Heimskringla - 31.12.1924, Blaðsíða 4

12. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 31. DES. 1924.
H^ímsknit^la
(StofnnV 1886)
Kemur öt A hverjam mltlvlkadecL
EIGENDUR:
VIKING PRESS, LTD.
853 og 855 SARGENT AVE., WINNIPEG,
Tahtlmi: N-0537
VertJ blat5sins er $3.00 árgangurinn borg-
ist fyrirfram. Allar borganir sendist
THE YIKING PRESS LTD.
SIGPÚS HALLD6RS írá Höfnum
Ritstjóri.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
UtanftNkrlft tll blabMlnm:
THE VIKING PRESS, I.td., Rox 3105
UtnníÍMkrfft tll rltHtjöranM:
EDITOR HEIMSKRINGLA, Box 3105
WINNIPEG, MAN.
"Heimskringla ls publlshed by
The ViklnK Prean Ltd.
and printed by
CITY PRINTING dk PIJRI.I.SHING CO.
853-S55 Snrxent Ave., Wlnnfpeff, Man.
Telephnne: N 6537
WINNIPEG, MANITOBA, 31. DES., 1924.
Til ritstjóra Lögbergs.
Herra ritstjóri!
Þér hafið reynt að “kvitta” fyrir þá áu
sökun mína á hendur yður, að þér væruð
ómentaður og þess vegna ekki hæfur til
ritstjórnar. Með þessari kvittun yðar gef-
ið þér mér tækifæri til þess að rökstyðja
þá staðhæfingu mína, svo eg þurfi ekki
að hætta við hálfunnið verk frammi fyrir
lesendum okkar. Eg þakka yður kærlega
fyrir.
Eg skal þá ganga á kvittanaröðina.
Þér teljið vafalaust, að eg muni hafa
skrifað greinina sjálfur, Þér eigið ná-
kvæmlega kollgátuna. Eg hefi til þessa
dags skrifað sjálfur — og hjádparlaust —
það sem prentað er í ritstjórnardálkum
Heimskringlu, utan í því eina blaði, er
kom út í veikindum mínum um daginn,
og mun gera það framvegis, meðan eg
fylgi fötum. Eg hefi engan mér til hjálp-
ar að raða fyrir mig greinarmerkjum,
leiðrétta stafvillur, málleysur né hugs-
anavillur. Eg hefi engan til þess að skjóta
skuldinni á, en má sjálfum mér aðeins um
kenna, ef slíkt kémur fyrir.
Þá segið þér að grein mín sé ekki ann-
að en “framhald af þeim látlausa róg-
burði”, sem Heimskringla lengi hafi ver-
ið að flytja lesendum sínum um yður, og
að Heimskringla hafi “sett sér það, að
rægja ritstjóra Lögbergs við íslenzkan al-
menning hér vestra”.
Það er hvorttveggja, að mér finst að
það muni vera alveg dæmalaust rúmgott
í höfðinu á yður, enda hefir alt þetta snú-
ist þar undursamlega við, ef þér eruð
ekki vísvitandi að bera ósannindi á borð
fyrir lesendur yðar. Eg ætla að rekja að-
dragandann fyrir yður.
Rétt um það leyti sem eg var að taka
við ritstjórn Heimskringlu, áttum við
stutt tal saman, tvisvar heldur en einu
sinni. í bæði skiftin mintist eg á það, að
það mundi vera vandalaust og æskilegt,
vegna lesenda blaðanna, að við stæðurn
ekki í persónulegum illdeilum, þó skoðan-
ir væru skiftar; og ynnum í sameiningu
að því, að efla samúð meðal Vestur-ís-
lendinga, og eyða flokkadrætti, sem hægt
væri. Við töluðum ekki mikið um þetta,
en það lítið þér sögðuð, voruð þér mér
sammála, og í bæði skiftin skildum við
svo, að mér fanst harla ólíklegt, að við
færum að ýfast persónulega, eða gera
hvorn annan tortryggilegan í augum les-
enda.
Fá-um dögum síðar tek eg við ritstjórn,
og um leið kemur frá yður grein í Lög-
bergi, sem mig stórfurðaði á eftir samtal
okkar; áður en þér voruð nokkurn staf
búnir að sjá frá mér. — Á yfirborðinu
voruð þér að bjóða mig velkominn, sem
embættisbróður yðar, en í raun og veru
voruð þér að gera mig tortryggilegan, og
ritstjórn mína, í augum lesenda. Þér
seilist 30 ár aftur í tímann, eftir ummæl-
um Einars H. Kvaran, um Gest Pálsson,
óskandi að eg láti ekki nota mig til þess
að skamma Lögberg, svívirða Kirkjufé-
lagið o. s. frv. Prúðmenni í hugsunar-
hætti hefði annaðhvort ekki boðið mig
velkominn, eða þá engri klausu hnýtt þar
aftan við. Mjög vel mentaðmr og greind-
ur maður, sem tilheyrir sama félagsskap
og þér, komst harðlega að orði við mig,
um þessa framkomu yðar. Hann mælti
á ensku og sagði að sú kveðja væri “a
dirty thing”. Eg get nefnt manninn fyrir
yður, ef þér viljið.
Eg svaraði þessu litlu; sló því upp í
meinlaust spaug; en eg hugsaði mér, að
eg skyldi reyna að láta spaugið bíta bet-
ur, ef þér í annað sinn yrðuð jafnpersónu-
legur.
Þess var ekki langt að bíða. Nokkru
seinna skrifaði eg smágrein um fjárhags-
ástandiö hér, sem mér þótti ískyggilegt,
og lagði til grundvallar talnaskýrslur,
teknar úr einhverju merkasta tímariti
Canada, MacLean’s Magazine. Mér varð
það á að telja það víst, að þetta merkisrit
færði lesendum sínum ábyggilegar skýrsl-
ur um jafnalvarlegt málefni. Svo reynd-
ist ekki, og það var vitanlega ekki nema
rétt af yður, að benda á það, málefnisins
vegna. En þér létuð yður það ekki nægja,
heldur gripuð tæikifærið til þess að reyna
að fara hæðilegum orðum um mig per-
sónulega, um það “ljós, sem Manitoba-
búum hefði runnið upp” við komu mína,
og enduðuð grein yðar á> þeirri staðleysu,
að eg væri að ‘sverta’ Canada. Eg er enn-
þá ekki viss um, hvort það var af skiln-
ingsleysi, eða illgirni, að þér hnýttuð
þeirri klausu aftan við. Því það er ann-
að, að lasta land, eða landskosti, og að
finnast ástándið í landinu ískyggilegt. Og
ef það, að finna að ástandinu á ýmsan
hátt, er það sama og að sverta landið, þá
eru allir menn, á öllum tímum, að ‘sverta’
sitt föður- eða fósturland; — þér alveg
eins aðrir. Ef þér ekki skilduð þetta, þá
eruð þér satt að segja, frámunalega lítið
skynugur . Ef þér skilduð það, og samt
gerðuð mér það upp tafarlaust, að eg
væri að sverta landið, þá stafaði það af
þarflausri illgirni, sem eg áreiðanlega átti
ekki skilið. Eg hafði alls ekkert á hluta
yðar gert.
Þó var eg búinn að sjá svo mikið eftir
yður, að eg var orðinn sæmilega fullviss
um það, að þér væruð lítt fær til rit-
• stjórnar, sökum mentunarskorts, og
kæruleysis fyrir því, hvaða málefni þér —
með slíkri mentunarfátækt — reynduð
að bera á borð fyrir lesendur yðar, eins
og þér í raun og veru bæruð eitthvert
skynbragð á þau. Eg dró nú nokkuð dár
að, og sýndi fram á kæruleysi yðar,
mentunarleysi og ástríðu til þess að sýn-
ast, og nefndi sem dæmi vitleysur þær,
sem þér höfðuð látið frá yður fara í “Sa-
hara”-greininni og “Loftagna”-greininni,
sem mest var hlegið að, ásamt misskiln-
ingi yðar á “Sálarrannsóknarstofnuninni
Sorbonne”, sem stafaði af vanþekkingu
yðar á háskólafyrirkomulaginu í París,
og auðsjáanlega af því að þér hafið þá a.
m. k., ekki verið sterkari í enskri tungu
en svo, að þér viltust á orðunum “physio-
logy” (lífeðlisfræði) og “psychology”
(sálarfræði).
Svo hættum við að deila um stund, þar
til um daginn, að þér rjúkið í mig per-
sónulega í þriðja sinn. Það var ekki nóg
að vera mér ósammála um nýlendunám
Breta, heldur mátti ekki minna en reyna
að koma því inn hjá lesendum, að eg væri
þjóðníðingur hér í Canada. — En
þér haldið áfram að skrifa hverja rit-
stjórnargreinina annari ógáfulegri, um
efni, sem þér hafið ekkert vald eða vit á;
á máli, sem þér heldur ekkert vald eða vit
hafið éf, til þess, sem þér viljið nota það,
þó það að vísu sé yðar móðurmál. Og eg
held áfram að þegja um þetta. Eg mint-
ist aðeins einu sinni á, að eg teldi ótil-
hlýðilegt af ritstjóra, að bera á borð fyrir
íslendinga ummæli dr. Gohdes um breyti-
þróunarkenninguna og ljúka lofsorði á
þá ræðu. En engin persónuleg árás fólst
í því . Ekki heldur gerði eg neinar at-
hugasemdir, þegar “Sameiningin”, mán-
aðarrit Ev. lút. kirkjufél. ísl. hér, gat
þess, þvert ofan í ummæli yðar, að dr.
Gohdes hefði aldrei haldið þann fyrirlest-
ur, er Lögberg birti og lofaði’ í kirkju
Fyrsta lút. safnaðar hér, “enda hefði
naumast orðalaust gengið”, bætir tíma-
ritið við; og liggur nærri að segja, að auð-
vitað væri að jafn vel mentaður maður og
ritstjóri “Sameiningarinnar”, gæti ekki
annað um þann hlut sagt.
Til þess að færa stað þeim ummælum,
sem eg viðhafði um ritstjórnarverk yðar,
skal eg leyfa mér að benda á það ófyrir-
gefanlega skilningsleysi á enskri tungu
og réttri hugsun, þegar þér ávítuðuð séra
Eyjólf Melan fyrir að hafa þýtt vitlaust
eina vísu úr “Elegy” Gray’s. Þessar ávít-
ur komu af því, að þér sjálfur, ritdómar- j
inn, sem þykist og viljið vera, misskiljið
algerlega vísu, sem eg tel líklegt, að flest
börn á* fermingaraldri hér í Canada þekki
og skilji rétt.
Eða þá tilraunina afskaplegu, sem þér
gerðuð til þess að ritdæma sögu Boga í
Bjarnasonar: “Circumstancial Evidence’.
Þar rennið þér svo dauðans lítið grun í, i
hvað höf. fer, að þér teljið upp þrent, sem
yður finst hann aðallega vilja benda á,
en ekkert af því er mergurinn málsins.
Eða þá “Ryð”-greinina 3. júlí. Hún
ólgar svo af vanþekkingu á allra einföld-
ustu atriðum nýttúrufræðinnar, að ann-
ar mjög vel greindur og mehtaður maður,
úr sama kirkjuflokki og þér eruð, þótt-
ist ekki geta trúað því, að nokkur mað-
ur gæti skrifað þvílíka endileysu, fyr en
hann með sínum eigin augum las það,
svart á hvítu. Með þeirri grein veittuð
þér áliti yðar banahögg, í hans augum,
að minsta kosti.
Ellegar þá óskapnaðurinn, sem þér
kölluðuð “Lögmál lífsins”, í Lögbergi 7.
ágúst. Annað eins hugsanamauk minnist
eg ekki að hafa séð. Sama sögðu þrír
eða fjórir vel mentaðir menn, sem eg
sýndi greinina. Mér finst að þér eigið
verðlaun skilið, ef þér getið sjálfur al-
staðar gert yður grein fyrir, hvað þér
meinið þar. Og enn stærri, ef þér gætuð
gert nokkrum manni öðrum greiða göt-
una til fullkomins skilnings á henni.
En ekkert finst mér bera greinilegri
vott um þurradramb fáfræði yðar, en sú
yfirlýsing, sem mér skilst, að þér gerið í
síðasta Lögbergi, um að þér hafið “skilið
og skýrt sum kvæði St. G. Stephansson-
ar réttilega og maklega”.
Þér hafið enga mentun, eða bókmenta-
þekkingu til þess að gera kvæðum Steph-
ans nokkur skil. Og þér þurfið ekki að
blygðast yðar fyrir það. Þar frá ganga
menn, sem eru yður langtum gáfaðri, og
langtum fróðari. Hinn mikli frakkneski
gáfumaður, málsnillingur og bókmenta-
fræðingur, André Courmont, ætlaði sér
að skrifa doktorsritgerð sína um Stephan
G. Hann treystist ekki til þess, að leggja
út í það verk, öll þau ár. sem hann var í
Reykjavík, vegna þess að honum fanst
hann þurfa að undirbú^sig árum saman.
Svo djúpvitur skáldsnillingur fanst hon-
um Stephan vera. — En yður verður ekki
mikið fyrir því að “skilja og skýra kvæði
hans réttilega, og maklega”.
Það þarf meira en meðalmann, þó hann
sé vel mentaður, til þess að skilja og
skýra eins stórfengleg og tröllaukin ljóð-
skáld og St. G. og Einar Benediktsson,
hvað þá heldur mann, jafn bókmentalega
grunnhlaðinn og þér eruð.
Ef þér trúið því sjálfur, að ég sé að
rógbera yður, þá er það af því, að þér
skiljið ekki það hugtak. Eg hefi sagt op-
inberlega og hreinskilnislega, að þér sé-
uð of ómentaður og fáfróður, til þess að
skipa ritstjórasess. Eg segi, að lesend-
ur geti sannfærst um þetta, með því að
lesa það sem eftir yður sjálfan liggur
með athygli. — Yðar eigin verk dæma
yður til fullnustu, en ekki ég. Fari ég
með markleysu eina; sé ég svo einfaldur,
að fara algjörlega villur vegar í þessu
efni, þá haggast ekki álit yðar. Eg hefi
gengið til verks í skíru dagsljósi, og það
á ekkert skylt við rógburð. Æra yðar er í
engu meidd, af þessum staðhæfingum
mínum um rithæfileika yðar. Það er ekk-
ert æruleysi, né óheiðarlegt, að hafa ekki
getað aflað sér nægilegrar mentunar. Eg
tel víst, að þér væruð nýtur borgari í
þjóðfélaginu, ef þér fengjust við einhvern
þann starfa, sem þér hefðuð sæmilegt vit
á.
En þér eruð langt frá því að vera nýt-
ur maður nú. Þó blað yðar fræði les-
endur vitanlega um ýmislegt, þá er svo
oft, að greinar yðar eru hreint og beint
villandi. Eg á hér ekki við það, að þér
megið ekki hafa skoðanafrelsi rétt eins
og ég eða aðrir menn. En þér rangherm-
ið svo oft sögulegar og vísindalegar stað-
reyndir í greinum yðar, að þér hljótið að
gera þeim lesendum yðar stórkostlegan
grikk, er ekki hafa nóga almenna ment-
un til þess, að geta með sjálfum sér leið-
rétt ranghermin hjá yður. Svona rang-
í hermi eru í nálega öllum þeim greinum
yðar sem ég hefi minst á nú, og mörgum
fleiri, (t. d. Uitland, nú síðast). Þér ættuð
ekki að reiðast af því, að ég hefi heldur
viljað trúa því, að þau stöfuðu af ment-
unarskorti, en af ósanngirni, eða illgirni.
Því stafi þau, og allur yðar misskilning-
ur, ekki af mentunarskorti, þá á blaða-
menska yðar miklu harðari dóm skilið.
Hvort sem er, þá* er óheppilegt, að láta
yður hafa penna í höndum og blað til þess
að pára á. Það er líkt og fá óvita skurð-
arhníf til þess að leika sér að. En óhæfi-
legt verður það, þegar þér hvað eftir ann-
að sökum ónógs andlegs þroska, ráðist
persónulega á menn, sem eru á annari
skoðun en þér, þó þeir hafi ekkert á hluta
yðar gert.
Því eru þessar greinar skrifaðar, að það
var orðið óumflýjanlegt að svifta hafur-
stökunni, sem þér hélduð að væri skjól-
góð sauðargæra, og sýna nekt yðar. —
Þetta hefði átt að vera búið að segja
fyrir löngu, sem ég hefi hér sagt, um rit-
stjórn yðar. Og þó ég að vissu leyti sé
yður feginn, sem mótstöðumanni, þá er
mér — og vafalaust fleirum — ráðgáta,
hversvegna þér haldið þessari stöðu. Því
þó ekki væri leitað út fyrir landsteinana,
þá er hér töluvert af mönnum, sem eru
hæfari til hennar en þér. Eg hefi t. d.
kynst þó nokkrum flokksbræðr-
um yðar, sem langt mundu bera
af yður í þessu efni, og er eg þó
ekki mörgum hér kunnugur. Og
svo margir flokksbræður yðar
eru mentaðir menn, að þeir
hljóta að sjá þetta eins vel og
eg — ef þeir lesa það sem þér
skrifið.
En þetta er dálítill útúrdúr,
sem eg vona að þér virðið mér
á betri veg. En eg endurtek
það, að þér skiljið ekki hugtak-
ið rógburður, ef þér kallið þess-
ar ásakanir mínar, sem hver
sæmilega greindur og mentað-
ur maður getur sjálfur lagt dóm
á, rógburð. Hér eru engar
dylgjur á ferðinni.
En ég skal segja yður, hvað
fer sæmilega nærri rógburði.
Þér segið að þannig sé ástatt
fyrir mér, að ég ætti að geta
notið sömu blessunar og týndi
sonurinn, er eftir að hann var
búinn að heimta fjárhlut sinn af
föður sínum, fór í fjarlæg lönd,
lifði í kvennasukki, og lenti
loks eftir alt ferðalagið í svína-
stíunni, hjá svínunum. (Ein-
staklega eruð þér annars mein-
legur við Winnipeg og Vestur-
íslendinga.) Þér eruð þama
að gefa lesendum yðar í skyn,
að svo hafi æfiferill minn ver-
ið. En nú sé tækifærið fyrir
mig að betrast. — Líklega fyrir
yðar návist?
Að vonum er yður ókunnugt
um æfiferil minn. Og áreiðan-
lega vitið þér ekkert það um
mig, sem getur verið átylla fyrir
því, að þér hefðuð þetta áflit á
mér. Ekki fremur en að mér
er vitanlega ekkert kunnugt
sem gæti gefið mér ástæðu til
þess að halda, að þér væruð
skjalafalsari eða meinsærismað
ur. — Samt setjið þér þetta fyr-
ir lesendur yðar. Eg veit, að ef
þér hafið ekki því rýrari sóma-
tilfinningu, þá skammist þér
yðar nú þessa dagana fyrir að
hafa sett fram svo óverðskuld-
aðar og viðbjóðslegar dylgjur,
— skammist yðar einlæglega —
þó þér séuð orðinn gráhærður.
Um lærdóm minn, og saman-
burð hans við yðar, er það sama
að segja, og margt annað, að
þér vitið eðlilega ekkert um
hann. f fyrsta lagi hafið þér
engin skilyrði til þess að meta
réttilega hversu mikinn og fjöl-
breyttan fróðleik þarf til stú-
dentsprófs við hinn almenna
mentaskóla í Reykjavík. En ég
get sagt yður það, að þó ég
haldi að yður gáfnatregari mað-
ur geti náð þar stúdentsprófi,
þá kemst þó enginn þar í gegn,
svo að hann hafi ekki mikiö
meira af nauðsynlegum al-
mennum fróðleik, en auðséð er
af skrifum yðar, að þér hafið.
Og það er í sjálfu sér engin
hneisa fyrir yður. í öðru lagi
vitið þér auðsjáanlega ekkert
um þau tvö próf, er ég hefi síð-
ar tekið, hvað þá heldur að þér
gætuð nokkuð um þau dæmt,
þó ég sýndi yður þau skírteini.
En þó annað þeirra sé lítils-
virði, þá fer þó enginn heimsk-
ari, eða ómentaðri frá borðinu
þaðan. í þriðja lagi hafið þér
eðlilega enga hugmynd um
hvað ég hefi hejzt kynt mér
þess utan. — f fjórða lagi hefi
ég aldrei álitið mig “lærðan”,
ekkert annað en sæmilega vel
alment mentaðan mann. —
Eg hefi nú engu við að bæta
framanskráð álit á ritmensku
yðar. Og ég ætla að reyna að
komast hjá því framvegis sem
ég get að standa í persónulegri
orðahríð við yður . Bæði er að
mér þykir ekkert varið í að
lemja á lítilmagnanum — (okk-
ur finst sjálfsagt báðum, að
hinn sé miklu aumari!) — en
þó hitt miklu fremur, að lesend-
um okkar finst máske, og ekki
með óréttu, að annað lægi okk-
ur nær.
Eg mun enn, sem fyrri, halda
þeirri stefnu, er þessari deilu
lýkur, að ráðast ekki að yður
persónulega að fyrrabragði. Þér
megið enn, sem fyrri, sjálfum
yður um kenna, ef til þess kem-
ur. Þó mikið aðskilji skoðanir
okkar, þá mun eg enn, sem
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan, eða 6 öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllum lyf-
sölum, eða frá ,
The Dodd’s Medicina Co., Ltd.,
Toronto, Ontario.
fyrri, stilla til hófs orðum mín-
um til yðar persónulega, meðart
þér gerið hið sama, og getið að
því leyti á yður setið.
Og ég endurtek það, sem ég
sagði í vor, að þér þurfið engan
kvíðboga að bera fyrir því, aö
ég “láti hafa mig” til þess aö
skamma kirkjufél., eða annað,
sem yður þá var annast um.
Heldur ekki Lögberg. Eg á ekk-
ert ilt við það blað útistandandi.
Og vil því ekki að neinu leyti ilt,
sem sjá má bezt á því, að eg tel
blaðið eiga miklu betra skilið,
en að hafa yður að ritstjóra.
Það hefir enginn reynt að hafa
áhrif á mig í þær áttir, og þaö
er heldur ekki hægt. Svo þér
getið sofið rólegur þess vegna.
En ef yður finst gaman að
því, að verða til athlægis:
við og við, þá ættuð þér nú að
hafa komist að niðurstöðu um
það hvernig þér getið öruggast
náð þeim tilgangi yðar.
Eg bind nú enda á þenna pist-
il, sem yður finst líklega nokk-
uð ítarlegur orðinn, að vanda.
Yðar einlægur og hreinskilinn,
S. Halldórs frá Höfnum.
----------x------------
Slitur.
Flutt á “Fjallkonu”-fundi, 6. des. ’24.
'Alt frá væröardúrum vög-g-unnar
leiftra um hugi (Vora 'fkyníjamyndilr
draumalífsins. Um þaö ' l>er víst
flestum saman', að svefninn opni þeim
útsýni yfir furöulegan heim, ólíkau
þeim, er vér skynjum í vöku, og aS-
oft skiftist undarléga um hag vorni
og hátterni í þeim heimi. —
Kkki neitt sérlega gáfulegir hafa
sumir draumar mínir veriö, hygg ég-
þá samt enga undantekning frá
draumum fjöldans. En
“Oft þó svo er,
aö draumur ber
sannleik i sér”,
og verður ekki á móti mælt, aö uppi
hafa verið á ýmsurn tímum menn, er
draumspakir máttu kallast, er
dreymdu sVo ljósa og reglubundna
drauma, að svo virtist sem eftir gengi
í vöku. Líklegt þykir mér, aö draurn
ar hafi stundum — þrátt fyrir alt
rugliö — valdið ykkur ama og kvíöa,
og þá aörir vakið gagnstæðar til-
finningar. En sé þaö rétt ályktan,
viröist auösætt, aö ekki er öldungis
einskisvert hvernig okkur dreymir. —
En, það er önnur tegund drauma^
er ég ætla aö gera að stuttu unu
talsefni, þá tegund köilum viö vöku-
drauma — hugsjónir.
Eflaust kannist þið við erindi eft-
ir Einar H. Kvaran, er hljóöar svo:
“Og annan dreymdi þar afarhá
fjöll
og útsýn af gnæfandi tindum.
En hinn dreymdi skógbelti og skín-
andi völf
og skjól fyrir öllum vindum.”
Erindiö lýsir draumum tveggja
manna, er skáldið lætur tákna iífs.
stefnur. Þeir gátu ekki oröið sam.
ferða, draumar þeirra voru svo ólíkir.
Annan dreymdi um hátinda útsýn,
hugsjónir hans voru brattgengar um
andans lönd, þar sem ráðist er að
snarbergi öröugleikanna meö fuillu
þori og viljafestu, vitandi, aö erfiöió
eitt er einstigi og auönuleiö upp úr
logndölum meðalmenskunnar.