Heimskringla - 09.02.1927, Blaðsíða 2

2. BLAÐSÍÐA
TIEIMSKRIN GLA
WINNIPEG 9. FEBRÚAR 1927
Nýtt skilningarvit-
Eftir Þórberg Þórðarson.
(TekiS úr Alþýðublaðinu.)
V.
Heilvita menn deilir varla á um
nauSsyn alþjóðlegs hjálparmáls. —
Þróun félagslífsins heimtar það.
Einiskip, járnbrautir, flugvélar, simi,
loftskeyti og víövarp, hafa svift
burtu einangrunarmúrunum, er sam-
gönguörðugleikar fyrri jalda hlóSfl
unthverfis lönd og þjóð.ir. Andleg
og efnaleg viðskiíti milli landa og
heimsálfa vaxa hröðum skrefum með
ári hverju. Hugsjónir, stefnur, á-
huganxál, menntastofnanir, iðnaður,
vísindi og listir. trúarbrögð og verzl
un, í fáum orðum sagt þensla and-
legrar og likamlegrar orícu, er að
sameina þessi dreifðu og sundruðu
landakríli i eitt allsherjarriki, eina
allsherjar samábyrgð sálrænna og
verklegra krafta.
Allt lif vort, atvinnu vora, mennt-.
un, þekkingu, siðferði, vistarverur,
föt og fæði, eigum vér að miklu leyti
undir öðrum þjóðum. Og brot af
lífi sinu og menningu eiga þær einn,
ig undir oss. Engri þjóð er lengur
hollt né kleift að hokra einangruð
í sinu horni. Þótt náttúrugæði sumry
landa leyfðu slíka búnaðarháttu, þá
myndi það ala af sér andlegan kyrk-
ing og kyrstöðu, baka þjóðinni
hnignun og andlegan datiða. Rás
mannlifsins svnir. að andlegt lif og
verkleg afrek þrífast þar bezt, sem
samgöngur við aðrar þjóðir standa
t mestum blóma. En einangraðar
þjóðir veslast upp úr andlegri úr-
kvnjun.*
Fjöldi alþjóðaráðstefna og alþjóða
þinga konta saman á hverju ári og
brjóta heilann ttm sameiginleg vel-
ferðarmál alls mannkynsins. Miljón_
ir manna ferðast á ári hverjtt borg
úr borg. land úr landi, álftt úr álfu.
Elöð, bækur og uppgötvanir fljúga
á vængjunt vindanna hnöttinn hring-
inn i kring. Þetta er aðferð þróun-
arinnar til að vikka hinrt jandlega
sjóndeildarhring einstaklinga og
þjóða.
En öll alþjóðleg viðskifti eiga við
einn höfttðerfiðleika að etja. Það er
mismunur hinna mæltu mála. Hann
leitast við að einangra og útskúfa.
Hann innrætir þröngsýnar mannfé-
lagsskoðanir og skapar kotungslegar
httgsayr. Hann blæs upp sérgæð-
ingslegan ættjarðarhroka. Og hann
stuðlar að þjóðahatri og blóðugttm
stvrjöldum. Hann ónýtir að ntiklu
leyti þá ávöxtu, setn alþjóðleg við-
skifti hugar og handar gætu borið
þjóðum og einstaklingum. Og loks
sóar hantt óhemjti tíma og orku.
Suni alþjóðgþingin eru augljósast
vitni þessara sanninda. Fundastörf,
seni Esperantistar vinna á þrem dög-
ttnt í Genf, taka tíu daga, þegar þing
störfin fara fram á þjóðatungunum.
!Mikið af þingtimanum fer í að þýðtj.
ræður og fundasamþykktir af einni
þjóðtungunni á aðra. Þetta gerir
fundarhöldin þrevtandi leiðinleg. —
Margir fundarmenn skilja ekki nánd-
arnærri til fttlls tungur þær, sem þar
er leyft að tala. Mikið af fundar—
störfum fer fvrir ofan garð og neð-
an hjá þeim. Þeir þjóðafulltrúar,
sem eiga þær tungur, er fundahöldin
fara fram á. ráða þar löguni og lof-
um. Þar drottnar hróplegt misrétti.
Qg síðan rísa ttpp deilur milli ríkj.i
um það, hvernig skilja beri þýðingar
á hinttm og þessum atriðum í fundar.
samþykktunum, er fjalla unt hags—
tnuni rtkjanna.
Á friðarfundi Þjóðabandalagsins,
er haldinn var 28. ágúst til 3. sept-
etnber í sumar, ríkti t. d. megnasti
tungttmálaglundroði. Og margir
fttndarmenn kvörtuðu sáran ttndan
vöntun á sameiginlegtt tungumáli.
• Allir þessir meinbugir hinna mæltu
ntála, er verða að sama skapi bagan-
legri, sem alþjóðleg viðskifti auk-
ast, — þeir hafa opnað augu manna
fyrir nauðsyn á léttu og attðlærðu
alþjóðamáli, hjálparmáli, er allar
þjóðir læri og kunni jöfnum höndum
móðurmáli sintt. Sá dýrlegi dagttr
er ekki ýkja langt fram undan, að
sltk alþjóðatunga verðttr talin jafn—
nanðsynlegt og ómissandi ntenning-
artæki, sent bækur, viðvarp og loft-
för.
Þú átt ef til vill erfitt nteð að gera
þér svo ntikinn menningarþroska í
hugarlund. Þér er tamara að stara 4
villutýrur forfeðra þinna en menn—
ingarstólpa ókominna kynkvísla. En
reyndu að setja þér fyrir sjónir öll
þau tákn og stórmerki, sem gerst hafa
á láði og legi, síðan langamma þín
stafaði sig fram úr Jónsbókarlestri,
við grútarkolu inni í gluggalausri
ntoldardyngju og langafi þinn svalt
til bana og barði í hel umkonutlaus—
an sveitarómaga samkvæmt “'húsag—
ans skikkan’’ Þá ættirðu að geta
rennt grun í, að veröldin stendur þó
að minnsta kosti el|ki eiliflega í
stað.
Oss hryllir upp, er vér reyniim að
skilja svaðilfarir forfeðra vorra \
smáfleytum fanda á milli í hafróti
og hvassviðrum. Oravegu, sem þeir
slörkuðu upp á líf og dauða á
nokkrum víkum og jafnvel mánuðum,
þýtur þú leikandi á dúnmjúkum flos—
bekkjum á fjórum til fimm dögurn,
jafnvel nokkruni klukkustundum. —
Jafnvel heimilisiðnaðarsinnuðum forn
menningardýrkendum finnast þeir
timar broslega villimannslegir, er
fólk varð að labba með bréfsnepil,
eða stutt rííilaboð bæ frá bæ og sveit
úr sveit. Og þeir ganga sjálfir svo
þvervega í berhögg við dýrkun sína
á uppeldiskrafti einfalds lífs, að þéir
fást ekki til þess að lifa eftir trú
sinni eitt einasta augnablik æfi sinn.
ar. I stað þess að hlaupa eftir dilks—
læri í kraftsúpuna handa fjölskyldu
sinni, biðja þeir kjötsalann um það
i sínia, er ameriskur byltingarseggur
gerði sig að athlægi með að þröngva
upp á blindar ihaldshræður samtiðar
sinnar. Eftir nokkrar mínútur fær
hinn trúi þjónn — seni þá er kann.
ske að skrifa tímaritsgrein um gagn—
semi einfalds lífs — dilkslærið sent
heim til sin í lokuðum Ford.bíl. —
Nokkru siðar bregður hann sér til
Danmerkur á 1500 tonna gufudampi,
sem snúðaður er í Flydedokken í
Kaupmannahöfn, spókar sig þar á
fyrsta farrými, uppstrokinn i fínum
sivjotjakka og buxum frá London, í
gljáandi klæðisfrakka frá Manchest.
er, með sévróskó frá Vínarbiirg og
silkihatt frá Lyon, í stað þess ~að
taka sér far á einmöstruðum Arna-
þung, klæddur í alularsikakskyrtu
og skinnstakk, í hnéháum skinnsokk.
um, með sortulitaða lambhúshettu á
höfði, — allt samanrekið úr "hald-
góðu íslenzku efni", eins og for—
feður hans gerðu á sínum eftirsókn—
arverðu gullaldartímum.
F.n vér, sem prisuni oss sæla af að
lifa i þessum hagsýna menningar—
'heimi, erum samt neyddir til að sóa
mörgum beztu áruin æfi vorrar í að
læra þrjú eða fjögur þung og flók—
in tungumál. Arangurinn af þess—
ari vitfirringslegu bruðlun á tíma og
orku, er þó sjaldnast rneiri en það,
að vér getum rétt komist að efni al—
gengra bóka um algengustu hluti á
þessum tungumálum, og þegar bezt
lætur, getum vér við illan leik stam.
að fram úr oss hversdagslegustu
hugmyndum á hversdagslegum stöð-
um við litinn hluta mannkynsins. —
Niðjar vorir, sem leika sér að þvi
að tala/til hjarta hvers einasta ntanns
barns á jörðinni á einföldu og full—
komnu alþjóðarhjálparmáli, sem þeir
læra til hlítar á nokkrum vikum, —
þeir munti kenna álika í brjósti um
menningarvesaldóm vorn. eins og vér
vorkennum vikapiltum fyrri alda og
skinnklæddum farþeganum með lamb.
háshettuna á ArrA—þungnum.
VI.
Nei. Menn greinir ekki lengur á
um nauð.syn alþjóðamáls. Svo langt
er þó menningunni komið. En um
hitt skiftast aftur á móti skoðanir
margra, hvaða tungu skuli hlotnast
sá heiður að veræ gerð að hjáipar-
máli alþjóða. Ut úr þessu vandamáli
eru aðeins þrjár leiðir. Og þær eru I
þessar:
D að velja að alþjóðamáli ein—
hverja talaða tungu,
2) að vékja upp til þess eitthvert
dautt mál,
3) að lögfesta til alþjóðanotkunar
"tilbúið” mál.
Ihttgum þessa möguleika hvern um
sig.
Setjum svo, að velja skyldi talaða
tungu að alþjóðamáli. Fyrir slíku
vali gæti aðeins orðið einhver tunga
stórþjóðanna. Þessi úrlausn virðist í
fljótu bragði einkar-ákjósanleg. —
Tungur hinna stærri þ'óða skipa
virðulegan sess í menningarheimin—
um. Þær eru talaðar af mörgum
miljónum manna. Og þær varðveita
ógrynni bóklegra auðæfa.
En ef vér skyggnumst undir yfir-
borð þessa úrlausnarefnis, komumst
vér undireins að raun um, að slíkt
val yrðr ekki aðeins mjög óhag—
kvæmt fyrir meginþorra mannkyns—
ins, heldur væri það að öllu leyti
óframkvæmanlegt. Það, sem gerði
það ótækt til framkvæmda, er ein—
dregin mótspyrna allra þeirra stór—
þjóða, er ekki yrðu fyrir valinu. —
Þeirri þjóð, sem ætti hið útvalda
alþjóðamál, væri þar með í lófa lag—
ið að drottna yfir andlegu og verk-
legu lífi mannlkynsins. Gegn slíkri
yfirdrottnun myndu allar aðrar stór-
þjóðir berjast með hnúum og hnef—
um. Hugsum okkur að alþjóðanefnl
kæmi saman i Genf, til þess að ráða
þessu vandamáli til lykta. Geruni
ráð fyrir, að nefndin, eða meirihluti
hennar yrði svo slysalega • grunn—
hyggin að leggja það til, að einhver
þjóðatungan, t. d. enska, yrði lög-
helgaö hjálparmát alþjóða.
Hver yrði afleiðing slikrar til—
lögu ?
Allar hinar stórþjóðirnar myndu
þverneita einum rónti að lögleiða
easku í skólum sinum sem alþjóð—
legt hjálparmál. Tillaga nefndar—
innar yrði marklaus fundarsamþykkt,
dauður bókstafur. Frakkar myndu
meira að segja gera þá kröfu, að
franskan yrði gerð að alþjóðamáli.
Þjóðverjar myndu heimta þennan
sama rétt han.da þýzkunni. Spánverj-
ar myndu segja: Vér viljúm að
móðurmál vort sé Iögleitt hjálparmál
mannkynsins. Italir myndu krefjast
þes?, að þeilrra hljómfögru tun ju
félli þessi heiður í skaut. Rússar
myndu ota fram sinni tungu. Og
elkki er ósennilegt að Indverjar og
Kinverjar, er voru orðnar glæsilegar
menningarþjóðir, þegar við á vest-
urhjari heints hökkuðum hráa dýra-
skrokka og gátum börn i holum og
hellisskútum, heimtuðu, að þeirra
klassisku mál sætu í fyrirrúmi fyrir
nýgervingtun hinna vestrænu villi-
rnanna.
Þetta eitt út af fyrir sig er nægi—
Ieg ástæða til þess, að ekkert mælt
mál getur nokkurntíma orðið al—
þjóðatunga. Og eg skal taka það
fram, aö þessir meinbugir eru ekl#
grillur, sem eg hefi skapað. Það
hefir margsinnis komið til tals úti
\ heimi, að gera einhverja tungu stór.
þjóðanna að alþjóðamáli, og þá oft—
ast tilnefnd ensk tunga. En allar
þessháttar orðagerðir hafa jafnan
strandað og munu ávalt stranda á
mótspyrnu þeirra stórþjóða, sem ekki
hafa orðið fyrir valinu. Nú á tím -
um eru vitrir menn horfnir frá svo
barnalegum bollaleggingum.
I öðru lagi er þess að minnast,
þegar rætt er um alþjóðlegt hjálpar-
mál, að allar talaðar tungur, eru
geysierfiðar lærdóms nteginþorra
mannkynsins. Að læra að rita og
tala mælt mál fullum fetum, er þar
að auki gersantlega ókleift. nema
menn dveljist langvlstum í landi því,
, þar sent tungan er lifandi mál á
vörunt lýðsins. Hér á landi eru á-
reiðanlega nokkrar þúsundir manna,
sem hafa sóað miklunt tíma í ensku-
nám. F.n eg efast um, að meðal allra
þessara þúsunda finnist einar tiu sál—
ir, er kunna að tala og rita enska
tungu stórlýtalítið. Japanar segjast
þurfa sjö ár til þess að læra svo
ensku, að þeir hafi hana nokkurn
veginn á valdi sínu. Sarna máli gegn
ir um Kinverja. En esperantó læra
þeir á niiklu skentmri tíma.
Alþjóðlegt hjálparntál nær þvi að—
eins tilgangi sínum, að allttr almenn—
ingur, bæði leikir sent lærðir, geti
talað það og ritað með svipaðri
leikni og ntóðttrmál sitt. En. slíkri
leikni nær almenningur aldrei nema
ntálið sé margfalt léttara lærdóms
og auðveldara notkunar en mæltu
málin.
Þriðja ástæðap gegn talaðri tungu
sem alþjóðamáli, er sálfræðilegs eðl—
is. Hún er sú, að töluð tunga, sem
er séreign ákveðinnar þjóðar, verk—
ar aldrei sálfræðilega sem hlutlaus
sameign alþjóðp, er enginn geti
helgað sér öðrum fremur. Hún fuIL
nægir aldrei þeim jafnréttisanda,
þeirri hlutleysismeðvitund, sem er
nauðsynleg undirstaða alþjóðamáls.
Hún getur aldrei orðið lifandi inn—
blástur, er hefji og sanieini fjarskylda
sálarkrafta.
Islendingur, sent talar ensku í
enskuntælandi landi, ^finnur jafnan til
þeirrar misréttismeðvitundar, . að
hann stendur ekki jafnt að vigi og
enskumælandinn, er hann skiftir orð.
um við. Tslendingnttm finnst hann
vera mirrni máttar, finnst hann veri
andleg undirlægja. En ef þeir skift.
ast á hugsunum á hlutlausu alþjóða—
máli, setn báðir kunna álíka vel og
etigin einstök þjóð getur talið sína
sérgrein, þá gleymist báðttnt, að hið
ytra hjónt, er vér köllum mál, þjóð—
erni og staðhætti, hefir gert annan
að vesölunt Islendingi, en hinn að
voldugum Breta. Islendingurinn
gleðst af þeirri réttmætu meðvitund,
að vera jafnrétthár ntálvini sínum i
ríki andans. Þennan sannleika þekk—
ir hver esperantisti af eigin reynd.
Fyrir esperantista er þjóðerni aðeins
fræðilegt hugtak. Esperantistinn sér
þar ekkert nema mcnn. Þessi jafn—
réttismeðvitund er undirstaða bræðra
lagshugsjónarinnar. A n jafnréttis
cifkcrt brœðralag. An brœðralags
ckkcrt jafnrétti.
Þetta eru höfuðrökin gegn töluð—
um tungum sem hjálparmáli alþjóða.
Ef vekja mætti upp ' dautt mál í
þjónustu alþjóðlegra viðskifta, þá
kæmi þar aðeins ein tunga til greina.
Það er latinan. Hún var nokkrar
aldir alheimsmál hinna menntuðu
stétta mannkynsins. Hún hefir tvo
kosti til brunns að bera sem alþjóða—
tunga. Hún er hlutlaust mál og hún
varðveitir merkilegar bókmentir.
Hún hefir aðeins einn agnúa. En
hann er lika miklu þyngri á metun—
um en verðleikar hennar. Og það
er þessi agnúi, sem gerir hana ó-
hæfa til alþjóðlegra viðskifta, eins
og þau gerast nú á timum og verða
rekin um ókomnar aldaraðir. Lat-
ínan er svo erfitt mál, að það er
margra, margra ára þrældómur, að
læa að læita henni í ræðu og riti.
Hún er meira að segja svo torveld
viðureignar, að margfaldur meiri—
hluti mannkynsins væri um aldur og
eilífð útilokaður frá að geta hag—
nýtt sér hana til andlegra og verk-
legra viðskifta. Latinan yrði ein—
göngu meðfærileg hinum svokölluðu
lærðu stéttum, sem brjáluð þjóðfé—
lagsskjpun veitir tækifæri til a sóa
beztu árum æfi sinnan í vitleysu.
Ollum öðrum yrði hún gagnslaus
bókstafur.
Þar að auki fullyrða fróðir menn,
að latínan sé orðin svo á eftir tím—
anum, að ekki yrði komist hjá að
lappa stórum upp á hana, ef hún ætti
að geta fullnægt kröfum vorrar
margbrotnu menningar. — Latínan
!kæmi því aldrei til álita sem alþjóð—
legt hjálparmál. — Um þroskagiidi
latinunnar reit eg skemtilega grein
í Alþýðublaðið vorið 1925 og skal
þvi sleppa að henda ganian af því
í þessari ritgerð minni.
Þá er aðeins eftir að velja þann
veginn, að velja til alþjóðanotkunar
“tilbúið” mál. “Tilbúin” mál eru
mörg. En einungis eitt þeirra hefir
náð verulegri' hylli og viðurkenn-
ingu. Það er ésperantó. Esperantö
tekur margfaldlega fram öllum til—
raununi, er gerðar höfðu verið til
að semja alþjóðamál fram til daga
Zamenhofs. Og eg hefi sýnt fram
á það fyrstu köfluni þessarar rit-
gerðar, að esperantó sé miklu full—
komnara, auðlærðara og auðnotaðra
en nokkur töluð tunga. Rúmið mein.
ar mér því miður að birta hér vitn—
isburða fjölda viturra manna og sér_
fræðinga um mikilleik ésperantós.
Þó leyfi eg mér að taka hér upp dóm
prófessors Ottó Jespersens, úr rit—
fregnum er hann skrifaði um danska
kennslubók í esperantó árið 1904.
Prófessor Tespersen segir þar:
“Esperantó er mörgum sinnum auð.
veldara en nokkurt náttúrumál. Það
er auðugt og hljómar vel, og það
hefir nú staðist eldraunina sem rit—
mál og töluð tunga."
Upp úr esperantó hafa verið soðin
niörg “alhéímsmál”. Ekkert þeirra
hefir þó náð neinni verulegri hylli.
Idó greip þó dálítið um sig fyrstu
árin, einkum meðal “lærðra tnanna”.
En síðan hefir það litinn eða eng—
an framgang haft. Dr. Ottó Jesper..
sen varð fyrir því slysi að vera skip—
aður í nefnd vísindamanna, er sauð
idó upp úr meistaraverki Zamenhofs.
Þá gerðist dr. Jespersen idisti. Ido
er endurtekning á esperantó, i öllum
atriðtim, sem verulegu máli skifta.
Það, sem skilur það frá “móðurmál.
inu”, er að mestu leyti smámunir
einir. Idistar staðhæfa þó, að þessir
smámunir gefi idó mikla yfirburði
yfr esperantó. Esperantistar halda
því afturá móti fram, að idó standi
að baki esperantó. Prófessor Coll-
inson í Liverpool segir t. d.: “Eg
hefir kjmnt mér ýmiskonar alþjóða—
mál, og eg er ekki i vafa um, að eg
tek esperantó umfram þau öll. Það
er reist á skynsamlegum málfræði-
reglum, fer skynsamlegan meðalveg
milli rökfræðilegrar reglusemi og
fínna tilbreytinga og kröfu til hljóm.
fegurðar. Hinn eftirtakanlegi eðli—
legleiki og samkvæmni þess á aö
minni ríiyggju rót sína að rekja til
þess, að það er til orðið i heila
manns, er var gæddur afburða mála—
gáfu. Þaö er ekki ófrjótt miðlunar.
mál óhagsýnnar visindamannanefnd-
ar......”
Esperantó er eina "tilbúna" málið,
er náð hefir verulegri útbreiðslu. Og
það eru engar likur til, að neitt ann.
að “tilbúið" mál nái alþjóðahylli. —
Esperantó eykst óðum fylgi um víða
veröld og bókmenntir þess eflast
hröðum skrefum. Esperantó er því
eina málið undir sólinni, sem líkur er>j 1
til að geti orðið alþjóðlegt hjálpar— j
mál. Kostirnir, sen< það hefir til
brunns að bera til alþjóðanotkunar
fram yfir dautt mál og talaðar tung-
ur, eru í stuttu máli þessir:
Esperantó er hlutlaust mál. Eng—
in þjóð getur hclgað sér það annari
frernur. Espcra.ntó cr sameign ger—
ralls inannkytisinS.
Espcrantó er margfalt auðlœrðara
cti dautt mál eða talaðar tungur. Og
það er margfalt auðveldara að beiia
því bœði í rccðu og riti.
Espcrantó er hœgt að læra að lesj
rita og tala fulluni fetum, hvar sem
maur er staddur á hnettinmn.
..,Esperantó cr fullkomnara en nokk j
uð dautt mál eða töluð tunga.
Espcrantó er andlcg nýjung, vold— j
ugur innblástur.sem á eftir að frjóyga !
* og auka mcnningu mannkynsins í •
borð við prcntlistina cða opinbcra'nir
nýrra truarbragða.
Esperantó verður sannarlega eitt—
hvert máttugasta menningartæki al—
inna og óborinna.
(Frh.)
Fyrsta fimleikaför I. R.
til Norðurlandsins
Eftir Bennó
Það eru nú rúm átta ár, síðan
fyrst var vakið máls á því í Iþrótta. ^
félagi Reykjavikur (= I. R.), að!
senda ætti beztu fimleikamenn félags. *
ins kringum land, að sýna fimleik.i
í öllum helztu kaupstöðum landsins;
þvi það rnyndi áreiðanlega vera bezta
leiðin, til að útbreiða fimleikalist—
ina í okkar strjálbygða landi, en
fimleikar eru af mörgum taldir vera
undirstaða fvrir frekari iþróttaiðk.
unum og keppni í þeim, og ættu í—
þróttamenn vorir að muna það bet—
ur, en þeir hafa gert til þessa. Er
enginn efi á því,' að t. d. íslenzka
glíman yrði ólikt fallegri og til—
þrifameiri, ef glímumenn vorir vildu
leggja meiri stund á fimleika, en
þeir hafa gett hingað til.
En bæði vegna fjárskorts og ann.
ara orsaka, hefir aldrei orðið neitt
úr jþessum fjimletkalfeiðangri L Rl-
fyr en á þessu ári (þ. e. 1923), að
félagið sendi karlasveit sína íiorður
á Akureyri. Þó hafði, eins og gef—
ur að skilja, oft verið á það minnst
innan félags, og áhuganum fyrir
slikri útbreiðsluför Ihaldið vakandi.
I fyrstu var tilætlunin að senda
minnst 10 ntanna sveit, en er leið að
burtfarardegi, koniu ýmsar óvæntar
hindranir, er höfðu þau áhrif, að við
urðum aðeins sex fimleikamennirn—
ir, er norður fóru fvrir félagið að
sýna, og voru það þessir: Björtr
Steffensen, Ösvaldur Knudsen, Sig-
urliði Kristjánsson, Magnús Þorgeirs
son, Tryggvi Magnússon og undir—
ritaður.
Auk þess voru með í förinni r
Steiiulór fintleiLækennari ■iBjörnsson
frá Gröf, sem var umsjónarmaður
áhalda, og Guðm. myndhöggvári
Einarsson frá Miðdal, er var fána—
geri á sýningunum. Fimleikakenn.
ari Björn Jakobsson. frá Narfastöð—
ttm, stjórnaði fimleikasveitinni, og
æfði hana sérstaklega undir þessa
norðurför, og það á hverjuni degf
síðasta mánuðinn. Þótti stjórn i—
þróttafélagsins og öðrum áhuga—
sömum félagsmönnum, þessi sveit
vera vel valin. og efuðust ekki um
að húrjí myndi verða félaginu ,~tiT
sónta, og íþróttastefnunni til gagns
og framfara. Varð sú og raunin um
sýningarsveitina, eins og síðar seg—
ir
II.
Við lögðum af stað héðan 11. júli,
með e.s. “Botniu” áleiðis til Akur—
eyrar. Skipið1 átti að fara héðan
kvöldið áður, en vegna bilunar á
gufupipu, gat það ekki farið fyrr' en
daginn eftir. Vegna þessarar tafar.
gat ekki orðið úr fimleikasýningu á
Oh
I

HIÐ NÝJA
GOLDEN GLOW
SPECIAL EXPORT ALE
"BEST BY EVERY TEST”
Nú fáanlegt fyrir leyfishafa í Manitoba.
Vagnarnir fara alstaðar.
Pantið það í kössum eða smákössum frá hinu
nýja ölgerðarhúsi voru í Ft. Rouge.
í
i
I
PELISSIERS LTD. j
í
SIMl 41 111

I
MO
Yilt þú komast áfram
Velgengni er einungis þeirra, sem eru reiðubúnii að
grípa tækifærið, þegar það gefst. Eruð þér? Eða eruð
þér ánægð að fljóta úr einni lágt launaðri stöðu í aðra?
Nútíðar verzlun krefst þekkingar og kunnáttu. Hún
bíður ekki eftir að óreyndir byrjendur læri einhvern
graut í starfi sínu. Látið ekki vankunnáttu standa yður
fyrir þrifum. Byrjið kaupsýslustarfið rétt.
Elmwood Business Co/lege
véitir fullkomna kenslu í öllum kaupsýslufögum. Sér-
stakar greinir kendar ef æskt er. Ágætlega lærðir og
hæfir kennarar, sem hafa haft virkilega starfsreynslu,
tryggja gagnkvæma kenslu.
Sífeld eftirspurn eftir ELMWOOD LÆRLINCUM.
Námsgreinir
Bookkeeping, Typewriting,
Shorthand, Spelling,
Composition, Grammar
Filing, Commercial Law
Business Etiquette
High School Subjects,
Burrough’s Calculator.
Skrifið eftir fullum upplýsingum til skólastjórans.
210 HESPLER AVE., ELMWOOD.
Talsími: 52 777 Heimili: 52 642
Verð:
Á máliuðl
Dagkensla........$12.00
Kvöldkensla.......5.00
Morgunkensla .. .. 9.00