Heimskringla - 30.03.1927, Blaðsíða 7

I
WINNIPEG 30. MARZ 1927.
HEIMSKRINGLA
7. BLABSIÐA-
Gigt
t>vagsýrueitriB úr blótiinu. GIN PI1.1.S
orsakast þegar nýrun hreinsa ekki
lækna meb mótverkun á sýruna og
ati láta nýrun vinna aftur. —
BOc askjan hjá öllum lyfsölum. ,
133
Frh. írá 3. bls.
njinnisstætt, og talcli eg þaö fyrír— j
Ihyggjuleysi, að setja á aö haustinu ,
fleiri skepnur en svo, aö menn heföu i
nóg fó’Sur handa þeim, hvernig sem [
veturinn yrÖi. Ef lökustu kunni hefði j
veriö fargaö um haustið, sagði eg, ^
þá hefði heyið verið nóg, enda þótt
batinn hefði dregist ennþá lengur.!
A páskadagsmorguninn var komið ^
gott veður, og um messutimann kom j
sunnangola með þýðu, og upp frá
þvi var hver dagurinn öðrum betri, |
svo aö allar skepnur, sem lifðu á |
páskadaginn, lifðu úr því. Eg heyrði
sagt, að bóndi nokkur norður i Mý-
vatnssveit .hefði á föstudaginn langa
ákveðið að slátra 60 sauðum daginn
eftir, en þá var veðrið svo vont, að
enginn treystist til að komast í hús-!
in til sauðanna, en á páskadagsmorg— j
un þótti ekki við eiga að taka til i
sláturstaría, enda var þess þá vænst,!
að batinn væri í nánd, og svo lifðu
sauðirnir allir.
Veturinn 1857—58 kom fjárkláð— i
inn, sem borist hafði til Suðurlands
frá útlöndum, norður i Húnavatns—
sýslu. Þegar það fréttist norður '
Eyjafjörð, urðu menn þar, eins og al
mennt um Norðurland .gagnteknir af
ótta og skelfingu. Þótt þeir væru þá
dánir, er sjálfir mundu eftir fjár—
kláðanum 1761—79, þá var þó end-
urminningin glögg um þær hörmung—
ar, er hann hafði haft í för með sér,
og það með, að eina ráðið, sem dugði
til að útrýma honunt, var niðurskurð
ur og samgöngubann. Þá var amt—
maður fyrir norðan Pétur Hafstein.
maður mjög vel gáfaður og framúr—
skarandi ötull og framkvæmdarsam-
ur, en jafnframt ákaflega geðrikur,
ef þvi var að skifta. Hann tók að sér
að framfylgja skoðunum almennings,
að því er snerti fjárkláðann, og með
ráði helztu manna í Húnavatnssýslu
og annarsstaðar, var það ráð tekið,
að skera skyldi niður allt fé á hveri—
um þeim bæ, þar sem kláðans yrði
vart, og þess utan sauði alla fyrir
vestan Blöndu, en ær og lömb og vet-
urgamlar gimbrar skyldi geyma í
heimahögum á hverjum bæ næsta sum
ar. Jafnframt skyldi leita samskota
um allt norður— og austuramtið, og
stakk amtmaður upp á því, að hver
fjáreigandi lofaði allt að tólfta hluta
af fé sínu til að bæta skaðann þeim.
er niðitr skáru. Þetta gekk fram,
svo að eg heyrði ekki getið um neinn.
sem neitaði að verða við þessu, en
sumstaðar mun þó hafa þurft að
ganga nokkuð fast eftir því. Auk
þess lofuðtt ýtnsir töluverðu pen—
ingatillagi. Faðir minn hafði út af
þessu mjög miklar bréfaskriftir til
'hreppstjóra og annara málsmetandi
manna í hverri sveit, því að allt
þurfti að komast fljótt í kring, og
varð hann því jafnvel að nota mig
til að skrifa sum bréfin. Aldrei hefi
eg vitað annan. eins áhuga í fólki í
nokkru ntáli eins og þá, og allt gekk
fram, er amtmáður lagði fyrir með
samþykki manna. I Húnavatn$sýslu
treystist enginn til að neita að skera
eins og fyrir var lagt, að þvt undan—
teknu, að Kristján bóndi í Stóradal
tók það ráð að reka um veturinn alla
sauði sina, um 300, suður fjöll I
Biskupstungur, og lét þá vera þar í
gæzltt þangað til haustið eftir, að
'hann slátraði þeitn í Reykjavík. —
Skaðabótaloforðin, sem safnað var á
nokkrum vikum, reyndust miklu meiri
en þörf var á, en það var, að mig
minnir, rúm 6700 rd., þegar eg seinna
kotn í Húnavatnssýslu, heyrði eg
aldrei annars getið en að skaðabæt—
urnar hefðu greiðst mei^ skilum.
A næsta bæ fyrir utan Espihól,
Stokkahlöðum, bjó sá bóndi er Ölafur
het. Hann var hreppstjóri í Hrafna
gilshreppi og góður bóndi. Toluvert
var hann drykkfeldur og var þá mein1
legur í orðum. Var það t. d., að
hann sagði við kaupmann nokkurn á
Akurevri: “An þess að vilja for—
nerma yður, þá vil eg leyfa mér að
taka það fram, að þér eruð mikill ó—
þokki”. Annars var hann duglegur
maður, greindur vel, vandaður og vel
metinn.
Eg hefi stundum heyrt menn álita,
að áður fyrri hafi almennt verið
farið mjög illa með þurfamenn og
niðursetninga. Eg er hræddur utn,
að í þessu efni hafi einhverjar und—
antekningar verið gerðar að almennri
reglu. Eg þekkti fáeina niðursetninga
í æsku minni, og var efalaust ekki far
ið neitt illa með þá. A Hraúngerði
i Eyjafirði bjó bó.ndi, er Oalfur hét.
Hann var barnamaður og þáði af
sveit. Eitt sinn man eg eftir því að
hann kom til föður mins, að klaga
hreppstjórann fyrir það, að hann
vildi ekki láta sig fá mjöl, og þó væri ]
hann orðinn alveg mjöllaus, svo að
hann hefði varla annað að lifa á en
ntjólk og rjúpttr. Eg man eftir að
mér þótti þetta enginn neyðarkostur.
Iíann mun hafa fengið nokkuð af
mjöli hjá föður mínum, er hann ef til
vill borgaði með rjúpum, því að hann
var rjúpnaskytta góð.
Þegar eg var að alast upp, var
prestur að Hrafnagili Hallgrímur
Thorlacius. Hann hafði verið pró—
fastur og þótt mikilhæfur maður, en
drykkfeldur var hann, og frá því að
eg man til, var hann orðinn hreinn
aumingi. Aðstoðarprestur hjá hon-
um var séra Magnús sonur hans. Um
3856 lét amtmaður höfða sakamál A
móti honunt, og varð hann þá að láta
af prestskap meðan á þvi stóð, en
málið fór til hæstaréttar. Þar var
hann sýknaður, eins og í hinttm lægri
réttum, en niálið stóð vfir í nokkur
ár. í staðinn fyrir séra Magnús,
varð aðstoðarprestur hjá séra Hall—
grími séra Sveinbjörn Hallgrimsson,
er áður hafði verið fvrsti rítstjóri
Þjóðólfs og síðar varð prestur i
Glæsibæ. Séra Sveinbjörn var fjör—
maður mesti, og þótt hann væri blá—
fátækur, þá var hann jafnan hinn
glaðasti, hvernig sem á stóð. Hafði
eg jafnan nijög mikía ánægju af þvi,
þegar hann kom að Espihóli, að hlýða
á samræður hans við föður minn eða
séra Davið. Þegar hann var í
Reykjavík, var þar prestur séra As—
mundttr Jónsson. Honum lá heldur
lágt rómttr og hevrðtt menn illa til
hans í Reykjavíkurkirkju, svo að
þótttist litið gagn hafa af að fara i
kirkju. Mun og nokkru hafa valdið
það, að þar hafði næs( áður verið
prestur ntjög tilkomumikill ræðu—
maður, þar sem var Helgi biskup
Thordersen. Unt 1850 var töluverð
ókyrrð i hugum manna í Reykjavík.
Þá var það eitt sinn í messulok, að
séra Sveinbjörn stóð upp í kirkjunni
og hélt ræðu, þar sem hann skoraði
á séra Asmund að sækja sem fyrst i
burtu, þvi að prestþjónusta hans í
Reykjavik yrði söfnuðinum að litlum
notum. Þetta þótti hnéyksli og orða—
sveimur var um, að Pétur Pétursson,
er þá var forstöðumaður prestaskól—
ans og síðar varð biskup, hefði komið
séra Sveinbirni til að gera þetta, en
honum átti að ganga það til, áð hann
vildi fá prestsenibættið í Reykjavík
jafnhliða embætti sínu við prestaskól
ann, og því trúði séra Asmundur og
mágur hans Grimitr Thomsen. Nú
var það eitt sinn, að séra Davíð
spurði séra Sveinbjörn, hvort orða—
sveimur þessi væri á rökum byggð—
ur, en hann neitaði því með öllu, og
sagði að Péeur hefði aldrei talað við
sig orð í þá átt. Þesstt man eg vel
eftir, og ekki hafði séra Sveinbjörn
neina ástæðu.til að dylja sannleikann
í þessu efni við kunningja sinn norð—
ur í Eyjafirði mörgum árum siðar,
en þessi rangi orðasveimur var aðal—
ástæðan til þess kala, sem kennir i
æfisögtt Péturs biskttps eftir Grfm' t
Andvara 1893, og þar setn Grímur
segir, það Pétri til afsökunar, að
“hann hafi vlljað bæta fyrir það, er
hann vissi að hann hefði of gert”, þá
á hann við það, að þegar séra As—
mundur síðar var að kosta tvo syni
sina við háskólann i Kaupmannahöfn.
þá battð Péttir honum peningalán, svo
sem hann kyrtni að þurfa. Þetta
sagði Þórhallur biskup mér eftir
j Grimi sjálfum. Séra Sveinbjörn bjó
mig undir fermingu ásamt öðrum
^ börnum, er fermd voru vorið 1860,
og gerði hann það rækilega, að því
er snerti skilning á trúarlærdómunum,
þótt hann hefði ekki eins mikil áhrif
á tilfinningar mina eins og séra
Davíð.
Framh.
—Isafold.
Kraftur stríðs og mann-
úðlegar stríðs aðferðir.
(Mælskusamkeppni 1927.)
Heiðraði forseti!
Frúr og herrar!
og átti sér stað hjá Job forðum, þeg
ar honuni varð að orði: “Það sem að
sál mín veigraði sér við að snerta,
það er mér boðið sem leið fæða”, —
eða við lítum á«baráttu einstæðings—
ins við hinar erfiðu kringumstæður,
baráttyu hinna 'fátæku foreldra að
koma upp börnum sinum; eða hug—
sjónastrið, stjórnarbyltingu eða stríð
milli stórþjóða, með vopnabraki og
blóðsúthellingum, — þá sjáum við að
á öllum þessum sviðum er óumræði—
• lega mikill kraftur að verkum. Mik—
j ill og dásamlegur er sá kraftur!
( Skáldin hafa heyrt rödd hans í
storminum. Kraftur ! Já, kæru vin-
ir, lífskrafturinn er sá kraftur.
Við Islendingar, afkomendur vik-
inganna- frægu, erum ekki hættir* að . Kraftur barfttunnar, kraftur striðs-
berjast, og eg vona að við höldum'ins, kraftur friðarins — sami kraft
áfram í komandi framtið að berjast1 urinn.
góðri baráttu. Bardagi er lögmál
Iifs okkar, líf málsins okkar fagra —
lif alls þess, sem okknr er kærast og
við elskum bezt.
Um leið og eg byrja þessar hug—
leiðingar mínar hér í kvöld, ætla eg
að nefna nokkrar heimildir, sem eg
hefi haft til hliðsjónar. Eg skal
segja ykkur af hverju eg nefni heim
ildirnar strax í byrjun. Það er
vegna þess, að eg rataði í svolítið
æfintýri um daginn.
Eg var að tala við mattn hérna
úti á gotunni, og þóttist eg gefa
honum nokkrar lærdómsrikar upplýs—
ingar um þróun auðmagnsins í Ev—
rópu, áhrif auðmagnsins á stríðin og
áhrif striðanna á auðmagnið. Eg
nefndi meðal annars Slava og þeirra
lönd í þessu sambandi. “Hvað veizt
þú um það ? Hvað veizt þú um
Tjekkó—Slóvakíu eða Júgó-Slavíu?
Reyndar hafði hann aldrei komið til
þessara landa, sem um var að ræða.
en eg varð að játa að eg hafði ekk:
komið þangað heldur. Samt reyndi
eg af frentsta megni að lýsa Slövun—
urn eftir frásögnum prófessors af
þeim kynstofni, sem nú er kennari
við háskóla í Þýzkalandi, og sem rit—
að hefir mannfræðilega lýsingu af
Ukraine—mönnum, Pólverjum, Hvít—
Rússum, og þar með öllum þeim
flokkutn, setn tilheyra slavneska kyn—
stofninum. Eg sagði þessum landa
mínum, hvað prófessorinn frá Vín
segði um þróun auðntagnsins í þess—
um löndum. Sagði honum hvað há—
lærður Ukrainemaður segði um þetta
efni. — “A — segir hann það'?”
sagði sá sem eg talaði við. “Já,
hann segir það — prófessorinn frá
Vín segir það allt saman,” sagði eg.
— “Hann ætti að vita eitthvað um
það,’ sagði þá maðurinn. Andlit hans
tók litbrigðum og rómurinn hrapaði
ofan tónstigann.
Það er vegna þessa æfintýrs, sem
eg rataði í, sem eg vil nú nefná heim
ildirnar strax og eg byrja hugleið—
ingar minar hér í kvöld. Hugleið—
ingarnar eru um kraft striðs og
ntannúðlegar stríðsaðferðir. Þetta
er umfangsmikið málefni, og þar af
leiðandi vandasamara að ná tökum
á þvi í stuttri ræðu. Bækur og rit—
gerðir hafði eg margar til hliðsjón—
ar, og þar á meðal þessar: "Canada
and Sea Power’’ | eftir Christopher
West; “The Great Illusion” eftir
Norman Angell; “Prussianism and
its Destruction”, eftir sama höfund.
En þó einkum og sérstaklega ritgerð
eftir J. F. C. Fuller, D. S. O. (of-
ursta). Sú ritgerö er í októberhefti
tímaritsins “The Nineteenth Century
and After”.
Eg varð hriíinn við lesturinn. —
Hrifinn af þeim taktnarkalausa krafti
sem stríðin útheimta, eða sem er á
bak við þau. Hrifinn af skapein—
kennurn herforingjans; skapeinkenn—
um sem lýstu sér í ritgerðinni.
Þau eru einkennileg öflin, sem um
yfirráðin berjast i ntannssálinni. —
.'Egilegur er brotsjórinn á hafi
mannlifsins. Ogurlegur er stríðsút—
búnaður þjóðanna og hryllileg eru
striðin, segja menn — já, hræðileg
og dýrsleg eru þau’ segja þeir.
Og straumur lífsins skal renna með
óskeikitlli vissu, eins og allt annað í
náttúrunnar hendi er háð óskeikulu
lögmáli. Einkennileg og dásamleg
er sú rás.
Hvað er þá hræðilegt við þessa
rás? Það er ekki straumurinn, sem
er voðalegur í sjálfum sér. Hann
er eins og hann á að vera. I>að er
eiginlega ekkert hræðilegt við það
að berjast. Það er í bardagaaðferð
inni — stríðsaðferðinni — sem hætt—
an liggur fyrst og frenist, og síðan
í þvi að hætta að berjast — elska
dauðann nieira en lífið og leggja ár—
ar í bát.
Ef að farvegurinn, sem við hlöð-
um straumnum, mætir ekki þeim kröf
um, sem .lögmálið heimtar, þá skeður
það óumflýjanlega: Bakkarnir fá
ekki staðist; straumurinn brýzt út af
þeim jarðvegi sem við höfum af van
kunúáttu okkár hlaðið honum, jog
farvegurinn stendur eftir sem minn-
ismerki eyddra krafta, ónauðsynlegra
þjáninga, strits og erfiðleika.
En það er eftir skapeinkennum og
hugviti mannanna, sem strTðsaðferð—
irnar breytast. Skapeinkennum ?
Hvað er það ? Það er afleiðingin
af bardaganum í þeirra eigin sál.
Samanborið við framfarir á öðrum
sviðum, þá hafa hernaðaraðferðir
samt ekki breyzt að miklum mun í
s.l. 150 ár. Eðli stríðanna hefir ekki
breyzt. Menn. leita að siðfræðilegu
jafngildi striðs, en slíkt jafngildi fæst
ekki nema eðli stríðanna sé breytt.
Vandantálið, eins og það liggur fvrir
nú, er framþróun eða framför hern—
aðar, en ekki afnám striðs. Við
verðum að bæta hinar erfðu bardaga
aðferðir forfeðra okkar.
I’að má draga upp skuggalegar
myndir af striðum og það má líka
tala um stríð af ntikilli nákvæmni
visindalega. Eins og t. d ,að sýna,
hvernig bezt sé að grafa innyfli úr
manni með byssustyng. Eg er hvor-
ugt að gera. Eg er aðeins að líta
sem snöggvast á strið frá tnannúð-
legu sjónarmiði. Ef við litum á
strið með augum sannra manna, þá
höfum við ekkert að óttast.
Eldur er voði, er okkur sagt. Samt
vermum við okkar köldu bök og röku
fætur dags daglega við hann. Eldur
getur varðveitt, þótt hann geti líka
ef þér farið á veiðar eftir
sterku, endingargóðu skó-
tau og fáið NORTHERN.
Vér höfum fullkomnar birgð
ir af þessu fræga skótaui og
ækjum gjarna að mega sýna
yður það. Par af NORTH-
ERN tryggir þurra, heita og
notalega fætur undir öllum
kringumtæðum og veðrum.
Komið inn og lítið á þau.
Niiiíj
Til sölu hjá eftirfylgjandi kaupmönnum:
Arborg Farmers Co.op.
Association, Ltd.
Jónas Anderson
T. J. Clemens
S. E'narsson
T. J. Gíslason
Lakeside Trading Co.
S’m. SigurSsson
F. E. Snidal
S. D. B. Stephenson
Arborg
Cypress River
Ashern
Lundar
Brown
Gimli
Árborg
Steep Rock
Eriksdale
lllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllll

GÆÐA WHISKY
DAFNAÐ f SVIÐNUM EIKARFÖTUM
EINI VEGURINN TIL ÞESS AÐ BOA TIL
GOTT WHISK.Y
(AHadiaRCBjb.
QVhisky

dýrsleg ragmenni. En hann hefir
einn kost eða eina dyggð. Hann er
hneigður til þess að likja eftir —
stæla. Hann hefir páfagaukseðlið.
Af þessu getum við dregið það, að
það sé hið ytra umhverfi, setn geti
komið breytingunni til leiðar.
þýðr hreint og beint að viS verSum
aS blása anda mannúSar og þck'k—
ingar í verkfariS, sem í stríðinu er
notað; og koma þannig stríði á það
menningarstig, sem við erum nú kom
in á á öðrum sviðum. Við verðum
að gefa stríðinu nýtt verkfæri.
Heragi nútímans er að miklu leyti
eins og heragi Friðriks mikla —
þegjandi hlýðni. Og þannig verður
það að vera eins lengi og menn eru
færðir út á vígvöllinn eýis og hjarð—
ir sauða.
En nú skulum við fara 2250 ár aft
“Ef þið sáið kartöflum, þá ttppsker—
ið þið kartöflur, ef þið farið í stríð,
þá uppskerið þið helvíti.
En annað stórmenni, • Theodore
Roosevelt, 3Qm var um eitt skeið
forseti Bandaríkjanna sagði: “Lög—
virðin^arverðs lifs er frá uppihafi
lög baráttu. Það er aðeins með
stríti og erfiðri áreynslu, með þreki
og óbilandi kjarki, að okkur miðar
áfram á betrunar vegi.”
En hvort við huggum okkur stríð—
v.. ur í tímann. Við Issus yfirvinnur Al—
eyðilagt. Það er eftir því hvernigl , * tcoao i ti
H s exander nteð 35,000 manna her, Dar—
með hann er fartð. Hann hefir varð1 • x coo ono ■ \ u 1
íus með 600,000. Og t Arbela vtnn—
veitt ltf mtljona ntanna. Það er ekki
eldurinn, sem er voðalegur. Hann er
er eins og hann á að vera — guði sé
lof og dýrð gð eilífu. Það- eru ekki
stríðin, sem eru í sjálfu sér röng.
ÞaS cr mannlegt hyggjuvit, sevi er
gallaS• Það er farvegurinn, sem
ðyggður er á fölskum grunni, en. ekki
straumurinn sjálfur, sem er ekki eins
og ’hann á að vera. — Þetta'er þá
stríð frá siðfræðilegu sjónartniði.
Það er gott í góðum höndum. Og
kraftur stríðsins er eihjitg kraftur
lífsins.
Ef við tökum þessa afstöðu gagn-
vart striði, þá hættir það að vera
hryllilegt í sjálfu sér i augum okkar.
Við sjáum það, að hernaðaraöferðir
þær, sem við höfutn erft frá för—
feðrum okkar, eru ekki lengur nothæf
Til dæmis sagði rtterkur maður: ar' sjáum að hervöllur fram—
tíðarinnar má ekki vera hana-^ats—
völlur lénsdómsins. Við verðunt að
steypa Napoleon úr hásætinu. Við
verðum að hætta við fullveldis-
striðsaðferðir (þær aðferðir, sem
von Clausewitz kallaði “absolute
ur Alexander aftur með 47,000. Og
er sagt að þá hafi Darius haft eina
ntiljón. Af þessu sjáum við, eða að
minnsta kosti er þetta bending um, að
fjöldl hermanna er einskis virði á
móti hugviti, og verkfæri, sem það
hitgvit getur notað.
Nú í dag eru aðallega fjögur tæki
eða verkfæri, sem hafa sérstaklega
mikilvæga þýðingu í hernaði. Þau
eru: flugvélin, gasið, járndrekinn,
sem kallaður er “tank” og neðan—
sjávarbáturinn. Þessi verkfæri eru
orsök þess, að þó að tneginreglur
Nú skulum við líta sem snöggvast á
ásíandið, með augum herskipunar—
listarinnar. Maðurinn á heima á
landi. Það verður því að sigra hann
þar. Þetta strykar út sjóherinn
nenta sem verzlunar eða þjóðmeg—
Það | unarlegt vopn, og skilur okkur eftir
landherínn og flugherinn. Það er
hugsanlegt að flugher, sérstaklega ef
hann notar gas, geti dregið svo kjark
úr þjóð, að hún neyðist til þess að
biðjast friðar. En ef þjóðin, sem
ráðist er á, hefir sterkan flugher, þá
verður sú hernaðaraðferð mjög kostn
aðarsönt og skaðvænleg fyrir þjóð—
ina, setn treystir á hana, ef hún mis—
heppnast. Nú sér þjóðin þetta, skul
um vér segja, og vill ekki eiga það
á hættu. Þá þarf helzt að sækja með
landher og flugher jafnsnemma, en
það er erfiðleikum bundið, vegna
þess: 1) Að flugherinn getur farið
150 ntilur á klukkustund, en landher
sá, sem nú er til, ekki nenta 3 mílur
á klitkkustund. I öðru lagi verða
flugvélar að hafa lendingarstaði, og
koma þar skipulagi á sig.
Nú er talað um að vélbúa landher—
inn og ganga svo frá, að hann geti
ferðast með sviptiðum hraða og flug—
herinn. Verður þá landher, eins og
við þekkjum hann nú, saniansettur
af fótgöngu— riddara- og stórskota—
liði, lagður niður.
Þær stríðsaðferðir, sem hafa það
fyrir markmið að drepa sem flesta
af óvinunum, verða einnig lagðar
niður. Þessu verður komið til leið—
hernaðar séu eins og þær voru fyrir j ar' me® Þv* a® ”e^a striðinu ný verk—
150 áritm, þá verður aðferðin við að . tær*> ný vopn.
fylgja þeim reglum ekki eins. | (Frh. á 8. bls.)
.» I ■ ........... . ..........
war , og hafa fyrir markmið sitt að
eyðileggja óvinina).
Hvernig er hægt að koma þessu ti!
leiðar? Við sjaum það, að þýðingar
laust er að reyna að. sannfæra mann-
ikyniö með rökijærslum. Fiöl'd'm
St. JamesPrivate Continuation School
and Business College
Portage Ave., Cor. Parkview St., St. James, Winnipeg.
Auk vanalegra námsgreina veitum við einstaldega góða> til-
sögn í enskri tungu, málfræði og bókmentum, með þeim til-
gangi að gjöra mögulegt fyrir þá sem frá öðrum þjóðum
koma að láta í ljós beztu hugsanir sínar á fósturmáli sínu
Enskunni, eins vel og innfæddir geta gjört.
Þeir, sem standast inntöku prófið, sem er ekki erfitt, geta
byrjað strax.
Skrifið, eða sækið persónulega um inngöngu frá klukkan
8—10 að kvöldinu. Gjald frá $5.00 á mánuði og hærra.
ið milli afla í manns eigin sál, eins ^e^ul a)ram að vera skilningssljó og
j