Heimskringla - 31.12.1924, Qupperneq 6

6. BLAÐEÍÐA
HElMSKRINGLA
WINNIPEG, 31. DES., 1924.
“Litla stúlkan hans”
SAGA EFTIR L. G. MOBERLY.
Sigmundar M. Long þýddi.
til þess að komast út í heiminn og kynnast fleiri | Rósa heyrði að vísu orðin, sem töluð voru til
manneskjum. Hún bauð svo einstaklega góð- j hennar, en hún greindi þau aðeins, sem sam-
an þokka af sér”.
‘‘Giftist hún?” — Rósa spurði mjög stilli-
lega.
“Róbert yrði fjarskalega reiður, ef hann vissi,
að ég hefði sagt yður það.” Jungfrú Marion
talaði nú enn lægra. “Hann hefir hvað eftir ann
að bannað okkur að minnast á hana.”
“En hversvegna?” Rósa hló. “Og hvers-
vegna farið þér eftir öllum óskum og skipunum
feldan hávaða, því í eyrum hennar hljómuðu
önnur orð, sögð með djúpri karlmannsrödd:
“Einu sinni höfðum við töluvert saman að
sælda”. Hvaö hafði þessi maður, sem nú nefnd-
ist Miller, haft saman við Tiny Stansdale að
sælda? Og ef hún nú væri dáin, hvar var þá
gimsteinadjásnið, sem hann yildi fyrir hvern
mun klófesta? Var það hugsanlegt, að þetta
barn, Sylvía Burnett, stæði í nánara sambandi
“Mér lízt svo vel á þenna mann,” hvíslaði Syl-
via að þessari nýju vinkonu sinni, þegar læknir-
inn var búinn að heilsa öllum viðstöddum og var
seztur á milli systranna. “Hann er svo stór og
sterkur, og augun í.honum eru jafn vingjarnleg
og augun í Monsieur. Þau eru svo ærleg og
og sönn og það er eins og þau sjái til botns í sál
þinni.”
Það brál einkennilegum svip yfir andlit Rósu,
þegar litla stúlkan sagði þessi orð, og hún færði
sig órólega til í stólnum.
“Þau eru svo ærleg og — sönn — og það er
eins og þau sjái til botns í sál þinni.”
Þetta var svo sönn lýsing á þessum ærlegu
gráu augun, sem voru farin að horfasvo djúft
og alvarlega á hana þessa síðustu dagana. Og
þau höfðu undursamlegt og óþægilegt vald, til
þess að vekja samvizku hennar, sem hún hélt að
væri sofnuð fyrir fult og alt, og til þess að vekja
tilfinningar í brjósti hennar, sem hún jalt til
þessa hafði talið hlægilegar. Þegar Hugh nálg
aðist hana, fékk hún hjartslátt, og þó hún reyndi
að telja sjálfri sér trú um að það væri heimsku-
legt að gefa slíkum tilfinningum lausan tauminn,
þá lýsti sér þó viðkvæmni í augum hennar, sem
hún ekki gat dulið. Og nú, þegar hann sat hér
undir akasíutrénu, og talaði við þær Sylvíu, þá
fanst henni smánartilfinningin ætla að yfirbuga
sig, þegar hún hugsaði um það hlutverk, sem
hún hafði tekist á hendur að vinna, innanum
þetta hrekklausa og vingjarnlega fólk. Þegar
hún leit framan í Hugh, fékk hún andstygð
á sjálfri sér og lífemi sfnu, sem alt var einn vef-
ur af brögðum og svikum; hún þjáðist við hugs-
unina um að vera hér undir fölsku merki, og
hún hataði manninn, sem hafði náð henni svo á
vald sitt. Og þó hafði hún verið svo' lengi í
klónum á honum, að hún ekki treystist til að ar
standa á móti því valdi, sem hélt henni við hann
eins og með járngreipum. Berjast á móti þessum
stórkostlega skapgerðarmanni, var algerlega fá-
nýtt, svo vonlaust, að jafnvel meðan að hún sat
hér, með mjúka barnshöndina í sinni, og hlust-
aði á hina djúpu rödd mannsins, sem hjá þeim
sat, var hún full af sálarangist yfir því, að hlut-
verk sitt yrði hún að leysa af hendi, hvað sem
það kostaði.
Ungfrú Helen og lærisveinn hennar fóru frá
Stockley fyrir klukkan sex, og læknirinn ungi og
Rósa sá-tu saman við hliðið, og horfðu á eftir bif-
reiðinni, sem þaut niður þjóðveginn, þangað til
hún hvarf á bak við hæðirnar. Bæði þögðu
um stund; svo sneri Hugh sér snögglega að ungu
stúlkunni, og sagði stuttaralega:
“En hvað litlu stúlkunni þykir vænt um yð-
ur!”
Hún varð hálf hrædd við mýktina í röddinni.
Hún hafði þegar komist að því, að þegar hann
talaði sem styzt og hryssingslegast fann hann
mest til, og hrædd um hann og sjálfa sig fyrir
honum, og með tilfinningar innanbrjósts, sem
hún kannaðist ekki við frá fornu
fari, sneri hún sér undan og hló.
Hlátur hennar var harður og tilfinningarlaus,
og rödd hennar var hörð og hljómlaus.
“Þykir vænt um mig, — nei, þar skjátlast
yður”, sagði hún, og leit undan, um leið og hún
las blað af klematisjurt, sem hékk út fyrir hlið-
ið. “Eg er ekki ein af þeim stúlkum, sem börn
hænast að. Eg á ekkert sameiginlegt við börn-
in — alls ekkert”.
Hún gekk inn í hægðum sínum, og raulaði
fjörugt lag fyrir munni sér, en hún tók eftir
svipbreytingu á andlitinu á honum, og las úr
honum móðgun og undrun, eins og hann ekki
vildi trúa sínum eigin eyrum, og hún fann eins
og sáran verk fyrir hjartanu, þó hún héldi á-
fram að brosa, meðan hann sá til hennar.
bróður yðar, eins og það væri lagastafurinn | við þessa horfnu systur, en nokkurn grunaði?
sjálfur? Það eru þó engin lög til, sem skipa , Skyldi það geta átt sér stað? Rósa hélt áfram
manni að hlýða bróður sínum í öllu, eða ekki j þessum heilabrotum, meðan Marion lét dæluna
ganga, um gamlar endurminningar, uni jTiny,
skelk- og gamla heimilið þeirra, og við og við fanst
ungu stúlkunni, eins og hún sæi glætu í þessu
leyndardómsfulla myrkri.
“Það getur vel verið ímyndun ein,” hugsaði
hún með sér, “en — það er heldur ekki óhugs-
þekki ég hann, að minsta kosti
Junfrú Marion varð auðsjáanlega
uð.
“Nei, það er það náttúrlega ekki?” svaraði
hún, “en Róbert hefir ætíð verið okkur góður
bróðir, og við höfum altaf farið að því, sem
augun djúpu og einlægu, sem barnið beindi á
hann; og í bréfinu, sem hann skrifaði Grace þann
dag, lýsti hann hrifin fyrir henni, hve hamingju-
söm þau myndu verða, þegar hún væri orðia
ástúðug móðir þessa barns, sem hafði náð svo
föstum tökum á hjarta hans.
Rósa varð næstum liissa, þegar hún fékk að
vita, hve auðveldlega hún hafði fengið aðgang
að Manderby Court. Þetta vingjarnlega tilboð
um að vera þar nætursakir, af því það væri of
langt fyrir hana að fara aftur sama dag, kom
henni til að skammast sín fyrir að hafa beitt.
brögðum til þess að komast þarna að, þar sem
hún líklega hefði getað komist jafn auðveldlega
án allra véla. En hún hafði ekki lært ennþá, að
koma hreinskilnislega fram. Og þó hún hefði nú
náð áformi sínu, þá skammaðist hún sín næstum
fyrir að þiggja hið vingjarnlega boð Sir Giles. En
hin gamla auðsveipni hennar knúði hana til þess
að taka boðinu, og reyna að færa sér það sem
bezt í nyt. En það lá' við að ásetningur hennar
færi út um þúfur, sama daginn sem hiin fór til
Manderby Court, þegar hún mætti Hugh Berners
á stöðinni, og tók eftir því að hann heilsaði henni
jafnvel enn feimnislegar og stuttaralegar en áð-
ur, Það hafði sært hann, hve kaldranalega hú»
hafði talað, síðast þegar þau sáust, en þó húa
hefði ætlast til þess þá, þá særði tilfinningaleysi
hans hana nú. Þegar hún sá hann koma þarna,
háan og karlmannlegan, fanst henni hún alt í
einu vera svo mikið barn, og hana langaði svo
undarlega til þess að taka í höndina á honum,
segja honum allan sannleikann um sig og alt sitt
æfintýralíf, sem fult var af svikabruggi. Og hana
eins blautgeðja. Þú græðir meira á því, að fylgja langaði svo óstjórnlega til! þess að hann vildi
-,g __ a.ð __ á ég að segja yður nokkuð?” •— fyrirskipunum hans Hermans karlsins, heldur en jeggja handlegginn utan um hana, og að hún
Tungfrú Marion laut skyndilega áfram, og lagði að hlusta eftir þeirri vitleysu, sem hjarta þitt mætti halla sér upp að honum og gráta eins og
höndina á hnéð á Rósu — “ á ég að segja yð- segir þér að gera, og eftir rödd samvizku þinnar, barn við brjóst hans. En hún lét ekki freisting-
'ur nokkuð? Sylvía litla Burnett minnir mig svo sem er ennþá vitlausari. Láttu engin grá augu una vinna bug á sér, og rósemi hans deyfði líka
mikið um Tiny systir mína. Hún er svo lík því, trufla þig eða töfra — flekklaus maður myndi ^ þessa brennandi þrá til þess að segja honum ali-
hann hefir sagt okkur. Hann hélt nú, að Tiny; andi, og ég ætla að breyta samkvæmt þeirri
hefði algerlega skilið sig frá heimilinu, og okk- I meginreglu, að ekkert sé ómögulegt. Eg verð
ur, þegar hún — hún hljópst á brott — með ein- j að komast að þ\jí, Iivar þetta gimsteinadjt,<sn
hverjum æfintýramanni, eða — við vitum ekki er niður komið, og ef hann vill — þái verð ég að
hver hann var — og — og — við
“Haldið þér að hr. Stansdale hafi aldrei reynt
reyna að ná í það.”
Þegar hún var komin að þessari niðurstöðu,
að komast eftir hver það var, sem systir hans j var hún orðin ein í herberginu. Hún ypti öxl-
um kæruleysislega, leit í spegilinn dálitla stund,
og hló svo liörkulega og beizklega.
“Ó, eg er svo sem orðin vön við þetta — og
°ór með”, sagði Rósa í vahtrúarróm. “Hún hef-
ir ekki verið annað en barn?”
“Já, hún var kornung”, sagði jungfrú Mari-
on, með dreymandi brosi. “Hún var átján ára, eg kann listina. Hvers vegna skyldi eg stofna
->g yndislega falleg. Augun voru svo skær, að framtíð minni í hættu, þó ungur læknir, sem eg
manni fanst öll sál hennar speglast í þeim. Hár- ekki þekki, horfi einlæglega á mig ? Rósa Miller,
ið var dökt, og svo mjúkt, að það minti á ský- j þú verður að herða upp hugann og vera ekki
hnoðra, og andlitið svo fíngert og hvítt
12. KAPÍTULI.
“Og hún er dáin?”
“Við vitum það ekki almennilega” — ung-
frú Marion leit flóttalega í kringum sig í stof-
unni, og leit svo aftur framan í Rósu, og sagði í
hálfum hljóðum:
“Bróðir minn hefir aldrei leyft okkur að tala
um hana; hann varð svo afskaplega reiður, þeg-
ar hún fór í burtu”.
“Eg skil ekki almennilega hvers vegna hún
fór í burtu”, sagði Rósa blíðlega og stillilega.
Hún hafði tamið sér þolinmæði í lífinu, og hún
lét ekkert á sér finna, að hún þreyttist á skraf-
inu í ungfrú Marion. “Hún, sem var yngri syst-
ir yðar, — það er hún, sem þér kallið Tiny”.
“Já, hún var yngsta systir okkar, og ekki
annað en barn í samanburði við okkur Helen”.
Ungfrú Marion varð skjá-lfrödduð. “Og hún var
svo snotur, svo yndisleg — en svo algerlega ólík
okkur hinum. Hún þráði altaf einhverja tjl-
breytingu frá þessu lífi, sem við lifum — langaði
ekkert vilja við þig eiga, hvort sem er.”
Hörkubrosið hvarf af vörum hennar, og aug
un, sem litið höfðu spottandi í spegilinn, depruð-
“Helen hefir ekki eins gott minni, o* ég hefi. ' ““ \ »*»« •»•**• út úr <*»» Hú”
-ig er mikið eldri en hinar systumar. En Hel- s»e_" ^ fra SI>egl"mm' með ST,ða_
?n
sem Tiny var á hennar aldri.”
“Sylvía — Burnett? En hefir þá ungfrú
rIelen ekki tekið eftir þessu líka?”
kannaðist þó við svipinn, þegar ég vakti at- stinS f>rir hjartanu.
’iygli hennar á því, en hún hélt, að þetta væri
bara hending. Eg satt að segja hrökk við, þeg-
‘Flekklaus maður,” sagði hún beisklega.
Nei, hvern þátt ætti eg að geta tekið í lífi flekk-
ég sá barnið koma þarna yfir grasflötinn, og lauss manns? Og þó hefðu kringumstæðurnar
begar hún rétti mér höndina, til þess að heilsa verið öðruvísi hefði eg sjálf verið öðruvisi -
mer.
____ Það var eins og Tiny væri þarna lifandi ekkinn brauzt nú fram í röddinni þá hefði
komin, eins og ég man eftir henni, þegar húnjeg getað orðiö hamingjusöm við ást drengilegs
var að leika sér á grasblettinum við gamla hús- nianns. En eins og nú er ástatt fyrir mer
ið okkar.”
hún lauk ekki við setninguna, en um leið og hún
“En hvaða samband getur verið á milli þessa ^reiP saman höndunum af orvæntmgu, settist
skjólstæðings Sir Ciles Tredmans, og systnr yð-lf' borð.ð og sknfað, S»*br6r U
* _, . ,. íío. ” ,,,, “Jungfrú Helen Stansdale, Manderby Court,
spurði Rosa hugsandi. “Sir Giles hlytur . °
p Birdsbrook.”
Þegar Helen braut upp þetta bréf og las það
, næsta morgun, leit hún upp að afloknum lestri
með undrunarsvip á andlitinu.
“Eg skil ekki hvers vegna ungfrú Miller —
eða ungfrú Miller hlj'tur að hafa misskilið mig,”
j sagði hún og leit hálf-smeik á Sir Giles. Það lít-
ur út fyrir að henni hafi skilist að ég hafi boðið
“Vitið þér ekki hvert að systir yðar átti °°kk- ; ]iennj koma hingað og heimsækja mig og
’* Sylvíu, en — það er algerður misskilningur, eg
I bauð henni alls ekki að koma.”
“Hver er ungfrú Miller? Hún er velkomin,
ar:
að vera kunnugt um ætterni Sylvíu litlu. Hún j
,er sennilega dóttir einhvers kunningja hans eða
ættingja”.
“Helen hefir aldrei heyrt nokkurn hlut um j
ætterni hennar. Sir Giles segir ekki annað, en 1
að hún sé skjólstæðingur sinn, og að enginn j
annar hafi nokkurn rétt yfir henni.’
ð systir yð
ur börn?” spurði Rósa. Hún fór nú að hugsa
margt.
“Við höfum ekkert frá> henni heyrt, síðan
hún fór frá okkur. Hún bjó hjá vinfólki sínu f gyaraði Giles vingjarnlega, allir vinir yðar eru
London, þegar hún kyntist manninum, sem l°kk j velkomnir hér, jungfrú Stansdale.”
aði hana í burtu frá okkur. Þegar hún kom «En hún er ekki vinkona mín,” svaraði jung-
aftur heim, þektum við hana ekki fyrir sömu frú stansdale. “Eg sá hana í fyrsta skifti hjá
manneskju. Stundum var hún ofsakát, stund- gygtur minni. Hún er þar sem — sem leigjandi.”
um dauf og þunglynd, og einn dag, er við Helen bætti Hejen við, og roðnaði um leið.
komum heim frá skemtigöngu, fundum við bréf “Einmitt það. Það er þá unga stúlkan, sem
á borðinu frá henni. Hún sagði okkur, að hún , Sylvíu leizt svo vel á?” spurði Giles brosandi.
væri farin í burtu með manni, sem hún elskaði.” j Sylvía hefir sagt mér frá því, hvað hún sé ynd-
Þegar hér var komið sögunni, fór jungfrú Mari- j isieg . Rlessaðar, látið þér hana koma. Kemur
on að gráta. I hún til hádegisverðar? Eða kanske hún verði
“Hvað hét þessi maður?” !bér í nótt?”
“Hann var ekki enskur, það held ég að “Þetta er fjarska vingjarnlega boðið af yður,”
minsta kosti ekki.” ,sagði Helen blíðlega og kurteislega, eins og henni
“Rósa rétti nú skyndilega úr sér, og hlust-j va,r lagið. “Eg skil ekki, hvers vegna hún heldur
aði með athygli. ! að við búustum við henni einhvern daginn. Hún
“Tiny sagði okkur, að hún hefði hitt útlend- skrifar, eins og eg hafi boðiö henni að koma —
ing. Hún sagði að hann væri Pólverji, en nafn en hún hlýtur að hafa misskilið mig.”
að því er
hans var fremur þýskt, en pólskt,
ég held. Hann hét Smidt.”
“Útlendingur?” hafði Rósa upp, án þess að
taka eftir síðustu orðum jungfrú Marion. Fór
systir yðar þá utanlands með honum?”
“Það höldum við. Við fengum bréfspjald
frá henni, og skrifað T. Smidt undir. Þar stóð
að henni liði vel, og að hún væri hamingjusöm.
Hún gat ekkert um heimilisfang sitt. En póst-
merkið sýndi, að hún var þá á ferðalagi á megin-
landinu. Og þegar lítið eitt var fráíiðið hættum
við alveg að heyra frá henni.”
“Reyndi bróðir yðar ekkert til þess að finna
hana.”
“Hann skrifaði henni einu sinni” — rödd
jungfrú Marion skalf af bældum harmi. “Hún
sendi honum einu sinni heimilisfang sitt; hún var
þá í París; og bað okkur um að skrifa sér að við
hefðum fyrirgefið henni þá sorg, sem hún hefði
bakað okkur. En Róbert vildi ekki leyfa okkur
að skrifa, hann svaraði henni sjálfur, — skrif-
aði henni, dð hann myndi aldrei fyrirgefa
henni, að hún skyldi hafa sett smánarblett á nafn
okkar. Hann bannaði okkur jafnvel að senda
henni kveðju. Síðan höfum við ekkert af henni
heyrt, og vitum ekki hvert hún er lífs eða lið-
in.” ■’ ;; i
Sir Giles hló hjartanlega að því, hvað jung-
frú Stansdale var áhyggjufull.
“Þér megið endilega ekki setja þetta fyrir yð-
ur,” sagði hann. “Hvernig sem þessu er varið,
þá er ungfrú Miller innilega velkomin. Augun
í Sylvíu ljóma eins og stjörnur við umhugsunina
um að fá að sjá þessa nýju vinstúlku sína aftur.”
“Mér leizt svo vel á hana,” sagði litla stúlkan
blátt áfram. “Agun í henni voru eins og gleym-
mér-ei, sem ég sá niðri við ána, og hún hefir
djúpan og mjúkan málróm. Mér leizt líka svo
vel á læknirinn — og eg held að honum lítist vel
á ungu, fallegu stúlkuna.”
“Og þér leizt vel á læknirinn?” Giles stóð
upp og bjóst til þess að fara. “Kanske hann eigi
nú eftir að útrýma mér úr hjarta þínu?”
“Sylvía hló glaðlega. Hún tók hönd hans,
sem hann hafði lagt á mjúka hárið hennar, og
kysti hana innilega.
“Þér eruð öðruvísi en allir aðrir,” sagði hún
og horfði á? hann með innilegri aðdáun. “Það
getur ekki verið til nema einn Monsieur í öllum
heiminum.”
“Guð blessi þig, barn. Eg á líklega eftir að
verða “riddarinn án ótta og ámælis” í þínum
augum,” sagði Giles brosandi, en augnaráð hans
var óvanalega innilegt, um leið og hann horfði í
an sannleikann. Og Berners fór heim frá stöð-
inni með beiska sorg í huga, og þó gat hann ekki
umflúiö andlit hennar, svo að hann ekki sæi það
altaf fyrir hugskotssjónum sínum, heyrði rödd
hennar fyrir eyrum sér og fyndist hönd hennar
koma við sína.
“Hún er grunnsigld og óstöðug í sér — ein
af þeim konum, sem eg ætíð hefi fyrirlitið, og
haft andstygð á,” hugsaði hinn ungi læknir, þeg-
ar hann fór út til þess að vitja um sjúklinga sína.
“Eg hélt að hún væri alt önnur manneskja; og
nú, þegar eg sé að hún er kaldlynd og kærulaus,
þá er það orðið of seint. Eg get ekki bælt niður
tilfinningar mínar gagnvart henni.”
Það hefði Verið Rósu mikil huggun, ef hún
hefði vitað um þessar hugsanir læknisins, því
henni leið illa alla leiðina, út af því að hann skyldi
hafa verið svona kuldalegur. Hún varð að gera
sitt ítrasta til þess að hrista þessar hugsanir af
sér, þegar hún kom til Birdsbrook, og fór fyrir al
vöru að hugsa um, hvernig hún ætti að haga “á-
rásinni”, sem hún kallaði.
“En hvað það var vingjarnlegt af Sir Giles, að
bjóða mér að vera hér nætursakir,” sagði hún við
Helen, og brosti um leið svo yndislega, sem hennl
einni var lagið. “Mér þykir svo leiðinlegt, að
hann skuli ekki vera heima, því mig hefði langað
svo mikið til þess að geta þakkað honum fyrir
boðið. Þér getið ekki ímyndað yður, hve skemti-
legt það er fyrir mig, útlendinginn, að fá að sjá
eitt af þessum auðugu ensku stórbýlum. Og svo
að eiga að fá að vera hér í nótt!” Hún sló sam-
an höndunum af gleði. “Eg er svo glöð yfir því,
að þér voruð svo góðar, að bjóða mér hingað
kvöldstund.”
Hvernig sem jungfrú Helen braut heilann um
þetta, þá var henni ómögulegt að muna, að hún
hefði nokkurntíma boðið henni, en hún hlaut að
hafa sagt eitthvað við ungfrú Miller, sem hún
hefði skilið þannig. Þegar Rósa var búin að
heilsa jungfrú Helen, sneri hún sér að Sylvíu og
horfði á hana með ljómandi augum.
“Mér þykir vænt um að þér skulið vera kom-
in,”sagði litla stúlkan; “mig langaði svo til ao
sjá yöur aftur. Mér þykir bara leiðinlegt, að þér
skulið ekki sjá Monsieur. Hann fór til Lundúna
til þess að búa alt undir brúðkaupið, sem hann
ætlar að halda að nokkrum vikum liðnum. Eg
held að yður mundi geðjast sérlega vel að Mon-
sieur.”
“Það gerir mér vafalaust”, svaraði Rósa hlý
lega. Hún var ánægð yfir því, að eitthvað af því
skársta í fari hennar hafði fallið í góðan jarð-
veg hjá Sylvíu, við fyrstu fundi þeirra. “En er-
indi mitt var nú að tala við ykkur jungfrú Helen.
Og nú verður þú endilega að sýna mér þetta
mikla hús frá kvisti til kjallara.”
“Má eg sýna yður aít, sem mér dettur í hug,
líka það, sem mér geðjast bezt að?” spurði Syl-
vía áköf.
“Já, alt sem þér dettur í hug.” Rósu var létt
um að tala í töfrandi málrómi. “Þú verður að
sýna mér alla staði, sem þér þykir vænst um í
garðinum og í skóginum, herbergið þitt, og sýna
mér það á þann hátt, að þú teljir mig góðan vin
þinn.”
Sylvía roðnaði af gleði, og hin hrekklausa
jungfrú Helen leit þakklátum augum á hið ynd-
isfríða andlit ungu stúlkunnar. Og aftur fanst
Rósu að hún væri að vinna svo auðveldan sigur,
yfir þessum fláttlausu manneskjum, að hún sár-
skammaðist sín fyrir.
“En nú verð ég að halda áfram, fyrst út í
þetta er komið,” hugsaði hún og kreisti saman