Heimskringla - 21.01.1925, Qupperneq 7

WINNIPEG, 21. JANUAR 1925.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSlÐA
The Dominion
Bank
HORNI NOTRE DAME AVE'
oa SHERBROOKE ST.
Höfuðstóll uppb.......$ 6,000,000
Varasjóður ...........$ 7,700,000
AUar eignir, yíir ....$120,000,000
Sérstakt athygli veitt viðskift-
uin kaupmanna og verzlunar-
félagm.
Sparisjóðsdeildin.
Vextir af innstæðufé greiddir
íafnháir og annarsstaðar við-
gengst.
PHONE A 9253
P. B. TUCKER, ráðsmaður.
---------------------------------'
Jakob Thorarensen
(Framhald frá 3. síðu)
og í kvæðinu “Eldraun” baráttan í
mianninum, þar sem ástin til móður
og konu eru jafnheitar og hann fær
æigi gert þar upp á milli. En þá kem
ur móðirin og ieggur fram líf sitt
sem fórn.
En þrátt fyrir það, þótt Jakob
rómi mest hið stórfelda og skörulega,
verður það og glögglega Ijóst af
kvæðum hans, að hann finnur sárt
ti'. með olnbogabörnum lífsins. Mynd
sú, er hann dregur í “Eldabuskunni”,
verður minnisstæð fyrir þau næmu og
viðkvæmu listatök, sem þar eru tekin.
Vér sjáum konuna, er seiðist við
eldskinið “inn i forna sjafnarsælu”
— og eigi er vandi að finna það, að
skáldið ann verkfræðingnum í kvæð.
inu “Hrossa Dóra” fyllilega þess, að
“aldrei mundi fært að brúa verstu
ána i vitund hans”. Og nístingsbit.
■urt kemur fram hið sorglega og
hörmulega falska og hjáræna í sam.
hljómi Hfsins í kvæðinu “I skugg.
anum”. Stúlka er á leið að gifta sig.
Eer hún í brúðarkjólinn, til þess að
sýna hann unnusta sinum. Það, sem
fram fer á leiðinni, er aðeins hægt
að lesa milli linanna. Og neyðaróp.
in heyrir einungis elliær, karlægur
lcarl. Og honum verður að orði:
Fer hann enn atS kyrja og kveina
kattarskrattinn arfagulur”.
Meira og miskunnarlausara bersögli
er ekki til i nokkru íslenzku kvæði.
Oss hryllir viö, er vér verðum að
drjúpa höfði, þvi svona á lífið til
falska tóna. En meðaumkun hans
nær svo langt, að jafnvel tófan, sem
sökóttast á við íslenzkan búandmanna,
■ýtur hennar. Er napurt að orði
lcomist í kvæðinu “Tófan svanga”:
Svo fann hún grimman eitureld
sem allar taugar brendi.
Þá vissi hún metS vjelum feld
hún var í daut5ans hendi,
bví maSur matinn sendi”.
En um leið og Jakob er manna fús-
astur til að tala máli olnbogabarna
lífsins, hellir hann itr skálum reiði og
spotts yfir þá, er eitra lífið eða eru
eins og svikavefararnir í “Nýju föt.
unum keisarans”. Er þar sama,
hvort um er að ræða kóng eða klerk,
karl eða konu. Margt mætti til dæmis
taka, en fátt eitt verður að duga.
Mundi ekki konungum renna til rifja,
ef þeir læsu og skildu kvæðið
"Kongur”:
“Hann dreymir og langar og veit hvati
hann vill,
at5 vaxa ati dátium og meira en sýn-
«n þrár hans í hringiBu tiskunnar
týnast
og torveld er framsókn, þvi vind-
staða er 111.
Guts styrki þig hugsjón, sem heimili
átt
VitS hjartastati konungsins, þú átt
bátt”.
Eða það, sem sagt er um klerkinn,
er raupar af því “ljómandi ljósi”, er
“leiki um kirkjuna hans”:
“Æ, spörum nú málskrúti og mas,
þess meiri skal röksemdastyrkur.
Þjer vitlti, ef vantatii gras,
bá væri hjer þreifandi myrkur”.
Og það vill skáldið ráðleggja
þeim, er eignast daðurdrósir kauþstað
ar>na, að þeir taki sér bústað á Hvera
völlum, því að þar eignist þeir af-
skektan bæ.
En löggjöfin og þjóðfélagsskipun.
in í heild sinni fá eigi síður á hnúta.
svipunni að kenna en einstakar stétt-
h, æBri og lægri. Dugir þar að
I>enda á kvæði eins og “Við gálgann”
ag “Hann stal”. Og svo langt kemst
skáldið, er hann gefur gaum að því,
hvert alt stefni, að honum finst fá-
sinna, að landið skuli ekki “sökkva
senn”, og fer honum þar eins og
fiænda hans Bjarna, er heldur vildi
að landið sykki en að “læpuskapsó-
dygðir” næðu þar völdum. En þó að
svona syrti fyrir augiim skáldsins,
finst honum þó sem birti yfir öðru-
hvoru, því að þrátt fyrir alt verður
ekki á það trúað, að hinir góðu og
styrku eiginleikar verði nokkru sinni
aldauða.
Jakob er laus við allan skýjaglóps.
legan rembing og hugarspuna. Ger.
ir hann drjúgum gaman að slíku í
sumum kvæðum sínum og segir beisk
an sannleika, því að lífið sannar
mönnum það öðruhvoru á “svörtu
kaffi” veruleikans, að draumagullið
er ekki gjaldgeng vara. Og skop-
lega er í kvæðinu “Þegar andinn
kemur” farið með slíkt efni:
"RitSiS er um á Mars og Mána:
minna er um dýröir, loft að grána.
Hallar nú óöum undan fæti.
Bkki’ er þa8 væntl jeg Bankastræti?
Hesturinn veröur ei hærra knúinn;
holdiö er komiö — andinn flúinn.
Og við og við kemur það fyrir,
að skopið verður meinlaust hjá Jak-
ob og beiskjunnar gætir eigi. Má þar
t d. nefna kvæðið “Skrattakollur”,
þar sem skáldið milli Iinanna segir
með Heine:
"Þetta er mannlegt, mildi drottinn”.
Og ljóslifandi er karlinn, þá er
hann/ekur höfuðið inn úr búrdyrun-
um og segir þessi orð, er lýsa honum
betur en alt annað:
"Skammastu þín nú, skrattakollur”.
Svona mætti halda áfram að tína
til tilvitnanir og margt mætti segja
um hverja einstaka bók. Þroskamunur
er talsverður, ef borin eru saman
fyrstu kvæðin og hin siðustu. Eyrst
er eins og fram komi unglingurinn,
lítið eitt hikandi, þó að eigi sé vanda
samt að sjá, hvert stefnt er. I síð-
ari bókunum er komin fram full festa
og unt að segja með vissu, hver
þarna sé á ferð. Og fyrst og fremst
er það íslendingur. Ef til vill sýnir
ekkert kvæði betur en “Kaupmanna-
höfn”, hve islenzkur Jakob er. Fyrst
kemur það hvað frammi i afdölum
þótti feiknum sæta um mikilleik.
Kemur það skemtilega og skoplega
fyrir:
Akranes, NjartSvík, Alþing’,
æSst er þó Kaupmannahöfn”.
Og siðar í kvæðinu kemur enn þá
fram Islendingurinn sem talar:
"er kóngurinn háttaöur heima
ei hasta á þegnana má”.
Eigi varpar heldur ytri gyllingin i
augu hins heilbrigða og raunsæja
Norðurhafsbúa:
“Sagan er ví?5a hln sama
aS syngi í því fánýta hæst”.
Og
"f námunda snotShærtiur snattar
sníkinn og autSmjúkur þjónn”.
Geðjast Jakob liklega fult svo vel
skaplyndi Halldórs Snorrasonar eða
Göngu-Hrótfs sem þjónsins er “sník-
inn snattar”. Voru þeir jafnóhræddir
Halldór og Göngu-Hrólfur, þó að
hirðtignaðir konungar ættu i hlut
Hefur Jakob þótt meira og mætara
manngildið gyllingarlaust, en litil-
menskan og óheilindin í gullnu
skrúði.
íslenzk alþýða ætti að launa Jakob
vel starf hans, meöal annars með því
að kaupa og lesa þær bækur, er frá
honum fara. Hann er unnandi þess,
sem bes{ er og merkilegast i sikap-
ferli voru og menningu, og i honum
eru ekki þær rotnunarveilur, er því
fá orkað, að tárastraum vaða að
hnjám sum yngri Ijóðaskáldin, svo
sem jötnar óðu jörðu. Og það er
vist, að Jakob mun ávalt fús til að
verða á verði um heilbrigði og and-
lega hreysti þessarar þjóðar. Vel sé
honum, og hirði ég alddrei um það,
þótt nokkurir kunni þeir að vera, er
telji hann að einhverju óheflaðan að
orðfæri og líkingum. Hans sess er
vel setinn og eigi verður honum það-
an rýmt af sumum þeim, er mundu
kjósa veg hans minni en verða mun
hann meöal þjóðarinnar. Og munu
eigi önnur skáld á hans aldri eiga
meiri itök í islenzktt sveitafólki.
Hefi ég í grein þessari viljað
stuðla að þvi, að sem flestir þeirra,
er eigi þekkja Ijóð hans, kynni sér
þau, en orðið hefi ég að fylgja að-
aldráttunum og velja tilvitnanirnar,
svo sem þær best hæfðu til að ein-
kenna hinar ýmsu hliðar skáldsins, og
að sumu án þess að þar gætu orð-
ið fyrir valinu þeir molarnir, er feg-
urst kljúfa geislana. En fremur vildi
ég styðja að þvi með grein þessari,
að nokkuð ykist við þann viðurkenn.
ingarvott, sem er svo að kalla hin
einu laun velgerðamanna þessarar
þjóðar — og er hann þó eigi ávalt
falur fyr en um seinan.
Reykjavík i mars 1924.
Giiðmundur Gíslason Hagalín.
— “óT5inn”.
------o------
t
Islendingar og Norð-
menn,
Eftir Árna Pálsson.
Á hinum síðustu tímum hafa orð-
ið allmiklar umræður um ísland í
Noregi. Ágreiningur nokkur hefir
verið milli landanna út af tollmálum
og atvinnurekstri Norðmanna hér
við land, en nú hefir verið greitt úr
þeim deilum með samningi, sem báð-
ir aðiljar munu geta vel við unnað.
Að visu hafa heyrst bæði i Noregi
og á íslandi, sem lýsa óánægju yfir
málalokunum, en þó mun sú óánægja
ekki svo rík, að samningnum sé nokk
ur hætta búin i nánustu framtíð. Þar
að auki hafa sum norsk blöð rætt
talsvert um ísland í sambandi við
Grænalndsmálið. I þessum umræð-
um hefir komið fram hin mesta
ræktasemi og góðvild til íslands. Og
það er alveg víst, að með framkomu
sinni í kjöt.tollsmálinu hafa Nörð-
menn viljað sýna svart á hvitu, að
þeir vilja rækja forna frændsemi
við oss Islendinga.
Sarnt sem áður hafa Norðmenn lát
ið ýmislegt fjúka í þessum umræð-
um, sem vakið hefir undrun manna
hér á landi. Suma Norðmenn dreym-
ir nú stóra drauma, sem væru ls.
landi ekki með öllu hættulausir, ef
þeir rættust. Þeir hyggjast að end-
urreisa Noregsveldi hið forna. Að
vísu veit ég ekki til að þeir hugsi sér,
að ná aftur löndum þeim fyrir vest-
an haf, sem einu sinni lutu Noregs.
konungi. En hitt fara þeir ekki levnt
með, að þeir vilja hafa bæði Færeyj-
ar og Grænland alt af Dönum, og svo
gera þeir ráð fyrir að Island muni
bætast við í félagsskapinn — af fús-
um og frjálsum vilja !
Mér er nú að vísu ókunnugt um,
hvað djúpar rætur þessar djörfu
framtíðarvonir hafa fest meðal al.
mennings í Noregi. Að likindum eru
það einkum ungir mentamenn, ákafir
og stórhuga föðurlandsvinir, sem
flytja þjóð sinni þenna fagnaðarboð-
skap. En þó virðist Grænlandsdeilan
við Dani benda í þá átt, að þetta séu
ekki orðin ein, heldur fylgi þeim
talsverð alvara. Þess þarf ekki að
geta, að viðskifti Dana og Norð-
manna leiða Islendingar augvitað al-
gerlega hjá sér. En hitt er hin mesta
nauðsyn, að benda Norðmönnum á, að
þær hugmyndir, sem sumir menn þar
í landi virðast gera sér um pólitisk-
ar framtíðarhugsjónir íslendinga,
eru á engu bygðar og ekkert annað
en hugarburður sjálfra þeirra. Það er
víst að blóðskylda og sameiginlegar
endurminningar hafa ofið þau bönd
á milli Noregs og íslands, sem aldrei
munu slitna. En jafnvíst er hitt, að
sá Islendingur er enn þá ófæddur,
sem hugsar til pólitisks sambands við
Noreg, i hverju formi sem það sam-,
band væri.
Eg efast um, að Norðmenn sé það
ljóst, hvílík ítök Noregur á í hugum
Islendinga. Þegar íslenzkt barn er
orðiö bóklæst er það komið í sálufé-
Iag við hina fornu Norðmenn. Vort
mál er þeirra mál. Og ekkert land
í heimi verður Islendingum svo hug-
stætt sem Noregur. Sögurnar gerast
í öllum bygðarlögum landsins, svo að
firðir og víkur og fjöll og dalir verða
oss kunn frá blautu barnsbeini. Að
nafninu til að minsta kosti. Og sum
örnefnin fá yfir sig helgiblæ, engu
síður en þau islenzk örnefni, sem
oss eru kærust. Shk nöfn sem Sól-
skel, Hafursfjörður, Hjörungavogur,
á Gimsum, á Sóla vekja bernskuminn
ingar i brjóstum Islendinga. Þar
voru flestir okkar með hugann þegar
við vorum ungir og heyrðum sögurn.
ar lesnar. Allir Islendingar gætu tek
ið undir með séra Matthiasi, er hann
kom til Noregs í fyrsta sinn og kvað:
Nú hef ég litið landið feðra minna,
það land sem mér hló á bernsudögum,
er sál min drkkk af helgum hetjusög-
um
frá Hálegg upp til Gríms ins loðin.
kinna.
Mér finnst ég sjái móður minnar
móður,
jeg máilð þekki, svip og alla drætti;
hér ómar alt af helgum hörpuslætti,
jeg hlusta til af djúpri undran hljóð-
Menningarsamband Islands og
Noregs á lýðveldistímanum er alveg
dæmalaust í sögu þjóðanna. Að visu
var Island aðallega veitandi, og Nor.
egur aðallega þiggjandi í þeim við-
skiftum. En þó gleymist oss íslend-
ingum altof oft, að Noregur tók á
sinn hátt þátt í bókmentasarfi voru í
fornöld. Norðmenn veittu oss á-
heyrn. Konungarnir og höfðingj.
arnir í Noregi höfðu hinar mestu
mætur á kveðskap og sagnaskemtun
Islendinga og hvöttu íslenzk skáld og
fræðimenn til starfa með fégjöfum
og öðrum sæmdum. Hinar fornu ís-
lenzku bókmentir hefðu aldrei orðið
svo auðugar og öflugar sem raun
varð á, ef vér hefðum ekki átt Nor.
eg að bakhjalli. Kvæði og sögur
voru útflutningsvara frá íslandi all-
an lýðveldistímann, en markaðurinn
í Norgi var viss og óbrigðull. Og
þetta einstaka menningarsamband
þjóðanna var mögúlegt aðeins vegna
þess, að þær voru báðar einnar tungu.
Og hvort telja nú Norðmenn, að Is.
lendingar hafi orðið þeim að meira
liði meðan þeir voru sjálfstæð þjóð
eða eftir að Hákon gamli hafði kom.
ið fram ráðum sinum við þá, og ls-
land var komið í pólitískt samband
við Noreg? Hvað græddu Norðmenn
á því sambandi, sem til frambúðar
væri? Aftur á móti glötuðu Islend-
ingar mörgu og miklu, þó að ég sé
raunar ekki þeirrar skoðunar, að sá
afturkippur, sem kemur í
íslenzkar bókmentir um 1300 stafi af
hinu pólitíska sambandi við Noreg.
Til þess hygg ég að liggi ýmis önnur
rök, og fyrst og fremst þau, að öllu
er skapaður aldur í þessum heimi,
andlegum heyfingum ekki síður en
öðru. Gúilaldartímabili íslenzkra bók
menta lauk, þegar lindirnar voru
þrotnar, skeiðið runnið á enda.
Hin pólitiska sameining Noregs og
Islands 1262 er ekki hinn sorgleg-
asti viðburður í Islandssögu, þó að
flestir Islendingar munu líta svo á.
Norðmenn hafa oft lýst gremju sinni
yfir því er þeir “mistu” ísland í hend
ur Dönum 1814. En vér höfðum þá
mist miklu meira, vér höfðum mist
Noreg úr málfélagi við oss í hendur
Dana, og hygg ég að það sé allra
sotglegasti viðburðurinn í sögu ís-
lands. Vér höfðum þó selt Norðmönn
um öflug vopn í hendur til varnar
hinni sameiginlegu tungu vor og
þeirra, — heilar bókmentir, einu þjóð
legu bókmentirnar, sem þá voru til á
Norðurlöndum. En alt kom fyrir
ekki. Til þess lágu auðvitað eðlileg-
ar orsakir, eins og til alls, sem ger-
ist, enda tjáir ekki að sakast um orð-
inn hlut. En þá, og ekki 1814, brast
sambandið milli íslands og Noregs
það eina samband, sem var nokkurs
virði og til ómetanlegs gagns fyrir
báðar þjóðirnar. Siðan hefir Noreg
ur verið íslenzkum anda lokað land.
Síðan höfum vér orðið að mælast ein
ir við hér i úrskerinu, og er það hið
stórfelldasta afrek Islendinga, að þeini
féll ekki allur ketill i eld, er einskis
stuðnings var von frá Noregi, heldur
héldu einir uppi merkilegum bók-
mentum, sem engar aðrar þjóðir litu
við og sízt Norðmenn. Það tjáir ekki
að láta eins og maður viti ekki af
þessari hörmulegu ráð viðburðanna.
Kristjanía heitir nú að vísu Osló eins
og fyr á dögum, en þrátt fyrir það
verður Islendingur, sem kemur þang.
að, að tala dönsku til þess að gera sig
skiljanlegan.
Vér Islendingar megum muna
tvenna tímana. Þegar Danir um
niiðja 19. öld og raunar lengi sið.
an 'þverneituðu að viðurkenna is-
lenzk landsréttindi, og Norðmenn um
sömu mundir gengu í berhögg við
allan söguelgan sannleika og gerðu
hverja tilraunina á fætur annari til
þess að kasta eign sinni á fornis.
lenzkar bókmentir, þá voru kaldar
hyggjur Islendinga til frændþjóða
sinna. Danir þóttust eiga landið,
Norðmenn bókmentirnar. En nú er
norsk sagnritun komin í alt annað
horf, svo að heita má, að nú eimi
litið af fornum ójöfnuði. Qg 1918
viðurkendu Danir sjálfstæði Islands
svo eindregið og afdráttarlaust, að nú
er fullkomlega bundinn endi á öll
deilumál vor og þeirra. Danahatrið
á Islandi, sem menn höfðu raunar
gert alt of mikið úr í Danmörku,
hvarf í einni svipan úr sögunni, þeg-
ar þessi viðurkenning fékst. Og von
andi hefir íslendingahatrið í Dan_
mörku farið sömuleið. Að minsta
kosti er þaðvist, að framkvæmd sam
bandsJaganna hefir farið svo vel af
stað, að vér íslendingar höfum mikl
ar vonir um, að sambúðin við Dani
verði jafn gæfusamleg á komandi tím
um sem hún hefir verið oss erfið á
liðnum öldum. Afstaða íslendinga til
frændþjóða sinna hefir því breyst
svo mjög til batnaðar á síðustu tím.
um, að það hefði þótt mikil fyiirsögn
fyrir fáeinum áratugum.
Þess vegna hefir hjal sumra
norskra blaða um, að íslendingar
muni tilleiðanlegir til þess að ganga
í pólitískt samband við Norðmenn,
komið mönnum algerlega á óvart úti
hér. Það er óhætt að fullyrða, að
er.ginn maðttr hér á alndi hefir látið
i ljós slíka ósk eða tilhugsun. Enda
hafa Islendingar nú ærið annað að
starfa en að hlaupa út í stórpólitiskt
æfintýri. Vér erum smáþjóð í stóru
landi, tæpar 100,000 manna á 100,000
fer. km. Slíkt hlutfall milli stærðar
lands og þjóðar er háskalegt. Vér
verðum á komandi tímum að beita öll
um vorum kröftum í þá átt að gera
oss þetta örðuga land undirgefið.
Þjóðmálefni vor eru nú og flest á þvi
reki, að ekki mun af veita, þótt vér
snúum oss að þeim, ótruflaðir af öll-
um draumórum. Stórfengleg verkefni
bíða vor á öllum sviðum. íslenzkur
landbúnaður er framfaralítill, —
vinnufólksekla, hátt kaupgjald og
margt annað stendur honum fyrir
þrifum. öllum Islendingum hlýtur að
vera Ijóst, að það er hin mesta höf-
uðnauðsyn að rétta við hag landbún.
aðairns, því að ef bændamenningin
fer forgörðum, þá verður ekki mikið
eftir af íslandi. Sjávarútvegur vor
hinn nýi, togarútgerðin, er enn í
bernsku og þolir ekki mikil áföll enn
sem komið er. Stjórnarfar vort er
svo óheilbrigt, að óhugsandi er ann-
að en að hér fari í hönd hörð bar.
átta til þess að gera þjóðinni það
nokkru samboðnara en það nú er.
Skuggahliðar þingræðisins hafa gert
vart við sig hjá oss, ekki síður en í
öðrum þingræðislöndum. Hér er ekki
staður til þess að fara ferkar út í
þá sálma, en allir hugsandi Islending-
ar munu nú asmmála um, að við svo
búið geti ekki lengi staðið. Menta-
mál vor eru öll í ólagi, og er hætt við
að torvelt reynist að koma þeim í
sæmilegt horf. I þeim efnum verð-
um vér þess tvenns að gæta, að vernda
hina innlendu menningu fyrir óholl-
um áhrifum utan að, en hafa þó um
leið sem traustust menningarsambönd
við aðrar þjóðir, bæði Norðurlanda.
þjóðirnar og stórþjóðirnar. I raun og
veru hafa íslendingar meira stórræði
íhug, en flestar aðrar þjóðir. Vér
dirfumst þess, svo fámennir sem vér
erum, að halda uppi sjálfstæðri þjóð-
menningu, en keppum þó beint út í
straumiðu heimslífsins. Vér þoldum
furðu vel einangrun liðinna alda,
þótt sorglegar menjar hennar sjáist
ennþá, hvar sem litast er um í þessu
litla þjóðfélagi. Nú er spurningin:
Verðum vér menn til þess að stand-
ast strauma hins nýja tíma? Fer ekki
alt á flot hér? Flosnum vér ekki upp
af andlegri föðurleifð vorri? Til þess
að svarið við þessum spurningpim geti
oiðið svo sem vér mundum kjósa, er
ekkert annað ráð, en að menta þessa
þjóð betur, en nokkur þjóð er ment-
uð. Það er býsna langt frá, að svo
sé nú sem stendur. En takmarkið
má ekki vera lægra! Vér höfum
minna bolmagn en allar aðrar þjóðir,
og það getum við ekki bætt um með
neinu öðru, en að menta hvern ein-
stakling þjóðfélagsins, bóndann, sjó.
manninn og embættismannnin, betur
en annarsstaðar tiðkast. Það verð-
ur oss enginn hægðarleikur, en þó
eigum vér svo traustan grundvöll inn
lendrar menningar að byggja á, að
vér ættum að geta komist langt áleið-
is
Slik eru umhugsunarefni og á-
hyggjuefni Islendinga um þessar
murtdir. En hitt er oss fjarri skapi,
að hyggja á nýjungar í utanríkispóli-
tíkinni. Vér munum vissulega aldrei
gleyma frændsemi vorri við Norð-
menn. Engar erlendar bókmentir
hafa átt slíkum vinsældum að fagna
og gert slíkt gagn ihér á landi, sem
þókmeaitir Norðmanna á 19. og 20.
öldinni. Allir Islendingar vona að
viðskifti milli landanna verði æ meiri
og meiri og vinsamlegri með hverju
ári sem líður. Þess vegna hefir hið
nýja skipasamband við Bergen vakið
almelina og óblandna ánægju hér á
landi. En ef einhverntíma verðu
reynt i fullri alvöru að framkvæma
drauma sumra Norðmanna um endur
reisn Noregsveldis hins forna, þá er
hætt við að Mörlandinn reynist tóm
látur enn sem fyr. Mér minnumst þá
þess, að Norðmenn eru ekki ein-
göngu frændur vorir, heldur einnig
vorir skæðustu keppinautar. Og ótil-
neyddir munum við aldrei gera póli.
tískt samband við þá.
— Skimir.
Islenzkir listamenn
í París.
Á hinni heimsfrægu almennu lista-
sýningu í París, sem opnuð er ár
hvert í byrjun nóvember, er í fyrsta
sinn í ár tvö verk eftir íslenzka lista-
menn.
Nina Sæmundsen sýnir þar mynd,
er hún nefnir “Móðurást.” Þá hef-
ir Gunnlögur Blöndal fengið að sýna
þar málverk eitt eftir sig. Er það
iandlagsmynd úr nágrenni Neapel.
Nína hefir dvalið um hríð i París,
og stundað þar list sína. Hpfir hún
fengið tilboð um að fá atvinnu þar i
borginni við aðgerðir á styttum, sem
eru á torgum úti og eru orðnar veð_
urbarnar.
Gunnlaugur hefir verið erlendis nú
nálega tvö ár, sumpart í París, en all-
lengi í Italíu. Er hans von hingað
heim í vetur. Hefir hann einkum
lagt stund á andlitsmyndir, eins og
kunnugt er; enda orðinn snjall við
þær, er hann fór að heiman.
♦}*
♦!♦ Nýjar vörubirgðir Timbur, Fjalviður af öll- ♦♦♦
------------------—------ um tegundum, geiréttur ♦>
♦> og allskonar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar. ♦*■♦
"V- '-'fe ttUOXWHU* UVSAAJ. »ViliU*VU t *A VAA WU Ö‘UbbUl. ♦
♦♦♦ ♦♦♦
Komið og sjáið vörur. Vér erum ætíð fúsir að ♦♦♦
X sýna, þó ekkert sé keypt. ♦♦♦
♦♦♦ TheEmpire Sash & Dood Co. ❖
T
▲Ti
♦*♦ HENRY AVE. EAST
X
T
♦:♦
Limited
WINNIPEC. y
^♦♦♦-♦♦♦♦♦^♦^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^♦♦♦^
vy v^v vy v^v v^v v^v vy vy T^T vy
f
f
i
f
f
f
V Sím
<♦
KOL! - - KOL!
HREINASTA og BEZTA TEGUND KOLA.
Bæði til HEIMANOTKUNAR og fyrir STÓRHÝSI.
Allur flutningur með BIFREIÐ-
Empire Coal Co. Limited
N 6357—6358 603 Electric Ry. Bldg.
f
f
♦♦♦