Heimskringla - 28.01.1925, Síða 6

«. BLAÐEIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. JANUAR 1925.
“Litla stúlkan Ha
SAGA EFTIR L. G. MOBERLY.
Sigmundar M. Long þýddi.
“Litli, hughreystandi engillinn minn”, sagði
han nmeð titrandi róm, en mesti gremjusvipur-
inn hvarf af andliti hans.
“Ef svo færi, að það komi nokkumtíma fyr-
ir, að mér liði þolanlega, þá hlýtur það að verða
af þínum völdum, litla vina mín. En — ”.
Hann þagnaði snögglega.
“Nú vil ég fenginn verða einn, Sylvía. Eg
þarf að reyna að sansa mig, og athuga kringum-
stæðumar, — og til þess þarf ég að vera í
næði.”
íu litlu, sem mögulegt er að fá”, sagði hann
form&lalaust og blátt áfram. “Það voruð þér,
sem frelsuðu hana, og mér datt í hug, að þér
gætuð máske sagt mér meira um ætt hennar
en nokkur annar. Er það satt, að þessi Her.
mann Miller, sé sami maður og prins Dam-
ansky”?
“Já, það er satt, hann gengur undir ýmsum
nöfnum, eftir því sem honum sýnist viðeigandi,
þegar hann vinnur með stjórnleysingjum, eða
þesskonar, þá kallar hann sig Miller. Þegar
fhann vinnur fyrir hina leynilegu rússnesku
lögreglu, — sem hann gerir oft — þá er hann
prins Damansky, ííkur stjórnmálamaður, sem
hatar og ofsækir alla stjórnley'singja. Eftir alt,
sem hann hefur aðhafst, hika ég ekki við að
segja yður, hver hann er”.
“Getið þér sagt mér, hvaða samband var á
milli móður Sylvíu og hans”?
“Nei, það get ég ekki. En ég ímynda mér,
að hún hafi verið kona hans, — því, heföi hún
ekki verið það, er ólíklegt að hann hefði gefið
henni þenna umtalaða gimstein”.
“Eftir því er það sannfæring yðar, að þessi
fantur, þessi óhemja, sem ekki mundi hafa hikað
við að myrða saklaust barn, einungis til að
svala hefndargirni sinni, sé — faðir liennar?”
“Það er réttmæt skoðan yðar, að þessi mað-
ur svífist einskis, til að koma fram vilja sínum,
— hvert heldur það er fyrir ávihning eða hefnd-
argirni, og viðvíkjandi hinni spurningunni, er ég
hérumbil viss um, að það verður einhverntíma
opinbert, að Sylvía er dóttir hans.
Gifting ungfrú Grace Cardew, vakti mikið
umtal og eftirtekt, og fyrstu vikurnar í það
minsta, var það aðalumtalsefnið í mörgum sam-
kvæmum í London. Nokkrir sögðu, að þetta til-
tæki ungfrú Cardew hefði komið alveg flatt upp
á þá. Aðrir uppástóðu, að þetta sérstaka dálæti
með þennan háborna útlending, sem nefndist
Hermann Miller, hefði verið alt of áberandi, til
fara þegjandi framhjá. En allir löstuðu hana
vægðarlaust, fyrir meðferðiha á hinum riddara-
lega, velhugsandi og vinsæla Giles Tredmann. í
það heila tekið, var það illa gert af henni, að
draga hann á tálar, og með slíku samvizkuleysi
og undirferli, það má segja frú Cardew það til
heiðurs, að hún var jafnreið og eyðilögð yfir hegð
an dóttur sinnar, og aðrir, og það voru hrein
sannmæli, er hún sagði, að hin hastarlega gift-
ing Grace, hefði komið yfir sig sem elding úr
heiðskíru lofti. Hún varð nú að taka við öllu
annríki og óþægilegheitum, sem af þessu leiddi, I beið hans heima í búsinu, sem fyrir mánuði síð-
senda brúðargjafir ,til baka, senda mótboð til j ann hafði verið þögult og leiðinlegt ungs manns
gestanna, svara ótalmörgum bréfum — í fáum ! aðsetur. Það var aðeins ein vika síðan Rósa
orðum sagt, — hún varð að taka á móti öllum j og hann komu til baka úr brúðkaupsferð sinni,
þeim ónotum og niðurlægingu. sem hefði átt að j og honum fanst þegar oröinn allmikil breyting
18. KAPÍTULI.,
Það var kyrr og mjög heitur dagur í sept-
embermánuði, og Hugh Berners kom gangandi
eftir stéttunum utan við forstaðinn, á leiðinni
til heimilis síns, af og- til stóð hann kyr, og yf-
irvegaði hinn gullna vestlæga himin, og sökti
sér niður í friðsæla drauma um gæfuna, sem
koma niður á Grace sjálfri. En hún hafði séð
um, að fjærlægast eins mikið og hún gat, alla
sína fyrverandi umgangsvini, og athugasemdir
á litla húsinu hans; jafnvel uppskurðarstbfan
hans, sem áður hafði yerjð leiðinlegasta her-
bergið í húsinu, hafði tekið miklum sfakkaskift-
þeirra, og eftir aö hún var farin, uppgötvaði frú um til hins betra, og dagstofan hjá Rósu
CardeW, að hún hafði tekið með sér alt það, sem
ætlað var til brúðkaups hennar og Sir Giles; —
fannst honum óviðjafnanleg.
Meðan hann stóð þannig eitt augnablik, og
það var alt undirbúið með einstökum klókind- íagði niður fyrtr sér, að nú sæti hún inni í dag-
um. Til að vekja engann misgrun, hafði hún j stofunni og biði hans og svo hlypi hún á móti
smá-m saman pakkað eigur sínar niður í papp- j honum, þegar hann kæmi inn, með augun Ijóm-
öskjur, og komiö þeim til saumakonu sem var \ andi og á'Starroða á öllu andlitinu og það vár því
kunningi hennar, og þar var það síðan útbúið til ííkast sem hann hikaöi við að slíta sig frá þess-
ferðarinnar. En enginn vissi að Hermann Miller
hafði einsett sér að flytja hana burtu daginn áð-
ur en brúðkaup hennar og Sir Giles Tredmann
var ákveðið; það svalaði hefndarþorsta hans, að
láta Giles tæma bikar sorgar og niðurlægingar
til botns, — hann skyldi, eins og hann komst að
orði, engrar vægðar þurfa að vænta; þessi vondi
ari indælu leiðslu, liann yfirvegaði himininn
purpuralitann, sem honum fanst endurspeglan
af hans eiginn gæfu og gleði, og liann andaði
að sér í djúpum sogum hreina loftið dreymandi
ofraun um það augnablik, sem nú var í nánd, er
hann tæki hana í faðm sinn og kysti mjúku var-
irnar hennar. Var nokkursstaðar til blíðari feg-
verknaður fórst þó fyrir að nokkru leyti, þegar urri Gg yndislegri kvenmaður, en unga konan
Rósa kom í ganginn, og hindraði hann frá að hans?
granda Sylvíu, — og framkoma hennar olli því,
að hann neyddist til að hafa sig burt frá Eng-
landi með Grace, viku fyr en hann ætlaði sér.
Enginn var áhyggjufyllri yfir þessu sem fram fór
en Rósa sjálf, og þegar Hugli reyndi að hug-
hreysta hana, með því að frændi hennar, sem
hafði verið hennar vondi andi á lífsleiðinni, væri
nú með fullu og öllu út úr sögu hennar, þá
hristi hún að eins höfuðið.
“Þér þekkið hann ekki eins vel og ég”, svar-
aði hún. “Eg trú því ekki, að hefnigjarnari mað-
ur sé til en hann. Hann hvorki gleymir eða fyrir-
gefur, það sem ég hefi gert og hann hefir sína
hjálparmenn alstaðar.”
“En þegar þú ert oröin kona mín, þarftu ekki
að óttast hann, eða meðhjálpara hans”, svaraði
Hugh viðkvæmur, “þá ertu sem ensk kona, —
losnuð úr þeim bragðavef, sem þú hefur léngi
verið flækt í, — ég reyni að gæta að elskunni
minni”.
Efi hún bara titraði við hans ástúölegu orð-
um, og hristi höfuðið á ný með á-hyggju yfir-
bragði.
“Sir Giles vill gjarnan tala við mig”, sagði
hún eftir nokkra þögn. “Hann er að hugsa um
að fara til Indlands, og langar til að vita, hvaða
samband er á milli frænda míns og Sylvíu, og
hvers vegna frændi minni geri kröfu til gim-
steinsins, sem móðir Sylvíu gaf henni”.
“Getur þú frætt Sir Giles um þetta?”
“Nei, í raun og veru veit ég ekki neitt. Eg
get einungis sagt honum f>að sama, og ég sagði
þér.”
Þetta gerði hún daginn eftir.
Þegar Giles og hún sátu saman í dagstof-
unni hjá Stansdale, hrygði það hina ungu stúlku,
að sjá hvað þessi viðburður hafði lagst þungt á
hann; hann sýnist vera tíu árum eldri. Dögum
saman gat hún ekki gelymt hve dapur og ang-
urvær hann var á svipinn. Hann talaði hratt,
og eins og í hálfkæringi, eins og hann óttaðist
að koma nærri einhverjum streng, sem snerti
harma hans.
“Áður en ég fer til Indlands, vil ég reyna
að útvega mér allar þær upplýsingar um Syl-
Loksins hélt líann áfram, og sneri á göt-
una, sem lá heim að húsinu. Ætli nokkur mað-
ur sé til í heiminum sem er farsælli en ég? hugs-
aði hann, þegar hann opnaði garðshliðið og
gekk heim að húsinu. Þegar hann kom inn í
ganginn, flautaði hann þrjár hendingar, sem var
fln,erki um, pð hann væri kominn heim, en
það kom ekkert svar frá Rósu; hann stansaði
snöggvast í ganginum'Og hlustaöi eftir fótataki
hennar eða málróm. Honum kom það undar-
lega fyrir, hve kyrt var í húsinu. En í sömu svif
um fór eldastúlkann að syngja við vinnu sína, j
þá langaði honum helzt til að skipa henni að
hætta, því þéssi gamansöngur var svo skerandi
mótstæða við þöngina í húsinu í kringum hann,
og er hann gekk inti í uppskurðarstofuna, var
lians yfirdrifna gleði mjög mikið dofnuð.
“Hún hefur gengið út”, hugsaði hann, “og j
ég má ekki lieldur ætlast til, að hún sé altaf hér,
þegar ég kem úr læknisferðum mínum, við verð-
um smásaman að venja okkur við hversdags-
lífið í hjónabandinu, og þó hún þessa fáu daga,
hafi verið heima þegar ég kom heim, er ekki þar
með sagt, að svo verði æfinlega”.
Hann reyndi að blístra meðan hann opnaði
bréfin, sem biðu hans, en það vildi ekki heppn-
ast, og hann gat ekki fengið sig til að byrja á
neinu sérstöku. Frá* uppskurðarherberginu,!
gekk hann inn í dagstofuna, sem honum fanst j
nú svo eiðileg, af því Rósa var þar ekki, hann
sneri til baka gegnum uppskurðarherbergið, það |
an inn í borðstofuna, og svo upp í svefnherberg j
in, en alstaðar var tómt; kona hans var hvergi
í húsinu, þar afleiðandi fanst honum' það
eyðilegt, ánægjulaust og einskis virði, hann hugs
aði um hvert hann ætti að fara út og mæta
henni, en svo hafði hann engann grun um í
hvaða átt hú hefði farið, og hló svo að vanstill-
ingu sinni. Hann kallaði ofan í eldhúsið |til
einnar af stúlkunum, og spurði hana, hvert hún
vissi um hvenær frú Berners væri væntanleg
heim.
“Frú Berners hefur ekki farið út,Sir”, svar-
aði stúlkan, “hún var í dagstofunni um te-tím-
ann, og hún sagðist ætla að vera inni þar til þér
kæmuð.”
“Vera inni þar til ég kæmi heim? En hvar í
heiminum var hún þá? í garðinum? En hvað
hann var einfaldur — auðvitað var hún í garð-
inum, þessa fögru kvöldstund, — og hann flýtti
sér að glugganum í uppskurðarherberginu, og
kallaði á konu sína með sínum þunga róm, sem
hlaut að heyrast miklu lengra, en eign ^xans
náði. En aðeins bergmálið af hans eigin rödd,
svaraði honum. Hann sá hvergi konu sína í
hvíta kjólnum þar sem hún var vön að sitja í
laufskálanum úti fyrir glugganum hans, jþað
voru enn blómstrandi rósir í bogaganginum, og í
beöunum á grasstéttinni, og meðfram girðing-
unni stóðu há*ar stokkrósir með öllum litum,
rauðar, gular, bleikar o. s. frv.
“Rósa!” hrópaði hann á ný, og gekk svo nið
ur ganginn milli stokkrósanna, fast ákveðinn að
rannsaka hvern krók af ríki sínu Við endann
á garðinum var hlið sem lá út að engjunum, og
þegar Hugh kom þangað, sá* hann að það var
opið, og rétt utan við garðinn, undir girðingu,
sem lá meðfram enginu, lá hvítklædd persóna
hreyfingarlaus, og er hinn ungi læknir sá þetta,
|rak hann upp hræðsluóp og- kraup á kné, —
j þarna lá kona hans meðvitundarlaus og ekki
! annað sjáanlegt, en hún væri dauð, með stór-
! ann blóðblett á.hvíta kjólnum. Andlitinu sneri
hún móti himninum, gullituðum. Aðra hendina
! hafði hún rétt frá sér, eins og til varnar, hin
hendin lá niður með hliðinni á henni. Augun
' voru lokxið, eins og hún væri dauð. Á hinu
fyrsta skelfilega augnabliki, hugsaði Hugh að
hún væri dáin, örvinglanin svipti hann að
j mestu ráðinu. Eins og af vana laut hann nið-
ur að henni til að sjá hvað þetta var, sem hún
hafði orðið fyrir. Hann tók um úlnliðinn á
henni og fann að lífæðin sló, að sönnu — en
veikt og óreglulega, við þá* uppgötvan fór stór-
kostleg skapbrigði gegnum hann, sx’o hann skalf
eins og laufblað. En það var honum ekki eig-
inlegt, að láta tilfinningar sínar til lengdar fá
vald yfir vitsmunum sínum og viljakrafti
og á næsta augnabliki var hann aft-
ur hinn rólegi og, skarphugsandi læknir, sem
með snöggum aðburðum, rannsakaði þessa með
vitundarlausu persónu, og fann það sem hann
leitaði eftir, lítið en djúpt sár á brjóstinu, eftir
eitt eða annað hárbeitt eggjárn.
Sú spurning kom lækninum í hug, hvernig á
því gæti staðið, að sárið hefði ekki drepið hana
á sama andartaki, — en hann h?tfði engann
tíma til slíkra athugarsemda. Fyrst og fremst.
var nauðsynlegt. að stöðva blóðrásina, og svo
eins fljótt og mögulegt væri að koma Rósu heim
til sína. Með stillingu og staðfestu sem sá mað
ur er mörg ár hafði æft sig í sjálfstjóríi, gerði
hann alt, sem honum kom til hugar svo kallaði
hann á aðstoðarmenn og var sjálfur með ag bera
konu sína meövitundarlausa inn í húsið; og var
húh lögö í rúmið. Sjálfur tók hann af henni
hvíta kjóliinn blóðuga og sýndi lienni sérstak-
lega nákvæmni. Þá uppgötvaði hann það sem
hann skildi ekki áður, — orsökina til þess, að
áverkinn varð henni ekki að bana á augna-
bliki. Um hálsinn á henni var gullfesti svo fín,
að hún sást ekki nema með aögætni. Við fest-
ina hékk medalíón, sem geymdi mynd af hon-
unx sjálfum, hixn hlaut að hafa legið á hjartanu,
og á henni var djúp rispa þar hafði oddurinn á
morðvopninu numið staöar, og varnað því, að
sárið yrði banvænt sem annars lxefði verið óhjá*
kvæmilegt. Hann kraup niður við hlið konu
sinnar og þrýsti vörunum að hennar hvíta and-
liti, en hjarta hans varð gagntekið af óútmál-
anlegri þaklætistilfinningu. Hann lagði með
innilegri viðkvæmni, höfuð hennar að barrni
sínum, og þegar brjóst hennar snerti barm hans,
lauk hún upp augunum og horfði á hann. Kvíð-
inn, sem rnátti lesa ái andliti hennar, hvarf á
svipstundu, fyrir takmarkalausri hugsvölun og
ánægju, hún stundi lítilsháttar og lagði höfuðið,
enn fastara að honum.
“Þú veröur innan skamms frísk aftur, bless-
uð rósin mín,” hvíslaði hann blíðlega. “Ligðu
nú hreyfingarlaus, og reyndu ekki að tala”.
“Eg sagði þér að þetta mundi hann gera”,
hvíslaði hún, og þreifaði eftir hendinni á hon-
um, og kvíðans varð á ný vart í augum hennar.
“Hann gleymir aldrei — fyrirgefur aldrei”.
“Heldurðu — ”, byrjaði Hugh, en hún hélt
áfarm með hröðum rómi, eins og hún hefði ekki
tekið eftir orðum hans.
“Hermann ætlaðist til, að ég væri drepin, —
það vissi ég, þegar ég sá Michael við garðshlið-
ið”.
“Michael?” spurði Hugh, og hún hélt á-fram.
“Já, Michael — hann er vinnumaöur Ber-
manns, — hann hjálpar honum í öllu, — ég stóð
við garðshliðiö — og ég sá hann úti á enginu,
— hann stóð þar og horfði á mig, — tillitið var
svo grimdarlegt — og eg varð hrædd”.
Það dró niöur í henni, og Hugh helti styrkj-
andi meðali á varir hennar, og bað hana að hvfla
sig um stund, og láta það sem eftir væri bíða þar
til hún fengi meiri krafta.
“Eg — vil helst segja þér það strax”, sagði
hún með veikum róm, “Eg vil að þú fáir að vita
það, þegar ég sá illmenskusvipinn á Michael, og
glottið, vissi ég að hann var kominn til að gera
mér ilt, ég reyndi að hlaupa inn í garðinn; —
eg r— hljóðaði hátt, og — kallaði á þig, þó að
ég vissi að þú varst ekki heima, — en hann hló»,—
djöfullegan hæðnishlátur, og hljóp hann að
mér, og ég sá að hann var með eitthvað í hend-
mni — svo lagði hann til mín, — og meira man
ég ekki, — það var svo dimt og kalt, — svo kalt
— svo dimt — ”.
Það fór um hana hrollur, þegar hún talaði
þessi síðustu orð, sem voru næstum óskiljanleg,
svo luktust varirnar saman og hún varð með-
vitundarlaus.
Það liðu margir dagar, áður en Rósa var fær
um að segja greinilega og í samhengi frá þþví
sem henni hafði mætt, hún talaði mjög svo mik
ið, en það var mest ráðleysisrugl, hún sagði
hvað eftir annað ýmsa kafla úr æfisögu sinni;
um samvinnu Millers og hennar, um staði og
fólk, sem hún hafði þekt, en mest talaði hún
um Hugh, þó hún þekti hann og horfði á hann,
eins og hann væri ókunnugur var þó eins og mál
rómur hans og snerting gerði hana rólegri. Hún
var aldrei eins hæglát, eins og þegar hann sat
hjá henni og hélt um hendina á henni. Allar
rannsóknir um Michael urðu til einkis. Hann var
horfinn, með þeirri kænsku og snarræði, sem
verðug var fyrir betri málstað. Húsið á Gra-
liam stræti, þar sem Hermann og lagsmenn hans
höfðu ráðstefnur sínar, var alveg tómt, þegar
lögreglan kom þangað, húsgögnin voru á sínurn
stöðum, en mennirnir voru sporlaust horfnir.
19. KAPÍTULI.
1
“Leikur forlaganna”, þetta varð Giles Tred-
mann að orði, er hann einn morgun í maímán-
uði las svohljf'vbandi, fréttagrein í dagblaðinu:
“Mjög sorglegur viðburöur átti sér stað í
gær á þjóðveginum, millum Aix les Baines og
Chambery. Prins Damansky sat í bifreið sinni
og keyrði ákaflega hratt, fyrir einhverja óskilj-
anlega orsök víxluðust hjólin og vagninn rakst
á tré meðfram veginum, og farþegarnir köstuð-
ust út á sléttuna. Prinsinn fékk hætthlegan á-
verka, vonlaust að honum þatni. jKona hans,
sem sat hjá honum fékk lítil meiðsli, en vinnu-
maður þeirra dó samstundis.”
Tredmann lagði blaðið frá sér, þungt hugs-
andi. Alt sem hann þekti kringum litla húsið
hans í Indlandi, hvarf frá augum hans. Hann
heyröi ekki málæðið í vinixufólkihu í eldhúsinu,
og þar í kring, eða fuglakvakið, sem fram að
þessu hljóixiaði fyrir eyrum haixs. Fyrir sálar-
sjón hans lá þjóðvegurinn, hvítur og beinn, með
engi og haglendi til beggja hliða, en lengra x
burtu fögur fjöll, sem gnæfðu við heiðbjartann
himininn. Eftir veginum, næstum hulinn í ryk-
skýi, kom stór, svört bifreið, með óvenjulega
mikilii ferð, og hafði dauða og eyðileggingu í för
með sér, hann sá svo greinilega þennan viðburð
allann: svörtu bifreiðina, hest-vagninn litla, sem
lá mölbrotiixn á* brautinni, hið myrka og illmann-
lega andlit bifreiðareigandans. konuna meðvit-
undarlausu, með sitt fagra hvíta aixdlit, þaixn sá
j þetta ait svo gjörla, eins og hann hefði horft á
jþað í spegli, og aftur tautaði haixn: “Leikur for-
jlaganna. Það leit svo x'xt, sem réttlæti Guðs hefði
fullnægt því sem mannleg réttvísi gat. ekki. Allar
|tilraunir til að finna manninn, sem rændi Sylvíu
litlu, höfð uveríð árangurslausar. Miller, eða
prins Damansky, — eða hvað rnörg önnur nöfn
það var, var ómögulegt að segja, — þau voru öll
eins og horfin af yfirborði jarðarinnar. Fréttirn-
ar sögðu, að hann hefði sézt hér eða þar. í
Berlín, í París, Monte Carlo, Róm — en fréttun-
unx ber aklrei saman, og þó frú Cardew fengi
bréf frá Grace, gaf hún aldrei upp heimili sitt, og
póstmerkin voru eins óáreiðanleg og fréttirnar,
og ixx'x var þessi maður dauðlega nxeiddur, máske
þegar dauður, og Grace þá' ekkja. En það furð-
aði Giles stórkostlega, að, sú hugsun hafði engin
áhrif á hann. — Grace hafði drepið ást hans dag-
inn senx hún sveik hann!
“Aumingja konan — aumingja konan”, var
alt sem hann gat sagt.
Hér um bil hið sanxa varð Hugh Bemers að
orði, þegar hann á sínu enska heimili, las fregn-
ina um þetta bifreiðarslys, og með mestu var-
kárni sagöi hann konu sinni tíðindin.
“Ó, Hugh! hrópaði hún. “Ef hún elskar Her-
mann eins innilega og ég elska þig, aumka ég
hana stórkostlega. Hún fór illa með Sir Giles,
en hún elskaði Hermann, og nú sár-voi'kqnni ég
henni, að sjá manninn sinn deyja svo voöalega,
__Huglx, það gæti gei’t mann vitlausann”!
“Eg vil ekki segja, að hún verðskuldaði þessi
hræðilegu forlög”, svaraði Hugh dinxt. “En þegar
ég hxxgsa um, hvað aumingja Sir Giles var nið-
urbeygöur" þegar hún var strokinn með þessur*.
manni, þá á ég bágt með að aumka hana, og
ég vona þú ætlist ekki til, að ég hafi meðlíðan
nxeð þeim nxanni, sem reyndi það sem liann gat,
til að láta drepa þig”, bætti hann við og brosti.
“Eg er nú svo farsæl, að mér finst nxig langa.
til að fyrirgefa öllum alt”, svai’aði hún, og lagði
hendina í hönd manns síns, er hann laut niður
að henni í stólnum”. Og Hugh, eg get ekki stilt
mig um áð hugsa til þess, að þrátt fyrir alt, sem
hefur komið fyrir síöan, þá var hann góður við
mig, þegar ég var lítil, og móðir mín elskaði
hann.”