Heimskringla - 27.04.1927, Blaðsíða 7

WINNIPEG 27. APRIL 1927
HEIMSKRIN GLA
7. BLAÐSIÐA.
um nýrnaveiki eru bakverkir, þvag-
teppa og þvagsteinar. GIN PILLS
lækna nýrnaveiki, raeí því ab deyfa
og græía sjífka parta. — 50c askjan
bjá öllum lyfsölum.
131
Frh. frá 3. bls.
uð árum, þær beztu og fegurstu, sem
er nú skömm aö tölunni. Postular
Krists voru 12, og má vera aö fleiri
fari á eftir. Eitthvaö er Ivar einn-
ig að burðast þar með einn ungling;
væri honuni nú bætt viö þessa 12,
þá mundu þaö veröa 13, og ekki
skemmir það, þvi alltaf siðan Tita-
nig sökk, er talan 13 talin hin mesta
happatala. En nákvæmari verður
skýrsla Ivars Jónssonar að vera í
þessu efni, ef hann vill ekki halla
réttu máli; og fyrst að honum Ivari
Jónassyni er svo annt um allt þessu
máli viðvíkjandi, þá hefir honum
láðst að geta þess, að þrjár af kon-
um kvenfélagsins Berglind standa
ekki í söfnuðinum, en vinna þó með
honurn og fyrir hann, og svo kunn-
ugur er Ivar, að hann veit, að til er
fleira fólk, sem ýmsra kringum-
stæöna vegna stendur utan við söfn-
uðinn, en eru hans beztu vinir, ,og
- •TmTÍ
heinjurinn á til enn í dag. Þær eru fara ekki dult með hinar frjálslyndu
einfaldar og leið háleitar; þær fela
í sér þá vizku, sem er leiðarvisirinn
GÓÐAN WHISKY COCKTAIL ER AÐ-
EINS HÆGT AÐ BÚA TIL MEÐ
GOÐU WHISKY
BEZTU WHISKY COCKTAILS
ERU BÚNIR TIL MEÐ
“®íadiaN<3jb:
cWhisky
SRXDItJ EPTIR COCKTAIIj B.EKLING.
HIRAM WALKER & SONS, LTD, WALKERVILLE, OJÍT-wj
trúarskoðanir sinar.
Oll athugasemd Ivars Jónassonar, . , „ . , , .. , ,,
.... . , .„ , , v v . I skeð gæti það jafnvel, að su famenna
fyrir retta breytni manna, hvers vio ber það með ser, hvað mikið hann , ,
að hann Ivar Jónasson mætti snúa sér | í fjórða bekk meö börnum 10 ára
við einu sinni eða tvisvar, áður en gömlum.
annan. Með því er auðvitað ekki J leggur upp tir öllum tölum, sérstak-
sagt, að þetta sé ekki og að finna 1 lega höfðatölu; þessi tilhneiging hans
hann fær sparkað hana í hel. Og
sú fám<
frjálstrúarhreyfing, sem á sér stað
annarsstaðar; en það er hvergi
að|
minnir mig á ýmsa viðburði úr lið-
finna í jafnríkum rnæli, né í aðgengi j inni tíð. Til dæmis voru þeir nógu
legri framsetningu, heldur en hjá
honum. Kenningar hans um fojlur-
kærleika guðs, um bróðurkærleika
milli manna, um samúð og fyrirgefn-
ingu, um guðsríkið sem takmark sið-
ferðislegrar þróunar, heilla hugi vora
enn; og þær munu ávalt heilla hugi
manna. Þær verða aldrei á eftir
tímanum, því þær ná niður fyrir
rætur meðvitundar vorrar um það,
sem er gott; og þær eru samrýman-
legar við allan sannleika.
Sumum ykkar er stundum borið á
brýn, að þið afneitið Kristi. Það er
gert af þeim, sem, vegna misskiln-
ings margra alda, mjsskilja sjálfir
Krist, þangað til það sem hann sjálf
ur kenndi, og líf hans, hverfa út í I Vissvitan,di rangfærir Ivar orð mín
þoku gleymskunnar. Hvorki þið né þar sem hann hefir eftir mér, að ó-
aðrir, þurfið lengpr þess Krists með, | heimskur náungi hafi trúað kunn-
sem heilabrot manna hafa vafið í ingja sinum fyrir því, að hann væri
hjúpi fjarlægs guðdóms og yfirnátt-J hálfreiður við sjálfan sig, fyrir að
úrlegs eðlis; en bæði þið og aðrir hafa hlustað á séra Albert.
þurfa enn hjálpar með frá meistar- J grein minni stendur: Einn ut-
anum, sem eftirlét svo einfalda og ansafnaðarmaður, óheimskur náungi,
háteita lifsspeki, að hun hefir mátt trúði kunningja sinum fyrir því, eft-
til þess að gera lífið farsælt og fag- jr ag hafa hlustað á messu hjá séra
urt, þar sem hún fær að vera hið Albert, að hann væri hálfreiöur yfir
ráðandi afl í þvi, þar sem hún er þyi, hvað vel sér hefði likað ræðan,
mælikvarðinn fvrir breytninni og af- kvað sér ómögulegt að setja út á
margir, sem hrópuðu: "Krossfestu,
krossfestu hann!” og sannarlega
gátu þeir stært sig af fjöldanum, sem
grýttu Stefán, og eins þeir, sem
brenndu Bruno. Þetta eru aðeins 3
dæmi af ótal, en þau nægja til þess
að sýna, að til eru menn, sem meta
góðan málstað meira en allt annað,
og að mikil hnannfjöldi er engin sönn
un fyrir góðum og réttum málstað.
Eitt ágætt skáld kveður svo:
“Nú sé eg hið dýrsta af drottni léð
og dyggasta með sér að bera,
er ekki að teljast þeim mestu með,
en maður í'reynd að vera.
j hér á Langruth, yrði dálítið tauga-
seig — þrátt fyrir óskir og vonrr
Ivars Jónassonar og hans nóta —■'
eins og hænan forðum, sem troðin var
fótum við girðinguna.
stöðunni við aðra menn.
Til Ivars Jónassonar.
hana, nerna með því að segja ósatt.’’
i Þenan náunga, sem um er að tala
hér að framan, vill Ivar fá mig til
aö kalla heimskan; en hann fær mig
ekki til þess, vegna þess að eg þekki
manninn, og veit að hann er vel að
sér um ýmsa hluti, og er alveg ó-
heimskur. Ef eg hefði átt við Ivar
“Ymislegt þó ekki gengi
ósk og vonum jafnt,
og í fálmi fyrst og lengi,
fram var stefnan samt;
reynt í föstu horfi að halda,
hressa skap og þor.
Svo má loksins sigri valda
sérhvert stigið spor.
Svo má loksins sigri valda
sérhvert áfram stígið spor.”
Að endingu sný eg mér að ritstjóra
Heimskringlu, Sigfúsi Halldórs frá
Höfnum, og bið hann að gera svo vel
að lána linum þessum rúm í sinu
heiðraða blaði, og ennfremur hið eg
hann að sjá um, að nafn mitt sé rétt
stafsett undir grein þessari; eg sé að
það hefír misprentast seinasti stafur
þess undir greininni “Til gamallar
vinkonu”. Engum, sem á greinina
hafa minnst við mig, hefir blandast
hugur um, að seinasti stafuirinn í
nafni minu hafi óviljandi orðið e í
staðinn fyrir a; en það gat Ivari Jón-
assyni ómögulega dottið t hug; sjálf-
sagt af því að hann er svo fyndinn.
Thóra.
__________^________L_
‘Mér þótti ekkert að því,’’ sagði
hann; “eg vildi aðeins fá tækifæri
til þess að læra.”
“Eg fór á skrifstofu Santa Fé
járnbrautarinnar. Agentinn sagöi ntér,
hvert mætti fara og hvað eg gæti séð
og hann hjálpaði mér að ráðleggja
ferð mína.
Eg keypti farseðil fyrir 10,000
ntílna ferðalag. Þetta var nóg til
að flytja mig til Mexico City í Mexi-
co, upp Kyrrahafsströnd til San
Francisco, og aftur til baka yfir fjöll
in, til Chicago, með mörgunt hvítld-
um á leiðinni. Eg átti eftir 75 dali
fyrir kostnaði, en eg vildi ekki hafa
á mér svo mikla peninga, svo eg fór
til herra John J. Mitchell, forseta
Ulinois Trust and Savings bankans,
/tg fékk þrjár ávísanir fyrir 25 dali
hverja. Þessar ávísanir gat eg dreg-
ið út á i Mexico City og San Fran-
cisco. Frá einu sjónarmiði leit ferð
ntn út fyrir aö vera dýr og heimsku-
leg. Eg ntan að herra Mitchell sagði
þegar hann fékk ntér ávisanirnar:
‘Ungi maður, það gerir þér lítið gott
að eyða svona miklum peningum i
Stuttu síðar kornu forsetar frá
tveimur stærstu raftækjabúðuml og
sögðu: ‘Ef Chicago-Edison félagíð
treystir þér, þá megum við tryesta
þér. Kauptu frá okkur.’
“Eg gerði það. I fyrstu kom vinn-
an seinlega. Rafmagn var þá nýrra
en það nú er. Einn af viðskiftavin-
um mínum var Chicago talsímafélag-
ið. Þeir sendu mér vinnu, svo sem
að vinda vír á spólur, sem notaðar
erti til hringinga við talsimann. Þetta
félag var um þessar mundir að gera
tilraunir til aö uppgötva nýjan út-
búnað. Talsímafélög voru þá ekki
sameinuð um byggingu fyrir nýjar
tilraunir, eins og þau eru nú. Enn-
fremur voru margir keppinautar, og
Chicago Telephonp félaginu var á-
fram um að halda levndu öllu nýju,
sem var uppfundið. Eg var svo var-
kár að hjálpa þeirn til þess að gera
það, og lét aldrei berast út nokkuð,
sem mér var trúað fyrir.
Stundum var eg kallaður að tal-
þessum borgurn.’ En hann vissi ekki símanum og spurður: ‘Hefir þú upp-
hvað lá að baki þe^u fyrirtækimínu;' kast af uppdráttum af.hinu og þessu
A tveimur árum komst hann í j bvaða forvitnisandi knúði mlg til ,að
gegnum fjóra bekki; en hann komst
aldrei lengra en 1 sjöunda bekk. Þeg-
ar, hann var tvítugur, fór hann að
vinna.
“Eg varð nú að vinna fyrir mér,”
sagði hann blátt áfrani; “en þar fyr-
ir utan var eg ákaflega áfram um
að læra um rafmagn. Eg fór i Bap-
tistakirkjuna, og þar kynntist eg skógunum í nágrenni við Vera Cruz
manni, tíu árum eldri en eg var, sem og Orizaba. A Islandi og í Norður-
bjó til lampa, aflvaka (dynamos) og j)ak0ta, þar sem eg hafði lifað, sá
önnur rafmagnstæki. Eg leitaði til
hans uni vinnu.
leggja af stað.
“Eg fékk fyrirtaks skemtilega í
ferð, og kom heirn aftur með heilt
ríkidæmi af nýjuni skoðunum og
breiðara sjónarmiði. Það var eins og
heil háskólamenntun, lærð á fáein-
um vikum. Eg var mjög hrifinn af
fegurðinni, sem eg sá, svo sem t. d.
“Verkið lofar meistarann,” kom
mér til hugar, þá er eg las grein í
Lögbergi, eftir Ivar Jónasson, sem Jónasson sjálfan, þá hefði máske ver
hann kallar “Athugasemd”. Eftir íð öðru máli að gegna, og hefði eg
athugasemdinni að dæma, virðist höf þá kannske látið tilleiðast, fyrir hans ar‘
udu hennar hafa verið i rnjög slæmu eigin orð, að láta “ó”-ið Vanta fyrir
skapi, út af nokkrum orðum, er birt- framan “heimskuna”. . \
i Heimskringlu, og sérstaklega Han er nærgætinn, hann Ivar Jón-
ust
voru töluð til gamallar vinkonu minn asson; hann vakir yfir velferð manns.
ar. j Til dærais að taka, hefir hann oftar
Grein sina byrjar Ivar með þvi að en einu sinni gert sér óniak, til þess
brígsla ntér um óhreinskilni, áf þeirri að leiðbeina mér í trúmálum, og við
ástæðu, að eg hafi ekki tilfært allt eitt slíkt tækifæri gaf hann mér bend-
það i grein minni, er honum þótti ingu um það, að hyggilegra væri að svarar
við eiga; honuni tekur sárt til vin- blanda sér ekki i félagsskap með séra
konu minnar, honum Ivari, sárara Rögnvaldi Péturssyni. Kvaðst hann
en henni sjálfri, þvi eg hefi heyrt þó vita það, að séra Rögnvaldur Pét-
frá henni síðan að grein min kom út, ursson væri bezti drengur, en þessar
og fann hún ekkert að.
sífelldu ferðir hans til Boston væru
Eitt af þvi sem ívar tekur sárast, j varhugaverðar!
að eg hafi ekki skýrt frá, er það að | Seint í athugasemd sinni eignar höf
séra Albert E. Kristjánsson hafijundur hennar niér einhverja vind-
stofnað frjálstrúarsöfnuð i Langruth. bólu: þar skjátlast honum Ivari Jón-
Eg er samdónta Ivari Jónassyni um assyni. Eg á enga vindbólu, eg leik
þaj5, að vel hefði mátt geta þess, hver mér aldrei að þvi að búa þær til. —
stofnaði söfnuðinn, þó ekki væri það , Hann er þó ekki farinn að sjá of-
nauðsynlegt, einmitt í því, að það' sjónir, maðurinn sá, eð máske þetta
var séra Albert, sem það gerði, þyk- sé aðeins skáldleg samlíking? Eg
ir mér hin mesta sæmd.
En ekki þarf skarpan skilning el5a
hlýt að játa, að eg skil hann ekki
þarna; það er þó líklega ekkert, sem
glöggt auga til að sjá það, að í orð-| hann Ivar Jónasson langar til að
um Ivars fellst aðdróttun til séra Al-j konta “fyrir kattarnef”, en þyki
berts, þess eðlis, að hann hafi ekki ( helzt til þróttmikið viðfangs, og taki
getað stofnað frjálstrúarsöfnuð fyr- ^ það svo til bragðs, til að telja kjark
ir þá sök, að hann er Unítari. Hann i sjálfan sig, að likja þvi við mátt-
er vel að sér, hann Ivar Jónasson. lausa vindbólú? Eg hefi verið að
Oft hefir aödróttun þessari til séra' velta fyrir mér, hvað eiginle^a hann
Alberts verið harnpað hér á Lang-| Ivar Jónasson gæti átt við með þess-
ruth, og er nú vel að Ivar komi henni j ari vindbólu sinni. Það getué þó lik-
á prent, svo séra Albet\t gefist kostur lega ekki verið frjálstrúarhreyfing-
á að geTa við hana hvað sem hann in, sem hann velur þessa samlíkingu?
vilk I — og hlýtur þó Ivar að vita, að upp
Oþolandi c>hrjeinski!ni fanlist at-j tök hennar getur hann ekki eignað
hugasemdarhöfundinum það vera, að!mér; henni valda mér margfalt meiri
^g skuli ekki hafa skýrt frá meðlima-{ menn. Takist nú ^svo ólíklega til, að
fölu safnaðarins, og fer svo að reyna athugasemdarhöfundurinn hafi valið
að bæta úr því sjálfur; kveður hann ] frjálstrúarhreyfingunni þessa vind-
þá fullorðna meðlimi vera 12. Ekki bólusamlíkingu, þá gæti þó farið svo,
AGRIP AF SOGU HJARTAR
THORDARSONAR.
(Frh. frá 5. bls.)
skepnunum og höggva i stóna, var
eg vanur að sitja með þessa bók,
þangað til eg kunni hana utan bók-
"I henni fann eg skýringu á vís-
mdarannsóknum (scientific experi-
ments), og þó eg ‘hafi lesið margar
skýringar síðan, hefi eg ekki fundið
neina, sem niér finnst ljósari.
“Visindarannsókn,” segir ‘bókin,
ér i því innifalin, að við leggjum
spurningu fyrir náttúruna, og hún
ávalt á skýrasta hátt. Ef
svarið er ekki eins og við var bú-
ist, er það af þvi, að við spurðum
ekki rétt. Eftir nokkra reynslu lær-
um við að spyrja réttara, og þá verða
svörin okkur að meira gagni.
“Eg hafði ávalt verið að spyrja
náttúruna; nú afréði eg að verða
eðlisfræðingur. Einn þáttur bókarinn-
ar var úm rafmagnsfræöi. Sá þátt-
úr var mér hugljúfastur. Eg ásetti
mér að læra allt sem unnt væri um
hanía. Tilraunir voru -útskýrðar í
bókinni, en þar sem eg hafði engin
áhöld, gat eg ekki reynt nema hinar
allra einföldustu.
“Um það, að eg var 18 ára gant-
all, hafði ein af systrgm minum gifst,
og sezt að í Chicago. Hér sá eg
tækifæri. Eg vissi að það voru ó-
keypis alþýðuskólar í Chicago, og
svo líka staðir, þar sem læra mætti
um rafmagn. Eldri bróðir rninn
stýrði búinu, svo eg fór til Ohicago
og gekk á skóla.”
Fáið þið ljósan skilning um, hva'ð
þetta þýddi ? Thordarson fór úr
skóglöndununt í stórborg. Hann hafði
ekki séð lest í fimm ár. Hann talaði
íslenzku miklu betur en ensku. A
þeim aldri, sem flestir aðrir piltar
eru að byrja á æðri skólum, eða á
að vinna, var hann að sækjast eftir
barnaskólamenntun. Stór piltur,
nærri fullvaxinn maður, var settur
“ ‘A hvað litlu getur þú lifað
borginni Chicago?’ spurði hann mig.
Eg sagði honum að eg héldi eg gæti
lifað á fjórum dölum á viku. ‘Gott
og vel,’ sagði hann. ‘Við skulum
reyna að hafa upp svo niikla peninga
til að borga þér.’
“Eg byrjaði að vinda vír á raf-
spólur á verkstæði hans. Loksins var
eg farinn að læra eitthvað um raf-
magnstæki. Það var meira en ár,
þar til hann bætti við kaup mitt, og
á meðan lifði eg að öllu leyti á mín-
utn fjórurn vikulegu dölum.”
Thordarson var nú ekki lengur hjá
systur sinni. Hann var sjálfbjarga.
Hvernig lifir maður í stórborg á svo
Iitlu? Mér var forvitni á að vita
það.
“Það ler Jekkert óskiljanlegt um
það,” sagði hann tnér brosandi. “Þeg
ar þú átt ekki rnikið, lærir þú að lája
það duga sem lengst; og svo er það
eitt, að þú kaupir ekki óþarfa. Eg
lærði hvar peningar mínir keyptu
mest. Eg dvaldi á fátæklegum stað
vestan til í borginni. Ef eg tnan
rétt borgaði eg tvo dali á viku fyrir
húsnæði og ntorgunverð. Eg gekk
að vinnu minni; þá átti eg einn dal á
viku fyrir aðrar máltíðir, og keypti
eg þær að mestu leyti á brauðgerðar-
húsum. Fyrir þenna eina dal, sem
eftir var, keypti eg bækur.
Enginn þáttur úr æfisögu Thord-
arsonar opinberar upplag hans eins
og þessi. Að innvinna sér aðeins 4
dali; að hálfsvelta, en spara samt
peninga fyrir bækur. Þörf áhuga
hans varð ekki hamin.
“I>egar eg hafði unnið tvö ár í
fvrstu vist minni í Chicago, bauðst
mér önnur vist í St, Louis,” hélt
hann áfrant.
“Eg veit ekki, hvernig þeir vissu
um mig. Boðið kotn frá strætis-
vagnafélagi, rétt þegar þau voru að
byrja að nota rafmagnsafl til að
renna vögnununi. Þeir vildu, að eg
hjálpaði við þá vinnu, og eg þáði
það.
"Heilsa mín bilaði, svo eg varð að
hætta við þá vinnu og fara aftur
til Chicago. Nú vissi eg lítið eitt
um rafntagn, og eg hafði lesið niarg-
ar bækur unt eðlisfræði og annað. Eg
vissi mikið meira um margt, en eg
vissi, þegar eg yfirgaf landið okkar
í Norður-Dakota. Eitt af því helzta
sem eg vissi, var hvað lítið eg kunni.
Mér var ógleymanlegt, a.ð eg hafði
aðeins komist í gegnum sjöunda bekk
i barnaskóla, en ntenn umhverfis mig
höfðu útskrifast úr æðri skólum. Eg
ásetti mér að bæta úr því með harð
ari vinnu, og rneiri ástundun á nárni.
“Eg var nú búinn að safna þrjú
hundruð dölunt, og ætlaði að nota þá
á einhvern hátt til að efla menntun
mína. Eg íhugaði hvort heldur eg
hefði meiri not af að læra á skólurn,
eða ferðast. Eg afréði að ferð-
ast.
eg aldrei nokkuð þessu líkt.
Þegar eg koni aftur, fékk eg vinnu
1 við eitt af rafmagnsfélögunum. Tað
voru þá tvö þessháttar télög í Chi-
cago, en. þau sameinuðust og vann
yerki?’ Spurningarnar voru ávalt
um eitthvert verk, sem eg hafði gert
fyrir þá. Eg sag;ði alltaf að eg hefði
skilað þeim öllum uppdráttunum. —
Þetta- kom fyrir nokkrum sinnum.
Loks sögðu þeir: ‘Við höfum reynt
þig og höldum að við megurn treysta
þér ’. Nú skulutn við gefa þér veru-
lega vinnu.’
“Þeir gerðu það. I þrjú ár var
eg önnum kafinn, og á því tímabili
fékk eg átta þsúund dali í ágóða, og
aftur átti það að þakka góðri hegð-
un.
Viðskifti Thordarsons við tal-
símafélagið hættu bráðlega, þegar
það fór sjálft að framkvæma þess
eg þá fyrir samfélagið. Var það sein háttar vinnu. Og nú varð atvinna
asta vist, sem eg var í. | hans fyrir breytingu. Hann komst
Eg var nú orðinn 27 ára gamall,1 „ú í ný og stærri fyrirtæki, og fór
og var búinn að safna 75 dölum, þa ag finna upp og búa til ný rafntagns-
er eg afréði að byrja sjálfnr 'busi- ] áhöld. Þeir menn, sem hann einkan-
ness”. Eg hætti við starf mitt, gifti iega hafði viðskifti við, voru kenn-
mig og byrjaði business , allt í arar við æðri skóla (universities). Það
einu, og allt á $75. Eg mundi ekki er varla til sá æðri skóli í Banda-
ráðleggja neinum að fara að mín- J ríkjunum, sem ekkí hefir keypt á-
ráðum, og heldur ekki hafa á höld hans, fyrir tilraunir nemenda
um
rnóti því. Fyrir mig hefir það orðið
ánægjulegt. Eg vildi ekki breyta
neinu — ekki einu sinni frá því, er
lítil var vinna, og við vorum pen-
ingalitil. Lífið er svona revnsla, og
eg hefi tekið eftir því við tilraunir
mínar, að þegar mér hefir gengið
sem veust, hefi eg lært mest.
“Þessir $75 voru allir peningarnir,
sem voru brúkaðir í fyrirtæki mitt,
og held eg að það hafi verið vegna,
að eg var búinn að læra sparsemi í
hörðum skóla. Eg vissi, að ef eg
sóaði ekki meiru en eg átti, og not-
aði varkárni, færi eg ekki í gönur.
“Ennfremur kom hörð vinna og
góð hegðun til hjálpar. Góð hegð-
un þýðir, meðal annars, að gera öðr-
um rétt til í öllum kaupum.
“Unr þær mundir hafði eg unnið fyr
ir "Chicago-Edison” rafmagnsljósa-
og afl-félagið. Félag þetta átti
byggingu á Market Street, og á
þriðja lofti var viðgerðardeild. Fyr-
ir utan var auglýst viðgerð á raf-
hagnsáhöldum (motors and dynamos).
‘ Nú byrjaði eg sjálfur á viðgerð-
um í sömu byggingunni á fyrsta lofti
og setti upp samskonar auglýsingu og
Edison-félagið. Samt sem áður kom
umboðsmaöur þeirra, og bauð mér
að kaupa öll nauðsynleg verkfæri og
efni af séc, og myndi félagið lána
það. An þessa láns, sent eg fékk frá
félagi þessu, hefði eg ekki komist
langt á 75 dölum. Þetta lán Tiefði
ekki verið fáanlegt, hefði eg ekki yf-
irgefið félagið með þeirra góðvild.
Eg hafði áunnið mér þess góðvild
með framkomu minni, sem vinnumað-
ur þeirra,
sinna.
“Eg kynntist,” segir Thordarson,
‘nærri öllum eðlisfræðingum landsins
sem voru i sambandi við æðri skólana.
Þá byrjaði fyrst menntun min fyrir
alvöru. Með því að tala við’ þá,
spyrja þá og heyra álit þeirra, tindi
eg saman meira en eg hefði lært í
skólum þeirra.”
Fyrir verk sitt fyrir æðrí skólana,
fékk Thordarson fyrstu frægð sína.
Arið 1904 þegar haldin var ver-
aldarsýningin í St. Louis, kom beiðni
frá Purdue University. VerkSærið
sent þörf var á, var “million volt 25
cycle transformer”. Það var einhver
merkastur gripur á sýningunni, og
lofaði smiðisverkið, það sem meistar-
arinn kallar góða breytni, því mikla
nákvæmni þurfti til að gera verkið.
“Við urðum líka að útbúa sérstaka
byggingu fyrir þessa vél, í sýningar-
garðinum. Bygging þessi var í lag-
inu eins og gamaldags bryggja, þar
sem hún var há og með báða enda
opna. Við þorðum ekki að brúka
í hana neina nagla, en að utan höfð-
um við járnbolta til að halda henni
satnan.”
Hjörtur Thordarson lauk aðeins
sjöunda bekkjar námi í skóla. Samt
er hann hámenntaður maður. Hann
hefir ávalt verið áfram um að læra
af öllum atburðum, og persónum, er
nokkuð gátu kennt honum — kenn-
urum, ferðalagi, s>num eigin tilraun-
um og bókum. Þess vegna er hann
nú í dag meðal þess litla hóps
ntanna, sem eru fremstir í vísinda-
legum rannsóknum í þessu landi.
St. J amesPrivateContinuation School
and Business College
Portage Ave., Cor. Parkview St., St. James, Winnipeg.
Auk vanalegra námsgreina veitum við einstaklega góða ti5-
sögn í enskri tungu, málfræði og bókmentum, með þeim til-
gangi að gjöra mögulegt fyrir þá sem frá öðrum þjóðum
koma að láta í Ijós beztu hugsanir sínar á fósturmáli sínu
Enskunni, eins vel og innfæddir gæta gjört.
Þeir, sem standast inntöku prófið, sem er ekki erfitt, geta
byrjað strax.
Skrifið, eða sækið persónulega um inngöngu frá klukkan
8—10 að kvöldinu. Gjald frá $5.00 á mánuði og hærra.
\