Heimskringla - 06.10.1926, Blaðsíða 6

3LAÐSfF)A
HKIMSKRINGLA
WINNIPEG 6. OKTÓBER 1926
Rósahringurinn.
Röddin í myrkrinu.
Rob iMackenzie', gekk að rúminiu, síjuddi
hendinni á/ axlir Garths og talaði alúðlega.
Góðan daginn, herra Dalman. Simpson hef
ir sagt mér að þér hafið sofið vel í nótt. Systir
Rosemary Gray er hér, sú sem Brand hefir ráðið
til að vera hjá yður, og eg er viss um að hún er
vel hæf til þess að vera félagssystir, skrifari og
til að* lesa hátt. Já, til hvers sem þér óskið.
Hún er héma í herberginu, Dalman.”
“Góðan daginn,” agði Garth. Það er vel
gert af yður að ferðast svona langt mín vegna.
Eg vona að yður hafi liðið vel á leiðinni?”
Jane gat ekkert sagt, og læknirinn /lýtti sér
að svara fyrir hana.
. Já, ungfrú Gray hefir liðið ágætlega. Hún
er ung og fjörug.”
‘‘Eg vona að ráðskona mín láti yður líða vel.
Gerið svo vel að biðja um það,”
Læknirinn sneri sér að Jane og sagði:
“Komið þér að' glugganum. Sko, hér er
6tóll, sem við höfiim látið búa til handa Dalman,
þegar hann hressist.”
‘‘Við höfum slíkan stól í sjúkrahúsinu, en
hann er ekki eins fullkominn og þessi,” sagði
Jane.
“Hver er það, sem er hér?” spurði Garth
“Hér er engin vera nema systir Gray og eg,”
svaraði læknirinn.
“Jú, hér er einhver annar. Hver var það
sem talaði?”
Jane flýtti sér að rúminu og svaraði:
“Það var eg sem talaði, herra Dalman —
systir Rosemary Gray. Ég skil hvers vtegna
rödd mín vakti undrun hjá yður. Brand lækn-
sagði mér, að þetta gæti skeð, þar eð rödd mín
væri svo lík annarar stúlku, sem þið hefðuð
þekt svo vel.”
‘‘Sagði hann hver það væri?”
“Já, af því eg spurði hann um það. Hann
nefndi nafn ungfrú Champion, að mig minnir.”
“Þá verð eg að biðja yður fyrirgefningar
á ákafa mínum. En læknir, mig langar til að
tala við yður einslega,” sagði Garth.
“Þá skal eg ganga. ofan á meðan, og bíða
niðri,” sagði Jane.
Læknirinn gaf henni bendingu um að vera
"kyr.
“Eg er tilbúinn að hlusta á yður, herra Dal-
man,” sagði læknirinn.
‘‘Gerið svo vel að lýsa systur Gray fyrir
mér.” sagði Garth.
Læknirinn tók bréf Derycks upp úr vasan-
um og las það.
“Hún er nett, grönn, fögur og lítil, einmitt
•af því tæi, sem yður þætti skemtun að umgang-
ast ef þér sæuð hana.”
“Er hörundslitur hennar dökkur eða Ijós?”
spurði Gartli.
“Ljós,” svaraði Rob læknir hiklaust.
Jane hrökk við. Hvers vegna skrökvaði
hann.
“Hárið?” var aftur spurt frá rúminu.
Það er næstum hulið undir línhúfunni, en
eg ímynda mér að það séu hrokknir, silkimjúkir
lokkar.”
; * ‘‘Ef eg aðeins gæti forðast að sameina þessa
rödd við persónu hinnar stúlkunnar. Ef eg væri
sannfærður um að hún að ytra útliti líktist ekki
hinni stúlkunni, sem röddin minnir á.”
“Þér getið fullvissað yður um það með því,
að látá hendur yðar líða yfir hár hennar og
antílit,” ' - r
Garth skelilhló.
“En sú ímyndun!” sagði hann. “Eg hefi
aldrei heyrt annað eins!”
“Eg held nú annars,” sagði Rob læknir,
‘*að þér hefðuð gott af að fara á fætur og
hreyfa yður ögn.”
“Já, eg er fús til þess; en þá verðið þér að
biðja systur Gray að fara eitthvað sér til skemt
unar á meðan, og kalla á Simpson.”
“Já, það skal eg gera,” svaraði Rob. “Verið
þér sælir, herra Dalman. Eg kem aftur seinna
í dag.”
“Verið þér sælir, læknir,” sagði Garth.
"Þegar Rob læknir ók frá sjúkling til sjúk-
lings, var hann vanur að tala hátt við sjá^an sig
um viðburðina, og nú sagði hann.
‘‘Hvað hefir komið Jane Champion til að
komahingað?”
“Það veit eg .... ekki,” svaraði Mackenzie.
“Nú, nú, ekki að blóta,” sagði Rob. “Þú
áttir góðá móður.”
Skrifarinn.
Systir Rosemary og Garth sátu sitt hvoru
megin við borðið í lestrarherberginu. Á borð-
ínu lá bréfabunki.
“Bréf frá manni, ungfrú Gray,” sagði Garth.
“Það er satt,” sagði Gray. “En hvernig vit-
ið þér það?”
“Af því að bréfið er svo stutt, aðeins eitt
blað.”
“Já, það er rétt. Bréfið er frá Brand. Hann
segist koma hingað á laugardaginn til að líta eft-
ir yður.”
Þau rannsökuðu allan bréfabunkann, unz
þau komu að hinu síðasta. Þá sagði systir Gray:
“Þetta er bréf með egypsku frímerki og lok-
að með rauðu lakki. Undinskriftin er Jane Cham-
pion, herra Dalman.”
“Gerið svo vel að lesa það,” sagði Garth ró-
legur, og systir Rosemary byrjaði:
‘‘Kæri Dal!
Hvað get eg annars skrifað? Væri eg hjá
yður, hefði eg svo margt að segja, en að skrifa.
er svo erfitt — ómögulegt.
Eg veit, að þetta er erfiðara fyrir yður, en
það hefði verið fyrir nokkurt af okkur hinum;
en þér munuð bera það með meira kjarki, heldur
en við værum fær um, og halda áfram að álíta
lífið fagurt, og gera það fagurt fyrir öðrum.
Eg heyri að þér viljið engar heimsóknir
hafa. En getið þér ekki gert eina undantekn-
ingu og leyft mér að koma?
Eg sat í sólbyrginu eftir kvöldverðinn. —
Tunglsljósið vakti svo margar endurminningar.
Eg sat og áformaði að hætta, við Nílferðina,
fara heim og biðja yður að heimsækja mig. Þá
kom Loraine herforingi með enskt blað í hend-
iiini og bréf frá Myru, og----
Vilduð þér vera kominn til mín, Garth?
Góði vinur, fyrst þér nú getið ekki komið
til mín, má eg þá koma til yðar? Skrifið aðeins
þetta eina orð: “Komið”, og eg skal koma, hvar
sem eg verð á jörðinni, þegar slíkt boð nær mér.
Sendið frænku minni bréfið. Öll bréf til mín
verður að senda henni, og koma til mín óopn-
uð.”
Leyfið mér að koma; eg skil hve þung byrði
yðar er. En guðs eilífa ljós getur geislað í kring
um okkur. Og þér megið líka trúa því, að meira
en eg er fær um að skrifa, er eg yðar,
Jane Champion.”
“Ef þér eruð ekki of þreyttar, ungfrú Gray,”
sagði Garth, “vildi eg Itiðja yður að svara þessu
bréfi strax. Hafið þér pappír? Gott. Getum
við þá byrjað?”
‘‘Kæra ungfrú Champion!
Eg er hrifinn af samhygðinni, sem yðar
kæra bréf lætur í ljós. Það var mjög alúðlegt
af yður að skrifa mér, frá þeim stað, sem er svo
langt í burtu og geymir svo margt, sem getur
dregið hugsanir yðar frá vinunum heima.
Það gleður mig að þér hættið við Nílferð-
ina; en — en, ef þér hefðuð beðið mig að koma,
þá heföi eg komið. Það er meira en vingjarnlegt
•af yður, að vilja koma til mín — en, eg veiti eng-
um heimsóknum móttöku, og vil það ekki, af
því eg er nú farinn að geta borið mótlæti
kringumstæðanna, og vil ekki vekja sorg annara
yfir þeim. Meðan sumarið líður, get eg smátt
og smátt vanist þessu lífi, með því að dvelja
aleinn á heimili mínu, auk þjóna minna, og eg
veit að vihir mínir muni vera þessu samþykk-
ir. — Yðar hreinskilni vinur,
Garth Dalman.”
17. Þegar Rob kemur til hjálpar.
Þegar systir Gray var búin að búa um bréfíð
að öllu leyti. Þá heyrði hún rödd Robs Iæknís
fyrir innan dyrnar.
“Nú, hvort er sjúklingurinn í dag — kven-
maðurinn eða karlmaðurinn? En eg sé að það
er hvorugt þeirra. Það er vor úti, en sumar
hér inni. Þér þurfíð að neyta meiri matar ung-
frú .Gray, þér eruð orðnar svo grannar ”
“Hvers vegna strfðið þér ungfrú Gray, lækn
ir, með því að hún sé svo grönn. Eg er viss um
að hún er það ekki,” sagði Garth.
‘‘Eg skal hér eftír striða, henni með því, að
hún sé of há, ef þér víljið það heldur,” sagðf
Rob.
“Eg Vildi helzt að þér kæmuð ekki með
neinar athugasemdir um ungfrú Gray; liún er
mín önnur hönd, sjón mín og alt, sem eg þarfn-
ast.”
Nú kom Rob auga á bréfið frá útlödum.
' “Nú, nú!” sagði hann. “Egypskt frímerki.
Það er athugavert. Eígið þér víni þar, herra
Dalman?”
“Bréfið kom frá Cairo, en ég held ongfrú
Champion sé nú í Sýrlandi.”
“Champion?” endurtók Iæknirinn. “Lík-
lega þó ekki Jane Champion?”
“Jú bréfið er frá henni. Þekkið þér hana?”
spurði Garth undrandi.
“Hvort eg þekki hana!” svaraði Rob. “Eg
þekki andlit hennar, röddina, vaxtarlagið. En
rithönd hennar þekki eg ekki; má eg líta á
umslagið?”
Garth 1 kinkaði kolli, sem þýddi að hann
mætti líta á umslagið.
“Já,” sagði hann, “þessi skrift líkist henni
skýr, föst og tilgerðarlaus. —•' Hún meinar
þáð sem hún segir, og segir það sem hún mein-
ar. Sé Jane vinstúlka yðar, þá getið þér verið
án annara.”
Garth roðnaði; en gagnvart Rob og ungfrú
Gray, áleit hann sig geta dulið leyndarmál sitt.
en þó spurt og hlustað.
“Hvar og hvenær?” spurði Garth.
“í fyrsta skifti sem eg sá ungfrú Champion
var í Suður-Afríku, þegar Búastríðið stóð yfir.
Eg fór sem sjálfboði þangað, til þess að kynnast
sáralækningum, og hún var þar sem hjúkrunar-
stúlka, ein þeirra allra fullkomnustu.”
“Hafið þér aldrei mætt henni hér heima?”
spurði Garth.
“Jú, en hún þekti mig ekki, því þá hafði eg
skegg, en nú ekki. Þá var eg líka í foringjabún-
ingi, en ekki klæddur sem læknir. En nú verð
eg að fara að vitja um konu garðyrkjumannsins
í skóginum, ef þér leyfið það!”
“Mig langar til að tala við yður fáein orð,
læknir,” sagði róleg rödd út við gluggan. “Eg
kem inn í borðsalinn innan lítillar stundar, og ef
herra Dalman vill leyfa, ætla eg að ganga með
yður út í skóginn.”
Þegar Jane kom inn í borðsalinn, stóð Rob
læknir þar.
“Nú, sagði hann, “það verð líklega eg sem
má borga brúsann?”
Jane gekk til hans með framréttar hendur.
“Ó, foringi!” sagði hún. “Þér, kæri, tryggi
gamli foringi! Þetta leiðir af því að bera ann-
ars klæðnað, og svo má eg bæta við — þetta
•leiðir af því að bera nafn annarar stúlku. Þér
hafið þá alt af þekt mig?”
“Já, frá þeirri stundu, sem þér komuð inn
í herbergið.”
* “En hvers vegna sögðuð þér það ekki?”
“Það skal eg segja yður. Eg áleit að þér
hefðuð ástæðu til að nota nafn systur Rosemary
Gray, en það kom ekki minni stöðu við að spyrja
hvers vegna.’
“Ó, kæri læknir,” sagði Jane, “skyldi
nokkru sirini hafa staðið jafn klókur og fram-
sýnn maður á þessum gólfdúk. “Þér eruð þá
komnar, ungfrú Gray,” man eg að þér sögðuð,
í stað þess að segja: “Góðan daginn, ungfrú
Champion. Hvað hefir komið yður til að fara
hingað undir öðru nafni”?” .
“Já, eg hefði getað sagt það, en gerði það
ekki.”
“En segið mér,” sagði Jane, “hvers vegna,
opinberuðuð þér yður nú?”
“Kæra ungfrú, eg er gamall fauskúr, og van
ur að rannsaka tilfelli án annara hjálpar. Þér
hafið orðið fyrir mikilli reynslu hér, hættulegri
fyrir taugarnar; og eg vissi, að ef þér hefðuð eng
an, sem þér mættuð treysta og tala óhindrað
við, þá mynduð þér ekki þola þetta til lengdar.”
Jane horfði á hann þakklátum augum, en
gat ekki svarað.
“En segið mér nú, kæra ungfrú,” hélt hann
áfram; “hvers vegna hrinti hann því frá sér,
sem bauð honum svo stóra gæfu?”
“Ó, læknir!” svaraðí Jane; “bak við þetta
liggur vantraust og stór misskilningur af minni
hálfu. En nú, meðan þér lítið eftir Mangaret,
sæki eg hattinn minn, og þegar við komum út í
skóginn, skal eg reyna að segja yður hvað það
var, sem kom upp á milli hans og mfn, og skildi
okkur að. Yðar hyggnu ráJöleggingar verða mér
eflaust hjálp.”
Þegar Jane.gekk yfir ganginn, leit hún til
lestrarstofudyranna, og datt í hug að frásögn
Robs hefði verið of öröug fyrir Garth. Hún
opnaði því hávaöalaust framdyrnar, og Iæddist
að opnum gluggum lestrarstofunanr, án þess
að tíl hennar heyrðist.
Jane gægðist in num gluggann.
Garth sat og studdi olnbogunum á borðið
en huldi andlit sitt með höndum sínarn og grét,
og orðin sem Garth talaði með óiýsanlegri sorg,
vortt;
“Ó, kona mírr—kona mín—kona mín!”
Jane læddist burt. Hvernig hún gat yfir-
gefið hann, skildi hún ekki. En eðlisávfsan hen-
nar sagði henni, að ef hún hefði á þessu augna-
bliki sagt honum hver hún væri, þar eð frásögn
Robs hefði gagntekið hann og svift hann móts-
töðu, þá mundi hún eyðileggja alt. “Sé yður ant
um hans og yðar gæfu”, þessi aðvarandi órð frá
Deryck, ómuðu sífelt í huga hennar, Auk þess
mundi stormirin Iægja bráðlega, og þegar hann
gæti um þetta hugsað rólega, mundi löngunin
eftir henni vinna sigur.
Þess vegna gekk Jane háyaðalaust burt.
Þegar Jane einni stundu siðar kom heim,
stóð Garth við gluggann og hlustaði á hin ýmsu
hijóð, sem hann heyrði.
“Var skemtilegt í skóginum?” spurði hann
“Simpson skal fylgja mér þangað, eftir morgun-
verð”.
Það vorri fimm bréf sem Jane átti að skrifa
og fylla út eina ávísan. Hún tók eftir því að sitt
bréf var horfið.
“Hér er nú bréfið til umgfrú Champion,”
sagði hún, “Viljið þér að það verði sent eins og
það er, hr. Dalman?”
“Auðvitað,” sagði hann. “Var það ekki
búið?”
“.Jú,” sagöi hún, “en eg hélt máske, eftir
að þeir heyrðuð sögu Robs, að þér munduð
vilja-----”
“Robs frásögn hefir engin áhrif á það, hvort
eg vil að bún komi eða ekíri, Það minti mig að
eins á------”
“Á hvað?” spurði Jane og þrýsti hendinni
að hjarta sínu.
“Hve mikillræf stúlka hún er,” svaraði
Garth.
Einu úrræðin.
Deryck Brand, sem hafði ásett sér að lieim -
sækja þau Garth og Jane, kom einn morgua
snemma til hallarinanr.
Simpson tók á móti honum í dyragangin-
um, og sagði:
“Herra Dalman er í lestrarstofunni.” — Og
svo gekk hann á undan lionum.
Þegar þeir komu inn, stóð Garth upp og
gekk á móti honum með framrétta hendi og
glaðlegur í bragði.
Læknirinn greip hendi hans og þrýsti hana
innilega.
“Kæri vinur minn! En sú breyting!”
“Já, er það ekki satt?” sagði Garth fjörlega
“Og það er henni, sem eg á að þakka fyrir það
— þessari ágætu litlu stúlku, sem þér senduð
hingað til mín. Eg skal segja yður, hve níikil-
hæf hún er.” Hann hafði skjótlega fundið stól-
inn, sem Jane var vön að sitja á, dró hann nær
sínum og bað Deryck að setjast, slepti svo mjóa
silkiþræðinum, sem festur var í anan endann við
hurðarsnerilinn, en hinn við stólinn lians. “Þetta
er hennar uppfynding,” sagði hann. “önnur snúra
leiðir að píanóinu, en hin þriðja að gluggan-
um. . Hvernig gætuð þér þekt, hvert hver þeirra
liggur?”
‘ Af litunum,” svaraði læknirinn. “Ein er
brún, önnur hárauð, og hin þriðja rapðgul.”
“Alveg rétt,” sagði Garth. “Þér þekkið þær
af litunum, en eg af því, hve mismunandi þær
eru snúnar. Hún hefir valið þá liti, sem bezt
áttu við mig.”
“Eg álít að þér með “hún”, eigið við systur
Gray. Það gleður mig að liún er dugleg.”
“Dugleg!” hrópaði Garth. “Það er ekki full
komin lýsing. Hún hefir hjálpað mér til þess
að lifa aftur. Eg skammast mín yfir því, hve
örvilnaður eg var, þegar þér komuð hér síðast.
Brand, þér hafið hlotið að álíta, að eg væri vesa-
lings asni,”
“Nei, slíkt datt mér ekki í hug. Þér liafið
fengið harðarjj. högg en nokkur okkar hefði þol-
að. Guði sé lof að þér hafið unnið sigur á því.”
Það á eg að miklu leyti yður að þakka, en
aðallega ungfrú Gray. Hún fór burt að finna
kunningja sína, svo þér getið ekki fundið hana
nú.”
“Er ungfrú Gráy farin — éinmitt núna?”
“Já, hún fór í gær, og sagðist koma aftur
á mánudaginn.”
Garth hringdi og Simpson kom inn.
“Fylgið þér herra Brand til herbergis síns.
Hann segir sjálfur til, hvenær hann vill neyta
morgupverðar. Þegar þér eruð búinn að þessu,
langar mig til að ganga ofurlítið úti. — Brand,
þér verðið að segja til hvers þér óskið, hvíldar
eða skemtigöngu.”
Þegar læknirinn var búinn að baða sig og
skifta um föt, kom Margary til hans og ba^ hann
að koma með sér.
"Hvert eigum við að fara, Margary?” spurði
hann.
“Það sjáið þér, þegar við komum þangað,”
svaraði hún.
Þau gengu upp marga ganga, og seinast eft-
ir Iöngum gangi að dyrum, sem Margary opnaði
og ýtti lækninum inn.
“Þetta er Brand Iæknir, ungfrú Gary,” sagði
hún lágt.
Herbergið var lftið, en þokkalegt; við arin-
inn, sem eldur logaði f, sat Jane í þægilegum
ruggustól.
“Ó, Deryck,” sagði hún með þakklátri rödd.
“Komið þér inn, kæri vinur, og lokið dyrunum.”
Læknirinn gekk til hennar, tók báðar hin-
ar framréttu hendur og sagði:
“Jahe! Kæra Jane!” Meira gat hann ek;ki
sagt, svo hissa var hanri.. Jane sat þarna, með
þykkan dúk bundinn fyrir augun, alein og án
þess að gera nokkuð.
“Jane!” sagði læknirinn aftur. “Þetta kall-
ið þér frí!”
“Kæri vinur!” svaraði .Tane. “Eg er stödd
í landi hinna blindu fáeina daga. Ó, Deryck, eg
varð að gera það! Það var eina aðferðin, sem
gerir mig færa um að lijálpa honum, að reyna
sjálf, hvað það er að vera blindur.”
“Hafið þér þetta bindi ,líka á meðan þér
þorðið?” snurði hann.
“.Tá, auðvitað”, svaraði Jane. Þér getið
ekki ímyndað yður, hve leiðinlegt það er, að
þreifa eftir kjötbita á diskunum, og finna hann
svo liggjandi á dúknum, eða eftir einhverju öðru,
og finna það svo í kjöltu sinni. — Ó, Deryck,
eg varð að gera þetta — það voru einu úr-
ræðin!”
“Já,” svaraði læknirinn. “Þér •urðuð að
gera það. Einmitt af því, að Jane er eins og
hún er./þá voru það einu úrræðin.”
“En hvað mér þykir vænt um, að yður sýn-
ist líka að það sé nauðsynlegt. Góði vinur!
Haldið þér að hann fyrirgefi mér?”
“Talið .ekki um neitt, slíkt. Ef eg missi
þolinmæðina gagnvart Dalman, þá er heimsókn
mín gagnslaus.”
Læknirinn þagði litla stund, en liélt svo á-
fram:
“En, Jane, þér viljið þó sjá mig áðuV en eg
fer. Er ekki ónauðsynlegt að gera þessa tilraun
svo lengi?”
“Nei, það er ekki,” svaraði hún. “Skiljið þér
ekki, að það gefur mér tækifæri til að ganga
í gegnum það, sem .verður honum eldraun, þeg-
ar kærustu vinir hans heimsækja hann, án þess
að liann sjái þá.”