Heimskringla - 22.12.1925, Qupperneq 1

Vel launuð vinna.
Vér viljum fá, 10 íslendinga í
hreinlega innanhúás vinnu. Kaup
$25—$50 á viku, í bænum eSa í
sveitaþorpum. Enga æfingu, en vilja
og ástundun aS nema rakaraiSn. —
StaSa ábyrgst og öll áhöld gefins.
SkrifiS eSa taliS viS Hemphill
Barber College, 580 Main St., Win-
nipeg. ; i
Staðafyrir 15 Islendinga
Vér höfum stöSur fyrir nokkra
menn, er nema vilja aS fara meS og
gera viS bíla, batterí o. s. frv. ViS-
gangsmesti iSnaSur í veröldinni. —
Kaup strax. Bæklingur ókeypis. —
SkrifiS eSa taliS viS Hemphill
Trade Schools, 580 Main, Street,
Wininpeg.
XL. ÁRGANGUR.
WINNIPEG, MANITOBA, MIÐVIKUDAGINN, 22. DESEMBER, 1925.
NÚMER 12
Saimagundi.
Eftir L. F.
Nyti eg þess áiits aS hafa áheyrn
alþjóSar, þá liggur m’ér viS aS halda
aS eg gæti ekki variö því til annars
betur en aS hvetja hvern hugsandi
mann til þess aS lesa endurminning-
ar leiStoganna í ófriSnum mikla,
þær er prentaöar hafa veriS. Þær
eru fróSlegri en svo, aS þvi taki, aS :
nefna í sömu andránni kenslubæk-1
urnar í mannkynssögu, sem ritaðar J
eru frá þjóSræknis sjónarmiSi, og
dylja meira en þær opinbera, þótt þær
fari aS eins meS sannleik. LeiStog-
arnir í stjórnmálum og hermensku,
sem aS þessu hafa létt af sér “end-
urminningum/ eru hressilega opin-
skáir. Margir þeirra hafa þurft
aS ‘ná sér niSri’ og átt einhvers i aS
hefna (ímyndaSs eSa verulegs). I
þessum skilrikjum draga þeir í ljós
hina.r sönnu orsakir (er þeir reyna
aS flytja mál sitt) sem breitt er yf-
ir í kenslubókunum, hinar raunveru-
legu ástæSur, fyrir hinum og þess-
um leik, mótsögn viS þaS sem staS-
hæft hefir veriS; því aS uppruna og
frainþróun stríösins voru öfl aS
verKi sem mjög lítiS bar á, en sem
þó höfSu a.fskapleg áhrif á alla viS- j
burSi.
Mig langar til aS fara nokkrum
orSum um þessi dularöfl, sérstak-
lega aS því er viSvíkur upptökum ó-
friSarins.
Oft er þeirri skoSun haldiS aS oss, I
aS nú sé ófriSurinn um garS geng-1
inn; tilheyri liSinni tíS, ekkert sé
fengiö meS því aS hugsa. um öll þau J
IhrySjuverk, heldur snúa hugsun
vorri og umhyggju allri aS framtíS-
inni. Eg get ekþi veriS á sama
máli. FramtíSin ei\ barn nútíSar
og fortíSar og hugsanir og athafnir
vorar í dag niarka brautina, sem
komandi kynslóSir verSa aS ganga. !
ÞaS getur veriS ge^legt aS “gleyma
því liSna”, þegar menn eru aS hugsa j
um framtiSarafstööu sína til fornra
fjandmanna; en fortíSin getur valdiö
oss megnu hugarangri, ef hendingin
opinberar oss hvernig syndir feSra
vorra hafa koma niSwr á oss, og
hvernig vorar eigin syndir geta
slegiö Völskva á æfiskeiö óborinna
kynslóSa.
* ¥ *
AS einu leyti hreyfSi sér þægileg
tilfinning hjá oss á ófriSarárunum:
aS vér stæöum fylktu liSi gegn her-
skörum myrkranna; aS vér værum
saklausir þessara blóSsúthellinga; aS
a.S vér berSumst aö hætti “siSaSra”
manna, og aS Réttur og Lögmál
væri algjörlega vor megin. Vér
gátum komist í 'lofsamlegan ofsn
yfir ódrengskap fjandmannanna, sem
áttu þaS eitt skiliS, aS vér ynnum
þeim sem mestan skaSa aS hugsast
gat. Því miSur er tæplega um
^öra aSferö aö ræSa á styrjaldar-
tímum. En þegar vopnahlé er
komiS, þá ætti aS vera leyfilegt og
æskilegt, (allir verS,a. á sama hnetti
aS hýrast) aö fornir féndur reyndu
aS átta sig, svo aö þolanleg afskifti
gætu tekist á ný. Kosturinn viS
nefndar féiSarminningar er a.S mestu
falinn i því, aS þar er opinskátt og
af sanngirni sökin lögö þar sem hún
á heima, og vor eigin sök og ófull-
komlegleikar leiddir í ljós. Vér
horfumst þar í a.ugu viS heilbrigSar
staöreyndir, en þó ónæöissamar. I
ljósi þeirra, mættum vér vel spyrja
sjálfa oss aS því, hvern þátt vér hefS
um átt í orsökum þessa ófriöar, er
kostaöi l*f margra. miljóna og heilsu
enn fleiri, auk annara hörmunga,
seni heiminum af honum stafar um
ókomna áratugi.
^ ^ ^
Þrem árum fyrir stríöiS, suma.riS
1911, áttu ýmsir meSlimir ráSuneyt-
isins brezka langan leynifund meö
sér á höfuöbóli einu úti í sveit,
skamt frá London, (sjá Churchill i
“The World Crisis”). Þar skýrSu
sérfræöingar í sjó- og landhernum
fyrir þeim, hver rás ófriSarins yröi,
á sjó og landi. A stórum og ná-
kvæmum landkortum og uppdráttum
röktu þeir viöburSarás fyrstu her-
feröanna, er úrslitum áttu aS ráöa.
Þeir sýndu hvernig þýzki herinn
mundi fara yfir Belgíu; hvaS lengi
þeir yröu aS. því; hvar fylkingar
myndu síga saman á gefnitm dögum
frá ófriöarbyrjun, og hvar og hvern-
ig fvrsta mótstaSan myndi verSa.
Fyrirsagnir þeirra rættust því nær
nákvæmlega, svo munaöi aS eins fá-
um dögum/og milum. Þeir vissu
allir hvaö í vændum var var. Arum
saman hafSi flotaráSiö raSaS niöur
mönnum og skipum. “Þegar áriS
1912 vorum vér farnir aö sjá fram
á nýja aöferö til aS læsa höfnum
Þjóöverja, meS haffærum kafbát-
um, sem ekki er ■ lengur hægt aS
framkvæma meö spillisnekkjum
(destroyers) eöa ofansjáva.rskipum,”
segir Churchill, sem þá var flota-
málaráöherra. ÞaS er ekki leng-
ur mögulegt aö staöhæfa, aö eitt
stórveldiS hafi velt sér yfir grun-
laus,a og óviöbúna nágranna. Sag-
an sannar hiö gagnstæöa. ÖII
stórveldi NorSurálfunnar stóöu víg-
búin og bjuggust viö ófriSi um þaö
leyti sem hann skall á. Hann var
óhjákvæmilegur, þegar svona. var
í pottinn búiö. A því einu getur
leikiö vafi, hvert stórveldiö var
gerast til ófriSarins. Vér vitum
skýl.aust, aö hervélin þýzka æskti
hans, knúS'i sitt fram,. gegn mót-
mælum keisarans og Bethmann-
Hollvveg kánzlara (Grey lávaröur,
fyrverandi utanríkisráöherta leysir
þá af allri ófriöarsök). Ennfremur
vitutn vér aS ófriöarorsökin (casus
belli) var rnciri, en sprengikúluvarp
sjálfráSs serbnésks stúdents. . Erf-
ingi Aústurrikis og frú hans voru
myrt aö tilhlutun serbneskr.a. stjórn-
arvalda (þetta er opinbert) og senni-
lega meS vitund og samþykki" rúss-
nesku stjórnarinnar. Vér vitum
nú. að Rússar vígbjuggust,' gegn
ÞjóSverjum nokkrum dögum á und-
an þeitn, og aS Frakkar neituöu að
vera hlutlausir, ef til Vopnaskifta
kæmi milli ÞjóSverja og Rússa, er
Þjóöverjar mæltust til þess. Ymis-
legt, er vér nú erum vísari um, bend-
ir óneitanlega til þess, aS ófriönum
væri viljandi hrundiS í áttina af
Rússum og Frökkum, í þeirri trú aö
þetta væri hentugur tími. ÓfriSur
viö Frakka var því óhjákvæmilegur,
er Rússqr voru ákveönir, og ÞjóS-
verjar vörpuöu hersveitum sínum
gegn Frökkum. Franskir sagna-
ritarar játa nú, að ef ÞjóSverjar
hefðu ekki fariö að þeim Belgíu-
leiðina, þá hefðu þeir sjálfir ráðist
þá leið aö Þjóöverjum.
Það verður æ ljósara er tímar
liða, að ófriðurinn er ekki skyndi-
gos þjóöernistilfinninga, heldur
gerðui^ aS yfirlögðu ráði, aö ná
betri aðstöðu í valdskákinni. Vér
sjáum þaS á hátterni smærri ríkj-
anna — Tyrklands, Búlgaríu, ítaliu,
Rúmeníu — rángráSugra, og hik-
.a.ndi hverju megin sé sigurvænlegra
að vera. Þar eru samandregin til-
drög ófriðarins. ÞaS lá fremúr lít-
iS af háleitum meginreglum ti!
grundvallar fyrir þátttöku þeirra i
ófriðnum. Þau voru að eins
gjaldföl, (sbr. Lundúnasamninginn) ;
vildu fá “sinn hlut í skut,”^ þegar
hinn sigraði væri sundurlimaður.
Það getur skeð að ófriður hafi verið
óhjákvæmilegur, með þessu fyrir-
komulagi, — að verjast ófriöi meS
vígbúnaöi. En er ekki tími kominn
til aS láta af þessum glamuryrSum
um AHsherjarlögmál og Réttvísf?
Vera ‘má að óbreyttir liðsmenn
beggja megin hafi haldiS aS þar
væri um allsherjar lögmál barist. En
í raun réttri var ófriðurinn ekkert
annað en metnaöarbarátta, jafn fyr-
irlitleg og fánýt. Og frá óháöu
sjónarmiSi, voru báöir aSilar jafn-
sekir.
* * *
Til Jólanna.
Líður stjarna um lönd og sæ
sem ljóð frá barna tungum;
Lágt und hjarni lítið fræ
Lifir í kjarna ungum.
Þó, vetur faldi frosti skjótt,
Fellur valdsins dómur;
Græðir kalda næðings nótt
Nítján alda hljómur.
. Lýsast storð og loftin blá,
Lagt er borðið rósum.
Kærleiksorðin Kristi frá
Kvika á norðurljósuni.
Hugann dreymir öld og ár,
Þó öldin gleymi dáðum;
Tíminn geymir gleði og tár,
Guð á heima í báðum.
S. E. Björnsson.
Upprunalega er ófriSur aö eins
áhlaup ýmsra kynflokka hvor á ann-
an til gripdeilda. Síðar var þessu
skipulagi beitt í stærri stíl; þá fóru
ríkin i hernað til hernáms.
Síðan hófust margra alda trúar-
bragSaStríð, blóðugri og miskunnar-
lausari en verstu hernámsstríðin. Nú
á tímum er barist um viðsicifta-
þenslu, en hún er ávöxtur sam-
kepninnar.
Er þá ófriöur sjálfsögö afleiSing
þess stigs siðmenningar, sem vér er-
um nú á. ÞaS er alment álit.
Heimspekingar semja lærðar rollur,
hvort a.uðið sé að finna hið “siS-
feröislega jafngildi” er beita þurfi 1
hans stað. Hvorki eru kirkjur flé
skólar friðarfrömuSir. Kirkjan
mænir augum til himins og styður
afskiftalaus sérhvern valdhafa. Skól-
arnir ljómfrægja afreksverk þjóð-
hetja sinna, og innræta ótta og hat-
ur gegn framandi þjóðum. Þeir
brýna til hinnar mjög vafasömu
dygðar, þjóðræknisstoltsins. Til-
finningunni fyrir meirihlutaaflinu er
haldiö lifandi meö “Cadet”- og skata-
sveitunum. Yms félög og þröng-
sýnir fordildarmenn brjóstnæra fána-
dýrkunina ^ umhyggjusamlega og
þeim mönnum er alþjóSIegt viShorf
Iandráö. Nærsveitarviöhorfið er
alstaðar brýnt fyrir mönnum, að sé
sanunerkt borgaralegu velsæmi. Þeg-
ar bezt er, er nágranninn keppinaut-
ur og mögulegtir fjandniaður.
’ * ¥ *
En þessa von ber eg um framtíð-
ina, að þjóðunum lærist, að barátt.i
er skaðvænleg. Locarno sa.mning-
urinn er tvíllaust vitnisburöur unt
vilja til þess aö forSast deilur, og
játning um fánýti þeirra. Nú er
eftir aS finna ráS til þes aö lögleiSa
ríkisrétt til eignarnáms einstaklinga
á ófriSartímum, eins ■ og lagt er
hald á líf manna. Væri engin von
,um einstaklingsgróSa, myndu ófriSar-
sí.kir sjaldan stinga upp höföinu.
* * *
Vel megum vér st^ldra, um þessi
áttundu friöarjól, aS viröa fyrir oss
minnisvaröa þá, er vér höfum reist
til viöhalds minningunni um þá ungu
líkami, sem nú frjóvga jarSveg
Frakklands. Vafi kann að geta ver-
ið um hinar háu hvatir þessara. ungu
altarisfórna herguðsins. En til
einkis hafa þessar ungu hetjur látiö
líf sitt, nema vér í stein og málm-
styttum þessum getum greint hrika-
fíflskap ófriöarins. Ef yfirlitið
yfir ófriðinn ekki getur helgað oss
þjónustunni i þarfir bræðralags á
jaröríki, þá hefir kenning, ófriöarins
fariö fram hjá oss á slýsalegasta
hátt. ÞaS nægir ekki að gráta, meS
Kristi yfii syndum Jerúsalemsborg-
ar, nema aS vér skrásetjum þær
syndir; kynnum oss orsakir þeirra-,
og með ákveðnum huga setjum oss
þaö takmark aö útrýma þeim. —
Sitt afíhverju.
Eftir Eyvind.
“ÞaS er vist stór skepna pólitikin j”.
sagði karlinn. Hann hélt aö það
væri hund-tík, og vildi gjarnan fá
hvolp undan henni ( !) Hugmyndin
var ekki svo vitlaus, þvi pólitíkin hjá
okkur hagar sér( ekki ólíkt og illa
vaninn hundur. — ÞaS er likast þvi
hún sofi langtímum saman. — Það
gera nú raunar hundar ekki, en sum-
ar skepnur af líku kyni. — En svo
rýkur hún upp ineð urri og span-
góli, svo ekki heyrist. mannsins mál,
landshornanan á milli. Þá vita allir
að kosningar eru í vændum. Þá kem
ur hver sendiherrann á fsfetur öðrum
út um allar sveitir, meö fulla tösku af
vindlum og flugritum, sem sáS er
um alt. — Þeir stærri hafa oftast all-
góð peningaráð. Fyrrum höfött þeir
hressingu með sér, en nú er slíkt
ekki levft, “svo vottum veröi viS kont-
ið” fremur en aS jeta hrossakjöt og
bera út börn á Islandi fyrstij árin
eftir kristnitöku. Þeir fara hús úr
húsi, smærri spámennirnir, og “telja
bændum trú.” Þeir stærri halda fundi
og flytja þrumandi ræSur. Þeir lofa
herra sinn og hans flokk á hvert
reipi, en telja mönnum trú um að i
hinum flokknum séu eintómir þursar
og illmenni. Hafi andstæSingar þeirra
verið við völd áður, þá er okkur sagt
að þeir hafi svikið öll sín loforö, og
ekkert gert annaö en að eyða pening-
um, sjálfum sér og vinum sinum til
hagsmuna. Blöðin taka í sama streng-
inn. Þau hafa ekki annaö aS flytja
en lof og last, æöi langan tíma fyrir
kosningar. Nægar eru þar ráSagerð
ir um framkvæmdir og umbætur, sem
þeirra flokkttr muni gera, ef hann
kemst til valda, en skrá yfir loforS
þau, sem hinn flokkurinn hafi svikið.
Svona gengur þa.S mánaðartíma
fyrir hverjar kosningar. Þessi gaura
gangur gerir margan fáfróöan bónda
svo ruglaÖan, aö hann veit ekki
ln erju trúa skal, og greiðir svo stund
I um atkvæði þvert á móti því, sem
I hann mundi hafa gert, hefði hann
' mátt nota vit sitt í næði. — Svo kem-
i .
ur nú kjördagurinn. Þá er uppi fót-
ur og fit á öllum, og margir eru sótt-
ir í bifreiöum, og fluttir á kjörstaS-
inn meö viðhöfn. Þó eru það eink-
um þeir, sem hætt er við aS kynnu
að falla frá á freistinganna tíma, eða
sitja heima. Oftast gengur alt ró-
lega á kjördegi. Þar 'eru settar svo
strangar reglur, og margir embætt-
ismenn, aS enginn þorir aö bölva
nema í hálfum hljóöum. En þaS fer
af þegar kvölda tekur og kosning-
arnar eru um garð gengnar. Þá
fara aS berast fréttir af öðrum kjör-
stöSum gegnum simann. Þá er fariö
að bölva upphátt. Næstu daga berast
fréttirnar um aðalúrslitin. Þá fyrst
fara menn að N fá ráðrúm til aS
hugsa um hvaö þeir hafi gjört, og
hvers ínegi vænta af flokknum
sem að komst —Svo dettur alt í
dúnalogn. Enginn sendiherra tal-
ar nú lengur til fólksins. Blöðin
fl.vtja ofur kurteisa.r greinir um úr-
slitin, og óska þeim til heilla og
hamingju sem sigraði.
Svo kemur þögn. Blöðin minn-
ast ekki á pólitík framar. Svo
keinur þingið saman. Það er get-
ið um þingsetninguna í blöðunum,
prentaöir kaflar úr hásætisræöunni;
en svo er það ekki rneira. Sjaldan
er getið um hvaða mál koma fyrir
þingið, eða _ hverjir fylgja þeim
fastast, eða hv.a.Sa lagabreytingar
gjörðar eru. Menn gleyma því
öllum þessum fróðleik seni þeim var
gefinn — eSa seldur — um kosning-
arnar.
Þessi þögn varir að rrje^tu leyti í
fjögur ár. ÞaS kann að vilja til
við hátiöleg tækifæri, aö blöðin
syngi herra sínum lof, fyrir eitthvert
sérstakt þrekvirki, einkum ef það
orkar tvímælis hvort þaö sé landi
og lýð til heilla. Líka vill það til
að þau hnýta í andstæöingana ef
tækifæri gefst. En.menn eru litlu
að nær; það fer oftast svo aS það
sem annar kallar svart, það telur
hinn hvitt og heilagt.
Af þessu leiðir aö við bændurnir
eigum óhægt með að átta okkur á
pólitíkinni. Við eigum svo lítinn
kost á aö fvlgja gangi málanna
milli kjörfunda. ÞaS lítur út
fyrir aS blöðin og leiðtogarnir vjlji
hafa okkur sem allra fáfróðasta um
þau efni, svo aö hægra sé að Ijúga
okur fulla um kosningarnar.
Ur þessu gætu blöðin bætt, miklu
betur en þau gjöra. Þau gætu flutt
þingfréttir um þingtímann, og gefiö
mönnum kost á að fylgjast með því
sem þar gjörist. Óhlutdrægar
þingfréttir sýndu okkur hverjir af
þingmönnum væru þjóðinni þarfást-
ir, og hverjar stefnur okkur virtust
hagfeldastar. ÞaS væri stór þörf
á að auka þekkingu alþýðu á þeim
eínum. Þá fvrst gæti maöur búist!
Sunnudagsmorguninn 13. þ. m., kl.
10 f. h. lézt aS heimili sínu í Arnesi
Siguröur Sigurbjörnsson, póstmieist-
ari. Hann var meS fyrstu land-
námsmönnum er til Nýja Islands
komu, og gengdi póstmeista.rastörf-
um þar frá því póstþjónusta hófst,
til æfiloka. Sigurður heitinn var
valinkunnur sæmdarmaður, enda á-
valt einn af leiðandi mönnum sveitar-
félags síns. Hans mun nána.r verSa
getiö síöar, hér í blaðinu.
Mr. Sigurður Anderson frá Piney,
Man., innköllunarma^iir , Heiins-
kringhí kom hingað til bæjarins á
mánudaginn, snögga ferS.
Islenzk kvikmynd.
Hr. Sveinbjörn Ólafsson, háskóla-
nemi hefir nýlega fengiö sendar
kvikmyndir heiman frá Islandi, er
hr. Loftur Guðmundsson hefir tek-
ið þar. Hr. Ólafsson ætlar að
sýna myndirnar hér á nýársdag, 1.
janúar, í Goodtemplarahúsinu, síð-
ari hluta dagsins og um kvöldið, og
sömuleiöis laugardagskvöldiS 2. jan.
á sama staS. Myndirnar eru
fyrstu kvikmyndir, sem sést hafa
hér frá^lslandi. Fer hér á eftir um-
getning um þær úr Revkjavíkur
blöðunum.
* ¥ ¥
Hr. Loftur GuSmundsson hefir á
liðnu ári ferðast um Island og tekið
kvikmyndir af landi og þjóö, sem
nú er verið að sýna í Nýja bió.
Myndin sýnir fyrst höfuSstaðinn,
útlit hans og bæjarbrag, þá smábæina
úc um land, íslenzka náttúrufegurS
til sveita og upp um fjöll og firnindi,
íslenzka atvinnuvegi og þjóöháttu,
kvenbúninga vora og íslenzka kven-
fegurð. Frá landbúnaðinum eru
sýndar myndir af heyvinnu bæöi
með nýju og gömlu búskaparlagi,
slætti með ljá og meg vélum, hey-
þurkun, heybandi og heylestum, enn-
fremur mjöltuin á kúm, strokkun,
réttarfé og réttarlifi, lambfé aö vor-
lagi, útskipun á hestum o s. frv. Hr;
L. G. hefir farið út meS togurun-
um, bæði á síldveiðar og þorskveiðar
og tekið myndir af vinnubrögöunum
, á skipunum, siðan af síldarsöltun,
rl.• u-l.Þmg.-:_S!fr!,tÍ! ÞjÓSþrÍfa fiskþvotti, fiskþurkun o. s. frs. Loks
kjós.enC,a 1 eru myndir af komu amerísku- og
ítölsku flugmannanna til Reykjavík-
ur í surnar.
Allar eru myndirnar prýSilega
teknar, niðurröðtm þeirra góS og
tekstinn sem fylgir þeim ágætur,
skýr, fræðandi og smekklega gerður.
Enginn vafi er á því aö þessi mynd
verður til þess að vekja athygli á
Islandi víða um heitn og hún ber
landi og þjóð söguna vel. Unun var
aö þvi að sjá átök og atorku bænda-
fólks og sjómanna viS vinnu sína
og gat engum dulist að kraftþjóS og
ntanndómsfólk byggir land vort.
Helzt mætti þaS að myndinni
finna, að hún snýr sér of einhliSa aS
náttúru landsins og atvinnulífi þjóð-
arinnar. Vel hefði mátt enda á
nokkrum myndum er mintu á æðri
menningu vora og andlegt líf, það
hefSi prýtt og fullkomnaö þaiin
þjóSarsvip, sem myndin ann^rs sýn-
ir; Hús Einars Jónssonar, hann
sjálfur á vinnustofu sinni, Einar
Benediktsson stígur á land í Reykja-
SíSastliSinn sunnudag komu hing- vtk, Helgi Petursson á götu, Einar
aö til borgarinnar sunnan frá Chica- j H. Kvaran við skrifboröiS, GuSm.
væri, þegar meiri hluti
fylgdist með áhugamálum þjóöar-
innar. Þá fyrst væri vegur til aö
menn mynduðu sér sjáilfstæSar
skoöanir, og greiddu atkvæði eftir
eigin sannfæringu, en ekki eftir inn-
blæstri þeirra s^n væru “lægnastir
og Iýgnastir.”
SambandsþingiS kemur nú bráðum
saman. Þaðan vænta margir stór-
tíðinda, og okkur bændunum er mik-
il forvitni á aö frétta hvaS þa.r
•gjörist. Hkr. hefir stundum flutt
dáíitiö af fregnum þaðan. Láttu
þær nú verða ýtarlegar í vetur rit-
stjóri góður. Settu heldur til síðu
dálítiö af leirburði, þjófnaöarfrétt-
um og ýmsu þesskonar, sem lítið
gildi hefur. ViS þurfum aö vera
vel vakandi fram að næstu kosn-
/
íngum.
4*
Ur bænnm.
go nokkrir ungir Islendingar, sein'
þar hafa dvalið undanfariö, þar á
méöal George Long, Jón Sigurjóns-]
son og ýrnsir fleiri. — Munu þeir
dvelja hér frarn yfir jólin.
Bréf á skrifstofu Heimskringlu
eiga;—
Miss Elín Thorlacius,
Miss Halldóra A. Jóhannesson.
Sæunn Bjarnadóttir.
Daníel Bjarnason.
Finnbogason talar af þinghússvöl-
unum 1. des., SigurSur Nordal flyt-
ur fyrirlestur á háskólanum, Bjarni
frá Vogi talar á fundi í NeSri deild,
Asgrímur eöa Kjarval meS pent-
grind og litakassa á göngu úti á
víöavangi, GuSm. FriSjónsson á
hlaðinu á Sandi o. s. frv.
En hva-8 um það — svo langt sem
myndin nær er skylt að þakka hr.
L. G. fyrii* hana og óska þess aö húti
megi sem viSast um heim fara.
-----------------x----------