Heimskringla - 03.11.1926, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRIN GLA
WINNIPEG 3. NÓV 1926.
' i
H^ímskringla
(Slofnu7> 1NH8)
Kenaur flt A hverjnru miDvfkndrffl.
EIGENDUH t
VIKING PRESS. LTD.
«53 ok 855 SAItfiKNT AVB., WINSIPBO.
Tnlalmli N-G5:i7
V«r75 blaíslns er $3.00 Argangurlnn borg-
1»» fyrirfram. Allar borganir sendlst
THE VIKING PRENS LTD
8IGPÚS HALLDÓRS trá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
I’tHnftxkrift fll Itlnftnlns:
HB V1KI\G PHESS, Ltrl., Hox 31 «1
UtunftNkrlft tll rltNtjftranui
EDITOH HEIMSKíllJMGLA, Itox 3105
WINNIPEG. MAH.
“Helmskringla is publlshed by
Tbe Vlklnic PreNN Ltd.
and prlnted by
OITY PRINTIN fi Pl'BMSHING CO.
8.53-S55 Surirenf A vf., Wlnnlneg, Man.
Telephonei .Sfl 5357
WINNIPEG, MAN., 3. NÓVEMBER 1926
Kirkjan og
<<Kristin’,dómurinn
Um hér um bil 1500 ára bil hefir kirltj-
an verið máttugasta stórveldið á jörð-
unni. Hún varð í raun réttri óskeikul
býsna snemma. Undir því yfirskini, að
hún væri kirkja Krists, gerði hún manna-
setnings.r og kirkjuþingasamþyktir að
heilögu lögmáli, sem jafnvel einveldiskon
ungar og keisarar urðu að lúta. Hinn
voldugi Þýzkalandskeisari varð að ráfa
berfættur sem beiningamaður í þrjá sól-
arhringa, að sagt er, umhverfis höll páf-
ans í Canossa, áður en hann var virtur
þess að fá að bera fram fyrirgefningar-
bón sína fyrir hinn “heilaga föður”, lykla
vald himnaríkis, staðgengil guðs á jörð-
inni. Innócentíus þriðji svínbeygði alla
þjóðhöfðingja Evrópu til auðmýktar —
nema Sverri Noregskonung. Savonarola,
Húss og Brúnó voru brendir, og tugir
þúdunda annara ‘fviliutrúajr”-ma:ana og
kvenna. Eftir því sem þingsamþyktum
fjölgar, fjarlægist kirkjan þann anda, sem
trésmiðurinn frá Nazareth blés í kenn-
ingar sínar. Hún fyllist af valdgræðgi
og Mammonshyggju, verður ánauðug
þerna samvizkulausra ofbeldisseggja og
auðvirðilegustu saur- og prettlifnaðar-
manna. Og um aldamótin 1500 er sví-
virðing hennar fullkomin. Péturskirkjan
er í smíðum. Eftirmanni fiskimannsins
frá Galíleu nægir ekki minna en stór-
kostlegasta musteri á jörðinni, svo guð
geti verið fullsæmdur af umboðsstarfi
•hans. Þar þarf peninga fyrir efni og
verkalaun hins lftilmótlegasta verka-
manns, ekki síður en hins guðdómleg-
asta snillings. Og Leó páfi þarf líka
peninga til hirðar sinnar, því postular
hans eru nokkuð dýrari á fóðrunum en
lærisveinar Krists. Það þarf vættarum-
búðir til þess að dylja það, að innihaldið
er ekki einu sinni illa vegið lóð. Skrokk-
arnir verða að skrýðast pelli dg purpura,
svo enginn taki eftir fjarveru sálarinnar,
Gott og vel! ef guðs hús þarfnast pen-
inga, þá skal ekki standa á æðstaprest-
inum að leggja sig eftir kaupskapnum.
Voldugasta verzlunarhús heimsins! —1
STAÐGENGILL GUÐS & CO. Umboðs.
menn í öllum löndum. Farandsalar í
hverri sveit.
Já, höfuðsetur kristninnar verður að
heildsölustöð, sem ^endir ' umferðasala
um öll lönd með varninginn. Það er æpt
um hann á torgunum, prédikað upi hann
af leiðunum, og gengið með hann hús !
úr húsi. Þar eru seldar drýgðar syndir |
framliðinna sem lifandi manna, og bezt J
af öllu: ódrýgðar syndir. Og þar getur
á að líta: þjófnað og mannvíg, morð og
hórdóm, meinsæri og sk jalafölsun, auk j
þúsunda annara synda, smærri og stærri. j
Fátæklingarnir standa auðvitað ver að I
vígi, eins og vant er; þeir geta rétt aulað j
saman í eitt hórbrot eða svolítið launmorð,
þar sem auðmaðurinn getur hæglega ,
birgt sig með stórsyndum til æfiloka. En ,
eitthvað er samt fyrir allra pyngjur.
Þá kemui'Lúter eins og stormbylur í |
nokkur herbergi hússins, og hreinsar úr j
þeim pestarmolluna og drungaloftið. I
þeim herbergjum búum nú vér, meðlimir
þeirra þjóða, er telja sig bezt siðaðar á j
jarðríki. —
¥ ¥ ¥
En þótt Lúther fengi miklu áorkað, þá
væri það ofmælt að segja, að honum
hefði tekist að finna fótspor Krists. —
Kirkjan var komin of langt frá' þeim til
þess. En það mætti segja að hann beindi
vissum hluta hennar í áttina.
Síðan eru 400 ár. Og meira en vafa-
mál, hvort kirkjan í heild sinni hefir
komist mikið lengra í áttina síðan. Til
skamms tíma hafa þeir einstaklingar eða j
smáhópar, er helzt miðaði þangað, verið ;
fyrirlitnir og ofsóttir, fyrst með högg- |
stokknum og bálinu, og síðast en ekki |
sízt, með vítisfordæmingu og fángelsis-
vist. Þegar frá leið, þótti foringjunum
svalir vindar næða um vaðberg Lúters,
og sóttu inn í molluloft makindanna.
Því ber þó ekki að neita, að fimm eða |
sex síðustu áratugina hafa nýir vindar !
blásið um bústaði kirkjunnar, og að marg
j ir kunnugir þykjast sjá merki þess, að
I lofthreinsun sé í nánd í híþýlum hennar,
j meiri og gagngerðari en nokkru sinni
áður. En hinir eru líka óneitanlega marg
ir, og ekki ailir óvitrari eða verri menn,
er þykjast ekki geta skynjað þessum nýju
lífsstraumum veg’ inn í kirkjuna, svo að
fjörgjafa megi verða. Og víst er um það.
að þrátt fyrir breyttan hugsunarhátt al-
mennings, frá ýmsum hindurvitnum og
kerlingabókum, þá virðist svo enn, sem
helzt til mörgum af “æðstu prestunum”
þyki dælla að skifta við Mammon en
meistarann frá Nazareth.
* * *
Um miðjan síðasta mánuð hélt A. F. of
L. (American Federation of Labor) 46.
ársþing sitt í Detroit, undir forustu Wil-
liam Green. Á undanfarandi ársþingum
verkamannasambandsins, hefir verið sið-
ur að bjóða fulltrúum sambandsins að
tala í kirkjunum, einn sunnudaginn er
þingið stæði yfir. Hefir “Sambandsráð
kirkna Krists í Ameríku” (Federal Coun-
•cil of Churches of Christ in America)
staðið á bak við þetta. Var fulltrúun-
um einnig boðið í þetta sinn, að tala í
kirkjunum í Detroit.
En kvöldið, sem þingið á að koma sam
an, sendir verzlunarráð (Board of Com-
merce) Detroitborgar bréf til kirknanna,
og skorar á þær að taka aftur boðið,
vegna þess að það geti skaðað iðnaðar-
stofnanirnar í Detroit, ef fulltrúar verka-
manna fengju að láta til sín heyra í
kirkjunum.
Kirkjurnar brugðust fljótt og vel við
þessari áskorun og tóku aftur boð sitt,
þrátt fyrir það, að boðið hefir ávalt ver-
ið stutt þeirri athugasemd, að það væri
tilraun af kirknanna hálfu, að fara að
kenningum Krists í afskiftunum af mál-
um verkamanna.
Og Y. M. C. A. (Kristilegt félag ungra
manna) gekk á söniu sveif, og tók aftur
boð það, er félagið hafði sent formanni
A. F. L., Mr. Creen, að ávarpa allsherjar.
mót félagsins þenna sunnudag. Var á-
stæðan tekin fram, og var sú, að það
væri naumast hyggile^t, að hann talaði
þar, sökum þess að það gæti riðið í bág
við $5,000,000 fjársöfnun til nýrrar bygg.
ingar, er félagið hefði með höndum.
(Þess má geta að skýringu þessa gaf
formaður félagsins, Charles B. Van Dus-
en, formaður S. S. Kresge & Co., sölu-
búðafélagsins mikla. Gaf hann sjálfur
$100,000 til byggingarinnar; Henry og
Edsel Ford $750,000 hvor; Fisher bræð-
urnir (bílasalarnir), S. S. Kresge og Mrs.
Hannan (fasteignasali) $500,000 hvert.)
Nú er vert að athuga það, að Mr.
Green er ákaflega langt frá því að vera
byltingagjarn. Hann er mjög íhaldssam
ur um verkamannamál, er Odd Fellow,
Elk-félagsmaður og meðlimur Baptista-
kirkjunnar, sem ekki er beinlínis fræg
fyrir ótakmarkað frjálslyndi.
En kirkjan vildi ekkert eiga á hættu
með það að styggja Mammon. Ef hann
er annars vegar, hverju skiftir þá kenn-
ing Krists, eða athöfn hans til eftirdæm-
is, er hann rak víxlarana úr musterinu
og steypti niður borðum þeirra og stólum
dúfnasalanna?
Einu tveir mennirnir, sem ekki lögðust
í duftið fyrir peningajúðunum, voru þeir
Dr. Augustus P. Recnord, prestur við
Únítarakirkjuna í Detroit, og annar frjáls
lyndur prestur, Dr. Reinhold Niebuhr.
Er gott til þess að vita, og þurfti þó eng-
an að undra, er til þekti, að Dr. Reccord
skyldi halda svo hreinum skildi sinnar
miklu og frjálslyndu kirkjudeildar.
Þessi skriðdýrsháttur fyrir Mammoni
mælist sem betur fer, ákaflega illa fyrir
um alla Ameríku, að minsta kosti í orði
kveðnu, hversu einlæg sem tilfinningin
kann að vera. Og ýmsir merkir prestar
hafa farið þungum orðum um kirkjuna
í tilefni af þessu, svo að þyngri verða |
tæpast viðhöfð.
En það er líka sannarlega kominn tími
til þess að menn, og sérstaklega kirkjan
og kennimennirnir, átti sig á því, að
kirkja, sem svona ósæmilega gengur í
berhögg við kenningar Krists, hefir ekk-
ert leyfi til að kenna sig við hann. Hún
er ekki sú “Krists brúður”, sem trúar-
skáld margra alda hafa svo fagurlega
kveðið um. Hún er vændiskona, sem
falbýður sig hæstbjóðanda á strætunum.
Merkileg fyrirbrigði.
I>á er Mr. J. H. Johnson frá Oak Point var j
hér á ferð í haust, og hélt fyrirlestur hér um j
dulræn fyrirbrigði, gat Heimskringla; þess, aS ^
hún myndi skýra lesendum frá því, er einna !
merkilegast hefði verið í frásögn hans. Skal 1
það nú hér gert; og þó nokkuð sé umliðið, vænt j
ir Hkr., að lesendum þyki engu siður um vert. j
Ritstjóri Heimskringlu er ekki “spíritisti" í
þess orðs vanalegu merkingu; hefir aldrei á veru j
legan tilraunafund kómið, og er því tiltölulega
litt kunnugur þeim dulrænu fyrirbrigöum, er .
merkust hafa þótt. Þó hyggur hann tæplega |
öfmælt, að það sem hér er fært í letur, megi j
teljast til óvenju merkilegra fyrirburða, svo að ,
mjög sjaklan hafi slikra orðið vart, með jafn-
greinilegu móti, jafnvel hjá frægustu miðlum
heimsins.
Fyrirbrigðin eru svo greinileg, og gerast undir
þeim kringumstæðum, að loddaraskap eða sjón- j
hverfingar, er ýmsir trúa á, getur heilhrigðri
skynsemi tæplega virzt að unt sé um að tala. Þess
ari frásögn verður ekki tekið nema á tvennan
hátt: Annaðhvort að bera ly^aranafn á sögumann
í eða ,:annast hreinskilnislega við, að hér sé áfl,
I að verki, sem að mestu, eða líklega réttara sagt
! qIIu leyti, er fyrir utan vorn skvnheim. Þeim,
í sem vissar trúarjátningar ekki hanna að hugsa
i um þessa hluti, þarf ekki að verða bumbult af
því. Enginn efi er á þvi, að um siðir, eða máske
j innan skamms, verður gátan ráðin og hulunni
I svift af þessu afli, svo að það verður jafn-
j hversdagslegt öllum mönnum og rafmagnið er
1 nú. Mannkyninu er enginn hlutur ómáttugur.
Fáir Islendingar eru Vestur-Islendingum betur
kunnir, en J. H. Johnson. Sannsögli hans er
ekki sennilegt að dregin verði i efa, af nokkrum
manni, er honum hefir kynst.
¥ ¥ *
Einhver allra merkilegasti miðill á Kvrrahafs-
ströndinni, og í Ameríku, er kona að nafni
frú Stella McAniery-Whiterí Hún mun nú vera
um sextugt. Hún hefir fengist við miðilsstörf
síðan hún var sextán ára gömul. Hún hefir
verið mestan hluta æfi sinnar í Chicago, en.
hefir húið í San Diego í Californíu siðustu 20
árin eða svo.
Mr. J. H. Johnson og mágur bans Mr. O. W.
Johnson, sem dvalið hefir í San Diego síðustu
2—3 árin, komust fljótt í samband við hana, og
voru oft á samtalsfundum hjá henni, bæði einir
saman og ásamt fleirum. Er máske réttast að
geta þess, hvernig samtalsfundir fara fram, að
því er Mr. Johnson segir frá einum þeirra, er
I gekk að öllu leyti venjulega.
A samtalsfundi fer miðillinn ekki venjulega í
millibilsástand. Getur hann talað við áheyrend-
ur. Fundarmenti skipa sér í hiing, og syngja
einn eða fleiri sálma. Heyrist þá oft sungið
með innan i hringnum eða utan við hann. Þegar
söngnum er lokið heyrist til leiðsögumanns
(controller), sem heilsar hverjum manni fyrir
sig með nafni. Er talið að við það verði sam-
bandið auðveldara.
Síðan heyrast ýmsar raddir, eftir þvi hvernig
samband næst, af miðli eða leiðtoga, fyrir þá er
fundinn sitja, eða án tillits til þeirra. Þar gef-
ur að heyra raddir með allskonar hljómblæ og
styrkleika; barna-, kvenna- og karlmannaradd-
ir; háar' og skærar; lágar og sterkar; mildar
og óþýðar. Ennfremur er oft sungið utan við
áheyrendur, og koma þar einnig í ljós raddir
allra tegunda. — —
Þeir mágar, J. H. Johnson og O. W. John-
son, höfðu óft verið á samtalsfundum hjá Mrs.
McAmery-White, og fengu loks ádrátt um lík-
amningafund. Kvað frúin að það myndi að öllu
ánægjulegra og meira sannfærandi fyrir þá, þar
eð líkamningarnar ættu sér stað í Ijósi, og gæti
því hver þekt þar sína vini, eftir því sem þeir
gerðu vart við sig.
Loks var ltkamningafundur ákveðinn, og fóru
Johnson's hjónin þangað, ásamt öðrum, alls tæpt
tuttugu manns.
Herbergið, sem fundurinn. fór fram í, var um
20—24 fet á hvern»veg. I einu horninu sat
miðillinn og voru dregnar fyrir blæjur. Höfðu
tvær konur rannsakað hana vandlega inni í byrg
inn,
Fundarmenn sátu í hvirfingu eða hring út frá
horninu, og sat Mr. Johnsðn hér um bil í miðj-
um hringnum andspænis byrginu.
Byrjað var með samtalsfundi. En er hann
hafði staðið nær tuttugu mínútur, kvað leiðtogi.
að bezt myndi -að slíta honum því annars væri
hætt við að miðlinum þyrri svo magn, að lík-
amningar tækjust ekki, eða illa. Kvaddi leið-
togi síðan.
Þá stóð einhver upp og kveikti á allstórum
oliulampa, er stóð í einu horninu. Var að vísu
dregið nokkuð niður j honum, svo að hann lýsti
ekki með fullri birtu, en þó var svo ljóst, að
h'Oter gat þekt annan horna á milli í herberginu,
og greint andlitsdrætti.
Nú var sunginn einn sálmur. Heyrðist þá lítill
smellur, svo sem fingrum væri sprett. Kom þá
nýr leiðtogi út úr byrginu, Indíánastúlka, en
mjög margir þessir “leiðtogar”, segir Mr. John
son að séu Indíánar. Kona þessi gekk um all-
an hringinn og ávarpaði þá er sátu. Virtist svo ,
sem hún vseri dálitið æst í fvrstu. Kvaðst hún
ekki vita, hve vel kynni að takast;
niiðillinn væri kominn á efri aldur
og hefði nú ekki ávalt sama magn
og áður hefði hún haft. (Mr. John
son skýrir svo frá, að leiðtoginn hafi
verið tæplega í meðallagi há kona,
vel vaxin, með silfurgráhvítar slæður
yfir sér, heldur minni en miðillinn
og hraðmæltari. Sást hún mjög
skýrt). Eftir hringgönguna stanzaði
leiðtogi svo sem 5—6 fet frá tjald-
inu, og svo sem fvö fet frá þeirri
manneskju í hringnum, sém sat næst
veggnum þeim megin. Er leiðtogi
hafði tekið sér -etöðu þarna, sagði
hún hátt og skýrt: "Come on dear!”
Svaraði þá karlmannsrödd: “I am
coming." Rétt á eítir kom stórvax-
inn Indíáni, um 6 fet á hæð, út
úr byrginu. Var hann slæðum bú-
inn, og varpað slæðu yfir annan
handlegginn, líkt* og slóða. Gekk
Indiáninn í kring og spurði hvern
mann, hvort hann sæi sig greinilega.
Röddin var dimm, karlmannleg o'
hljómmikil. Síðan birtist hver lík-
amningin á fætur annari, konur og
karlar, og gizkar Mr. Johnson á, að
um 40 líkamningar hafi birzt á hér
um bil 30 núnútum. Þá sagði leið-
togi, sem allan timann hafði staðið
á sama stað, að nú rnyndi nóg kom-
ið, en.da vær,i nú miðtínuni mjög
þorrið ntagn. Bað siðan fundar-
inenn að syngja sálminn: “God be
with us until 've meet again”. —
Síðan hvarf hún inn í byrgið og
fundinum var lokið. Mr. Johnson sá
miðilinn rétt á eftir. Hún var þá
auðsýnilega í miklum taugaæsingi, ó-
styrk og titrandi, og mjög þrútin i
andliti, líkt og manneskja, sem grát-
ið hefir lengi. En fljótlega konist
hún í samt lag aftur.
¥ ¥ ¥
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, lijartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
— Mr. Johnson gizkar á aö þetta
alt hafi staðið yfir í fullar 2 mínútur
að minsta kosti.
Næsta líkamningin, er Mr. John-
son tók sérstaklega eftir, var full-
vaxin kona. Gekk hún beina leiö ti!
hans og segir: “Það er Stína”. —
Kendi Mr. Johnson þar systur sína
framliðna, er var um þntugt er hún
lézt. Kotu hún svo nálægt, að sú
hlið andlitsins, er að Mr. Johnson
sneri, var ekkf nenta svo sem 6
þml. frá honum; sá hann greinilega
kinn. enni þg höku. Síðan'segir hún :
“Sérðu mig?” og klappaði um leið
á kinn honum 5—fi sinnum þéttings-
fast. svo að ekki mátti muna miklu.
að það væri dálitið sárt, enda heyrðu
allir, er í kring sátu, greinilega smel!
' tna.
Líkamningarnar, sem þarna birtust, Meðal annars hirtist einnig ung
komu flestar úr byrginu, en þó áttu stúlka, er staðnæmdist augnahlik :
nokkrar sér stað fyrir utan tjaldið, miðjum hringnum. Segir þá kona
ein 4—5 fet frá því, innan i ntann- ein: “Þetta er vist dóttir mín.” —
hringnuni, var svo bjart i herberginu En stúlkan svarar og segir: Nei,
að um ekkert gat verið að villast. það er Elízabet.” Gekk hún svo tii
Fyrsta líkamningin, er Mr. Johnson Mr. O. W. Johnson. Fékk hann að
tók eftir að gerðist á þann hátt, varð vísu ekki séð vel framan í hana, en
með því móti, að fyrst sást eins og hún sýndi honum hár sitt, mikið og
örlítil þoku- eða móðurák, svo sem fagurt bjart hár, er tók í beltisstað.
mannhæð frá gólfi. Þessi rák smá- Þóttist hann kenna þar frænku sína.
breikkaði og þandist út, og leið svo Og er hún gekk til baka, kinkaði hún
á að gizka ein mínúta, unz hún klofa kolli framan í Mr. J. H. Johnson.
aði í tvent og urðu úr þvi tveir lik- ; Ymislegt fleira mætti frá þessum
amningar, er gengu hvor til sinnar fundi segja, en ekkert er merkilegra
hliðar í mannhringnum og spurðu , væri en þetta. Skal því hér staðar
alla, hvort þeir mættu greina sig. — j numið. Getur nú hver hugsað hér
Svöruðu allir játandi. enda var ekki 1 um sem honum Sýnist.
um að villast. Mr. Johnson sat svo ! Þess má geta að endingu, að Mrs.
nærri, þar er þessi líkamning gerð- ! McAmerv-White er ekki eini líkanm
ist, að hann sá hana mjög greinilega. j ingamiðillinn þarna á Kyrrahafs-
Eins var raunar um alla, er þarna ströndinni. Mr. O. W. Johnson, er
sátu, að þeir sáu mjög glögt og hér er getið um, hafði verið á fundi
heyrðu alt, sem fram fór. j hjá miðli í San Francisco, er Dickson
Þegar nokkrar líkamningar höfðu heitir. Taldist honum svo til að
sýnt sig, kom fram á sviðið stúlku- þar hefðu birzt um 90 líkamningar.
barn, er Mr. Johnson kvaðst hafi
kannast mjög vel við og oft h^fa tal-
að við áður. Barnið kallaði á Mr
Johnson. Stóð hann upp og gekk til
hennar, þar sem hún staðnæmdist,
svo sem 5 fet frá tjaldinu. Lagðist
hann þá á kné hjá litlu stúlkunni og, .
, , , , , . (svo eg haldi mer vtð Sæmund og
var þa her um bil jafnhar henni. —I e , . f,
Segir hún þá: “Taktu í hendina ái
mér," og réttir um leið aðra hend- j
ina, svo sem 12 þumlunga fram und- |
an slæðunum, sem hún var hjúpuð,
eins og allar líkamningarnar. Mr. ,
“Nunc tibi
deest gramen," mætti eg vel segja
við starfsbróður minn á Lögbergi,
Johnson kvaðst hafa verið hálfsmeik j
þjóðsögurnar), út af hinni mál-
fræðislegu röksemdafærslu hans í síð
asta blaði. Og kann. eg ekki annað
ráð homun að gefa viö grasleysinu,
en það sem þjóðsagan leggur til, og
þarf ekki að skýra það nánar fyrir
ur að snerta hana vegna þess, að
það gat haft ill áhrif á miðilinn,
j honum, latínunianninum, þjóðsagna-
| fræðingnum, fornvini Sæmundar o.
| s. frv., o. s. frv.
væru líkamningar snertar. Þó tók
hann i hendi hennar og þrýsti hana 1 Annars sþal eg skýra Mr. BíldfelT
dálítið. Var hún hlý viðkoniu, en ; fra Þvh a^ eS er ekk' 111 e® leikrit .
hvorki þvöl eða stöm. Virti hann i smíðum, svo að hann þarf ekki að
hendina fyrir sér og var það ósvik-
in barnshönd, ofursmá og bústin,
og bollar á fingraliðamótunum. —
Litla stúlkan sagði þá við hann:
“Sérðu tuig ekki greinilega?”, og
færði sig um leið nær honnm, svo
að ekki voru nema svo sem 6 þuml-
kvíða Eg skil vql að hann myndi
ekki vilja taka að sér hlutverk Sæ-
mundar þar, eins og nú er kornið
með þann heiðursmann. Eg man
nefnilega ekki betur en að ritstjóra
Lögbergs tækist hér um áirið, í
þrem lönguni og visindalegum rit-
ungar á milli andlita þeirra, og horfði I stjórnargreinum, að sanna þáverandi
í augu hans. Hún var dökkeygð j ritstjóra Heimskringlu og okkur hin
og búlduleit og andlitsdrættirnir mjög | um> ætterni Sæmundar hefði ver
greinilegir. Andardrátturinn var : 'ö svo farið, að hann hefði verið
fremur tiður, eins og hún væri dálít J ýmist sinn eigin langafi, ömmubróðir
ið móð, og höndin var ekki laus við
dálítinn titring. Stóð hún svona litla
stund og kvaddi þá. Slepti Mr.
Johnson þá hendi hennar. Og um
leið tók hún að leysast upp, standandi
í sömu sporum. Var líkt og hún
leystist í smáhnoðra eða stykki. og
nam það svo skömmtim tíma, að hún
var horfin áður en Johnson fengi
staðið á fætur, og án þess að hún
gengi eða liði eitt skref aftur á bak.
eða móðúrsystir, eða eitthvað þess-
háttar. Það væri enginn "average
agent”, sem gæti tekið að sér slíkt
hlutverk, svo vel færi; og eg skil
vel, sem sagt, að starfsbróðir minn
hafi ekki heilsu til þess, seni stend-
ur.
Hvar eg hefi sagt það, að málið
á bók Snæbjarnar sé ekki eins gott
og æskilegt væri, er mér ekki vel
ljóst. Eg get ekki munað, eða séð.