Heimskringla - 30.03.1927, Qupperneq 4
4. BLAÐSÍÐA.
HBIMSKRIN GLA
WINNIPEG 30. MARZ 1927.
^cimskt'Íngla
(StofnnS 188«)
Krmm «t ft hTerJnm mlUvlkndetfl.
EIGEVDtTR:
VIKING PRESS, LTD.
853 og 855 SARGENT AVE„ WIJÍNIPKG,
Tnlnfml: N -6537
Ver5 blatSslns er $3.00 Argangurinn borg-
lst fyrirfram. Allar borganir sendist
THE VIKING PHE6S LTD.
8IGEÚR HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjóri.
ITtnnAskrilt tll blnbnlnn:
THE VIKI3ÍG PHESS, I,til., Box 310
lltunAskrlft tll rltstjOrans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, Rox 3105
WINNIPEG, MAN.
"Heimskringla ls pnblished by
The Vlklng Prenn I,td.
and printed by
CITY PRINTING <fc PUBIiISHING CO.
853-855 Sargent Ave„ Wlnnlpesr, Man.
Telephone: .8« 53 7
WINNIPEG, MANITOBA, 30. MARZ 1927
“Framsóknin” í
Manitoba.
Ýmsum lesendum Heimskringlu, sem
talið hafa sig frjálslynda, þótti miður við
blaöið, í fyrra um kosningarnar er rit-
stjórinn vildi ekki mæla með framboði
Mr. Bancroft, og hinna svokölluðu fram-
sóknarþíngmanna hér í Manitoba, eins og
þeir bjuggu sér í pottinn í fyrra. Þeir
töldu það fjarstæðu hjá blaðinu, að þeir
hefðu bundið sig á klafann hjá liberal
flokknum, og virtust halda að þeir mundu
hafa sömu afstöðu gagnvart Mackenzie
King og árið á undan, þrátt fyrir það, að
leiðtogi þeirra Mr. Forke, tók sæti í ráðu-
neytinu, með vilja og vitund þessarar
Manitoba-framsóknar.
Nú er það vitanlegt, að pólitísk sam-
vinna milli flokka með líku markmiði, er
oft bæði gagnleg og nauðsynleg. En þein
sem óánægðir voru með afstöðu blaðsins,
virtust ekki skilja það, að hin sanna fram
sókn átti mjög litla samleið með liberala
flokknum. Þeir létu blekkjast af nafn.
inu. Þeir höfðu lítið eða ekkert lært af
sögu liberala; athuguðu ekki, að sá um-
bótavilji, er að nokkru kom í ljós í þing.
inu í fyrra, stafaði ekki af neinum sér-
stökum sinnaskiftum í mannfélagsmál-
nm, heldur af veikleika þing-flokksins og
bláberum ótta við að veltast úr sessi;
gerðu sér enga ljósa grein fyrir því, að í
öllum aðalatriðum. að undanskildum
hernaðarandanum, ef til vill, er stefnu-
skrá liberala og conservatíva hin sama.
Báðir vilja halda dauðahaldi í það fyrir-
komulag, sem nú er, efnahagslegt sem
stjórnarfarslegt.
En þótt þessi misskilningur á hugarfari
liberala, og hinni aumkvunarverðu af-
stöðu Manitoba-“framsóknar”-þingmann.
anna til þeirra, hafi ráðið hjá mörgum, þá
ætti nú nokkuð að fara að skýrast í því
efni fyrir almenningi. Liberala stjórnin er
nú föst í sessi, og kærir sig kollótta um
annað. Fjárlögin sýna bezt hvert stefn-
ir. Markverðasta atriði þeirra er efalaust
lækkun tekjuskattsins. Og Manitoba-
“framsóknin” greiQir lögunum atkvæði
sitt, þó auðsjáanlega með hálflélegri eða
kvíðablandinni samvizku (kvíðablandinni
út af tilvonandi endurkosningu?). Auð-
vitað er sagt að tekjuskattslækkunin
gangi jafnt yfir alla, en fá1r eru þó svo
fáfróðir, að þeir skilji ekki að hún er fyrst
og fremst, gerð með hag stóreignamann-
anna fyrir augum, þeirra manna, sem
mest gjaldþolið hafa. Þegar beinu skatt-
arnir lækka, þá verður, að öðru jöfnu,
byrðin þess þyngri á efnalitlum og efna-
lausum almeninin(gí, heytend'unum, sem
óbeina skatta verða mest að greiða. En
Manitoba-“framsóknin” greiðir því at-
kvæði, að það sé alveg fyrirtaks fyrir.
komuiag. Hver hugur liberalflokksins sé
til mannfélagsbóta, kemur meðal annars
greinilega í Ijós af bréfi Mr. Woodsworth,
er birt er á öðrum stað í þessu blaði, þar
sem segir frá afstöðu þeirri er atvinnu-
málaráðherrann, Mr. Heenan, tekur til
velferðarmála, og er hann þó áreiðanlega
einn af mætustu þingmönnum flokksins.
En hann er á flokksklafann bundinn, á
sama flokksklafann nú, og að vísu engu
fastajr, einl Manito'ba-“framsóknin,’> sem
bændur hér kepptust um að kjósa í fyrra,
og héldu að þeir væru að kjósa sér í hag,
vesalingar.
Nei, andinn er nákvæmlega sá sami, er
til framkvæmda kemur, hvort sem flokk-
urinn kallar sig liberal eða conservatív.
í liberalflokknum eru áreiðanlega til menn
er í hjarta sínu og með athöfnum sínum
samþykkja hina fáránlegu “velgerða”, og
ölmusukenningu Montrealþingmannanna, '
er Mr. Woodsworth lýsir í bréfi sínu, kenn
ingar, er vart gætu hugsast barnalegri
frá aumasta útkjálkaþingmanni á Islandi.
Conservatívar eru líka stórvel ánægðir
með fjárlögin í ár, þótt þeir til málamynda
greiddu atkvæði á móti þeim. Gömlu t
flokkana skilur lítið nema nafnið, og á- |
setningurinn um að koma sérstökuiii
fnönnum til valda. Og* til þess virðist lib- |
erölum vera liðugra um málbeinið. Þeir ,
fjargviðrast út af hátollastefnu hinna, og I
láta á sér skiija í kosningum, að það sé
nú eitthvað annað hérna megin. En þeg- |
ar á hólminn kemur, hlaupa þeir allir í hlé j
við sama hátollagarðinn. Og aumingja j
Manitoba-“framsóknin” hleypur með. —
Hvernig þeir fari að verja samfylgdina
fyrir kjósendum sínum? — Jú, þeir þekkja
sína Pappenheimara, eins og þar stend-
ur. Þeir vita, af reynslunni, að lýðurinn
gleypir við hinu gullna agni kosningalof-
orðanna, sefur svo á þeirri meltu meðan
setið er á þingi; veit ekkert og hírðir
ekkert um framkvæmdir, en vaknar að-
eins til þess að gína aftur við sama agn-
inu, girnilega gulldreghu að nýju.
Kínverskir verkamenn
rísa gegn rangindum.
(Greinin, sem hér fer á eftir, er þýdd úr
"‘Christian Register”. Höf hennar er R. H.
Markham, fréttaritari “Transcript” blaðafélags-
ins í Boston, og fulltrúi Massachusettsríkis, i
hinu alþjóölega velferöarráöi. Fyrsta málsgrein
víkur aö hryðjuverkum þeim, er mótstööumenn
sunnanmanna frömdu í Shanghai, í verkfallinu
um daginn, meö vitund, ef ekki vilja Evrópu—
stórveldanna, og Heimskringla gat um. — Mr.
Markham býr sem stendur í Soffíu, höfuöborg
Búlgaríu. — Ritstj.)
Hverja þýöingu hefir þaðf að afhöfða
menn í Kína — afhöfða verkamennina,
afhöfða mennina, sem grafa jarðgöng,
reisa stóreflisbyggingar, tengja járnbraut
arnet um jörðina og framleiða brauð vórt,
smjör og jólabýting? Þeir eru að afhöfða
þessa menn, og gera það þvert ofan í öll
lög. Þeir höggva höfuðin af verkamönn-
unum, og reka þau á langar stengur, og
halda sýningu á þeim um alla Shanghai-
borg, af því að þessir verkamenn dirfast
að vilja grundvalla mannfélag, þar sem
þeir getí lifað lífi mennskra manna.
* * *
í Kína vinna mennirnir sem áburðar-
dýr. Ekki nóg með að þeir dragi menn á
ákhjólum, heldur draga þeir einnig drátt-
arbáta. Og fyrir þetta geta þeir unnið
sér inn allt að 10 centum á dag. í baðm-
ullarverksmiðjum í Shanghai vinna börn
við vélarnar, tólf eða sext^n klukkustund
ir á dag, og fá að launum fimm eða tólf
cent fyrir dagsverkið. Fullorðið fólk fær
stundum allt að tuttugu og fimm centum
á dag.
í silkivefsmiðjum,” er oss sagt, “vinna
sjö ára gömul börn, tólf stundir á dag,
sjö daga í viku, við að skófla púpum í
sjóðandi vatn, sem oft skaðbrennir á þeim
hendurnar. Þau fá tíu cent á dag. Verk-
stjórar, með reÝrstafi í höndum, gæita
þessara barna.
Loftið í þessum verksmiðjum er kæf-
andi. Þar er enginn loftrásarútbúnaður,
hvorki til þess að ræsa burt gufunni, né
til þess að veita inn hreinu lofti.”
Ef vér förum úr verksmiðjunum út á
strætin, þá gefur þar að líta jafnhræðileg-
an vott um þessa óskaplegu drápskúgun
lifandí mannvera. Þar eru menn, þúsund- í
um saman, er draga akhjólin, sem kölluð
eru “rickshas’” ), og sem leggja svo hart
að sér, að þeir eru úttaugaðir eftir sex
eða átta ár við þessa vinnu, er þeir fá
sextán cent á dag fyrir. Hafnarvinnu-
mennirnir fá ekki fulla fimm dali á mán
uði, fyrir afskaplega erfitt og hættulegt
verk. Lífskjörin eru ótrúlega afskapleg.
Eitt herbergi í hrörlegum hjalli, kostar
stundum 2 eða 3 dali á mánuði. Oft býr
meira en ein fjölskylda í einu herbergi,
tólf fet á annan veg en tíu á hinn. Áreið.
anlegir og sannorðir menn, kunnugir,
fullyrða að hvergi sé á&tandið verra en
í alþjóöahverfinu í Shanghai (þar sem
sérréttindastórveldin hafa búið yaðseturs-
stað kaupsýslumönnum sínum. — Ritstj.)
“Annað eins ástand hefir aldrei sést í
vestrænum löndum, né í Kína, nenia á
óvenjulegum hallæris eða vatnsskaðaár-
um, eða öðrum slfkum áfellistímum”.
Hvers vegna er nú farið svona með
kínverska verkamenn? Til þess að fá-
einir slægir ötulir og duglegir menn geti
auðgast. Kínverskar konur og börn —
og menn líka—eru myntuð í dali og pund
*) Aflagað úr “jinrikishah”, japönsku orði,
samsettu af “jin” == maður, "riki” = afl og
sha ’ = vagn. Lítil, tvíhjóla kerra í Austur—
löndum, er menn draga aðra í. — Rítstj.
og franka; í hræðilegum iðnaðarvélum.
Hundruð þúsunda heiðinna Kínverja eru
kvaldir til dauða, og nokkur hundruð
kristinna Norðurálfumanna, og annara,
auðgast um dáh'tið fleiri dali.
Þetta er raunverulegur, óhrekjandi
sannleikur — nefnilega að fjöldi af gulu
fólki, er brætt og myntað í dali, til þess
að fáeinir aðrir gulir menn og langtum
fleiri hvítir menn geti lifað í óhófi.
Þetta er ekki æsingahjal manns, sem
er Bolsheviki, heldur hryggileg staðreynd.
Eínhver allra áreiðanlegasti og fróðasti
útlendur fréttaritari í Evrópu, Arthur
Ransome, frá “The Manchester Guard-
ian”, lýsir þessu þannig: “Wu Pei Fu
(skjólstæðingur Breta í miðríkjunum) og
aðrir slíkir hershöðingjar hafa árum
saman, gert útlenda atvinnurekend-
ur í Kína að kjöltubörnum stóriðnaðarins,
og látið þá halda sömu launakjörum, án
tillits til verðs á lífsnauðsynjum. Þetta
hafa þeir gert með því að bæla niður öll
verkamannasamtök. Kínverskir verka-
menn eru vanir að lifa á landamærum
horfellisins”. Hann hefði getað bætt þvf
við, að þeir eru ekki að gera verkfall til
þess að ná sér í auð og sérréttindi, held-
ur til þess að klóra sig upp úr þessu sult-
arástandi, að tryggja sér stöðugan hrís-
grjónaforða, og herbergi til þess að sofa í.
Þetta er það sem hinir ómenntuðu heið-
ingjar biðja hina menntuðu kínversku og
kristnu atvinnurekendur um, þessi eftir-
lætisbörn stóriðnaðarins.
En það er ekki einvörðungu í Kína,
sem vesalings heiðingjarnir eru kúgaðir.
íhugið hvað nú er að gqrast á Indlandi!
Kristnir herforingjar eru nú að smala
saman indverskum verkamönnum og
bændum, útbúnum með byssum og brók-
um, sem búið er að gera að “kristnum
hermönnum”, og eru nú að flytja þá til
Kína til þess að kúga kínverska verka-
menn, sem séu æstir af Bolshevikum og
þori að biðja um meira en 10 cent á dag
fyrir vinnu sína. Þessa Indverja fýsir
ekki að fara til Kína, til þess að skjóta
Kínverja, en þeir verða að gera það. Út-
lendur húsbóndi siglir frá fjarlægum Eng
landsströndum, tekur á leið sinni hóp
indverskra drengja, og sendir þá í fjar-
lægð til Kína, til þess að skjóta aðra
drengi, sem þeir hafa iangtum meiri sam.
úð með en andúð, og Indland getur ekki
spornað við því. Gandhi mótmælir, en
það hefir ekki meiri áhrif, en mótinæli
sunnudagaskólakennara í Portis, Kansas.
Hvernig stendur nú á þessu? Ja, les-
ið þið útflutningsdálka nokkurra stærstu
brezku verzlunarfélaganna, og þá sjáið
þið einmitt hversvegna Victoria drottning
var gerð keisarainna á Indlandi, og hvers
vegna enskir herforingjar, geta teymt ind-
verska þorpsbúa til Hong Kong' og Hali-
fax. Fáeinir Englendingar hafa mikið fé
upp úr Indlandi; þess vegna hefir Indland
verið gleypt.
Auðvitað gefur að skilja, að ef England
hefði ekki gert það, þá hefði Þýzkaland,
Frakkland eða Rússland, orðið til þess.
og almennt athugað, var Indland heppið
að það skyldi vera Bretland.
Afríka hefir ítíka fajlið undir bölsök
þeirra þjóða, er prýða sig með krögum og
gullkrossum. Fyrir réttum fimtíu árum
stofnaði menntaður kaþólskur konungur
alþjóðafélag til þess að rannsaka og sið.
mennta Mið-Afríku. Þetta fyrirtæki fékk
einhuga stuðning kristniboðanna, og
Norðurálfustórveldin, sem gengu í þenna
félagsskap, lofuðu undir sinni hendi og
innsigli, “að vernda innfædda menn sið-
ferðilega og efnalega, að vinna saman að
því að útrýma þrælahaldi og þrælasölu,
að efla menntun og menningu innfæddra
manna, að vernda vísinda- og uppgötvun-
armenn......”, og afreka margt annað
göfugmannlegt.
Þegar í raunina kom, beitti þessi félags
skapur óskiljanlegum hrottaskap við
Afríkumenn. Morð, lostagirnd og marin.
át, þrifust prýðilega í skjóli þessara
kristnu menningarfrömuða. Kvenfólk
varð stöðugt að bráð lostafullum her-
mörinum, er héldu konum í gíslingu unz
eiginmenn þeirra létu af hendi þetta
mörg pund af togleðri. Þorp voru eyði-
lögð, menn teknir af lífi hundruðum sam-
an, víðáttumikil héruð lögð í eyði. Og
hvers vegna? Til þess t. d. að eitt einasta
iðnfyrirtæki gæti auðgast um þrjár milj-
ónir dollara á sex árum, af $45,000 höf-
uðstól. Leópold einn auðgaðist um
$20,000,000 af hlunnindum sínum. á fá-
um árum.
Víða í Afríku vinna innfæddir verka-
menn fyrir fimm centa dagkaupi, enn
þann dag í dag\
í Kongónýlendu Frakka hefir fólkstala
rénað úr 8,000,000 í 2,845,936 á tuttugu
árum. í þýzkri nýlendu í Suður.Afríku
var í einni lotu strádrepinn helmingur ó-
venjulega djarflundaðs þjóðflokks, Herre.
roanna.
En það er engin ástæða til |
þess að binda sig við Afríku. '
Hægt væri að sýna, hvað þeir,
sem völdin hafa, eru nú að gera
við erfiðismenn á Ungverjalandi
Balkan, Rúmeníu, Póllandi og
Italíu. Voldugir menn, í auð-
leit, takmarka ekki kúg'un sína
við útlendar þjóðir.
Vér ^töndum andspænis hrylli
legri staðreynd: sem sé þeirri,
að menning nútímans, er að hel-
kremja fjölda manna og kvennai
er að ræna þau lífinu. Er það
óhjákvæmilegt og óviðráðan-
legt? Sumir segja, að vér get-
um ekkert meira gert, en að
kasta svolítilli ölmusu í hina
dæmdu og raula við þá gælu-
söngva. Aðrir segja, að vér
verðum að bíða eftir réttlætinu
á himnum. Enn aðrir vilja
sprengja allt í loft upp, og
steypa oss í stjórnleysi. Allir
þessir menn hafa gefist upp við
mikilvægustu viðfangsefni mann
kynsins.
Eg trúi því, að djörf, drengi-
leg, kristin krossferð geti áunn-
ið oss tiltölulega fullkomið rétt-
læti og vellíðan. Sé það ímynd-
un ein, þá er það dýrðleg ímynd
un og verðskuldar brennandi
fylgi hverrar einustu hetjusálar.
----------x---------
Iþróttir Vestur-
Islendinga.
Já, hvaö er um þaer? er hugsanlegt
að ýfnsir spyrji.
Svar kunnugra myndi líklega verSa
eitthvaS í þá átt, aS þær stæðu nieS
litlum blóma; væru eiginlega i aum—
asta ástandi.
Fyrir tiltölulega fáum árum var
þetta allt öSruvisi. Þá voru ýnisir
Islendingar hér í Manitoba afbragtl
annara manna aS líkamsatgervi og í-
þróttum.
Islendingar skara ennþá fram úr
hér um líkamsatgervi, aS minni
hyggju. Eg held ekki aS eg hafi séð
unga menn betur á sig komna, en ís—
lenzka æskumenn hér. En þeir Ieggja
áreiðanlega ekki rækt viS líkama
sinn, neitt líkt því sem þeir ættu að
gera, sjálfsagt ekki jafnmikla og þeir
gerðu til skamms tima. Þetta er
sinnuleysi að kenna, sinnuleysi eldri
sem yngri. Þeir örfáir eldri menn,
sem létu sér ekki standa á sama, smá—
þreyttust á áhugaleysinu og drógu
sig í hlé. Yngri menn lögSu niður
íslenzku glímuna, er töluvert hafSi
lifnaS við, og ekki einungis hana,
heldur aðrar iþróttir, hlaup, stökk,
knattleik o. fl. o. fl. ASeins örfáir
og einstakir menn af yngstu kynslóð
inni hafa fengist viS iþróttir að marki.
og þó er efniviðurinn svo góSur, aS
þessir piltar hafa boriS af öSrum
þjóðflokkum, t. d. eins og synir Ing—
vars Gíslasonar frá Reykjavík, Man..
glímumeistarar Canada, Paul Erede—
rickson, hnefaleikameistari Manitoba
ojj sennilega bráðlega Canada, og
Rögnvaldur O. Pétursson.
Jóhannes Jósefsson glímumeistari
mun einna fyrstur, og að minnsta
kosti einna bezt hafa skilið, aS hér
lá mikiS verk fyrir Þjóðræknisfélag—
inu, og að tafarlaust þyrfti að hefj—
ast handa. Hann reiS líka höfSing—
lega á vaðið, og lofaði ÞjóSræknis—
félaginu $100 á ári í 10 ár, eða $1000
alls, til þess að rétta við íslenzka
glímu. Þetta varð til þess að ÞjóS-
ræknisfélagið rumskaðist ’ og kaus
milliþinganefnd til þess aS revna að
vekja áhuga Islendinga á glímunni,
og fékk nefndin $100 til uniráða í
þv'/ skyni. Nefndin byrjaði þegar aS
starfa, og hefir starfað i tvd ár. —
MeSal annars spratt upp af því
glímufélagið Sleipnir fyrir tilstilli
ýmsra góðra drengja hér í Winnipeg,
og glimufélag á Oak Point, er starf-
aði á veturna. En annars skal ekki
rakið starf nefndarinnar. Er nóg að
geta þess, að þrátt fyrir áhuga þess—
ara manna, og höfSingsstyrk Jóhann—
esar, leizt nefndinni svo á, aS erfitt,
eSa réttara sagt ókleift myndi að
vekja nægilegan áhuga fyrir glim—
unni einni, svo aS henni yrði veru—
lega lífvænt.
I hittifyrra kom hingaS íslenzkur
piltur, Haraldur Sveinbjörnsson í—
þróttakennari. ; Hafði hann numíiS
íþróttir af Niels Bukh í Danmörku,
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan.
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
sem nú er orðinn heimsfrægur fyrir
nýfundna þjálfunaraSferð. Sýndi
hann knnnáttu sína hér á Sleipnis—
samkomu, og undruSust allir líkams—
þjálfun hans. Hann fékk atvinnu viö
háskóla suSur í Bandáríkjum. — I
fyrrasumar fengu NorSur—Dakota—
Islendingar hann til sín, aS þjálfa
unga menn þar, og varS af þvi á—
gætur árangur. tlvarf hann í haust
aftur til atvinnu sinnar suSur í
Bandaríki, til háskóla SuSur—Carólínu
rikis.
Af þessum ástæSum lagði ritstjóri
þessa blaðs til á síSasta ÞjóSræknis—
þingi, aS félagiS skyldi gangast fvrir
því aS stofna til íþróttanámsskeiðs
meðal Islendinga hér í Winnipeg, eða
í íslenzkunt byggSarlögum, nú í sum—
ar, undir umsjón Haraldar Svein—
björnssonar. Til þess aS orðlengja
ekki skal þess aSeins getiS að hr. A.
S. Bardal og hr. A. P. JóhanrissoR lof
uðust til aS leggjjá þessu máli tií
framgangs $100 hvor, og hr. J. W.
Jóhannsson lofaSi aS safna $100. Var
þriggja manna milliþinganefnd skip—
uð til þess að annast máliS.
Þessi nefnd hefir nú skrifað Har—
aldi Sveinbjörnssyni og fengiS svar-
Hann hefir tilboð um atvinnu i
Bandaríkjunum, að minnsta kosti á-
þrem stöSuni. En hann vildi lang—
helzt vinna Islendingum, og það þótt
kaup hans yrSi mun lægra en annars
staðar býSst. Eru nú tveir til.
Annar sá, aS hann sé fenginn norð—
ur hingað í sumar, þá mánuði er
hann fær sig lausan, og sé komiS hér
á bráSabirgðarnámsskeiSi, sent auð—
vitað getur koniiS að notum, ef ve! er
á haldið, en kemur þó ekki líkt J>ví aS
fullu gagni. Hinn sá, að hægt sé
aS tryggja honum svo atvinnu hér,
aS hann megi ílengjast meSal vor. E
það auSvitaS langæskilegast, og ætti
ekki að þurfa að fjölyrða um nauS—
syn íþróttanáms fyrir eldri seni yngri,
stúlkur sent pilta. En til þess aS þetta
geti orSiS, þyrfti almenna þátttöku,
álíka góða samvinnu eins og t. d. um
söngstarf Brynjólfs Þorlákssonar.
MeS auga fyrir ölllu þessu, hefir
því glímufélagið Sleipnir ákveSið, aö
gera ársfund .sinn, sem haldinn verS—
ur mánudaginn 4. apríl t samkomu—
húsi Goodtemplara, að almenn—
um fundi, og verSur þetta mál lagt
fyrir fundinn og leitað álits manna.
Ber brýna nauðsyn til þess að taka
skjóta íjkvörðun, svo hægt sé aS láta
Harald vita sem fyrst. — Þess má
geta. að bréf frá Jóhannesi Jósefs—
syni verður lagt fyrir fundinn, og-
að rnargir helztu menn Islendinga hér
í bæ hafa lofað aS ávarpa þihgheim.
Vert er og að geta þess, að þetta
fyrirtæki er algerlega laust viS all—
an klíkuhátt. hverju nafni er nefnast
kann. Nýtur það samúðar og styrkt—
ar góðra manna úr öllum flokkum
hér í bæ. Auk þess er sæmileg vissa
fyrir því, að ýmsir ágætir drengir
meSal yngri manna út utn bvggSarlög
Islendinga, munu fegnir fylkja sér
bak viS þetta fyrirtæki, ef þeir sjá
þvi lífs von. Hefir ritstjóri* þessa
blaSs fært máliS í tal við menn á
Lundar og Gimli. Iþróttafélag ntun
og vera stofnaS í Selkirk, og er sagt
aS það sé allfjolmennt og áhugasamt.
Væri æskilegt aS einmitt byggðarlög—
in islenzku gætu látiS eitthvaS frá sér
heyra á þessum fundi.
En hvaS sem um það verSur, þá
eru menn alvarlega áminntir um aö
fjölmenna á þenna fund, hvaS sem