Heimskringla - 16.02.1927, Blaðsíða 6

6. BLAÐSlÐA.
HEIMSKRlNGLA
WINNIPEG 16. FEBRÚAR 1927
Almennings Álit.
lofa honum að fylgja henni á leið — ef hún glepja hann með samtali. Tvö marglit fíðrilddi
sæi, að hann ætlaði sér alls ekki að mála meira svifu fram og aftur um rjóðrið fluglétt og yndis.
í það sinn. Hann laut ofan yfir kassann,— með ieg. “ó!," hrópaði stúlkan barnslega þegar
fiðrildin hurfu að lokum “ef aðeins mennirn-
an hún sagði síðustu orðin. “Eg vona að þú
' verðir hér að bíða eftir mér, þegar eg kem næst,’
svaraði hann. Það kom ekkert svar. Hann
^ _ rétti sig upp og leit í kringum sig. Hún var
Þegar við komum aftur td bustaðar okkar , „ r,~ , , ,
* rri n I J n n vi n r A Irrr*. n rvr nr n VI /1 n rv VI n VI rl 1 ,, , 1 n*i
ir gætu líkst þessum fögru íiðrildum. Það er
svo erfitt að geta notið sín í þessum heimi.Allir
og fyrsta daginn hina lágu — hljómþýðu rödd
hennar blandast vatnaniðnum.
ITann þorði naumast að hreifa sig — en sat
eins og hann væri niðursokkinn í verk sitt — og
hlustaði af öllum mætti eftir hvort hún væri
að koma þar eð hann heyrði að röddin var að
virðast vera að reyna að sýnast að vera það sem færast nær. Að síðustu vissi hann að hún
hjá gulleplalundunum — og þú kemur í blóma- far,n’ Hann stoð kyr um stund, og rendi aug'-; þeir ekki eru. Enginn virð.st koma eðlilega fram .
garðinn og verkstæðið eins oft og þér býður nnum ~°S hlusta*\ vandle?a eftir j hinum undarlega heimi fyrir utan gjarhhðm. Her
við að horfa - þá sjáum við - góði andinn þinn hverju hljoð: með unðrunar °S efa syiP a andht “PP1 f fjöHunum virðist alt vera oðruvisi - all.r
og eg um það - að þér verði ekki gerðar árásir ,nu’ Að.ASlðustu tok hann tæki Slnn saman’ hIutir koma hér fyrir sJ°nir ~ eins °S Þeir 1
eða ónæði af neinum.” Andlit hennar fékk aftur °g helt mður hUu- g°tuna' ,En aður en hann rauninni eru' Hinn heimuHnn virðist hta a alla
komst mður að hliðinu — heyrði hann lagan hluti röngum augum.”
hlátur, er kom honum til að snúast fljótlega við
á hæli. Hún stóð hjá uppsprettulindinni,, með
stríðnis og gletnisbros á fagra andlitinu.
Hún danzaði fáein spor, yndisleg eins og
fegursta töfradís — og hvarf svo inn í skógar
þyknið, áður en hann hafði ráðrúm til að segja
nokkuð — eða fékk vald yfir tilfinningum sín-
um. Annar yndislegur hlátur barst að eyrum
_ma ,____ __ ,______°. __ i:,____hans —og svo varð þogn — og ekkert heyrðist
nema fjarlægi straumfallsniðurinn.
Aaron King hélt í hægðum sínum heim að
gleðiblæ við orð hans.
“Og fellur þér það virkilega, að eg spili —
sérstaklega fyrir þig — hr. Lagrange segir að
þú hafir ekki á móti því — síður en svo!.”
“Mér er ómögulegt að byrja á að segja þér
hversu indælt mér þykir það” — svaraði hann
brosandi. I
“Og það ónáðar þig ekki við verk þitt?”
svaraði hann, og hugsaði um leið til myndar-
innar af frú Taine.
“Eg er svo innilega glöð af því!.” — hróp-
Meðan hún var að horfa á fiðrildin hafði
hún snúið sér frá unga manninum — og hafði
fylgt þeim eftir fáein skref, og stóð hún nú á
hinu grasiþakta svæði í miðju rjóðrin,u.
Hún hafði snúið andlitinu að laufskrúðiniu, og
talaði þessi orð fremur. við sjálfa sig en unga
manninn.
myndi standa rétt fyrir utan trjáraðirnar hjá
litlu uppsprettulindinni. Hann fann að hún
hafði augun á honum, þótt hún væri hulin sjón
um hans, en hann þorði ekki að líta í áttina
þangað vegna þess að hann var viss um að hún
myndi hverfa í burtu, ef hann sýndi of mikið
bráöræði, eða gæfi tilfinningum sínum lausan
tauminn aftur. Hann beygði sig yfir málverkið
— eins og hann væri að gagnrýna það vand-
lega.
Hún beið þar í felum dálítið lengur; og söng
með lágri röddu, eins og hún væri að reyna
staðfestu hans.
Áður en listmálarinn gat
fiðrildin indælu í ljósmál aftur.
svarað komu
Stúlkan hrópaði upp yfir sig af gleði, og
En svo alt í einu þegar málarinn leit fram
í rjóðrið með burstann á lofti þá stóð hún þar
— nálægt uppsprettulindinni; Hún var yndislega
fögur sem fyr og brúnleiti — óbrotni, en, snotrí
aði hún.
“Mie langaði svo til að það gerði þér sumar bústaðnum með silungs körfuna í hend-1 fyldi þeim stöðugt eftir með, augunum þar sem | búnúngurinn hennar var í fegurstástmræmi!
i n n i Ko r onm Konn Klonf o Á o mrio ro /I T n rr ' i - jí.. / _—... ! 1 •«• ____ í r.i ' -r t-i i r> t .
range að nokkru leyti tildrögin að því — að hann
færðí heim svo góðan feng.
18 KAPITULI
gott. Þessvegna lék eg svo oft fiðluna.”
“Þú spilaðir með þeim ásetnin,gi að það
gerði mér gott?” — spurði hann undrandi.
Hún hneigði höfði til samþykkis.
“Eg hélt, að það gæti ef til vill hjálpað þér
eitthvað — ef mér gæti tekist að ná sem mestu
af yndisleik fjallanna inn í hljóðfæraslátt minn.”
“Og þú ætlar að danza fyrir mig endrum og eins
líka?” — spurði hann. Hún hristi höfuðið. “Eg
get ekki sagt neitt um það, þú skdur það að joknu verkj seinnipart næsta dags þegar stúlkan
eg danza aðems — þegar mer finst eg geta það ^
inni. þar sem hann hlaut að segja Conrad Lag- þau svifu í yndislegustu sveigum í loftinu í
Sibyl Andrés og fiðrildin.
Málarinn var að taka saman dót sitt að
hinum glitrandi sólargeislum.
Un,gi maðurinn sá, að hún sýndist hafa
gleymt nærveru hans, og réttí upp handleggina
eins og í leiðslu.
og mega til þegar fiðluspilið sýnist einhvern-
, , . . , , ., Sólin var farin að lækka á lofti og skuggar
veginn ekki nægja. þegar eg kem fyrst upp til . . ’. .
„ _m ^ s j_ _,,_að færast yfir her og hvar, er syndi hve aliðið
fjallanna
veturinn
eftir að hafa búið í Fairlands allan
þá danza eg æfinlega — fjöllin koma
var daesins.
, , , , . . .... Málarinn var að hugsa um það dapur í
Þa SVO_stórk°sUega .OS/ind„Í!!!Hlf_ynr SJOn!n bragði - um leið og hann beygði sig yfir lita
Hún stóð örlitla stund kyr, og gat ekki haft
augun af þessum yndislegu frjálsu verum — og
byrjaði síðan að danza, á grænu flötinni í rjóð-
rinu, og voru hinar léttu óþvinguðu hreifingar
hennar í fylsta samræmi við hinar svifléttu
hreifingar fiðrildanna.
Hún sýndist algerlega hafa gleymt unga
manninum, en gaf sig tilfinningum sínum á vald.
Aaron King stóð þögull og hreifingarlaus, eins
og hann óttaðist að hún legði á flótta, ef hann
hreifði sig, hið minsta. Alt í einu — meðan á
við hið græna laufskrúð. Fang hennar var fult
af yndislegustu viltum blómum, er hún hafði
safnað í fjallshlíðunum og skóginum.
kassann, að hún ætlaði ekki að koma í þetta j dansinum stóð svifu fiðrildin beint yfir höfði
sinn, ef til vill aldrei, og sál hans fyltist hræðslu Unga mannsins, og þar sem hún hafði augun
Og stundum danza eg í tunglsljósinu — skín-
andi björtu yndislegu og hreinu — eða í stjörnu
skininu — þegar alt er kyrt og hljótt — og stund
um uppi á fjallabrúnunum, þegar vindurinn syng
“EnTnzar þú aldrei vinum þínum til yndis lngU“ f/™ með lágUm skærum hlátri; °S hann j ardgyðja. Kinnar hennar voru rjóðar, og hún
og kvíða við þá tilhugsun.
Hann var .vakinn af hinum þungu hugrenn
stöðugt á þeim — hlaut hún að taka eftir hon-
um; Hún danzaði létt og yndislega eins og skóg
og ánægju?”
“Ó, — nei — eg danza aldrei
ánægju — aðeins fyrir mig sjálfa —
finst eg ■ mega til.
öðrum til
spratt á fætur, og rendi augunum vandlega yfir j hló lágan — yndislegan hlátur um leið og hún
rjóðrið. “Komdu í Ijósmál!” — hrópaði hann ; kom til hans með útrétta handleggi — eins og
“Ef þú fæst ekki til að leita að mér.” þá
’þýðir ekkert að fela sig.” kallaði hún,
og hélt sig enn í fjarlægð og horfði
alvarlega á hann,, og honum fanst hann
sjá efa og kvíðasvip í bláu augunum. “Eg
fylgdi þér eftir alla leið, heim.” sagði hann þýð-
lega, “en þú vildir ekki láta mig koma nálægt
þér.” “Eg var hrædd.” svaraði hún., og horfði
stöðugt í augu hans “Þetta fær svo mikið á mig
sagði hann — “myndirðu ekki vilja fyrirgefa
mér. Eg skal aldreí gera þig svona hrædda aftur
Eg gerði það ekki viljandi.” “En,’’ svaraði hún
— eg þarf að fyrirgefa sjálfri mér eins mikið
og eg þarf að fyrirgefa þér. Eg hræddi mig
sjálf, eins mikið og þú gerðir. Mér finst það
eiginlega ekki svo mikið þín sök eins og mín
eigin. Eg hefi reynt að ásaka þig fyrir það —
en eg gat það ekki — svo að eg kom hingað aft
ur. Eg má aðeins ekki danza fyrir þig aftur.
Ungi maðurinn gat ekki svarað.
, til hinnar ósýnilegu veru.
þegar mer , , . .. .,
1 b her a næstu grosum.
“Eg veit að þú ert
Hún kom hlæjandi í Ijós út úr fylgsni sínu
merki um, að hann tæki þátt í gleði hennar.
Þessi hreifing og afstaða hennar var eins sak-
leysisleg og laus við alt tildur, eins og gjafir
hennar og öll framkoma hafði verið.
Ungi maðurinn gleymdi öllu nema þessari
yndislegu töfrandi veru, og bjóst til að ganga
á móti henni — og gefa tilflnningum sínum
Auðvitað dansa eg stundum þegar Myra feak vjð gtóran trjábo, { fárra feta fjar]ægS frá
eða Bnan Oakley eða fru Oakley eru viðstodd honum
en Það gerir nú engan mismun. Eg er þeim Hún bar falIega körfu { hendinni, ofna úr
svo kunnug að þau eru nalega eins og partur tágum ]aufum og burkna er full var af sætum
af sjalfri mer. fullþroskuðum berjum. Hún fékk honum gjöf,
“Myndirðu nokkurntíma vilja danza fyrir ina þegjandi, en íim leið og ungi maðurinn leit lausan taumin,n' En er hann hreifðl S1S'- koin
mig?” Hún hristi höfuðið aftur. “það held eg í augu hennar - fanst honum að þessi gjöf hræðslu og undrunar svipur a ungu stulkuna;
ekki — hvernig gæti eg það? — þú sérð — þú myndi hafa annan tilgang en þann er hún gaf j hun svo yfirkomin af ótta, að hún hafði
ert einhvernveginn öðruvísi en allir aðrir er í skyn með látbragði sínu. Hann lét í ijósi ■ !æplega vald yúr tdfinningum sínum eða hreif
eg hefi kynst.” “En eg sá þig hér um kveldið ánægju sína og þakklæti, er hann tók við inSum. en kom eins og í blindm á móti honum
— mundu eftir því.” körfunni — en gat ekki að sér gert að bæta við, j °S f svipnum lýsti sér efi og hræðsla. Hann
“‘En eg vissi ekki af þér — ef eg hefði “En því ert þú að færa mér þessa hluti?”|vfr nærn konnnn að henni, þegar hún virtist
vitað það — þá hefði eg ekki danzað.” Alt af Hún svaraði með töfrandi yndislegri gletni —j fa vald yfir ser °S nam staðar ■ starði á and-
á meðan hún hafði verið að tala — hafði hún er henni var svo eiginleg. “Af því að mig langar li,t iians> °S skalf öll og titraðL Þá liljóðaði hun
verið önnumkafin við tágarnar í kjöltu sinni. til þess. Eg sagði þér að eg gerði alt, sem mig ilast uPp yfir sig
hneig niður, og huld.i kaf-
sagði hún alt í einu, og breytti langaði til hérna uppi í fjöllunum.” “Eg vona
“nú verðurðu að fara að vinna að þú haldir áfram að gera það ” svaraði hann * Hngl maðurinn nam staöar, eins og honum
væri stjórnað af einhverju ósýnilegu valdi — og
hann var nálega eins litverpur í andliti, og unga
stúlkan.
“Jæja þá!” -
umtalsefnínu
aftur.” “ef alt, sem þig langar til, er eins yndislegt og
“En birtan er ekki sem best” — sagði hann fallegt eins og þetta.”
“‘Gerir ekkert til, þú verður að láta sem hún Hún var eins og barn, er dylja vill leyndar
sé góð” — svaraði hún. Hann hlýddi henni mál sitt — en langar þó til' að talað sé um það.
hlæjandi. “Þú mátt nú líta við” — sagði hún “Eg á eftir að færa þér eina enn þá.” “Eg vissi
lítílli stundu síðar! að þú meintir eitthvað sérstaklega með gjöfum
Hann snéri sér við — og sá að hún stóð þínum,” hrópaði hann. Það er ekki beinlínis
rétt hjá honum — og hélt á lítilli yndislegri körfu það — að þig langi til að eg njóti þessara hluta.
sem hún hafði ofið úr tágum — og skreytt með er þú færir mér.” “Ójú,” svaraði hún kímnis-
grænum vatnsblöðum og blómum. í körfunni lega, og hló að ákafanum í dödd hans. “Ef
lágu sex indælir silungar. míg langaði ekki til að þú nytir þessara hluta
“Yndislegt!” hrópaði hann j— “svo þetta . — af hverju ætti eg þá að vera að færa þér þá?”
hefur þú verið að gera.” “Þeir eru hana þér”—‘ “En það er þó ekki aðaltilgangurinn,” ^agði
sagði hún blátt áfram og sakleysislega. “Handa hann.
mér?” — hrópaði hann. ífún hneigði höfuðið j “Segðu mér, því segistu hafa eina gjöf enn
glaðlega — “handa þér og hr. Lagrange. í þá til að færa mér?”
‘ Eg veit að ykkur þykir góður silungur, af j Hún hristi höfuðið íbyggin. “Eg segi þér
því að þú sagðir, að þú hefðir verið að veiða, i það ekki fyr en næst þegar eg kem.” “Og þú
þegar þú heyrðir fiðluspílið mitt. Og mér kom j ætlar að koma á morgun?”
rjótt andlitið í höndum sér.
Hann stóð kyr eitt augnablik — þá færði
hann sig nær henni og lagði hönd sína hægt
á öxl hennar.
Hún stökk léttilega yfir litla lækinn, og kom
yfir til hans, eins og hún þættist þess nú full-
viss hvert svar hans yrði. Hún rétti út hand-
leggina með blómunum. “Sjáðu,” sagði hún
brosandl, “eg færi þér hérna síðustu gjöfina.’
Hún kraup niður og lagði blórnin hjá litla kass
anum hans. Hann komst mjög við af einlægni
lienrnar og barnslega trúnaðartraustinu á hon-
um og hversu blátt áfram og yndislega að hún
komst að orði um gjafirnar og reyndi að þajkka
henni.
“Þú manst, að þú lofaðir mér að þú skyldir
segja mér þýðingu gjafanna þegar þú kæmir
næst.”
Hún hló yndislega. “Og hefurðu ekki ráðið
í þýðingu þeirra enn þá?” sagði hún stríðnis-
lega.
til hugar. að þú myndir ekki vilja hætta við
málverkið til þess að veiða — svo eg tók mig
til og veiddi þá fyrir þig.”
Hún hló stríðnislega að ákafa hans. “Hvern
Hann ætlaði að fara að yrða á hana. En
við snertinguna hljóðaði hún aftur upp yfir sig,
spratt á fætur, og hvarf sem elding inn í skógar
þyknið. Unga manninum varð ákaflega bylt við
og ætlaði að fylgja henni eftir — hrópaði á eftir
henni, og fullvissaði hana um, að öllu væri óhætt
En hann fékk ekkert svar, og ekki kom hann
auga á haná, þótt honum heyrðist hann heyra
einusinni eða tvisvar til hennar á flóttanum upp
eftir gjánni. Hann fylgdi henni eftir alla leið
upp þangað, er hann hafði séð hana fyrst; en
hann nam staðar við Sedrus-þyknið.
Hann stóð þar mjög lengi meðan myrkrið
færðist yfir. Þá fór hann á stað, og gekk niður
ig get eg sagt um þa'ð?” svaraði hún. “Eg lútur í hægðum sínum auðmjúkur og iðrandi
veit það ekki sjálf — hvað eg kann að gera á
Listmálarinn átti erfitt með að dylja feimni j morgun, þegar eg er uppi í fjöllunum — þegar
sína — hann horfði stöðugt á hið fagra andlit j gjáarhliðin eru lokuð, og maður er lokaður inni
hennar — og lét í ljós þakklæti sitt með við I í öðrum heimi.”
eigandi orðum. En hún hafði beðið hann að
þiggja gjöfina svo náttúrlega og algerlega til-
gerðarlaust — að það hefði haft áhrif á mlklu
harðgerðari mann en'Aaron King.
Hún fékk honum körfuna — snéri sér á
hæli — kastaði veiðarfærunum yfir öxl sér —
og bjóst til að fara.
“Ó, ertu á förum”? — sagði hann.
“Þú hefur lokíð verki þínu í dag” — svar-
aði hún. “Lofaðu mér að ganga dálítið á leið
með þér.” Hún hristi höfuðið — “Nei, — eg vil
ekki að þú komir.” “En þú kemur þó aftur?”
“Ef til vill geri eg það — ef þú hættir
ekki við vinnu þína — eg get ekki lofað því —
eg veit aldrei hvað eg tek fyrir héma uppi í
fjöllunum,” svaraði hún gletnislega. “Eg hefði
það til að klífa upp á jökulbrúnina. og það get
ur verið að eg bíði hér eftir þér, þegar þú kem-
ur til að mála.” Hann lét niður málaratækin,
sín í þeírri von að hún myndi láta undan — og
Látbragð hennar tók brey.tingum
meðan
hún sagði þetta, og seinustu örðin talaði hún
nálega dapurleg í bragði. Listmálarinn undrað-
ist þessa breytingu henpar, þegar hún mint-
ist á heiminum fyrir utan, og gat engu svarað
Honum sjálfum fanst sá heimur, er hann hafði
hingað til þekt — vera í sannleika mjög langt.
í burtu, þar sem hann stóð þarna í rjóðrinu,
þar sem sólargeislarnir glitruðu svo einkenni-
lega, eins og þeir féllu inn um kirkjuglugga, og
helgiblær hvíldi yfir öllu, þar sem í fjarska kvað
við hinn þungi straumfallniður, eins og organ
tónar þar sem hann stóð, og hélt á körfunni
yndislegu í hendinni. og horfði á meyna fögru
er hafði fengið honum gjöfina með barnglegu
sakleysi — sem kom honum fyrir sjónir eins og
yndislegasta skógardís. — Já hann var sannar.
Iega í nýjum heimi.
Stúlkan var einnig þögul, og var eins og
hún Isesl hugsanir hans og veigraði sér við að
niður gjána, til rjóðursins
sumarbústað þeirra.
og þaðan heim að
19 KAPITULI
Gjafirnar þrjár, og þýðing þeirra.
Næsta dag var Aaron King of sinnulaus til
að mála, og sat allan síðari hluta dagsins auð-
um höndum í rjóðrinu. En stúlkan kom ekki
þegar dimt var orðið, fór hann. heim til sumar-
bústaðarins, og taldi sjálfum sér trú um að hún
myndi aldrei koma aftur; taldi sér trú um, að
vegna þess, að hann hefði ekki haft hæfilegar
hömlur á tilfinningum sínum gagnvart henni,
þá væri hinn yndislegi kunningskapur þeirra
á enda. Og hann. áfeldi sjálfan sig harðlega, eins
og margur hefur áður gert — fyrir skort á sjálf
stjórn. En síðari hluta næsta dags meðan hann
var að mála — og hafði fastlega ásett sér að
ljúka við myndina af staðnum, er nú virtist vek
ja hjá honum blygðunar tilfinningu með fegurð
sinni og helgiblæ, þá heyrði hann —heyrði eins
“Hvernig ætti eg að geta það?,” svaraði
hann. “Eg er ekki vanur fjöllunum þínum, og
þekki ekki leyndardóma þeirra. Þessi heimur
þinn kemur mér mjög ókunnuglega fyrir sjón-
ir.”
Hún brosti enn, þá af ánægjunni yfir hug
mynd sinni, og svaraði;
“Beiddirðu míg ekki aftur og aftur, að
kenna þér að þekkja fjöllin eins og eg þekki
þau?”
“Jú,” svaraði hann — “en, þú vildir ekkí
lofa því.” “Eg gerði meira og betra en lofa
því; eg færði þér þrjár bestu gjafirnar, er fjöll
in geta veitt.” Hann hristi höfuðið og leit út
eins og feíminn skóladrengur — “Viltu ekki lesa
fyrir mig lexíuna?.” “Ef þú vilt vinna meðan
eg tala, þá skal eg gera það,” svaraði hún, og
sýndist skemta sér vel yfir feimni hans óg ráða
leysi. Hann tók upp burstana undirgefnislega
og snéri sér að málverkinu.
Hún tók af sér hattinn, og settist á jörðina
þar sem hún hafði ofið körfuna fyrir silung
inn.
(Framh.)
Eftir augnabliks þögn byrjaði hún— hálf
feimnislega fyrst, en rödd hennar varð styrkari
og ákveknari eftir því sem liún talaði leng
ur.
Fyrst af öllu verður þú að vita, að það er
ekkert eins styrkt og aflmikið af öllum þeim
lifandi verum er í fjöllunum búa — eftir stærð
— eins og silungurinn — er býr í lækjum og
vötnum. Heimill hans er ískalt vatnið er við
♦
hald sitt fær hann gnæfandi jöklunum og gján-
um.
Hann býr í hjarta fjallanna. Hann leitar
fæðu sinnar við rætur fossanna, í freyðandi
hringiðunni — þar sem straumþunginn sogast
yfir grjót og urðir, og þ^ýstir sér með geysiafli
gegnum flúðir og gljúfragöng. Vöðvar hans
eru harðir sem stál — er hann ryður sér braut
móti straumþunganum.
/