Heimskringla - 26.01.1927, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRÍNGLA
WINNIPEG 26. JANÚAR 1927
Almennings Álit.
eiahver tegund af fegurð og mikilleik fjallanna.
Að lokum komust þeir mjög nálægt hinum
snæviþakta San Gorgonio, er var hæstur allra
fjallatindanna. Þá nótt bjuggust þpir um í
jaðri skógarins — þar sem eyðiflákamir tóku
við, og um miðja nótt skildu þeir Croesus og
1 * U411 1111WJ^ öiumu pcu LlUCöUð Ú5
Og þeir komu seint um daginn til staðarins farangurinn þar eftir, og hófu ferð sína upp á
þar sem rithöfundurinn hafði ákveðið að þeir jökulinn — til þess að vera þar í tíma að sjá
héldu til næturlangt. Undirbúningur þeirra undir sólaruppkomuna.
næturhvíldina var mjög einfaldur. I Ferðina fengu þeir margborgaða — nutu
Við Croesus þurfti ekkert að gera, nema yndis og hreinleika fjailaloftsins, og jökla-
losa hann við byrðina og sleppa honum. Hann útsýnisins.
myndi algerlega fær um að sjá um sig sjálfur Frá San Goíeonio héldu þeir fjallstíginn
Þeir þvoðu sér upp úr hreinu — köldu lækjar niður til Efri Clear Creek — og héldu til við jm' nuun íæa, og Kinraöi pví næst upp eftir
vatninu. Síðan tilreiddi Conrad Lagrange ein- Burnt Pine Camp á Laurel Creek rétt fyrir ofan1 litilli hæð, er lá á bak við garöinn. Þar nam
falda máltíð yfir eldi og notuðu þeir þurrar spýtur ( fossana. 1 hann staðar í indælu grasi vaxnu rjóðri með
— kvisti og sprek — er málarinn safnaði saman i Og eftir að þeir fóru af Laurel brautinni —1
til eldsneytis. Eftir að þeir höfðu breitt niður ( klifruðu þeir niður hinn bratta fjallabálk----------
strigavoðina og teppin, hlustuðu þeir á söng niður hinn snarbratta klettavegg alla leið niður
lækjarins, og horfðu á hið dýrðlega sólarlag — að Lone Cabin við Fern Creek.
meðan þeir reyktu pípur sínar. Og að síðustu
Frá hliðinu lá gömul akbraut — hálfhulin
í illgresi, og hvarf í búskum við röndina á aldin-
garðinum.
Vinirnir litu hlægjandi og undrandi hvor á
annan. Múlasninn leit til þeirra — eins og til
að spyrja — “jæja, hvað gengur nú að? því kom
ið þið ekki hingað?” “Ef að maður er í vafa
um eitthvað, þá, er ekki annað en spyrja Croes-
us ráða,’’ sagði mlarinn.
Conrad Lagrange opnaði hliðið með hægð
Múlasninn hélt áfram í gegnum hliðið, og þræddi
hina fornu vagsnbraut, og fór fyrir þeim að þeim
enda aldingarðsins, er að hallanum snéri; fór
til við yfir litinn læk, og klifraði því næst upp eftir
sycamoretrjám á allar hliðar — nam staðar
önz hann þættist nú fyllilega hafa gert, skildu
sína. þessi staður var algerlega hulinn sjónum
--------------------------- þeirra, er um veginn fóru — skygði garðurinn
Næsta dag komust þeir alla leið niður í á hann, ogi hæðirnar, er mynda norðurpart dal-
lögðust þeir til svefns í hinni yndislegu kveld- aðalgjána — fimm mílum ofar, en staðurinn var í sins. Frá þessum stað var hið yndislegasta
kyrð undir alstirndum himninum við rætur er þeir höfðu hafið ferð sína frá Jiegar þeir ( útsýni yfir hæðirnar og fjallatindana alt í kring
fjallanna' , lögðu upp í fyrstu. j San Bernardino var nálega beint yfir höfðum F^Hr utan Tvalirnlr ÚU ábersvæði
Það er alls ekki auðvelt að sofa lengi fram Conrad I^agrange vakti máls á því að þeir þeirra.
eftir á morgnana, þegar maður sefur undir ber.' gætu tekið þrjár brautir til að komast aftur til' Til auturs sáust hinir ósléttu klettaveggir
«m himni. j Fairlands staðarins er þeir höfðu farið frá mjóa gjáarendans — en beint framundan þeim
Eftir morgunverð gaf Conrad Lagrange nálegta fyrir einum.mánuði síðan. Hann sagði blasti hinn fagri Oak Knoll við. En í vestri gaf
málaranum aðra lexíu í, að útbúa farangurinn,! að þeir gætu tekið Pipeline brautina niður að að líta San Gabrielstihdana í fjarlægð. Fagrar
og þeir héldu aftur á stað áleiðis upp til fjallanna hinum svokallaða Fairlandsvegi. Einnig gætu grundir með aflíðandi halla ofan að læknum o%
og við hvert fótmál opnaðist þeim eins og nýr þeir farið stjórnarbrautina hjá Galeneastindun- hliði aliingarðsins lágu frá rjóðrinu skreyttar
heimur — svo gerólíkur þeim, er þeir komu.um niður í dalinn hinnummegin; eða þá Oak yndislegusta blómgresi og trjáskrauti
frá _ einni einustu dagsleið neðar í dalnum. j Knoll veginn ofan. til Clear Creek, og þannig. Þeir settust í skúgga sycamore trjánna á
Dimm þoka var að berast inn frá hafinu kveldið komist í gegnum gjáarhliðin — eins og þeir dálitlum hól og nutu hins yndislega útsýnis á
áður, og um morguninn beiddist hún yfir dalinn
eins og þykk töfraslæða, og ekkert sást nema
gnæfandi fjallatindamir fram undan þeim, er
kom málaranum fyrir eins og töfrakent drauma-
land.
Bráðlega kom í ljós hinn breiði hrikalegi
munni Clear Creek gjáarinnar.
gerðu, er þeir lögðu upp.
“En,’’ sagði Aaron King letilega
er hann hafði lieyrt fiðluspilið koma úr. Hann
hitti fyrir sér gamla braut, einn fjórða úr mílu
frá rótum gjáarveggsins. Vegurinn hafði legið
yfir vatnsfallið — en þvegist þar út á þeim kafla
af fjallaflóðum.
Fullur undrunar fylgdi hann farveginum að
Cedarsþykni vokkru, er hljóðið hafði komið frá
Hann nam staðar. þar sem vegurinn beygðist að
grænu gerði, og) bjóst við að þar myndi fiðlu-
leikarinn dyljast. Hann greiddi gíeinarnar í
sundur, og gægðist í gegn um þyknið — og sá
inn í yndislegt rjóður, er var innilokað á alla
veg|u af fjalla gróðri. Stórvöxnum Cedars og
fléttum af rósarunnum.
Beint á móti þeim stað er hann stóð og
hálf hulið, af stórum sycamoretrjám var lítið
bjálkahús, og liðaðist blár reykjarmökkurinn
uPP um reykháfinn. Staðurinn var einn af þess-
um fjallabýlum, er höfðu verið keypt af Afl-
stöðva félaginu, og verið svo látinn leggjast í
eyði. Dálítið flöt var þar vel sléttuð og rótnög-
uð eftir gripi og fjalladýr — hafði auðsjáanlega
einusinni verið framgarður þessa fjallaheimilis
með rósa-
runna og trjáskraut að baksýn, stóð Sibyl
Andrés með fiðluna sína í allri sinni æskufegurð
°g yudisleik, og blasti við sjónum hins undrandi
unga manns.
Hún snéri fallega andlitinu sínu að fjöllun-
um meðan hún spilaði, og fagurlega vaxni líkam
inn hennar sveigðist eftir hreifingunum og hljóð
fallinu. Hún kom hinum unga málara, þar sem
hann stóð — falinn milli Cedarstrjánna fyrir
sjónir eins og yndisleg skógardís — gyðja __ er
9 ° —j *'“u,öi^b oivw^ai uib — gyoja — er
pessum fagra afskekta stað, en Croesus stóð myndi samstundis hverfa/ef að hann kæmi fram
hnlÍTl mÓAlir OÍIIC r\CT 1__S _ V 111» __ TT
það- þolinmóður eins og hann byggist við því, að
an er hann la undir nnklu eikartré utan í fjalls- launin fyrir viturlega ákvörðun og regvísun yrðu
hlið, fáeinum fetum fyrir ofan brautina — “Eg þau, að byrðinni yrði létt af honum.
hefi enga löngun til að fara til Fairlands enn þá Jafnvel Czar brá þeim vana sínum að hlaupa
eftir neinni af þessum áminstu brautum.” , fram og aftur, og lagðist ánægjulega niður við
, Rithöfundurinn hló. “Hlustaðu nú á hann fætur þeirra, eins og hann fyndi á sér að þeir
Fjallatindarnir hurfu um stund bak við Czar” — sagði hann við hundinn, er lá við fæt- liefðu fundið þann stað er þeir hefðu verið að
hæðirnar og klettabeltin, er nú tóku við, og1 ur hans. — ]eita að.
tóku á sig ýmsar undramyndir. Litlu fyrir mið-
jan dag, komu þeir að klettafordyri gjáarinnar.
Hlustaðu á listamánninn. , j Eftir fáa daga höfðu þeir reist sér bráðabirgð
Hann langar ekkert til að hverfa aftur til ar heimili. Höfðu þeir tjöld, húsgögn og bækur
á ku* e* •' ..,..,,1 n a vcua ctitui lii tii iieiiniii. nuioii peir tjoiQ, nusffoffii osr bækur
A baðar hhðar gnæfðu gjáarveggirmr h.mmháir Fairlands - langar ekkert meira til þess en og höfðu sent eftir Yee Kee er réði Bér ekki fvri-:
°S vegunnn la yfir mjoar sillur undir klettun- ntt"' ’’ v ‘
um.
okkur.’’
ur, fylgsni sínu. Hann var svo nálægt henni,
að hann gat séð bláu augun hennar stór og sak-
leysisleg; á vörum hennar lék yndislegt bros og
kinnar hennar voru rjóðar undir dökka farfan-
um, er kom af mikilli útiveru.
Hun sýndist leika hugsunar og fyrirhafnar-
laust með þeirra listhneigð og smekk, er snilling
11111 einum er gefið. Aaron King var’hrifnari af
þessari fögru sýn, en hann hafði nokkru sinni
áður orðiö á æfi sinni.
íHrifinn af þessu undrafagra fliðlusnili
rtl !»•________________________ '
. . Czar reisi á fætur, leit á húsbónda sinn, og h'ta eftir öllu. Það hafði verið auðvelt f-í
^nr. nefan brutust fjallalækirnir áfram dinglaði rófunni, og snéri sér því næst að málar- leyfi frá nágranna þeirra er leigði aldingarðinn
yf r allar oslettur og ofærur hreinir og tærir og anum, eins og til að beina spurningunni að hon- af félaginu, til að setjast þarna fð um tíma
fyltu þessa dyrðlegu klettahoU með sætasta um. “Jæja.” sagði ungi maðurinn.” | Conrad Lagrange hafðt fengið þenna nábúa
songvaklið. Gjain mjokkaði smatt og smatt, “igvað eigum við að gera, gamli kunningi. þeirra og vagn hans og hafði tarið til borgar
°S miklluðleglr sluttu fram:Hvaða veg eigum við að taka? Eða eigum við innar, og komið aftur næsta dag með Yee Kee’
. f* a' 1 °S að slðustu komu Þ°h-|að taka nokkurn þeirra?” Hundurinn geispaði húsgögnin— og útbúnaðinn Hann kom einnig
að stað i gjanni, þar sem klettarnir stóðu svo j eins og hann væri þreyttur á úrræðaleysi þeirra með ýmislegt af verkstæðinu því málarinn
«nk „nllega (ram, aS Þe r ,„y„du«u hlis iuu) og rak „pp gei, _ , áttiua ,1, flórSa félagaus ■ haHH k,i5 ÞaS uppi, .5 hann.kk "2
‘ Ú "uhiifeuglegia landslagió þessum hóp - er var aS kuoppa þar skamt frá verið án þeirra tækja er „auSsynleg voru fyri,-
fylt. huöa malarans með undrun og lotningu þegar Czar var í vandræðum með að komast málaralistina. Á fyrs’ta deei eftir að sumaibú
Hann nam staðar tok ofan, og stoð berhöfðað. að „iðurstöðu hvað félaga sfna og húsbændur staðurinn hafði verið reistur kom málarinn unn
ur um stund og virti fyrir sér klettahöllina vanhagaði um, snéri haun sér með gelti til múl með Þa5 „ð hann viltTvi á vtau sfaa um báð
storkostlegu og utsýnið upp til fjallanna — og asnans. undir ein's hv«„ v," ,- "a. l"“ l>a'5
gat eugn orði upp komið svo hrif.un var hauu. | "Hauu ráðieggur að ieggja asnanum Það vatna áíuig eins vlf og ri,ho?,und“
Clear Crppk dalnrinn nr mióp , .. , I Þab er ágætt,,! sag|ði eldri maðurinn Vlð hmn fræga rithöfund í hengihvílunni með
Wa 15 mflna sS mJ°r °8 Þr°ngur a na-j h]ægjandi _ «Við skulum láta hann skera úr” Czar liggjandi þar nálægt, - oj tókst ferTá
íem 7 em “,la a.bre,dd - Þar! «gu við,- sagði málarinu, og snéri heudur ofau f gjána.
kiasanum milli sán^BeánardoTög'Sttenas'’'65"’ ^ ^ 'liet'ía'nVí'i"”' el<kl °' "lótul' 4 ner um bi' 1,ng*ia m“»a vegalengd þræddl
Fyrir gjáaropið er hérumbil lokað með hin.lLö “ hiiðui • °* Sk°ða ,r* “•* 8tórum ,œt' »* veiddi hér og Þar i
um geysiháu klettaveggjum, og steinstólpunum I ____ ..... ... yjunum væna silunga, þar til karfan hans vai
einkennilegu, er mynda hliðið. Við hinn endann
er hæð, er skilur í sundur Clear Creek dalin
og Cold Water. landið, er nær alla leið upp að spakmæli til asnans um leið og hann kastaði lagi
Colorado- eyðimorkinni fyrir neðan San Gorg-1 steininum og hæfði blno \ - , .
onio Pass, og San Jacinto tindana. I Hund’urinn e-eiti r , ., . , . Það 'ar komið undir kveld Þegar hann kom
Nálega tveimur mílum fyrir ofan hliðið við ?undunnn fel[tí’ en Croesus hn.kt. mikið he.m aftur. Hann hafði verið lengur í burtu
breikkar gjáin, og myndar lítinn dal á fimm'lwtZt Þ?fð 8em brautirnar 611 'hann hafð| *tlaö sér, en eins og allir fiski-
mílna svæði, ’þangað til að vegnirnir þrengjast'um ^ " Staðar’ °g hUgSaðÍ SÍg “T' gGta Skilið ~ frelstaðist hann til að kasta
aftur. íUm' ut on«linum á ölluni þeim stöðum sem líklegt
Á hæðunum og sillunum standa bústaðir' Vekii ’ hV6rja brautina hann var að nokkur veiöivon væri. Sólargeislarnir
nokkurra fjallbænda og skógarvarðarstöð1 a{ að mL hfr ' hálSinum’Að lokum réði bann Jomuðu UPP fjailatindana, og hann átti enn þá
stjórnarinnar. ogarvarðarstoð af að taka þa brautina, er lá niður í gjána fyrir langa leið að fara áður en hann næði sumarbú-
v,'ð A . , ; neðan. þeir fylgdu honum eftir hlæjandi en þó staðnum.
Conrad Lagrange m” zö'Ln* \msj7na3n Súm til aíveljí þama “ h°"Um "ÓS , j ^ Út önglinum f djúPan
fjalllendisins að máli er hann hafði kynst á fyrri að st Á hll S í u \ / ' ^ Um Þ°kU- l , J ^ Vlð StÓra granit klöPP ~ °S mtlaði
ferðum sínum En umsjónarmaðurinn var ekkl usá veginn og herri T ’ zT f T Þ&ð ^ «,raunina fil veiða
heima — var einhverstaðar á hestbaki á hinum íftur svo út ^ t. -f remUr a sér' Það Þ ”” dag ~ he§lar hann alt 1 einu heyrði sér til
eyðilegum fjallbrautum, og þeir héldu ferð sinni',,™ J L ‘‘Sem hon- mikl”ar Undrunar skæra °S faSra fiðlutóna.
áfram.
-----ncct ci iuui ser tíKKi iyrir —................................ unuiciicigra rfoiuspili ___________________
kæti, að hafa tækifæri til að hugsa um þá og y^öisleik meyjarinnar, og öllu útsýninu yfir
1 ita pftir ölht TtoA hof»i ,.o..i» „ - hÖfllð
höfuð.
Að lokum þagnaði hljóðfæraslátturinn.
Stúlkan lagöi frá sér fiöluna. og sagði við ein-
hvern á svölunum með lágum hlátri. “ó, Myra.
niig langar svo til að dansa. Mér er ómögulegt
að yera kyr. Mér þykir svo vænt um að vera
komin heim aftur — að sjá gamla, San Berdo’
og Gray Back — og alla hina tindana hér uppi
i fjöllunum!”
Hun teygði úr handleggjunum eins og til
svars við fjöllin og hæðirnar, er buðu hana vel-
komna. Þá snéri hún sér danzandi við, og fékk
vinkonu sinni á svölunum fiðluna. “Spilaðu
Myra; góða gerðu það fyrir mig að spila dálítið.”
Við orð hennar byrjaði fiðluleikurinn aftur
og hljóðfærið hló og grét í höndunum á hinum
hulda fiðluleikara — söng um ást —-ánægju —
frjálsræði, og stúlkan dansaði á sléttu grænu
flötinni yndislegasta Ijúiflingsdans — ‘idansaði
með svo yndislegum hreifingtum og limaburði
að Aaron King hafði aldrei annað eins séð.
Listmálarinn horfði á gegnum Cedarþyknið
hjá gömlu brautini. og þorði varla að draga
um sé vel Ijóst hvert hann á að fara.”
“Hann gerir eins og þý sagðir honum
I Stór urriði beit á öngulinn og kipti í_____ og
Rétt fyrir ofan stöðina beygðu beir út af'«iá«„ ZT -&T' "T T PU SagÖir nonum ~ múlarinn var svo niðursokkin í að hlusta á
aðalveginum. og héldu eftir brautinni er lá til ' Múlasniifn 'n'!"f 0I< " ferðllla; fiðluspihð, að hann gætti sín ekki, og brotnaði
Morton Ranch - við mynni Aldergjáarinnar - að steikarapannan oT Ltf /JlT f'bt T ^ ^ 6kkert að hugsa
sem er lítil gjá — og liggur beint upp að om vorn „tl f. kaffiáholdm, er bundin um þott hann misti silunginn, en tók í hægðum
aðaidalsius. Brautin er Þ.r mJögT*S. Hérl sTeíuL J “fT °8 SkrÖ,‘" í, 8ÍUU”> veiðartseriu.
um bil 300 yards fyrir ofan gripa girðinguna oí varf inl ! t]arn',rnar og smalækina, Það var engin vafi á að það voru sömu
er til heyrði Morton Ranch endaði aðalvegurinn vegurinn hggur f bff láhtíð* mjuku fiðlutónarnir. er hann liafði svo
og fjallabrautirnar tóku við, Bústaður fialht úr S. ,• 1 ð vatnsfa11, er kemur oft hlustað a aður sér til yndis og ánægju.
fólksins sáust ekki lengur. Þeir héldu upp eftir ofan uPPsr< u lnc um hundrað yards fyrir ^ Það var fiðluleikur ókunna spilarans — er
örmjóum stíg, er lá í sveigum og bugðum og ' Ve-^rinn • !)JO hjá ,gullePlalundunum næst, við verkstæði
var sv„ tæpnr. að óhugsa„di v.f að U ^ ^ ^
staða að s» Þaar ^ enSm ”erk' ma"na “'íf ^ s™ íður en hann
^ I ÞrJár næstu vihnrnar hittu Þeir ekhi tyrir | hugðuír/vegtam tóiuf Wr”iS. ^fZ ! “ K">ITDU
skórniúgun, aog'e8örm1ódum HKT ''sóuódum ZXt''c£ góttTín ^*** 8k4*arWlrtl*ri~-
Ur andmgarður — niðurfall'n. bjalkahlaða og /að kynnast þessuni nágranna sínum í Fairlands
trjánum — og höfðu hina þurru rotnuðu ávexti! háfurinn haðril'kvmf T ,eldstæðið og reyk- komu ekki eins til greina uppi í fjöllunum.
til eldneytis. uou avexti háfunnn það t.l kynna, að i því hefði verið búið Ef til vill var það af frjálsræðinu og hin
Þeir létu berast frá einum stað til annars félagið hafðí kévnt af^beT er aflstöðya-1 >m ,óhindruðu lifnaðarháttum, að hann lét til-
«g alstaðar var einhver tilbreyting fyrir augað áður ’ j) m> er Þar haföi búiö fmmnganiar ráða í þetta sinn. Aaron King hugs-
l jaði lítið út í það. Hann hélt í áttina þangað
gengu þeir undir háum — risavöxnum trjáQi.
þar sem jörðin var þakin með fölnuðum laufum
og loftið fult af angan skdgarins.
Næturstað bjuggu þeir sér oft undir háu
---•— það að þung
hendi var lögð á öxl honum. Hann rétti sig
npp og snéri sér hvatlega við, og stóð augliti til
auglitis við mann með útitekið og hrukkótt and-
ht — auðsjáanlega af margra ára stöðugri úti-
veru. Maður þessi, er svo óvænt hafði komið
að málaranum, var sex fet á hæð — herðabreið-
ur heinn, er oft einkennir þá, er alast upp
í fjöllunum. Hánn var yfirhafiíarlaus. Við
belti hans hékk þung skambyssa og skotfæra-
hylki. Á vestisboðung hans glampaði á skjöld
þaiifi, er embættismenn skógarvarðafélags Banda
ríkjanna bera. Hann gaf unga manninum ílt
auga undan barðstórum liattinum.
Það sýndist vera sameiginlegur ásetningur
þeirra beggja, að segja ekki orð, þar eð samtal-
ið hefði heyrst inn fyrir Cedarsþyknið.
Málarinn gerði hinum skiljanlega þá skipun
með bendingum að fylgtja sér eftir niður gömlu
\agnbiautina er lá að læknum.
Þegai- þeir voru komnir svo langt í burtu
fra rjoðrinu, að óhugsandi var að raddir þeirra
eyiðust þangað, sagði skóggæzlumaðurinn
hranalega. “Jæja, herra minn, nú gerir þú ef til
vill svo vel að segja mér hver þú ert ogl hver
asetningur þinn er með því aö vera ’að njósna
nm tvær konur, eins og eg sá þig gera.”
Ungi maðurinn gat ekki leynt því, að hann
fór allur hjá sér. “Eg lái þér ekkert, þótt þú
viljir að eg geri einhverja grein fyri’r þessu ”
sagði hann. “Ef eg hefði hitt þig f þvílíkri
afstöðu, myndi eg hrinda þér ofan í hylinn
þarna.’’
Það kom gletnissvipur í kuldalegu bláu aug-
un er liöfðu gagnrýnt málarann frá hvirfli til
ilja.
Þu sannarlega lítur ekki flækingslega út ’
sagði gæzlumaðurinn, eins og til að afsaka sig
fyi ii að fylgja ekki uppástungu málarans — “En
þrátt fyrir það verður þú að skýra frá hver
þú ert.”
(Framh.)