Heimskringla - 18.05.1927, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 18. MAI 1927.
H*itttðkritt0la
(Stofnaít 188«)
Krmnr «« » kitrjnn mlKrlkndrfi.
EIGENDCKi
VIKING PRESS, LTD.
8S3 ■>( 85S 8AHGENT AVE.. WISNIPBÖ.
TAlalml: N-ttó37
VmrB blaBslns er $3.00 árgangurlnn borg-
Ut fyrlrfram. Allar horganir senðist
THE VIKING PRÍEB8 LTD.
8IGEPS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
UtnnflMkrllt tll blatlMlna:
THB VIKING fHESS, l.td., Bo* 8108
1'tnnflMkrlft tll rltMtjflrnnMl
EDITOIt HEIHSKRINGLA, Bul 8105
WISiNIPEG, MAN.
"Heimskringla is published by
The Vlklng Premn Ltii.
and printed by
CITY PRINTING & PDBLISHING CO.
855-855 Snrarent Aee., W7lnnlpeB, Man.
Telephone: .8« 58 7
WINNIPEG, MANITOBA, 18. MAÍ, 1927
“Sacco og Yanzetti”
Eins og Heimskringla gat um 20. apríl
síðastliðinn, hefir ekkert sakamál vakið
eins mikla eftirtekt, í jafnlangan tíma og
ránmorðskæran á hendur Sacco og Van-
zetti. Er sjálfsagt óhætt að telja, að ekk
ert annað mál hefir vakið jafnmikla eftir-
tekt og hluttekningu, síðan Dreyfusmál-
inu alkunna lauk. Og sannast að segja
virðist, af öllum gögnum, sem fram eru
komin, sem líkt sé um þessi mál í aðal-
atriðum, að hér séu einnig hin óheilla-
þrungnustu afturhaldsöfl í þjóðfélaginu,
meira eða minna vísvitandi, að velja sér
saklaus fórnardýr, til þess að ná sér niðri
á þeim stefnum, sem þessi öfl hata inni-
legast. En hér er þó sá hrapallegi og
sorglegi mismunur á, að dómstólarnir
frönsku fundu Dreyfus sýknan að lok-
um, en hér hafa dómstólarnir fellt hinn
síðasta dóm, sem hinn fyrsta — dóm,
sem ómögulegt er að áfrýja. Og það hef
ir skeð, þrátt fyrir það, að í nóvember -
mánuði 1925, játaði hættulegur morð-
ingi, Celestino F. Madeiros, meðlimur al-
ræmds ræningja- og morðingjaflokks, er
kenndur er við foringjann, Morelli, að
það væru þessir kumpánar, er framið
hefðu morðið, er Sacco og Vanzetti hafa
nú hlotið dauðadóm fyrir.
En svo mikla athygli, sem þetta mál
hefir vakið, þau sjö ár, sem liðin eru frá
því að það hófst, eins og Heimskringla
gat um, þá hefir hún þó magnast stór-
kostlega, síðan, síðan dauðadómur hæsta-
réttar Massachusetts féll um daginn í
málinu. Orsökin til þess er sú, að í raun
og veru munu fáir hafa trúað því, að svo
myndi geta farið, eftir öll þau gögn, er
verjandi sakborninga hafði á reiðum
höndum. Nú eru menn því fyrst fyrir
hevrjar líkur séu til þess, að hér sé verið
hverjar líkur séu til þess, a ðhér sé verið
að fremja eitthvert hið afskaplegasta ' og
óbilgjarnasta réttarmorð, er sögur fara
af, meðal siðaðra manna. Að því hefir
líka stuðiað bæklingur, eftir einhvern
lærðasta lögrfæðing Bandaríkjanna, Fel-
ix Frankfurter, prófessor við iagadeild
Harvard háfekólans, er tætir miskunnar-
laust í sundur réttarfar það, er beitt hef-
ir verið gegn Sacco og Vanzetti, og má-
ske verður bezt lýst með því, sem einn
kunningi kviðdómsformannsinp, Riipley,
hafði eftir honum, rétt áður en hæsta-
réttarúrskurðurinn féll um daginn, “að
nú ætti hann að mæta í kviðdómi til þess
að dæma þessa dela”. Og er þessi kunn-
ingi hans lét í ijós, að hann áliti að þeir
væru saklausir: Fari þeir í helvíti, það
ætti að hengja þá hvort sem er.”
En nú er ekki nema fótmál milli þess-
ara manna og rafmagnsstólsins, þar sem
dauðinn bíður þeirra 10. júlí. Og þess-
vegna hafa, síðan dómurinn féll um dag-
inn, látlaust streymt bænarskrár til Full-
er ríkisstjóra. sem nú hefir einn lykla-
völd lífs og dauða í þessu máli, frá fjölda
ágætustu manna og kvenna í Bandaríkj-
unum, og auk þess frá félögum, og fjölda
nafnkenndustu einstaklinga í útlöndum,
auk þeirra er nefndir voru í blaðinu hér
um daginn. Má til þess nefna Jane Ad-
dams. Romain Rolland, Felix Frankfur-
ter, Albert Einstein, Paul Loebe, forseta
ríkisþingsins þýzka, ritstjóra “Tlhe Na-
tion”, Dr. Morton Prince, W. Irwin skáld,
háskóladeild Caiiforníu og 650 stúdenta,
framkvæmdarnefnd allsherjar sambands
verkamannafélaga í Svíþjóð, meirihluta
ríkisþingsins í Wisconsin, framkvæmdar-
nefnd Massachusettsdeildar verkamanna-
sambands Ameríku, o. m. fl. Hafa bænar
skrár þessar farið fram á náðun frá
hendi ríkisstjóra, eða skipun frá honum
um að málið skyldi tekið fyrir aftur, af
óvilhöllum dómstól, og þá öll kurl láltin
koma til vrafar.
I>að komu nefnilega ekki alveg öll
gögn fram í málinu, er það var fyrir
hæstarétti um daginn, undir dómsforsæti
Thayers hæstaréttarforseta. Verjandi
þeirra félaga vissi sem sé gerla, að ekki
allfá gögn voru til á móti Thayer sjálf-
um, og frændum hans í þessu máli, en
vogaði auðvitað ekki að draga þau fram
í dagsljósið, og reita hann með því til
enn æstari reiði. En nú er þúið að safna
þessum gögnum eða nokkru af þeím í
eina heild, og hafa þau verið send Fuller
ríkisstjóra fyrir hönd Vanzettis, er biður
um áfrýjunarleyfi. Sacco er orðinn svo
þjakaður, af hinni löngu fangelsisvist og
hugarkvöl, að hann hefir ekki kært sig
um að skrifa undir þessa beiðni, enda full
yrðir frægur geðveikralæknir frá Boston,
er hefir skoðað hann, að hann se” ekki
lengur með fullu ráði. En gögn þessi,
sem send hafa verið til ríkisstjórans, eru
vitnisburðir fimm manna og kvenna, um
framkomu Thayers dómara, og sýna
greinilega. hvort hann hefir ekki verið
harla vilhallur. Auk þessara Vottorða, er
tekið fram í bænarskránni, að Thayer
dómari hafi daglega átt mikið saman að
sælda við túlkinn, er skipaður var við
yfirheyrsluna; að sá maður, Ross að
nafni, sé nú í betrunarhúsi, sannur að
sök um að hafa reynt að koma álírifum
sínum á dómara í peninga, er um lítil-
siglda landa hans, (ítali) var að ræða.
En vitnisburðirnir eru flestir frá ýmsum
fréttariturum blaða og blaðafélaga, er
voru viðstaddir yfirheyrsluna, og oft áttu
til við Thayer. Eru þeir á þessa leið:
Mrs. Lois B. Rantoul, sem var frétta-
ritari fyrir “Greater Boston Federation
of Churches”, ber það að Thayer hafi
spurt um álit hennar á vitnisburði George
Kelly, vinnuveitanda Saccos, og á sekt
þeirra félaga, og sagt við hana, er hún
svaraði því, að sér þætti vitnisburðurinn
óyggjandi og sakleysi þeirra vafaiaust,
að hún myndi skifta um skoðun, er hún
hefði heyrt, hvernig hann skýrði málið
fyrir kviðdómnum, og ennfremur, að
Kelly hefði ekki meint það, sem hann bar
fyrir rétti, því hann hefði sagt annars-
fstiaðatf, að Sacqo væríi lanarklstí, sem
hann ekkert gæti tætt við. Hann rak þó
í vörðurnar, er Mrs. Rantoul benti hon-
um á, að hún hefði aldreí vitað til þess,
að dómarar færu eftir orðasveim, er að
engu leyti sannaðist í réttinum, né eftir
neinu öðru en þar kæmi fram.
John Nicholas Beffel, fregnritari “Fed-
erated Press”, ber það, að skýring sú, er
Thayer gaf kviðdómnum, hafi verið önn-
ur, en hin upprunalega, er han nhafði áður
fengið fréttariturunum í hendur (eins og
oft er siður). Oft hafi Thayer talað um
málið við fréttaritarana. Og einn slíkur
fundur hafi endað með því, að hann hafi
steytt hnefann framan í þá, og sagt:
“Bíðið þið þangað til eg les kviðdóms-
skýringuna. Eg skal sýna þeim!”
Mrs. Elizabeth R. Bernkopf, fréttarit-
ari “International News Service”, kveður
Thayer hafa gefið sér mynd síná óbeðið.
Vanalega hafi hgnn kallað verjanda,
Moore lögmann, “langhærðan anarkista”.
Sagt að það væri ekki hægt að “hverfa
sér sjónir”, og að enginn skyldi “leika á
sig”.
Frank P. Sibley, fréttaritari Bosfon-
blaðsins “Globe”, hefir igetið sér nafn,
sem einhver allra gáfaðasti, duglegasti
og samvizkusamasti fréttaritari í Banda-
ríkjunum. Hann ber það einnig, að Thayer
hafi hvað eftir annað fært þetta mál í
tal við blaðamennina; sagt, er hann kom
að Moore: “Eg skal sýna þeim, að eng-
inn langhærður anarkisti frá Californíu,
skal hlaupa í gönur með þenna rétt”. Oft
hafi hann sagt “Bíðið þið bara þangað til
eg les kviðdómsskýringuna”. Og oft hafi
hann kaliað lögmenn sakborninga “þessa
bölvaða asna”.
Robert C. Benchley, meðritstjóri hins
fræga “Life”, ber það, að vinur sinn, Mr.
Loring Coes, hafi sagt sér, að hann
hefði heyrt Thayer kalla Sacco og Van-
zetti “þessa bastarða”; að “klíka stofu-
radíkala væri að reyiia ao koma þessum
delum undan”, að “hann skyldi sýna þeim,
og fá þessa dela hengda”; að “engir
Bolshevikar gætu skotið Web Thayer
skelk í bringu”; að hann “vildi líka gjarna
hengja nokkrar tylftir af radíkölum”.
iÞess verður að geta, að Mr. Coes vill
ekki kannast við, að hafa sagt þetta eftir
Thayer, en vill heldur ekki reyna til þess
að minnast þess, hvað hann hafi þá sagt
um þetta efni. —
Auk þess hefir George U. Crocker,
mjög þekktur lögmaður og borgari í Bos-
ton, og klúbbfélagi Thayers, skýrt frá því
að Thayer hafi að fyrra bragði komið
til sín (án þess að þeir hefðu kynst áð-
ur) og.farið að segja sér frá málinu. —
Hefði hann gert það oft síðar, og verið
svo ágengur í klúbbnum, að hann kve“ðst
loks hafa neyðst til þess að biðja yfir-
þjóninn að sjá um, að Thayer léti sig í
friði. Kveður hann allt tal Thayers hafa
verið mjög litað auðsæjum fjandskap
í garð sakborninga.
* # *
Fuller ríkisstjóri hefir enn ekkert látið
frá sér heyra. Manni hlýtur að skiljast,
að það séu meira en lítið sterk og óheilla-
vænleg öfl, er í hann halda. En erfitt
hlýtur honum að verða, að ganga á móti
sannfæringu alþjóðar, að kalla má,
lærðra manna sem leikra, sérstaklega eft
ir það að hulunni hefir svona gersamlega
verið flett af framkomu og háttum sjálfs
háyfirdómarans. *Um þann mann vTrðist
ekkert heppilegra hægt að segja, en það,
! sem Oswald Garrison Willard, ágætasti
! ritstjóri Bandaríkjanna, hefir þegar sagt:
1 “. .. . í heild sinni eyðileggja þau (vott-
orðin) gersamlega álit hans sem dómara
J og manns; þau kyrkja hann saman í fyr-
1 irlitlegan samruna hégómadýrðar og hrak
mennsku, sem ekki einungis hefir mis-
boðið stórkostlega dómarastéttinni, he]d-
ur hefir einnig gripið fyrsta stórmálið,
sem hann líklega hefir verið við ríðinn,
1 til þess að leita sér vegs hjá almennings-
áilitinu, með því að flaðra fyrir auðvirði-
: legustu eðlishvötum skrílsins, er þá réðu
mestu”.
SteiJigrímur Arason.
(Eftirfylgjandi bréf barst Heimskringlu
frá góðvini í San Francisco) :
Hinn góðkunni kennaraskólakennari,
Steingrímur Arason frá Reykjavík, hefir
dvalið hér í San Francisco síðastliðna
viku. í gærkvöldi hélt hann fyrirlestur
um ísland, sögu, land og þjóð á “Hiilcrest
Club”, sem samanstendur af ýmsum
menntamönnum hér í bæ og í nágrenn-
inu, við mjög góða aðsókn, bæði íslend-
inga og hérlendra. Þótti honum mælast
mjög vel, og gat engum dulist áhugi á-
heyrenda hans, þvi athygli þeirra var ó-
skert frá upphafi til enda. Það sem sér-
staklega vakti ánægju, voru hinar ágætu
skuggamyndir (lantern slides), er hann
sýndi um leið.
Þegar fyrirlestri og sýningu var lokið,
söng Mrs. Björgvin Johnson (J. Thorlak-
son) )nokkur íslenzk lög, með aðstoð
hérlendrar stúlku, Miss Alexander. Lög-
in voru eftir þá Sigvalda Kaldalóns,
Bjarna Þorsteinsson, Árna Thorsteinson
og Magnús Árnason. Lag Magnúsar var
við kvæði Davíðs Stefánásonar, “Útlag-
inn” og hefir aldrei verið sungið opinber-
lega fyrri. Mrs. Johnson hefir fallega
hárödd, og syngur íslenzku lögin með
fullum skilningi. Dáðumst við landarnir
sérstaklega að því, hve framburður frú-
arinnar á íslenzkunni var hreimfagur, og
er hún þó fædd og uppalin hér vestra.
Þá sýndi Steingrímur enn fjölda af
bréfspjaldamyndum að heiman. Myndir
af verkum Einars Jónssonar virtust vekja
mesta athygli og aðdáun. Mörgum varð
á að brosa, er þeir sáu ásýnd Óla gossara
á tjaldinu.
Steingrímur Arason er óvenjulega lát-
laus ræðumaður, og ræða hans skipuleg
og fræðandi. Og þetta kvöld verður á-
reiðanlega minnisstætt í hugum þeirra
hériendra manna, er hlustuðu á hann„
því margir þeirra létu ánægju sína í ljós
við þann, er þetta ritar, og kváðust ekki
vilja hafa farið á mis við þetta tækifæri
fyrir nokkurn mun. Og vér íslendingar
erum sannarlega í stórri þakklætisskuld
við hann fyrir hans einörðu framkomu
á að leiðrétta hinn argvítuga misskilning,.
er virðist svo almennur meðal Ameríku-
manna á þjóðerni voru, auk fræðslu þeirr
ar, er hann flytur um land vort, sem eng-
in vanþörf er á.
Eins bg lesendum Heimskringlu, er ef
til vill kunnugt, hefir Steingrímur dvalið
hér í landi síðastliðið ár, aðaTíega til að
kynna sér skólamál og nýjar aðferðir við
kennslu. Síðastiiðinn vetur dvaldi hann
í Los Angeles og stundaði nám við Suð-
ur-Californíu háskólann. En nú er hann
á heimleið, og ætlar að aka í bifreið á-
samt konu sinni þvert yfir landið og alla
leið til New York. Héðan fer hann til
Seattlé og þá um fjölmennustu byggðir
íslendinga í Canada og annarsstaðar.
Um leið og við hér í San Francisco
óskum honum allra fararheilla og þökk-
um honum fyrir komuna og skemtunina,
langar okkur til að mælast til, að íslend-
ingar reyni að greiða götu hans, hvar sem
hann fer, svo að sem mest og bezf not
geti orðið að fyrirlestri hans og mynda-
sýningum. Hin látlausa og alúðlega
framkoma hans hlýtur að ávinna honum J
marga vini, hvar sem hann fer, og þessi (
för hans er ekki einungis landi voru til
sóma, heldur er hún til upp-
byggingar fyrir fræðslu sakir.
Vér vitum að ýmsir erlendir
fræðimenn og vísindamenn hafa
miklar mætur á iandi voru og
þjóð, og telja hvorttveggja
merkilegt mjög ,en hitt vitum
vér líka, að það eru fá lönd, sem
alþýða manna er jáfn fáfróð
um.
Hér er því ágætt tækifæri að
hlynna að útbreiddri þekkingu
á landinu, og* að styðja ágætan
fræðimann og góðan dreng í
viðleitni hans.
10. maí 1927.
San Franciscan.
Kjósið hœfasta manninn
Nú þegar kosningar til fylkisþings
fara í hönd, er ekki óviðeigandi að
íhuga þýðingtt kosningaréttarins og
ábyrgðina, sem hann. leggur á herð-
ar hverjum einstökum kjósanda.
Svo sem flestum mun vera kunn
ugt, hefir hinn almenni kosningarétt-
ur í lýðfrjálsunt löndum fengist með
langri baráttu, sent enn er ekki lokið
alstaðar að fullu. Með kosningarétt
inum' er mönnum gert mögulegt, að
hafa bein afskifti af stjórnarfari því,
sem þeir eiga við að búa. Þar sem
svo ógæfusamlega hefir tekist til, að
almenningur hefir verið sviftur eða
sama sem sviftur kosningarétti, hefir
hann enga möguleika til þess að ráöa
neinu utn stjórnarfarið. 1 enskumæl
andi löndum, þar sem þingið þrosk-
aðist fvrst og hefir komist lengst, er
slík réttarskifting fjarri skapi alls
þroska manna.
Kosningarétturinn er því landi og
lýð dýrmætur, og hann ber að nota
með viti og samvizkusemi.
Þrátt fyrir það þótt það sé í al-
menningshöndum, að ráðay hverjí.-
sitji á löggjafarþingum hér í landi,
fer fjarri því að til þess séu venju-
lega valdir þeir menn, sem eru hæf-
astir. I fáum eða engum stöðuni, sem
jafnáriðandi eru, er líklega eins mik-
ið af meðalmennsku, og henni lak-
legri, sent í þingniennskunni. Ynis-
ar orsakir liggja til þess, og ein er
sú, að stjórnmálaflokkarnir eru oft
óhæfilega óvandir að þvi, hvaða
mönnum þeir Ijá stuðning við kosn-
ingar. En eins og allir vita, eru
það foringjar flokkanna, sem ráða
mestu með útnefningar þingmanna-
efna. Virðast þeir oft hafa það efst
í huga, hve leiðitamt þingmanns-
efnið muni verða, mikju fremur en
það, hversu nýtur þingmaður muni
úr því verða, þegar á hólminn er
komið.
Þannig atvikast það oft, að menn
sem i raun og veru eru óhæfir til
þingntennsku, sitja árum saman á
þingi, til skaða fyrir kjördæmln, og
engum til gagns neina flokknum, sem
þeir hjálpa til að fylla höfðatöluna í.
Framsóknarflokkurinn hér í Mani-
toba hefir yfirleitt verið lausari við
blint flokksfylgi og stuðning lélegra
en trúrra þingmannaefna, heldur en
báðir gömlu flokkarnir. Margar
fleiri syndir þeirra hefir hann líka
verið laus við. Þetta ættu allir 'sann
gjarnir menn að sjá og virða. Hann
lætur kjósendur hvers kjördæmis al-
veg sjálfráða unt útnefninigu síns
þingmannsefnis, ekki aðeins á yfir-
borðinu, heldur í raun og veru.
Nú hefir framsóknarflokkurinn í
St. George kjördæminu útnefnt séra
Albert E. Kristjánsson þingmánns-
efni sitt fyrir þessar næstu kosning-
ar. Það er óþarfi hér að segja nokk
uð um þingmennskuhæfileika hans;
þeir eru svo alkunnir, að engum dett
ur í hug að efast um þá. Að ’báöum
hinum mönnuhum, sem sækja, ólöst-
uðum — og þeir eru að mörgu leyti
dugandi ntenn og drengir góðir —er
hann tvímælalaust, og fvrir allra
hluta sakir, þeirra þriggja hæfastur
til J)ess að sitja á þingi.
Að íslenzkir kjósendur f þéssu
kjördæmi viti þetta, er ekkert efantál.
En því miður hafa gömlu stjórnmála-
flokkarnif enn nokkurt fylgi, sem
þeir ekki verðskulda, hjá bændum og
húalýð. Samt trúi eg því, að svo mik
ið megi trevsta á íslenzkan dreng-
skap og íslenzka sanngirni, að þar
sem hæfasta þingmannsefnið fylgir
þeim flokkmim, sem kjósendur í
þessu kjördæmi ættu helzt að styðja,
þá fái hann fylgi þeirra, svo að það
nægi til þess að koma honum á þing.
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. —- Dodd’a
Kidney Pills kosta 50c askjan.
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá ölium lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
Hér ér ekki unt það að ræða, að
menn ekki viti, hvað sé réttast og bezt,
heldur hvort menn vilja fylgja því.
Oft hafa blekkingar villt mönnum
sýn við kosningar. Nú ætti ekki að
vera hætta á því. Það eina, sem fyr
ir mönnum ætti að vaka, er það,
hver stefnan sé Eezt og hver niaður-
inn hæfastur. Stærsta skylda hvers
kjósanda er það að nota rétt sinn
með viti og samvizkusemi.
G. Amason-
----------x----------
Kálfadauðinn
á Laxamýri.
Vér stöndum öðruni fæti í landi hé-
gitjanna eða inni á því svæði, sem
kallað er dulrænt. Landafræðin nær
ekki þangað, né heldur rökfræðin, þó
að þær séu víðförlar og allskyggnar.
En stundum rofar í kynjamyndir,
helzt í ljósaskiftum, á þessurn stöðv-
um. Og þaðan berst bergmál stund-
um, sem lætur undarlega í eyrum
hversdagsnianna. Vantrúaðir nienn á
. fyrirburði — jafnvel þeir hafa skemt
un af frásögnum, sem heilbrigð skyn-
senii kallar hindurvitni. Þeir iáta
segja sér þrem sinnum fáránlegar
fréttir eins og Njáll gerði. En auð-
trúa menn trúa í fyrsta kasti — eða
láta liggja milli hluta frásögnina,
einkanlega þær furðufréttir, sem
vitnisburðir styðja.
Hér verður nú sagt frá viðburðum
seni bæði eru furðulegir og sannir,
og svo merkilegir, að betur eru varð-
veittir frá gleymsku, en læstir niðri í
glötunarkistunni.
Sérhver fulltíða Islendingur kann-
ast við Laxantýri í Þingeyjarsýslu.
Aður en Sigurjón á Laxamýri og Jó-
hann, leikritaskáldið, sonur hans,
gerðu þenna garð frægan, var bærinn
nafntogaður og jörðin annálúð. Bær
inn dregur nafn af laxinum, sem þar
veiðist í ánni, og æðarvarp er þar
mjög mikið í eyjum, sent Laxá hefir
í faðnti sínum. Þar er töfrafagurt
um að litast, einkan-lega á vorin, þeg
ar æðarvarpið er í blóma. Fegurð
þess blasir við augum frá hænuni að
líta. Og að öðru leyti er fögur út-
sýn um þessar slóðir. Gróið heiðar-
land liggur heim að túninu, og nær
niður að engjamýri, sem liggur í
faðmlögum við túnið. — Engin
skuggabjörg né draugagií tilheyna
þessum stöðvum. Jörðin hefir burði
til þess að heita Sólheimar, Ljósa-
land eða þvílíku dýrðarnafni, svo
bjart er yfir henni.
Þó hafa gerst atburðir að Laxa-
mýri sífelt, næstliðin. 100 ár, sent ætla
mætti að borið hefði við í einhverj-
um forsæludalnum ,eða undir skugga-
hjörgum hárra fjalla, og segir nú frá
þeim í fáuni orðum.
Þetta 100 ára tímabil hafa lang-
feðgar búið á Laxamýri, fyrst Jó-
hannes Kristjánsson, þá Sigurjón
sonur hans og að lokum Egill og Jó-
hannes synir Sigurjóns, og riú í fáein
ár synir og ekkja Egils. — Alla þessa
tíð, og þar áður um langt tímabil,
hefir eigi tekist að ala upp kálfa að
Laxantýri, nema einn, eftir því sem
eg hefi spurt. Reynt hefir verið oft,
en eigi tekist. Aldurtili allra kálf-
anna er samskonar. Þeir fá hryglu
á fyrsta eða öðru dægri, froðuvella
tekur til að renna úr vitum þeirra,
eyrun verða afllaus, og á 2. eða 3.
sólarhring missa þeir líftóruna.