Heimskringla - 26.01.1927, Blaðsíða 2

2. BLAÐSlÐA
TIEIMSKRIN GLA
WINNIPEG 26. JANÚAR 1927
Innskot.
Er eg tók blaðið Heimskringlu í j
hönd og leit yfir innihald þess, varð
fyrir niér fyrirsögnin ‘‘Stökur’’.
Við, sem fædd og uppalin erum i:
þessu landi, og höfum þar af leið-
arjjli Island aldrei augum litið, höf—j
um ekkert af því að segja nema gegn .
um foreldra, blöð og bækur, eins og |
flest vestur-islenzk ungmenni. Eg
hygg aö ekkert dragi okkur nær þjóö j
og landi en skáldskapurinn, ekkert:
sem betur vekur virðingu og ást til ,
iandsins, sem ól okkar foreldra. j
Ekkert, sem kynnir okkur þjóðina
eins vel. Ekkert, sem eins vel vökvar:
hinar dýpstu rætur þjóðarandans,
svo að hann haldi áfram að þróast,
þó i öðru landi sé.
Það eru vist óvíða til kvæöabækur
eftir beztu skáld Islands, svo að hin
unga kynslóð fái tækifæri sem skyldi
til að kynnast þvi bezta, sem þjóöin
frá fyrstu tíð hefir haft til að bera.
Þiö ritstjórar Heimskringlu og
Lögbergs, geriö það ekki fyrir gömlu '
karlana og konurnar einungis, ef þið
léðuð einhvern part af blööunum
fyrir vísur, hvort sem þær eru eftir j
g-ömlu skáldin heima eða eftir þau
hér, eins og F. H. kemst að orði. ■
Eg hygg að margir séu honum þakk. ,
látir fyrir svo góða byrjun, ekki sízt
fyrir það, að hafa það svona fjöl— ,
breytt, til að kynna okkur sem flesta
bragarhætti.
Halldór B. Johnspn.
Bréf til Heimskringlu
(Frá fréttaritara Hkr.)
Markerville, 15. jan. 1927
Tíðin hér hefir verið góð síðan
fyrir jól; fyrri partinn af deseniber
nokkuð köld, með stormbyljum, tals—
verðu frosti og snjófalli nokikru. Nú
er aftur kaldara í veðri og vetrarút—
lit. I haust yfir októbermánuð, var
tíðin stillt; bætti hún nokkuð um
eftir hina löngu óhappatiö, sem hald—
ist hafði hvíldarlitið um 6—7 vikna
tíma, og valdið stórskemmdum á allri
kornuppskeru, sem eldki mun víð i
hér í grend óskemmd. Ejnnig spilltust
sumir akrar af frosti í júlí og ágúst,
sem mun hafa gert meiri skaða en
haustáfellið, þó vont væri. öviða mun
hveitikorn reynast nr. 1—2, en viðar
4—5. — Hér mun þresking almennt
hafa verið lokið við endi október—
mánaðar. Margir munu hafa misst
tíluvert, sem varð bleytunni að her-
fang'i; ivarð aldjrei slegið. ; Korn—
magnið mun víða hafa verið rnikið
að vöxtum, en lítið að gæðum; heyrt
hefi eg getið um 22—25 mæla af
ekrunni af hveitikorni, en minna á
mörgum ökrum.
Heilsa fólks nú almennt góð. —
Skömmu fyrir jólin veiktist St. G.
St. skáld hastarlega, Og hefir legið
rúmfastur siðpn; mun nú vera á
nokkrum batavegi, þó hægfara.
Markaðsverð á korntegundum mun
vera hér um bil þetta; Hveiti, mælir—
inn, nr. 1, $1.08; nr. 3, 99c. Hafr—
ar, mælirinn, 2 C. W., 41c. Bygg,
nr. 2 C. W., 43c. Smjör. pundið
36c. Egg, tylftin 40c. Svín $10.50.
Hér ber fátt til tiðinda, sem mark—
vert er, og læt eg þtta duga að þessu
sinni. Verði svo þetta nýbyrjaða ár
farsælt og friðsamt, ritstjóra Heims—
kringlu og lesendum hennar.
um, að þeim varð ofurefli að vaða
móðuna miklu. Þess vegna þykir
mörgunt, sem fargi sé af þeim létt,
þegar mesta skammdeginu er lokið
og fyrsti sólarsigurinn unninn.
Nú er sá sigur nýfenginn. Við
erum komin yfir vetrarsólhvörfin.
Dýpsti áll skammdegismóðuimar
liggttr að baki. Blessuð jólahátíð—
in er upprtinninn. —
1 fyrndinni voru jól haldin hátíð—
leg í minningu Mítra sólguðs. Og
það var ekki fyr en skömmu eftir
350 e. Kr., að farið var að halda 25.
desember hátíðlegan sem fæðingar-
dag Jesú. Menn vissu ekki, á hvaða
tíma árs hann fæddist, og vita ekki
enn. Af þv't fara engar skýrar sagn—
ir. En dkkur, sem dveljum á norö—
ttrhveli jarðar, þykir vel valinn tím—
inn til fagnaðarhátíðar meistarans.
Okkttr finnst eðlilegt, að fæðingu
hans hafi borið að unt leið og sól
vann fyrsta sigttr á myrkri vetrarins.
Kristur var ljós— og ylgjafi. Og
segja má, að vetrarsólhvörf hafi orðið
í andlegtt lífi þjóða við fæðingu
hans.
Fyrir kotnu Krists var eins og and-
leg sól færi að mörgu leyti lækikandi
á lofti. Trúarbrögð Róniverja voru
að þrotum komin. Þau fttllnægðu
ekki trúarþörfinni lengttr. Og úr
þessu var reynt að bæta nteð því að
talka ýmislegt úr öðrum trúarbrögð-
um og sameina þaö hinutn rómversku.
En.það kom ekki að míklu haldi. —
Megnasta efasýki og lítilsvirðing
fyrir lífi og tilveru greip hugi
tnarga. Siðferði versnaði. Lífs—
þreyta og svartsýni óx.
Og eftir herleiðinguna, fór trúar—
lífi Gyðingaþjóðarinnar hnignandi.
Kröfum spámannanna um siðgæði
og innra guðssamband, var ekki
skeytt. Guðsdýrkun var fólgin í því,
að fjölda ytri fyrirskipana væri fylgt
út í yztu æsar. Sá, er fylgdi þeim
nokkttrn veginn vel, var talinn rétt-
látur, hvað sem framferði hans leið.
Guðsdýrkunin var gengin á glap—
stigu. Eitthvert andleysisntyrkur
hafði náð tökum á trúarvitund flestra
forsprakka Gyðinga. Og einhver
kulda_ og kæruleysiskólga hafði lagst
yfir hinn róntverska heim.
i
Þó var trúarþörfin undirniðri bæði
tneð Gyðingum og Rómverjum. Ef
til vill var andlegttr þorsti alþýðu
aldrei jafnbrennandi og þá. Menn
Ieituðu' svölunar, en fundu enga. —
Mannsandinn, sent aldrei unir til
Iengdar við efnisheiminn tómann,
þráði eitthvað ævarandi og göfugt.
Hann kveinaði og kallaði á ljós. O,"
þá fór, eins og jafnan hefir farið og
jafnan mun fara, er líkt er ástatt:
Þegar Ijósþráin er orðin nógu sterk
i brjósttim mannanna, kemur æfin—
lega svar frá guði.
Fylling tímans var komin og sól—
hvörf fyrir dyrum.
Birta drottins Ijómaði skyndilega
i mannheimum. Frelsari fæddist á
jörðu. Lítið sveinbarn vafið reif—
um, lauk upp augttm og leit á til—
verttna hér. Og nokkrir sáu him—
að ýmsu í augum ntanna í ljósi meist—
arans. Eilifðin blasti við betur en
áður. Og hvar sein. hann fór, spruttu
lífgrös í sporum hans. Allstaðar var
hann Iæknir, græðari, fræðari, skjól
og skjöldur þeirra, er engar áttu 'hlíf
ar, einstakur, flekklaus og öllum
hærri.
Þeir voru fáir, sem þetta sáu þá.
Seinna viðurkenndu það ntiljónir
manna, — að minnsta kosti i orði.
— að mat hans á hlutunum sé rétt—
látt og gott. En þó, varð lífsspeki
meistarans sárfáum inngróin, eins og
allir vita. Samt fór sól hækkandi í
Iofti um hríð eftir komu hans.
En nú eru liðnar 19 aldir, síðan
þau sólhvörf urðu. Og fyrir langa
löngu er aftur fariö að vetra.
Kirkjan vildi kettna lífspeki Krists
og læncLa mönnum á ljósið. En
stundum urðu kenningar hennar að
þoku og skýjabólstrum, er byrgðit
hina andlegu sól, stundum að storm—
um, sem þyrluðu ryki í augu manna.
Og rökkrið tók aftur að færast í
aukana. Gantla matið á hlutunum
gekk aftur í gildi. Hrollkaldir næð—
ingar hugsjónaleysisins tóku að blása
um hugi manna. Og vængirnlr á
eilífðarþránni frusu fastir við efn—
ishyggjuklalkann.
Og nú er loks svo komið, að ýms—
ir hyggja, að þjóðirnar sétt staddar
i svartasta skammdegismyrkrinu. —
Ögurlegar plágur hafa herjað þessa
álfu undanfarin ár. Heift og styrj-
aldir, httngur og drepsóttir, grip—
deild, gremja, ásælni og öfund, hafa
vaðið uppi hvaðanæfa. Vandræði
steðja að á öllutn sviðum. Stjórnmál.
in eru spillt, kirkjan máttlaus, vís—
ir.din ráðþrota. Vonleysisþoka læð—
ist um hugi, og kuldi smýgur inn i
brjóstið. Menn biðja um Ijós og
lið. Og eilífðarþráin berst um og
biðttr eftir þeim, sem þiðir hina
frosntt vængi.
Mannkynið dregst áfrant í myrfkri,
með þungan bagga af óleystum við-
fangsefnum.
Er þá ekki upprofið nærri'?
Eru ekki sólhvörf í nánd? Er ekki
fylling tímans komin, sú, að frelsari
fæðist í heiminn?
*
Flestir munu neita eða engu svara.
En þó eru nú uppi í veröldinni um
70 þúsundir ntanna, setn svara þess—
um spurningum játandi hiklaust. Það
eru félagar “Stjörnunnar í austri”.
I 16 ár hafa þeir flutt þann boð—
skap, að andleg sólhvörf séu i nánd,
að meistarinn miikli, sá, er kristnar
þjóðir kalla frelsara sinn, muni inn—
an skamnts konia fram hér í heimi
— ekki til að dæma og fótum troða,
heldur til að lækna, græða, leiðbeina
og vernda litilmagnana eins og áð—
ttr. Margir þeirra eru meira að
segja fulltrúa um það, að kraftur
hans sé þegar farinn að streyma yfir
heiminn með alveg sérstökum hætti.
En hér er ekki rúm til að sikýra nán—
i ar frá því. Það verður gert bráð—
lega á öðrum stað. Nú verður aö
láta sér nægja að geta þess, að fé-
’agar “Stjörnunnar í austri” trúa
Óþolinmæði.
Jólasaga eftir Guðbrand Jónsson.
ininn opnast í þeim attgum. En fæst j . : „v , . ... ,
1 p I þvt, að svartasta mannltfsmyrkrið se
ir skildtt, að nokkuð óvenjulegt væri ! .,*• , , • . x . . . '
’ 1 * I að bakt, en t aðstgt etnmuna andlegt
Sólhvörf.
J ólahiiglciðing.
Eitt af skáldum okkar hefir líkt
skammdeginu við mynka og breiða
móðu, sem við verðum árlega að
leggja út í.
Undanfarnar vikur höfunt við
verið að vaða skammdegismóðuna.
Sól hefir farið lækkandi á lofti, dög-
um hallað og skuggalangar skatnm-
degisnætur hlaðið niður fönn. Myrkri
og kulda hefir sntám saman aukist
afl og sigursældin verið þeirra meg—
in.
I^etta Jkanundegismyrkur lætur
mannshugina sjaldnast ósnerta. Það
er eins og eitthvað af því smjúgi
þangað inn, seilist til munablóma og
kreisti þatt með köldum, rökum fingr
um. Þunglyndir menn þjást að jafn-
aði mest í skammdeginu. Og svo
nljög hefir mvrkrið sorfið að sum-
á ferðuni. því að engin hiðrasvei:
tilkynnti komtt Krists. Nei, —
“Hann kom ekki i pellskrúði og
purpuraljóma
nteð prúðbúið riddaralið;
hann lét ekki á undan sér herbttmb—
I .
ttr hljoma.
svo heimttrinn riðaði við.
Hann bar hvorki skjöld né skjóma.
Hanrf lék sér sem barn milli blóma,
hann, fulltrúi kærteifkans, friðarint
boðberinn góði,
hin fegtursta httgsjón i Israels—
skáldanna Ijóði,
hann, Ijósgjafinn aldanna, íklæddur
holcli og blóði.’’
Hann fæddist svo, að fáir visstt
af, eins og allt það, er dýrmætast er.
Hann hlaut enga almenna athygli
fyrst í stað. En seinna sáu menn
Ijóntann. Oig í þeim ljóma gerbreytt
ist verðmæti á ntörgtt.
Það, sem áðttr þótti gott og gilt,
vor.
Trú þeirra hvilir að visu á rökum,
en þó ekki mestmegnis á þeint. Hún
er fremur rttnnin af hinu, að hið
innra með þeint hefir vaxið upp
sannfærittg fyrir því. að lávarður
lífsins sé að kotna.
Mörgum mun nú þykja ólíklega
ntælt. En það slkiftir litlu. Margttr
sá sannleikttr, er við metum nú mest,
var áðttr með ólíkindttm talinn. Og
hví skyldi ekki Alfaðir hjálpa nteð
sérstökum hætti, þegar neyðin er
stærst? F.ða dettjtr nokkrttm í httg.
að hann muni hætta við hafið verk?
Nei, — við trúum himt, að hann
leiði mannkynið smánt saman út úr
öllu slkammdegismyrkri nær eilíftt
sumri, inn i hreinna og hlýrra lofts—
lag, ttnz þvi upplýkst
"nóttlaus voraldar veröld,
þar sent víðsýnið skín.”
En fyrir þvi flvtuni við bezt með
reyndist einskisvert í þessari birtu. | því, að vinna að vetrarsólhvörfum
Falsgyllingar bliknuðu'og ttrðti að, í okkar eigin sálum, — að lifa í
engu. En i leirnum, þar setn enginn orði og verki þann sannleik, er við
átti gersema von, sást glitra á ó— sjáum og viðurkennum,! því að
svikið gttll. Hjartalag bersyndugra
reyndist betri jörð en flestra hinna.
sem engar stórsyndir frömdu að al—
manna dómi.
Landamerki góðs og ills breyttust
"sannleikurinn
frjálsa.’’
—Alþýðublaðið.
gera yðttr
Takob Kristinsson.
Eiríkur E. Harold, — Harold
fasteignasali frá Saskatoon, Sas—
katchewan, Canada, — gekk óþolin—
móður fram og aftur á járnbrautar-
stöðinni í Liverpool. Hann var af—
aróþolinmóður. Fótaburðurinn og
hver hreyfing bar vott unt þessa sam
anreknu, jaxlbítandi og alveg árang—
urslausu ákefð, sem köllttð er óþol—
intnæði.
Hann stappaði niður fótunum, rétt
eins og lestin til Edinborgar, sem
hann var að bíða eftir, myndi við
það renna upp að stéttinni, eins og
vatnið úr klettinum á eyðimörikinni
forðum, þegar Móses laust hann með
staf sínum. En hún kom ekki, sem
ekki var heldur von, því áætlunar—
tími hennar var fyrst að fimnt mín—
útum liðmtm.
Svo beit Harold á þunnar varirnar
og starði út eftir teinunum, og var
líkastur því, sem stæði hann sjálfur
við ketil eimreiðarinnar, og væri að
rembast við, að láta hana hafa senr
mesta ferð.
En allt kom fyrir eldki, þvi að lest—
in fór eftir áætluninni, en ekki eft—
ir óþolinmæði Eiríks H. Harolds.
fasteignasala frá Sáskatoon. Hún
var reyndar ekki ein um það. En.
Mr. Harold skildi ekkert í því, og
það var líklega varla von, því hann
var búinn að vera óþolinmóður í 25
ár.
í öll þau ár hafði hann stefnt að
ákveðnu takmarki. Hann hafði alltaf
verið að færast nær þvt. Og alltaf
hafði hann, eftir því sem nær dró,
verið að verða óþolinmóöari og ó—
þolinmóðari. En nú, þegar ekki var
nema seiling að því, og hann var með
hendina búna til grips, tók þó út yfir.
Svona hafði hann beðið t stundar—
fjórðung, svo órór, að hinir, sem með
rósemi höfðu beðið, honum til sam—
lætis, höfðu varla haft af honum
augun. Svo heyrði hann másið í
"feimreiðinni, og úr því fannst honum
nú tíminn standa í stað, eða jafnvel
hörfa aftur á bak. Og þó skifti úr
því engum togum aö lestin kæmi.
“Ætlar bölvuð lestin aldrei að
dragnast inn,” tautaði hann á ís-
lenzku. En varla var hann búinn að
sl ppa orðinu, þá stóð lestin við
stéttina. Og svo varð allt að einnt
kvikandi mannkös.
I>að var ekki ósvipaö að horfa á
mannösina, eins og að lita á straum—
hart fljót. Mannfólkið var eins og
öldurnar á flúðinni, sem risu og
sukiku endalaust. Hreyfingarnar
voru eins og eldingar, sem hverjar
ráku aðra, svo hart og títt, að manni
gat legið við að sundla.
En Mr. Harold sinnti þessp ekki.
Hann þreif handtösku sína og steypti
sér, — öðruvisi verður það ekki orð
að, — inn i röstina.
Straumurinn var harður. og sitt á
hvað. Sumir ætluðu inn i lestina og
aðrir ut úr henni, og vék enginn fyr
ir öðrutn, og ekki heldur fyrir Mr.
Harold. En hann skildi það ekki,
því að hann hafði nú verið óþolin—
móður i 25 ár.
Svo beit hann aftur á vörina, —
hann hafði alltaf gert það. þegar
mikið lá við, og nteð góðurn árangri,
— og klauf strauminn. svo að allt
sópaðist til hliðar. Og fólkið i kös-
inni. heiðarlegir útsláttarlausir Ixtrg-
arar, setn gengu cftir götu lífsins
tneð seinagangi almanaksins, litu hissa
á þenna berserk. sem óð fram, bít—
andi skjaldarrendur, og skeytti um
ekkert nema sjálfan sig. Svo litu
þeir á klukkuna — hið sitifandi
hjarta i lifi þeirra, — og hristti höf—
uðin stein—grallaralausir. -— Nógur
timi.
En Mr. Harold ruddist inn i lest—
ina, og kastaði sér í sæti í hornintt
hjá glugganum t einum fvrsta flokks
klefanttm, og leit með fyrirlitningu á
hópinn. — Að hann skyldi hafa þol-
intuæði til að bíða þetta.
Hann leit á klttkkuna: “Skyljli
lestin ekki ætla að komast af stað ?”
Svo fór um hana titringur, hún tók
kipp aftur á bak, og skreið svo eins
og ormttr úr hýði út ttndan gler—
hvelfingttnni, fyrst hægt og hægt, en
svo fljótar og fljótar og fljótar, ttnz
hún þaut eins og kólfur áfram, á—
fram. — —
Það féll eitthvað. sem líktist ró,
yfir Eirtk E. Harold frá Saskatoon.
Það var eins og lestinni tækist að
verða óþolimnæðinni í honum sam—
síða.
Hann tók upp dagblað, hallaðist
upp í hornið og reyndi að lesa. En
blaðið hneig fljótt ofan á kné hon—
um.
Hann starði fram undan sér. Og
öll árin, — þessi löngu 25 ár, liðtt
um hug hans. Stundir og dagar,
vikttr og mánuðir, og árin, — öll
þessi drepandi ár. —----------- —
Hann hét Eirtkur Eiríksson og var
úr Reykjavik. Faðir hans var Har—
aldsson, — þaðan kont honum nafn—
ið Harold, — og hann hafði verið
á skútu, — einni af fyrstu skútunum,
aði, einu sinni þegar hún var vel
vátryggð, — og slíkt bar stundum við
i þá daga, — og faðir F.iriks drukkn
aði. Þá var hann tveggja ára.
Móöir hans reyndi að halda sér og
honuni frá sveit. Hún bar vatn, fór
i lattgar, var i kolum og í öllu, sem
hægt var að fá peninga fyrir, hvort
sem erfitt var eða ekki, svo hún hefði
ofan í sig og drenginn. Bæinn, sent
hún bjó i, í Skitggahverfinu, átti hún.
Það var léttir að því. En róðurinn
var samt þungttr, og einn vetur var
henni hvað þyngstur. Atvinnan brást
og margoft haföi hún ekki mat nema
handa Eiríki einum. Hann var þá
á 15. ári, og var hafður til ýmiskonar
vika hér og hvar. En til sjós hafði
móöir hans aldrei viljað láta hann
fara. Margir lágtt heni á hálsi fyrir
það, en hún mundi eftir vátryggðu
skútunni, og lét sér á sama standa.
Svo kom þessi vetur. Það var ein-
muna tíð. Annan eins vetur mundu
varla elztu menn. Snjór féll fyrst
á Þorláksmessu. En fyrir fálæk-
linga var það fimbulvetur, þrátt fyrir
alla blíðu. Það var, eins og á óskilj—
anlegan hátt, komið drep i alla at—
vinnu.
Svo sagði hún sig til sveitar í 9.
viku vetrar.
Fátækranefndin, — þessi óbilandi
hjálparhella allra þeirra, sem engan
eiga að nenia föðurlandið, — hélt
fund nteð umræðum og atkvæða—
greiðslum um tillögur og rökstudd—
ar dagskrár, og samþykti að Ieggja
Þuríði framfærslufé, en að fá Ei-
riki farareyri til Vesturheims. T þá
daga var Canada vara-sveitasjóður
allra hreppsfélaga á Islandi.
Eiríkur mundi eftir seinustit jólun-
unt, í bænum hjá móður sinni. Hon-
um gleymdust þau aldrei. Þau höfðu
geirneglst inn i vitund hans.
- Það var logndrífa, — skæðadrifa,
— úti. Þetta einkennilega, niilda
vetrarveður, sem á svo vel við jólin. /
Móðir hans hafði hrísgrjónagraut og
hangikjöt á borðum. Og síöan hafði
sá matur, þó hann hefði reyndar
borðað margar krásir eftir það, virst ,
honum vera það eftirsóknarverðasta
sælgæti í heimi, — og hann hafðt
aldrei bragðað hann siðan. Svo j
kveikti hún á jólahrislunni. Það var
ekki Iifandi grenitré með angandi
barri, eins og nú tíðkast. I>að var ,
staur, — venjulegitr, stvalur, illa
heflaður staur, og í hann voru rekn—
ar tegldar spýtur, svo sem i greina
Stað; en allt var vafið þurkuðu lyngi.
A trénu loguðu 5—6 kerti, og á borð
inu lágu niórauðir, islenzkir ullar—
sokkar, — það var breiður, hvitur
jaðar á bolunum að ofanverðu. Þá ,
hafði Þuríður prjónað sjálf handa
Eiriki, — það var allur sá farareyr—
ir, sem hún gat lagt honum. Þeir
höfðu kostað sjálfsafneitun, sem var
jafnvirði auðæfa, er kaupa mátti fyr-
ir borgir og skrúðgrænar lendur, ef
sjálfsafneitun væri lögeyrir. Og
Eiriki fannst ljóminn af mislitu kert—
isskörunum vera sú dýrlegasta birta,
sem hann hafði séð.
Fyrst í janúar fór Eiríkur til
Vesturheims, á kostnað föðurlands—
ins.
Hann stóð lengst aftur á þilfari á
“Lauru” gömlu og leit inn yfir bæ—
inn, — þenna kotbæ, þar sem hver
þekkti annan, og vissi hvort köttur
nágrannans var grár eða bröndóttur.
Hann leit inn yfir bæinn, og sá
grilla í steinolíutýrurnar á götunum.
og honum fanst eins og hert væri
að hjartanu í sér. Það var þessi ein
kennilega tilfinning, er grípur mann
þegar maður er að skilja við ein-
hvern eða eitthvað, sem manni er
kært. Það er ómögulegt að lýsa
þessunt bæði likamlega og andlega
sársauka, sem er blandinn þvi beiska
hunangi, sem gleðin þá er, og sem.
þó furðulegt megi virðast, fylgir öll—
ttm raunum. Það var' útfararbl!ær
yfir öllu, en hann vissi ekki, hvort
han.n var líkið eða syrgjandinn.
Og honum fannst eins og frá bæn—
um legði út til hans ilminn af sið—
asta jólamat nióöur hans, og bjarnt-
ann af ljósunum á jólatrémt henn—
ar. Hann fann, að honum var jnt
rykkt meö rótum upp úr stnum eðli—
lega jarðvegi. Og hann fann. að
hann þurfti að komast t hann aftur.
Þar og hvergi annarsstaðar gat hann
þrifist. Hann vissi, að hann gat ekkt
snúið aftur nú. Og hann óx allt i
HIÐ NÝJA |
GOLDEN GLOW |
SPECIAL EXPORT ALE j
“BEST BY EVERY TEST”
Nú fáanlegt fyrir leyfishafa í Manitoba. I
Vagnarnir fara alstaðar. |
Pantið það í kössum eða smákössum frá hinu »
nýja ölgerðarhúsi voru í Ft. Rouge. f
í
PELISSIERS LTD. j
I
i
hD
SIMI 41 111

Yilt þú komast áfram
Velgengni er einungis þeirra, sem eru reiðubúnir að
grípa tækifærið, þegar það gefst. Eruð þér? Eða eruð
þér ánægð að fljóta úr einni lágt launaðri stöðu í aðra?
Nútíðar verzlun krefst þekkingar og kunnáttu. Hún
bíður ekki eftir að óreyndir byrjendur læri einhvern
graut í starfi sínu. Látið ekki vankunnáttu standa yður
fyrir þrifum. Byrjið kaupsýslustarfið rétt.
Elmwood Business Col/ege
veitir fullkomna kenslu í öilum kaupsýslufögum. Sér-
stakar greinir kendar ef æskt er. Ágætlega Iærðir og
hæfir kennarar, sem hafa haft virkilega starfsreynslu,
tryggja gagnkvæma kenslu.
Sífeld eftirspurn eftir ELMWOOD LÆRLINCUM.
........... Verð:
Námsgreinir
Bookkeeping, Typewriting,
Shorthand, Spelling,
Composition, Grammar
Fiiing, Commercial Law
Business Etiquette
High School Subjects,
Burrough’s Calculator.
Skrifið eftir fullum upplýsingum til skólastjórans.
210 HESPLER AVE., ELMWOOD.
Talsími: 52 777 Heimili: 52 642
Á máúuðl
Dagkensla........$12.00
Kvöldkensla.......5.00
Morgunkensla .. .. 9.00