Heimskringla - 22.12.1925, Side 6

14. BLAÐSÍDA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 22. DES. 1925.
E f f i e.
Eftir Annie Frost.
Aðrir söngvar fylgdu á eftir þeim fyrsta, og
svo framleiddu hinir æfðu fingur frá hljóðfær-
inu söng, sem að eins varð sigraður af hinni að-
dáanlegu rödd stúlkunnar, sem á hljóðfærið lék.
Og næstum því án þess að draga andann,
stóð George Bankroft og hlustaði. Á vin
hans var kallað, en hann stóð kyr þangað til
tunglið kom upp og hljóðfærasöngurinn hætti,
þá gekk hann burtu með hægS, en fyrir eyrum
hans ómaði söngurinn enn.
Blæjurnar voru dregnar upp, og Effie kom
að glugganum og settist á uppáhalds sæti sitt
— skemilinn við fætur frænda síns.
“Mér datt það í hug í dag,” sagSi hún og
leit á tunglið, “að eg vildi verða kvenhetja.”
“Hvað þá, kappgjörn, viljasterk kona, sem
stjómar samkvæmislífinu og skarihnar bónda
sinn?” , "" -
“Nei, frændi, vertu nú ekki að hlæja. Nei,
þú sýndir mér, og eg hugsaði sem svo, að mér
eg las ritdóminn um Thackerays konurnar, sem
mundi líka að vera kvenhetja.”
“Til að sýna þeim hvernig — hum? En
veistu það Effie, eg held þú hafir suma af þeim
nauðsynlegu hæfileikum.”
“Ó, frændi, jafn lítil og ómerkileg skepna
og eg er. Auk þess er dkkert tækifæri eins
og stendur, til að framkvæma afreksverk.”
“Ó, eg veit ekki. Það þurfti ekki svo
lítinn hetjukjark til þess, þegar lítii og veikt
fimtán ára gamalt barn yfirgaf heimili og vini,
til að útvega \nóður sinni viðunandi framfærslu
— yfirgaf ættingja sína til að fara til óþekts
frænda, sem skrifaði bréf, er nægt hefði til að
gera taugaveiklaða persónu heilakviksveika.”
“Eins og það væri slæmt að> vera hjá þér,”
sagði Effie hlæjandi, en roðnaði dálítið um leið.
. “ó, en þú vissir ekkert um það þá.”
“En frændi, eg var svo fús að framkvæma
eitthvað stór.’”
“Þola svengd, búa í húsmunalausu herbergi
’og stunda, eg veit ekki hve mörg veik börn og
vínspilta bændur.” (
“En, Charles frændí, þó?’
“Hve sorglegt það er, að þú ert að eins fal-
eg stúlka.í góðum kringumstæðum. Nú, ef
hótelið skyldi brenna, býst eg við að sjá þig
í hvítum morgunkjól, standandi í glugganum
og bíða hetju þinnar til að hjálpa mér. Því
hetjukvendi er að eins hálf hetjukona án hetj-
unnar, eins og þú veizt.”
“Þín bollalegging dugar ekfei, því þetta her-
bergi stendur í sambandi við mitt, og eg get
hlaupið út í sólbyrgið.”
“Stokkið út, Effie; hetjukonur hlaupa
aldrei.”
“Stökkva út þá, taka í hár þitt og draga
þig með mér.”
“Þú að draga mig, litla músin mín.”
“Nú jæja, hr. IJón. Greiði músarinnar var
eitt sinn þeginn með velvild, það sama getur
máske komið fyrir aftur. En það er minn
tími til að fara í sparifötin, áður en kvöldsam-
sætið byrjar, svo eg verð að fara til herbergis
míns.”
“Með hetjukvenna hætti,” sagði frændi
hennar, um leið og hún fór.
Það var ljómandi bjart í herberginu þegar
hún kom þangað aftur, og frændi h^nnar stóð
og talaði við gamlan mann, sem snéri sér við til
að heilsa ungu stúlkunni.
“Og þetta er frænka þín?”
“Já, Effie, leyfðu mér að kynna þig gömlmn
vini mínum, félagsbróðir frá skólaárunum, seni
rétt núna uppgötvaði okkur.”
“í fyrsta skifti sem við sjáumst eftir löng
þrjátíu ár,”. sagði gamli vinurinn, um leið og
hann tók í hendi hennar. “Eg sá nafn frænda
þírfs í gestaskránni, og gat ekki beðið eina
stund, fyr en eg bauð hann velkominn til mann-
h'fsins aftur.”
“Það gleður mig mikið, að hann fær svo
hlýjar viðtökur á þrepskildinum,” sagði Effie
alúðlega.
“Hann segir mér, að hann hafi skriðið út úr
skelinni til að kynna frænku sína. Enginn
hægðarleikur, ef ungu hjörtun verða jafn fljótt
fyrir áhrifum, 'eins og eg finn að þau gömlu hafa
orðið.”
Lítill roði og glaðlegt bros þakkaði honum,
en' gamli Marhall hló og sagði lágt: “Er þetta
Oliver Twist svipurinn, Effie?”
Hún hló líka og sagði:
“Þetta er mitt fyrsta samkvæmi — sem
fullorðin á eg við. — Eg man eftir einu, þegar
eg var barn, og átti hvorki að/ verða séð né
heyrð.” »
“Eg vona, að þér verðið ekki svo miskunar-
lausar nú, að halda fast við þá hugmynd,” sagði
gamli maðurinn fljótlega, og Effie heyrði aftur
hláturinn.
“Ó, Oliver, þú varst heppinn,” — heyrði hún
sagt um leið og hún lagaði fellitfgarnar á kjóln-
um sínum og lét á sig glófana. Hún tók arm
hins nýja vinar síns, og frændi þeirra gekk á
eftir þeim inn í hinn stóra samkvæmissal.
Marshall vildi að Effie væri klædd verð-
miklum fötum, og hann treysti smekk hennar,
að ofhlaða þau ekki með gifnsteinum né skrauti.
Hann leit niður á hana ánægðum augum.
Kjólinn hennar var þannig sniðinn, að
sívölu hvítu handleggirnir og herðarnar sáust,
og samt var hann hár og fór ágætlega. Hann
var gerður úr bláu silki, skreyttur hvítum
kniplingum og perlum. Frá hinum
vandborna fjaðraskúf, niður að hinum lágu
þykksilkisskóm, var alt fullkomið og gallalaust,
frændi hennar brosti, þegar hann sá hvíta glóf-
ann og fallega vasaklútinn. Hann hugsaði
um kvensuflónið sitt, og montið hennar yfir að
hafa lært svo mikið af æfingum systra sinna.
Vinir okkar, ungu mennirnjr, þpm talað
höfðu saman í sólbyrginu, urðu fyrstir til að sjá
Effie koma inn.
“Nú, George,” sagði Will Wood óþolinmóð-
ur, “hvernig getur þú látið eins og þú þekkir
ekki ungfrú Marshall, þegar hún á þessu augna-
bliki styðst við arm föður síns?”
“Eg fullvissa þig um, að eg hefi aldrei séð
hana fyr. En nú verð eg að fara til þeirra,
augnatillit föður míns segir “komdu strax”, og
á næsta augnabliki var — “sonur minn, hr.
George Bankroft,” kyntur Effie.
Hvef er hún? Hvíslaði kvenfólkið á milli
sín, og karlmennirnir spurðu hins sama, for-
vitnir og kvíðandi, og svarið minkaði ekki að-
dáunina, sem yndi hennar hafði kveikt. Erf-
ingi hins ríka Marshall sem — éins og eldra
fólkið sagði — varð svo óviðjafnanlega ríkur í
Kína, var heitbundinn, eins og þú manst, ung-
frú Leverett, o. s. frv., o. s. frv. Og áður en
kvöldið var á enda, var Effie litla uppáhalds-
drotning samkvæmisins.
Hún var hvorki feimin né klaufalegí en í
framkomu hins nýja vinar hennar, George
Bankroft, fólst svo mikil alúð og kurteisi, sem
bræddi ísinn af fyrstu innkomu hennar í sam-
kvæmislífið mjög hagk\^emlega. Faðir hans
fól honum tíana á hendur um leið og hann benti
honum á, að hún væiri að byrja að kynnast sam-
kvæmislífinu, og það festi hann í huga sér.
Hin tígulega kolbrún var kynt henni af George
með orðunum: “mín eina systir, frú Wells,” og
eitt orð frá gamla manninum, flutti hana bros-
andi til hr. Márshalls.
“Þér verðið að trúa mér fyrir frænku yðar
dálitla stund,” sagði hún hlýlega. “Eg veit að
þér eruð hér einmana, en þegar hún þarf kven-
lega fylgd, munið þá eftir mér.” Á þenna hátt
kyntist Effie kvengestunum í Newport, og frú
Wells sá um, að það var að eins úrval sem hún
kyntist. t
8. KAPÍTULI.
“Mamma, Effie er hér.”
“Hérna? Frændi þinn í Newport?”
“Áreiðanlega satt, og það er ekki það
versta. Húæ er skemtanatímans uppáhalds
fegurð, er sögð að verða erfirigi að mörgum mil-
jónum, ber perlur eins stórar og valhncftur og
mikinn fjölda af gimsteinum. Hún stjórnar
allskonar skemtunum, er dáð af öllum, og
ræður algerlega yfir Newport.”
• “En Lára, menn geta ekki borið aðdáun. fyr-
ir henni, svo litlu og fávísu þarni. Það hljóta
að vera peningarnir.”
“Mér finst það undarlegt,” sagði Lára, og
fleygði frá sér blómvendi, sem hún var að binda,
“að þú skyldir láta hana nota þetta tækifæri,
til að verða erfingi frænda okkar.”
“Nú, Lára, hver gat ráðið það af bréfinu
hans, að hann mundi koma með Effie hingað?”
“Mamma, eg get eins vel sagt það strax, Eg
var í Kate Wells herbergi í dag, og hún segir að
bróðir sinn, sé ástfanginn af Effie,” hún endaði
setninguna með gremjufullum ekka.
“Ástfanginn af Effie?” hrópaði frú Mars-
hall, “George Bankróft. En það rugl.”
“Það er ekkert rugl. Hann ríður,' rær,
dansar, syngur og dekrar við hana frá morgni til
kvölds. Faðir hans og Charles frændi líta út
fyrir að vera gamlir vinir, og þessvegna hefir
hann frjálsan aðgang að dagstofu frænda nær
sem er, þau, eg á við frænda og Effie, komu með
sína eigin hesta og láta hann vera á skemtireið-
um með sér — með fám orðum sagt, hann
bráðskotinn í Effie”
“En Lára, þú mátt samt ekki sleppa allri
von. Þú varst næstum heitbundin honum
fyrir fáum vikum.”
“Hann veitti mér mikla athygli.”
“Og hann gerir það aftur. Hann verður
ekki lengi að degra við Effie, það getur þú reitt
þig á; iOg satt að segja, Lára, eg kann ekki
við að stofna til giftinga, en þessu tækifæri
verður þú að gefa gætur. Með tilliti til stöðu
hans og fjármunalegra efna, þá er hann það
bezta mannsefni, sem nú er kostur á, og allir
tala um hinar miklu gáfur hans og góða lund-
emi.” —i
“Þá verðum við að keppa um hann. Þegar
alls er gætt, þá hefir Effie að eins peninga, og
hann er ekki sá maður, að hann gifti sig vegna
peninga. Eg —” og með sjálfsþóknun leit hún
í spegilinn án þess að enda setninguna.
“Bíðum nú við,” sagði frú Marshall hugs-
andi. “Eg held að við ættum að heimsækja
þau. Frændi þinn mun að líkum bjóða okkur
að nota vagninn sinn og hestana, og það verður
en meira dáðst að þér, þegar menn vita að þú
ert frænka hans. Og hver veit, fyrst hann er
svo góður við þessa litlu, ljótu stelpu, hvað hann
vill gera fyrir fallega uppáhalds engilinn minn.
Þú verður aðeins að muna ,að blátt áfram og
tilgerðarlaus framkoma er sú aðferð, sem hent-
ugust er til að ná hylli hans; það er langt síðan
að hann fékk viðbjóð á samkvæmislífinu og að-
dráttarafl þess. En hverjum gat til hugar
komið að hann myndi aðhyllast Effie,” og móð-
irin tautaði nokkrar kvartanir yfir því, að hún
hafði ekki sent Láru í stað Effie.
Fáeinum mínútum var varið til að laga
morgunklæðnaðinn, og svo gengu mæðgurnar
til að inna af hendi heimsóknina.
Marshall var einn í daggtofu sinni og opn-
aði dymar undir eins og þær börðu. Kurteis
hneiging hans gaf ekki í skyn, hve illa honum
féll heimsókn þeirra, hann tók vel á móti
þeim, en virti fyrir sér með gagnrýnum augum
eina af fegurðunum, sem Effie hafði svo oft tal-
að um. Jafnvel hann gat ekkert fundið að
henni; þessi hái, yndislegi líkami í hvíta, bylgju-
ríka klæðnaðinum,. var svo óvanalega fagur,
stóru, bláu augun; ljósa, hrokna hárið; hreini
liörundsliturinn og ljúflegu andlitsdrættirnir,
var alt gallalaust. En sálargöfgin, sem hvíldi
yfir andliti Effie, og hinn fjöruga, margbreyti-
lega svip, skorti hér, og gerði alt dauft og ó-
smekklegt.
“Það er alveg óvænt ánægja að finna þig
hér,” sagði frú Marshall, um leið og hún með
utan-að-lærðru yndi settist í hinn stóra hæginda
stól, “og að faðma að sér mitt elskaða barn. þú
hefir verið harður gagnvart móður, að skrifa
ekki, né leyfa henni að skrifa í löng þrjú ár.”
“Harka þessi var ekki af ásetningi,” sagði
Marshall kýminn.
“Lára þráir inn^lega að fá að taka Effie í
faðm sinn, það veit eg með vissu,” sagði frú
Marshall, “hún er að eins einu ári eldri en Effie,
og sem börn voru þær óaðskiljanlegar. Eg get
fullvissaö þig um það, að kæra tilfinningaríka
barnið mitt var óhuggandi eftir burtför hennar.”
“Það hryggir mig frú, að eg hefi bakað
fjölskyldu yðar sorg,” svaraði hann.
“En hvar er Effie?” spurði Lára.
“Hún er ekki komin aftur úr skemtireiðar
ferð sinni. Eg varð að fá vin minn til að
fylgja henni þenria morgun, þareð eg hafði svo
mörgum bréfum að svara En eg býst við
henni á liverri mínútu; nær komuð þið?”
“í gænkvöldi Eg varð að heimsækja ykk-
ur undir eins, þegar frú Wells sagði mér að "Eff-
ie væri hér Frú Wells er gömul vinkona Láru.
Og í raun réttri leyfi eg mér að segja — af því
það er innan fjölskyldu takmarkanna — að hún
álítur hana vera systur sína. Hr. George
Bankroft er hinn elskuverðasti biðill Láru.”
Það kom einhver að dyrunum, sem heyrði
þessi orð. Ákafur hjartsláttur, augnabliks-
svimi og Effie kom inn. Það var enginn tími
til umhugsunar. í fyrsta skifti á æfi sinni var
hún vafin ástríkum móðurörmum, meðan inni-
legu orðin, “elsku barnið,” “uppáhaldsgoðiö
mitt, Efffe,” “mín eigin kæra stúlka,” ómuðu
fyrir hinum hálfrugluðu eyrum hennar.
Svo byrjaði Lára, og Marshall gekk að
glugganum tR að dylja kýmnisbrosið, sem lék á
vörum hans , yfif því að sjá þetta skyndilega
flóð af kærleika streyma yfir litla erfingjann;
því hann kunni^ að meta hvern koss og hvert
faðmlag með réttu verði
Loks var þetta á enda, og Effie kastaði hatt
og glófiím á borðið og settist hjá frænda sín-
um.
“Hvar er George?” spurði Marshall.
“Hann kom að eins að endanum á gangin-
um, og snéri þar aftur til að tala við John
um Hotspur, það virðist eitthvað ganga að
líonum í dag.”
“Hverjum, George?”
“Nei, Hotspur.' ó, hérna kemur hann.”
Hratt fótatak heyrðist koma að dyrunum,
og á næsta augnabliki var George hjá þeim. Eff-
ie reyridi að sýnast kærulaus, en hún horfði á
andlit hans þegar hann heilsaði Láru. Hún sá
kurteist, viðfeldið bros, og inniíega kveðju með
orðinu ‘velkomin’ — en þá þvingaði hún sig til
að líta af þeim.
Skýringar frá báðum hliðum eyddu fáein-
um augnablikum, vúnalegt hversdagsrugl aftur
og aftur, og svo stóð frú Marshall upp til að
fara.
“Þú verður að muna það Effie, að okkar
herbergi eru við hinn énda gangsins, og að við
verðum að fá að sjá þig oft.”
George og Marshall stóðu báðir upp, en sá
eldri fylgdi mæðgunum að herbergisdyrum
þeirra, og þar faðmaði Lára hann að sér. En
undir eins og hún var komin inn í herbergið,
dó brosiö á vörum hennar, en í þess stað kom
tryllingslegur afbrýðissvipur.
“Sást þú það? Heyrðir þú það? George
hefir heimild til að fylgja henni á skemtireiðum
hennar, láta í ljós samhygð sína eða kvíða yfir
þreytu hennar. Og mamma, sást þú það?
Hún er falleg, yndisleg. Svo lítil og indæl
töframær með stór augu; ekki risavaxin eins
og við.”
“Lára, vertu róleg.” ,
“Vertu róleg! Eg er að kafna! Það var
nógu slæmt að finna gamla hræsnarann hér,
með allar sínar miljónir, til að gylla hennar
hæfileika, en að hún, þessi dökka, hörundsljóta,
horaða dvergstelpa, skyldi vaxa til að verða
jafn fögur og hún er. Peningar, staða, feg-
urð, alt fyrir hana, og nú ást hans.”
“Þú ert of fljótfær. Þau hafa að eins
verið hér fáeinar vikur.”
“En hann elskar hana; sástu augu lians,
þegar hann frændi hennar sagði að hún væri
föl? Eg veit hvernig menn líta út, þegar allar
hugsanir þeirra snúast um einn kvennmann, og
eg get séð hvernig hugur hans hangir við rauðu
eða hvítu kinnarnar hennar.”
Það var hið almennasta umtalsefni hótel-
gestanna þenna dag, hver þessara tveggja myndi
sigra.
Hinn síðastliðna skemtanatíma höfðu allir
dáðst að Láru og tilbeðið hana, engin hafði
kept við hana, en Effie hafði áhrif nýunganna,
og auk þess sagði orðrómuririn, að hún væri rík.
kvíðapdi augu biðu komu þeirra í danssalinn.
Það var orðið framorðiö þegar þær komu, og
Lára- kom fyrst, til þess að hljóta aðdáun eða
aðfinslu.
H|ún var kvítklædd og bar enga skraut-
gripi. Mjúkir kniplingar, mjallhvítir, féllu sem
bylgjur niður hinn hvíta klæðnað, og háls og
handleggir voru jafnhvítir. Hér og hvar
blikuðu jasmínur (einskonar jurt) í ljósa hár-
inu hennar, og ekkert gat verið yndislegra en
þessi ljósa fegurð.
Það leið langur tími þangað til Effie kom,
svo langur, að sumir sögu að hún kviði fyrir að
láta sjá sig.
Vesalings litla Effie. Hún hugsaði alls
ekki um eigin fegurð, þegar hún var að búa sig
fyrir dansinn. Allan daginn hafði hana lang-
að til að vera alein, þó ekki væri nema augna-
blik; en hún las fyrir frænda sinn, lék á hljóð-
færi og söng fyrir hann, og spjallaði við hann til
dagverðar, og eftir það vildi frú Wells fá hana
með sér á ökuferð. Þegar hún kom aftur,
þurfti hún að tala við gesti þeim til skemtunar,
og nú varð þernan að hjálpa henni með klæðn-
aðinn. Lisetta hreykti hárinu hennar eftir
eigin geðþótta, og festi fáeinar demanta stjörnr
ur í þungu flétturnar. Fallegi hvíti silkikjóll-
inn með demantsbrjóstnálinni og armbandið,
kom henni til að líta snöggvast í spegilinn, svo
lét hún á sig glófaria, tók blævænginn og gekk
inn í danssalinn. Hún heyrði rödd Georgs,
og snert af drambsemi roðnaði hún og augun
blikuðu af ánægju. Aldrei hafði glaða spaug-
ið hennar verið jafn fyndið, eða hinn klingjandi
lilátur hljómað jafn oft og þetta kvöld. Dans-
andi eða talandi við einhvern, var altaf glaðlegt
bros á vörum hennar, svörin altaf tilbúin að
láta heyra til sín. Myndastyttu fegurðin henn-
ar Láru varð algerlega í skugganum þetta kvöld,
fjörlegu, sífeldu svipbreytingarnar, hinar æðri
gáfur og sálargöfgin, hin aðdáanlegu öfl and-
ans, voru mörgum sinnum fullkomnari hjá Eff-
ie en Láru. Útlendingarnir sem voru til stað-
ar, voru hrifnir •yfir hinum góða framburði, og
hve auðvelt henni veitti að tala þeirra mál, og
allir dáðust að hinni liðugu, sönglíku rödd, sem
myndaði samræmi í samtalinu.
Langa kvöldið, sem þrýsti á heilann og
hugann, var endað, og unga stúlkan var ein í
herbergi sínu. Alein að hugsa um það erf-
iða starf, að rannsaka og semja við sínar eigin-
skoðanir.
George Bankroft, biðill systur hennar. Hug-
ur hennar flaug með kvalafullum hraða yfir
hinar fáu vikur, sem þau höfðu verið saman, til
að gera spurninguna svo fulla af örvilnan fyrir
hið unga hreina, hjarta: Hafði hún gefið þeim
manni ást sína, sem ekki skeytti um hana?
HanB hafði ekki sagt, að hann elskaði hana, en
hann hafði talað með þeim hljómblæ og á þann
hátt„ sem dómgreind hennar sagði henni, að
ekki væri Hinn sami og almennur kunnings-
skap notaði, og jafnvel ekki kærir vinir. Þessar
skemtigöngur og skemtireiðar, löngu samræð-
urnar í sólbyrginu, eða þegar hann laut ofan að
pianoinu, urðu ekki endurkallaðar í hugann, án
þess að vekja áhrif, minna á lágt töluð orð með
innilegri blíðu, á augnatilliti og óm raddarinnar,
á samhygð og trúnaðartraust, 'sem að eins elsk-
endur hvíslast á. Gat hann verið falskur?
Var hin hreinskilnislega, myndarlega framkonia
hans hræsni, eða lýgi? Hún ætlaði að gleym®
honum, dauðadæma hugsanir sínar um hann.
biðja frænda sinn uml að fara heim, til að dylja
sinn sorgþrungna hup. þar. Hún vildi ekki
elska hann. — Of seint þar sem hún lá vakandi
í rúminu, viðurkendi hún auðmjúk og grátandi>
að hún elskaði þenna mann.
9. KAPÍTULI.
“Eigum við ekki að ríða okkur til skemt-
unar í dag?” sagði George Bankroft undrandi-
“Eg hefi höfuðverk,” sagði Effie, og keim-
ur hennar og daufu augun, staðfestu að orð
hennar voru sönn.
Marshall greip undir eins um ulnlið hennar-
“Eg er læknir Effies,” sagði hann alvar-
legur við Georg. “Eg hefi verið heppinn með
sjúkling minn til þessa, en hún er enn þá ekki
vel hraust, og —” en hra^dda og föla andlitið
hans George, var of mikið fyrir hans góða hugs-
unarhátt, og hann sagði:
“Að eins spaug drengur minn. Hún ef
óvön við að vaka jafnlengi, það er alt.”