Heimskringla - 22.12.1926, Page 6

10. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRIN GLA
WINNIPEG, 22. DES. 1926.
Almennings Álit.
Þeir töluðu oft í gamni um veruna, er væri
þar á sveimi á staðnum. en þeir reyndu ekkert
til að komast að því leyndarmáli, hver liti svo
vel eftir blómagarðinum. þeir vissu, að hver
sem þar svo væri, þá lyki hann því verki af
snemma á morgnana, og þeir forðuðust vand-
lega að koma nálægt garðinum fyr en eftir
morgunverð.
Þeim fanst, að ef þeir færu að forvitnast
um hver þetta væri, þá myndi það eyða æfin-
týrablænum, er þeim fanst hvíla yfir staðnum,
og þessum leyndardómsfuilu hejmsóknum í
blómagarðinn.
En hundurinn Czar var ekki svo varkár,
Oft og tíðum er þeir þrír voru úti á svöhinum
á kveldin, reis hundurinn upp, og rölti hægt út
að hliðinni á svölunum þeirri, er siréri að gaflin-
um og reykháfnum á húsi nágranna þeirra. og
þar hlustaði hann nokkra stund með mestu efir
tekt; þá hafði hann það til að stökkva burt í
algeröu leyfisleysi og hvarf fyrir liornið á hús-
eins og eðlilegt var. hafði kum^ngsskapur þeirra
farið í vöxt. En aldrei hafði hann snúið sér að
glugganum til að hlusta, eins og hann byggist
við einhverjum, án þess að hún veitti því eftir
tekt. Og altaf hafði komið afbrýðisglampi í
augu hennar, sem hún, reyndi þá vandlega að
dylja fyrir málaranum, þegar hann snéri sér
við til að líta á hana. Listmálarinn hafði varla
byrjað á verkinu þennan dag, þegar fiðluspilið
hætti. Bráðlega rauf frú Taine þögnina með
því að segja blátt áfram, ‘‘þér hafði víst ekki
kynst þessum listfenga nágranna ýðar enn þá?’’
“Nei,” svaraði hann brosandi — meira við
sjálfan sig en hana. ‘‘Við höfpm ekkert reynt
til að kynnast henni.”
Konan tók nálega fram í fyrir honum;
“Kynnast henni! — því segið þér henni, ef þér
vitið ekki hver hún er?”
Listmálarinn fór allur hjá sér. “Sagði eg
henni”? spurði hann rjóður í andliti. “Mér varð
aðeins mismæli.
Hvorki Conrad Lagrange eða eg vitum
neitt um þennan nágranna okkar.”
Hún hló hörkulega. ‘‘Og þér gaétuð þó
komist að því svo auðveldlega.”
“Eg býst við því, en við höfum aldrei kært
okkur um það. Við viljum heldur að alt sé eins
og það er.” Hann talaði kuldalega, eins og hon-
, ... . . um félli alls ekki að tala um þetta málefni þá
Nokkru síðar kom haun svo aftur til þe.rra , bi]. En fr. Ta]no ^ á(ram .,Jœja ve|t
og reyndi að a>na þeiin me inurri mi hver l>að er — á eg að segja yöur hver það
vinalátum hunda. að þessar ferðir hans væru er?„ F
“Myndi það vera ráðlegt?.” spurði hann
efandi. “Auðvitað — hr. Taine, Louise og Jim
verða með — sjáið þér ekki? Eg held að þér
viljið ekki koma” — sagði hún með uppgerðar
ínu.
Conrad Lagrange tók eftir því brosandi að
hún hélt sig nær húshliðinni, en ekki nálægt
glugganum á verkstæðinu. þar sem málarinn
við verk sitt, hefði auðveldlega getað séð hana,
þykkju — eg held helst, að yður væri næst skapi; og einnig gætti hún þess að vera á þeim stöðum,
að reyna að gleyma öllu.” | er háa girðingin skygði á, svo að hún sæist ekki
Boð hennar snerting handar hennar er úr eldhúsi Yee Kee’s. Oft nam hún líka staðar og
gekk eins og segulstraumur í gegnum unga j hlustaði eins og hún væri hrædd um að einhver
manninn — öll framkoma hennar gerði það að | kynni að koma að henni óvörum, og sýndist
verkum, að hann misti nálega vald yfir sér. Hann reiðubúin að flýja, ef slíkt kæmi fyrir. Eftir
greip hendi hennar fljótlega, og sagði, titrandi j nokkra stund sveif hún léttfætt eins og töfradís
af augnabliksæsingu; ‘‘Þér vitið að eg mun ekki gegnum garðinn með hundinn á hælum sér, og
gleyma yður. Þér vitið að eg gæti það ekki! hvarf inn í laufskálann við suðurvegginn.
Haldið þér, að eg hafi verð svo niðursokkin íj Conrad Lagrange brosti með sjálfum sér
verkið, að eg hafi ekki veitt yður nána eftirtekt, Qg læddist liljóðlega að dyrunumá fylgsni henn-
Hvað er þetta málverk borið saman við yðar' ar_
eigin yndisleik? Haldið þér. að vegna þess að j Þegar hún kom auga á hann þar, liljóðaði
eg þurfti að vera eins og vél meðan eg var að hún dálitið upp yfir sig. og bjó sig undir að flýja
mála myndina af yður, þá hafi eg eþki séð eða j En skáldið stóð brosandi í vegi fyrir henni; og
metið fegurð yðar? Eg er ekki vél — eg er mað.j Czar heilsaði húsbónda sínum með miklum vina-
ur — karlmaður eins og þér eruð kona; eg---------’| látum, og snéri sér að stúlkunni, eins hann lang-
Hún tók fram í fyrir honum fljótlega og aði með því til að' sýna eiganda sínum að hin
gerðar aðeins í góðum og heiðarlegum tilgangi
og myndu alls ekki valda neinu sundurlyndi í
hinni litlu fjölskyldu þeirra. Og mennirnir tveir
samsintu honum æfinlega, og treystu honumj
fyliilega.
Þeir reyndu einu sinni aldrei að fara á eftir j
lionum fyrir húshornið, til að sjá hvert hann (svaraði Aaron King, og var valdskeimur í rödd-
færi, en voru kyrrir í sætum sínum þangað til
“Nei, mig langar ekkert til að vita það —
eg laðt mér ekkert ant um að vita hver fiðlu-
leikarinn er.”
“En yður gæti orðið ant um að vita það,”
svaraði hún kuldalega.
“Gerið svo vel að halda yðar réttu afstöðu,’
að hann kom aftur.
Þegar frú Taine kom á vinnustofu iista-
mannsins á þessum dögum, og gætti þess vand-
Frú Taine lét málið falla niður, og sætti
sig við það að hlæja aðeins háðslega.
Listmál»rinn gaf sig óskiftan við því að
gekk snögt til hliðar, og sagði, ‘‘þei! þei! —
það er einhver að koma!” Listmálarinn heyrði
einnig raddir rétt fyrir utan dyrnar.
Frú Taine gekk með hröðum skrefum þvert,
yfir herbergið, og greip upp möttulinn.
Aaron King gekk að málarastandinum, og
dróg flostjald fyrir til að hylja málverkið.
9. KAPITULI.
Æfintýri Conrad’s Lagrange.
Conrad Lagrange bjóst sannarlega ekki
við. þegar hann flúði frá Louise Taine þennan
seinni hluta dags, áð slíkt smáatvik yrði til þess
að opna nýttYímabil í lífi hans, eða að það myndi
breyta svo högum og ástæðum hins besta vin-
ar hans, eins og raun varð á. Aðaltilgangur hans
, . f 11111 WOIV11 LCIU v IU It V I
lega. að láta Louise koma með sér til hússrns,^..^ yjð myndina Bráðlega lagði hann frá sér
livarf Conrad Lagrange æfinlega en hann gleymdr burgtana Qg mina Qg gnéri gér ag frú Tain0
þessum vana sínum þegar fru aine kom i
síðasta sinn itl að sitja fyrir. Hann var í skemti-
legri samræðu við listamálarann. “Nú ertu
brendur inni.”! hrópaði ungi maðurinn upp yfir
sig. þegar hann sá stóru skrautlegu bifreiðina
nema staðar við hliðið. “Eg skal sýna þér að eg
get komist undan, enn þá!”, svaraði skáldið, og
hraðaði sér burt í gegnum eldhúsið, og var svo
mikil ferð á honum, að hann hart nær velti hin-
um undrandi \ee Kee um koll. “Hvað gengur á?’
spurði Kíninn, um leið og hann stakk höfðinu
inn um dyrnar að dagstofunni og skásettu augun
haiis urðu helmingi stærri en áður Og lýsti sér
svo mikil undrun í þeim, að málarinn varð að
brosandi, og rétti út hendina. ‘‘Komið þér hing-
að og segið mér, hvort mér hefur tekist vel eða
ílla.”
“Er hún virkilega búin.”! hrópaði hún, og
má eg sjá hana?”
‘‘Eg hefi gert alt, sem er í mínu valdi,”
svaraði hann-, komið hingað.”
Hann leiddi hana að grindinni, og þau stóðu
hlið við hlið frammi fyrir fyrsta listaverkinu
hans. Myndin, er enn þá var blaut eftir síðustu
burstadrættina var eftirlíkíng af frú Taine, og
þó ekki eftirlíking.
Hún var ágætlega gerð - hver einasti drátt-
ur var gerður af stökustu vandvirkni og snild.
nýja vinkona sín væri fyllilega verðug félag
skapar þeirra..
Það var dhgin efi á því að hundurinn var
að kynna þau hvort öðru, og áð hann var eins
stoltur yfir hinum nýja vini sínum, eins og hann
var ánægður að kynna sinn gamla reynda vin
og eiganda.
Sólskinsbros leið yfir hið fagra og viðkunnan
lega andlit stúlkunnar, þegar hún skildi, hvað
vinalæti hundsins við þau bæði þýddi.
“Svo þér eruð eigandi hans?”
Látbragð hennar var barnslegt og laust við
hina minstu tilgerð; röddin lág, en hljómfögur
og hún sýndist vera algerlega' óvön talshætti
og hávaða borgamúgsins.'
“Svo á það að heita að eg sé það.’ svaraði
skáldið. Hún var að athuga andlit hans —, henn-
ar eigið var einkar lireinskilnislegt, og hægt
að lesa hverja tilfinning og lyndiseinkun. Yndis-
var að koma sér hjá að lenda í samræðum við j légU frfðu drættirnir, vel lagaða nefið og liimin-
þessa heimsku, hégómalegu persónu, er þóttist j hláu augUn, alt þetta bar ijóslega vott um að hún
skellihlægja. Um leið kom liann auga á bifreið- j Aiidlitlð á léreftinu var að sönnu andlit frú Taine
ina, og þýðingarfult bros leið yfir gula andlitið — svipurinn — allir andlitsdrættirnir snildarlega
hans. “Jæja, svo hún er komin! nú skil eg —
hann rýkur æfinlega út þegar hún kemur; hon-
vera vel að sér á bókmenta og listasviðinu, og
þreyttist aldrei á að segja frá, hve gott uppeldi
og góða mentun hún hefði fengið.
Skáldið faldi sig í rósagarðinum með pípuna
sína og bók. Settist á jörðina í skarðinu, sem
var inn í vegg verkstæöisins, og rétt hjá Ragged
Robin girðingunni, þar sem lítt mögulegt væri
að sjá hann þótt einhver kæmi inn í garðinn.
Czar, sem var hjartanlega samþykkur gerð-
um húsbónda síns, lagðist makindalega hjá
næsta rósarunninum.
Efeir litla stund heyrði rithöfundurinn vin
sinn koma með frú Taine frá húsinu, og fara inn
á vinnustofuna. Eitt augnablik var hann hrædd-
ur um að málarinn af unggæðislegri gamansemi
myndi koma með frú Taine út í garðinn. En
svo varð ekki, og skáldið blessaði vin sinn í
huganum fyrir hugulsemina, og opnaði ánægju-
lega bókina. Naumast hafði hann fundið rétta
staðinn í bókinni, þegar hann var truflaður
meö hinu fagra fiðluspili nágranna síns. Hann
stældir, en það var andlit hinnar yndislegu, sið
prúðu Kvekarameyjar. Of reglubundnu drættir-
um fellur hún ekki í geð, og ekki hundinum hans nir f an(11|fj hinnar fögru konu fengif á þessari _ __o________r..._o______ ____ ______
heldur — eg ætla að fara hka,” og hann hvarfj mynd of náttúrlegan yndisleik — of eðlilegan | lagði frá sér bókina, og lá þar í skjóli rósarunn-
ur gættinm. “Þer komið nokkuð snemma.1 dag| sakleysissVip.. Búninigurinn, sem Jiún var í! anna með hálflokuð augu. og naut tónanna, er
sagði Aaron King, þegar hann tok a moti fru 1)jálpaðj á myndinni til að sýna hana sem ímynd hljómuðu frá gulleplalundinum. Alt angaði í
Taine á vinnustofunm. _ | sakleysis og hreinleika. ! kringum hann af blómum og fegurð. Marglit
Rétt fyrir innan dyrnar sneri hun ser aðj
honum
hafði ekki gengið í gegnum mikið, þekti undur-
ltið af vélráðum heimsins Conrad Lagrange
áhugaði alt útlit hennar, og hann hafði meiri
þekkingu og meiri skarpleika til að lesa lyndis-
einkanir fólks, en flestir aðrir, Og hann beið
eftir því, hvernig hún snérist við þessari óvæntu
viðkynningu.
Hún brosti yndislega, eins og hún skildi
hugsunina bak við svar skáldsins. ‘‘Hann hefir
sagt mér svo mikið um yður — hve góður þér
eruð við hann, og hvað honum þykir vænt um
yður. Eg vona að yður sé það ekki móti skapi
þótt við höfum orðið góðir vinir. Viljið þér ekki
segja mér nafn lians? Eg hefi reynt svo mörg
nöfn, og ekkert þeirra virtist hæfa honum.
Það getur ekki átt við, að kalla slíkan hund bara
‘‘Seppa” — fyndist yður það?”
Conrad Lagrange hló og sagði með upp-
gerðar alvöru: ”Nei, það gæti nú alls ekki átt
við hann er enginn alvanalegur hundur. Nafn
hans er Czar. það er”, sagði hann með sinni
einkennilegu fyndni, “eg gaf honum það heiti
og hann ber sitt nafn með rentu, og eg gerði það
til að minna mig á að hann er mér fremri í öllu.’
, , Hún hló hjartanlega og tilgerðariaust —
kom fast unn að honum - töfrandi , - , TTT ? J* “alaranum- lagði j fiðrild og flugur sveimuöu um. í fjarlægð bar skæran barnslegan hlátur. þá fór hún að láta vel
og ^eiðandiTö lum síraufklæðna“inum Hún1 TiT .°fUr ’ °S TT' 'fálki himin blámann’ er var á flugi tU «ar* að hundinum, og kalla hann hinu rétta nafni hans.
varíó6 randllti oE nifurMt^^ 'HaS bér Eleymt' *l>aS satt? - er eg vtrk.lega | legu fjallatindanua - er glitruðu i sólskininu 0g hundurinn m anægju sína ,jósi með
\ar rjoö í andliti og mouriut. nariö per gieymt. svona falleg?» <fannh\ílir pg mikilúaiegi B1 jóðfæraílátburinn
aö þetta er í siðasta sinm,_sem eg kem til yðaiv Málarinn hló. “Þér eruð þá ánægðar með j þagnaði Rithöfundurinn beið, og vonaði að liann
til að sitja fyrir?”, spurði hun i lagum hljoðum hana?- I byrjaði aftur, En svo varð ekki - og hann var
Auðvitað ekki,’ svaraði hann stillilega. Þer| “Ánægðar!” — Hvernig gæti eg verið annað? rétt að taka upp bókina aftur þegar Czar reis
ætlið þer ekki Myndin er yndisleg.” ‘‘það gleður mig.” svaraði á fætur og hlustaði eitt augnablik með mikilli
hann — ‘eg vonaði að hún félli yður í geð.” | eftirvæntingu, og lagði svo á stað út úr garð-
‘ Og þér?’ — spurði hún með glampandi inum. Skáldið vissi varla hvort hann ætt að
augnaráði — “eruð þér ánægðir með hana — fara eða vera kyr, en hugsunin um, að verða að' Samanyr<5um hans. “að Czar hafi sagt yöur, að
þykir yður hún góð?” “Hvað um það.” svaraði skemta Louise Taine það sem eftir væri dagsins, eg væn 1 Sarðinmn yðar í leyfisleysi Auðvitað
komið á morgun með hinum
að gera það?”
Maður hennar, James Rutlidge og Louise
Taine voru öll boðin næsta dag, til að yfirlíta
myndina.
‘‘Ójá — en það er nú alt annað!”
Hún tók af sér möttulinn, og lagði hann til
hliðar. ‘‘Þér getið ekki ímyndað yður hvað þess
ar stundir hafa verið mér mikils virði — hvernig
ættuð þér að geta það.
Þér lifið ekki í mínum heimi. yðar heimur
er svo frábrugðinn. þér vitið ekki — þér vitið
ekki!” — bætti hún við í ástríðuþrungnum róm.
“Heimurinn, er eg á heima í, er reglulegt ví/i —
kvalastaður — en þessar--------þessar stundir
hafa verið mér paradís!”
Orð hennar og öll atlot — útbreiddur faðm-
ur hennar — rómurinn þrunginn af tilfinningu
— alt þetta var svo ótvíræð ástarjátning, að ungi
maðurinn færði sig nær henni eins og í leiðslu
Eett augnablik gieymdi hann verki sínu — met-
orðagirnd — öllu, nema konunni er stóð fyrir
framan hann* En við sigurhróssglampann er
kom í augu hennar nam hann staðar — færði
sig aftur á bak og snéri sér við til að hlusta á
yndislegu tónana ókunna fiðluleikarans, er bár-
ust honum að eyra eins og fegurstu ljúflingslög.
Tónar hreinir og iyftandi — tónar, er hljómuðu
eins og viðvörunaróp við freistingum og falli.
”Haldið þér ekki, að best væri að byrja á verk.
inu?”, sagði hann stillilega.
Glampinn í augum hennar breyttist í reiði
og gremju, sem hún snéri sér þó við til að hylja
Án þess að svara, fór hún á sinn vanastað og
öllum mögulegum vinahótum.
Ritthöfundurinn gaf nánar gætur að þeim,
og það kom breyting yfir alt þreytulega lirukk-
ótta andlitið hans, er gerði það viðkunnanlegt
og aölaðandi.
“Eg geri ráð fyrir,” sagði hún sem svar við
hann. “Eg býst ekki við að maður sé nokkurn gerði það að verkum að hann var kyr, þótt hann vai ■J)að skyi(ia hans að segja frá því eg vona
tíma reglulega ánægður. ‘‘Eg veit að hún er j eins og fyndi það á sér að einhver væri að nálg- aí5 ann hafl lllta sagt yður, að eg stel þó ekki
_^ i* - ____ 1- i * T-* ii-» : m.. - / I PnClinil tll "\7 l\/fa !•* wírtlí l* rtPn Aí A
góð að sumu leyti. En eg er hræddur um að hún
ast staöinn, þar sem hann hafði falið sig. og
rosunum yðar!” Maðurinn hristi höfuðið, og
sé talsvert öðruvísi en hún ætti að vera. Mér | bros leið yfir hrukkótta andlitið hans er hon- i skörPu grængráu augun hans tindruðu ánægju-
finst” — sagði hann dapurlega, ‘‘að eg hafi ekki j Um kom í hug. að ef til vill yrði liann fyrir ein- ! lega’ ,‘‘Nei> ,Nei'; Czar saSði ekkert um komur
notað mér vel mitt tækifæri.” hverju smá- æfintýr^. Bráðlega heyrði hann -V(A>ai 1 sarðinn í leyfisleysi. Hann sagði mér
Hún lagði aftur höndina á handlegg lians lága rödd — þó mjög óskýrt einhverstaðar úr!1)0 um y»dislega veru, er kæmi þangað á hverj-
ofur innilega um leið og hún svaraði með ákefð: j garðinum. þar sem hljóðið virtist vera'’að fær- um ^S1- Hann hélt helst, að það væri einhver
“En enginn annar mun segja það. Enginn myndi ast nær, var gamli maðurinn enn þá eftirvænting lluiciukona yndislegur andi frá silfurlitu fjalla-
þora það. það veröur meira talað um hana en1 arfyllri. I tinciununi> eða skógardís úr skógarþykninu-
allar aðrar myndir á þessu ári. Bíðið þér aðeins
þangað til Jim Rutlidge sér hana. Bíðið þér
þangað til hún verður hengd upp á sýningunni.
Alt heldra fólkið streymir þá til yðar. Og eg skal j hefir veriö að gera.
muna eftir þessum stundum, sem eg hefi eytt
hjá yður, og vera glöð yfir því að hafa verið fær
um að hjálpa yður ofurlítið. Ætlið
þér að minnast þessara stunda líka.
Gleðjist þér yfir því, að verkinu er nú lokið?”
“Gleðjist þér ekki af því” svaraði hann. Þau
höfðu gleymt málverkinu fyrir framan sig, þau
sáu það ekki. þau sáu aðeins hvort annað.. ‘‘Nei,
eg er ekki glöð yfir því,” sagði hún í lágum
hljóðum.
‘‘Fólk færi mjög bráðlega að taka til þess,
ef eg vendi hingað komur mínar ein, nú þegar
málningu myndarinnar er lokið.”
“Eg geri ráð fyrir, að þér séuð að fara frá
Fairlands hvort sem er, til • að eyða sumrinu
Þessí hulda vera var að tala við hundinn Auðvitað vissi eg undireíns og eg sá yður hver
þér mynduð vera.” Hin skáldlega framsetning
hans. virtist hafa mikil áhrif á hana. og hún
svaraði blátt áfram og mjög glaðlega. ‘‘Og eg
býst við, að þér hafið falið yður í rósarunnun-
um til að veiða mig.”
hans. Og skáldið varð allur að einu brosi.
Þorparinn!, svo þetta er það, sem hann
tók upp sína venjulegu afstöðu, og hún gaf, annarstaðar,” svaraði hann seinlega.
nanar gætur að listamálaranum, eins og hún
hafði gert frá því fyrsta að hann byrjaði á mynd-
inni. þau höfðu aldrei minst á þenna ókenda
fiðluleikara frá því hún var þar í fyrsta sinn, og
ó! heyrið þér,” hrópaði hún með ákefð —
við erum að fara til Lake Silence.. Hvað er á
móti því, að þér komið líka? allir fara þangað.
Viljið þér ekki koma?”
Hann reis á hnén, og gægðist yfir rósarunn
ana. Ung, yndislega fögur stúlka var að reika
um garðinn. Beygði sig yfir blómin við og við
og talaði vð Czar, er sýndist una sér ágætlega
með henni.
Rithöfundurinn, er um langt skeið æfi sinn-
ar hafði gert sér far um aðkynnast mannlegu
eðli og lyndiseinkunum, var algerlega hrifinn og
fegurð og yndisleik ungu stúlkunnar..
Hún var látlaus og blátt áfram. Búningur
hennar var hvítur úr hina besta efni, og sýndi
ágætlega liið fallega vaxtarlag hennar. þegar
hún beygöi sig yfir blómin eða laut niður til
að klappa hundinum, kom liinn fagri limaburð-
ur hennar í Ijós, er kemur af hreinum lifnaði
og heilbrigöu starfi lausu við alt tildur og upp-
gerð. Andlit hennar, er sólin skein á, hafði
liraustlegan lit, er kemur af útiveru, og eins fag-
urt og aðlaðandi eins og blómin, er hún laut
yfir til að kyssa.
“Það gerði eg sannarlega ekki,!” svaraði
hann. “Eg var neyddur til að flýja frá nokkurs
könar óvætti, er ásækir mig, Eg komst aðeins
lifs af og eg kom inn í garðinn til að ná mér eftir
hræðsluna. þá heyrði eg þetta indæla fiðluspil
— og eg þóttist þess vís að þér munduð vera
hér einhverstaðar nálægt, og Czar, sem varð
að koma með mér hingað til að forðast óvættinn
í húsinu, fór frá mér. Eg litaðist um, til að sjá
hvert hann liefði farið, og þá sá eg yður. Mig
hefpr alla mína æfi langað til að sjá reglulega
töfradís, en hefi aldrei getað það. Svo þegar þér
fóruð inn í laufskálann, gat eg ekki á mér setið
að reyna að ná tali af yður og nú erum við hér
og Czar finnur ekkert að því — finst það aðeins
vera mjög tilhlýðilegt.”
I
í
(Framh.)