vita hvert Lafði Westlake væri þar ekki, sem
hún ekki var. Aftur á móti stóð Percy þar inni,
við skrifborð þar sem skjalakassinn stóð.
“Þú hefur líklega ekki séð Lafði Westlake?”
spurði hún í dyrunum.
Hann snéri sér við seinlega.
“Hún er sjálfsagt inn: í sínu nerbergi”, svaraði
hann.
“Eg stend hér og er að leita eftir stórum umslög-
aði ekki um þann dulareld sem hann ól með sér inn-
vortis.
“Hefur þú fengið meðalið”? spurði hún alt í
einu, eins og háðið ,sem hann sagði kæmi af því,
að hann væri ekki vel heilbrigður.
“Nei, góða frænka, það er ekki svo vel, satt
að segja, hefi eg gleymt þínu góða ráði og þó eg
hefði munað það, mundi eg ekki hafa vogað mér
inn á opinbera Apótekið hérna, þá eitur-stofnan”.
“Hum”! sagði hún, “það sækir á þig svefn-
Ieysi?”
“Nei, frænka, af hverju dregur þú það?” spurði
hann.
fyrir svefnleysi. Eg vildi feginn vita hvað það er,
sem hann hefur á samvizkunni — þrátt fyrir að
samvizkan er engin eða mjög lítil hjá þessum góðu
Standish.”
Hún opnaði öskjuna tók nokkra skamta frá og
rétti að honum.
“Hvar er lyfjaseðillinn?” spurði hún óþafijn-
móðlega.
“Er hann ekki með?” sagði hann. Máske að
lyfjafræðingurinn hafi tekið hana til sín”.
“Nú, þá verðum við að fá hann aftur”, sagði
Láfði Westlake. Karlmenn eru asnar, maður getur
ekki beðið þá um smáatvik, án þess þeir gteri
“Af því, að í gærkveldi heyrði eg þig ganga um eitthvað rangt. Nú, jæja, við skulum borða. Matur-
gólf í herberginu þínu Iengi frameftir”, svaraði hún. >nn hefur beðið tíu mínútur svo súpan er orðin
“Eg vakti sjálf. Eg á oft bágt með að sofna, en höld, sé það nokkuð, sem ég hata, þá er það helzt
það er ekkert undarlegt, sem aðleiðing af lifnað- volg súpa —-
arhætti mínum. Hann laumaðist til að gefa henni bhm fór inn í borðstofuna, barði stafnum óþarf-
auga, og það var næstum, eins og hún hefði heyrt | lega fast í gólfið. En Percy rétti hendina að Cynthiu,
það sem hann sagði við Cynthiu. “En svo gaf Sir og hneigði sig kurteislega. Lafði Westlake var í
Alford mér Iyfjaseðil nýlega. Hvað hefi eg nú gert
af honum? — En eg get ekki haft þig upp á þann
máta, að þú trampar um gólfið í herberginu þínu,
eins og villidýr í búri, og heldur mér vakandi”.
“Um leið og hún gekk út, ýtti Percy skjala-
kassanum til með fætinum. Augnabliki síðar kom
Lafði Westlake aftur, og lagði pappírsmiða á borð-
ið fvrir framan hann.
“Keyptu helzt heilu öskjuna af þessu”, sagði
hún. “Svo get eg fengið sumt af því.
“Já, það skal eg gera”, sagði hann.
farið, þegar við höfum lokið morgunverði”
Þegar hún var farin út úr herberginu, tók hann
forskriftinu úr umslaginu, og aðgætti hana, óvit-
andi varð hann undrandi. Lyfjaseðillinn hljóðaði
uppá óvanalega stórann skamti af svefnmeðali.
slæmpj skapi, sem mest kom af því, að miðdags-
maturin var orðinn kaldur, og versnaði að mun
þegar laxinn kom á borðið, og ekki bætti um at-
hugasemd frá Cynthiu.
“Eg sé að það er stríð á Indlandi, Lafði West-
láke”, sagði hún til að brjóta upp á einhverju nýju
umtalsefni. “Það eru nokkrir innfæddir kynflokkar
— Afriadr munu þeir heita — sem hafa vakið ó-
frið. og héðan er sent herlið til að bæla þetta niður.
| Eg las um þetta í “Times” meðan eg sat og beið
Eg get eftir yður í dag.”
“I hamingjubænum — ”, sagði Lafði Westlake
önug. “Ónáðaðu mig ekki með blaðarugli. Að
eyða tímanum í blaðalestur er verra en nokkuð
annað, helmingurinn af því, sem þar er, er eintóm
vitleysa, og hitt Iygi”. Hún þagði um stund eftir
um .
“Það eru engin af þeim í neðsta hólfinu”, sagði
hún, “hér eru þau”!
Hún gekk yfir að borðinu og dró eina skúff-
una út, og um leið og hún gerði það, færði Percy
skjalakassann til, svo að hann væri ekki fyrir.
“Þakka þér fyrir”, tautaði hann.
Cynthia fór og hann settist við skrifborðið, eins
og hann ætlaði að fara að skrifa, en gerði það þó
ekki, með varasemi færði hann kassann til sín, og
athugaði lásinn. Efst í skráargatinu sá hann ofur-
lítið af vaxi, og er hann sá það varð hann glaðari
og ánægjulegri á svipinn. Vaxið, sem hann sjálf-
ur hafði látið þarna, sýndi honum að skrínið hafði
ekki verið opnað frá því.
Cynthia mætti Parsons í ganginum, hún kom
með póstinn.
“Hann kemur seint í dag, ungfrú”, sagði hún,
þegar Cynthia tók við honum.
Hún leit yfir hann með ákafa, þar var ekkert
til hennar, og með Lafði Westlake bréf og blöð í
hendinni, hélt hún áfram til herbergis frúarinnar.
Stúlkan, sem var þarinni að taka til, sagði henni,
að Lafði Westlake væri einmitt að koma heim og
Cynthia setti sig við gluggann með iblað. Húh
fletti þvi kærileysislega og var i þann veginn að
legga það frá sér, þegar hún sá með stærðar letri
“Nýjar fréttir frá stríðinu”. Hún Ieit yfir grein-
arnar, það voru hraðskeyti frá fréttaritara blaðsins,
sem taldi upp mannaflann, sem sendur var í
stríðinu móti hinum innfædda uppreistarflolkki á
Indlandi. Blaðið sagði nær þeir hefðu Iagt af stað,
og svo nafn herdeildarinnar. Cynthia hafði lít-
inn smekk fyrir þesskonar, og lagði blaðið frá sér.
Hún hafði ekkert heyrt frá Darrel, eða hvað hann
hafðist að, og þvf datt henni ekki í hug, að hann
væri með Rexfordskyttunum, sem áttu að berjast
við Afridana. Augnablik síðar var hún sokkinn
niður í þessa dagdrauma, sem ætíð gáfu henni nóg
verkefni, þegar hún jvar ein, og stuncþim, jafn-
vel þó einhverjir væru nærstaddir. Og nú vaknaði
hún ekki upp, fyi en Lafði Westlake kong inn í her-
bergið.
“Ó-iá, bú ert kominn aftur,” sagði Lafði West-
lake. “Hvar er Percy? hann þarf að skrifa nokk-
ur bréf fyrir mig”.
“Hann er inni í skrifstofunni”, sagði Cynthia.
Á eg ekki að skrifa fyrir yður?”
“Nei, látum hann gera það, sagði Lafði Westlake
frávísandi, “það er óhætt þó hann vinni eitthvað
fyrir mat sínum. Anars verður hann enn latari”.
Hún fór inn á skrifstofuna, og fann þar Percy,
sem var í óða önn að skrifa. Hann hafði heyrt
að hún var á leiðinni.
“Nú. þú situr h£r” sagði hún. (Hún fleygði
nokkrum bréfum á borðið, nærri honum og sagði:
“Viltu gera mér þann greiða, að svara þessum
bréfum?”
“Já, með ánægju, góða Lafði Westlake,” svar-
aði hann rólegur.
Hún sagði honum hvað ætti að vera í bréf-
unum, meðan hennar hvassa sjón, hvarflaði rann-
sakandi yfir hans fríða en dularfulla andlit.
“Þakka þér fyrir,” sagði hún, þegar Percy var
búin; það er vel af hendi Ieyst, þú ert þeim eigin-
leika gæddur að geta sagt fólki beiskann sann-
leikann, svo það finni það ekki”.
“Það liggur f
hann ástúðlegur.
Hún hló að hinni þrífandjí athugasemd. Eji
svo varð svipurinn skerpulegri, það var svo sjald-
an að Percy svaraði háðglósum hennar. Hana grun-
eiturblanda, sem^ 8^t verið^hættuleg. ^ Hann hugs- J-,essa athugasemd, og svo sagði hún:
“Eg fekk bréf frá Aliciu Northam. Bróðir henn
ar er á ferð í Þýzkalandi, það er ekki ólíklegt, að
hann fari hér um”.
“Það væri ánægjulegt”, sagði Percy”.
Cynthia sagði ekkert. Hún fann það gerla —
að sjá Northam og vera nærri honum, væri nqg til
að ýfa þær undir, sem enn voru lítt grónar.
“Það sýnist mér líka”, sagði Lafði Westlake á-
kveðin. “Hér er lítið um skemtanir, en það mundi
heldur færa Iíf með sér”.
“Við spilum eftir máltíðina, Percy”.
Þegar miðdagsverðurinn var búinn, og Cynthia
hikandi og svitinn stóð í dropurn á enninu á honum hafði skenkt kaffið, gekk hún út á svalirnar, það var
Loksins breytti hann tölunni svo snildarlega, að ó- kyrt °S indælt kvöld. Eitt slíkt kvöld sem einungis
mögulegt var að sjá það, nema máske með bezta fr finna > Lucerne, hún hallaði sér að rimlaverk-
aði um þetta dálítið. Sir Alford var kunnugt um,
að Lafði Westlake brúkaði iðulega svefnmeðöl, þess
vegna hafði hann fyrirskipað svo stóran skamt, sem
eflaust hefði verið hættulegt, hverjum þeim sem
ekki var vanur þessháttar meðölum. Hann varð
svipþungur og hleypti brúnum, meðan hann stóð
hálfbdginn yfir lyfjaseðlinum; svo kreysti hann sam-
an varirnar. Augun urðu hörkulegri og blóðið
hljóp fram í andiitið. Hann rétti hendina út eftir
penna, en hafði augun stöðugt á lyfjaseðlinum, og
með sérstakri gætni breytti hann inntökutölunni á
blaðinu í stærri. Tvisvar eða þrisvar
nálgaðist hann pappírinn með pennanum
smnum
en var
stækkunargleri.
inu, sem var í kringum svalimar, og horfði sem í
Hann stakk lyfjaseðlinum í vasa sinn og fór of- draumleiðslu á Pílatus-bjargið, og eins og eðlilegt
an til að borða rnorgunverð, en var nærri ómögu- var hvarflaði hugurinn til liðna tímans — til Darrels.
legt að koma nokkrum munnbita niður, og bar Hvað hafði hann nú fyrir stafni? Hafði hann gleymt
hann við slæman höfuðverk. henm? Hann hafði ekkert Iífsmark gefið frá sér,
“Sannaðu til, það batnar ef þú tekur inn einn °§ ^ún ehkert heyrt um hann. Máske — já, það
skamt af Sir Alfords 'svefndufti”, sagði hún. var ekk’ óhugsandi að hann hefði unnið sigur á
“Já, það líður frá”, sagði hann, í bliðum rómi sorginni, sem hún olli honum, það voru eflaust ein-
og bætti við um leið og hann leit til Cynthiu: 1 hverjir, sem kepptíust við að hugga hann, svo hann
“Lafði Westlake hefur verið svo góð að gefa 8æh gleymt henni og ást sinni, hún vaknaði af
mér óyggjandi svefnmeðal”. draumum sínum við málróm frænku sinnar, sem tal-
Að loknum morgunverði fór hann út, en hann a^i Jjá11 og æstu skapi.
fór ekki strax inn í bæinn. Hann fann til einhvers ^ Þú spilar eins klaufalega og hægt er að hugsa
konar eyðrarleysis, hann gekk eftijr Iandveginum s^r * sagði hún. En þú ert þó svo heppinn að
ofan að sjó og svo áleiðis til kirkjunnar. Organist- þú vinnur
inn spilaði þar inni, og hann Iaumaðist inn, settist
í einn af stólunum og hlustaSi á hina hátíðlegu
söngva. Með óminn af orgeltónum, gekk hann í
hægðum sínum ofan í bæinn, og inn i lyfjabúðinu.
Það var hverjum manni kunnugt, að lyfsalinn
í Lucern talar góða ensku, en nú var hann ekki við
hendina. Lyfjafræðingurinn, sem afgreiddi Percy
talaði aðeins frönsku. Percy sjálfur talaði frönsku
viðstöðulaust, en þó merkilegt væri, þá við þetta
Rómur Lafði Westlake varð enn æstari.
“Ó, hættu við þetta bros, það minnir m(ig á
hann föður þinn”.
“Kæra frænka”, heyrði Cynthia að Percy sagði
afsakandi.
“Sparaðu þessi gæluyrði”, sagði Lafði West-
lake rám af reiði. “Þú minnir mig á Uriah Heep eða
Hoop, eða havð sá skáldsögufantur nú heitir. Þú
verður að bíða þangað til þinn tími kemur. Er
tækifwri, mundi hann ekkert af henni, og hleypti þa^ ekki satt, svo — En þú ert á iangri leið. Fyr
brúnum forviða. Þegar lvfjafræðingurinn hafði orð skyldi eg gefa, hvern einasta skilding sem eg á til
á því að þetta væri óvanalega sterkir skamltar. Percy einhverrar vitlausarar velgerðastofnunar —
1 ' r * "■ - £ - Cynthia kom inn í stofuna. Það var ekki í fyrsta
sinni, að hún heyrði Lafði Westlake tala á þessa
leið. Percy stóð við spilaborðið, hann var fölur
í andliti, en augun glóðu, en með fingrunum kreisti
hann spilin, sem láu á borðinu.
“Já, en Lafði Westlake”, tautaði hann. “Eg
spilaði eftir almennum spilareglum”.
Eftir reglunum — nei, þú hafðir rangt við”,
gerði honum skiljanlegt, að lyfseðillinn væri frá
merkum lækni, en sjálfur vissi hann ekki upp á
hvað hann hljóðaði. Ennfremur bætti hann því við
að frúin sem ætti að hafa meðalið, væri vön við
bessháttar. Lyfjafræðingurinn ypti öíxlum. Bað
Percy að fá sér sæti og hvarf inn í verkstæðið. Að
stundu liðinni kom hann aftur með öskjuna, og sagði
við Percy:
“Monsjör, þér verðið endileg að áminna frúna sagði hin gamla frú í sama tón. Enginn með þínu
um að vera sérstaklega varfærna með þetta með- nafni getur spilað, án þess að snuða, þið eruð
al. Hún má undir engum kringumstæðum taka prakkarar, þarna hefur þú mína skoðun. Heyrir
meira en einn skamt í einu — einn á sólarhring — ” þú Cynthia, þessi brosandi herra þarna — gáðu
“Já, eg skal segja henni það”, sagði Percy. “En þer °8 trúðu honum ekki .
viljið þér ekki til enn meiri athugunar, skrifa þetta
á umbúðirnar
Maðurinn skrifaði þáð sem um var beðið, og Westlake.
Cynthia gaf Percy bendingu, að hann skyldi
ekki ansa henni, og tók svo í hendina á Lafði
Percy fór með öskjurnar.
Rétt fyrir miðdegisverð kom hann inn í dagstof-
Þú ert þreytt Lafði Westlake”,
Eg er vissum að Percy
sagði hún.
una með öskjuna í hendinni, umbúðirnar hafði hann skalt ekki taka svari hans , orgaði sú gamla
.... J I «‘l ' 1 1 ‘Vlll'V Jki 1
tekið í burtu.
Lafði Westlake sat í stólnum sínum og horfði á
klukkuna, því Percy kom fimim mínútum of seint
heim.
Cynthia stóð yfir við eldstæðið og studdi hand-
leggjunum á marmarahilluna.
“Hér er svefnlyfið, Lafði Westlake”, sagði hann
og brosti Ijúfmannlega.. Lyfjafræðingurinn var
eitthvað að segja á þá leið, að þú skyldir brúka
þetta með gætni, það væri ærið sterkt, honum var
ættinni, Lafði Westlake”, sagði ekki um að láta mig hafa það.”
“Asnahaus” varð Lafði Westlake að orði, “þetta
meðal hefi eg nú brúkað mánuðum saman. Er það
ekki satt? Taktu nokkur handa þér sjálfum. Hvern-
ig þykir þér Cynthia. Þessi ungi maður þrífst ekki
þú hlýtur að gjalda þess, eða heldurðu, að hann
vilji þér vel. Hann er heimskur og mundi hiklaust
setja sálu sína í veð til að koma þér úr vegi. En eg
skal sýna honum eitthvað annað — ”
Cynthia drap titlinga til Percy”, um leið og hún
fylgdi hinni æstu Lafði Westlake út úr stofunni.
Percy kveikti í vindlingi og studdi sig við stól,
brúnþungur og náfölur í andliti, en augnalokin huldu
augun að hálfu leyti.
Cynthia kom bráðlega aftur.
“Mér þykir það slæmt Percy”, sagði hún í al-
j varlegum hluttekningartón. “Hún er ekki verulega
heilbrigð, — það er gigtin sem kvelur hana, og
spillir lundemi hennar, líklega getur hún ekki sofn-
a ðfyrir kvölum. Hvar ætli svefnlyfið sé?”