Heimskringla - 13.04.1927, Blaðsíða 4

'pcimskringla
(Stofnnti 1880)
Kfmur flt t hverjnm mlltvlkndr|t
EIGKNDURI
VIKING PRESS, LTD.
8*3 og 8*5 SARGEXT AVE, WINNIPEO.
Toloiml! N-0537
Verfl blaBslns er $3.00 Arsrangurinn borg-
ls» fyrirfram. Allar borganir senaist
THE VIKING PREHS LTD.
SIGEírS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
UtanAnkrllt tll blaSnlna:
THE VIKINtí PRESS, Ltd, Bol 3105
Utnnflskrlft tll rltstjAranai
EDITOR HEIMSKRINGLA, Bol 8105
WINNIPEG, MAN.
“Heimskrlngla is pablished by
The Vlklng Preaa Utd.
and printed by
CITY PIIINTING A PIIBG18HING CO.
853-855 Snrirent Aie, Wlnnlpeg, Man.
Telephoneí .80 53 7
WINNIPEG, MANITOBA, 13. APRÍL 1927
Píslarvottarnir.
Ritstjóri Lögbergs hefir töluvert að at-
huga við ritstjórnargrein í Heimskringlu,
30. marz, er nefnist “Framsóknm’’ í Mani
toba. Honum finnst greinin vera. órök-
studd árás á hina svonefndu liberal-pró-
gressíva frá Manitoba, er sæti eiga á sam-
bandsþinginu.
í>ótt vér álitum. að sú grein myndi hafa
verið sæmilega rökstudd í augum flestra
þeirra lesenda, er fylgjast sæmilega með
landsmálum, þá er oss áhægja að því, að
skýra þær röksemdir enn betur, með því
að svara lið fyrir leið aðfinnslugrein rit-
stjóra Lögþergs: Sakbornir vegna trú-
mennsku, en þar á hann auðvitað við
Manitobaþingmennina, er fyrirsögn hans
gerir að einskonar píslarvottum fjrrir
trúmennsku. Vér vonum að almenning-
ur líti svo á að málið sé fyllilega þess vert,
að það sé rætt í æsar.
* * *
Fyrsta atriði er ritstjóri Lögbergs and-
æfir í þessari ádeilu Heimskringlu á hið
tvíhöfðaða fyrirbrigði. liberal-prógress-
ívana, er það að þeir hafi sýnilega greitt
fjárlögunum atkvæði með hálflélegri sam
vizku. Kveður hann þingtíðindin eigi
gefa slíkt til kynna. Og jafnvel muni Mr.
Woodsworth hvergi hafa ymprað á því.
Að voru áliti bera þingtíðindin einmitt
þessu vitni. Af þeim má sjá (sbr. ræðu
E. D. Young), að ekki einungis lib.-próg.,
heldur einnig hreinir-liberalar að vestan,
voru langt frá því ánægðir með' fjárlögin.
Mr. Glen varð til að lýsa óánægju lib.-
próg.. En hann og félagar hans hættu öllu
andófi, er Mr. Dunning las yfir þeim á
eftir. Að þeir komust þá í klípu, er auð-
séð á ræðu Mr. Brown frá Lisgar, er tal-
ar nokkrum dögum síðar en Glen, og í
mun auðmýkri tón, þótt hann auðvitað
reyni að láta sem minnst bera á undan-
haldinu. Meðal annars kemst hann svo
að orði:
“Enda þótt svar isamgöngumálaráðherrans
viö ræðu þm. írá Marquette (Glen) sé eng-
anveg'inn eins greinilegt *g ákv,eðið og vér
myndum óska, þá álitum vér eigi minnstu á-
staeðu til þess, að gera ráð fyrir að fjárlögin
1926 séu siðasta sporið á lágtollavteginum.
Þvert á móti vildum vér mega gera ráð fyrir,
að ráðherra hafi ætlað að gera oss skiljan-
legt, að enn væri framfara að vænta í þá
átt.’’
Vér hyggjum að allir ómengaðir fram-
sóknarmenn kalli þetta ómengaðan katt-
arþvott. Og Mr. Woodsworth hefir ein-
mitt opinberlega látið í ljós þá skoðun,
því hann kemst svo að orði um þetta, í
grein, er hann birti nýlega, að þarna “hafi
Mr. Brown auðsæilega lent í torfærum—
sbr. “eigi minnstu ástæðu til þess að gera
ráð fyrir”, og svo strax á eftir: “vildum
vér mega gera ráð fyrir”. — Vissulega
hafi lib.-próg. hvað eftir annað neyðst
til þess að “gera ráð fyrir” ýmsu, sem
hvorki fjárlögin né stjórnarferill liberala
síðustu fimm árin gefi nokkra ástæðu
til.” Ennfremur segir Mr. Woodsworth
um þetta, “að auðsjáanlega ætli liberal-
ar sér að verða meinstaðirj þessu efni,
nú, er þeir hafa öflugan meirihluta, og
að ýmsir, og sennilega -stjórnin sjálf,
muni álíta nokkurn veginn óhætt að gera
ráð fyrir því, að lib.-próg. flokkurinn sé
búinn að binda svo traustlega trúss sitt
við liberala, að ekki verði leyst að ári
fremur en í ár.”
Þetta er einmitt það sem fundið er að
í Heimskringlu. Þess vegna getum vér
játað, að ritstjóri Lögbergs hafi að nokkru
leyti komist mjög heppilega að orði um
lib.-próg., að þeir væru af Hkr. “sak-
bornir vegna trúmennsku”. En Sú trú-
mennska var öll við liberala flokkinn.
Fyrir hann hafa þeir orðið píslarvottar.
Framsóknarstefnunni hafa þeir algerlega
brugðist. Hvort það sæmir “góðum
drengjum og dyggum lýðfulltrúum”, og
hvort það hafi verið “bein siðferðis-
skylda” — og að “allt annað hefði verið
svik við kjósendur’’, en að greiða hátolla-
fjárlögum stjórnarinnar atkvæði á' þing-
inu nú, það er dálítið annar handleggur.
Vér vonum að kjósendur þessara íhalds-
lib.-próg. sýni þeim það svart á hvítu við
næstu kosningar. En jafnvel þótt kjós-
endur vitkist eigi, þá er sú staðreynd jafn
óhögguð, að framsóknarstefnuna sviku
þessir lib.-próg.; að allir hafa þeir, enn
sem komið er, gersamlega aðhyllst stefnu
liberala, og að þess vegna eiga þeir engan
rétt á því að skreytá sig með framsókn-
arnafninu. Um samruna þeirra við lib-
erala er hægt að tala, en ekki samvinnu,
nema þá í argasta háði. Framsóknar-
þingmaður er aðeins einn til í Manitoba,
og það er Bird frá Nelson. Hann hefir
verið trúr framsóknarstefnuiini.
* #* *
Ritstjóri Lögbergs segir, að heilskyggn-
ir menn hafi eigi gengið “þess duldir í
síðustu kosningahríð, að verndartoila-
lækkunar á yfirstandandi þingi, myndi
eigi þurfa að vænta, ofan á hina miklu
lækkun, er gerð var á þinginu 1926.”
Þetta er rétt, ef hér er átt við þá •—
hvort heldur liberala eða aðra — er svo
mikið höfðu numið af þingsögu lib., að
þeir þóttust vissir um að þeir mundu verða
óhraðskreiðir til tolllækkunar, ef þeir
næðu sæmilega öflugum meirihiuta. En
að jafngeyst lágtollamálgagn og Lögberg
hefir sýnt sig undanfarið, skuli gera sig
ánægt með slíkt, og telja lágtollaflokki,
er þykist vera, það til gildis, að hann ætli
ekki að hækka þann verndargarð hátolla,
sem vér eigum við að búa, það mætti virð
ast meira en lítið kynlegt fyrirbrigði, öll -
um þeim mörgu, er enn ekki hefir tekist
að skilja af 30 ára þingsögu liberala, að
þeir eru alls ekki lágtollamenn, nema
um kosningar. Allir vita, að tolllækkun-
in í fyrra var knúð fram af framsóknar-
og verkamannaflokknum.
Þótt ekki þurfi að rökstyðja þessa stað
hæfingu, er allir hljóta að játa, sem skilja
hugtökin lág- og hátollur, þá er samt ekki
ófróðlegt, að lofa lesendum að heyra dá-
lítið úr þingtíðindum um þetta efni. Mr.
Evans, frá Rosetown, Sask., er gamali
liberal, en svo góður, að hann getur ekki
fylgst með flokknum lengur, og skal því
ekki teljast þar með. Hann sagði meðal
annars:
"Og nú, eftir því nær 50 ár, hefir stjórnin
með þessum fjárlögum greinilega ögrað að-
alframleiðendum þessa lands og öllum, sem
nokkurn snefil eiga eftir af frelsis- og rétt-
iætistilfinningu...”
Hann vitnar í ummæli George Brown:
“Ef maður í opinberri stöðu játar einhverri
stefnu og notar hana sem vopn, en hlær að
stefnuskrá sinni, er hann kemst til valda, og
hleypur frá játningum sínum, þá végur hann
að pólitísku, siðferði.”
Um ræðu Mr. Dunning, er áður er nefnd,
fer hann þessum orðum:
“Hanri gerði nákvæmlega sömu jkilgrein-
ingu síns máls í gærkvöldi, og Sir Wilfred
Laurier gerði 1896. Þeir fóru varlega. En
1904 var liberal stjórnin komin það langt, að
hún kom biautasápu og fölsikum tönnum á
listann.”
Miss Agnes McPhaiI, sem með hverju
ári vinnur sér meira og meira álit fyrir
þingmennsku sína, sagði:
“Hefir sKiórnih ekkert lært af reyiTshinni
i fyrra? Knúin brýnustu nauðsyn lagði hún
þá fram fjáriög, sem vor.u í samræmi við þá
stefnu er liberalar þykjast fylgja, fjárlög, sem
rifu töiuverð skörð sumstaðar i tollgarðinn.
Fjárlögin voru kennd við Robb, en eg hygg,
að sá maður haafi verið einna minnst hrifinn
af þeim..... Þið vitið að vestra eru lágtolia-
menn, þið unnuð lágtoliakjördæmin í Ontario —
og nú svarið þið lágtoliamönnum, að úr því
að þið komust aftur í valdasessinn, þá ætlið
þið ekkert i þessu að garfa. Jæja, sama er
mér, þetta er ykkar jarðarför. En það er
léleg stjórnmennska. Alnienuingur biður um
brauð, og stjórnin gefur þeim steina.... Ein
hverjir hljóta að vera á verði um liberalar
stefnur, þegar liberal flokkurinn ekki vill
gera það. Með ailri virðingu vildi eg leggja
það tii, að ef liberal flokkurinn ætlar sér að
stefna að iágtollamarkinu, þá myndi heppilegra
að skipa ráðuneytið mönnum, sem hafa trú á
lágtolli. Ef þeir gera það ekki, en halda há-
tollamönnum — sem vitanlega eru ágætismenn
— í ráðuneytinu, þá er það sama og að þeir
segi: “Við erum alis ekki lágtollaflokkur, við
erum einungis grein af conservatív flokknum I”
— Og nú virðist vera töluvert í þessu. Hvers !
I vegna ekki að játa það í kosningunum ?”
Mr. Bourassa stendur liberal flokknum
| miklu nær en Mr. Evans og Miss McPhail,
i þótt að vísu sé hann höfði hærri, og að
! sama skapi víðsýnni en aðrir liberalar,
j og fari því laus við fylkinguna. Hann var
aldavinur og hægri hönd mesta manns
og átrúnaðarvættar canadiskra liberala,
Sir Wilfred Laurier. Ummæli hans um
forna afstöðu liberala, eru því hin mark-
verðustu, sem hægt er að hugsa sér. En
svo lýsti hann henni:
“... Eg var þá*nýr í sessi á þessu þingi. Ar~
J ið 1896, eins og reyndar nokkur ár fyr og síð-
j ar, úthrópaði liberal, flokkurinn verndartoila sem
! skipulagsbundinn þjófnað og rán. En á sama
■j tíma höfðu sumir forráðendur liberal flokksins,
' þegið styrk til hans frá Canadian Manufacturers
i Association”, og skuidbundið sig til þess að sjá
j uni að stefnuskrá flokksins kæmist aldrei i fram-
' kvæmd. Þannig rifnuðu vesalings flokksfor-
I ingjarnir á milli opinberra ummæla sinna, ■ og
•I ieynilegra samninga, er þeir höfðu gert. Eitt-
hvað varð að gera.”
Flest virðist henda til þess, að “vesa-
lings flokksforingjarnir” séu í sama
| skolláboganum enn. Það er gamla sag-
1 an: að ef þú réttir fjandanum lTtla fing-
í urinn, þá er hæpið að missa ekki alla.
hendina.
Öflugasta einstaklings vitnið því til
! sönnunar, að mjög sé hin sama stefna
ráðandi 1926 og 1896, og þá um leið voru
máli öllu, skulum vér að gamni voru taka
j úr þingmannaflokki liberala, á þessu herr
j ans ári, 1927. Sá maður er Mr. H. E. La-
j vigueur, frá Quebec-Montmarency kjör-
, dæmi. Hann sagði svo, meðal annars:
“Miss McPhail hefir sagt okkur, aö hún að-
hyllisi; algerlega 1 ágtollastefnuna. Eg vil þá
i leyfa mér að fullvissa hana um það, að hvorki
I fyikið, sem eg er frá, eða eg sjálfur, getum fall-
! ist á þá skoðun hennar. Við erum hlynntir toll-
j verndún iðnaðarins; við trúum ekki á lágtolla.
Það gleður mig að sjá það, að fjáriögin í ár fará
ekki frant á nokkra tolllækkun.
Eg vil leyfa mér að óska fjármálaráðherra til
j hantingju, nteð þessi afbragðs fjárlög, er hann
nú hefir lagt fyrir þingið. Svona eiga fjárlög
að vera, og þetta játa allir kaupsýslumenn, er eg
hefi talað við, hvort heldur eru liberal eða con-
servatív. Eg átti nýlega tal við einn af helztu
• forystumönnum conservativa í Quebecfylki, og
hann sagði mér margra manna áheyrn, að hann
i áliti fjárlögin ár í alla staði fullnægjandi. Hann
hafði ekkert við þau að athuga...”
Þetta þarf ekki ítarlegra máls við. Lib-
eralarnir eru hátollaflokkur í reyndinni.
þótt þeir séu freyðandi lágtollaflokkur um
kosningar. Afstaða þeirra er með öllu
óverjandi í því máli og fullkomlega fyrir-
litleg. Conservatívar kannast opinber-
, lega við að vera hátollamenn, og við þá
j má deila á skynsamlegum grundvelli. —
Liberalar hafa á sér yfirskin lágtollastefn-
unnar, en afneita hennar krafti. Það kann
að vera að það gangi nokur ár enn. En
upplýsing kemur, þótt hún komi hægt, og
verði kjósendur hér vestra þá lágtolla-
menn, sem nú, þá eiga þeir eftir að fara
illa með þá herra, sem nú ráða tollstefnu
| liberal flokksins.
* * *
Þá kemur nú að lækkun tekjuskatts-
ins, sem iiberalar telja eitt helzta afreks-
verk flokksins í ár. Það er rétt, að lib,-
próg. gengu að þessu atriði skilyrðislaust.
En vér getum ekki komist á þá' skoðun,
að það hafi verið búbót kjósendum þeirra.
né að það sé nokkuð annað, en brigð við
framsóknarstefnuna, og algerlega ó-
, skiljanlegt er oss það, að “allir þeir er
tekjuskatt greiða, — hagnist hlutfails-
lega jafnt við lækkunina.”
Vér héldum að þetta hefði verið nægi-
lega skýrt fram sett í Heimskringlugrein-
inni, en þó skal það nú nokkuð ítarlegar
gert.
Ekki er auðvelt að liugsa sér, að nokkr
um manni detti í hug að halda því fram
í alvöru, að einföldustu lífsnauðsynjar
seu hlutfallslega við launin, jafndýrar-
stórtekjumanninum, með t. d. $50,000
tekjur á ári, og smálaunamanninum, með
$1200—2000 árstekjum, hvort sem hann
, skartar daglega með línkraga um háls-
inn, eða ekki. Nú er það segin saga, að
: ef teppt er, að nokkru eða öllu leyti, tekju
flóðið, er í ríkishandraðann streymir ár-
lega, frá uppsprettum beinu skattanna,
þá verður að auka þeim mun meira að-
streymi óbeinna skatta, ef ekki á að
lækka í handraðanum.
Nú skulum vér snúa að fjáHögunum,
og taka þaðan dæmi til samanburðar.
Fjármálaráðherrann gerir grein fyrir
$343,000,000 tekjum af beinum og óbein-
um sköttum. Þar af segir hann að inn-
flutningstollurinn einn hafi gefið af sér
$141,500,000. Sé ráð gert fyrir
9,000,000 íbúum í Canada. þá
draga þessir óbeinu skattar
$15,73 úr vasa hvers manns að
meðajtali, eða $78.65 á fimnv
manna fjölskyldu. Býsna hátt
fyrir manninn, sem rétt hefir til
hnífs og skeiðar, en óverulegt
fyrir stórtekjumanninn.
Enrifremur sést á fjárlögun-
um, að tekjuskattur hefir iækk-
að um $8,671,961.57. Á hinn
bóginn hækkuðu óbeinu skatt-
arnir (tollskyldan) um $14,-
144,856.50. Vér hljótum að
halda því fram, að þetta sé stór-
tekjumönnunum í hag; fátæk-
ustu stéttunum í óhag; þessi
eina hækkun óbeinu skattanna
hefir bætt $7.85 að meðaltali
við skattbyrði fimm manna fjöl-
skyldu, hvort sem hún er blá-
fátæk eða vellauðug. Bláfátæku
stéttirnar hagnast ekki hlut-
fallslega líkt þessu á lækkun
tekjuskattsins. Höldum dæm-
inu lengra áfram, þá skýrist það
enn betur. Hugsum oss, að all-
ur tekjuskattur sé afnuminn,
en skatttekjur ríkisins verði
hinar sönm, $343,000,000, sem
allar stafa þá frá óbeinum skött
um. Þeir jafna sig þá á hvert
höfuð með $38, eða $190 á 5
manna fjölskyldu. • Það þarf
engan fjármálaspeking, til þess
að skilja það, að slíkt fyrir-
komulag legði þar óbærilegar
drápsklyfjar á fátækasta fólk-
ið, sem nú stynur undir aðeins
stórerfiðri skattabyrði.
* * *
Að síðustu telur ritstjóri Lög-
bergs eiginlega óþarft að and-
mæla þeirri skoðun Heims-
kringlu, að stefna heggja gömlu
flokkanna í mannfélagsmálum
sé að mestu leyti ein og hin
sama. Hann kemst skáldlega
að orði um mismun þeirra. Lib-
erala stefnan sé “mannúðar- og
jafnréttisstefna, þar sem svo er
hátt “til lofts og vítt til veggja”
að sérhver sameinuð þjóð, án
tillits til stétta, getur á öllum
tímum andað að sér fersku, líf-
rænu lofti, þar sem á hinn bóg-
inn að íhaldsstefnan er sérrétt-
indastefna, með hag hinna fáu
útvöldu fyrst og fremst fyrir
augum, hvað svo sem almenn-
ingsheill líður.”
En skáldleg orð sanna ekki
ávalt það, sem þau segja. Og
áreiðanlega væri það bæði
skemtilegra og fróðlegra, að rit-
stjórinn rökfesti betur þessa
skoðun sína. Híbýli liberala
eru nú ekki rýmri en það, né
andrúmsloftið þar lífrænna en
svo, að menn eins og Bourassa,
Woodsworth, Bírd, Albirtingar
og framsóknarmenirnir frá
Saskatchewan, þrífast þar ekki.
Og sé liberala stefnan jafnrétt-
isstefna, þá eru conservatívarn-
ir liér í Canada vafalaust eld-
rauðir kommúnistar. — Eða
myndi Rt. Hon. Mackenzie King
vera þess albúinn, að játa að
það væri rödd úr liberala flokkn
um, er hljómar af vörum Mr. J.
S. Woodsworth?
---------x---------
Skygna konan
í Helgárseli.
Hún heitir Sigurmunda Sigur-
mundsdótti^ er ekkja og býr me<5
börnum sínum, og var meöal þeirra
manna, sem mig langaöi mest til aö
tala viö í noröurferð minni í sumar.
Eg haföi heyrt svo mikið um hana
talað, og af skyggni hennar látiö.’Eg
gerði mér ferö til hennar frá Akur-
eyri, fékk hinar alúöle*'ustu viötökur
hjá henni, og átti tal við hana e’itt-
hvaö á aðra klukkustund.
Halldór bóndi á Ongulsstöðum
sýndi mér þá góöviid og gestrisni aö
fylgja mér fram Garðsárdalinn að
Helgárseli. Leiðin er keldóttar veg-
ieysur og illfær ókunnugum.
Fylgjur.
“Viö komum ekki konunni á ó-
vart,” sagði hann við mig á leiðinni.
Af langri reynslu var hann þess full-
vis, að hún mundi hafai séö fylgjurn-
ar okkar, þegar viö kæmum þangað.
Eina sögu sagði hann mér um þa.ð,'
hvað örðugt væri að koma henni á
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
óvart. Nokkrar kunningjakonur
hennar höfðu lagt af stað til þess
að finna hana. En í för með þeirrs
haífði slegist kona, sem konan i
Helgárseli hafði aldrei séð. Hún var
skilin eftir í hvarfi við bæinn. Þegar
heim að bænum kom, spurði hús-
freyja þegar eftir gestinum sem me5
þeim væri. Þær könnuðust ekki við
að hafa verið fleiri á ferðinni. En
húsfreyja sagði að þær þyrftu ekk-
ert að segja sér um það; með fylgj-
ununi þeirra hefði verið fylgja, sem
hún hefði ekki séð áður.
Eg byrjaði á því að spyrja hana um
fylgjurnar. IJún kvaðst sjá þær hér
um bil undantekningarlaust á undan
gestum. Oftast væru það menn, sem
hún sæi þannig, en miklu sjaldnar
dýr.
Stunduin segist hún sjá fylgjur
manna, þegar þeir hugsi til hennar,
þó að þeir komi ekki. Hún kveðst
'hafa spurst fyrir um þetta, þegar hún
sér fylgjurnar, án þess nokkur komi,
og að það hafi ávalt staðið heima —
hlutaðeigandi menn hafi æfinlega
kannast við það, að hafa hugsað til
hennar á þeirri stund, er hún sá fylgj
ur þeirra.
Aðallega finnst henni fylgjurnar
vera ættingjar þeirra, sem þær fylgja,
eða þá kærir vinir þeirra. Eg spurði
hana, hvort henni fyndust þessar
fyigjur vera framliðnu mennirnir
sjálfir, eða þá einhverjar myndir af
þeim. —Hún sagði að sér fyndust
þetta vera verurnar sjálfar, og oft
hefði hún þekkt þær í jarðneska líf-
inu. F.kki hefði sér samt tekist að
komast í neitt annað samband við
þær en að sjá þær. Samt yrði hún
þess vör, hvort þær væru ánægðar
og glaðlegar eða ekki.
A mannfundum sér hún þessar
fylgjur, sem henni virðast vera fram-
liðnir menn. Henni finnst þær taka
einhvern þátt í þvi, sem fram fer,
gleðjast með mönnunum, þegar þeir
eru kátir, og taka líka þátt í hryggð
þeirra.
Ljós sér hún með mörgum, eirikum
börnum og unglingum.
Huldufótk.
Eg hafði heyrt að konan sæi það,
sem hún hyggur að sé huldufólk, og
eg færði talið að því.
Hún kvaðst trúa því fastlega að
það sé til, segist hafa séð það þegar
í barnæsku, og þá hafi hún verið
hrædd við það. Huldufólkið segist
hún sjá greinilegar en svipi fram-
liðinna manna.
Sérstaklega hefir hún haft kynni
af hjónum, sem hún telur hafa búið
í gili nálægt bænum, og sömuleiðis
tvö börn þeirra, dreng og stúlku.
EnnTremur hefir hún séð tvö eða
þrjú sumur, tvær ær þessara hjóna,
svartbíldótta og gráa, með lömbum.
Þessum kindum fjöigaði ekki, en hún
kveðst ekki vita hvað um lömbin hafi
orðið. Einu sinni sá hún bóndann
einn laugardag fyrir hvitasunnu á
móálóttum hesti ríða fram hjá bæn-
um Helgárseli, með poka fyrir aftan
sig. Henni kom til hugar að hann
kæmi úr kaupstað, enda mun nokkur
trú á því, að huldufólkskaupstaður
sé austan megin við Eyjafjörð gegnt
Akureyri, og þar kveðst Sigurmunda
hafa séð ijós í klettunum.
Aldrei talaði hún við þessi hjón í
vöku, en oft við konuna i svefni, og
' einu sinni við bóndann. Þá sagði
hann henni að konan sin væri dáin.