Heimskringla - 02.02.1927, Page 4
4. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRIN GLA
WINNIPEG, 2. FEBRÚAR 1927
Híítnskrin^la
<Stofnn« 188«)
Krnnr «t t hverjnm mlSvIkudevt.
EIGENDCR:
VIKING PRESS, LTD.
883 o«[ 855 SAHGENT AVB., AVINNIPKO,
Tolnfml: N-0537
VerH blaUslnð er Í3.00 árgangurlnn borg-
lit fyrirfram. Allar borganlr genalat
THE VIKING PRES8 LTD.
SIGFPS HALIJDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
Utanánkrlfl^ tll blntflNlnat
THK VIKING PRE8S, Utdn Box 8105
UtnnáNkrlTt tll rltNtjOrantít
EDITOK HEIMSKRINGLA, Box 8105
WINNIPEG, MAN,
“Helmskríngla ls pablished by
The Vlktef? Prenn Ltd.
and printed by
CITY PRINTING Æ PUBUISIHING CO.
SRS-S55 Sarjrent Ave., Wlnnlpe*. Man.
Telepli<tne: .80 53 7
WINNIPEG, MAN., 2. FEBRÚAR 1927.
Draumamaðurinn.
í 36. tölublaði “Dags”, sem gefinn er
út á Akureyri, birtist svohljóðandi grein
eftir ritstjóra blaðsinS, hr. Jónas Dor.
bergsson.:
1 “Björgvin Guðtnundsson. —■ Arið 1910 fór
hópur Islendiriga til Ameríku. MeSal þessara
vesturfara var unglingspiltur, að nafni Björg-
vin Guðmundsson,. ættaður úr Norður.Múla-
sýslu. Píltur þessi var sérkennilegur í háttum
og tali. Var sem í honum brynni eldur nokkur,
er g«fí honum lítil grið, eða rósemi. Hann
klifaði jáfnan á því, í viðtali, að hann ætlaði sér
að verða tónskáld. Eigi .vissu menn deili þes.i
að pilturinn hefði notið neinnar menntunar, er
gæti hafa vakið honum slíkar vonir. Var ekki
laust við að menn stingju santen nefjum um
það að þessir loftkastalar og stórdraumar Björg,
vins myndu vera í ætt við brjálsemi. I Winni—,
peg tvistruðumst við, þessi fámenni hópur um—
komulítilla manna og leiðirnar greindust víða
á misjöfnum vegum örlaganna. Og Björgvin
hvarf, eins og hinir. — Næst vissi eg það um
hann. fáum árum síðar, að á meiriháttar sam-
söng Islendinga í Winnipeg var sungið helgilag,
er hann hafði samið. Nefndist það: “I upp—
hafi vár orðið”. Hinn djarfi draumur unglings
ins í Vesturfarahópnum barst til mín í tónum
helgilagsins, flutt af söngröddum 60 manna kórs.
Eg varð hissa, en feginn. Nú vissi eg, að jafn-
vel .fjarstu draumar geta ræzt, og skýjaborgir
komist á fastan grunn. Nú færa ;vestur_íslenzku
blöðin rtiér heim fullan sann um þetta. Björgvin
hefir með frábærum hæfileikum sínum og dugn.
aði unnið sér svo mikið álit, að Vestur—Islend—
ingar eru að taka höndum saman, til þess að
kosta hann á hljómlistarskóla, “The Royal Col—
lege of Music’’'í Lundúnum. Einkum hefir
Björgvin unnið sér frægðarorð með helgi-
“kantötu”, er nefnist "Til komi þitt ríki”. A.
H. Egerton, langfrægasti organleikari í Canada
og djúplærður ntaðtir, hefir lokið á hana og A
önnur verk Björgvins og gáfur, hans yfirleitt
svo miklu lofsorði, að fágætir munu vera slíkir
dómar um bvrjendur. Og Vestur—Islendingar
ætla ekki að láta gáfurnar kreppast, vegna ör—
birgðar. F.n hvað gera Austur—Islendingar fyr.
ir þetta söng-“geniM sitt, sem flúði landið árið
1910?"
* * *
í vikunni sem leið hélt Mr. Gregory
Mason, prófessor frá Columbia háskólan-
um niikla. fjóra fyrirlestra hér við Mani.
tobaháskólann, um eðli og einkenni list-
arinnar í riki tónanna. Fyrsta kvöldið
talaði hann mest um belgiska tónskáldið
mikia, Cesar Franck. Hann var einn af
þessum draumamönnum, sem samtíðar-
mennirnir fyrirlíta svo innilega.
Alla æfi sína var hann bláfátækur. —
Hann gat ekki gert annað en yrkja, hvað
sem aðrir sögðu. Hann varð alla æfina
að sitja við að rekja nýja þræði og þætti
og slöngva þeim í tónvefi sína. Ekki til
þess að hafa ofan af fyrir sér og fjöl-
skyldu sinni, því til þess nægði aldrei list
hans, heldur til þess að geta lifað. Lífs.
þrá hans var svo einræn og frumstæð, að
hún hefði annars veslast upp og dáið.
Kostir urðu henni ekki settir.
Hann varð gamall maður og ódauðleg
listaverk lét hann eftir sig. Þó nægðu
þau ekki til þess að forða konunni hans
frá dauðanum á fátækrahúsinu. honum
sjálfum frá lítilsvirðingu samtíðarmann-
anna. athlægi nágrannanna, óblandinni
fyrirlitningu sonanna. Börnin hópuðust
saman, þegar hann gekk til vinnu sinnar
og frá, til þess að horfa á fuglahræðuna;
fuliorðna fólkið til þess að skopast að
“manninum í langa frakkanum og stuttu
skálmunum": “sérfróðu” kyrpingarnir,
sem voru spámenn í útjaðrameriningunni,
til þess að svala sálum sínum á sýnilegu
vangengi draumamannsins, sem stöðugt j
stiklaði á skýjum, svo heimskulegia langt;
ofan og utan við almenningstroðningana |
og þeirra eigin koppagötur. Þeir báru
ekki skyn á það, sem í draumamannin-
um bjó, fremur en bræður Jósefs forð-
um; þeir vissu ekki að undir tötrunum
gekk Aladín, prinz af Lampanum og
Hringnum, höfundgáfunni og trúarstyrkn
um, eins og Frödingl segir.
Til síðustu stundar bilaði hvorugt. —
Þótt neyðin væri daglegur gestur tímun- !
um saman, og líftórunni í sér og sínum |
bjargaði hann einungis með því að leika
á orgdl í lítilli kirkju, þá var aldrei slakað |
á kröfunum til sjálfs sín, einmitf þeim I
kröfum, er bægðu frá honum fé og frama, j
veraldargjengi og stundarfrægð. Gounod j
bar þá við háloft á bylgjukambi tízkunn- |
ar. Sætmilskan í tónsmíðum hans hafði j
allt landið í læðingi. En Franck gat ekki
sinnt því. Hann varð að “yrkja sér til |
hugarhægðar”. Allt annað skifti engu
máli. Þess vegna gat hann skapað sígild
snilldarverk. Þess vegna ljómar nú frægð
arsól hans glæstar ogi frá hærri braut á
himni söngs og sögu en Gounods, sem
fölskvuð er, frá því sem var.
* * *
Björgvin kemur í hugann við orð Ma- j
sons. Stórdraumamaðurinn (“Gott ef
hann er ekki vitlaus”) á vesturfaraskip-
inu; stórdraumamaðurinn hvort sem |
hann þrælar á gresjuflákunum í Sask-
atchewan, eða á bikmölinni í Winnipeg;
dæmdur af þeim, sem gaf honum lífið,
til æfilangrar stórdraumdvistar, í þeim j
álögum, að vera til alls annars ómögu- 1
legíur, þrátt fyrir siðprýði, greind og góð- !
mennsku,—af því að það er eina lífið, og
geta ekki tekið fé og stundargengi við sál
sinni og sannfæringu.
Að vísu var lítið um Gounoda á meðal
vor, til þess að skyggja á Björgvin. Þó er j
sennilegt, að honum hefði veizt enn
þyngri róðurinn til þess lífs, sem dauðinn
hefir ekkert vald yfir, heldur en Franck,
ef Vestur.íslendingár hefðu* ekki verið ;
skilningsbetri, og enda meiri menn, en j
Belgar og Frakkar, samtíðarmenn Francks
Því bæði lifði Franck í miðstöð allrar
vestrænnar hámenningar, og nam því j
hljóðfæraslátt frá blautu barnsbeini, og
gat því unnið fyrir mat sínum við það
starf er lá hjarta hans næst. Svo var ekki
með Björgvin, sem fæddist á einum út-
jaðri listmenningarinnar og fluttist fyrir j
örlög á annan. Nú eru aftur á móti
nokkrar líkur fyrir því, að leið Björgt-/ins
verði ekki annar eins þrautaferill. Og
þó er það alls óvíst. Héðan af á hann ekki
að sækja viðurkenningu undir högg vor \
íslendinga, heldur alls heimsins, sem að
vísu er ef til vill ekki eins nauðþrælkað-
ur af tízlftinni og samtíð Francks var að
sumu leyti, en sízt betri að ýmsu öðru.
Hvað sem umj>að er, draumamaðurinn
— skáldið og hugsjónamaðurinn — verð-
ur hann til æfiloka. Og snauður að ver-
aldlegum fjársjóðum verður hann vafa-
lítið jafnlengi. En í fyrra réðu margir
Vestur.fslendingar svo til, að honum yrðu
fengin þau verkfæri í hendur, að hann
gæti framvegis mótað nokkurnveg’inn eft
ir sinni vild, járnin rauðu, er liggja falin
í aflglóð heilasmiðju hans og hugmynda-
flugs.
Ekki þarf að efast um að þeir ætli sér
að skiljast vel við þá fyrirætlan. En tím-
inn flýriur óðum. Það er búið að segja
Austur-íslendingum frá fyrirætlan vorri,
og spyrja hvað þeir ætli að gera. Það
ætti að vera nógur tíminn að leysa úr
því, þegar vér að vestan getum sýnt
vængjaflug hans sumarið 1930.
Ol og brermivíns-
kosningar
liggur við að megi faía að kalla kosning-
ar til Sambandsþingsins. Ekki svo að
skilja, auðvitað, að kosið sé fyrst og
fremst um öl og brennivín. heldur af því,
hve mikið fé hefir flóð frá þeim lindum
til beggja stjórnmálaflokkanna gömlu.
Heimskringla gat um það í haust, er
rannsóknarnefndin fór til Vancouver, að
nefndarmenn byggjust við að haía lokið
starfi sfnu þar vestra fyrir hátíðar, og
geta þá fært sig hingað til Winnipeg. _j
Þeim hefir ekki orðið að von sinni, þeir
eru enn í óðakappi að brjótast um í
brennivínsdíkinu þar vestra.
Grain Growers’ Guide kveður góðar og
gildar ástæður til þess að ætla að brenni-
vínssuðufélög, ölgerðarmenn, áfengis- ,
salar, leynisalar og vínsmy^lar, hafi látið
að minnsta kosti um $1,000,000 af hendi
rakna í kosningasjóð liberala og con-
servatíva flokksins um síðustu kosningar.
. Ekkert er heldur sennilegra en að þessi
upphæð sé sízt of há, þegar tekiðier til-
lit til þess, að í vikunni sem leið, játaði eitt
brugghús í Vancouver að Uafa greitt
$100,000 í kosningaSjóð gömlu flokk-
anna.. Mjög jafnt hefði verið skift á
milli þeirra, því um var að gera að vera
beggja vinur og1 báðum trúr, þótt auð.
vitað neitaði, sá er fjrrir svörum varð,
harðlega þeirri lúalegu aðdróttun, að fé-
lagið hefði haft nokkurn skapaðan hlut
á bak við eyrað með þessum kosningatil-
lögum. Það fylgdi svo sem ekki stór
böggull skammrifi. Félagið var svo sem
ekki að reyna að gera stjórnmálaflokk-
ana sér skuldbundria á nokkurn hátt. —
Manntetrið var eðlilega sárgramur yfir
því að þurfa að flækjast inn í þetta fyrir
hnýsni nefndarinnar, og gaf sig flugna.
höfðingjanum ,upp á það, að iiann og
“hans hús" skyldu nokkurntíma láta
narrast af fagurgala flokksbetlaranna til
þess að snara eyri í þá um kosningarnar.
Hjá öðru brugghúsi í Vancouver fann
nefndin fjölda kvittanamiða af leyndar-
dómsfullum peningaávísunum, sem ó-
mögulegt var að sjá til hvers hefðu geng.
ið, af því að framkvæmdastjórinn er yfir
á Englandi, rétt sem stendur, sér til
heilsubótar!
Það hefir nú ekkert leyndarmál verið,
að brennivíns- og ölbruggarar hafa ver.
ið og eru algerlega ósvífnir gagnvart
lögunum. þ^ir brjóta þau þegan þeim
sýnist, og eins og þeim sýnist. En hvern-
ig er við öðru að búast. þegar lögreglan
gerir ekkert og snatar stjórnmálaflokk-
anna gömlu í raun réttri klappa þeim á
bakið með annari hendinni og snýta út
úr þeim tugum og hundruðum þúsunda
dala með hinni um hverjar kosningar.
Það er heldur engin tilviljun, að fjökli
mestu stjórnmálahneyksla standa í nánu
sambandi við kosningamútur stórfélaga
eða einstakra manna, því annað eru svona
“blæðingar” ekki. Þess kyns var Pacific.
hneykslið, er þeytti Sir John Macdonald
úr sæti. Eitt kosningahneykslið, sem nú
er á ferðinni í Bandaríkjunum nær til
Canada. Gould öldungaráðsmaður frá
I Maine, er sakaður um að hann, ásamt
fleiri félögum sínum, hafi fyrir 15 árum
síðan gert samninga við stjórnina f New
Brunswick þegar J. K. Fleming var for.
sætisráðherra og gefið $100,000 í kosn-
ingasjóð flokks hans. Fyrir þetta vilja
nú margir víkja Gould frá öldungaráðinu.
En Fleming situr nú í sambandsþlnginu
í Ottawa. Kveður hann hvorttveggja, að
| Gould hafi látið óbeðinn í kosningasjóð-
i inn, það sem hann greiddi þangað, enda
i hafi það ekki numið $100,000. En hvað
; eem um það er, neitar hann ekki að hafa
| þegið stórkostlega fjárupphæð til þess að
nota í kosningabeitu.
Er mögulegt að búast við góðu, þar
sem svona er ástatt? Er mögulegt að
gera háar siðferðislegar kröfur til al-
þýðu manna, þegar stjórnmálaflokkarnir
fleyta sér í kosningaróðrinum, að miklu
Ieyti á peningum þeirra manna, sem lifa
i og þrífast á lögbrotum.
Það ber brýna nauðsyn til þess að
rannsaka gaumgæfilega kosninga- og
mútuferil öl. og brennivínsbruggara hér
í Manitoba, eftir því sem komið hefir í
ljós við starf rannsóknamefndarinnar í
tollhneykslismáHnu. Geti sú nefnd skilist
þannig frá því máli, að rekja nákvæm.
lega feril þeirra að ‘kosningaskrifstofun.
um og þaðan til hærri staða. hvort sem
þeir liggja upp eftir virkisbrekkú liberala
eða conservatívaflokksins, þá væri mik-
ið unnið.
Það væri óskandi, eins og Grain Grow-
ers’ Guide segir, að nefndin sýni þá rögg
af sér, að kalla á sinn, fund smám saman
alla stórfiska og framkvæmdastjóra
brennivíns- og ölgerðarhúsanna í Canada,
og sleppa þeim ekki úr greipum sér fyr
en þeir væru búnir að gera grein fyrir
hverri ávísun og peningaseðli, sem frá
þeim hefir gengið, til stjórnmáiafiokk-
anna. blaða og einstaklinga, og sem ekki
er auðvelt að færa til venjulegra heiðar.
legra viðskifta. Þá gæti svo farið, sem
fyrnefnt blað greinir, að þær skýrslur
allar færu langt með það, að g-efa mönn-
um fullkomið yfiriit yfír tolihneykshð,
eins og sú dræsa leggur sig.
Það er meira en tími kominn til þess,
að lögregla og stjórnarvöld hafist eitt-
hvað að gagnvart þeim dólgum, sem bein.
línis og óbeinlínis þrífast á ólöglegri vín-
sölu. Hér í Manitoba, eða að minnsta
kosti í Winnipeg, er ástandið blátt áfram
afskaplegt. Kunnugir menn segja, að
strætum saman sé svo ástatt, að launsala
víns og pútnahús, séu í öðru hvoru húsi,
að kalla má. Ef rétt er munað, skýra öl-
gerðarhúsin hér frá. í mesta sakleysi, að
um 60% af ölinu, sem þau bruggi, sé selt
svona svolítið utan við einka-1
leyfi stjórnarinnar. Engum lif-|
andi manni dylst lengur, að1
mikið og> mest af hessu er blátt
áfram hneykslanlegu skeyting- (
arleysi lögreglu eða stjórnar, ’
eða hvorutveggja að kenna. Og
reyndar getur - orðið skeyting-
ingarleysi ekki átt við, heldur
eitthváð annað öflugra. Hverj-
ir græða á því aðrir en áfengis-
salarnir, að ástandið skuli vera
þetta? Það er gátá, sem lög-
reglan ætti að geta svarað, án
þess að nokkur Sherlock liolm-
es þurfi að tala fyrir munn
hennar. Og hvað er um Good-
templara? Hvernig litist þeim
á að reyna að gera sitt til þess
að fá þeirri gátu svarað?
Stökur.
GESTKOMA.
(áttþættingur)
Gestur réri að garði hér,
gríðar sver og viðmótsþver;
víða fer og vendir sér,
Vetrar ber hann nafn hjá mér.
TfÐAVISA.
(frumhenda)
Fjúkið dundi, faldi ró
l ferjuþróttur Bessa.
Elrishuridur úti gó v
alla nóttu þessa.
TfÐAVÍSA.
(hringhend.)
Htet og snjóa haustið gaf,
húmið óar skjánum;
laufum hóar ofan af
öllum skógartrjánum.
Finnbogi Hjálmarsson.
¥
*
(Aths. við frumhenduna:
Bessi: bjarndý<"; ferja hans: ís;
þróttur íssins: kuldi; Elris-
hundur: vindurinn.)
Wynyardpóstur-
Haustannir•
Fremur hefir veriS hljótt um tíö—
indi héöan frá Wynyard og Vatna-
bygð, síöan Islendingadeginum lauk.
Haustannir tóku þá þegar við: urðu
þær óvenju leiðar og langvinnar í
þetta sinn, sakir afar óhagstæðs tið—
arfars. Mun þó ástandið og útkom—
an hafa verið drjúgum skárri, hér
um slóðir en víðasthvar annarstaðar
i sléttufylkjunum. A því nær þriggja
mílna svæði i kringum Wynyardbæ—
inn var kornhirðingin að miklu leyti
um garð gengin áður en illviðrin
dundu á. Rigndi lítið á það svæði í
sumar, og uppskeran þar því snemm
tæk, en rýrari en annarsstaðár í bygð
inni, þar sem lægra er land og meira
rigndi. Má nokkurnveginn hiklaust
segja að fjárhagslega útkoman hafi
í þetta sinn verið yfirleit í allgóðu
meðallagi. Og menn erti að spá ná—
lægum góðærum. "Mögru kýrnar”
'orðnar svo margar, finnst þeim. —
Efiir fáein ár eiga skitldir —* svo al-
gepgur hlutur sem þær eru nú á
dögum — að vera hér með öllu ó—
þekktar, — nenia þá ■ meðal sögu—
fróðra manna. Má þetta þykja senni
lega spáð.
Fclagslíf.
Félögin er^ mörg, eins og fvr, og
lifa flest þeirra sæmilegu lifi. En
tiltakanlega framkvæmdasöm hjfa
þatt ekki verið á þessu hausti, og hafa
veðráttan og þreskitafirnar átt mesta
sök á þvi. Samkomur litið sem ekki
haldnar, jafnvel enginu ný félög
stofnuð — allt ótíðinni að kenna. —
Þó má mikið vera, ef ékki má bráð—
lega húast við stofnun eins meiri—
háttar hatjyrðingafélags. Nú yrkir hér
hvert mannsbarn. Þakka eg það er—
indi tnínti um “Rim’’, sem eg hefi
flutt á nokkrum stöðum hér i hvgð- j
'inni, og víðar. Þykist eg geta gert;
skynsamlega grein fyrir því, að kveð. j
skaparviðleitni sé á, öllum stigum
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
göfgandi og vitkandi; eigi því allir
að yrkja. En hvað snertir ljóða—
gerðarölduna hér, þá segja sumir að
hún sé úr allt annari átt runnin —
jafnvel alla leið sunnan úr Dakota!
Vandvitað hið rétta. —
Nokkra fundi hefir þjóðræknis—
deildin “Fjallkonan" haldið, og með
al annars afráðið, og gengist fyrir
þyi, að ráða hingað Brynjólf Þor—
láksson til söngkennslu. Er hann
væntanlegur með vorinu. Er byggfð
in nokkurn veginn einhuga um það
fyrirtælki eins og áður, og er það
glöggur vottur menningar. Þá er
og deildin og einstakir menn sem óð—
ast að minnast skyldu sinnar i verk—
inu, við vin okkar Björgvin. Vatna—
bvggðin er sjáanlega hljómelsk —
enda mikið til íslenzk ennþá. “Eg
held það sofi söngvar i honum
Þórði.” Eg held að Islendingar eigi
eftir að vekja á sér eftirtekt með
hljómlist.
Loks ntá geta þess í sambandi við
félagslíf bvggöarinnar, að hér hefir
verið staddur úm hátiðirnar, séra
Carl Olson, í þjónustu hins evang.
lút. kirkjufélags og safnaða þess
j hér. Hefir koma hans og viðdvöí
án efa fegrað og betrað jól margra.
sem annars hefðu haft hljótt og hægt
um sig að þessu sinni.
H cilsufar.
Hörkur miklar gengu i desember.
og allt hefir haustið verið heldur
kalsasamt, þótt allgóð tíð væri urr>
i hátíðarnar. Frost og stormar i jan—
j úar. Heilsufar yfirleitt slæmt og
i manhalát tíð.
Hjónai'ígslur-
En íífið heldur áfram að verja rétt
sinn og ríki gegn gegn strandhöggs.
feröum frosts og dauða. Hefir fólk
sem óðast verið að gifta sig í sum—
ar og haust. Bendir það á hetri tímay
bjartar vonir og heilbrigða lífslöng'—
un. Hefir undirritaður framkvæmt
þessar hjónavígslur:
Gefin saman 5. júní síðastliðinn:
Gustavus C. Blomgren, af sænskum
ættum, og Olöf Peterson, dóttir Olafs
heitins Peterson og Rósu konu hans.
Halda ungu hjónin til fyrst um sinn
á foreldraheimili brúðurinnar, skammt
suður af Wynyardbæ.
Gefin saman 4. desember, að heim-
ili Halldórs J. Stefánssonar kennara
að Kandaharí Jóhann Johnson, ung—
ur hóndi við Baldur, Man., ag Mar—
'grét Stefánsson, dóttir Mr. og Mrs.
J. Stefánssoln, HólarbyggS, systir
Halldórs og þeirra systkina. Búa
nú ungu hjónin á eignarjörð sinrn
að Baldur.
Gefin saman 7. desember; Howard
Hawkins og Mrs. Guðrún R. C.
Bowen, bæði i Wynyard. Guðrún er
dóttir Mr. og Mrs.’J. B. Johnson
(Póst), Wynyard. Erú nýgiftu hjón—
in þegar sezt að á eignarjörðtim sin-
um hér i hvggð.
Gefin saman 15. desember: Jens
D. JörgensOn, af norskum ættum, og
Mrs. Ila Amas, skozk að ætt. Munu
þatt þegar húsett í Mozartbyggð.
Gefin saman 7. janúar: Gttðmund—
tir A. Johnson og Lára Nikulásson.
Guðmtindur er Þingeyingur að ætt—,
sonur Arna Jónssonar og Helgu, syst
ur Ölafs og Jónasar Hall og þeirra
systkina. Lára er austfirzk að ætt,
dóttir Stefáns heitins Ni'ktdássonar
og kontt hans Unu Hálfdánardótt—
ur. Framtiðarheimili iingu hjónanna
/