Heimskringla - 02.02.1927, Qupperneq 2

2. BLAÐSIÐA
TIEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 2. FEBRÚAR 1927
Alþýðusamtök
jafnaðarmanna.
Þingsályktun.
Samþykt á þingfundi Alþýðusam—
bands Islands 12. des.
meS 2837 atkv. gegn 640.*)
7. þing Alþýðusambands Islands
ályktaf að fela sambandsstjórninni
að safþja fyrir hönd Alþýðusambands
Islands xiui upptöku þcss í-, Alþjóða—
samband verkamanna og jafnaðar—
* manna (.Labour and Socialist Intcr—
nationalj, scm stjórnaraðsetur hcfir í
Zurich í Sviss.
Eins og ofanrituð þingsályktun ber
nieð sér, er nú svo langt komið, að
gerðar eru ráðstafanir til þess að
íslenzkir alþýðumenn taki höndunr
saman við erlenda stéttarbræður sína
og gangi í Alþjóðasamband verka—
manna og jafnaðarmanna.
Þegar hinn mikli og skarpvitri
frumherji jafnaðarstefnunnar, Karl |
Marx, ritaði jafnaðarmannaávarpið
fræga, var honum það fullljóst, að
það var hvergi nærri einhlítt, að
verkamenn og jafnaöarmenn mynd-
uðu með sér einstæð félög í afmörk-
uðum starfsgreinum, landshlutiím
eða löndum. Hann sá ,að aðstaða
verkalýðsins var hin sama í öllum
löndum. Auðvaldið var allsstaðar
sjálfu sér líkt og þröngvaði kosti ör—
eiganna á sama hátt. Allir öreigar
áttu sama mál að verja, — áttu allir
sameiginlegan óvin, þurftu allir að
vinna saman sent heild. Þess vegha
voru síðustu orðin, sem -hann hróp—
aði til verkalýðsins í þessu riti: “ör.
eigar í öllum löndum! Sameinið
ykkur !*’
Fyrstu sporin til alþjóðasamtaka
stigu fransjcir og enskir verkamenn
árið 1862, og leiddu þau til þess að
1864 var stofnað Alþjóðasamband
verkamanna, sem kallað hefir verið
1. Alþjóðasambandið (Internationale). I
Helzti forvígismaður þess og ráðu— \
nautur var Karl 31arx. En samtök— *
in meðal verkalýðsins voru þá enn |
inn,ri mál sambandsfélaganna l'ækur
sambandið afskiftalaus.
(Alþýðublaðið.)
Pygmalion.
islenzk klaustursaga frá miðöldum.
Eftir Guðbrand Jónsson.
Það var svo um hinn blessaða Jón
biskup Ögmundsson, sem aðra menn,
að þó hann væri heilagur maður, var
honum ekki gefið að geta skygnst
fram yfir líðandi stund. Annars er
óvíst, að hann hefði verið jafnfljót.
ur á sér og sagan segir að varpa af
sér skykkju sinni á vorþingi Hún—
vetninga á Þingeyrum og marka fyrir
klaustrinu, sém síðar, reis upp þar,
jafnvel þó að öll spjót hungurs og
harðréttis stæðu þá á Norðlingum.
Það er að segja, tf hann hefði þá
verið svo glöggsýnn að koma auga á
bróður Björn Sveinsson, sem var uppi
tæpum 400 árum síðar en sál hins
i blessaða biskups var borin af guðs
englum til þeirra fagnaða, er henni
voru fyrirbúnir, svo sem sagan. fagur
lega greinir. Bróðir Björn var lít—
ill fyrir mann að sjá, svo að það er
alls óvíst, hvort biskup hefði komið
auga á hann, jafnvel þótt hann hefði
getað spannað tímann með augun—
um. Svo er heldur engan veginn að
vita, hvort biskup hefði verið svo
dyggðaríkur að vilja hlífa bróður
Birni við því óbornum að þurfa
miklu síðar aö þakka forsjóninni alla
| sina æfi fyrir mat, sem löngu var
borðaður áður en hann, koni til skjal—
anna.
En þessar bollaleggingar eru til—
gangslausar, því að klaustrið reis
upp, þar sem biskup markaði fyrir
því, og bróðir Björn eyddi dögum
sínutn í klaustrinu og þjónaði guði.
Bróðir Björn var ntaður kominn
fast að sextugu, lítill vexti en prýði—
| lega limaður. sléttholda í franian og
' svo andlitsfriður, að ekki er ósenni—
legt, að hann hefði notið mikillar—
kvennahylli, rneðan hann var í ver—
, . . aldarklæðum. En nú sá vel á honum
t bernsku, og menn greindi mjög á i , , . , , , x
... & I aldurinn, og auk þess var hann með
um bardagaaðferðir gegn auðvaldinu.
Það leiddi til þess, að þetta fyrsta al-
’ þjóðasamband leið undir lok 1876.
En menn fundu brátt, að sundr—:
ungin Ieiddi ekki til þess marks, sem
allir Iþráðu, frelsunar verkalýðsins
undan oki auðvaldsins, heldur var
satneiningin eina ráðið. Htigmynd-!
in um nauðsyn alþjóðasamtaka varð :
æ skýrari, og alþjóðasámband var; ^
. stofnað á ný í París 1889. Það hefir j
síðan verið kallað 2. alþjóðasam-! [
. | 112
bandið (Internationale).
Þegar heimsstyrjöldin brauzt út
1914, fór flest á ringulreið meðal
þjóðanna, sem áður hafði verið í
föstum skorðum. Alþjóðasambandið
missti þau tök á málefnum verkalýðs.
krúnu, — alrakaðann hvirfilinn og
svo allt um kring enni og hnakka, að
hárið losaði eyrnasnepilinn, svo að
J nú var sálarfriði kvenna litil hætta af
honum búin. En þó var það ein—
j hvernveginn svo, að konur, sem skrift
j ast létu, leituðu frekar til hans en
annara bræðra, hvort setn það nú
var vegna friðleikans eðá hins, að
væri skilningsbetri á raunir
þeirra og álögumildari. Og þó að
mn. væri að öðru öfundlaus af
| bræðrum, var samt ekki alveg laust
' við, að þeir sæju ofsjónum yfir þess
j ari hylli, sem hann naut.
Bróðir Björn var mildur maður
I og gæflyndur, svo að við skapleysi
, lá, enda voru augun helzta óprýði
ins, sem það hafði áður haft, og gliðn u t-i t • c i - v -11. 1 ■
’< & '7 hans. Ekkt af þvi, að neitt tllt byggt
aði sundur. M'eð stjórnarbyltingu
“meirihluta jafnaðarmanna” í Rúss.
landi, fékk byltingarstefnan byr und—
i þeim, öðru nær. En þau voru svo
einkennilega dauf, að maður þurfti
að horfa fast í andlit honum til þess
ir báða vængi. Frá Rússlandi breidd j aS veita þvi eftirtekt, aS þau vær„
nokkur. Fyrir bragðið var öll
Fyrir bragðið var oll á-
j sýnd bróður Björns harla sviplaus,
enda kvað litið að honum, bæði til
þess— g,5gs 0g j]]Sj Qg gerði hann, í engu
I
ist sú s'koðun út víða um lönd. að
skyndibylting væri eina nýtilega að
ferðin til þtss að ná takmarki jafn
aða.rstefrrunnar. Pylgismenn
arar skoðunar stofnuðu til albióða— * , x , .
aipjoua ^ annað en það, sem honum bar,
samtaka um þessa skoðun og mvnd 1 r , . , ...
,, s y u ) ekki meira og heldur ekki minna.
uðu alþjóðasamband sameignarsinni
( Kommunist Internationale”). sem
kallað er 3. alþjóðasambandið.
Vestrænu þjóðirnar gátu , þó ekki
fellt sig við ‘stefnu 3. alþjóðasam—
bandsins. Þegar kyrrð komst á eft.
ir ófriðarrótið, runnu hugir
Taki menn sér í hönd heilagru
manna sögur, þá er ékki þess að
dyljast, ýið fyrir mönnum Iverður
þeir báðir mikils metnir heima fyrir
og nefndarmenn. Lágu jarðir þeirra
saman, og var með þeim vinfengi.
Atti Bjarni eina dóttur, Guðrúnu, og
Sveinn einn son, Björn. Voru þau
hvort öðru fríðara, og þóttust menn
þar um slóðir ekki hafa séð yndis-
legri konu en Guðrúnu og ekki feg—
urri mann en Björn. En þó að þau
væru svipuð að fegurð, var þeim ó—
líkt farið um margt. Guðrún var gáf
uð, skapföst og skörtmgur hinn mesti.
Björn var dulur og ístöðulítill, en
listfengur mjög og hagur. Þekktust
þau Bjcirn og Guðrún. frá barnæsku,
og þegar þau uxu upp, tókust með
þeim ástir. Var það feðrum þeirra
ágætlega að skapi, því að þeir höfðu
ráðið það með sér, meðan börnin
voru á móðurknjám, að láta þau eig—
ast. Það lék þvi allt í lyndi fyrir
þeim, og allt hjálpaðist að þvi að
hlaða undir ástir þeirra.
Astir þeirra voru þó með nokkttð
öðru rnóti en almennt gerist elskenda
milli; þvi olH lunderni þeirra. Skör—
ungsskapur Guðrúnar og skapleysi
Björns varð til þess, að Guðrún þeg—
ar í æsku hafði orð og frammistöðu
fyrir bæði. Hún barðist við hina
drengina fyrir bæði, annaðist snjó—
kast og skíðaferðir beggja, en Björn
gaf sig undir vilja hennar og forsjá
í öllu. En á því harðnaði lund hans
auövitað ekki.
Skamt frá Skriðu var kot eitt, sem
var hjáleiga þaðan. Hét leiguliðinn
þar Jón og var Pálsson. Hann hafði
verið landshornamaður, einn af
sveinum Jóns biskups Gerrekssonar,
og hafði svo loks verið merktur fyrir
þjófnað. Hánn var kvongaður og
átti eina dóttur barna, og hafði hann
og hans hyski á sér versta orð í
sveitinni, þó að Sveinn bóndi héldi
yfir þeim hlífiskildi. Randíður dótt
ir Jóns var á reki við þau Björn og
Guðrúnu, og var engu síður fögur
en þau, lítil og vel vaxin,, dökkhærð
og móeyg, en þung á svip, og
var hún jafnblökk og Guðrún var
björt. Var hún oft að leikjum með
þeim Guðrúnu og Birni og felldi 1
uppvextinum brennandi ást til Björns
og auðlegðarinnar á Skriðu. Auð—
vitað varð hún þess vör, að þau
Björn og Guðrún felldu hugi saman,
og neytti hún allra bragða til þess
að spilla því. Varð henni þar lund
Björns að góðu liði, því að hann var
orðinn svo vanur að lúta forsjá Guð
rúnar, að hann var eins og rekald,
þegar hún var hvergi nærri, og leit-
ai hann þá athvarfs hjá Randíði,
frekar en hvergi. Þó að Björn héldi
ást sína stöðuga við Guðrúnu, lenti
hann þarna á milli tveggja elda, og
fóru svo leikar, að Randíður fyrir
ístöðuleysi hans, náði á honum þeim
tökum, sem hún vildi.
Það var eitt sumarkvöld, að þau
Randiður og Björn sátu í lækjar—
gilinu milli Olfsár og Stkriðu. Þau
sátu í faðmlögum og ræddust við. en
Randíður fellcli háriþ tinnusvart nið
ur á öxl Birni. Um sama leyti varð
Guðrúnu reikað frá Ulfsá upp að
gilinu. Sá hún, hvernig þar var
ástatt. Ef hún hefði verið gerð sem
aðrar konur, myndi hún hafa gengiö
til þeirra Björns og Randíðar og tal—
að til þeirra margt og illt, en siðan
grátandi tekið Björn í sátt við sig.
En henni var svo farið, að hún vildi
allt eða ekkert, og gekk hún því þegj
andi heim til Ulfsár, settist í stofu
og skrifaði Birni bréf:
“Heiðurssamlegum dándisssveini
Birni Sveinssyni kotni bréfið til.
Björn var nú alveg eins og höf—
uðlaus her, 'og þó að hann langaði
til þess mest af öllu, að ganga til
sátta við Guðrúnu, hafði h^nn ekki
nianndáð í sér til þess.
Skömmu síðar frétti hann, að Guð
rún hefði ráðið sig til systralags I
norður á Reynistað. Eannst Birni |
það, þegar hann frétti það, vísbend— |
ing um, hvað sér bæri að gera, og
réð ,hann sig því undir Benedikts—
reglu á Þingeyrum.
Likaði Birni vistin þar vel, þvi að
forsjárlaus rnátti hann ekki vera, svo
vanur sem hann var henni af hálfu
Guðrúnar, og mátti segja, að klaustr—
ið tæki að því leyti við af henni.
Leið nú ekki á löngu að Björn tæki
prestvigslu.
En i klaustrinu þótti Björn mesti
þrifamaður, bæði vegna geðslags síns
og hagleiks, því að hann. var bæði
drátthagur, skurðhagur og skrifari
góður, og vann hann klaustri sinu
mikið fé með bókaskriftum, lýsingu
bóka og likneikjasmið.
Bróðir Björn sat i konventu. Það
var liðið fram að aftansöngstíð, og
hann var að búast við því að klukk—
urnar þá og þegar kölluðu bræður til
kirkju. A borðinu hjá honum lágu
lýsisteinar, alia vega litir, og gull og
silfur og stór bók, sem hann hafði
afskrifað sjálfur og var nú að lýsa.
Það var ‘‘Huggun heimspekinnar”,
eftir Boetius, einn af síðustu heim—
spekingum Rómarí'kis hins forna. —
Bróðir Björn kunni ekki latinu, það
er að segja ekki annað en það, sem
heimtað var af prestum í þá daga, —
að þeir vissu, hvort þeir kváðu karl—
kennt eöa kvenkennt. Hann vissi
þvi heldur ekki, hvað hann hafði
skrifað, og þó var það í sjöunda sinn.
sem hann hafði skrifað upp l>ókina,
því að hún var viðlesin á Islandi og
um allan heim á miðöldunum. En
hejti bókarinnar hafði verið þýtt fyr
ir honum, og þegar hann brá lýsi—
steinunum á upphafsstafina, sem
hann hafði dregið, þá var eins og
huggunin liði um þá upp í hendur
hans og um hann allan. Og þó vissi
hann ekki, hvað heimspeki var; til
þess var hann of einfaldur, etida var
það ef til vill jafngott, að hann kunni
ekki að álykta. Niðurstaðan af slík—
um hugleiðingum hjá honum hefði
orðið, að lif hans hefi farið til ó-
ingu um langan tíma, þó að hvergi
sé hans getið í annálum eða ábóta-
tölum. Hann hafði í æsku farið
víða, gengið suður og kynnst mörg-
um þjóðum og mönnum og háttum
þeirra. Var hann því miklu víð—
sýnni en samtíðarmenn hans, enda
hafði hann til að bera mannvit rtíik—
ið.
‘‘Bróðir Björn !” sagði hann. “Vér
erum hn.íginn á efri ár og höfunt all.
an þann tíma, sent vér höfunt farið
með völd í þessu klaustri, lagt allan
hug á að auðga það að góssi, gulli,
brendu silfri og öðrum þarflegum
peningum, en höfum aldrei lagt því
neitt það til, er halda tnegi uppi
minningu vorri."
Bróðir Björn þagði, því að hann
skildi ekki, hvað ábóti var að fara.
og þó sízt það, því hann væri að
segja sér þetta, jafnólíklegur eins
og honum fannst hann mundi vera til
allra bjargráða.
“Nú viljunt vér, bróðir Björn!
áður en vér skiljumst frá þessuni
heimi og hans ntæðu, láta gera ein—
'hvern þann hlut til kirkjunnar, er
henni ntegi vera til prýði, guðs hei-
lagri kristni til gagns, og sem minn—
ingu vorri megi á lofti halda.’’
Bróðir Björn þagði enn.
“Þú ert, bróðir Björn! hagur á
flest og hefir unnið klaustri voru
mikla gagnsemd með handaverkum
þínunt. Viljum vér nú, að þú gerir
kirkjunni dýrlegt líkneski vorrar
frúr sankti Mariæ. Hingað til hefir
verið illa lagt upp í hendur þínar til
slíkra verka, því að þeir, sem keyptn,
voru fátækir. Það er því ekki nema
að vonum, að andagift þin við smíð-
arnar hafi orðið að sama skapi. En
nú skal hvorki spara gullfarg né silf
ur, oleum né stein, og höfum vér
skipað ráðsmanni vorutti að leggja
þér allt til, sent þér likar. Fyrir efni
höfurn vér og séð þér, þar sem er
eikarbolurinn mikli, sem í skemmu
stendur.’’
Brctðir Björn þagði um stund, en
kvaddi siðan herra ábóta.
um og Jónslikneskjum og vegg, þak—
inn Olafs— og Þorláks.skriftum. Og
hann sá, að það var satt, sem herra
Eysteinn hafði sagt. Hann hafði
unnið verkin, sem fyrir hann voru
lögð. En það var santa Marían og
sanii Péturinn, sent þann allt af háíði
teglt, og sami Olafurínn og sarni
Þorlákurinn, sem hann hafði skrifað.
Og þegar hann leit um öxl, sá hann
aftur undan sér röð af árutn, sem
voru ekkert nema vani, kyrlát skyldu.
rækni, sent vann það, sem fyrir var
lagt fyrir áeggjan annara, en aldrei
skóp neitt af áeggjan sinnar eigin
þurftar. Andlaus þrælavinna, og
hann leit fratn un.dan sér og sá Þing
eyrarbræður vera að bera sig tif
hinnztu hvílu, gleymdan af öllum
nema bróður Roðbjarti Þórðarsyni,
og að honunt liðnum horfinn úr minre
urn allra manna. Hann skildi svo
v'el í Eysteini ábóta, aö hann vildt
láta sjá þess i ein.hverju varanlegart
stað, að hann hefði verið til, og hanrt
fann, að hann yrði að reisa ancjagift
sinni minnisvarða í Maríulíkneskt
herra ábóta.
Bróðir Björn fór að athuga eikar—
bolinn. Hann lét þurka hann sem
allra bezt, en þar sem tréð rifnaði
eða sprakk, felldi hann jafnhratt og
Hmdi nteð sterku lími.
En meðan hann var að bíða þess,
• að bolurinn yrði hníftækur, fór hann
nýtis, og rósemi fullvissunnar um, J að athuga það, sem Eysteinn ábóti
að allt hefði hlotið að fara eins og hafði sagt við hann um andagiftina,
fór, hefði glatast fyrir honum og
hann orðið óánægður tneð hlutskifti
sitt. F.kki svo að s'kilja, að hugur—
in.n ekki hvarflaði með trega að liðn.
um tima og stundum með viðkvæmni
austur yfir fjöll til nunnuklausturs—
ins á Stað á Reyninesi. En hann var,
eins og kjarkleysingjar oft eru. ör—
lagatrúar, trúaður á, að allt hefði
fasta rás, sent hann, duftið og ask—
an, gæti ekki breytt. Og hann hélt.
að þeir, sem reyndu að kljúfa straum J
inn. væru glannar, sem í trausti þess, 11
að þeir gætu það ómögulega, sem ^ J
og hann sá fyrir sér langa fylkingu
af Martulíkneskjum, Péturslikneskj.
Hann fór að þreifa um hjarta sitt
eftir þeirri ntynd, sem vor frú Maria
hafði fengið í hugskoti hans. Skap—
leysi langrar æfi byrgði fyrir honum
sýn, svo að honum varð ekki auð—
fundin Maríumyndin. En loks fanrt
hann hana. Bjarthærð, brúnalétt og
geðföst reis rítynd Guðrúttar Bjarna.
dóttur upp úr ’kafi deyfðarinnar, eins
og hann svo oft hafði séð hana á
æskudögunum. I>að var vor frú —
hans frú.
Og nú miðaði líkneskjasmíðinni
áfram. Hann telgdi og skar, eins og
hann ætti lífið að leysa. Hann þorðí
ekki að hætta eitt andartak; svo var
hann hræddur unt, að hann myndi
glopra myndinn.i úr huga sínttm. —
Hann felldi niður tíöasöng og ney’tti
varla svefns né rnatar, fyrr en líkn—
eskjan var fulltelgd.
Hann virti hana fyrir sér í krók
og kring. Hann skoðaði hvern drátt
og athitgaði hverja línu. Það var á—
sjóna Guðrúnar, mótuð í móbrúna
eíkina. Og þó var það allt eins og-
ókunnugt fyrir honum.
Það eru litirnir, sem vantar, hugs—
aði bróðir Björn.
Og hann lagði sterkan plástur af
Hni yfir samskeytin á líkneskjunnt,
unz jafnslétt varð, Svo malaði hann
bein og stein með oltu og steinnd!
myn.dina með pensli og sléttaði með
hesforði. En þar sem gylla skyldi,
OM
I
hver dýrlingurinn öðrunt hógværari
og Htillátari, svo að ef farið væri eft
: ir þvt, ætti að ntega ganga að
, „ manna vísu, að fáir myndtt hafa staðið nær
a Vesturlondum saman um endur- j þeirri tign en þróðir Björn p.n séu
. " alþjoða.iambandsins. Fundu>- J þeir heilögu menn skoðaðir gaum— þvi, sem eg sá í gilinu í kvöld
mtktll um málið var haldinn í Ham______c: 1_„c„._ : * ■ . I
vonð 1923 \oiu þar komtitr að bak við hógværðfha liggur mikið , ráði og viljir ynig nú ekki til eigin-
saman 424 fulltruar frá 30 ríkjum 1 • ' -- -............. 1
Guðrún B jarnadótt'r heilsar( þér
þvi j kærlega með guði og vorri frú.
Þakka eg þér allt, sím þú hefir
mér vel gert. Þykjumst eg vita af
| yc" iicnugu menn sxooaoir gattm-. því, sem eg sá í gilinu í kvöld, að
i flam— gæfilega ofan í kjölinn, reynist svo, ! þú sért afhuga vorti sameiginlegy
og urðu ásáttir um að stofna Alþjóða
samband
j skap og geðfesta. Séð af þeim sjón-, konu taka né geynia mín sjúkrar og
irhóli var bróðir Björn þvt ekki . heillar, og sætti eg ntig vel við það
vcrkamanna og jafnaðar- líklegur til að lenda t hópi heilagra.
rnanna. A 2. þmgi þessa sambands \ En margt fer öðruvísi en ætlað er.
1 agust 1925. voru félagar þess taldir þegar bróðir B.jörn frant fór af
u lar 25 miljónir. | hessum heimi, þá var það staðföst
ráðslag þitt, þvi betra, er ógefin en
illa.
Hér með geynti þig guð og sankti
Pétur nú og alla tíma.’’
Næsta morgun. fór Guðrún til
. , . , ----- 7----- M Randíðar og bað hana að flytja Birni
um pess, þegar þær snerta allsherjar beint inn til eilíífrar sælu. Nú sjást , bréfið. IÞóttist Randiður sjá á Guð-
Samþvkktir, sent gei ðar ertt afjtrú bræðra á Þingeyrum og nágranna
stjorn alþjóðasambandsins eða þin^. j klaustursins, að hann hefði gengið
atriði, sem allan verkalýð varða, eða
samræmt
*)
Við svokallaða allsherjarat-
kvæðagreiðslu, sem viðhöfð er á sam
bandsþingum um ýms meiriháttar-
málefni, er fulltrúum talin atkvæð''
að tiltölu við félagsmannafjölda í
santbandsfélögunum, sem þeir fara
með umlxtð fvrir.
þess að vísu hvergi vegs of nterki, j rúnu, hvernig i öllu
henni erindið ljúft.
starfsemi milli þjóða, en hvorki í manna mmnum né ritum, en
þó er til þess þessi saga..
kegb og var
I Húnaþingi voru til forna jarðir
tvær, Ulfsá og Skriða; eru þær nú
Þegar Björn ,var búinn að lesa
bréfið, bjóst Randíður við þvi, að
nú myndi hennar dagur upp renna.
En það fór á annan veg, því að þó
þeir vildu, reyndu að glima við það,
en tækist það aðeins af þvi, að ör— j
lögin hefðu ætlað þeint það, þó að
þeir þökkttðu sjálfum sér það eftir j
á, að vel fór. Og þessi hugsun sætti
hann við hlutskifti sitt, en 'hann vissi
ekki, að það var huggun heimspek—
innar; — hvernig átti hann. að vita
það‘? Hann var einfaldur maður.
Og þegar hann einstöku sinnum 1
renndi óljóst grtin i, að hann hefðU
ef til vill átt að reýna að sveigja til t
örlagastrauminn, þá bar hann lýsi-
steinana á upphafsstafina, og hugg—
unin barst honum frá bókinni, sem
hann skildi ekki.
Bróður Birni fannst tiniinn aldrei
ætla að líða þetta kvöld, og klukk—
urnar aldrei mun.du ætla að kalla.
En svo kotn bróðir Roðbjartur
Þórðarson inn. Hann var krypp-
lingur og hændur ntjög að bróður
Birni.
Herra ábóti biður þig, bróðir
Björn, að 'koma til sin i stofu að
lokn.um aftansöng,” sagði bróðir
Roðbjartur.
Bróðir Björn skildi ekki, _ hvað
hann gæti viljað, en gleymdi að httg-
leiöa það fyrir rabbi bróður Roð—
bjarts, sem allt af kom honunt vel.
HIÐ NÝJA
GOLDEN GLOW
SPECIAL EXPORT ALE
“BEST BY EVERY TEST”
Nú fáanlegt fyrir leyfishafa í Manitoba.
Vagnarnir fara alstaðar.
Pantið það í kössum eða smákössum frá hinu
nýja öleerðarhúsi voru í Ft. Rouge.
PELISSIERS
SIMl 41 111
OllTll 111
i
i
LTD. i
í
i
(D
löngu i eyði, og sér þeirra hvergi | ístöðulítill væri, sá Björn, að miss—
sfað. Á Ulfsá bjó efnaður bóndi, er , inn. átti hann Randiði aö þakka, og
Bjarni hét, en á Skriðu bjó vellauð— bað hana því burtu að ganga og sá
ugur maður, Sveinn að nafni. Voru hana aldrei síðan.
Að loknum aftansöng gekk bróðir
Björn í ábótastofu.
“Yðvart faðerni hefir skipað mér
hingað,” sagði hann og laut Eysteini
ábóta.
Herra Eysteinn ábóti var kominn
að fótum fram 0g hafði stýrt klaustr
Vilt þú komast áíram
Velgengni er einungis þeirra, sem eru reiðubúnir að
grípa tækifærið, þegar það gefst. Eruð þér? Eða eruð
þér ánægð að fljóta úr einni lágt launáðri stöðu í aðra?
Nútíðar verzlun krefst þekkingar og kunnáttu. Hún
bíður ekki eftir að óreyndir byrjendur læri einhvern
graut í starfi sínu. Látið ekki vankunnáttu standa yður
fyrir þrifum. Byrjið kaupsýslustarfið rétt.
Eímwood Business Coílege
veitir fullkomna kenslu í öllum kaupsýslufögum. Sér-
stakar greinir kendar ef æskt er. Ágætlega lærðir og
hæfir kennarar, sem hafa haft virkilega starfsreynslu,
tryggja gagnkvæma kensiu.
Sífeld eftirspurn eftir ELMWOOD LÆRLINGUM.
Námsgreinir
Bookkeeping, Typewriting,
Shorthand, Spelling,
Composition, Grammar
'Filing, Commercial Law
Verð:
Á má’nuði
Dagkensla.........$12.00
Kvöldkensla........5.00
Morgunkensla .. .. 9.00
Skrifið eftir fullum upplýsingum til skólastjórans.
210 HESPLER AVE., EI.MWOOD.
Heimili: 52 642
Business Etiquette
High School Subjects,
Burrough’s Calculator.
Talsími: 52 777