Heimskringla - 31.03.1926, Qupperneq 7

WlNNiPEC, 31. MARZ 1926
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSÍÐA.
. (Frh. frá 3 bls.) I ami þarf oftast stóran heila, aðeins á
enn loftslag mjög á norðurhelmingi jarð-; sama hátt og stór vél þarf stóran afl-
arinnar. Fjórða og síðasta ísöldin hefst. gjafa. Eigi að síður bera þessir menn
Canada ber,ótal merki þessarar ísaldar. það með sér, að mennirnir hafa á styttri
Átta miljónir fermílna af landi í Ameríku tíma náð meiri þroska, en dæmi eru til
°g Evrópu voru- um tugi þúsunda ára að þeir hafi áður gert. Kynslóð sú, er
takin ís og snjó. Isbreiðan mjakaðist vuppi var á undan þessum risa-mann-
hægt og hægt eins og spegiltær þúsund flokki, hverfur nú. Um 10—20 þúsund
feta djúp á niður eftir dölunum og fram 4
sléttlendið,- Langt út frá ísnum, eða alt
að því í þúsund mílna fjarlægð, drap
kuldanepjan allan jarðargróður. Á Flor-
ida og í Californíu hefir þá ekki -verið
hlýrra en nú er í Norður- og Mið-Can-
ada. Þegar þess er gætt að nokkru áður
hxu pálmar í Norður-Ameríku, má geta
nærri að þessi mikla breyting á loftslagi
hafi ekki verið manninum aufúsugestur.
Honum var nú nauðugur einn kostur að
skifta algerlega um lifnaðarhætti. Árnar
voru botnfreðnar og fiskilausar. Hnetur
°g ber og öll smærri dýr og skorkvikindi
hurfu af þeim slóðum, er maðurinn hafð-
ist við á. Hreindýr, heimskautatóur og
ttammút urðu helzta ætið. En þessi dýr
voru vör um sig, og ófús á að ganga
^anninum í greipar. Þá uppgötvar hann
spjótið, til að veiða þau, með. Einnig
^yrja menn þá að fara saman á veiðar,
Eldinn uppgötva þeir þá mjög brátt og
kyrja að klæðast dýrafeldum. Myndir,
sem fundist hafa, og þessir menn drógu af
sjálfum sér, bera það með sér, að franv
að þessu gekk maðurinn klæðlaus og að^
skrokkurinn var alsnoðinn. Þær myndir
er« taldar 20,000 ára gamlar.
Breytingin á loftslaginu knúði þá einn-
’g til þess að hætta að hafast við undir
heru lofti. Maðurinn verður hellabúi.' Og
^ vottar einnig brátt fyrir nokkru fé-
lagslífi og framförum. Listin þróast
lafnvel svo að eftirtektarvert er. Að vísu
er margt ýkt af því, sem sagt er um fram-
farir þessara ísaldar-manna. Sumt af
dráttmyndum þeira ber það að vísu með
Ser> að maðurinn hafði þá stígið það
^amfaraspor, er greinilega fjarlægði
^ann dýrunum. En myndagerðin var þó
ýfirleitt óþroskuð, barnaleg og svipuð því
sam hjá villiþjóðum gerist.
Amerískir fraeðimenn gera yfirleitt of
^hikið úr þessari ísaldar-kynslóð. Það
er sannleikur, að heili þessara manna var
stór. En þeir voru risar að vexti, eða
a® meðaltali sex fet á hæð. Og stór lík-
ár hefst þessi fílhrausti mannflokkur við
í köldum og óvistlegum hellum í Suður-
Evrópu. í helli einum í Pyreneafjöllun-
um er veggur einn, sem er um 400 ferm.
að stærð, alþakinn myndum eftir þessa
menn, og sem markverðar eru fyrir það,
að þær eru nákvætalega eins stórar og
mennirnir eða dýrin, sem þær eru af. .
Hjreindýrin rangluðu alla leið til Suður-
Evrópu. Hafa þar víða fundist beina-
hrúgur af þeim innan um bein úr mamm-
út-dýrum og hestum, sem alt ber þess
vott, að dýr þessi hafi orðið manninum
að bráð. En af þessum beinahrúgum er
það einnig auðsætt, að menn hafa hafst
við í hópum saman. ísöldin rak þá til
þess að taka saman höndum, ef svo má
að orði kveða. - Þannig byrjar félagslífið.
Og upp af því sprettur menningin. Fram
að þessu hafði maðurinn lifað lífi ein-
stæðingsskapar, og að minsta kosti fjöl-
skýldan út af fyrír sig. Nú sameinast
fjölskyldurnar og mynda fyrst nokkurs-
konar flokksamheldni (clanship), en úr
því verða svo síðar allstórir ættbálkar.
Fyrir 10—15 þúsund árum hverfur ís-
breiðah af norðurhelmingi hnattarins.
Það hefir mjög nýlega verið sannað, að
íshellan huldi stað þann, er Stokkþolmur
stendur nú á, fyrir 10 þúsund árum. En
suður- og miðhluti Evrópu var þá orð-
inn íslaus og skógarnir breiddust aftur
þangað út að sunnan. Menn þeir, er á
þessu svæði hafa nú tekið sér bólfestu,
hafa einnig þroskast mikið. Þeir upp-
götvuðu akuryrkju. iVllihveiti og bygg
óx þá í Evrópu að einhverju leyti. Og
þar sem dýrin átu það, var ekki óeðlilegt
að manninum hugkvæmdist það. Hitt
gat honum heldur ekki dulist, að korn,
sem féll niður, festi rætur í jarðveginum,
og upp af því óx fullkömin planta, er tím-
ar liðu. Á þenna hátt er mjög líklegt að
akuryrkja hafi byrjað.
Vindar voru enn svalir af norðri. Menn
húsnæðislausir verið. En hellar voru ekki
nægilega víða á þeim stöðum, er menn
höfðust við á, eftir að þeim fjölgaði. Þeir
urðu að reisa sér einhver skýli yfir höf-
uð. Þannig byrjaði húsagerð. Og nú
hugsast þeim brátt að vefa sér klæði.
Mjenn halda kyrru fyrir og heimilin verða
þeirra aðalbækistöð. Heimilunum fjölg-
ar. Þorp rísa upp. Að því stuðlaði auð-
vitað mest það, að nú gátu menn ræktað
við húsdyrnar það sem þeir þurftu sér
til matar. Fyrir hér um bil 6000 árum
uppgötva þeir málminn. Þeir fundu að
vísu hreinan kopar í náttúrunni, en hann
var ekki nægilega harður til þess að gera
'sér vopn eða áhöld úr. Á einhvem hátt,
sem oss er enn óljóst um, hafa þeir feng-
ið vitneskju um það, að með því að
blanda koparinn tini, harðnaði hann og
varð miklu nothæfari. Þannig var eir-
blendingurinn fundinn. Og þá hefst eir-
öldln.
Fyrir hér um bil 4000 árum uppgötva
menn járnið. 1 ofna þá eða deiglur, sem
þeir bræddu eiririn í, urðu þeir að velja
harða steina. Eflaust hafa járnæðar
stundum í þeim verið. Við hitann hafa
þær smitast út úr steininum og klístrað
hann utan. Eftir þeim járnperlum hafa
menn hlotið að taka. Á þenna hátt er
mjög sennilegt að járnið hafi fundist.
Uppgötvun þessi var gerð af Mið-Evrópu-
en ekki Suður-Evrópumönnum, sem
vanalega er sagt, að þegið hafi menning-
una að sunnan. Áður en Rómverjar
komu til Bretlands, var menningin þar
komin á hátt stig. Dýrindis munir úr
gulli eða gullrendir voru þar til; trúar-
’brögðin voru háfleyg, eftir því sem þá
gerðist, og stein-minnismerkin óviðjafn-
anlegu (stone henges) bera þess skýran
vott, að fjölskrúðugt og blómlegt félags-
líf hefir þar verið búið að ná fótfestu.
Þegar litið er nú yfir það, sem hér hef-
ir verið sagt, dylst það ekki, að þroskinn
hefir orðið meiri á nokkrum þúsundum
ára, en hann var á síðustu tíu miljónum
ára þar á undan. En meirihluti íbúa Ev-
rópu flytur nú suður á bóginn og yfirgef-
ur sitt fyrra heimkynni. Þeir frétta af
heitari löndum fyrir austan og sunnan
Miðjarðarhaf. Verður í næsta fyrirlestri
sýnt, hvernig menning þeirra þrífst og
sem vanir voru orðnir hella-lífi, gátu ekki dafnar þar.
hafa læknaC þúsunðlr sjúk-
' Ka ---------- nyr-----------* "*
búSh«,,af t>lötiru- og
umneflr bakverkl eS
_ ýrnaveikl. Ef
. bakverki etia einhver merki
®en*.*^?f nýru, taktu Gin Pills. 60
Ver*lunu^ öllum iyfsölum og lyfja-
^•ttonal DruK & Chemlcal Punipan;
of Canada, Lilmlted
VORONTO —----------CANADA
82
Mark Réttvísinnar.
(Frh. frá 3. bls.)
en eg mætti verða aö gagni óg
^ytsemd. Þeirra gagni og nytsemd.
mn eigin hagnaður var lítið tek-
,nn til greina, eða svo fanst mér þá,
ars
við vaerum hræddir og skjálfandi,
var maðurinn þó enn hræddari, svo
vörn varð engin. En svo, eins og ör-
lögin og heimska mín vildu haga því
þá’ reyndi eg að selja úr rænda
mannsiris, sem eftir mínum dómi var
nýlega kominn til borgarinnar. Hann
skoðaði úrið vandlega, en svo fletti
hann skyndilega frá sér treyjunni og
benti á merki, er hann bar þar. Eg
skyldi að þetta myndi verða. min-
fyrsta nótt í fangelsi. Þetta var þá
frelsið, —• eg var ennþá í fjötrum.
Eg hafði beygt þá árí þess að slíta,
og þegar þeir skruppu saman aftur
urðu þeir ennþá styttri en áður. En
þetta gat þó gert mér gott; þarna
hugsaði eg meira á fáeinum dögum
en áður á árum. Þar að auki sann-
ari hugsanir. Eg ætlaði að ganga
annan veg að því að slíta fjötrana,
sem á mér lágu, þegar eg slyppi frá
grimmur ?
Höggunum var skift í tvent;helm-
ingnum átti eg að mæta á sama tíma
og betrunin byrjaði. Hdnn helming-
inn átti að rétta mér 6 mánuðum áð-
ur en eg gengi í burtu sem betraður
og frjáls maður. Eg fóðraði sjálfan
mig á þessum hugsunum, meðan eg
gekk upp að staurnum, þar sem eg
átti bundinn að taka á móti þessari
gjöf>manngæskunnar og kærleikans.
Þegar þangað kom, var skyrtan dreg-
in af mér. Mér var litið í augu
mannsins, sem framkvæma átti verk-
ið. Hann var þá að binda. seinasta
hnútinn, sem festi. mig við staurinn.
Hvað hann þá las eða þóttist lesa í
mínu augnaráði, veit eg ekki, en
hann roðnaði. Eg glotti, og sá
hversu æðarnar á enninu og á berum
handleggnum, sem hélt á svipunni,
blánuðu og þrútnuðu. “Þú hlærð
Slgra
að
Það
og þvo mér og velta í vörmu bíóði
þeirra. En þetta var magnlaust hat-
ur. Eg fann hvað þeir, sem eg hat-
aði, voru sterkir. Eg mátti ekkert
gera, er yki ónáð þeirra; bezta ráð-
ið var að skríða flatur, og ef þeir
heimtuðu, ennþá flatari. Og þannig
liðu dagarnir, án þess eg vissi, eða
tæki eftir, hvernig þeir liðu. Tíminn
var heild, ekki 1 löng viðburðaruna,
miöuð við sérstök atvik. Eg var aft
ur leiddur að staurnum, niðurlútur
og skjálfandi. En nú var það meira
til að fylgja dómnum og reglunum,
en til nokkurs annars. Eg gat geng-
ið þaðari aftur óstuddur. Og nú var
aðhlynning að mun betri en í fyrra
skiftið. Eg var orðinn það sem kall-
að er fyrirmyndar fangi; svo hlýð-
inn og eftirlátssamur með alt.
iEg hlustaði «á messu Sáluhjálpar-
hersins hvern helgan dag, af þvi að
einhver sagði að eg ætti aS gera
þ.a.ð. Eg knékraup og bað til guðs,
þegar eg vissi að til þess var ætl-
ast.
Betrunartími minn var liðinn; eg
hafði fengið eins mikla uppgjöf og
hægt var að veita. Mér voru fengn-
ir fáeinar dollarar í hendurnar og
skjal frá Sáluhjálparhernum, sem
sagði mig ráðinn til vinnu hjá bónda
vestur í landi. Verðir og yfirmenn
tóku í magolausa hendina á mér, og
óskuðu mér til hamingju. Eg var
aftur frjáls maður. Mannlegar til-
finningar hafði eg engar, hvorki til
góðs né ills, og ekki var eg þó hund-
ur. Eg sá að eg var öðruvísi skap-
aður og að eg var óframfærnari við
alla menn, en nokkur venjulegur
hundur; sýndi hvorki gleði né grimd,
bara hlýðni. Og þetta saína sýndi eg
eftir a.ð eg var kominn í nýju vist-
ina. Eg vann með trú og höllustu,
af öðru skifti eg mér ekki. Eg var
látinn borða við sama borð og fjöl-
s> er við nutum, voru peningar. j þeirra, er ekki höfðu komið fyrir og fyrirlitningu,, er eg leit á fanga- ’ skyldan og sofa í sama húsi. Börnin
þessu. Mér skildist, að eg þyrfti að ^ ekki, þegar eg er búinn,” hvæsti hann
borga fyrst fyrir það, sem eg var út á milli samanbitinna tannanna.
búinn að taka út fyrirfram. Hívað Svo reið fyrsta. höggið að; eg héyrði
borgunin yrði mikil, gat eg' ekki að einhver taldi eitt; eg fann að
Lefir eiginlega ávalt síðan fundist. greint. Eg hugsaði, að eftir nokkra hörundið opnaðist og heitt blóðið
£ var alinn upp úti á landi. Hug- mánuði, eða að mestu eitt ár í fang- rann niður eftir bakinu. Tvö, þrjú,
^mdaheimur minn borgin. Þangað elsi, þá yrði skuldinni lokið. 'Svo fjögur, fimm, sex, sjö. Eg fann
teúidi hugurinn, þar ætlaði eg að loom rannsókn í máli mínu og dóm- ekki lengur höggin eða kvölina á
og njóta. Loks kom stundin, ur birtur. Allar mínar skýjahallir neinum sérstökum stað. 'Það var
eS þóttist fullfær um að slíta hrundar, ekki einungis hert á fjötr- senx hver taug bergmálaði þau til
bandið,
sem hélt mér við sveitina. unum, heldur og guðsmyndin hfifs- heilans; blóðið sauð og vall við
j Lafði-aðeins verið hlekkur um uð af mér, og mér hrundið niður n gagnaugun á mér, eins og einhver
urna, enginn þáttur eða taug, sem meðal dýranna. Þann dag saup eg væri að berja þar með hömrum. Eg
la^' ^ hjartans, og því sársauka- fyrsta sopann af bikar hatursins. Sá hlustaði hvort eg heyrði sjálfan mig
nst að brjóta það. Eg þarf ekki dropi var beiskur; en bíðum við, hljóða. Atta! Það var það seinasta,
^ 'Þeir sem þroska kanske eg gæti drukkið þann bikar, sem eg heyrði. Þegar eg ránkaði við
a náð, munu skilja, af því sem þangað til hann yrði nautn. Eg mér, lá eg á fleti, sem eg vissi síð-
hefi sagt, hvernig för eg hugsaði um sækjanda þess opinbera. ar að kalLað var fangelsisspítali.
1 larið til borgarinnar. Þar fann Var það nauðsynlegt, að hann skap- Eg greri fljótt. Æskan og líkams-
frelsið, er eg hafði þráð; eg lærði aði úr mér það skrimsli, sem hann kraftarnir stuðluðu að því, líklega
njota, siður að sigra. Eg get gerði. Og dómarinn! Var það rétt- meira en hjálp og aðhlynning lækn-
Iarið flJA** -x:_ -u_. r:,_____ „ ,___’í ^ _________ ..... ............... ,
aðr
en það
ekki
ri® fljótt yfir sögu. Félagar, og látt, að leggja á mig byrðir annara, isins. En þetta. alt, sem haldið hafði
lr félagar, sem litu likt á lífiö, — þegar mín eigin var jafnþung og hún höfðinu beinu og hljóðum frá að
er einkis hægt að njóta, sem var?
skreppa út á milli varanna, var horf-
. 1 þarf að borga fyrir, og gjaldeyr j Voru ekki einmitt syndir annara, ið. Eg glotti ekki lengur með hatri
*!• þes- .- . I - • .......-
vildi helzt biðja þig að verða mér
samferða, og viltu kasta aktýgjunum
á þann gráa, áður en þú týgir þig
tií?” “Já,” sa'gði eg, “eg skal gera
það.” Velvildarhtigur var farinn að
smjúga inn i huga minn, samfara
hlýðninni, gagnvart þessari fjöl-
skyldu. Ekki eitt stygðaryrði eða ó-
þýtt tillit hafði eg orðið var við síð-
an eg kom þangáð. Og þó var eg ekki
h nokkrunt vafa um, að þeim hafði
verið . gert aðvart um, hvaðan eg
kæmi, og að líkindum öll mín saga.
Við vorum skamt komnir, þegar hús-
bóndi minn ávarpaði mig og sagði:
“Vinur niinn.. Eg kalla þig því na.fni
þótt við höfum skamt verið saman.
Ferð þessi er aðallega farin til að
lyfta hjálpandi hendi undir þá bagga
sem þú berð. Það var ekki af til-
viljun, að þú komst hingað. Eg þekki
sögu þína alla, eða það a.f henni,
sem við mennirnir getum þekt. Eg
er fornvinur mannsins, sem beindi
þér hingað; honum fanst þú þurfa
sérstaklega á hjálp að halda, og hann
sýndi ntér það traust að álíta, að eg
framar ötlum öðrum myndi geta
hjálpað þér til a.ð gleyma því liðna.
og byrja betur. Eg þekki marga menn
sem faJlið hafa mikið neðar en þú,
sem hafa þegar þeir lágu marflatir í
duftinu. risið upp aftur. Það má
svo að orði komast, að þeir hafi stíg-
ið á og notað sinn eiginn blæðandi
líkama, _sem fyrsta þrepið upp á við,
og nieð guðs náð ætla eg að hjálpa
þér til að verða einn af þeim mönn-
um. Enginn annar en mín eigin fjöl-
skylda, skal fá vitneskju um, hvaö
þú hefir gen*gið í gegnum, og eg
ætla. að biðja þig að skoða mig og
hvern annan, sem þú mætir, sem jafn-
ingja þinn og ekkert meira.” Eg
gat engu svarað; eg gat vel skilið og
fundið til hvaða ágætismaður þetta
var, sem til min tajaði. En eg var
svo andJega lamaður, að eg gat ekk-
ert bergmál fundið í hjarta minu, að
þetta væri mögulegt. Það var ^kki
fyr en tiokkru seinna, að fyrsti neisti
nýs lífs vaknaði hjá mér. Eg kom
seint inn ti} miðdegisverðar einn
sunnudag; allii voru farnir frá borð-
inu neina Maria, sem ,sat ein við borð
ið. Hún ávarpaði mig glaðlega, eins
og hún var vön; eg tók því jafn-
glaðlega og vant var, og settist niður
í mitt vanalega sæti á móti henni,
eða dálítið til hliða.r; svo byrjaði eg
að borða og grúfði mig yfir disk-
inn. Hún gaf ekk^rt hljóð af sér,
og eg veitti henni ekki frekari eftir-
tekt, hélt jafnvel að hún væri farin.
En þegar eg leit upp, sat hún þar
ennþá og horfði beint á mig, og tár-
in hrundu niður kinnarnar á henni,
eitt af öðru. Eg lét sem eg hefði
ekki tekið eftir þessu og grúfði mig
yfir diskinn aftur. En áður en eg
vissi, var hún komin mán megin við
borðið og búin að taka höfuðið á
mér og halla því upp að sínu eigin
brjósti. ‘E’lsku hjartans barn, guð
almáttugur hjálpi þér!” sagði hún
aftur og aftur, um leið og hún strauk
hárið frá enninu á mér aftur á hvirf-
ilinn. Eg ?ann tárin falla niður á
andlitið á mér, þungLjog heit. Fyrst
í stað tók eg á móti þessum blíðu-
atlotum tilfinningarlaus einsi og
steinninn; bara hálf-hissa. En svo
var alt í eiriu eins og eitthvað slitn-
aði í -hjartanu á mér, eða eg vissi
sem ímynd þess hulda eða gleymda,
einhvers sem óska má e'ftir, en aldrei
reyna að ná. Eg losaðist smám sam-
an við þann höfga, sem yfir mér
hafði legið; þessa martröð, sem eg
hafði haldið, að myndi fylgja mér til
grafarinnar, og jafnvel óskað. Sköp-
unarafl guðs var aftur tendrað í sál
minni, og ást hennar hafði einmitt
afturkallað sál nrína ' til líkamans.
Næsta ár vorum við gift. Það var
að vilja og ráðum föður hennar, og
með hans hjálp, ’að eg tók land,
álllangt þaðan í burtu. Eg ætla ekki
að minnast á erfiðið og baráttuna
þetta fyrsta ár, en það var að mestu
Hkamlegt erfiði og sjáanlegt mark-
mið framundan; og þá er það oft-
ast, að minsta kosti meðan líkaminn
er ungur og hraustur, að þó maður
leggist niður á kvöldin örmagna, þá
rí,s maður að morgni hlæjandi og
endurnærður og ákafur, að halda,
baráttunni áfram. Mér datt þá ekki
til hugar, að það liðna myndi nokk-
urntima leggja. sina illu örlagahendi
inn í okkar komandi líf. Hvorugt
okkar mintist á það einu orði, og
hugsanir minar voru sjaldnar við það
bundnar. En svo va.r það einn heit-
an dag um sumarið, að verkfæri >bil-
aði hjá mér, sem eg var að yinna með,
og eg gat ekki haldið verkinu áfram
nema eg fengi endurnýjað stykki,
sem brotnað hafði. "Við áttum þarna
tvö heima, að undanteknum unglingi,
sem eg hafði mér til hjálpar við létt-
ustu störfin, og treysti ekki að senda
til bæjar, þvi að nokkuð langt var
áð fara; svo eg afréð að fa.ra sjálf-
ur þann sama dag. Eg var gegn-
sveittur og ákaflega rykugur, og mér
íanst eg ekki geta haft fataskifti, án
þess að þvo líkama minn um leið. Eg
hafði ávalt forðast eins og heitan
eldinn að láta konuna mína sjá mig
nakinn; en í þetta skifti var ákafinn
svo miki'll, að komast af stað, að eg
gleymdi öllu slíku; eg fann að eg
var seinn og átti erfitt með að þvo
á mér bakið, svo eg kallaði á hana
og bað hana. að koma og skólpa af
bakinu á mér. Hún kom hlaupandi
frá þvi sem hún var að gera og tók
við blauta klæðinu. Eg sat þa.rna á
lágum stól rétt við opnar dyrnar, og
beygði mig áfram, svo hún ætti
hægra með að strjúka af mér. Svona
sat eg eina sekúndu eða tvær, og beið
eftir því að finna blautt og kalt
klæðið skella á heitum líkama mín-
um. En þegar eg fann ekki til þess
og leiddist að bíða, leit eg upp og um
öxl mér. *Hún stóð þa.r eins og
hvítt marmaralíkneski; augun star-
andi og handleggirnir máttlausir nið-
ur með hliðunum. Eg spratt á fæt-
ur og greip hana í fang mér. “María!
María ! Góður guð, hvað hefir komið
fyrir? Varð þér snögglega ilt? Svar-
aðu mér, hjartans ástin niín. Hvað
hefi eg gert?” ’Þá var eins og hún
vaknaði af svefni; hún greip utan um
mig með handleggjunum af afli, sem
eg fann að var meira en hennar eðli-
lega afl. Svo öyrjaði hún að gráta
svo æðislega, að mér datt í hug að
hún væri búin að tapa vitiftu. Og nú
Ioksins skildi eg, hvað skeð hafði. ör-
in eftir svipuna á bakinu á mér, nátt-
úrlega ennþá Ijótari og ægilegri en
vanalega. af hitanum og svitanum, sem
skolað hafði yfir þau. Góði guð! Þvi
i þurfti eg að gleyma þeim einmitt
helzt ekki hvar. Eg fann ti'l afskap- | núná? Eg losaði handlegg hennar af
legs sársauka einhversstaðar. Mér lá ; mér eins hægt og blíðlega og mögu-
við að hljóða, og þó fanst mér eg legt var. Eg lagði hana á rúmið,
óska. þess_ heitast, að þessi sársauki
'héldist við, og eg mætti finna. til hans
æfinlega. En hvað var þetta? Mér
fant eg kannast við þessi atlot. Hafði
mig einhyerntíma dreymt svona
draum? Eg var þess, fullviss, að eg
hafði aldrei notið þessa áður í veru-
leikanum. En nú var eins og elding
slægi niður.
Eg mundi eftir mér innan við
tveggja ára aJdurinn. Þetta var i
fyrsta skifti sem eg mundi eftir móð-
ur minni. — Eg stökk á fætur og
þreif þessa veru í fang mér. Eg var
vaknaður og var aftur maður. Þetta
kraup oiðnr við rúmstokkSnn, og
strauk höndunum um höfuðið hennar
elskulega, og þannig beið eg, þang-
að til gráturinn rénaði, án þess að
tnæla ,orð. “Elsku vinurinn minn!
Hjartkæri, elsku vinurinn minn !” var
það fyrsta. sem hún sagði, þegar hún
loks kom upp orði. “Er þetta síðan
þú varst —”. Svo gat hún ekki sagt
meira. Og eg hélt að hún ætlaði að
fá aðra. gráthviðu. Eg treysti mér
ekki til þess að segja neitt, hélt bara
áfram að strjúka höfuð hennar í sí-
fellu og án afláts. “Græt þetta aldrei
betur en svona?” spurði hún loks-
var byrjun á nýju lífi, nýrri baráttu j ms. vina mín bezta, það smá-
og nýjum sársauka. En sá sem geng- , hverfur með tímanum.” Eg gat ekki
Þeir ’’ T vu,u TI,,,T‘I " CRK1 n01°U KOm'0 lynr °S lyr,rlIln,n&u” er eg ,e,t a lanSa* skyldan og sofa í sama húsi. Bormn ið hefir með frosna limi i gaddhörku ! fengið af mér að segja henni beran
þnrfti að afla með einhverju dóm, grundvöllur eða undirstaða verðina; í sannleika leit eg aldrei . VOru öll innan vig fullorðinsárin, —*—1--:jc------------------------------- 1----- —-- >•-•---------1
'• ng eftir því sem þarfirnar juk-! þeirra synda, er eg hafði drýgt, og framan í þá, eða ekki, ef þeir horfðu I nema ein stúlka, sem María hét. All-
eítlr því minkaði ábyrgða.rtilfinn svo átti að nota mig sérstaklega til á mig. Af mér var ekkert annað jr VOru mér sóðir en annars átti ee
rlV» f . * .... o » o
Jyrir aflameðulunum, svo end- að sýna, að ekki borgaði sig að eftir en mannslíkaminn og dýrið, sem
var sá fyrir mér, að eg og félagi byggja á þeim grunjji. Og svo bað bygði hann. Þeir máttu sanna.rlega
Ust
|ngin
ifinn
héíf'1 laentiurn niann á götunni. Eg hann til guðs, að þessi hegning, sem hrósa sigri, ef þetta var sigur. Ekki
3n 0tTlr^ t>v'ssu UPP honum, með- eg hlaut að skilja, að væri óréttlát af því að eg hataði ekki lengur, þvi
^afð'^ag' mÍnn ^lrtl er ^nn og of stór í samanburði við annara það gerði eg. Hvað mér hefði þótt
var ' ver8mætt meðferðis. Þetta hegningu, yrði mér til góðs. Var gaman að brytja þá sundur, rífa úr
SJæfrabragð, en það tókst, þótt hann brjálaður, eða var hann svona þeini innyfiin, slíta úr þeim augun,
fátt saman við það að sælda. ISvo
var það einn sunnudag, svo sem mán-
uði eftir að eg kom þangað, að eg
var eitthvað að taka til útivið, þeg-
ar húsbóndinn kom til mín; “Láttu
þetta eiga sig í dag, Bob,” sagði hann
vetra.rhríðanna, hann veit og finnur , sannleikann í þetta skifti; hélt það
að aldrei framar verða þeir að liði, ^ myndi gera henni verra, ef eg segði
án þess að'þýða úr þeini frostið, og henni eins og var, að þessi mörk
lífið getur aldrei sigrað dauðann án
baráttu og harmkvæla. Þetta sem
byrjaði hjá henni sem guðleg misk-
unnsemi til lítilmagnans, sigraða. og
fótumtroðna, varð bráðlega að ást
konu til manns. Og eg, sem við þessa
Eg þarf að skreppa bæjarleið. Eg vakningu þreif dauðahaldi í hana,
hlyti eg a.ð bera til dauðans, þótt eg
yrði 200 ára gamall.
Það varð ekki af för minni til
bæjarins þann dag.
(Framh.)