Heimskringla - 31.12.1924, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 31. DES., 1924.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSÍÐA
varirnar. “Eg er komin of langt til þess að snúa
aftur, og vil það heldur ekki!”
Og meðan jungfrú Helen sat úti á grasstétt-
inni og prjónaði, og hugsaði um það, hvað það
væri fallegt af ungfrú Miller, að láta sér svona
ant um litlu stúlkuna, sat Sylvía og hélt um hend
ina á þessari nýju vinkonu sinni, úti í vafnings-
viðarskýlinu, sem var þakið rósum, og trúði
henni fyrir allri sinni sögu með allri einfeldni
barnshjartans.
Já, þetta var auðveldur sigur fyrir Rósu.
Sylvía litla bar alt sitt trúnaðartraust til henn-
ar, og lagði það hispurslaust fyrir fætur hennar.
Og með skjálfandi röddu og tárvotum, augum
sagði barnið Rósu frá því, hvemig hinn Imyggi-
lega dauðdaga móður hennar bar að höndum.
“Það var svört bifreið, sem við urðum fyrir,”
sagði hún. “Hræðilega stór svartur vagn,, —
og hann fór svo hart, hræðilega hart eftir hin-
um hvíta þjóðvegi, og mamma og eg gátum ekki
annað en að hallast sem fastast hvor að annari.
Svo man eg ekki meira, fyr en eg stóð mitt í þjót-
andi rykskýi, en mamma lá á jörðinni, náhvít og
þögul, og Monsieur kom til að hjálpa okkur.”
“En maðurinn í svörtu bifreiðinni? Líklega
það niður jafnskjótt, því hún vildi vinna fullkom-
inn sigur. “En, Sylvía litla, hefir ekki móðir þín
látiö neitt eftir sig, sem gæti verið leiðarvísir fyr
ir gamla vini og ættingja til að þekkja ykkur, svo
hægt væri að opinbera hverjar þið eruð, eða haf-
ið verið? Átti hún enga skartgripi? Hefir þú
ekkert fengið eftir hana?”
“Eg liefi fengið tvær gullbrossíur, sem
mamma átti,” svaraði Sylvía, “og litla “medal-
ion” með hárlokki af mér, þegar eg var lítið
barn — það er alt — nema maður teldi með
liinn dýrmæta eðalstein.”
Það lá< nærri að hjartað í Rósu hætti að slá,
en þó var rómurinn óbreyttur, er hún spurði:
“Hvað áttu við, með þessum fallega demants-
skartgrip?”
“Það er óviðjafnanlega fallegur skartgripur,
sem mamma geymdi vandlega, því hún sagði
að það væri arfur minn, og áður en hún dó, af-
henti hún Monsieur fílabeinsskrín, sem það var
geymt í.”
“Gaman væri að sjá það,” sagði Rósa. “Eg
elska fallega gimsteina, og þessi gripur er víst af-
bragð.”
“Já, það er bæði fallegt og fáséð,” svaraði
hefir hann eitthvað gert fyrir ykkur? Hvernig Sylvía. “Það er stórt og dýrmætt og stór smar-
var hann útlítandi?” Við að heyra svörtu bif- agður í miðju.”
reiðina nefnda, varð Rósu hverft \ið og stóð ( Rósa tók viðbragð, en þvingaði sig til að
næstum á öndinni, en talaði svo með álkafa. j vera róleg.
“Hann hjálpaði okkur ekki — ekki hið j “pegin vildi eg sýna yður þenna grip, en Mon-
minsta. Hann ók í burtu, strax og íann gat, og sieur sagði að það væri of verðmikið til að hafa
við sáum hann ekki framar. Hann var hár vexti
Hann var dökkur yfirlits — og hræðilegur —”
það fór hrollur um Sylvíu litlu — “eg varð hrædd
þegar hann leit á mig.
“Hún lék einu sinni þátt í lífi mínu — eg veit
ekki með vissu hvort hún er dauð.” Þessi orð
hljómuðu á ný fyrir eyrum Rósu„ töluð í djúp-
um, hörðum róm, sem henni fanst blandast sam-
an við hina hreinu og titrandi barnsraust Sylvíu.
það heima, svo hann lét það í banka.”
, “Það var skynsamlegt af Monsieur,” sagði
Rósa í háði. “Slíka gripi þarf að gejrma vel.
Maður er aldrei óhultur fyirr þjófunum, og þess-
um dýrgrip væri víst tilvinnandi að stela.”
Monsieur segir, að ef þessi gripur væri seld-
vlii rtv 'VT pen'nga 05 3nrS' rik' En hann þar. VeS„r v„r talt
vill ekki selja hann fyr en eg er komin svo til , .„
vits og ára, að eg get sjálf ákveðið. hvort eg vil f,,kyrt °fTvlC voram duí5at5ir 1 lo0
The Dominion
Bank
HORNI NOTRE DAME AVE
off SHERB ROOKE ST.
Höfuðstóll uppb.
Varasjóöur
....? 6,000,000
$ 7,700,000
\Har eignir, yfir ....$120,000,000
Sérsiakt athygli veitt viðskift-
utn kaupmanna og verzlunar-
félagw.
Sparisjóðsdeildin.
Vextír af innstœðufé greiddir
iafnháir og annarsstaðar við-
s-pngst
PHONE A 9253
P. B. TUCKER, ráðsmaður.
Árni hefir bygt í skógarrjóðri skamt
frá bænum og þar á FriSrik laglega
akra, kýr og hesta og er bóndi góS-
ur og vinsæll.
1 Mozart gistum viS hjá Jóni kaup-
manni Finnsyni og heimsóttum Jónas
Stephensen bróSur landshöfSingjans
sáluga. En í Elfroz áttum viS ágæta
vist hjá ölafi Jóhannessyni kaup-
manni, sem er bróSir Bjarna í Seattle
(þess er á lyfjabúSina í félagi viS
Gunnar).
J. B. Johnson (bróSir séra Björns
í Winnipeg) var svo elskulegur aS
aka meS okkur í bifreiS langa leiS
frá Wynyard til Kandahar er viS
“Hún lék þátt í æfi minni. Var það mögulegt, selja hann eða eiga hann sem minjagrip.
að það væri þessi kona, sem hann átti við hin
sama og Sylvía talaöi um — móðir hennar?
Rósa var gagntekin af ákafa og spenningi.
Með kænskulegum spurningum og uppgerðar
ástúð og hluttekningu, kom hún barninu til að
Sylvía talaði með sérstakri einurð og alvöru,
líkara roskinni konu en bami. “Eg get hugsað
mér, að eg selji djásnið, og þá gef eg Monsieur
einn hluta peninganna. Mér þykir vænna um
hann en okkra aðra veru í heiminum, og eg vil
segja sér alt um síðustu æfistundir móður sinn- j fegin gefa honum meira enj helminginn. Svo
—, og hina mannúðlegu hjálp Sir Giles í neyð-|vil eg eefa hér np* inn o-fi-n TI'1,, — i,—m
ar
mni.
eg gefa þér og jungfrú Helen eitthvað, þegar
gimsteinninn er seldur.”
feldum. Um nóttina var okkur boð-
ið til gistingar hjá Jóhanni B. Jós-
ephssyni. Torfi Steinsson (gamall
kunningi frá Akureyri) ætlaði að
bjóða okkur til sín, en vegpia veik-
inda konu hans fórst þaö fyrir.
Á búgarði J. Jósephssonar fór ein.
staklega vel um okkur. Það er tví-
“Eru engir aðrir, sem geta seð um þig?” “Auðvitað eru gimsteinamir ekta, en ekki heimiliö, sem viðtáÍThjá lömhím
spurði Rósa þegar Sylvia Þagnaði eftirgerðir, eins og sá góði Hermann taldi mér j Hann á nýbygt stórhýsi af vönduð'
“Nei, alls enginn - eg hefi aðems Monsieur.” ^ tm um,” hugsaði Rósa. “Ágizkanir minar eru ustu gerð og enginn landi á jafnstt
“En þú hlýtur þo að eiga ættmgja eða vmi. jréttar og það er vafalaust að þetta barn er dóttir hveitiakra sem hann. 1000 ekrur hef.
Þið mæðgur gátuð ekki hafa venð aleinar í heim j hinnar yngstu af Stansdalesystrunum. En hvað
Dó faðir þinn löngu á undan moður á eg að taka til bragðs?”
Þessar spurningar voru bornar frarn J Hinn góði og vondi engill jungfrú Miller háðu
mum.
þinni? -------- - , „ - „—-----------------
með klökkum rómi og hluttekningu, en^ Sylvia langt og hart strfð þetta kvöld, en að lyktum sigr-
stundi við og lagði höfuðið upp að öxl stulkunn- (aði hinn vondi.
ar. . i Daginn eftir beið Rósa á> stöðinni eftir eim-
“Eg veit ekki um ættingja, en eg hefi eign- lestinni. Þá sendi hún til Lundúna svohljóðandi
ast vini Fyrst og fremst Monsieur, jungfrú Hel- skeyti:
en og — nú eruð það þér. Mamma og eg héldum “Til Hermanns Millers. — Hluturinn fundinn.
saman, aleinar út af fyrir okkur. Eg held —” , Geymdur í banka. Sylvía Burnett, skjólstæðing-
hún hikaði við—“ég held að faðir mmn hafi ekki ur Sir Giles Tredmann, á hann. Móðir hennar
verið henni góður því hún grét svo undur mikið, er dáin. — Rósa.”
ef ég spurði um hann. Og hún sagði eg mætti j ---------
ekki gera það. Þess vegna talaði eg aldrei um (Hér er á enda 12. kapítuli, og þar með sá
hann og veit ekki hvenær hann do.” hluti sogunnar, er féll úr um daginn. f næsta
“Aumingja Sylvía.” Sem snoggvast var Rosa blaði kemur svo áframhaldið af 14. kapítula frá
hrifin af virkilegri meðaumkvun, en hún þaggaði jólablaðinu.)
Vesturheimsferð
(Framhald frá 3. síSu)
partanna autan hafs og vestan eins
og ég hafCi áður látiö í Ijósi á prent!
í Timariti ÞjóBræknisfélagsins 1922.
En ég fann brátt, að landar vestra
voru daufheyrðir gagnvart þeirn boð
skap _ 0g gerðu sumir jafnvel gis
að þvi, að eiga a« senda unglinga
sína heim í fátæktina á íslandi. En ég
var þó sannfærður um, að slíkt væri
nú auðnuvegur andlega jafnt og lík-
amlega og ekki minst fyrir þá, seni
lentu á sumum sveitaheimilum jafn.
vel fátækuffl. Þess vegna fór áhuginn
hjá mér aö sljákka. Þeir verða að
deyja sein vilja ekki lifa. Og ég fór
að raula fyrir munni mér vísuna hans
Þorvaldar víðförla “fór ek meö dóm
hinn dýra — drengr hlýddi mér
enginn”.
En nú skal ég kynna ykkur viS
nokkra góða 1anda. — Vil ég þá
fyrst nefna síra Jónas Sigurðsson í
Churchbridge móðurbróður Jóh.
kaupmanns Ragúelssonar. Hann er
gott skáld <pg sagður mælskumaðttr
einhver hinn bezti meðal íslendinga.
Þeir Gunnar eru aldavinir frá því
síra Jónas bjó í Seattle í mörg ár og
skírði öll börn Gunnars.
Síra Jónas er týfróður um alt is-
lenzkt og fann ég hjá fáum jafn
heita þrá til gamla landsins og hjá
honum. Hann er fyndinn og skemt-
inn í viðræðum og kann að spauga
um alla hluti. En á stólnum er hann
sagður alvörumikill klerkur, sem
lemur hnefunum í stólinn og prédik-
ar hreinan lúterskan kristindóm,
enda heyrði ég það á honum, að
hann mat litils þá hempuþjóna, sem
reyna að tolla í tízkunni og tala
tæpitungu við guð og djöfulinn á
vixl, sláandi úr og í og gefandi guðs.
orði inn í spæni sem dísæta svefn.
dropa samvizkunnar (eins og Arn.
Ijótur prestur komst að orði.) Hann
elskar og tignar meistara Jón, sem
mesta islenzka kennimanninn er lifað
hefir (sbr. kvæði eftir hann nýlega
birt i Bjarma).
Því miðtir fengum við ekki tæki.
færi til að heyra síra Jónas þrttma í
stólnum, en af þessari stuttu við-
kynningu heima hjá honttm fékk ég
þá hugmynd, að hann væri vis til að
geta haldið hverjum söfnuði vel vak-
andi, svo að enginn þyrfti að taka í
nefið. Og ég óskaði þess að mega
lifa það að heyra hann og aðra beztu irnir
vestur-íslenzku prestana prédika hér
heima í helstu kirkjum landsins, þegar
biskupi landsins verðttr heimilað að
bjóða þeirn hingað heint i skiftum
fyrir vora eigin helstu presta er við
sendum vestur, en söfnuðir austan
hafs og vestan ásarnt rikissjóði lands
vors kosta ferðir guðspjallamann-
anna fram og aftur.
í Leslie hitti ég nokkra gamla
kunningja úr Eyjafirði. Man ég eink
um þessa: Hermann kaupmann Nor.
dal (sem við gistum hjá), Kristján
Jónsson, Pál Magnússon og Jóhannes
Daviðsson. Það var mér óblandað
gleðiefni að hitta þessa gömlu leik.
bræður og sjá þá alla ennþá unga i
anda, þó hárin væru farin nokkuð að
grána og skrokkarnir nokkuð að
slitna fá því sem var, þegar þeir hétu
Manni í Gilinu, Stjáni i Kofanum,
Palli Magnúsar og Jói frá Jódisar.
stöðum. Af fleiri Eyfirðingum er
ég hitti þar vil ég nefna: Helga
Steinberg frá Hrafnagili, Þorstein
prentara, Árna frá Glerárbakka, Sig-
mar frá Sandtúni og Stefán Helga.
son.
Um kvöldið eftir samkomu sungum
við mörg lög saman og tókst vel.
Dottir Kristjáns spilaöi u'ndir; efni.
leg stulka. Sérstaklega fanst mér
söngrödd Páls enn þá álika óspilt eins
og þegar hún fylti Akureyrarkirkju
og skeniti evrttm safnaðarins. Páll
sotti okkur i bifreið á stöðina þegar
við komum og fór með okkttr heim
til sin til kvöldverðar. Smakkaðist
okkur vel það sem á borðum var, ekki
sist Þegar við heyrðum, að allir rétt-
irnir værtl framleiddir á bújörð
hans (að undanteknu kaffinu frá
Brasilíu og sykrinum frá Kúba).
I Wynyard gistum við hjá Árna
lögmanni Eggertssyni (Syni Á. E. i
Winnipeg) en hann er giftur einni
dóttur Grims Lxdal og eiga þatt tvö
falleg bórn. Hann ók með okkur
langar leiðir í bifreið sinni og greiddi
mjög fvrir okkur. 1 húsi hans kynt-
umst við hinum unga gáfaða presti
síra Friðrik Friðrikssyni, (sem tók
við brauði þar vestra af síra Jakob
Kristinssyni).
ir hann lagt undir plóg og sjálfsagt
er þar fagurt um að litast um há-
sumar, en nú var kominn snjór, frost.
ið biturt og eyðilegt umhverfis á slétt.
unum. En inni í hlýjum herbergj.
um hans, skemtum við okkur við söng
og samræður fram á nótt. Fögur
blóm voru þar á boröum og í glugg-
um, en kona hans og mágkóna dæt-
ur Andrésar Helasonar voru lang-
bezta prýðin á heimilinu. Þær voru
sem “sæmleitir sólargeislar.”
Miklir voru akrar Jóhanns og vel
setin jörðin. “Kröpp eru kaup ef
hreppi’ ek, Kaldbak ok læt akra” —
mundi Jóhann segja líkt og ög.
mundur tréfótur ef hann yrði settur
snögglega norður á Strandir. En
ekki leist mér þó svo vel á akra hans,
að ég vildi skifta á þeim og t. d.
Grenjaðarstað hvað þá Laxamýri.
Stjórnarbót.
Guðmuudar Finnbogasonar.
I Wynyard kom til móts við okkur,
okkar gamli vinur Friðrik Kristjáns.
son og gistuni við hjá honum og
tengdasyni hans A. Sigurðssyni tvær
nætur. Þeir eiga laglegt hús, sem
Niðurl.
En hver fellir þá stjórnina? Hfenn-
ar eigin verk, svarar G. F. Meðan
þau ertt góö og til þjóðþrifa, situr
stjórnin, takist henni illa, fellur hún.
Til þess að meta þetta, og jafnframt
frammistöSu allra starfsmanna ríkis.
ins, gerir höf. tillögur um ákveðna
mælikvarða, sem fara skal eftir, og
er þetta meginþáttur bókarinnar. Ef
fram úr þessum vanda er ráðið á
verulega hagnýtan hátt, er hér að
ræða um geysilega uppgötvun. Þjóð.
irnar fá þá góða foringja og góða
starfsmenn. Alþýðan mun þá ekki láta
sitt eftir liggja. Henni líöur þá bezt,
er hún fylgir góðum foringjum, en
til hins er fjöldinn ntiður fallinn, að
hafa íorystu á hendi. Það hefir í
raun og veru aldrei blessast.
Aðalhugsun G. F. er einföld og
auöskilin. Hann vill setja alla starfs
menn rikisins á nokkurskonar mæli-
slátt. Meðalverk allra starfsmanna
er ákveðiö. Vinni starfsmaðurinn
meira, hækkar það álit hans og vitnis.
burð. Fari aftur starf hans niður
úr ákveðnu marki, missir hann stöðu
sina, hvort sem hann er prestur,
læknir eða ráöherra. Þessa aðferð
hafa allir vinnuveitendur notað við
hversdaglega vinnu og rekiö þá
burtu, sem ekki vinna fyrir mat sín-
um og kaupi. Við almenn atvinnu.
störf verður ekki hjá þessu komist.
Það virðist í raun og veru sjálfsagt,
^ að ríkið fylgi sömu reglu, ef auðið er.
En hvernig er þá farið að meta
! störfin, og hver mælikvaröi er lagður
á þau? í þessu margbrotna atriði
verður að vísa til bókarinnar, en
i nefna má sem dæmi mælikvarðann
prestanna. Höf. metur þá aðallega
eftir því, hversu söfnuðir sækja
| kirkju. Skýrslum er safnað um
kirkjusóknina. Þær eru gerðar upp
eitt sinn á ári og prestinum gefin
vitnisburður fyrir frammistöðuna það
árið. Verði hann mjög slæmur, miss
ir klerkurinn embættið. Á sama hátt
er læknirinn metinn eftir heilbrigði
héraösbúa, framförum í heilbrigSis-
j málum o. fl., ráðherra eftir fjárhag
landsins o. s. frv.
I aðalatriöum er þetta einfalt og
réttlátt, en framkvæmdin, því miSur,
erfið og margbrotin, vegna þess, að
tillit þarf að taka til margs, svo rang.
læti verði ekki úr öllu saman.
Með þessum hætti þarf að safna
nákvæmum og sönnum skýrslum um
alla starfsemi embættismanna og
vinna úr þeim öltlum t tæka tíð. Þetta
trúnaðarstarf vill höf. fela Hagstof-
unni, og verður hún því þungamiðja
alls skipulagsins, “eins og höfuðatrið-
ið í þessu sakramenti.”
ÖII þessi þjóðfélagsbygging höf.
stendur þá eða fellur með skýrslu-
gerð. Nú vita allir, sem fengist hafa
við innheimtu á skýrslum, jafnvel þó
einfaldari séu en hér er um að ræða,
hve erfiölega hún gengur og hve mis.
jafnlega áreiðanlegar skýrslur eru.
Það vill jafnvel til, þó sjaldgæft sé,
að þær séu falsaðar, þegar í skömm.
ina er komið, og ekki veröur hvötin
til þess minni, þegar öll framtíð bur-
geisanna, jafnvel ráðherra, veltur ef
til vill á einni skýrslu. Höf. vill láta
hegna greipilega fyrir alla vanrækslu
á skýrslum, en getur ekki farið með
þetta líkt og bannlögin, að þjóðin
“neiti vendingu” ?
iHvað setn þessu ’íðuir, þá VíQi'i
sannarlega Vert að athuga, hvort ekki
mætti framkvæma þessa aöferö á ein-
hverjum sviðum til þess að byrja með
t. d. á prestum, þvi mælikvarði þeirra
er einfaldastur, og sjá hversu hún
gæfist. Ef hún gæfist vel á einu
sviði. mætti færa út kvíarnar. Reynsl
an yrði hér að skera úr. Hér væri
til mikils að vinna, þvi ekkert spillir
þjóðfélögunum meira en ónýtir starfs
menn. Læknar myndu því fegnastir,
ef enginn ónytjungur héldist ári
lengur við þeirra stétt.
En úr því höf. vill láta ríkið fara
að dæmi atvinnurekendanna og vísa
þeim úr vinnu, sem ónýtir reynast,
— því vill hann þá ekki fara að dæmi
þeirra i því, að hækka eða lækka kaup
starfstnanna ríkisins eftir jþvi^ hve
mikið er unnið og vel? Öllum þykir
féð gott og ekki sízt einbættismönn.
um, þvi margir hafa svo lág laun, að
ekki hrökkva fyrir daglégu brauði og
sköttunum, og verða þeir þá að
hlaupa af sér allar tæt' til þess að ná í
einhverja aukavinnu.
I siöustu köflum bókarinnar ertt
tvö nýmæli, sem margir myndu óska,
að komiö yrði á sem fyrst. Annað,
að stofnaður sé blaöadómur. Hann
dæmir fljótt og brotalaust um það,
hvort dagblað hafi sagt ósatt um
mann eða málefni. Reynist það svo,
er sektin sú, að fleiri eða færri tölu-
blöð mega ekki koma út og auk þess
skal blaðið birta dóminn athuga-
semdalaust. Þau yrðu líklega glomp.
ótt, sum blöðin, þegar að kosningum
drægi. Hitt er, að stjórnir cg þing,
sem segja annari þjóð stríð á hend-
ur, skuli leggja niður völd sín og
ganga sem óbreyttir liösmenn í brjóst
fylkingu hersins. Mðrgum mundi
brenna þetta fyrir brjósti, en ekki
væri það nema sanngjarnt, að þeir
sem vilja senda aðra út i opinn dauð-
ann, sýni að þeir þori að standa í
þeirra sporum.
Eg hefi hér drepið á nokkur aðal-
jatriðin í bók þessari, þó mörgu sé slept.
Hún er vel fallin til þess að vekja
menn til umhugsunar um hið heimsku
lega stjórnarfar vorra tiina og hversu
úr því mætti bæta. Má það nierki-
'legt heita, að slík vísinda. og fram.
faraöld skuli standa svo ráðþrota í
stjórnmálum, eins og raun hefir á
orðið.
Mér er þó nær að halda, að höf.
fari of skamt í tillögum sínum.
Hann byggir á almenna kosningarétt-
inum, að allur almenningur fylgist
með í stjórnmálum og geti dæmt um
þau. Lýðstjórn hans mundi hafa
marga hina sömu galla og nú gerist
Vér verðum að gera oss það ljóst,
að eins og próf. Terman segir, l>er
meirihluti þjóðanna Iítið sem ekkert
skyn á stjórnmál og að úr þessu verð'
ur aldrei bætt. Mennirnir geta veriö
góðir og gagnlegir rnenn fyrir því. Eg
get t. d. sagt fyrir sjálfan mig, að síð
an eg fór af þingi, dettur mér ekki í
hug að fylgjast með í íslenzkum
stjórnmálum, nema eg héldi einhverja
stórhættu á ferðum. Eg hefi engan
tíma til þess, og á þó auðveldara ineð
það en flestir aðrir.
Það er ekki minni vandi að síjórna'
heilu Iandi heldur en skipi. Skipstjór
ar byrja sem hásetar, Iæra svo sjó-
mannafræði og taka próf, verða síð-
an að vera árum saman stýrimenn og
hafa sýnt sig duglega menn, áður en
þeim er trúað fyrir skipstjórn að
fullu og öllu. En þá fá þeir líka mik
il völd og mikla ábyrgð og þurfa ekki
að láta háseta greiða atkvæði um,
hvað gera skuli. Eitthvað t þessa átt
ina þarf stjórnskipulag landa að vera,
þó enguni detti í hug að vekja upp
einveldið aftur. Stjóm má ekki
byggja á kosningalygi, atkvæðum
manna, sem óljóst vita, hvað þeir
greiða atkvæði um, valdagræðgi
flokka og annari vitleysu.
1 atvinnuvegunum hefir það gef-
ist vel, að þeir sem fyrirtækjum stýra,
eigi ríflegan þátt i þeim, svo það sé
hagur þeirra eða skaöi, hversu fyrir-
tækið gengur. Eg held það væri
snjallræöi, að láta kaup stjórnmála-
manna fara eftir því, hvort þjóöar-
búið græðir eða tapar, ef Hjagstofan
sæi sér fært að gera þennan reikning
upp- , 'l^fl
Guðnt. Hanncsson.
—Lögrétta.
+t**t*+t^t^*t+K*4^K*^***t!+K*4^*K**t**t^*t4*t**X*4^*t^****t^*t**t)H^***
♦♦♦ #
Klýjar vörubirgðir Timbur, Fjalviður af öll- ♦>
------ ■ ...5L- nm tocrnnrlnm Ð’oir^ttnr „A
?
?
♦!♦
T
t
t
♦?♦
og allskonar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
um tegundum, geiréttur ♦>„
♦?♦
KomiS og sjáið vörur. Vér erum ætíð fúsir að
sýna, þó ekkert sé keypt.
f The Empire Sash & Door Co.
Limited.
V
V HENRY AVE. EAST.
*
WINNIPEG.
T
t
t
x
♦♦♦
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
lTa aTa aT. aT.
?
t
t
KOL! - - KOL!
HREINASTA og BEZTA TEGUND KOLA.
Bæði til HEIMANOTKUNAR og fyrir STÓRHÝSI.
Allur flutningur með BIFREIÐ-
Empire Coal Co. Limited
Sími: N 6357—6358 603 Electric Ry. Bldg.
f
t
?
?
t
t
♦;♦
■ATAATA A^ aXa a^a a^a aTa ata a^a a^a aXa aTa aTa aTa jTA aTa aTa A^A jTA A,^A. AVA ava ava ava ava a^
▼ Vt t ▼ V? ▼ ▼ VV VVVt VtVtVtvVV