Heimskringla - 27.04.1927, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRIN GLA
WINNIPEG 27. APRIL 192r
Hjeímskríngla
(StofnuV 1SS6)
Krmnr flt A hverjam ml«Tlkodeft
EIGENDDR:
VIKING PRESS, LTD.
853 eg 855 SABGENT AVE., WINNIPEG.
Telalmll N-6537
Verí blaSslns er *3.00 irgangurlnn borg-
Ut fyrirfram. Allar borganir sendlst
THE VIKING PREES I/TD.
SIGFÚS HALLDÓRS Irá Höfnum
Ritstjórl.
Tl«.ill«krm <11 bln5sln*:
THE VIKING PKESS, I.t«l., Bol B105
Utnnfimkrlft tll rltmt jfiranHt
BDITOK HEIMSKKINGLA, Box 3105
WINNIPEG, MAN.
“Helmskringla ls publlshed by
, Thf ViklnK Pream Ltd.
and prlnted by
CITY PRINTING PIJBLISHf'ING CO.
853-855 Sargent Ave., Wlnnlpe*. Mib.
Telephone: .86 53 7
WINNIPEG, MANITOBA 27. APRlL 1927
Inníiutningar og
atvinnuleysi.
Á mánudaginn var stóð svohljóðandi
fréttaklausa í Winnipegblaðinu “Free
Press”:
“Quebec, 24. apríl, — Hon. Robert
“Forke, innflytjendaráðherra, 'var, á-
“samt W. J. Egan, vararáðherra, mest-
“an hluta dagsins í dag á innflytjenda-
“húsi ríkisins, til þess að vera sjálfur
“sjónarvottur að móttöku hinna ný-
“komnu bólfestumanna frá Stór-
“bretalandi ogi Norðurálfunni, og af-
“greiðslu þeirra til áfangastaða í Can-
“ada. Þetta var fyrsta embættisför
“Mr. Forke til innflytjendahússins. —
“Hann fyigdist með allri athöfninni,
“frá landgöngu hinna 1000 bólfestu-
“manna, unz þeir fóru með hinum og
“þessum lestum, er áttu að dreifa þeim
“um Canada.
“Ráðherrann spurðist fyrir um það,
“hvernig úrvalið gengi í Norðurálfunni.
“Honum var skýrt frá því, að af 6000
“innflytjendum, sem komið hefðu rétt
ríyrir helgina, hefðu aðeins sex verið
“kyrsettir, til frekari læknisskoðunar,
“og að álitið væri, að jafnvel þeim
“myndi verða sleppt inn í landið.
“Hon. Mr. Forke leggur af stað til
“Englands 11. maí, og verður Mr. Egan
“í för með honum. Erindið er að
“kynna sér útflutningaskrifstofurnar á
“Stórbretalandi, Norður-írlandi og
“Frjálsríkinu írska. Hann verður tvo
“mánuði í ferðinni.”
* * ¥
Á föstudaginn var stóð fréttaklausa
í Winnipegbiaðinu “Tribune”, þar sem lít-
ið bar á. Hún hijóðar svo:
“Hér um bil 300 menn, heimilislaus-
“ir og félausir, hafa fengið náttstað á
“aðalstöð iögreglunnar hér í Winnipeg
“síðan 1. apríl. Flestir eru þeir ný-
“komnir til Winnipeg, og vinasnauðir,
“ og leita því hælis á lögreglustöðinni,
“er öll önnur sund eru lokuð. Nú í
“nótt fór tala næturgestanna þar langt
“fram úr því sem áður hefir verið í
i “ár. Tuttugu og þrír af þeim sóttu
“loks í sig kjark til þess að fara inn,
“og biðja um að mega “fleygja sér”.
“Þeir komu alstaðar að úr iandinu.”
* * *
'Það er ekki ófróðlegt að bera saman
þessar tvær smáfréttir. Því miður er síð
ari fréttin (vér höfðum nærri sagt hvor-
tveggja fréttin) enginn skáldskapur. —
Hvaðan sem fréttist úr stórbæjum vest-
urfylkjanna, og iíklega alls landsins, er
sagan lík eða hin sama. Kringum atvinnu
skrifstofurnar er daglega þéttskipuð fylk
ing fátæklegra, þreytulegra og vonleysis-
legra manna, sem eru að leita sér vinnu.
Daglega biðja hér, eins og Mr. Garland
frá Bow River sagði í þingræðu í vetur
um ástandið í Ottawa, “menn og konur,
guð um að gefa sér tækifæri, til þess að
neyta brauðs síns í sveita síns andlitis”.
Og í þessu undursamlega landi, sem for-
sjónin hefir búið ótai gæðum og auðæf-
um, sem er heil heimsálfa, í sjálfu sér að
kalla má, er svo ástatt, ár eftir ár, að
fjöldi manna verður sex til sjö mánuði árs
ins, að mestu eða öllu að draga fram lífið
á því, sem þeir vinna sér inn hina mán-
uðina, og totta hramminn, ef það ekki
nær. Ogi þó eru aðeins 9 miljónir manna
hér í þessu landi, sem vafalaust getur
horið 200 miijónir.
Og atvinnuskrifstofurnar standa ráða-
lausar, eða því sem næst. Því enda þótt
þær að jafnaði geti séð nokkrum — segj- (
um allmörgum—fyrir atvinnu, þá er hún
bæði allstopul, og þar aðauki bætist jafn
harðan svo mikið við í hóp hinna atvinnu-
lausu, að þær hafa ekki líkt því við. Því
alltaf flykkist fólk inn í landið.
Og þar kemur að hinni hliðinni. Fólks-
innflutningur er einn þáttur í starfsemi
tveggja voldugra flutninga og samgöngu-
félaga, að ekki sé nú minnst á hina mið-
ur glæsilegu innflytjendasögu Hjáipræðis
hersins, sem notið hefir stjórnarstyrks.
Sífellt heyrast^ raddir um það, að Canada
þurfi fleiri innflytjendur. Þá aukist vel-
megunin eins og af sjálfu sér. Ef til vill
má rekja þetta að mestu leyti til fyr-
nefndra félaga, sem er ekki*óeðlilegt, þeg
ar litið er á kröfu hluthafa þeirra, um
reksturshagnað. Og þjóðin sjálf, kjós-
endurnir, eiga þar einnig hlut að má3i.
Mikill meirihluti manna virðist hálfsof-
andi ganga að því vísu, eins og svo mörgu
öðru, að innflykkjendakenningin sé al-
veg rétt. Áherzlan er öll lögð á það, að
fá menn til þess að flytja inn, lítil eða eng
in forsjá um það, að útvega innfiytjend-
unum tækifæri til atvinnu og viðunanlegs
lífsviðurværis.
Afleiðingar þessa sleifarlags hafa lengi
verið auðsæjár, þeim er nokkuð nenna að
athuga. Að rekja þær verulega, yrði
hér oflangt mál. Þó mætti minnast á
það, að þ^£ta óforsjála innstreymi veldur
ekki einungis atvinnuleysi meðal innflytj-
enda sjálfra, heldur meðal manna, sem
um lengri eða skemmri tíma hafa verið
borgarar þessa lands. Vinnukraftur inn-
flytjan^ans virðist ódýr, þeim er hann
kaupir, að ekki sé nú talað um innflytj-
andan sjálfan. Og eins og hefir nýlega
verið minnst á, af öðrum manni hér í
blaðinu, þá1 notast margir við klastrara
í hinni og þessari handiðn, er aðrir hafa
orðið að nema á löngum tíma. Árangur-
inn: Atvinnuleysi, og það, sem fyrir land-
ið er því nær verra, landflótti fjölda ágæt-
is verkmanna, um skemmri eða lengri
tíma. Og þó er auðvitað sannleikurinn
sá, að þeir atvinnurekendur, sem á þetta
Iag ganga, hagnast ekki á því yfirleitt,
þótt sýnast kunni í svip, að einstaka
menn þrífist prýðilega.
Óbeinu skattarnir, sem á allan hátt
stafa af atvinnuleysinu, vega áreiðanlega
á móti kaupsparnaðinum, og vel það.
* ¥ ¥
Það væri því tæplega að undra, þótt
einhverjum rynni til rifja, fyrir hönd inn-
flytjendaráðherrans, fregnin frá Ottawa,
um þá röggsemi hans að fara til innflytj-
endahússins, til þess að athuga innflytj-
endur mikinn part úr degi, labba milli
skips og lestar, og hafa fregnir af þeim
um það, hvernig takist á Bretlandi, að
vinsa sauðina úr höfrunum, í hópum,
sem hiiígað flytja. Ekki vegna þess, að
það sé í sjálfu sér hneykslanlegt, heldur
af hinu, að þetta atriði virðist geta verið
svipmynd af pólitík hins góðviljaða, en
ekki að sama skapa framtakssama inn-
flytjendaráðherra. Það þarf meira að
gera en að fara til Stórbretalands, til þess
að hafa þar tal af tilvonandi innflytjend-
um, og sýna sig á útflutningaskrifstof-
unum. Auðvitað er ekki loku fyrir það
skotið, að Mr. Forke hugsi sitt ráð ogi
lands síns á því ferðalagi, þótt hæpið sé,
hve mikinn tíma hann fær afgangs frá
héimsóknum og veizluhöldum.
Því ekki > að líta sér nær? Athuga
grandgæfilega, með allri fáanlegri aðstoð,
kjör þeirra, sem heimafyrir eru, skilyrðin
til þess að rétta hag þeirra, og búa um
leið í haginn fyrir nýja borgara. Það er
áreiðanlega nægilegt starf fyrir fullfrísk-
an ráðherra og lið hans á næsta kjörtíma
bili, að minnsta kosti. Framsóknarflokk
urinn í Manitoba hafði frumvarp til jarða-
lagabóta á stefnuskrá sinni 1921,. Mr. '
Bracken neitaði síðast nú, að hreyfa
hönd eða fót því til framkvæmda. Mr.
Forke er nú auðsjáanlega búinn að
gleyma stefnuskiá prógressíva, en hvern
ig væri nú samt fyrir hann, að rifja eitt-
hvað upp úr henni, t. d. um það er snertir
bændurna sjáifa.
Lítil bending.
Vér vildum með fáeinum orðum, þótt
lesendum finnist það rnáske óþarfi, benda
mönnum á hinar fögru og viturlegu ræð-
ur séra Guðmundar Árnasonar, er Heims-
kringla flytur að þessu sinni. Og þá um j
leið þakka honum, og ýmsum öðrum
vestur-íslenzkum prestum, sérstaklega
séra Ragnari E. Kvaran, er mestan skerf
hefir til þess lagt, fyrir það leyfi, er þeir
jafnan hafa góðfúslega gefið, til þess að
birta ræður sínar, er þess hefir verið beð-
ið, hvort heldur að ósk blaðsins sjálfs
eða áiheyrenda.
Um leið er rétt að geta þess, að ein- 1
staka raddir hafa blaðinu borist, er lýstu
óánægju sinni yfir þvj, að það flytti of ■
mikið af ræðum. En þá er líka jafnsjálf-
sagt, að geta þess, að þær raddir eru ör-
fáar aðeins, samanborið við hinar fjöl-
mörgu, er hafa látið þakklæti til sín
heyra.
Hið unga kirkjufélag vestur-íslenzkra
frjálstrúarmanna, “Hið Sameinaða kirkju
félag íslendinga í Norður-Ameríku”, er
aðeins fjögra ára gamalt, þótt frjálslynd-
ur kirkjufélagsskapur hér, sé auðvitað
langtum eldri. En eins og hann, á þetta fé-
lag„ sem af rótum hans er líka vaxið,
þeirri hamingju að fagna, að geta skipað
prestsembætti sín völdum mönnum. Án
þess að vilja kasta minnstu rýrð á aðra,
þáS er oss full alvara með það, að þeir
prestar félagsins, er í embættum sitja,
eða fást að einhverju leyti við útbreiðslu-
starfsemi þess, séu svo að sér, að leitun
verði milli allra kirkjufélaga, hvert
sem farið er, að jafn völdu með-
altali, og tekið verður af séra Rögnvaldi
Péturssyni, séra Albert E. Kristjánsssyni,
séra Guðmundi Árnasyni, séra Ragnari E.
Kvaran, séra Friðrik A. Friðrikssyni, og
séra Þorgeiri Jónssyni, þótt lítt sé hann
enn reyndur meðal vor.
Hver maður, er lætur sig andleg mál
af nokkurri skynsemi skifta, getur tæp-
lega látið sér á sama standa, hvað slíkir
menn leggja til þeirra mála. Tæplega
munu skoðanir þeirra falla nákvæmlega
saman, en það er þess meiri gróði áheyr-
endum þeirra og lesendum,' sökum þess,
að þeir eru frjálsir að kenningum sín-
um, jafnt og skoðunum. Og ekki síður
fyrir það, að prédikanir þeirra eru, guði
sé lof, ekki lengur um blóð og kross, held
ur, eins og séra Guðmundur kemst að
orði, “sameiginlegar hugleiðingar” við
söfnuðinn, um altilveruna, eins og hugvit
vort og skynjun telur sig bezt þekkja
hana, og siðalögmál hennar hin helztu.
Fáeinar athugasemdir.
Þótt greinin “Hvað er í pottinum?”,
bærist mér í hendur ,á síðustu stundu fyr
ir þetta blað, kýs eg þó að athuga hana
nú, heldur en, í næsta blaði, ef takast
mætti úr þessu að losna við slík skrif, og
af þeirri ástæðu, að þessi grein varpar vit
anlega engu nýju Ijósi á deilurnar, sem
hún á að fjalla um. Að því leyti, sem
nokkurt samræmi er í henni að finna, er
hún eingöngu persónuleg árás á mig,
gersamlega órökstuddur sleggjudómur
um framkomu mína og hvatir í þessu
máli, þótt sumstaðar sé reynt að skýla því
— og ekkert nýjabragð að dómnum
heldur.
Að því leyti sem greinin reynir að snúa
sér að deilunni, er hún svo full af ósam-
ræmi, og gersamlegum misskilningi —
svo eg sé nú “hógvær” — að mig brestur
viðeigandi lýsingarorð.
Málið er “óþarfamál”, af því að það
“átti að þreskjast út í nefndinni”. Til
þess að það væri hægt, skilst mér, að ann
arhvor málsaðili hefði orðið að fallast á
skoðun hins, en til þess hefði eg að
minnsta kosti orðið að láta af sannfær-
ingu minni. Smávægilegt atriði náttúr-
lega — Þá er og deilan óþörf; “um mál,
sem Þjóðræknisfélaginu kemur alls ekki
v.ið(!) .... af því að nefndin hafði allt
| úrskurðarvald .... hver skyldi prenta
ritið. Hvernig sú veiting var ger, hafði
! alls ekkert erindi á þjóðr.þing... .”. Eg
! hélt nefndin ætti að standa þingi reikn-
! ingsskap gerða sinna á árinu, en væri
ekki ábyrgðarlaus einvaldsdrottinn þess,
er á sama stendur um hvernig hegðar sér.
Og að þingáð yrði að taka tillit til form-
legrar fyrirspurnar, spm fyrir það er lögð.
um gerðir nefndarinnar. En “svo lengi
lærir sem lifir”. Og eg veit þá betur hér
eftir. — Ennfremur virðist greinarhöfund
ur vera á þeirri skoðun, að hefndin eigi,
þegar svo ber undir, ]'‘að synda milli
skers og báru”, sem hann kallar, “svo að
trúmálaágreiningurinn verði ekki félag-
inu að fótakefli”. Heilbrigð kenning
það, og þá líklega bæði hollari og feg-
urri, en sú hin einfalda, er'eg og ýmsir
aðrir halda fram, að ganga beri hrein-
skilnislega að hverju máli, án alls tillits
til trúarbragðaágreinings: varpa honum
út úr félaginu. Hér er, í stuttu máli, rak-
ið allt álit greinarhöfundar um gang
málsins sjálfs, og röksemdirnar fyrir því.
Yfir mig gengur algerlega, hvernig tek
ist hefir að misskilja svo orð mín og til-
gang, að uppgötva, að eg hafi verið að
“rekast í því, þó allir innan fél. ekki
hefðu eina og sömu trú”. Hefi eg ekki
einmitt fyrst og síðast prédikað að trú-
arskoðanir manna komi Þjóðræknisfé-
laginu ekki vitund við? Og einmitt þess
vegma verið S. E. B. algerlega sammála
um það, “að ef menn gæta allrar skyn-
semi, þá ætti ekki að vera vandi, að halda
V.-Íslendingum í þjóðræknisfélagi, hverj-
um trúarflokki, sem þeir tilheyra?” Og
þó er skrifað langt mál um
þenna fjarstæða skilning, er
lagður er í orð mín. — Og í því
sambandi þykir mér dálítið kyn
legt, að maður, sem jafnókunn-
ur hefir verið og er nefndar-
störfum Þjóðr.fél. og S. E. B.,
skuli ætla sér á nokkum hátt
að leiða mig í sannleika um á-
hrif trúmálaþvargsins á störf
þeirrar nefndar, er eg hefi setiö
í, þrjú ár samfleytt, og áhrif
þeirra á starfsemi félagsins og
þroska í heild sinni. —
Eg hefi hvorki rúm né nenn-
ingu til þess að standa í miklu
stímabraki um hvatir mínar og
skapferli, sem í sjálfu sér skýra
líklega lítið merg málsins: gerð
ir nefndarinnar. En ekki ;er
mikið samræmi í því áliti, “að
ritstjóranum hafi gengið gott
eitt til, er hann reit hina fyrstu
grein sína” og aðdróttuninni
veglegu um tilgang greinar
minnar, “að kasta skugga á
einstaklinga innan nefndarinn-
ar”. Eg læt mér nægja, að lýsa
þá aðdróttun, eitt skifti fyrir öll
tilhæfulausan nppspuna, Svo
má hver trúa því sem vill.
Um ofstopa minn, eða skort
á “hóg\ærð”, vildi eg að sinni
mega segja þetta: 1 fyrsta lagi
hlýtur það jafnan að vera ein-
staklingssmekk undirorpið,
hvort mönnum líkar betur að
tneiningu máls sé lætt inn á
milli orða og lína, og þá oft með
eitruðum daggarði földum í
krossmarki hógværðarinnar
(sbr. Jesúítann í Sögum her-
læknisins) í hverri setningu á
fætur annari, eða hún sé blátt
áfram sögð í flúrlausu, góðu og
gjaldgengu íslenzku alþýðumáli,
án allra ókurteisra orða. 1 öðru
lagi verð eg að halda því fram,
að þeir menn, er telja ritstjórn-
argreinar mínar yfirleitt gífur-
yrtar, hljóti annaðhvort að
liafa raunalega glatað íslenzku
máli, eða þá skorta tilfinnan-
lega tilfinninguna fyrir frélags-
gildi og litbrigðum einstakra
orða, og mætti ræða lengra
mál um það mein, og orsakir
þess. 1 þriðja lagi sé eg ekki,
að þeir sem í þessu efni tala
mest um “Ólaf kóng”, séu áber-
andi fyrir hógværðar sakir,
lendi þeir sjálfir í ritdeilum. I
f jórða lagi þykir mér þeir menn
æði skammminnugir til saman
burðar, á aðrar íslenzkar blaða-
deilur að fornu og nýu. Eg
hlýt að halda því fram, þangað
til mér er sannað með Ijósum
dæmum, í stað órökstuddra
sleggjjudóma, að Beimskringla
hafi í minni tíð verið fullt eins
hæverskleg, klúryrða-, getsaka-
og ósvífnislaust rituð, eins og
nokkurt annað íslenzkt blað.Jð
vera einarður er ekki sama og
vera ósvífinn. Hitt skal fúslega
játað, að eg á ekki þá tegund
“hógværðar” til, sem finnst
“allt satt og rétt, sem Jón í
Tungiu segir, en hlýtur allt fyrir
það að vera á prófasts máli.”
Þá gáfu get eg afbrýðislaust lit
ið í fórum annara. —
Að síðustu: Það er áreiðan-
lega ekki eg, sem reynt hafi að
þeyta upp moldviðri um þetta
mál, til þess að villa sýn. Hafi
eg ekki lagt fram þau gögn, er
ein geta skýrt málið, þá veit eg
satt að segja ekki, hver hefir
það skýrar gert. Öll gögn, sem
málið geta skýrt, eru komin
fram. Þess vegna sé eg heldur
ekki, að greinar slíkar sem
“Hvað er í pottinum?" er ekk-
ert skýra málið frekar, hafi
minnsta erindi, nema ef vera
skyldi til að hefja persónulegan
eltingaleik, til að hylja aðalatrið
in í moldviðri aukaatriðanna.
íslendingum hefir mörgium lengi
til þess hætt. Eg fæ af þessum
ástæðum ekki skilið, að nokkuð
vinnist með því, “að sem flestir
legði orð í belg”, enda stæði þá
líklega lítið annað í blöðunum
fyrstu mánuðina, eða árin. Eg
álít því heppilegast, að þessu
væxi lokið sem blaðamáli. En
að minnsta kosti mætti senda
mér það, sem nauðsynlegt þyk-
ir að birtist. Það kemur hvort
$em er, því aðeins, að eg ekki
DODDS
KIDNEY|
i.P'O-sJ
DODD’S nýrnápillur eru bezt&
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co-, Ltd.
Toronto, Ontario.
úthýsi því, meðan eg hefi rit-
stjórn á hendi.
En öll er greinin “Hvað er í
pottinum?” svo sérkennileg;, að
mér dettur í liug, að margir
greindir menn kynnl að spyrja:
“Af hvaða klæði er sá refill
skorinn?”
Wpg. 26. apríl 1927.
Sigfús Halldórs frá Höfnum
Kvað^er í pottÍEtm?
I seinni tíS hefir mönnum oröiö æði
tíörætt um greinar þær, sem birzt
hafa í Heimskringlu út af prentun
Tímarits Þjóöræknisfélígsins, og
greindir menn hafa jafnvel látið sér
þau orð utn munn fara, að hér sem
oftar yrði löng saga út af litlu efni.
Mér fór þá að detta i hug, hvort ekki
væri viðeigandi að sem flestir legðu
orð í belg, svona hitalaust og eins
hógværlega og unnt væri eftir á-
stæðum. Ekki af löngun til að hnýta
i neinn sérstakan mann, því mér er
ekki illa við neinn þeirra manna, sem
hér eiga hlut að máli.
Þetta mál, sem hér um ræðir, er
reyndar óþarfa mál, og hefði aldrei
átt að lenda í opinber blöð. Eg held
þessi staðhæfing sé rétt, ef teknar
eru allar ástæður til greina. Hvað
svo sem á milli bar í nefndinni, átti
það að þreskjast út þar, en hvergi
annarsstaðar, Agreiningur hlýtur
oft að eiga sér stað, en skynsamleg-
ast finnst mér ætíð að gæta hófs,
með það að láta ekki slikan ágrein-
ing þroskast hjá sér, unz hann er
orðinn að meini, sem óumflýjanlegt
er að brjótist út í sár. En slík fyr-
irbrigði gerast þó, og veldur því að
sjálfsögðu mannlegur breyskleiki, er
líklega stafar að einhverju Ieyti frá
oflítilli eða ofmikilli menntun.
Þessi deila er óþörf á fleiri en einn
hátt. Fyrst og ‘ fremst vegna þess
að hún er hafin um mál, sem Þjóð-
ræknisfélaginu kom alls ekki við.
Vegna hvers? Vegna þess að nefnd-
in hafði allt úrskurðarvald um það.
'hver skyldi prenta ^ritiðí Hvernig
sú veiting var gerð, hafði alls ekk-
,ert erindi inn á þjóðræknisþing, ann-
að en til þess að vekja sundurlyndi.
Deilan er einnig óþörf vegna þess, að
hún hefir náð þannig tilgangi sínum
að með því að gera hana að blaða-
máli, hefir hún í augum lesenda
blaðsins, margra, kastað skugga á
einstaklinga innan nefndarinnar,
menn, sem að sögn blaðsins hafa gert
þá yfirsjón, að reyna að synda miili
skers og báru, svo að trúmálaágrein-
ingurinn ekki skyldi verða félaginu
að fótakefli. Þetta er nú sökin, sem
hvílir á þeim. Fyrir slíka goðgá er
sérstaklega maðurinn, sem tillöguna
kom með um veitingu á prentun
Timarits, af ritstjóra Heimskringlu
sekur fundinn og dæmdur til æfi-
langrar fangelsivisstar hjá almenn-
ingsálitirtu. Eg get ekki séð, að sá
maður hafi þarna drýgt stærri synd
en sá, sem sendir í blaði srnú"út til
yztu endimarka jarðarinnar áfellis-
dótn um hann, — og liklega tæplega
eins stóra. Lítum á sökina, eða öllu
heldur það sem sagt er að ráðið hafi
úrslittim málsins. Trúmálaágreining-
urinn meðal Islendinga hefir löngum
orðið ýmsutn málefnum þeirra að
fótakefli. En nú er þó svo komið,
að þeir allir geta komið sér saman
um eitt mál, þjóðernismálið; að vísu