Heimskringla - 13.10.1926, Blaðsíða 6

6 BLAÐSÍÐA
HKIMSKRINGLA
WINNIPEG 13. OKT. 1926
Rósahringurinn.
frá
dum manneskjum aðskildum. Verið þér rólegar j fegurð hreif yður. Getur maður þá ekki ímynd-
og sitjið kyrrar. Skiljið þð ekki hvers vegna að sér, að hún hafi verið hrædd við, að hún yrði,
eg sagði að lánið væri með okkur. Dalman kem- þegar tímar liðu, ekki fær um að fullnægja ást
ur til að heyra meiningu mína, og þá getið þið yðar?”
bæði heyrt hana á sömu stundu”. j “Nei!” sagði Garth ákveðinn. ‘‘Slík álykt-
Svo stóð læknirinn upp, og labbaði að næstu un er óviðeigandi. Auk þess — hefði henni dott-
“Já, eg þekki Jane. Hún helypur ekki
hálfgerðu verki.” sagði læknirinn.
Jane rétti honum hendi sína og sagði:
“Nú þekki eg yður, og veit að þér eruð
ekki sjálfselskur.” •
‘‘Þér vitið að við karlmennirnir erum altaf
sjálfselskir. Við viljum gltaf vera þeir fyrstu
gagnvart stúlkunum, sem eru okkur kærar á
einhvern hátt. En nú skal eg senda Margaryj
bugðu vegarins.
Jane sat kyr í myrkrinu.
‘‘Halló Dalman,” heyrði hún læknirinn seg- j
ja. “Eruð þér líka kominn hingað. Eigum við
ekki að gefa Simpson frí?”
“Jú,” svaraði Garth. ‘‘Mér var sagt að þér
hefðið farið hingað, og svo fór eg á eftir yður.”
Þeir komu þangað sem Jane sat.
• “Eruð þér'aleinn?” spurði Garth og stóð
til yðar, til að búa yður undir að verða mér sam- kyr, “Eg hélt mig heyra raddir?”
ferða út í skóginn; þar getum við talað frjálslega j “Það er alveg rétt,”" svaraði læknirinn.
framtíðina. Þér þurfið ekki að óttast, að sat og talaði við unga stúlku.”
“Eg
um
Garth heyri til okkar, eg sá hann nýlega úti á
hjallanum.”
Garth og Deryck sátu í lestrarstofunni. —
Garth hafði sagt lækninum nákvæmlega frá ást
sinni, von og löngun. Deryck laut að Garth og
sagði alúðlega:
Vesalings vinur minn!”
Þeir sátu lengi hlið við hlið stein þegjandi.
ið slíkt í hug — þá hefði hún spurt mig, og svar
mitt hefði huggað hana algerlega.”
“Ástin gerir mann blindan,” svaraði lækn-
irinn. . „
“Þeir, sem segja það, skrökva! Ástin er
svo bjartsýn, að hún sér undir yfirborðið, og
gleður sig yfir fegurðinni, sem aðrir sjá ekki.”
‘‘Þér viðurkennið þá ekki skoðun mína?”
sagði Deryck.
“Nei, ekki sem skýringu á þjáningum mín-
um.”
Nú varð grafarþögn í skóginum. Lækninum
fanst hann vera að tapa bardaganum. Loksins
sagði hann:
“Þér hafið sjálfir kannast við, að stúlkan
var ekki fögur, en menn vissu alment, hve mikils
þér virtuð ytri fegurð. Getið þér ekki hugsað
að það hafi deytt kjark hennar, þegar hún var
að hugsa um málefnið um nóttina? Hún hefir
máske hugsað, að í framtíðinni myndi yður
leiðást að sjá hana við borðið yðar dag eftir
dag, og þrátt fyrir hennar miklu ást á yður hugs-
(að, að það væri hyggilegast að hrista frá sér j
, fárra daga gæfu, til þess að forðast kvalir fram-
mörgum smámunum að segja; en áður en við
minnumst á þá, vil eg segjd hiður hið stærsta,
sem eg hefi lært í landi hinna blindu. Ef eg til
dæmis elskaði blindan mann, fanst mér að eg
ætti að vera gæfurík yfir því, að vera augu hans.
Að öðru leyti myndi mér finnast dagsljósið erfitt
af því að hann gæti ekki notið þess. Þegar kvöld
ið kæmi, gæti eg þar á móti sagt: Nú slekk eg
Ijósið, og við sitjum saman í hinu indæla myrkri,
sem bindur okkur fastar saman.”
“Hvaða unga stúlku?”
“Mjög einkennilega persónu af því kyni —
mjög óánægð á svip, að mér sýndist.”
“Vitið þér nafn hennar?”
“Eg—eg veit að hún hét Jane,” sagði lækn-
irinn fyrirlitlega.
“Jane — nei, ekki Jane,” sagði Garth strax.
“Jean hefir það auðvitað verið; dóttir garðyrkju-
manns míris. Yfirhuguð af fjölskyldusorgum,
------------- ' . i vesalings stúlkan.”
“Þér gögðuð honum ekki meiningu yðar? | “Já, eg sá að hún var mjög hrygg,”svaraði
Skýrðuð ekkert fyrir honum? Létuð hann hafa læknirinn; “en eg vissi ekki að það væru fjöl-
sínar eigin skoðanir? Ó, Deryck, þér hefðuð þó skyldusorgir. Við skulum setjast á þenna trjá- tíðarinnar. Einmitt hennar sanna ást á yður.
getað sagt svo mikið!” ’ bol. Munið þér eftir útsjóninni héðan?” j gat veitt henni styrk til slíks.”
Snemma á sunnudagsmorguninn gengu þau “Já,” svaraði Garth; “hana man eg vel. Eg j “Nei,” sagði Garth. “í slíku tilfelli hefði
Jane og læknirinn út í skóginn. Þar voru tvö er nú samt gramur yfir því hve mjög allar mynd- hún sagt mér frá hræðslu sinni, og eg hefði
tré, sem lágu á jörðinni, hvort á móti öðru, og ir fölna í minni mínu — að undantekinni einni.”
veittu þægilegt sæti. j “Og hver er það?” spurð læknirinn.
Þangað leiddi læknirinn Jane, lét hana setj-; “Andlit hennar — hinnar einustu einu.
ast á annan stofninn. settist svo við hlið hennar' “Nú, fyrst þér eigið við hana,’ ’sagði lækn-
og skýrði henni glögt frá samtalinu við Gartli irinn, “þá get eg um leið efnt loforð mitt og
kvöldið áður. - I sagt yður meiningu mína um þetta efni. Eg
“Nei, eg sagði houm ekkert. Hann verður hefi hugsað mikið um það, og komist að ýmsum
að hafa sínar eigin skoðanir. Ef eg hefði sagt niðurstöðum. Eigum við ekki að setjast hérna?
honum sannleikann, þá þefði hann sagt yður — Reykið þér ekki? Maður talar miklu betur
upp vistinni; og eg vil ekki skilja ykkur.”
“Eg vildi heldur falla í faðm hans , en vera
eins og eg er.”
“Það eru meiri líkur til að þér hefðuð lent
í fyrstu hraðlestinni, sem fer suður, heldur en í
faðmi hans, kæra Jane.”
“Ó, Deryck!” sagði Jane, greip handlegg
hans og þrýsti enninu að öxl hans. “Eg veit
ekki hvað að yður gengur í dag. í stað þess að
hugga mig, hafið þér látið mig skilja, að eg"
hafi breytt rangt. Þér kveljið mig með því að
segja mér alt, sem hann hefir sagt í gærkvöldi.”
“Hvað að mér gengur í dag — ekkert,”
sagði læknirinn. “Eg hefi ekki sagt, að eg vilji
ekkert gera í dag; eg sagði aðeins, að eg hefði
ekkert gert í gærkvöldi. Menn geta ekki tekið
hart særða persónu í hendina og snúið henni
á ýmsa vegu, til þess að rannsaka hana. Þegar
eg bauð honum góða nótt, sagðist eg ætla að
hugsa um þetta, og segja honum meiningu niína
í dag. Eg hefi séð inn í þá göfugustu sál, sem
eg þekki. Eg hefi séð hverja eyðileggingu stúlka
getur af stað komið í þeirri sál, sem elskar
hana”.
“Hvað haldið þér um tilfinningar mínar?”
spurði Jane.
“Þér álítið ennþá að þér hafið breytt rétt—að
nokkru leyti, að minsta kosti. Og á meðan það
nudir áhrifum tóbaksilmsins.”
Garth tók smávindil kveikti í honum, og
kastaði i svo eldspítunni þannig, að hún lenti í
höndunum á Jane. i
Áður en læknrinn gat staðið upp, hafði Jane
brosandi fleygt spýtunni frá sér.
“En þær taugar!” hugsaði Deryck. “Níu-
tíu og níu af hundriað stúlkum hefðu hrópað upp
yfir sig. Hún verðskuldar sannarlega að sigra.”
Alt í einu stóð Garth upp og sagði:
“Eigum við ekki heldur að setjast á hinn
bolinn? Þar skín sólin betur.” •
Læknirinn spratt á fætur, greip Jane og lét
hana bak við sig. Á sama augnablbki settist
Garth þar sem hún hafði setið.
“En hvað þér farið nærri um fjarlægð-
ina,” sagði læknirinn og flutti Jane yfir á hinn
stofninn, en settist svo við hliðina á Garth. **H]var
var það annars, sem við hættum?”
“Eruð þér viss um, að við séum aleinir?
“Mér finst eins og einhver sé í nánd.” sagði
Garth.
“Góði vinur, maður er aldrei aleinn í skógi.
Óteljandi litlar verur umkrngja oss. Aðgætin
augu stara á okkur frá trjánum.”
“Já, það veit eg mjög vel, og hefi ánægju
af að hlusta á þær. En eg átti við mannleaa
veru. Þessi tilfinning snertir mig annars alloft
er tilfellið, er ekki mögulegt að hjálpa yður. Þér j Einn daginn, þegar eg sat við gluggann í stof-
verðið að geta sagt: “Eg hefi breytt rangt, get- unni minni, var eg sannfærður um að hún —
Fyrst fölnaði Garth, en svo roðnaði hann
skyndilega; þreifaði svo eftir snúrunni, sem lá
að stólnum hans, og sagði:
“Systir Rosemary! Það er mjög vel gert af
yður, að segja mér frá öllum hinum fögru hugs-
unum yðar, sem lifnuðu í myrkrinu. * En eg vona
að sá maður, sem á ást yðar eða eignast hana,
verði ekki fyrir slíkum forlögum. En eftir á
að hyggja, getum við ekki afgreitt bréfin núna?” .
Svo gekk hann að stólnum sínum.
Hún leit svo á þetta, að hann héldi að hún
hefði opinberað honum ást sína, og áleit bvf
réttast að stíga eitt sporið enn. Hún gekk því
að borðinu, settist gagnvart honum og sagði:
“Eg held að það hafi verið hugsunin um
hann, sem kom mér til þess að tala þannig. —
Raunar er nú snurða á þræðinum milli vinar
míns og míu. Hann veit einu sinni ekki að eg
er hér.”
“Ungfrú Gray , eg vona þér álítið það ekki
ókurteisi þó eg segi, að eg hefi stundum hugsaö
um, að einhver gæfuríkur maður myndi elska —”
Hún hló.
“Við getum naumast kallað hann gæfurík-
an, að því er samband okkar snertir. Mitt hjarta
tilheyrir honum einum, ef eg gæti komið hon-
um til að trúa því; en misskilningur hans er
raunar mér að kenna, og hann vill ekki leyfa
mér að gera grein fyrir því á neinn hátt.”
“Heimskinginn!” sagði Garth. “Þér eruð
þá trúlofaðar?”
“Nei — ekki opinberlega, þó við séum það
andlega. “Eg er viss um að hvorugt okkar hugs
ar nokkru sinni um annan.”
Þetta lyfti steini frá hjarta Garths. Hann
hafði síðustu tíma hugsað um það, hvort hann
væri hreinskilinn gagnvart sér og systur Gray.
Og einn daginn, þegar hann mintist á þetta við
Rob lækni, bætti hann við:
“Eg er hræddur um að það stríði á móti
reglum stofnunarinnar, að systurnar séu ráðnar
til þess að stunda sjúklinga um óákveðinn tíma.’
“Það snertir ekki stofnanina,” svaraði Rob.
“Ef þér viljið að hún sé hjá yður til æfiloka, þá
skulugð þér giftast henni, góði vinur. Hún segir
áreiðanlega ekki nei.”
Hann hafði stundum grunað ungfrú Gray
um, að hún hefði sérstakar ástæður til þess að
annast sig eins vel og hún gerði. Aftur og aft-
ur reyndi hann að hrinda þessum hugsunum frá
huggað hana.” 1
“En, góði vinur, þrátt fyrir öll sannana-
göng verð eg að halda fast við það, að þér voruð
sá eini, sem hún elskaði, og að hennar pláss var
við hlið yðar sem sjónlauss manns. Máske hún
á þessu augnabliki þrái ósegjanlega að vera hjá
yður. Viljið þér segja mér nafn hennar, svo eg
geti frá hennar eigin vörum heyrt, hvernig hún
lítur á þetta, og — ef eg skoða rétt — komið
með hana til yðar, svo að hún geti sýnt yður
ást sína, og alúðar umhyggju með umgengni
sinni?”
“Nei, aldrei!” hrópaði Garth. “Meðan eg
hafði sjón og alt, sem eg óskaði mér, gat eg ekki
náð ást hennar. Sannleikurinn er, að hún krafð
ist meira en eg gat veitt henni.”
“Og þér viljið heldur vera eimana?” sagði
Deryck.
“Eg kýs heldur einveru en vonbrigði. — En
nú hringir morgunverðarbjallan og Margary fell-
ur miður, ef yið komum ekki.”
Hann stóð upp og sneri andlitinu að fjöll-
unum.'
“Eg man ofur vel eftir útsýninni héðan. —
Þá er við ungfrú Gray sitjum hér, segir hún mér
frá öllu, sem hún sér. Hún hefir opi§ auga fyrir
listinni, og annars öllu, sem eg hefi áhuga á.
Eg verð að biðja yður, Brand að rétta mér hand- , , , ,
legg yðar þvi þo að brautm se breið, nogu breið|bei’ 1 * , , _1A_____________*. __
fyrir þrjá, þá á eg á hættu að villast og detta.” |
Deryck tók hendi Jane, og lagði hana á
vinstri handlegg sinn. — “Svona, góði vinur,
minstri handlegg yðar á minn hægri og prikið í
hægri hendi yðar.”
ið þér fyrirgefið mér?”
hin einasta eina — læddist
“En ástæða breytni minnar var góð”. sagði.horfði á mig vorkennandi,
Jane VEg hugsaði ekki um sjálfa mig heldur um
hann. Það hefði verið miklu auðveldara að
grípa augnabliksgæfuna, og láta svo framtíðina
verða eins og hún vildi.”
“Það á ekki vel við, sem þér segið, Jane —*•
þér hugsuðuð fyrst um yður sjálfa. Hið bezta
fyrir Dalman væri, ef hið sorglega ásigkomulag
hans gæti vakið móðurkærleikann hjá yður. Þá
væri öll eigingirni horfin.”
“Ó!” stundi Jane; “eg er eins og glötuð,
svo rugluð í þessu hræðilega myrkri. Ef eg gæti
séð alúðlegu augun yðar, þá mundi hin harða
rödd yðar ekki verða jafnsærandi.”
“Takið þá umbúðirnar af yður og lítið í
þau,” sagði hann.
að glugganum og
- þannig sem henni
er eðlilegt — og læddist svo í burtu aftur.”
“Hvenær var þetta?” spurði læknirinn.
“Fyrir fáum dögum síðan.”
“Góði vinur! Husgið þér ekki mjög mikið
um slíkt. Þær manneskjur, sem elska okkur,
eru mjög oft andlega nálægar okkur, þó þær
séu langt í burtu, einkum þegar við þráum þær.
Þess vegna megið þér ekki furða yður á því, að
sú stðlka, sem þér talið um, sé í nánd, því eg
held — já, nú skal eg segja yður meiningu mína
blátt áfram, Garth, — eg held, að öll ást hennar,
hjarta og líf tilheyri yður.”
“Ó, guð minn góður!” hrópaði Garth, stóð
upp og ætlaði að ganga af stað.
Læknirinn greip í handlegg Garths; annars
“Nei, það vil eg ekki,” svaraði Jane; “ætti eg hefði hann hrasað um fætur Jane.
að hætta á hálfri
gegnum alt þetta?’
leið, eftir að hafa gengið í
“Nei, setjist þér niður, vinur minn. Nú
skuluð þér heyra það, sem eg hefi að segja. Þér
“En, kæra Jane, þessi tilbúna blinda þreytir verðið að muna, að í þessu tilfelli stöndum við
hennar bak við alt sem hún gerði. Eina
nóttina ásetti hann sér að rannsaka þetta stríð
og binda enda á það.
Þegar alls var gætt, jTá átti hann ekki að
fylgja ráðum Robs læknis. Hvers vegna ætti
Þannig gengu þau ofan brautina í indælu ( hann ekki að binda þessa indælu, fórnfúsu stúlku
veðri. , við sig til æfiloka? Hún leit þó ekki á hann
Alt í einu nam Garth staðar og hlustaði. eins og “stálpaðan strák”. Hvað hafði hann
“Mér virðist eg heyra fótatak, auk yðar og ag bjóða henni? Fallegt heimili, skraut, tak-
míns.”
‘S “Skógurinn
er fullur af fótatökum,” svar-
aði læknirinn; “eins og mannshjartað er fult af
beygmáli. Ef þér hlustið nákvæmlega, þá getið
þér bæ§i í skóginum og hjartanu, heyrt það sem
þér viljið.”
“Við' skulum flýta okkur.” sagði Garth.
“Eg skal segja yður, að þegar áður fyr kom of
seint til máltíðanna, þá fékk eg reglulegar sneyp
ur hjá Margary.”
Hjörtu mætast í landi hinna blindu.
1 markalausan auð og ásigkomulag, sem hún kann
vel við. Rödd hennar er eins og Jáne. Þú hefir

“Mér er ómögulegt að lýsa því, hvað þér
liafið igert fyrir mig, ungfrú Gray. Og eg var
að hugsa um, hvernig frí yðar myndi gleðja
yður, og hverjir vinir yðar væru hér í nágrenn-
inu. Og þá sátuð þér með umbúðir fyrir aug-
unum í herberginu uppi yfir mér. Slíkri fórn
aldrei séð andlit hennar og færð aldrei að sjá
það. Þú getur ímyndað þér, að það sé hennar
rödd, hennar andlit, hennar líkamsbygging —
hennar, sem þú elskar. Þú getur gifst þessari
litlu systur, og samt sem áður geymt Jane í huga
þínum. — Þegar Garth hugsaði þannig, varð
hann alt í einu óttasleginn og hrópaði:
“Vík frá mér, Satan!”
Og svo var stríðinu lokið.
En sú ^iugsun gerði hann samt órólegan, að
hugarfriður hennar kynni að truflast hans vegna.
Þess vegna varð honum hugfróun að því, að
heyra að hún var bundin öðrum, þó hann fyndi
til ofurlítillar öfundar gagnvart þessum unga
manni. Og nú sá hann að afstaða hennar gagn-
vart þessum unga manni, líktist afstöðu hans
gagnvart .Tane.
Svo fann hann alt í einu lögun til að rífa
taugarnar. Gætið þess að hún geri ekki meiri
skaða en gagn. Sterk lyf —”
“Þey!” hvíslaði Jane; “eg heyri fótatak.’
I
gagnyart andlegri gátu, — slíkri gátu, sem þér
hafið aldrei mætt áður. Þegar maður elskar
stúlku, orsakar það, að hann gleymir sjálfum
verður ekki lýst. En fanst yður ekki, að þyr ; burtu þetta skilrúm, sem komið var á milli þeirra
hefðuð narrað mig að nokkru leyti?” I síðusjtu dagana, og tala hreinisk;ilnislega við
“Jú, eg fann það. Og þó var það að vissu hana, svo að sambandið milli þeirra yrði dálítið
“Þér getið altaf heyrt fótatak í skóginum, | sér. Hið gagnstæða á sér stað með stúlkuna.
en — Hann hugsar aðeins um að sigra og verða
gæfuríkur, hugsar aðeins um hana. Hennar
ef þér hlustið eftir því,” svaraði læknirinn,
talaði samt lágt, og sat og hlustaði.
“Eg heyri skref Garths,” hvíslaði Jane. “Ó egii er aftur á móti það, að gefa sig sjálfa; hún
Deryck, gangið að brautinni og horfið eftir horfir með sínum andlegu augum á sjálfa sig.
Ivenni”. | Getur hún fullnægt þrá hans? Er hún þannig,
Læknirinn gerði sem hún bað, kom svo aftur ( eins og hann hugsar sér hana? Er hún fær
og sagði: jum að uppfylla ósk hans nú; ekki aðeins nú, en
“Já, lánið er með okkur. Garth og Simpson líka í hinni löngu framtíð? Því hreinni sem hún
Vinir mínir voru Simpson og Mar-
aðstoðuðu mig. Og það var líka að
6
leyti satt.
gary, sem
vissu leyti satt, að eg fór burt, því eg fór inn a
land hinna blindu, sem er alt öðruvísi en það, sem
maður sér.”
bjartara.
“Ungfrú Gray,” sagði hann um leið og hann
laut að henni með aðlaðandi brosi. sem var hon-
um svo eðlilegt, “það er mjög vingjarnlegt af
yður að hafa sagt mér nokkuð um yður sjálfa,
“Já, það er satt,” sagði Garth. “Og það er þó eg verði að viðurkenna,” — og hann varð
koma”.
“Hvers vegna segið þér, að lánið sé með
okkur. Annað verra gat naumast skeð”. Hún
lyfti hendinni að ^imbúðunum, en læknirinn
greip hana nógu snemma.
“Nei, hættið við þetta,” sagði hann.
“Hættið ekki tilraunum yðar á miðri leið. Hald-
ið þér ekki að eg sé fær um að halda tveim blin.-
hefir verið, því minna sem hún hefir hugsað um
sjálfa sig fyrirfram, þess meira verður hún gagn
tekin af hinni mklu kröfu, sem henni er nú gerð
svo skyndilega.”
Jane sat og kinkaði kolli samþykkjandi. En
dimm ský mynduðust á andliti Garths.
“Af yðar eigin orðum, vinur minn, dreg eg
þá ályktun, að hún var ekki sú stúlka, hverrar
erfitt fyrir fólk að skilja, hve autt og ömurlegt
það er.”
“Já, og það orsakar að maður er hræddur
við komu annara, því eftir burtför þeirra er
myrkrið svartara og einveraTi margföld.”
“Ó, þér hafið líka orðið þess vör! Fyrst þér
hafið verið í landi hinna blindu, get eg sagt við
sjálfan mig, hin trygga systir Gray hefir líka
verið þar, og hún skilur mig.”
Hann hló svo glaðlega, að það endurnýjaði
kjark Jane, til þess að stíga eitt spor til fullkomn
unar löngunar sinnar.
“Herra Dalman!” sagði hún; “það er frá
dálítið kánkvíslegur — “að eg finn til dálítillar
afbrýði gagnvart þessum gæfuríka, unga manni-
sem náð hefir ást yðar, þá þykir mér vænt um
að vita þetta. þar eð skarð var í sambandi okk-
ar. ef þér hefðuð aldrei reynt neitt um það, hvað
það þýðir, að vera sú einasta eina fyrir nokkurn
mann. Eg vildi nefnilega segja yður nokkuð —
nokkuð um leyndarmál lífs míns. En áður en
eg geri það, verð eg að biðja yður um eitt —
réttið mér hendi yðar, svo eg geti fundið, að
við erum nánara bundin saman en hingaðtil.Þér,
sem hafið verið í landi hinna blindu, vitið hve
mikið handlnrýsting þýðir.”