Heimskringla - 15.04.1925, Blaðsíða 6

S. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 15. APRIL, 1925.
A læknisheimilinu.
— E F T I R —
GRACE S. RICHMOND.
Jóhannes Vigfússon þýddi.
Red kom aftur tuttugu mínútum eftir þrjú.
Sjúklingurinn var betri og hann fól Buller á
hendur að annast um hann. Amy kom líka
með honum, þó hún hefði beðið um að mega
vera kyr hjá sjúklingnum.
“Og vera ekki viðstödd giftingu mína”, hróp-
aði Burns glaður. “Mér mundi ekki finnast að
ég væri reglulega giftur, ef þér værið ekki við-
staddar”.
Hún brosti og fór með honum.
“Nú er alt eins og á að vera, pabbi og
mamma”, hrópaði hann, þegar hann kom inn
í sitt eigið herbergi, þar sem Bobby sat skrúð-
búinn af önnu, og hrópaði:
“Red! Loksins!” Svo sagði Anna, “alt er til-
búið, þú mátt leggjast strax í laugarstampinn.
Það má enginn holdskurðarlykt vera af þér,
þegar þú kemur úr honum aftur”.
Að seytján og háQfri mínútu liðinni var brúð-
guminn tilbúinn.
“Er nokkur holdskurðarlykt af mér núna,
Anna?” spurði hann og gekk til hennar.
Hún lagði handlegg sinn um háls hans.
“Þú ert sá bezti bróðir, sem til hefir verið, þú
hefir ilm sólar og ferska loftsins”, sagði hún
Hann hló og klappaði á> öxl hennar.
“Lofaðu því nú, Red, að ekkert í heiminum
skulii hindra þig frá að fara af stað með Ellen í
kvöld. Hún hefir tekið þessari töf með óvið-
jafnanlegri ró, en ég er aldrei viss um þig”.
“Eg lofa þér því, að hvert sem ég fer með
tröllinu næstu tvær vikurnar, skal Ellen verða
með mér, þegar presturinn er búinn að blessa
okkur.
* * *
Chester”, sagði Dick Warburton, þar sem
þeir stóðu og horfðu á aragrúa af brúðkaups-
gjöfum, “getur þú sagt mér hver gefið hefir þessa
músagildru. Er hún spaug?”
“Nei, hún er komin frá einum af Red3
tryggu vinum — hans eigin uppfynding. Og það
bezta er, að þessi uppfynding .gerði einn af mestu
slæpingjum af sjúklingum hans, að manni. Joe
Tressie fær einkaréttindi fyrir henni, og það er
líka Red að þakka. En þessi gildra er snildar-
lega gerð.”
“Nei”, sagði mágur Burns. Og þessi dem-
anta skrautgripur? Eg hefi ekki séð fegurri
steina.”
“Eg held hann sé frá Walworths. Þetta er
stórkostlegt safn, og mjög breytilegt — sko
þenna gólfdúk, með alla regnbogalitina og flór-
enska línið þarna og eldspýtnabaukinn — ”.
“Hann er frá Johnny Caruthers”, sagði lág
og blíð rödd bak við þá, “settu hann niður aft-
ur með varúð, hr. Chester minn”.
Brúðirin stóð bak við þá ásamt manni sín-
um, og horfði jafn ánægð og hann á gjafimar,
sem báru vott um þakklæti.
“Eg sé að þú hefir gifst honum og sjúkling-
unum, Ellen”, sagði Richard Warburton hlæj-
andi. “Og það var hyggilegt af þér. Því þess
minna, sem hann veit um, að þú berð ábrýði til
þeirra--------”.
“Ábrýði! Dick, ég virði enga gjöfina jafn
mikils og þessa músagildru. Þú þekkir ekki
sögu hennar jafnvel og ég — en frammi fyr
mér er hún ímynd trygðar við skyldurnar!”
* # *
Það var orðið dimt þegar græna tröllið fór
að heiman. Johnny kveikti á lömpunum og leit
allhreykinn á fáganina, sem hann hafði unnið
við í fáeinar stundir.
Bifreiðin er ljómandi, Johnny. Mér er nauð-
I
ugt að fá bleytuklessur á hana”, sagði Buras.
Johnny brosti ánægður og leit til sólbyrgis-
ins þar, sem JSllen laut niður svo að Bob gæti
hnýtt bifreiðarblæjuna hennar.
“Þú hafðir nóg að gera, þegar ég kom heim
með hana í dag — og ég er hræddur um að
þú hafir fágað nokkuð af henni meðan þú varst
í sparifötunum. Hérna er nokkuð, sem þú get-
ur náð blettunum af þeim með”.
“Nei, nei, læknir”, sagði pilturinn. “Ekki í
kvöld. Eg gerði þetta fyrir yður og hana!”
Burns stakk peningunum í vasann aftur og
þrýsti hendi Johnny innilega.
“Þetta var enn þá betra”, sagði hann. “Kæra
þökk, Johnny. Eg þarf ekki að spyrja hvort
alt sé með?”
“Nei, þess þurfið þér ekki,” sagði Johnny
glaður.
Tröllið rann hægt að hliðinu, en ók hrað-
ara þegar út á þjóðbrautina kom.
“Nú erum við laus við alt og alla”, sagði
Burns. Við erum alein í heiminum. Þú getur
naumast skilið hvað þetta er fyrir mig. 1 níu
ár hefi ég hjálpað öllum, sem þurftu mín — ég
hefi næstum ekk haft eins dags hvfld. Fjórtán
dagar er ekki langur tími að fóma fyrir brúð-
kaupsferð — við skulum gera aðra, sem er
lengri, þegar við förum til Þýzkalands í haust.
En — í tvær vikur-------”.
Hann leit niður á hana og endaði setning-
una á vörum hennar, af því honum brást að geta
talað. Svo lét hann græna tröllið renna með
glöðum hlátri.
VIII. KAPÍTULI.
Græna tröllið hafði margar bleytuklessur
þegar það ók til hliðar frá þjóðveginum með far
þegana sína tvo, stórt koffort og ótal bögla.
Það var fimta aprflskúrin þenna dag, þó kl. væri
aðeins þrjú síðdegis.
Burns sté út úr bifreiðinni. Hann hafði
enga húfu; hún lá, eins og vant var, einhver-
staðar undir sætinu. Fallega, þreklega andlit-
ið var dökkbrúnt, og brúnu augun skinu undir
löngu, dökku augnahárunum.
“Nú skulum við láta skýlið vera opið,” sagði
hann. “Það væri að freista veiklulegum manni
að loka því. Það verður hagur”, — hann leit
gletnislega á andlit fylgdarkonu sinnar — “þeg
ar við komum til fimtíu kílómetra fjarlæga
skrifstofusteinsins, og það gerum við að fimm
mínútum liðnum — þá get ég hvatt mína ungu
brúðir, án þess að taka tillit til annars en lands-
lagsins fyrir framan mig”.
“Svo þú ætlar að kveðja hana”, sagði far-
þegi hans. Þetta gerði hana ekkert rólegri.
Þegar bifreiðin hélt áfram, dró hún blæjuna
til hliðar, svo höfuðið var aðeins hulið með
grænu hettunni. Og andlitið hennar, sem nú
var þakið roða eftir hina mörgu daga undir beru
lofti, tók óhikað á móti dropunum, sem féllu
niður úr loftinu.
' “Já, ég ætla að kveðja hana við þenna stein”
endurtók Bums. “Hún hefir veitt mér ósegjan-
lega ánægju í tvær vikur, og því skal ég aldrei
gleyma. En það er að eins kona mín, sem get-
ur leyst úr hinum breyttu kringumstæðum, sem
ófrávíkjandlega mæta okkur, þegar við kom-
um á gamlar slóðir aftur”.
“Ef að unga brúðirin á að verða eftir, býst
ég við að brúðguminn verði hjá henni? Þeim
hefir ekki komið mjög illa saman”.
Bums hló. “Eg hefi ekki áttað mig á því
fyr, að £g hefi komið fram, sem brúðgumi. Þetta
hefir verið indæll tími — — yfirburða indæll
tími, en---------”.
Hann þagnaði og hikaði við að enda setn-
inguna um leið og hann leit til hennar. Hann
vissi ekki að hann var búinn að því.
En hún vissi það og brosti til hans. “En þú
ert glaður yfir því að byrja á starfi þínu aftur”,
sagði hún. “Og það er ég líka”.
Hann varð léttbrýnni. “Guð blessi þig”,
sagði hann. “Fyrst það er þannig, get ég ekki
sagt hve glaður ég er. Eg er svo hress og end-
urnýjaður eftir þessa aðdáanlegu fjórtán daga,
að mig langar reglulega til að t nota krafta
mína aftur. Mér finst ég muni nú geta starfað
betur, en ég hefi nokkuru sinni áður gert. En
þess vegna hryllir mig við að sjá hinn fyrsta
sjúkling. Getur þú skilið það”?
Hún kinkaði kolli. “Það er eins og að kafa
niður í kalt vatn. En þegar einhver er kom-
inn út í það-------”.
“Já, þannig er það. Auðvitað, ef hann lægi
beinbrotinn á flötinni minni og það væri í
mínu valdi að frelsa líf hans, vildi ég ekki
hika við það. En hann verður naumast svo
áhugaverður. Annaðhvort þjáist hann af við-
loðandi magakvefi, eða það er kvenmaður, sem
ekki getur sofið án svefndufts. Og við slíkt
verð ég að venja mig öðru hvoru; mér er ekki
hægt að mæta þeim með hlýju viðmóti”.
“Já, þeir eru mjög aumkunarverðir þeir
sjúklingar, sem eru vel færir um að heimsækja
þig í skrifstofunni, en eru mjög þakklátir ef
þú hlífir þeim með því, er það ekki?”
Red Pepper hló. “Eg sé það fyrirfram, að
þú tekur málstað hinna ógæfusömu sjúklinga
frá byrjun. Jú, þeir eru þakklátir, en tilfellið
er, að ég get að eins lítið hjálpað þeim sjúkl-
ingum, sem ég er nú að hugsa um, því þeir
vilja ekki gera það, sem ég segi þeim. Og á
meðan þeir liggja ekki rúmfastir, svo ég eða
hjúkrunarstúlkan ráði við þá, haga þeir sér að-
eins eftir því hálfa af mínum ráðleggingum —
þeim helmingnum er þeim h'kar i— og skeyta
ekki um hinn, sem hefir meiri þýðingu. Og
seinna meir koma þeir svo og kvarta yfir því,
að sér batni ekki. En alt sem er leiðinlegt, vek
ur nýjan áhuga nú, þegar ég get flúið frá skrif-
I stofunni inn til minnar eigin konu, þangað sem
j enginn sjúklingur fylgir mér”.
Hún brosti , horfandi á stórt ský, sem
breyttist í mjög lítil ský, svo hinn blái himinn
og sólin sáust. “Eg vona að ég geti gert þetta
heimili okkar aðlaðandi”, sagði hún. “Þú manst
eflaust að ég hefi ekki séð tómu hefbergin?”
“Já, og mér hefir fallið það svo illa, þó að
þú segðir að þú vildir helzt hafa það þannig.
Hefði ég ekki haft svo afarmikið að gera, og
hefði ég þekt fegurðarsmekk þinn — eða ef
Winifred eða Marta hefðu getað lagað það — ”.
“Nefndu ekki slíkt. Það skal verða skemti-
legt að koma því í lag ásamt — ”.
Hann hristi höfuðið. “Taktu ekki mig með
í reikninginn. Eg fæ naumast tíma til ann-
ars, en að aka með þig til bæjarins, og láta þig
ofan úr vagninum fyrir utan búðirnar. Þú verð-
ur líklega að leysa þetta af hendi alein. Þú hefir
gifzt lækni, Ellen. Og þess vegna vil ég kveðja
brúður mína við fimtíu kílómetra steininn. Því
kona mín þarf að minsta kosti fimtíu daga til
að koma heimilinu í gott horf. Þarna er þá
steinninn”.
Hann minkaði hraðann, sneri sér svo að
konu sinni og spurði: “Ert þú leið yfir því að
koma hingað?”
“Nei!”
“Hvers vegna ekki?”
“Af því ég þrái líka að hafa eitthvað að
gera. Eg hlakka til að reyna að koma heimili
okkar í lag. Satt að segja held ég líka, að ég
vilji helzt gera það ein”.
Þau voru komin að steininum. Burns stöðv-
aði bifreiðina. Þau voru á þjóðbrautinni milli
tveggja stórra bæja, en um miðdegi þessa
apríldags var hún alveg auð
“Eg er máske viðkvæmur um of”, sagði
hann, “en að vissu leyti hefi ég kviðið fyrir heim
komunni þín vegna. Því mér svíður það, að
þar er enginn annar undirbúningur en góð
hreinsun — það tel ég víst að Cynthia hafi séð
um. Lítur þetta út eins og ég hafi ekki skeytt
um hvers konar móttöku þú fengir?”
Augu hans leituðu kvíðandi að hennar aug-
um. En þau fengu glaða svipinn aftur, þegar
hann vissi, að hún skildi hann.
“Red”, sagði hún og smokkaði sinni hendi í
hans. “Eg vil helst koma til heimilis þíns, eins
og það er. Taktu á móti mér þar, það er alt,
sem ég bið um, og leyfðu mér að eiga þar heima
— og í huga þínum. Það er það, sem ég vil”!
“Þú fyllir huga minn svo algerlega”, sagði
maður hennar, “að þar er h'tið pláss fyrir ann-
að”.
“Þú þarft þá ekki að ama þér meira með að
hugsa um húsið. Það verður gaman að fylla
tómu herbergin; ég held að ég hafi ofurlítið af
fegurðarviti, til þess að geta það viðunanlega.
Bíð þú og sjáðu svo. Og nú máttu kveðja brúð-
ur þína”, hún brosti til andlits hans, sem var
að nálgast hennar, — “Hún er fús til að hverfa
og skilja konu þinni eftir plássið”.
Burns kysti brúðir sína hlýlega í kveðju-
skyni. En augnabhki síðar bauð hann konu
sína velkomna með innilegum, hvíslandi orðum,
sem minti þau alt af á fimtíu kílómetra stein-
inn.
Svo óku þau áfram þegjandi, eins og þess-
um litla viðburði fylgdi hugsanir, sem voru of
þungar til að klæða í orð. Og óafvitandi lét
hann vagninn fara hraðara, þegar þau nálg-
uðust heimilið.
< Á þessu augnabliki kom rigning, eldingar
og þrumur, svo þau gátu séð hið fallega lækn-
isheimili á milli trjánna, eins og þakið blæju
af rigningunni.
En húsið var ekki það eina, sem þau sáu.
Á brautinni fyrir framan það, stóð röð af ak-
færum. Ljómandi fögur bifreið, tveir eineykis-
vagnar frá þorpinu, með- einum hesti fyrir hvor-
um sig, sem stóðu með niðurhangandi eyru, og
ein bóndakerra, full með kassa og hestana
bundna við girðingu Burns.
Fyrst blístraði Burns ofurlítið og svo hló
hann. “Þessi Cynthia”, hrópaði hann. “Hún
hefir sagt frá því, að við kæmum í dag. Og
Amy kemur ekki fyr en á morgun. Eg var við •
því búinn að byrja strax á starfinu, en ég bjóst
ekki við að sjá jafn kunnug áhöld. Þetta er
gremjulegt”.
“Skeyttu ekki um það”, Ellen hló líka.
“Mundu eftir því, að brúðirin er farin. Og að
kona þín venst fljótt við þetta”.
“Við förum inn um Chesters hlið og læð-
umst svo inn um bakdyrnar”, og Bums gerði
eins og hann sagði. “Mig furðar að Win eða Marta
skulu ekki hafa sent þessa áköfu sjúklinga mína
í burtu”.
“Máske þær hafi haldið, að það væri skemti-
legra að finna skrifstofuna fulla”.
“Það er það máske, en slíka skemtun skeyti
ég ekki um nú. En hvað á ég að gera af þér?
Þú getur farið inn í mitt herbergi, en þar unir
þú ekki lengi? Og sá hluti hússins, sem þú áJtt
að ráða yfir, er annaðhvort tómur eða fullur af
brúðkaupsgjöfum. Svo er ekki um önnur pláss
að tala, en borðstofuna og eldhúsið. En sá
asni, sem ég hefi verið, að hugsa ekki um neitt
pláss handa þér, þegar ég hefi sjúklinga”.
Hún hló innilega, því hún skildi mjög vel
ásigkomulagið, sem nú opnaðist fyrst fyrir
hugsjón hans. Hún vissi mjög vel hve
annríkt hann átti dagana á undan brúðkaupinu,
og hve þakklátur hann var, þegar hún bauðst
j til að sjá um útbúnað hússins. Áður en hann
sá akfærin fyrir utan hliðið hafði honum ekki
dottið í hug, að sá hluti hússins, sem húsmunir
voru í, var notaður af sjúklingum Xhans, þegar
skrifstofutími stóð yfir.
Bifreiðin nam staðar bak við húsið, rétt hjá
stóra glugganum, sem náði niður að gólfi við
lítið sólbyrgi á bakhliðinni. Fyrir innan var
stórt, lágt herbergi, sem Burns hélt til í, og sem
ganga mátti úr til skrifstofunna. Hann leit á
brosandi andlit konu sinnar allra snöggvast.
“Mér þykir vænt um að þú tekur þessu á
þenna hátt”, sagði hann. “Geðró þín verður
þér til stórrar hjálpar, þar eð þú ert gift Red
Pepper. Vilt þú fara inn um gluggann þaraa?
Eða .vilt þú heldur borðstofuna? Eða máske
þú viljir fara til Mörtu? Eg man að hún bað
okkur að koma, og nú skil ég tilgang hennar.”
“Nei, ég fer ekki að heiman nú”, sagði hún
glaðlega. Lít þú eftir sjúklingum þínum og
skeyttu ekkert um mig. Cynthia og ég skulum
finna þægilegt pláss handa mér”.
Burns leiddi hana kvíðandi inn. Regnið or-
sakaði það, að enginn heyrði bifreiðina koma,
svo hvorki Chester, Macauley eða Cynthiu grun
aði, að þau nýgiftu væri komin.
“Hamingjan góða, læknir”! hrópaði Cynth-
ía, og gekk á móti þeim til að heilsa. “Eg bjóst
ekki við ykkur fyr en að stundu liðinni! Og frú
Macauley og Win Chester voru einmitt héma og
hugsuðu um, hvernig mögulegt væri að losast
við alt þetta fólk, sem endilega vill bíða eftir
yður”.
“Hugsið þér ekkert um það, Cynthia”, sagði
húsmóðir hennar og þrýsti hendi hennar alúð-
lega. Læknirinn annast um þá, og ég verð hér
hjá yður — við höfum margt að ráðgast um.
Ó, þetta er viðfeldið eldhús. Og ilmurinn svo
töfrandi, Cynthía, ég held ég sé svöng”.
“Gerið svo vel að koma inn í borðstofuna,
þá skuluð þér fá mat”, sagði Cynthía ánægð.
“Þetta er rétt Cynthía”, sagði Buras. “Annist
þér um hana, þangað til ég er búinn”. Og hann
hvarf.
“Þá fæ ég nóg að gera”, sagði Cynthía
hlæjandi, “ef ég á að annast um yður eingöngu,
þangað til hann er laus. Því það skeður ekki
fyr en þér farið með hann úr bænum í næsta
skifti.”
Hún fylgdi henni inn í borðstofuna.
“Frú Macauley vildi endilega fá yður og
læknirinn til að neyta dagverðar hjá sér í dag,
og það vildi frú Chester líka. En hr. Macauley
áleit, að hér væri það rétta pláss fyrir yðar
fyrsta dagverð — í yðar eigin heimili — og svo
urðu þær að slaka til. Mataráhöldin eru á borð-
inu, og undir eins og læknirinn er búinn, skal ég
bera matinn inn. Síðan ungfrú Amy fór, hefi
ég gætt telefónsins, og það er eins og fólk þoli
ekki að hann njóti sæludaganna í friði, svo á-
kaft er það eftir að fá hann heim aftur. Fæ ég
leyfi til að færa yður ofurlítið af mat nú?
Klukkan er aðeins fimm, og ég hélt að við skyld-
um neyta dagverðar kl. hálf sjö”.