Heimskringla - 02.02.1927, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRIN GLA
WINNIPEG, 2. EEBRÚAR 1927
Almennings Álit.
að vera kvíðandi yfir því. Þú hefðir jafnvel ekki ástæðan til þess að þú hefur ekki heyrt hana,
tækifæri til að sjá þetta fólk nema því aðeins að þótt þú hafir verið á ferð hér áður. Foreldrar
þú reyndir að njósna um það.”
um ástæðuna fyrir því, að hann stóð svo lengi
í skógarþykninu að horfa á hvað fram fór inni
"Það er mjög auðvelt,” Sájði ungi maður-
inn, þótt ástæðurnar til samfunda okkar séu ekki
sem trúlegastar,” “Að segja ósatt, gerði ekkert
gott, og gæti leitt til óþægilegra vafninga,” sagði
skóggæzlumaðurinn höstugur. Ungi maðujinn
hló feimnislega, um leið og hann svaraði. “Eg
hefi nú ekki íhugað það svo vandlega.
Nafn mitt er Aaron King. Eg er listmálari
þú ert hr. Oakley — geri eg ráð fyrir. Embættis
maðurinn brosti. “Já, eg er Brian Oakley.”
“Fyrir mányði síðan hélt málarinn áfram
komum við Conrad Lagrange upp til fjallanna
til að veiða og njóta hins hreina lofts og hins
fagra útsýnis. Við komum við á stöðinni — en
enginn var heima. Mest af tímanum síðan höf-
um við reikað um. Nú höfum við búið um okkur
á bak við gamla aldingarðinn þarna yfir frá.’’
Gæzlumaðurinn rak upp hlátur.
"Konan mín var að heimsækja vini sína, er
búa upp við gjána daginn sem þið komuð, en
Morton sagði mér frá því. Eg hefi komið mjög
nálæigt þeim stöðum sem þið hafið haldist við á
síðan, en aldrei liaft tíma til að koma til ykkar.
Eg vissi að Conrad Lagrange þurfti engrar hjálp
ar eða ráðleggingar, svo að eg reiknaði það út
Hann stalst til að líta á málarann, og hló hingað. Þau bjuggu í litla rjóðrinu — þar sem
glettnislega, þef'gar ungi maðurinn krepti hnefann þær halda til núna, og eg býst aldrei við að kynn
í áttina til hans. “Það getur þó verið að þið ast yndislegra fólki hvorki í þessum heimi, eða
heyrið til þeirra.” þeim næstkomandi. Eg hafði nánustu kynni
“Og það myndi ef til vill ekki verða mikið af þeim í tuttugu ár. Will Andrés var eins góð-
skemtilegra,” sagði rithöfundurinn fremur snúð- ur og göfugur maður eins og nokkurn tíma hefur
Sibyls áttu heima hér í fjöllunum þegar eg kom í rjóðrinu, þar sem Brian Oakley kom að hon-
ugt.
lifað á þessari syndum spiltu jörð — og Nelly
“Ekki veit eig það nú,” svaraði hinn,” eg var alls eifgu síður. Þau og við hjónin voru engu
held að þið gætuð nú staðist það. tg held varla líkari en systkinum.
að þið mynduð hafa á móti að heyra hljóðfæra- “Kveld nokkurt, er komið var undir sólarlag
slátt við og við —• reglulegan hljóðfæraslátt,' — hér um bil mánuði áður en Sibyl fæddist —
meina eg.”
heyrði Nelly hundana gelta mikið, og fór út til
“Svo þessir nábúar okkar eru sönghneigðir að sjá hvað um væri að vera.
— eða hvað?” — sagði rithöfundurinn
dálítið meiri ákafa en áður.
með Þá stóð Myra Willard þar við hliðið — eins
og hún hefði fallið niður úr loftinu. Guð einn
“Sibyl Andrés er sá mesti snillingur í fiðlu- veit hvaðan hún kom — enginn annar hafði hug
spili, er e® hefi nokkurn tíma heyrt til,” sagði mynd um það — nerna það að hún gekk frá ein
skóggæzlumaðurinn. j hverri stöð á járnbrautarlínunni alla leið upp
“Og þið vitið að eg hefi, ekki búíð hér á hingað.
fjöllunum alla mína æfi.
um, myndi hann hafa reynt að gera sig ánægð-
an með það svar, að það hefði komið af meðfædd
rMisthneigð sinni og fegurðar smekk. En inst
í hjarta sínu og hugskoti heyrði hann rödd, er
stöðugt hvíslaði því. að honum, að hrifníng hans
yið þessa sjón, snerti ekki einvörðungu lista-
manns tilfinningar hans, heldur ætti dýpri
rætur. *
Ef hann hefði ekki verið vanur við að hafa
örugga stjórn á tilfinningum sínum eftir heim.
sókn skóggæzlumannsins aftur á silungsveiðar
upp að Clear Creek — að minstakosti upp að
hylnum, þar, sem stóri silungurinn hafði brotið
stöngjna hans.
En, hann fór ekki. t stað þess reikaði hann
í kringum sumarbústaðinn hér og hvar — skoð-
aði sycamoretrjálundinn; klifraði dálítið upp í
j klettana og niður aftur.
Gekk alt í kring um rjóðrin og runnana í
nágrenninu, og fór að lokum yfir að gömlu
að eg myndi hitta ykkur einhvern tíma af til
viijun.” Hann hló aftur. ”Og það hefi eg gert.’
Hann þagnaði og hikaði, og hafði gaman
af feimni unga mannsins.
“Hversvegna í dauðanum varst þú að læð-
ast í búskunum? þessar konur eru ekki hættu-
legar.’’
Hún var vitanlega aðframkomin af þreytu
Og það er að segja um Myru Willard, að og Nelly fór samstundis með hana inn í húsið byggingarústunum lijá' læknum hinumegln við
hún kendi Sibyl, þótt hún þykist ekki vera jafn- og bjó um hana og hjúkraði henni sem best hún j gamla aldingarðinn. Skamt frá gamla eldstæð-
ingi hennar í þeirri list nú orðið. gat. Hún kvaðst viljug að vinna, en játaði, að. inu og eyðilega reykháfnum var lítið hlið á girð
Conrad Lagrange var nú ekkert nema eftir- hún væri algerlega óvön húsverkum. Hún sagði, ingu, er öll var fallin niður á pörtum, og þar rétt
tektin. Hann snéri máli sínu að málaranum, og undireins, að þau myndu aldrei fá að vita meira j hjá var gríðarstórt eikartré. “Öllu þessu tók
sagði gætileiTa, en þó með ákafa. “Heldurðu um hana en orðið var, en hélt því þó fram, að, hann eftir eins og í leiðslu, er hann reikaði um.
að það geti verið, að það séu nágrannar okkar hún væri heiðarlegur kvennmaður. í fyrstunni' Frá hliðinu sá liann að lá lítil gömul slóð ofan
úr gulleplalundunum?”
féll okkur Will þetta illa — því þaö var auðvelt
Brian Oakley gaf þeim nánar , gætur og að sjá — að hún var að reyna að flýja frá ein-
brosti með sjálfum sér. liverju. En konurnar! Nelly og konan mín
‘‘Eg veit að svo er.” svaraði málarinn. ‘‘Þú trúðu henni algerlega — og þar sem von var
veist það alveg fyrir víst!” hrópaði hinn. “Vissu á barnsfæðingu svo bráðlega, og erfitt að fá
lega, eg heyrði fiðluspilið seinnipartinn í daig- hjálp réðu þær af að hafa hana áfram.
þegar eg var að fiska.” sagði hann þegar Oakley Jæja, herrar mínir — hún reyndist vel. Ef
hló. “Það virðist eins og þér sé ekkert um að að tuttugu ára viðkynning er nokkurs virði —
Aaron King útskýrði fyrir honum 'að hann' útbreiða þær fréttir,“ sagði rithöfundurinn gremju þá verð eg að segja að hún er ein af þeim indæl
hefði heyrt fiðluspilið — meðan hann hefði ^erið ,lega. Skóggæzlumaðurinn hafði mikið gaman ustu manneskjum, .er eg hefi kynst,
að fiska — og hefði gengið á hljóðið, og hefði
hugsað sér að komast eftir því hvernig fiðluleik- .......... _ .
arinn liti út, áður en hann gæfi sig fram; — að slættinum í gulleplalundunum Conrad Lagrange upp alin. eins og, þið hafið sjálfir séð og hun j aidertrjám innanum runnana. Á hinum háu
útskýrði hvernig þeir fyrst hefðu héyrt ópið yfir hlýtur að hafa verið yndislega falleg áður en ■ .grejnum aldertrjánna héngu stór silfurgræn lauf
hann hefði aligerlega gleymt því, að það leit svo
mer er
af samtali þeirra. algerlega sama hver saga hennar er. Við kom-
Þeir sögðu því næst Oakley frá hljóðfæra- umst fljótt að því, að hún var mentuð og vel
að uppstrettlind, þaðan, er lækurinn er rann
gegnum veginn og ofan í Clear Creek hafði upp
tök sín. Hann ýtti opnu hliðinu, er alt var
orðið sígið og skakt, og hélt niður götuna, og
kom ,alt í einu í yndislegt rjóður, er liinn stór-
vaxni jurtagarður jskýldi á alla vegu, en renslið
úr uppsprettu lindinni hélt öllu blóma og trjá-
skrautinu sígrænu. og röku.
Milli hliðsins og uppstrettulindarinnar var
jarðvegurinn í rjóðrinu þéttur og misjöfnulaus
með gráum granitkletti í miðju rjóðrinu, og
viltum rósarunnum hér og þar og stafnum af
út sem hann væri að njósna, þangað til að skóg; næturlagi, og að þeir hefðu þá farið yfir að húsi hún meiddist.
gæzlumaðurinn vakti hann svo harkalega af dag. nágranna þeirra.
draumum sínum.
Brian Oakley brosti. “Ef að eg hefði gert
það, er mér fyrst datt í hug þegar eg sá þig vera
að gægjast inn í rjóðrið — þá hefði þér orðið
verra við en þér varð. En þegar egi var að læðast
upp að þér, tók eg eftir veiðarfærunum, og þótt
ist skilja á hvaða ferðalegi þú væri, svo eg hugs-
aði mér að fara að þér með hægð.’’ Málarinn
fór bráðlega að jafna sig — og fylgdi dæmi hins,
að snúa öllu upp í hlátur og gaman.
“Veiddurðu mikinn siiung?” spurði skóg.
Þegar barnið fæddist — tók hún það að
Að þeir hefðu séð konuna með afmyndaða ,sér með slíku ástríki eins og það hefði verið
andlitið, þegar hun hefði komið til dyranna. hennar eigið afkvæmi, og Sibyl vissi varla hvor
“Það hefir verið Myra Willard, sem hljóðaði’ þeirra var liin rétta móðir hennar.
sajgði Brian Oakley gætilega. Þegar stúlkan hafði aldur til að fara á
“Hana dreymir oft um slysið, eða livað það skóla, sárbændi Myra Nelly og Will að lofa sér
nú var, er olli hinum hræðilegu örum, er húu að kenna henni.
ber til dauðadags. “Hún var stöðugt að senda eftir bókum
Það getur ekki verið neinn algengur draum Qg um það íeyti sendi hún eftir fiðlu oig stúlkan
ur, ’er veldur því, að konan hljóðar svona hræði- ]jt,a var ákaflega söngelsk og listhnéigð.
lega.
í fyrsta sinni sem eg heyrði hana hljóða
Og svo — já — þannig var Sibyl alin upp
Hún hefir fengiö alla þá mentun sem nokkur
innan um vín og vafningsviðar skraut; og yndis
leg töfrakend ró fylti þennan stað.
Listmálarinn undi sér þar allan síðari hluta
dagsins. Næsta dag hafði hann með sér öll
málningatæki sín og ákvað að mála þennan
indæla stað. í heilan mánuð hafði hann reikað
um fjöllin — algerlega óhindraður og laus við
tildur og siði hins fínna félagislífs — en friður
fjallanna og fegurð hafði vakið hina sterku lit-
hneigð hans meira en nokkur önnur áhrif hefðu
getað gert.
Eigi vildi hann leyfa vini sínum að koma
með sér, en sat og málaði á þessum fagra stað
gæzlumaðúrinn, um leið og hann lyfti lokinu af 1 fyrsta sinni, sem það kom fyrir, hana var stájka getur fengið — jafnvel lært Frönsku, og með áhuga og hrifningi, er hann sjaldan hafði
körfunni. En hann hrópaði upp yfir sig, þegar
hann sá hvað var í henni. “þetta er svei mér
góður fengur! og eg er glorhungraður.
Hefi verið á hestbaki síðan bráðsnemma í
morgun og matarlaus.
Hvað myndirðu segja, ef eg léti nú verða af
að heimsækja Lagrange og ykkur í kveld?"
“það væri ákjósanlega gott, hr. Oakley,” svaraði
málarinn alúðlega. “Eg býst við að þú vitir
hvernig Lagrange myndi verða við þeirri heim-
sókn.”
■“Já, það þykist eg nú vita.”
Hann blístraði lá®t, og yndislega falleguy
jarpur hestur kom út úr skógarkjarrinu. “Við
erum að fara á stað, Max,’’ sagði Oakley blátt
áfam, og mennirnir tveir héldu á stað, og fylgdi
hesturinn þeim eftir, og dáðist málarinn mikið
að því, hve vel hann var vaninn.
Skóggæzlumanninum hafði geðjast ágæt-
lega að listmálaranum það sýndi hann ljóslega
með því, að mælast til að fá að koma heim með
honum, til kveldveroar.
Hann sailiði Conrad Lagranjge aðeins, að
hann hefði hitt hann af tilviljun með fulla körfu
af silung, og það hefði freistað sín til að fylgja
honum heim til kveldverðar — og var ungi mað-
urinn honum innilega þakklátur fyrir að geta
ekkert um með hvaða atvikum hann hefði hitt
hann.
Þennig gerðu ástæðurnar, er að framan
eru nefndar það að verkum, með þeim tókst
góð og varanleg vinátta. En þó Oakley af hlífni
við unga manninn segði öðrum ekki frá þessum
atvikum, mintist hann stöku sinnum á þau við
málarann sjálfan — og gerðu þeir mikið gaman
að því síðar.
Eftir kveldverðinn sátu þeir allir og reyktu
pípur sínar.
Það vildi svo til að samtal þeirra snérist að
Sibyl Andrés og konunni með afmyndaða and-
litiö.
Skóggæzlumaðurinn hafði til að stríða mál-
aranum ofur lítið, minnast á hvað heppnir þeir
hefðu verið með að velja sér sumarbústað. “Og
þið hafið líka mjög skemtilega nágranna í tæpr-
ar mílu — fjarlægð,”
Nágranna! hrópaði Conrad Lagrange í þeim
römi, er lýsti áhuga hans á málefninu.
Hinir hlógu, og Oakley sagði:
“Eg get nú ímyndað mér hvernig þér myndi
líða yfir því.
Þér auðvitað fellur ekki vel að neinn kæmi
til að ónáða þig hér í fjallasælunni. Þú hefir
vitanlega komið hin,gað til þess að vera í friði,
og óáreittur af umheiminum. En þú þarft ekki
einusinni þegar hun og Sibyl voru á heimili jtöisku og þýsku en hún hefur ekki lært sumtjfyr *fundið.
niínu yfir nótt. það var fyrir þremur árum síð. þag; er gkóiarnir kenna án textabóka! Hún á
an. James Rutlidge var aJveS nýkomin til Vest- ]iejjt bókasafn, er Myra hefur gefið henni mesr,
urlandsins, oi_t var uppi í fjöllunum á veiðum. niegnjs— ^ina og eina bók í einu, og eru það
Ilann kom heim til mín af tilviljun, og ]>eg- ]3ækur eftir alla beztu og frægustu rithöfunda
ar hann kom fyrst inn í stofuna, og Myra Will- heimsins. Þið hafið heyrt fiðluspil hennar —
ard sá hann, hélt eg að það myndi líða ýfir en hvað er eg að þvaðra!” sagði Oakley hlæj-
hana' t andi — “eg átti að vera að segja söjguna af Myru
Ilann líktist svo mikið einhverjum, er hún Willard _ en ef til vill er eg ekki svo langt frá
hafði þekt ^ sagði hun. ^ efninu þó, því það sem Sibyl.er — auðvitað með
Og þá nótt hljóðaði hun hræðilega upp úr meðígeddnm kostum frá foreldrunum, á hún
svefninum. Hamingjan góða hvað eg varð jvfyru willard að þakka. Þegar Will lét líf sitt
hræddur! Konan mín hafði taugaóstyrk í heila _af vö](1u111 Mexicanskra útlaga, sem er nú saga
\iku á pftir.^ út af fyrir sig — “seldi Nelly býlið Vatnsafls-
Myra réttlætti þetta meö því, að hana hefði féiaginU( og keyptí land í gulleplalúndunum í
aðeins verið að dreyma. það var alt, sem hun pairiancls> er var alveg rétt af henni, þar sem
vildi setgja. það var gá tegund af landeign, sem þær Myra
Lg komst að þeirri niðurstöðu með sjálfum gátu hagnýtt sér.— og hún varð að fara héðan
mér, að Rutlidge, með því að minna hana svo hvort sem var
Ijóst á einhvern sem hún hefði þekt, hefði vak- Áður en Nelly dó _ talaði hún við mig og
ið upp óttalegar endurminningar í sambandi við skil(li allar eignir Sibyls eftir í höndum Myru
Seinna seldi Myra landeignina þar sem þið búið
þetta eftirminnilega atvik í lífi hennar.’’
Þú hefur þekt Myru WiIIard lengi er ekki nú og keypti litla húsið og landið — er þær
svo, Brian,” spurði Conrad .Lagrauge — mjög búa á nú> en keypti veðbréf f Sibyls nafni _ og
kunnuglega, af því menn eru fljótan að kynn ( nægir sú fjárupphæð ungu stúlkunni í mörg ár
ast . hver oðrum, — og binda vináttubönd í Sibyl hjá]par til að afm þelm lifibrauðs
pollunum — heldur^en þótt þeir mætist daglega með fiðiuspiii Slnu____
1 b0TnT- . . . J . Og þetta, vinir mínir er nú sagan — nema
.. V ^ekt iana slðan hnn kom ningað að þær koma hiniTað upp til fjallanna á hverju
vestur í fjalllendið.
”Það var árið sbm Sibyl fæddist. allir vita,'
sumri, og dvelja mánaðartíma á gamla býlinu.’’
Skóggæzlumaðurinn reis á fætur til að fara
hvað hefur gerst síðan. Móðir ungu stúlkunnar .«En heldurðu að það sé óhætt fyrir þessar tvær
sagði mer jafnvel manuði áður en hún dó _ að konur að vera þarna aleinar?-. rði Aaron
ser væri eins okunn æfisaga Myru áður en hún! Eing
kom til hennar, eins og þegar liún kom fyrst ^ Brian 0akley hló. .<óhættrþú þekkir ekki
þangað. “Eg get ekki að því gert, að mér finst MyrU Willard. Sibyl sjálf getur hæft íkorna
eins og eg ætti að kannast við hana — að eg uppi f hæsta trénu í fjöllunum með sexhleyp-
mum hafa seð hana fyrir mörgum árum,” sagði; ...
unni sinni. Við Will kendum henni alt sem við
rithöfundurinn eins og útskýringu á því með; kunnum, þegar hún var að alast upp. Og auk
hve miklum ákafa hann talaði um þetta mál- þess kem eg þar á hverjum degi _ til þess að
6 IU'„T. » . „ , , , , „ ■ 'vita hvernig þeim líður.” Og hann liló kímnis-
fAi.hr ™hefUt Þá h °Í!® að /era aður en hún lega um leið og hann bætti við. “Eg ætla þó
(ékk þeBS, or svarað, Oakley. "Enginn g«ti:að segja þeim „ það sé betra ( lr Slb , að
gleymt andlitt hennar, e,ns <* það l.tur út nú. 'j gœta s(n að dansa ekkl mikið um hér á ,Jeun.
En að hmu leytmu ' sagði listmálarinn,-1 um> þar sem h(in he(ur nú svo stðr(rœ ni_
myndu orm (ynrbyggja það að þú þektir hanaj granna.'. „ann MístraSi - og hesturinn hans
eí að hun he,ð' te"S'ð t>au a'ða'' ” stóð við hlið han samstnndis.
Hann varpaði á þá kveðju — og reið af
stað út í myrkrið.
“En það kemur í sama stað niður” —
sagði Conrad Lagrange —- eins og hann væri að
berjast við það í huganum að framkalla* einhver j
gleymd atvik frá fortíðinni. “Eg man það ein-j
hvern tíma. Er þér ekki sanffe, Brian þótt þú
segir okkur alt, er þú veist um hana?”
‘Vissulega,” svaraði skóggæzlumaðurinn. i
‘ Með söguna er algerlega frjálst að fara. Hún j
er öllum hér svo vel kunn, að það er ef til vill
16 KAPITULI
Þegar gjáarhliðin lokast.
Ef að Aaron King hefði spurt sjálfan sig
Og Conrad Lagrange vari nógu hygginn til
til að láta hann algerlega sjálfráðan. Með hverj
um deginum sem leið varð málarinn en þá sokkn
ari niður í list sína. Sál hans drakk inn í sig
fegurð og yndisleik þessa staðar. Honum fanst
eins og einhver helgi hvíla yfir þessu rjóðri og
öllu umhverfinu.
Það var á þriðja degi frá því að ungi mað-
urinn fór á þennan stað með málaratæki sín,
og byrjaði að mála. að honum fanst að hann
hefði heyrt um stund lága — yndislega þýða
söngrödd einhverstaðar uálægt, Lagið blandað-
ist saman við orgelstóna lækjarins, og virtist
ko'ma úr straumniðnum. Han snéri sér við og
hlustaði nákvæmlega með blautann burstann á
lofti, og hálf hélt að $ér hefði ef til vill misheyrst.
— en svo var ekki. Söngurinn færðist nspr, og
lagið varð skýrara; en samt var röddin í hinni
dásamlégustu stillingu vi.ð undirtóna fjar.
læga lækjarniðsins. '
Og svo kom hann auga á hana.
Hún var í brúnum búningi, er var í dásam-
legasta samræmi við hinn græna lit Willow
trjánna — gráu alderstofnalaufin, og rósarunn-
ana.
Hún kom fyrir sjónir eins og töfradís, er
hafði stigið út úr þessu fagra rjóðri — þar sem
flögrandi sólargreislar og skuggar skiftust á.
Málarinn hafði fært .standinn dálítið frá
hinu grasgróna opna svæði tH að fá eðlilegan
blæ á málverkið. þar sem hann sat á lágum
stól milli runnanna, var ekki ai*ðvelt að sjá hann
ekki jafnvel fyrir þá, er hafa hina skörpu sjón
og næmu skyhjiin, sem þeir vanalega hafa,
sem fæddir og uppaldir eru í skógunum og hæð-
unum. Þegar stúlkan kom nær sá hann að hún
bar körfu á handleggnum, og, var að tína stóru
jarðarberin, er uxu þar á runnunum.
Sjáanlega óafvitandi að nokkur veitti henni
eftirtekt, safnaði hún þessum indælu berjum,
og söng fagra hljómaþýða lagið,
Bráðlega hætti þó söngurinn ekki snögg-
lega, heldur dóu föeru tónarnir smátt og smátt
út og blönduðust saman við hinn fjarlega straum
fallsnið. Listmálarinn hélt áfram að vinna um
stund — þorði ekki með nokkru móti að líta af
málverkinu. En tilhugsunin og tilfinningin um
að hún væri þar svo nálægt honum olli fagnað-
artitríngi er fór um hann allan eins og rafmagns
straumur. Að síðustu fann hann sig knúðan
til að líta við — og, horfði þá beint framan í hana ,
Maðurinn hafði verið svo niðursokkinn í
verk sitt, þegar stúlkan kom auga á hann fyrst
að henni hafði ekkert oröið bylt við.
' (Framh.)