Heimskringla - 04.05.1927, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
HBIMSKRIN QLi
WINNIPEG 4. MAÍ 1927
Almennings Álit.

“Og þú, Bill, stefnir öllum hingað til mín,
er þú kynnir að hitta á þinni leið eftir gjánni, og
ef nokkur af ykkur mætir ekki á heimili Charle-
tons eina klukkustund eftir sólaruppkomu, varð-
ar þati hegningu. — Þú, Tom, ferð brautina til
Santa Anna, ferð í kringum gjármunnan, og aft-
ur til baka, upp að Clear Creek. Láttu alla koma,
Jack, þú ferð um Galena Valley nágírennið, og
safnar mönnum; sendu þá til mín, en komdu
ekki til baka sjáifur, fyr en þú hefir fundið mann
inn, sem fór á hestbaki niður gjána.”
Þegar síðasti maðurinn hafði riðið á stað
út í myrkrið, sagði skóggæzlumaðurinn við mál
arann:
“Komdu, Aaron, þú verður að fá dálitla
hvíld. Það er ekkert hægt að gera fyr en dag-
ar, hvort sem er.”
Aaron King mótmælti. En þótt hann væri
sterkbyggður, hafði áfreynslan, að vera á hest-
baki svo lengi, þar sem hann var algerlega óvan-
ur slíku ferðalagi, og kvíðinn og taugaæsingur-
inn lamað svo krafta hans, að hann var aðfram
kominn af þreytu. Hann var fölur og dreginn í
andliti, og mótmæli hans gegn því að hvíla sig,
voru aðeins hreystiyrði.
“Þú verður að hvíla þig, maður,” sagði Brian
Oakley stuttlega. “Það getur komið fyrir, að
á næstu dögum verði ekki mikið tækifæri til
að njóta hvíldar, og þú verður að grípa hverja
mínútu sem býðst til þess að njóta hvíldar, svo
að þú haldir kröftum þínum. Þú hefir nú þegar
gengið í gegnum meira, en við hinir. Taktu af
þér stígvélin, og leggðu þig fyrir, þangað til eg
kalla á þig, jafnvel þótt þú getir ekki sofnað.
Gerðu eins og eg segi — eg er yfirmaður hér!”
Listmálarinn hlýddi og skóggæzlumaðurinn
bætti við:
“Eg skrifaði lögreglustjóranum allt sem eg
vissi, og dáh'tið um það, sem eg hefi grun um.
JÞað er þessi bifreið, sem egi get ekki hætt að
hugsa um, og svo aðrir hlutir í sambandi við
Jjað. Bifreiðin hefir hlotið að fara frá Fairlands
á undan þér, nema hún hafi komið úr áttinni frá
Galena Valley — frá einhverri borginni með-
fram járnbrautinni nálægt San Gorgonio, sem er
ekki líklegt. Ef hún kom frá Fairlands, hlýtur
hún að hafa beðið á brautinni einhversstaðar,
til að koma ekki upp í gjána fyr en dimmt væri
orðið. Veiztu til að nokkur í Fairlands, auk
Myru Willard og Lagrange, hafi vitað að hún
ætlaði hingað upp eftir?”
“Ekki held eg það, Nágranninn, sem hún
lánaði hestinn hjá, vissi ekkert hvert hún ætl-
>aði.”
“Hver sá hana síðast?”
“Eg held það hafi verið frú Taine.”
Listmálarinn hafði áður sagt skóggæzlu-
manninum, að sennilegt væri, að fundum þeirra
Sibyl og frú Taine, hefði borið saman á verk-
stæftinu.
“Ójá,” sagði hinn.
“Frú Taine fór austur kl. 4,” sagði málar-
ínn.
“Jim Rutlidge för þó ekki, skilst mér,” sagði
Brian Oakley blátt áfram. Og svo bætti hann
við, eins og til að breyta umtalsefninu: “Þú
reynir nú að hvílast ofurlítið, Aaron. Eg skal
hugsa um hestinn þinn, og leggja á óþreyttan
hest fyrir þig. Undireins og dálítið fer að birta,
förum við af stað. Eg ætla að komast fyrir,
hvert þessi bifreið fór — og hvert erindi hennar
var.”
Að svo mæltu sýndi hann málaranum, hvar
hann gæti lagst fyrir, og ámálgaði við hann að
reyna af öllum kröftum, að njóta hvíldarinnar
sem allra bezt.
kveðna staðar. Bráðlega varð nægilega bjart
til þess, að þeir sáu greinilega hjólförin eftir bif-
reiðina. Þeir fylgdu þeim með mestu kostgæfni
að rótum Oak Knall brautarinnar, þar sem bif-
reiðin hafði numið staðar — snúið við og farið
aftur til baka ofan í gjána. Brian Oakley at-
hugaði svo að segja hvern þumlung af brautinni
á þeim kafla, með framúrskarandi nákvæmni.
um, áhyggjulaus og léttur í lund. — Hann minnt- að hún leiti til hins gamla æskuheimilis síns.”
ist greinilega dagsins, er hann klifraði upp á j Konan þagnaði, en bætti við eftir litla stund,
tindinn á þessum stað með Sibyl Andrés, og einn-j hikandi:
ig þess, er hann fór hlykkjóttu slóðina niður á| “Eg má eins vel segja það, að eg veit þá
veginn hinumegin. Gat það verið, að hún hefði möguleika, er eg hefi nefnt á þessu, af eigin
farið kvöldið áður alein, eða nauðug með ein- reynslu.”
hverjum fram hjá þessum eikartrjám?. Skyldi Mennirnir þrír lutu höfði. Brian Oakley
hún þá hafa minnst stundanna, er hún var þar sagði þýðlega:
með honum. — Þegar hann fylgdi skóggæzlu- “Myra, þú hefir stærri sál og meiri skyn-
Hann hristi að lokum höfuðið, eins og hann
væri neyddur til að láta það uppi, að hann fynndi manninum yfir svæðið, sem hann hafði gengið
alls engin merki, er hjálpuðu til að ráða framjum með henni síðasta daginn, sem þau klifruðu
úr þessari ráðgátu, og steig með hægð á bak saman, virtist honum sem allir hlutir minna sig
aftur. i á yndisleik hennar. Hiver hlutur meðfram braut
“Eg giet ekki komist að neinni niðurstöðu,” | inni — istrýtuir,yndaöi klettuirinn — trém —
sagði hann. “Brautin er svo þur og troðin, og skálin í klöppina, þar sem þau höfðu fyllt drykkj
aðalvegurinn svo malborinn, að það er ógerlegt J arílát sín. Brotna steinsteypupípan, er verka-
að sjá nokkur för eða mörk. — Komið; okkurj mennirnir höfðu skilið eftir — í einu orði sagt —
er bezt að fara aftur til baka til Carletons, og allir mögulegir hlutir minntu hann svo greinilega
láta hina leitarmennina fara af stað líka, Þeg- J á hana, að hann nálega bjóst við að sjá brosandi,
ar Milt kemur til baka frá Fairlands, þá getur ’ yndislega andlitið hennar, hjá hverri bugðu, er
skeð, að han nhafi fregnað eitthvað, er geti var á brautinni.
hjálpað.”----- Skóggæzlumaðurinn, seni reið á undan, at-
Um sólarupprás söfnuðust fjallabúarnir, er hugaði vandlega hvert einasta fet á brautinni,
fengið höfðu boðin frá skóggæzlumanninum, sem þeir fóru um, og málaranum fannst hann
vera að leika einhvern einkennilegan leik. Hann
gat ekki mð nokkru móti trúað því, að stúlkan,
sem hann elskaði, væri — en góði guð! Hvar
var hún? Því fór Brian Oakley svona hægt —
gangandi, og lét hestinn rölta í hægðum sínum
á eftir? Hann ætti að vera á hestbaki. Þeir
ættu að hraða ferð sinni, eins og hann hafði
gert daginn áður — kvöldið áður! Var ekki
lengra síðan? ,
Bi’ian Oakley nam staðar, þar sem stjórnar-
brautin lá yfir eldsvarnarlínuna hjá Galenatind-
unum,
“Eg held ekki, að neinn hafi farið eftir þess-
ari braut,” sagði hann eftir nokkra umhugsun.
“Við skulum fylgja eldsvarnarlínunni upp að
tindunum, til þess að vera vissir í okkar sök.
saman á heimili CarletQnsv Hver maður vopn-
aður, og svo vel útbúinn að öllu leyti, sem föng
voru á. Hestarnir biðu reiðubúnir í röðum —
bundnir við girðinguna. Hópurinn hélt sig á
svölunum og þar í kring — liggjandi, sitjandi og
standandi. Þeir, sem fyrstir komu, höfðu lokið
við morgun\terð, og biðu eftir fyrirsklipulnum
skóggæzlumannsins.
í eldhúsinu var fullt af mönnum, er síðar
komu, og jafnóðum og þeir höfðu lokið við morg
unverðinn, stóðu þeir upp til að láta aðra kom-
ast að. Þar fór ekkert hátt samtal fram, eða
ruddalegir hlátrar; og engar frekjulegar eða ó-
nauðsynlegar ágizkanir eða bollaleggingar.
Þessir fjallabúar, er Brian Oakley hafði
stefnt þangað, og höfðu skipað sér undir um-
sjón hans og stjórn, voru stillilegir og æðrulaus-
ir, ákveðnir og eðlilegir í fasi, og óbilandi vilja-
kraftur skein út úr hverjum andlitsdrætti þeirra,
er sýndi ljóslega, að þeir myndu, ef þörf gerðist,
sitja á hestbaki þangað til reiðskjótar þeirra féllu
niður af þreytu, og myndu þá halda áfram fót-
gangandi eins lengi og kraftarnir leyfðu.
Það var náílega enginn maður í þessum hóp,
er ekki þekkti og unni Sibyl Andrés, og sem
ekki hafði þekkt foreldra hennar líka. Margir
þeirra höfðu verið með Brian Oakley, og veitt
honum lijálp sína í leitinni, þegar hinn sorglega
dauða Wills Andrés bar að möndum.
Þegar skóggæzlumaðurinn og förunautur
hans komu, skipuðu þeir sér allir í kringum yf-
irmann sinn, með aðeins stillilegum og einföld-
um kveðjuorðum, og biðu eftir fyrirmælum hans,
þögulir og rólegir. Brian Oakley skifti þeim
niður í flokka, alvarlegur og ákveóinn, og tiltók
þau svæði, er hver flokkur átti að fara yfir. —
Þrjú skot, hvert á fætur öðru — með tveggija
mínútna millibili — átti að vera merki þess, að
leitinni væri lokið. Hann hélt tveimur mönnum
eftir til þess að fara upp Oak Knoll brautina
með sér, eftir að sendimaðurinn frá lögreglu-
stjóranUm hefði komið til baka.
Um sólarlag það kvöld áttu þeir allir að safn
33. KAPÍTULI.
r ' - .
Leitin byrjar.
f
Aaron King lá með lokuð augu, en gat ekki
sofið. Hann var að hugsa — hugsa. Atvikin
liðu fram fyrir hugskotssjónir hans, eins og enda
laus keðja, og hann gat ekki fundið neinn enda
þar 3. — Hinn ríðandi maður — bifreiðin. Eitt-
hvert slys hefði getað hent ungu stúlkuna, þar
sem hún að öllum líkindum hafði verið utan við
sig af kvíða og hugarvíli. Hann komst ekki að
neinni niðurstöðu, en vonin um, að ekkert væri
að stúlkunni, sem hann unni, og kvíðinn fyrir
að allt væri ekki með feldu, börðust um völdin
í sálu hans. Það var ekki farið að birta, þegar
Oakley kallaði í hann, og hann varð kallinu
feginn, Meðan málarinn var að fara í stígvélin,
sagði skóggæzlumaðurinn:
“Það verður farið að birta, um það leyti sem
við komum til Carletons. Við vitum að bifreið-
in fór það langt að minnsta kosti.”
Þegar þeir fóru fram hjá Carletons býlinu,
sáu þeir á ljósunum, að fjölskylda bóndans myndi
vera í undirbúningi með að taka á móti leitar-
mönnunum, er áttu að safnast þangað. Skömmu
Um miðjan dag námu þeir staðar undir stóra
klettinum, umkringdum af trjám, þar sem Aaron
King og Sibyl Andrés höfðu borðað nestið sitt.
“Við stönzum hér nokkurn tíma,” sagði
skóggæzlumaðurinn. “Njótið hvíldarinnar, sem
bezt þið getið. Eg ætla að vita, hvórt eg sé ekk-
ert á ferð fyrir neðan.”
Hann stóð við klettinn og athugaði vandlega
alla Galenadalshlíðina, með hinum ágæta sjón-
auka sínum; og fór nokkrum orðum um hitt og
þetta, er fyrir augun bar, við félaga sinn, er hjá
honum sat. Þeir voru staðnir á fætur, og Brian
Oakley var að láta sjónaukann í hulstrið á
hnakknum, þegar Aaron King benti út í móðuna,
er lá yfir dalnum í fjarlægðinni — benti í áttina
til Fairlands og sagði:
“Líttu á þetta!”
Hinn sneri sér við, og sá eins og ljósglampa,
er brá fyrir gegnum reykjarkendu þokuna. —
Hann brosti og sneri sér aftur að hnakkhestin-
um.
“Þetta sést oft,” sagði hann. “Það er að
eins sólin, sem skín á einhvern glampandi hlut,
sem vill svo til að er í beinni lítu fyrir geislum
hennar. Það getur verið ný pjáturplata á hús-
þaki -L- gluggi eða þá bifreið — nærri því hvað
sem er, sem er nógu spegilgljáandi. — Komdu
ast saman á Carletonsbóndabýlinu til að fá frek- ! við skulum fara ofan á brautina aftur, og
ari fyrirskipanir frá skóggæzlumanninum.
Þegar Brian Oakley lauk máli sínu, sneri
hópurinn til hesta sinna, og hélt tafarlaust af
stað um fjallaöræfin.
Hálfum klukkutíma áður en hægt var að
búast við, kom hinn ungi Carleton aftur með
svarið við bréfi skóggæzlumannsins frá lögreglu
stjóranuhi.
“Vel af sér ýikið, dJengur minn,” sagði
Brian Oakley hlýlega. “Hugsaðu nú hestinum
þínum fyrir fóðri og hvíld, og hresstu þig sjálf
an og hvíldu, og vertu svo viðbúinn við hverju,
sem að höndum kann að bera.”
Hann sneri sér að þeim, sem hann hafði
haldið eftir hjá sér:
. “Jæja, drengir, við skulum halda af stað.
Lögreglustjórinn sér um svæðið kringum Fair-
lands. — Komdu, Aaron.”
Skóggæzlumaðurinn reið á undan alla elið
upp Oak Knoll brautina, og laut oft niður til að
athuga grandgæfilega hina mjóu braut. Tvisvar
fór hann af baki og gekk á undan, og skildi jarpa
hestinn eftir, er kom í humáttina á eftir, og var
ávalt reiðubúinn, er húsbóndi hans kallaði á
hann. — Þegar þeir komu á Pipeline brautina,
lét hann hópinn nema staðar og rannsakaði
vandlega svæðið þar í grend.
“Drengir,” sagði hann að lokum; “mig grun
ar fastlega, að hér hafi verið farið um á hest-
baki í gærkvöldi. Það hefir verið svo þurt und-
anfarið, að eg get ekki sagt um það alveg fyrir
víst. Eg hélt ykkur tveimur eftir, af því eg veit
að þið eruð góðir að rekja spor. Fylgið þið Pipe-
line brautinni upp gjána, og sjáið hvað þið getið
fundið. Aaron og eg förum upp Galena braut-
ina hinumegin.”
Meðan Brian Oakley hafði verið að líta
eftir einhverjum merkjum, er gætu gefið honum
vísbendingu, og Aaron King ásamt hinum var
að bíða, reikaði hugur hans til bajta, og hann
minntist þess, þegar þeir Conrad Lagrange höfðu
setið undir eikartrjánum, og áhyggjulausir og
glaðværir látið hinn vitra Croesus ráða, hverja
þar á eftir mættu þeir tveimur mönnum frá afl- Þraut hann tæki. Unga manninum virtist lang-
stöðvarfélaginu, er voru á leiðinni til hins á^lur liðinn, síðan hann var á þessum stöðv-
fara með línunni hinumegin.
Brian Oakley og Aaron King voru á leiðinni
ofan Oak Knoll brautina, ofan að bóndabýlinu
eftir erfitt og langt dagsverk — það var mikið
farið að dimma. — Allt í einu hrópaði skóg-
gæzlumaðurinn upp yfir sig. Hann hafði með
sinin skörpu sjón komið auga á ljós á hinu gamla
heimili Sibyl Andrés, yfir gjánni, svo langt fyrir
neðan. Samstundis keyrði hann jarpa gæðing-
inn sporum niður hina bröttu fjallaslóð, svo að
hestur málarans átti fullt í fangi með að fylgja
honum. Og Aaron King, er var óvanur slíku
ferðalagi, varð að halda sér af öllum kröftum,
til að falla ekki af baki. — Þegar skóggæzlumað-
urinn náði niður á gjárveginn, hleypti hann gæð-
ingnum ásprett, og linnti honum ekki, fyr en
hann fór yfir fjalla-vatnsfallið. Hestarnir ösluðu
yfir og klifruðu upp á bakkann hinumegin, og
Brian Oakley hægði ekki ferðina, fyr en hann,
og þeir báðir komu inn í litla rjóðrið. Þar mætti
Czar þeim með fagnaðargelti. Rétt á eftir komu
Conrad -Lagrange og Myra Willard og heilsuðu
þeim.
“En hvað kemur til, að þú dvelur ekki niður-
frá hjá mér, Myra?” spurði skóggæzlumaðurinn,
þegr han nliafði sagt þeim að dagsverkið hefði
borið lítinn eða engan árangur.
“Hlustaðu nú á mig., herra Oakley,” svar-
aði konan með afmyndaða andlitið. “Eg þekki
Sibyl of vel til þess að skilja ekki í skaplyndi
hennar. Sá sem er búinn þeim lyndiseinkunn-
uni, sem hún er búin — stillingu og óvanalegu
hugrekki, álsamt blíðum og næumum tilfinning-
um, undir öllum vanalegum kringumstæðum,
getur í slíkum tilfellum, sem eg trúi fastlega að
hafi komið fyrir hana, algerlega misst vald yfir
sér. Við vitum ekkert, Barnið getur verið ein-
hversstaðar á reiki alein, hugsjúk og hjálparlaus,
af einhverri grimmdarfullri árás, er gerð hefir
verið á hana, til að eyðileggja hamingju hennar.
Það er áreiðanlegt, að eitthvað hræðilegt hefir
komið fyrir, til að koma henni til að yfirgefa mig
eins og hún gerði. Ef hún er ein hér einhvers-
staðar uppi í fjöllunum, og þótt trúlegast sé, að
hún sé ekki með sjálfri’sér, þá er ekki óhugsándi
semi en við allir til samans.
Því næst sagði hann við Conrad Lagrange:
“Þú verður hér hjá ungfrú Willard?”
“Já,” svaraði rithöfundurinn. “Það yrði
ekki mikið lið að mér í fjöllunum við það verk-
efni, sem fyrir, ykkur liggur, Brian, en eg skal
gera það sem eg get hér.”
Þegar skóggæzlumaðurinn og málarinn riðu
niður gjána til heimilis Carletons, sagði Brian
Oakley:
“Það eru mikil líkindi til þess, að Myra hafi
rétt fyrir sér, Aaron. Þegar allt er athugað, þekk
ir hún Sibyl betur én nokkur okkar hinna, og eg
get séð, að hún hefir eflaust mjög rétta og eðli-
lega ástæðu til að halda því fram, hvers vegn&
stúlkan tók þetta fyrir. Eins og sakir standa nú,
getur eins vel verið, að unga stúlkan sé hér ein-
hversstaðar á reiki. Ef svo er, þá finna menn
rnínir hana innan lítils tíma. Hún getur hafa
orðið fyrir einhverju slysi.. Ef nokkuð slíkt hef-
ir komið fyrir, vitum við það innan skamms.
Það getur hafa átt sér stað, Aaron — það get eg
sagt þér — en svo er þessi bifreiö og háttalag
hennar — það er það sem eg botna ekki í.”
Leitarmennirnir voru allir fyrir á bónda-
býlinu, þegar þessir tveir komu þangað. Eng-
inn þeirra hafði neinar góðar fréttir viðvíkjandi
leitinni. Sendimaðurinn frá lögreglustjóranum
gat ekki gefið neinar upplýsingar viðvíkjandi bif-
reiðinni. Mennirnir tveir, sem fylgtt höfðu Pipe-
line brautinni, höfðu ekkert fundið. Nokkrum
sinnum höfðu þeir haldið, að þeir sæju för eftir
hest á brautinni, eins og riðið hefði verið þar
um kvöldið áður, en þeir voru alls ekki vissir um
um það; og eftir að þeir komu af þeirri braut
ofan í gjána, var engin merki þess að sjá. —•
Jack Carleton var kominn aftur frá Galena-ná-
grenninu, og með honum var maðurinn, er hafði
farið niður eftir gjánni kvöldið áður.
Þann mann þekktu allir; hann hafði verið á
veiðum, og var á leiðinni heim, þegar Henry
Carleton og skóggæzlumaðurinn sáu til ferða
hans. Hann kom nú til þess að bjóða fram hjálp
sína við leitina.
Brian Oakley valdi sex menn úr hópnum,
og sendi þá út til að leita um nóttina, á öllum
hinum hærri stöðum. Þeir áttu að veita því
nána athygli, hvort þeir sæu livergi eld kveiktan
yfir nóttina. Hinum bauð hann að leggjasl til
hvíldar, til þess að safna kröftum, og vera reiðu-
búnir næsta morgun til þess að hefja leitina að
nýju, ef næturleitarmennimir kæmu aftur jafn-
nær.
Aaron King, er var úttaugaður andléga og
líkamlega, féll í einhvern dvala, er tæplega gat
kallast svefn.
í dögun kom svo sá hópurinn aftur, er alla
nóttina hafði verið að leita.
Allan þann dag, miðvikudag, riðu leitarmenn
irnir yfir stærra svæði en áður, undir stjóm
skóggæzlumannsins.
Frá því um sólarlag og þangað til aldimmt
var orðið fyrir löngu, voru leitarmennirnir að
tínast heim að Carletóns býlinu; hestar þeirra
aðfram komnir af þreytu og þeir sjálfir mjög
þjakaðir, og hugsjúkir yfir því, að Sibyl fyndist
aldrei lifandi.
Engar frekari fregnir komu frá lögreglu-
stjóranum í Fairlands.
En rétt á eftir kom leitarmaður, er hafði far-
ið um svæðið hinumegin við Galenas, og færði þá
frétt, að hestur ungu stúlkunnar væri fundinn.
Hann hefði verið á beit nálægt Pine Glen. Hest-
urinn var ataður í leir — sömuleiðis söðullinn,
eins og hann hefði dottið. Beizlið var slitið. Það
var mögulegt að hann hefð velt sér með söðlin-
um á — einnig að hann hefði stígið í beizlistaum
ana. Hann hefði getað dottið, og stúlkan legið
eftir meðvitundarlaus. Að minnsta kosti komust
þeir að þeirri niðurstöðu, að hesturinn hefði tæp-
lega ratað yfir Galenahæðirnar, ef hann liefði
verið skilinn eftir með vanalegwm hætti.
Brian Oakley ákvað að senda aðalhópinn af
leitarmönnunum yfir í Pine’Glen nágrennið, til
að halda áfram leitinni þar. Hann vissi, að
mennirnir, sem fundu hestinn, myndu rekja slóð
hans eins langt og möguíegt væri. Hann vissl
einnig, að ef hesturinn heröi verið laus á reikl
nokkrar klukkustundir, eins og líkindi voru til.
þá myndi illfært að rekja för hans langt. Þótt
framorðið væri, reið Aaron King upp eftir gjánni
til þess að segja Myru Willard og Conrad Lag-
range frá, hvað hefði uppgötvast þann dag. Rödd
málarans skalf, þegar hann sagði frá, hver værl
almenn skoðun fjalalbúanna í þessu efni, en
Myra Willard sagði:
“Herra King, þeir hafa rangt fyrir sér. —■
Barnið rnitt kemur aftur. Hún hefir eflaust orð-
ið fyrir einhverju slysi; en hún er ekki dáin —1
eg myndi finna það á mér, ef svo væri.”
Þrátt fyrir það þótt Aaron King hefði á-
stæðu til að halda, að konan með afmyndaða
andlitið gæti litlar sönnur fært á þessa skoðun
sína og trú, hresstu orð hennar hann þó að
nokkru, og gerðu hann vonbetri.
Framh.
(