Heimskringla - 05.01.1927, Blaðsíða 6

6. ULAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 5. JANÚAR 1927.
Almennings Álit.
“Hefir þetta fiðluspil svo mikið tii síns á-
gætis?” spurði hann, eins og málið kæmi hon-
um ekkert við.

“Og hefirðu ekkert annað að segja um
þetta mál?” sagði málarinn í skipandi rómi;
einhvernveginn varð hann fyrir vonbrigðum,
hversu vinur hans tók þessu dauflega.
“Eg get aðeins bætt, við ofurlítilli ráðlegg-
ingu,” sagði hinn.
“Jæja, og hvað er það?”
“Það er, að þú biðjir guð -— það er að segja,
ef þú trúir á nokkurn guð — að hann annað-
hvort gefi þér minni listhneigð, eða meiri skyn-
semi til þess að meta hana.”
Síðari hluta næsta dags — kl. 3 — kom
hópurinn frá Fairlands Heights, til að yfirlíta
málverkið.
Aaron King og Conrad Lagrange tóku á
móti þeim, og fylgdu þeim inn í vinnustofuna.
Allur hópurinn byrjaði að láta aðdáun sína
í ljós yfir málverkinu, undir eins og málarinn
afhjúpáði það. Louise Taine var jafnvel reiðu
búin að ausa úr sér upphrópunum og hégómlegu
orðagjálfri áður en hún sá myndina. Frú Taine
sneri sér ofur ástúðlega að manni sínum, og
sagði í þýðum og auðmjúkum rómi:
“Þykir þér myndin ekki indæl, góði minn?
“Alveg yndisleg — stórkostlegt listaverk!”
Þessi áreynsla að hæla málverkinu olli nýju
hóstakasti, er hristi og skók allan veigbygða
h'kamann. Þegar ha)nn náði valdi yfir rödd
sinni aftur, greip hann hendi málarans og sagði
með uppgérðar vinalátum:
“Eg óska yður til hamingju, vinur minn
Myndin er aðdáanlega vel gerð. Hún hlýtur að
vekja ákaflega mikla eftirtekt og aðdáun á sýn-
ingunni. Þér hafið náð hámarki frægðarinnar,
með því að mála fegurð og hinar göfugu lyndis-
einkunnir frii Taine svona yndislega og eðlilega’’
— “Ástin mín,” sagði hann því næst við konu
sína. “Eg gleðst svo þín vegna, og er svo stoit-
ur af þér — eg er viss um að þú verðskuldar
fyllilega þessa fögru eftirlíkingu.” Hann sneri
sér að Conrad Lagrange, er hingað til hafði stað
ið þögull lijá og ekld lagt til málanna. “Hefi eg
ekki rétt fyrir mér, Lagrange?”
“Alveg rétt, herra Taine. Myndin er ágæt
eftirlíking af hinni fögru konu yðar.’’
Önnur hóstahviða kom í veg fyrir að vesal-
ingurinn gæti svarað.
Allur hópurinn sneri sér nú til hr. Rutlidge
— Tistdómarans, er allir höfðu beig af á sviði
listanna.
Hann hafði skoðað málverkið þegjandi og
hlustað á samtal hinna og áiit. Hann athugaði
hana nákvæmlega — og virtist eins og enginn
smágalli — hversu iítill sem hann væri — gæti
leynst fyrir hinum skörpu augum hans og ná-
kvæmu athugun.
Fólkið beið þögult og kvíðandi eftir dóms-
úrskurði hans — mannsins er vald og reynslu
hafði, til að kveða upp dómsatkvæði, og væri
viss að sjá missmíði hugsanleg, er almenningi
væru hulin.
Eftir hina nákvæmustu yfirvegun sneri
Rutlidge sér að Conrad Lagrange, og sagði spek
ingslega:
“Fallist þér ekki á það með mér, að mynd-
in sé ágæt?”
Skáldið svaraði seinlega og með áherzlum:
“Málverkið á fyllilega skilið að öllu leyti
hrós það, er þér hafið látið ýður um munn fara.
Eg hefi nú þegar óskað Mr. King til hamingju
með það, þar eð hann sýndi mér ]>á velvild, að
sýna mér það áður en þið komuð.”
Eftir það bar Yee Kee fram veitingar, er á
viðeigandi hátt var neytt í verkstæðinu, til minn
ingar um svo mikilvægan atburð í lífi hins unga
listmálara.
“Meðal annara' orða, herra Lagrange,”
sagði frú Taine yfir tedrykkjunni — "hver er
þessi listhneigði nágranni ykkar, er heillar herra
King svo mikið með fiðluspili sínu?”
Rithöfundurinn leit hvast á málarann, um
leið og hann snéri sér að frúnni. Ekki duldist hon
um heldur að James Rutlidge veitti spurning-
unni eftirtekt, og hafði þagnað í miðri setningu.
“Það er eitt af leyndarmálum þessa fagra
búsfaðar, frú mín,” sagði hann blátt áfram.
“Og það virðist einkennilega indælt leynd-
armál,” sagði frúin. “Það hefir haft mikil og
áberandi áhrif á Mr. King.”
Listamaðurinn hló. “Eg verð að játa, að
fiðluspilið — ásamt hinni fögru eftirlíkingu, er
eg af veikum mætti hefi reynt að mála á léreft-
ið, hefir verið mjög uppörvandi á allan hátt.”
Reiðisvip brá sem snöggvast fyrir á hinu
fagra andliti frúarinnar, um leið og hún svar-
aði með þýðingarfullu augnaráði:
“Þér eruð eins hrósgjarn í tali, eins og yður
hættir við að gera það, sem þér máíið, fegurra
en það er. Eg get fullvissað yður um, að eg
tel mig ekki í flokki með ókunna fiðluleikaran-
um yðar.”
Augu Jim Rutlidge hvíldu á þeim er töl-
uðu. og hann gat ekki dulið fyrir hinum skarpa
rithöfundi, hversu nána eftirtekt hann veitti
samtalinu, þótt hann reyndi til að láta sem
minnst á því bera.
Louise Taine, er komist hafði að því, að
hið umtalaða fiðluspil hafði fallið listmálaranum
og rithöfundinum svo. vel í geð, gat ekki látið
svo gott tækifæri sleppa hjá sér, án þess að ausa
úr sér heilli hrotu, af allskonar hégómlegu hrósi,
og lofsyrðum um fiðluspilið, og þann er fram-
leiddi það, þðtt /hún hefði aaldrei heyrt það
sjálf.
“Það lítur sannarlega svo út, sem eg hafi
farið á mis við indæla skemtun,” sagði Rutlidge
og sneri máli sínu til listamannsins. “Og þér
segið, að þér hafið alls ekki kynnst þessum
snilling?”
“Hann er mér algerlega ókunnur,” svaraði
listmálarinn stuttlega.
Conrad Lagrange tók eftir efabrosi, er leið
sem snöggvast yfir hið luralega andlit Rutlidge.
Þegar bifreiðin var að hverfa þeim sjónum.
með gesti listamannsins, stóðu vinirnir tveir, og
horfðu út á veginn, er lá til vesturs inn til borg-
arinnar. Þeir sáu, að frú Taine hallaði sér á-
fram í sætinu, og talaði eitthvað við ökumann-
inn, og þeir sáu einnig, að Jim Rutlidge, er var
í framsætinu, hristi höfuðið, eins og hann væri
að mótmæla einhverju. En frúin virtist halda
fast fram sínu máli. Bifreiðin hægði á sér, eins
og ökumaðurinn væri að bíða eftir úrslitunum
— en. er þau voru komin á móts við hús ná-
granna þeirra, var eins og Rutlidge léti undan
skyndilega. Bifreiðinni var ekið upp að hús-
inu, frú Taine sté út úr henni, og þeir sáu að
hun hvarf inn á milli þéttu gulleplarunnanna.
er ekkert að — ekkert, sem þér getið gert.
Og rödd Sibyl Andrés heyrðist innan úr her-
berginu; þaðan, er málarinn stóð, að hann gat
séð hana.
“Það var mjög vel gert af ykkur að koma,
herra Lagrange; en það gengur hrein ekkert að.
Okkur þykir leitt að hafa ónáðað ykkur.”
“Það gerir ekkert til,” sögðu mennimir, um
leið og konan með afskræmda andlitið færði
sig frá dyrunum. “Góða nótt!’
Mér myndi þykja ákaflega vænt um að fá
atvinnu við eitthvað þessháttar, frú Taine. Eg
hefi þörf fyrir allt, sem eg get unnið mér inn
með fiðluspili — og eg hefi ekki nægilega marga
iærisveina til að vera eins önnum kafin og eg
vildi vera. En ef til vill vilduð þér heyra mig
leika fyrst. — eg skal ná í fiðluna mína.”
En frú Taine tók fram í fyrir henni.
“Ónei, það er sannarlega óþarff, góða mín.
,, i. • • ' r ' • „ ’ öcuiiidriega oparfi, sfóöa niin
dyru„um varT„“!5.Var "*t ““ ‘ h““U' °S, 4 W
Eg skal hafa yður í huga við eitthvert slíkt tæki-
, færi- er eS he« minnst á, bráðlega, — mig larig-
11. KAPÍTULI.
Heimskingi, líttu í þinjn eigin spegil!
Þegar bifreiðin frá Fairlands Heights
j aði aðeins til að vera viss um, hvort þér vilduð
taka þannig löguðu tilboði, — verið þér sælar
og kæra þökk fyrir blómin.”
fór
umcuiiu 11 <x i dii ldllLlö IICI5IIL0 IUl ^ J “ i*auiovuiUlll IlllSSlIlS,
frá Aaron King og vini hans þennan umrædda j er Serði Þeim báðum mjög bilt við. Þær sáu, er
seinnihluta dags, sagði frú Taine við ökumann- | ^ær snern ser við, konuna með afskræmda and
inn: Iiitið standa í dyrunum, og í svip hennar lýsti sé:
næsta hús, Henry.
Þótt hún hefði
Rutlidge ekki getað orðið ver við.
“Hvað í ósköpunum æltarðu að gera þar?”
hrópaði hann nálega upp yfir sig.
“Eg ætla aðeins að koma þar við/’ svaraði
hún rólega.
“Þú virðist hafa fundið upp á einhverju er-
indi þangað mjög skyndilega,” svaraði hann háðs.
lega. “Eg hefi nóg annað að gera en að fara í
heimsóknir með þér; eg verð að flýta mér til
borgarinnar, og er nú þegar orðinn of seinn;
Conrad Lagrange og Aaron King litu hvor haltu áfram , Henry!”
framan í annan sem snöggvast þegjandi — þáj “Þú ert sannarlega að ganga of langt, Jim”,
hló málarinn. svaraði frú Taine reiðulega — “Henry, beygðu
“Vesalings litla leyndarmálið okkar,” sagði' upp að húsinu!”
hann
En rithöfundurinn formælti frú Taine og
James Rutlidge á leiðinni heim að húsinu, og
öllum þeirra áhangendum, svo gremjulega, að
félagi hans undraðist stórlega, eins vel kunnugt
og honum var þó um hin einkennilegu lundar-
einkenni vinar síns. Þeir sátu úti á svölunum
að vanda, um kvöldið eftir máltíð, og horfðu á
rökkrið færast yfir — horfðu á húmslæðuna
lijúpa fjöll, hæðir og dali — horfðu á stjörnurn-
ar yfir hæstu fjallatindunum glitra og blika eins
og auga guðs, er væri að horfa niður á bústaði
mannanna. Á þeim tíma var það einnig venja
fiðluleikarans í gulleplalundinum, að byrja að
spila, lögin, tónana yndislegu, er þeir báðir unnu
svo mjög. Þetta kvöld báru tónarnir alveg sér-
stakan blæ. Nýjan, óvanalegan blæ, eins og af
kvíða, eða óttakendri tilfinningu. Þeir undruð-
ust yfir með sjálfum sér hvað því gæti valdið.
Án þess að geta gert sér grein fyrir því, settu
þeir þessa heimsókn í samband við heimsókn
frú Taine á þessar stöðvar síðari hluta dagsins,
og spurningu hennar viðvíkjandi þessum ókunna
ist þar. Um leið og frú Taine fór ofan úr bif
reiðinni, sagði hún.:
“Eg verð aðeins augnablik í burtu, Jim.''
Rutldge svaraði með lítt skiljanlegu blóts-
yrði.
“Hvaða hrekk heldurðu að hún hafi nú í
huga að gera?” urraði hr. Taine.
En dóttir hans tók fram í fyrir honum, með
sínu vana viðkvæði:
“Ó, pabbi, láttu ekki svona!”
Þegar frú Taine nálgaðist húsið, var Sibyl
Andrés önnum kafin að hlyrina að blómaröðun-
um beggja megin við gangstéttina, en er húri
heyrði fótatak konunnar, rétti hún sig upp og
beið hennar róleg.
Það lék vel stælt, vingjarnlegt bros um hið
fagra andlit frú Taine. Og í fasi hennar og svip
var liæfilega mikið af sjálfsþótta.
Undrunarsvipur mikil kom á hið barnslega
andlit ungu stúlkunnar. Hvað gat valdð ]>ví að
gyðjan frá Fairland Heights lét svo lítið að heim-
sækja íbúa litla, fátæklega hússins meðal gull-
fiðluleikara. Conrad Lagrange kom í hug eplalundanna svo neðarlega á hæðunum?
hræðslusvipurinn á andliti stúlkunnar í garð-
um, um daginn, er hún sá Rutlídge koma —
einnig kom honum í hug ákafinn, er lýsti s.ér hjá
listdómaranum, er hann heyrði minnst á hljóð-
færasláttinn. En hvorugur opinberaði hinum
hugsanir síriar.
Bráðlega hætti fiðluspilið, og þeir sátu þegj
andi nálega klukkutíma, eins og oft er siður
manna, er bundist hafa innilegum vináttubönd-
um.
Allt í einu hrukku þeir saman af ópi —
hljóði, er barst þeim að eyrum utan úr nætur
“Gott kvöld!” sagði frúin. “Þér eruð Sibyl
Andrés, eða er ékki svo?”
“Já,” svaraði stúlkan brosandi.
ekki koma inn? Eg ætla að kalla
Willard.”
Viljið þér
á ungfrú
Þegar frú Taine var orðin alein f herbergl
bergi sínu, gaf hún sig algerlega hugsunum sín-
um á vald, — þeim hugsunum, er hún alls ekki
gat gefið lausan tauminn í margmenni. Höfuð-
verkurinn hafði auðvitað verið tilbúningur. Hún
sat við gluggann, er sneri að dalnum, er blasti
við og opnaðist fyrir neðan hæðirnar og fjöllin
1 fjarska. Útsýnið var hið yndislegasta, en kon-
an' er Þjó á þessum fagra stað, og hafði alla
hluti er hún vildi hendinni til rétta; hún var ekki
að hugsa um jöllin fríðu og tignarlegu, heldur
um annað, er eftir hennar skoðun var miklu
meira virði.
•Þegar almyrkt var orðið, og liðið á kvöldið,
“Ónei, þakka yður fyrir — eg má ekkiikom Þema hennar hljóðlega inn. Frú Taine
tefja nema eitt augnablik. Vinir mínir bfða I ^enói hana út aftur samstundis, og bað hana að
eftir mér. Eg er frúTaine.” ' koma ekki aftur fyr en hún hringdi á hana. Hún
“Já, eg veit það — eg hefi séð yður fara
hér fram hjá. Hún sneri sér hvatlega við.
“En hvað þetta eru yndisleg blóm!”
“Já, þau eru falleg,” svaraði Sibyl með ein-
kyrðinm. — Hljoðið kom svo skyndilega utan úr Iægri ánægju yfir hróssyrðum hinnar ríku.
næturmyrkrinu — utan úr þéttu, skuggalegu J fögru konu. “Lofið mér að gefa yður blómvönd.’
myrkviðarþykkmnu, að vinirnir tveir stóðu á | Og á svipstundu hafði liún útbúið yndislegasta
ondmm um stund, og þorðu vart að hreyfa sig knippi
nokkur augnablik, og spurðu síðan hvor annan
“Hvað var þetta? Heyrðir þú það?” — eins og
þeir tryðu ekki sínum eigin eyrum.
Hljóðið heyrðist aftur — í þetta skifti var
enginn vafi á, að það kom frá bústað nágranna
þeirra.
Það var áreiðanlega kvenmannshljóð —
hræðslu- eða sársaukaóp.
Þeir stóðu upp í flýti. Enn þá einu sinni
heyrðu þeir hljóðið — skerandi, nístandi neyðar-
óp. Þeir flýttu sér allt hvað af tók aegnum
gulleplalundina, til staðarins, er þeim heyrðist
hljóðið koma frá, með liundinn á hælum sér. ____
Þeir hrintu upp litla girðingarhliðinu fyrir fram-
an litla kassamyndaða húsið. Ljósbirtan skein
í gegnum gluggana. Allt virtist vera kyrt og
hljótt, og Czar bar sig að, eins og ekkert óvana-
Iegt væri á ferðum.
Þeir börðu á framdyrnar; ekkert heyrðist,
nema einhver hreyfing fyrir innan, eins og ein-
hver væri á gangi.
Málarinn barði aftur, miklu fastara en áð-
ur. Dyrnar opnuðust, og kona stóð á þröskuld-
inum. Þar sem hún stóð dálítið til hliðar, sáu
mennirnir andlit hennar glögglega við birtuna
innan úr herberginu. Það var konan með af-
myndaða andlitið. Conrad Lagrange varð fyrri
til að koma fyrir sig orði:
“Vð biðjum yður fyrirgefningar. Við búum
í húsinu hér rétt hjá. Við héldum að við hefðum
heyrt hræðsluóp. Getum við hjálpað á nokkurn I
fór frá gluaganum eftir að hafa dregið blæjurnar
vandlega fyrir eftir að kveikt var, og gekk um
gólf í herberginu óþolinmóðlega, og eins og
margvíslegar kveljandi hugsanir hreyfðu sér í
brjósti hennar. Hún nam oft staðar hér og hvar,
og þreifaði á ýmsum hlutum í herberginu.
Mynd í silfurumgerð — bók á útskorna
,—, , , borðinu — smámunum á skrifborðinn
F™ Paine hreyMi miklum mótmælum, en Bkrautmunum. cr hingað og hangað stóðu tn
stulkan gaf hennl blomin með svo mikiUi hæ. prý5is. „reyjulaus byr^ði hún á elnni hringfeíð
versku og ym'lisleik. að hún gat ekki haft á móti! i„ni eftir aðra un, herbergið « I Z
livi að taka y,ð þeim Og andlit hinnar heims-, högnin skyndilega-rofin. með því að barið var
indælu ZlausT stiijku hinnl| ha.rkalega að dyrum. Hún nam staðar. Reiði.
"Mér skiist, „ngfrii Andrés, sem Þér munið | huTJ“T? T‘ T*
vera ,ærð ,• fiðiuspiii.- ! “-juWp, “t f“m
"fað heftr aidfei viijað svo að eg hafi jeyfTet'bem fí "CTbekT'ð ^
^VSnemm fZlf yBT.T hið óttaieTsmhóstaÍaT'. %
fru Ta.ne mjuk i mali, en v.mr m.n.r, nágrann. | fé]1 magnlaus niður í fyrsta stólinn, er fyrir hon
um varð. Fru Taine stóð og virti mann sinn fyr-
ar yðar, hr. Lagrange og hr. King, hafa sagt mér 1
frá yður.”
“Nú!’’ Rödd ungu stúlkurinar var dálítið
hikandi og óstyrk. og frú Taine, er veitti henni
nána eftirtekt, sá hana kafroðna í andliti.
“Það er mjög vel gert af yður að spila fyrir
þ&,” sagði konan frá Fairlands Heights blátt á-
fram. “Þér hljótið að vera upp með yður að
vera í kunningsskap við svo fræga menn; það
eru margir, sem myndu öfunda yður af því.”
“En þetta er misskilninguir!” sagði unga
stúlkan þóttalega. "Eg þekki þá ekkert, það er
að segja, ekki herra King — eg hefi aldrei talað
við hann, og eg hefi aðeins kynrtst herra Lag-
range af tilviljun og talað við hann í fáeinar
mínútur.”
ir sér með kulda og fvrirlitningu, sem hún reyndi
ekkert tit að leyna. Er hann var farinn að ná sér
ofurlítið eftir hóstahviðuna. en skalf þó og nötr-
aði allur, sagði hún kuldalega:
hér?
“Því kemur þú hingað? Hvaða erindi áttu
gert fyrir
hátt? Er nokkuð, sem við getum
yður?”
“Þökk fyrir, herra minn, það er mjög vel
boðið,” svaraði konan í rólegum rómi; “en það
“Einmitt það, — eg var nálega búin að
gleyma erindinu hingað, og vinir mínir verða
óþolinmóðir að bíða eftir mér — spilið þér nokk-
urntfma á samkomum, ungfrú Andrés? Til
dæmis í heimboðum og þesskonar?”
Maður hennar lyfti upp höfðinu með gulu,
holdlausu hendinni, og þurkaði ískalda svita-
dropa af horuðu, litlausu andlitinu, og festi á
henni augun — djúpt sokkin inn í tóftirnar ________
er girndarþrunginn vitfirringsæðisglampi leíftr-
aði úr.
Konan bar ekki við að reyna að leyna við-
bjóðinum, er hún hafði á honum, og í rödd henn
ar var enginn snertur af meðaumkvun:
“Sagði ekki Marie þér frá því, að eg óskaði
eftir að fá að vera ein?”
Hún var rétt að snúa sér við til að fara, þeg
ar lágt. hljóð heyrðist frá framsvölum hússins,
. „j. „ft i svip hennar lýsti sér
“Þú getur numið staðar sem snöggvast við snmþianct af ást og undrun. Þegar þær sneru
;a hús, Henry.” | ser við’ hún af stað í áttina til þeirra, og
skotið úr byssu, hefði Jim 1 etti. eins °£ ósjálfrátt fram hendurnar, eins og
■ iv 1 Í1 111 finmncror> __ i
Otfi , n, f vilio \J
að t.If.nningar hennar væru að bera hana ofur-
hði; en því næst nam hún staðar, hkandi og ó-
viss, hvað gera skyldi. Sibyl Andrés hrópaði upp
yfir sig:
“Hvað er þetta, kæra Myra? Hvað er að?”
Frú Taine sneri sér við hryllingi, til þess að
fara, og sagði vð ungu stúlkuna í Iágum hlióð-
um:
Hamingjan góða! En hvað þetta er hræði.
legt! — Jæja, eg má til að fara.”
Þegar hún gekk niður að hliðinu eftir gang-
stéttinni með blómaröðunum til beggja hliða.
Bifreiðin sneri heim að húsinu og staðnæmd j f.* onan a svolunum aftur fram handleggina
b.ðjandi. en er Sybyl staðnæmdist við hlið henn-
ar, féll hún um háls ungu stúlkunnar og brast í
sáran grát.
Frú Taine fór undireins til hinna skrautlegu
herbergja sinna, þegar þau komu heim til Fair-
Iands Heights, úr hinu umrædda ferðalagi
I m kvöldverðinn kom þerna hennar með
þau skilaboð frá henni til hinna, að hún hefði á-
kafan höfuðverk. og kenndi sig alls ekki færa til
að koma niður, og bað þess jafnframt, að hún
yrði ekki ónáðuð framar um kvöldið.
?
(Framh.)