Heimskringla - 16.03.1927, Blaðsíða 7

WINNIPEG 16. MARZ 1927
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA.
Yiss merki
um nýrnaveiki eru bakverkir, þvag-
teppa og þvagsteinar. GIN PILLS
lækna nýrnaveiki, met5 því at5 deyfa
og græba sjúka parta. — 50c askjan
hjá öllum lyfsölum.
131
arefni, a5 sem flestir verji unglings-
árum sínum til að afla sér svo full—
kominnar menntunar, sem fáanleg er.
ef þeir geta með nokkuru móti kloíið
kostnaðinn.
En jafnframt því sem sú hugsjón,
að stía mönrium frá beztu menntun—
inni er óvirðuleg og í meira lagi lit-
ilsigld, þá er hún fánýt og að sjálf—
sögðu árangurslaus. Straumur mennt
unarlöngunarinnar með þjóðinni verð
og lifandi er það einungis þess vegna,
að vér höfurn vanist þvi svona frá
blautu ÍKirnsbeini. Spyrjið útlend-
ing, sem er að læra ís'enzku. Fyrir
hans hugskotssjónum er islenzk tunga
mjög "ónáttúrleg” í samanburði við
hans eigið móðurmáb Hann ber sér
meira að segja á brjóst yfir því, að
obbinn af íslenzkri ljóðagerð frá síð—
sé að miklu leyti “tilbúinn”, að þau
séu til orðin fyrir umhugsun, heila-
brot.
En falla hin væntanlegu "inn-
blásnu” orð nokkuð ‘‘náttúrlegar’’ í
smekk vorn en hin “tilbúnu” eða
upphugsuðu ? Þar til er þvi fyrst og
fremst að svara, að vér höfum enga
hugmynd um, hvort meginþorri þeirra
ari öldum sé einhver flóknasti og “ó- orða ,sem vér nótum í ræðu og riti,
er “innblásinn” eða upphugsaður. Vér
vitum ekki, í hvaða kringumstæðum
. j draga má líkingu milli fornra orð-
1 myndana og orðmyndana nú á timum,
Á við og dreif.
Frh. frá 3. bls.
lega ekki lítilsverð umskifti, sem
orðið hafa á tungumálaþekkingunni. j
Skólabræður mínir lærðu töluvert í
þýzku — þó naumast meira en svo. f
að flestir þeirra, sem ekki þurftu að
nota þýzkar bækur’ við framhalds— i
. nám, munu hafa týnt henni aftur að i
miklu leyti. Um enskuna og frönsk— i
una er það að segja, að þeir voru ekki
nema örfáir, sem héldu við þeim lé— J
aleg þekkingargrundvelli, sem þeir j
höfðu fengið í þessum' málum,
bættu nokkuru ofan á hann. Og það i
er áreiðanlegt, að suntir af núlifandi
lærdómsmönnum vorum frá þessu
skólatímabili leggja það ekki á sig
að fara að lesa nokkura enska eða
franska bók. Sú fyrirhöfn er þeitn
of mikil, af því að tilsögnin var of
lítilfjörleg í skólan.um, og af þvi að
lífið hefir keyrt þá út svo mikið ann
náttúrlegasti” samsetningur, sem
ur ekki stíflaður. Þeir verða alltaf. hann hafi nokkurntíma komist í kast
fleiri og fleiri, -sem vilja ganga j vig. En oss finnst samt sem áður forfeður vorir skópu þessi hugsana-
menntaveginn, án þess að búast viö ( niegnið af þessum lióðum vorutn tákn fyrir þúsundum ára.' En ef
að verða embættismenn. Þeir ætla leikandi létt, "lifandi” og “náttúr
sér inn t hinar og aðrar stöður þjóð— legt’’.
félagsins, og þeir vilja njóta þeirra Nákvæmlega eins ertt útlend málí að því leyti sem þær ertt oss kunnar,
miklu hlunninda, sem eru þvi sam— 'ónáttúrleg” og "dauð”' fvrir ossj þá virðast mér þau orð glæsilegust
fara að hafa fengið ventlega góð.i ptlent mál verður oss aldrei svalandi I °g viturlegust, sem skýrast eru hugs-
menntun. Eftir því sem þjóðin hefir j Iífslind, nerna vér dveljumst langvist- j uö- Eg neita því ekki, að orðið
j eílst, hefir aðstaða embættismannanna uni rneð þjóð þeirri, sem talar það f "bílungi" sé nógu skringilega smell-
til hennar breyzt. Aður var fitið á til hlítar og temjum oss að beita því I >ð, þótt það sé “innblástur” sem kom
scini, og heilbrigð skynsemi er þjóð- líkur steingröfunum við AusturvöII,
þá sem yfirstétt. Allir vita, að svo | árum og jafnvel áratugum saman. Og
er ekki lengur. Þó að virðing sú, | þó efast eg um, að það verði oss
er menn teggja á góða og nýta em- J nokkurntíma eins "náttúrlegt” otr
bættismenn, hafi ekki rýrnað, þá er | ‘ lifan.di” sem vort eigið móðurmál.
nú litið á þá sem jafningja margra Með öðrum orðum: Sérhvcr löluð
yfir ólærðan alþýðumann á Hellis-
ernislaus á sama hátt og vísindin. Og
í þriðja lagi fyrir þær sakir að vér
höfum að minnsta kosti þrjátín sinn
um mciri skilyrði til að gcta lœrt cs—
perantó til hlítar og beitt þz'í til fulln
ustu, af' því að það er óefað þrjátíu
sinnum einfaldara, auðlærðara og
nieðfærilegra en talaðar tungur, og
eg hefi sýnt fram á ,að það sé iðk—
unin, sem gerir málin "náttúrleg”.
Þess eru mörg dæmi að smákrakkar
læra að tala og rita esperantó reip-
rennandi. Þannig verður esperantó
að hann gerðist eindreginn esperant—
isti. Hamlet—þýðing Zamenhof’s
hefir nú verið gefin út sex sinnum.
Og enn þann dag í dag telja Englend
ingar hana glæsilegustu útlegging—
una, sem nokkurntíma hafi veriS
gerð á Hamlet Shakespeare’s. Eg
segi frá þessu til þess að sýna hleypi—
dómafullum steingervingum, að dóm—
ar og hlevpidómar geta verið tvennt
ólíkt.
Eg skammast min ekki fvrir a5
segja það um sjálfan mig, að eg hefi
kennt í framtíðinni. Og eg er sann— j alveg eins næman smekk fyrir máli
færður um að þeir, sem ná valdi a J og stíl og aðrir islenjkir rithöfundar.
esperantó á unga aldri ,þeim verður Eg hefi lesið fjölda bóka á útlend-
þið jafnnáttúrlegt og lifandi sem um þjóðtungum nú i milli tíu og
móðurmálið.
tuttugu ár. Eg hefi lesið nokkrar
Prófessor einn i Oxford kvað þann! bækur á esperantó í hálft annað ár.
dóm upp um “tilbúna” tungu endur
fyrir löngu, að óhugsandi væri að
rita skáldlegt meistaraverk á því máli,
tiinga cr “tilbúið” mál í meðvitund
allra, scm ckki liafa fengið það »
I orðstofna er náskyldur samsvarandi
vöggugjöf að móðurmáli.
j Einhver kynni nú að vilja svara
mér og segja: Islenzk tunga fræðir
annara, af því að þjóðin hefir Iyftzt
upp. Menn þrá nú ekkert fremur að
verða embættismenn en að komast í
aðrar sæmilegar stöður.
En þar sem þessu er nú svo farið.
jog stíúdentamenntunin verðfur fyírir
eða ! a^ar st®tt:'r manna, en alls ekki ætluð | þjg- Um, hvernig orðin ertt hugsuð,
og þess vegna finnst þér hún “nátt—
úrleg’’ og “lifandi”. En þessu er
ekki þann veg farið. Þorri íslenzkra
orðstöfnum í öðrum indógermönsk—
um málum. Allir þessir orðstofnar
eiga rót sína að rekja til einnar og
sömu frummyndar. Og grundvallar—
hugsun frummyndarinnar er mér jafn
flókin og óskiljanleg í íslenzku orð—
myndinni sem í hinum útlendu systr—
flpiri IiliXnr fnrnolrlarrívrlzimnr T'i1
stundir til þess að fara að setjast við
emgættismönnum einum, og því síður
aðallega vísindamönnum, þá er þörfin
enn brýnni og auðsærri á því, að hún
sé gerð svo hagnýt, sem kostur er á.
Og þá ætti mönnum að skiljast, hve
afaráriðandi það er, að hún sæki að-
alefni sitt í nútímann ,en ekki aftur
i löngu liðnar aldir.
Oneitanlega væri dálítið freistandi
v , . , , , . .v ,, j fyrir mig að rita dálítið ítarlega xun
riki, að þeir hafa ekki fengið tom- . . ., ,, , _..
, v . vv fleiri hhðar fornaldardýrkunar. Tu
að læra mál, sem þeir hafa sama sem
ekkert kunnað í, þegar skólanáminu
lauk. Mér finnst að fprntungna—
þekkingin, sem þeir voru kúgaðir til
þess aö leggja stund á í skóla, hafi
orðið þeim nokkuð dýrkeypt.
Sú saga gekk á Kaupmannahafnar
árum minum um íslenzkan stúdent.
dæmis að taka þá kynlegu mynd henn
ar að streitast við að gera oss að
um hennar. 011 indógermönsk mál
hafa breyzt svo stórkostlega frá upp—
runa sínum, að þau veita almenningi
forngripum, jafnframt þvi sem háð J enga fræðslu um. það, hvernig orð
er hin ósleitilegasta barátta fyrir þv: ( stofnarnir hafa verið hugsaðir í ár-
að koma oss inn í straum heimsmenn— ^ daga frumtungunnar. I minni vitund
ingarinnar og gefa oss kost á að er frumhugsunin í íslenzku orðmynd—
semja oss að siðum annara mennta—
j þjóða. Þeim mönnum, sem gæddir
eru þeirri náðargáfu að njóta þess,
, , v , , ... , v sem skringilegt er, þykir það nokkur
undan mer, að hann hefði haldið að , „ ., .......
Napóleon þriðji væri þá
Frakklandi. Maðurinn var
inni faðir í raun réttri jafnóskiljan-
leg sem í ensku orðmyndinni father
og patro á esperantó. Þó finnst mér
islenzka orðmyndin ofurlítið “nátt—
úrlegri” og liggja hjarta mínu ofur—
, . . , skemtun að sjá menn, sem ekki líkja
keisari a . . . , , , ■ . J |
o'óður n1eira ettlr hattum fornaldarmanna en lítiS nær en fathcr og patro. Hvers
námsmaður, latinumaður og grísku- sv°- aR Þeir i kjólfötum og vegna? Einungis vegna þess, að ís-
silkisokkum, með pipuhatt a höfðint: lenzku orðmyndinni hefi eg vanist
og vindil i munninum, sem ekki gæti
maður, og hafði útskrifast með hárri
einkunn. Hann vissi yfirleitt það,
sem í skólabókunum stóð. En í þeim
stóð ekkert um N,apóIeon 3. eftir
1866, né neina menn aðra, né neina
viðburði eftir þann tíma. Sú hrylli—
lega kennslubók í mannkynssögu, sem
við Vorum látnir læra, náði ekki
lengra.
Nú má það vel vera, að þessi saga
um stúdentinn og hugmyndir hans
um keisaradæmi á Frakklandi 1878.
hafi verið skröksaga. Hún var þá
aðeins ein af þeim sögttm, sem sagð—
ar voru, sannar eða ósannar, og ófust
utan um þann ómótmælanlega sann— \
leika, að stúdentar frá eldra skóla— \
fyrirkomulaginu, vissu neyðarlega
litið um sinn eigin tíma. Mennirn-j
ir. sem voru mér samtímis í skóla,!
voru ekki síðttr fróðleiksgjarnir en
stúdentar síðari tima. Þeir voru
margir ágætir námsmenn og gáfu-
menn. Þeir hafa í ýmsttm greinum
komið til hugar að neita sér um neitt,
sem vorir tímar hafa á boðstólum,
fárast út af þvi sem einhverjum
landráðum, að minnsta kosti svikum
við þjóðernið, að taka sér ættarnafn
frá blautu barnsbeini, og að við hana
eru tengdar margvislegar minningar
frá umliðnum æfidögum. Orðmynd—
in father fellur hins vegar bezt i
stnekk ensku mælandi manns. Og
þeim, sem væri fæddur og uppalinn
af þvi að Snorri Sturluson og við esperantó, myndi finnast orð-
aðrir fornmenn höfðu það ekki.
Þessi fjandskapur við þá fögru
og réttmætu tilhneiging, að ættar—
meðvitundin komi á sýnilegan hátt
fram i nöfnum mannanna — tilhneig
I ing, sem liefir komið fram og unnið
sigur hjá öllum siðuðum þjóðum —
I hann hefir reist sér eftirtakanlegan
! minnisvarða. Sá bautasteinn er svo
! fr:‘Ieit> svo ósanngjörn, svo hneyksl- "náttúrleg" orðaröðun.
; anJeg og vitlaus lög, að óhugsanlegt andi menn segja aftur
I er> aS frjá!sir _og heilvita menn uni love my father”. Og það eitt fell-
þeim. Vitaskuld er fornaldardýrk- ur “náttúrlega” í hans smekk. Er-
tinin ekki eingöngu skringileg í þess perantistum væri jafnnáttúrlegt að
segja þessa hugsun á tvo vegu: “Mi
myndin patro sál sinni skyldust.
Sömu lögum hlýðir skilningur
minn á samsetningu orða og niður—
skipun orða í setningu. Islenzkar
samsetningar og setningaskipun falla
“náttúrlega” í minn smekk, af því að
eg hefi vanist þeini frá óvitaaldri.
Eg hefi vanist að segja: “Eg elska
föður minn”. Þetta finnst mér
Enskumæl—
móti: “I
ari mynd. Hún er líka ljót og við-
bjóðsleg, eins og öll kúgun er.
Um þetta og fleiri hliðar fornaldar
látið eftir sig spor í þjóðlifinu, sem
ekki þarf að bera kinnroöa fyrir. En dyrkunannnar, sem eg hefi ekki nefnt.
það hefir ekki verið að þakka því,
skólafyrirkomulagi, sem þeir áttu við
mætti inikið segja. En af þvi að fleiri
amas mian patron’’ eða “mi amas
patron mian”af því að hvorttveggja
er Iög esperantós.
Hér ber þvi allt að sama brunni:
em efnin, sem mig langar til þess aö ÞaS er ekki myndun málanna, sem
drepa á, þá kveinka eg mér við að gerir þau “náttúrleg”. Það eru
re_\na á gestrisni Varðar um þær^ endurminningar vorar, sem við þau
^'®ar ' eru tengd, æfing vbr í að hevra þau
og tamning vor i að beita þeim.
Eg hefi heýrt menn staðhæfa, að
hin mæltu ntál séu ekki “tilbúin”,
ekki upphugsuð. Þau'séu innblásfúr,
sem runnið hafi af vörum manna ó-
sjálfrátt og heilabrotalaust. Þess
að með hefir ekki skotið upp ósjálfrátt eins vegna séu þatt “náttúrleg” og “lif-
að búa, heldur þrátt fyrir það. Því
að það hefir valdið þeim miklum
örðugleikunt.
Enn er sú astæða, sem öðrum þræði
virðist vaka fyrir formælendum auk—
ins latinulærdóms og eg kveinka mér
við að nefna. 'En hún hefir komið
fram á þinginu og fram hjá henni
verður ekki gengið, þó að hún «é ekki
sæmdarauki. Hún er sú,
auknu latinunámi fækkaði þeim, sem og puntstráunum i valllendispaldran- an<fl’• Þessi fullyrðing brýtur ger-
hugsttðu til þess að geta orðið stú-! um. Qg það er fyrst, þegar búið er samlega í bága við þekkingu rnina á
dentar. Mér finnst það eitt hið lé—
Nýtt skilningarvit.
(Frh. frá 5. bls.)
legasta markmið, sem menn geta sett
sér, að stemma stigu við því, að aðr—
ir menn afli sér menntunar. Enginn
verður lakari atvinnurekandi fyrir
það, að hann er menntaður maður og
hefir átt kost á því að vera samvist—
um við menntamenn. Ekki verður
heldur fyrir þá sök neinn verri mað-
ur í þjónustu annara, hvort sem ái
þjónusta er beint i almenningsþarfir
eða innt af hendi fyrir einstaka
rnenn. Að hinu leytinu eru öll meiri—
háttarstörf að verða þess eðlis, að
menntunarinnar er alltaf meiri og
heiði. En greindarlegra, fegurra og j og hann nefndi Hamlet Shakespe—
jafnvel “náttúrlegra” finnst mér þó are s til dæmis. Þetta var á dögum
orðið “skóhlíf”, sem er “tilbúið”,
upþhugsað eftir langæ heilabrot inni
í ofnhitaðri hugmyndasmiðju hér í
höfuðstaðnum. Mikið af nýyrða—
smiðum dr .Guðmundar Finnboga—
sonar og prófessors Sigitrðar Nor—
dals í rafmagns— og verzlunarmáli,
er mér fullkomin sönnun þess, að ‘til-
búin” orð bera af orðahrati stefnu—
lausra ‘‘inspirationa’’ eins og gull af
eiri. Orð eins og “glóaldin” er
sennilega of svipmikið til þess að
geta samrýmst auðvirðileika daglegs
munnsafnaðar. En slíku nafni gæti
eg hugsað mér að meistararnir í Tibet
vildu nefna appelsínu.
Esperantó er sá genialasti inn—
blástur, sem eg hefi séð opinberað-
an í orðurn. En geníalasti innblást—
urinn í esperantó er þó sá, að þar er
í raun og veru ekkert “tilbúið”. —
Hljóðin, orðstofnarnir, orðniyndirn—
ar, forskeytin, endingarnar, fieyging—
arnar og setningaskipunin, þetta er
allt samandregið úr hinum mæltu
málum. En það eitt er tekið, sem er
nauðsynlegt, hagkvæmt og fagurt, en
því sleppt, sem er óþarft, gagnslaust
og ljótt.. Esperantó er samanþjapp-
að vit og fegurð mæltra mála.
Heimsku þeirra, tilviljunum og lýt—
um varpar það fyrir borð. Það er
því gersamlega rangt að kalla es-
perantó “tilbúið” mál. Esperantó er
ekki fremur tilbúið en islenzka, latína
eða sanskrít. Ésperantó er úrvtús—
mál, sem dásamlegt ntálaséni, skáld
og tónsnillingur söng á bók í tuttugu
ár, áður en hann gaf það mannkyn—
inu. Þess vegna er esperantó einfald
ara, fegurra og fullkomnara en nokk.
ur. töluð tunga.
“Lifandi mál!” Eg hefi spurt
ntarga, við hvað þeir ættu með þess—
ari margþvældu upphrópun. En mér
hefir alltaf verið svarað með þögn.
hinnar óflekkuðu einfeldni. Það, sem
eg skil við lifandi mál, er í stuttu
máli þetta, að málið sé meðfærilegt
tæki hugsunarinnar, að það sé fært
um að endurspegla hugntyndir og
geðsh ræringar sálarinnar og samsvari
anda staðar síns og stundar, bæði að
orðavali og setningaskipun. Lífsorka
málsins er því meiri, þvi hæfara sem
það er til að inna þessi hlutverk af
hendi.
Esperantó fullnægir ölluni þessum
skilyrðum út í yztu æsar. Það tekur
meira að segja öllum mæltum málum
fram í þessum greinum. Engin töl-
uð tunga kemst i hálfkvisti við es-
perantó að li^urð, skýrleik og fjöl—
breytni. Ekkert mælt mál stendur
því nándar nærri á sporði í því að
orða nákvæmlega og akkúrat jafnvel
fingerðustu blæbrigði hugrenninga
vorra . Þess vegna hafa ýmsar stétt—
ir valið það til alþjóðaskifta sem
"lingvo klara” (málið skýra). Og
engin þjóðtunga samsvarar jafn vel
anda staðar og stundar sem espe—
rantó, bæði að orðavali og setninga—
skipun . Sá hefir enga hugmynd um
1 takmarkanir, flónsku og fátækt mættra
mála, sem ekki hefir kynnt sér es-
perantó til hlítar.
Samt sé eg ekki að esperantó láti
Og fyrir minn smekk er esperantó
fyllilega eins “náttúrlegt” og “lif—
andi” og útlendu þjóðtungurnar, þrátt
fyrir hina löngu viðkynningu mína
af þeim ,en stuttu afskifti min af es—
Zamenhofs, og hann fékk vitneskju, perantó. Eini munurinn, sem eg finn
um fullyrðingu prófessorsins. Zam—
enhof gerði sér þá lítið fyrir og þýddi
Hamlet á esperantó. Síðan sendi
hann prófessornum þýðingu sína. —
Þessi prófessor var svo fordómalaus
að hann fékkst til að lesa þýðinguna
Igaumgæfilega. En það sýnir þó enn
þá átakanlegar yfirburði hans yfir
forpokaðar prófessorsómyndir, að
hann kvað þann dóm upp um þýðingu
Zamenþofs á þessu “tilbúna" máli, að
hún bæri stórum af öllum þeim út-
Ieggingum á Hamlet Shakespeare’s,
er hann hefði séð. Og þessi pró-
fessor í Oxford var svo hlægilega ó-
á esperantó og útlendum þjóðtung—
um, er eg hefi lært, er þessi: Espe—
rantó er margfalt einfaldara, marg—
falt auðlærðara, miklu fegurra og
hreinlegra, miklu ak> rara óendan—
lega mörgum sintium fullkomnara
starffæri hugsunarinnar.
* Sannasti dómurinn, setn eg hefi séð
um ‘‘líf’’ esperantós, eru þessi orð
dr. Privats, forseta í miðstjórn al—
þjóðahreyfingar esperantós:
“Esperantó er lifandi mál lifandi
manna”.
NiðurL

NAFNKENT
FRA
I
1858 TIL 1927
@íadiaUCBjb"
cWhisky
Á stað
að temja þau við vísindalega og list_ eS'’ °g orsökum mæltra mála. Eg
ræna hugsun kynslóð eftir kynslóð, hefl sagt — o? Þann dóm reisi eg á
að þau verða viðunandi starffæri sið-f þekkingu — að mælt mál séu bæði
aðrar sálar. ^ hugsuð Og óhugsuð, bæði viturl^g og
En sá er hintr-miikli eðlisgalli mæltra vitlaus. Eg hefi þar að auki sýnt
mála, að þau eru aðeins hugsuð að fram a> að það er ekki myndun mál- eins náttúrlega i eyrunt voruni
I---- ---- • ■ .. .......... ■ ■ sem móðurmál vort. En það hefir til
brunns að bera miklu meiri skilyrði
til að samrýmast hugsunarhætti vor—
um en nokkur önnur þjóðtunga. I
fyrsta lagi vegna þess, að esperantó
nokkru leyti. Hið hugsaða er aðals- anna> sem gerir þan “náttúrleg”, held
merki þeirrá. En á hinn bóginn hafa ur langæ sambúð vor við þau. Hins
þau hrúgast upp fyrir tilviljanir ( vegar játa eg, að sá hluti mæltra
blindra bendinga. Og það eru hinar mála, sem eg tel hugsaðan eða á viti
idiotisku eyðttr og torfærur mæltra reistan, geti að nokkru Ieyti verið
mála. Að móðnrmál vort snertir vit- “innblásinn’*, og skil eg þá við “inn-
und vora eins og “náttúrlegt”, “lif- blásinn”, að þörfin hafi knúð orð-
andi” fyrirbrigði, stafar alls ekki af 111 ósjálfrátt fram á varir manna án
því, að það er bæði upphúgsað eða undangenginna heilabrota. En eg
meiri þörf. Mér finnst það fagnað— viturlegt og vitlaust. “Náttúrlegt” . fullyrði einnig, að þessi hluti málanna
i vmnn
TIL þess að vinna vel, þarf mann
inum að líða vel. Heitir þurrir fæt
ur eru nauðsynlegir til þess að
manni líði vel úti.
Véra höfum nú fullkomnar
birgðir af NORTHERN toglegur-
skótaui, skóhlífum,
vinnuskóm, yfirskóm,
og vér mælum fastt-
lega með því við, karla
og konur, sem þurfa að vera
úti á öllum árstíðum.
Komið og skoðið þær.
Til sölu hjá eftirfylgjandi kaupmönnum:
Arborg Farmers Co.op.
pRTÍER^
Association, Ltd.
Jónas Anderson
T. J. Clemens
S. E'narsson
T. J. Gíslason
Lakeside Trading Co.
S’m. SigurSsson
F. E. Snidal
S. D. B. Stephenson
Arborg
Cypress River
Ashern
Lundar
Brown
Gimli
Árborg
Steep Rock
Eriksdale
iMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiii
er reist á alþjóðlegri undirstöðu likt
og músik og myndalist, og allir menn
eru í innsta eðli sinu alþjóðasinnar.
I öðru lagi af þeim ástæðum, að það
talar jafnan til heilbrigðrar sk\>n—
St. JamesPrivate Continijation Sehool
and Business College
Portage Ave., Cor. Parkinew St., St. James, IVinnipeg.
Auk vanalegra námsgreina veitum við einstaklega góða tH-
sögn í enskri tungu, málfræði og bókmentum, með þeim til-
gangi að gjöra mögulegt fyrir þá sem frá öðrum þjóðum
koma að láta í ljós beztu hugsanir sínar á fósturmáli sínu
Enskunni, eins vel og innfæddir gæta gjört.
Þeir, sem standast inntöku prófið, sem er ekki erfitt, geta
byrjað strax.
Skrifið, eða sækið persónulega um inngöngu frá klukkan
8—10 að kvöldinu. Gjald fri $5.00 á mánuði og hærra.