Heimskringla - 18.05.1927, Blaðsíða 5
WINNIPEG 18. MAÍ 1927.
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSIÐA
ÞJER SEM NOTIÐ
TIMBUR
KAU PIÐ A F
The Empire Sash and Door
COMPANY LIMITED
Birgðir: Henry Ave. East Phone: 26 356
Skrifstofa: 5. Gólfi, Bank of Hamilton
VERÐ GÆÐI ÁNÆGJA.
Þegar Jóhann skáld var heima í
*sku, var aö hans áeggjan alin kvíga,
aö vorlagi, þegar nóttin var björt.
Jóhann batt unt háls kvígunnar bréf-
spjald, dró kross á spjaldiö og letr-
aÖi á þessi orð:
“Sataiis ávinirnir verndi þig.”
Þessi kvíga lifði og var kölluð
Krossa. En eigi varö hún langlíf. —
Henni var lógaö, þegar hún var að
2. eða 3. kálfi. Kýrin var svo óynd-
isleg í háttum, að heimilisfólkið vildi
eigi viö hana tæta. Stundum bölvaði
hún í básnum eins og blótneyti, krafs
aði bæli sitt og reyndi aö slita sig
lausa. Fleiri óhemjukæki hafði
Krossa í frammi og að ööru leyti lét
hún illum látuni.
Eitt sinn fékk faðir rninn kvígu-
kálf hjá Sigurjóni á Laxamýri, til
uppeldis. Sigurjón lét flytja kálfinn
á fyrsta dægri vestur yfir Laxá, í
Mýrarselið, sent var beitarhúskot frá
Laxamýri. Það sagði Sigurjón, er
hann fann fööur ntinn að máli: Eg
þorði ekki annað en flytja kálfinn
burt á fyrsta dægri, því þaö var farið
að snörla í honum.”
Þessi kviga lifði nokkur ár, en
gafst illa. Sífelt bar á óáti i henni.
Oft hallaöi hún á í básnum, einkan-
lega undan gestkomu, ranghvolfdi
augunum, blés úr nösuni og gaulaði
illilega. Þau urðu endalok hennar,
að hún fannst lærbrotin í haganum,
þar sem engin torfæra var né nokk-
urskonar hætta — i sléttri mýri.
En hvað mundi hafa valdið þess-
um undrunt? tnundi sá segja, er þetta
les eða heyrir. Af hverju skyldu
kálfarnir hafa drepist? Þar er hnút-
urinn, sem reyndar er litt leysanleg-
Jir. — Eg læt sögusögnina leysa hann
— að því leyti sem henni er til þess
trúandi. .
Einu sinni var fjósadrengur á
Laxamýri, sem ekki þótti leysa verk
sin vel af hendi. Sögusögnin. sú, sem
eg styðst við, greinir ekki ártalið.
Þess er getið, að hann hafi fengið á-
kúrur harðar og jafnvel refsingnj
fyrir hirðingu á kálfi eða kálfum.
Drengur tók sér nærri aðbúðina,
haföi í heitingum þess háttar, að svo
kynni að fara, að framvegis myndi
kálfaúppeldi á Laxamýri takast ekki
betur en sér hefði tekist.
Að svo mæltu hengdi hann sig við
fjósbitann eða fjóshlöðubitann.
I búskapartíð Sigurjóns á Laxa-
mýri, var hjá honum fólk langvistum,
t. d. hjón, er hétu Jóhann og Jakob-
ína, og virðist mér þeim bregða fyrir
í Bóndinn á Hrauni. Þessi Jóhann
var fjósamaður lengi á Laxamýri og
Jakobina fjósakona. — Fjármaður
Sigurjóns gamall hét Jósep. I bú-
skapartið sona Sigurjóns var þar á
Laxamýri í mörg ár vinnukona, er
hét Soffía, eldabuska. Allt þetta
vinnufólk var gamaldags, sem svo er
kallað, þ. e. a. s. hafði enga nýja-
brunismenntun. hlotið. Þessi hjú sáu
öll, sögðu svo frá, hlöðustrákinn, en
svo var kallaður þessi skuggabaldur,
sem ætla má að drepið hafi kálfana.
— Þau lýstu/ honum svo að hann væri
i mórauðri peysu, lítill vexti og á-
lútur, enda sáu þau hann helzt þann-
ig staddan, að hann var að bisa við
kálfa og handleika á þei mgranirnar.
Að þeim fyrirburði séðum tók að
færast hrvgla i kálfinn. Og að því
búnu .voru dagar kálfsins taldir.
Ymsir menntamenn, sem komist
hafa á snoðir um þessi ‘‘Fróðárund-
ur”, bera sér í munn og hafa borið,
að þessum fádæmum muni valda og
valdið hafi sóttkveikjur, sem lifi og
hrærist i fjósi eða hlöðu og borist
hafi í vit og liffæri kálfanna. Sú
lausn gátunnar er ósennileg. Fjósið
■og fjóshlaðan hafa verið rifin eins
og gerist og gengur og öllu umturn-
að. Hey í hlöðunni hefir verið með
ýmsu móti, stundum grænt, en oftar
þó rauðornað. Verður eigi séð, að
þar sé sóttkveikjuhæli. Grundvöllur
þeirra bvgginga er þokkalegur og um
gengni öll í fjósi og hlöðu alla tíð-
>na, sem um er að ræða, í betra lagi,
því að búhöldar hafa setið að höfuð-
bóli þessu um langan aldur. Kýr og
naut á Laxamýri — allt aðfengið —
hafa verið viðlíka hraust og langlíf,
sem nautpeningur annarsstáðar. —
Hvorki hefir berklaveiki né tauga-
veiki legið þar í landi, og ekki held-
ur aðrar sóttir í fólki né fénaði.
Þær sögur eru gamalkunnar um
allt land og gerast enn í dag — að
sögn — að þeir bændur missa fén-
að á undarlegan hátt, sem slá eða
Iáta slá svokallaða bannblctti á engj-
um eða útjöðrum túna. A þeim
liggja þau ummæli, að viti liggi á,
ef út af brugðið banninu. Og sagt
er að þær vættir, sem þetta banna,
láti hefndirnar konia fram. Það er
jafnan örðugt að ákveða, hvers vegna
fénaður verður fyrir vanhöldum, þeg
ar ein skepna fellur frá eða fáeinar
skepnur. En öðru máli er að gegna
með þessi vanhöld á Laxamýrarkálf-
unum. Þau hafa haldist við í 100
ár að minnsta kosti og þó lengur.
Engar þjóðsagnaýkjur erti að verki í
þessum bæ. Heimildirnar eru þann-
ig, að taka má í hendurnar á þeim,
ölluin, að undanskiMum sögusögn-
um göntlu hjúanna á Laxamýri, sein
þóttust hafa séð hlödustrákinn. Sú
heimild er ekki handföst.
Þegar reynt var að ala kálfa á
Laxamýri, var honum skotið inn i
gainla bæinn, sem var spölkorn frá
fjósinu. Svo sagði mér Egill Sig-
urjónsson, sent var að mesttt leyti
heimildarmaður minn að þessu æfin-
týri, að eitt sinn hefði karl á heim-
ilinu spurt eftir því, hver kominn
væri. Hann þóttist sjá, í Ijósaskift-
um, mann ganga inn i gamla bæinn,
en þar var þá kálfur, sem átti að
ala. Enginn maður hafði komið né
gengið inn í bæinn. En á þeint degi
svarf að kálfinum svo, að hann dó.
Þar mundi hlöðustrákurinn verið
hafa að verki.
GutFm. FriSjónsson.
—lsafold.
inu, enda þótt Jsýslumaður væri í
yíirhöfn utan yfir eink;e(nnisbúnigi
sinum. Segir sagan, að hann hafi
varað skipverja við því að hætta væri
á ferðum, því þeir bjuggust til varn
ar með bareflum þá er báturinn nálg-
aðist. Sýslumaður ávarpaði nú skip-
stjórann og vildi fá að komast upp
á skipið, en hinn svaraði aöeins ó-
notum &g skömmum. Reyndu báts-
verjar þá að ná í kaðal, sem hékk út
ólöglegum veiðum hjá Jótlandsskaga
og íluttur til Frederikshavn.
Sagan um viðureign Hannesar
Hafstein við botnvörpunginn á Dýra
firði, var Tryggva enn í fersku minni
þar sem hann hafði heyrt hana rétt
áður en hann steig á skipsfjöl í Rey-
kjavík. — Kemur honum þá undir-
eins til hugar: Þetta skyldi þó aldrei
vera sama skipið'? “— OYALI ---------’
hét það — og mun þá eigi hafa van-
byrðis, en tókst það ekki, og seig | tað R fyrir framan og ST fyrir af-
báturinn þannig aftur með skipinu,
sem var á hægri ferð. Þegar bátur-
inn kom aftur undir skut, náðu báts-
verjar í vörpuvírinn og drógust svo
með skipinu um stund. En er skip-
verjar sáu það, þutu þeir aftur í
skut með ópum óg óhljóðum og báru
sig vxgamannlega. Hannes Hafstein
sýndi þá einkennisbúning sinn, og
tan — að málað hafði verið yfir
þá stafi?
Tryggvi lét ekki við það sitja að
draga þetta tvennt saman í huga sin-
um. Hann símaði þegar til Ölafs
Halldórssonar, sem þá var á íslensku
skrifstofunni í Kaupmannahöfn, og
sagði honum frá grun sínum. ölafur
var heldur eigi sá maður, að hann
krafðist þess af skipstjóra, að hann hleypti þessu fram af sér, hver-
léti sig ná uppgöngu á skipið. F.n 1 su ótrúleg, sem honum hefir sagan !
skipverjar svöruðu með því, að skjota vjrst. — Hann snéri sér þegar til
þungri og stórri ár á bátverja, en til hinna. dönsku stjórnarvalda. Þá var j
allrar hamingju hitti hún engan | sv0 komið, að Nilsson skipstjóri á|
þeirra, því að hverjum þeim, sem ••Royaljst” hafði gengið inn á sætt i
árin hæfði, hefði verið stórmeiðsl eða j j Frededikshavn fyrir landhelgisbrot J
bani búinn. Síðan slökuðu skipverj-|0g var j þann veginn að fara þaðan I
ar allt í einu á vörpuvírnum. Lenti j Stóð aSeins á því ag hann hafS; feng
þá vírinn á bátinn, svo að hann I jg skipsskjölin afhent. Var hann nú
stakkst á stefnið og sökk. j kyrsettur að nýju og kom þá upp úr
Skipverjar skeyttu þessu engu, en J kafinu, að þetta var sama skipið er
fóru að draga inn vörpuna. — Máttu I valdið hafði manndrápunum á Dýra
þeir þó sjá, að allir þeir, sem bátn-1 firði 10. októlær þá um haustið. Voru aS Þaö ,stefndi frá landi stóS einn
um höfðu verið, voru í bráðum lífs- nú þrír af skipverjum, Nilsson skip-! nlaSur 1 stýris.hiií>i. Srðan hefir það
Executive Offlcers of
theNational Committee
for the Celebration of
the Diamond Jubilee of
Confederation.
háska. Jóni Gunnarssyni og Guðjóni 1 stjóri (sænskur), Holmgrén stýri-
skip ekki sést.*)
tókst að ná í bátinn og héldu sér þar. I maðúr og Rugaard matsveinn settir j Daginn eftir að skipin þessi tvö
Nilsson skipstjóri*
Eftir Arna Oln.
Það var rétt fyrir aldamótin, að
yfirgangur erlendra botnvörpunga
byrjaði hér við land fyrir alvöru.
Landhelgisgæzluna hafði þá danska
skipið Heimdallur, og gekk hann vel
fram þann tíma ársins, sem hann var
hér við land. En á haustin og fyrri
hluta 'vetrar var landið varnarlaust,
að kalla niátti, fyrir ásælni og yfir-
gangi útlendinga. Öðu þeir þá uppi
hér eins og stigamenn, og voru ó-
svífnari en dæmi eru til nú á dögum.
Arið 1899 var Hannes Hafstein
sýslumaður í Isafjarðarsýslu. Þá
var það um haustið, dagana 4.—9.
1 október, að enskt botnvörpuskip var
stöðugt á veiðum inni á Dýrafirði.
og var oft að toga alveg uppi i lands-
steinum. Dýrfirðingum þótti þetta
illur vágestur. Tóku þeir því sam-
an ráð sin og gerðu sendimann, Guð-
jón Friðriksson að nafni, á fund
sýslumanns til þess að kæra skip
þetta. *Kom Guðjón til Isafjarðar
hinn 9. október og bar mál þetta upp
fyrir sýslúmanni. Brá hann þegar
við og fór um nóttina með sendi-
manni yfir til Dýrafjarðar, og komu
þeir þar að morgni. Var þá skipið
að veiðum framundan Haukadal, og
örskammt undan landi.
Hannes Hafstein fékk sér nú bái
og fór við 6. mann út að skipinu.
Var veður kalt og hráslagalegt. —
Mennirnir, sem með honum voru,
hétu: Jóhannes Guðnmndsson, Bessa
stöðum, Guðmundur Jónsson á Bakka
Jón Þórðarson, Jón. Gunnarsson og
Guðjón Friðriksson, ^á er áður var
nefndur.
A botnvörpuskipinu var emn Is-
lendingur, Valdemar Rögnvaldsson. að
nafni, búsettur í Keflavik. Var það
mál manna, að hann hefði þekkt
sýslumann áður en báturinn náði skip
létu i' haf frá Grindavík, fór maður
þaðan niður til sjávar til þess að gá
að kindum. Var þá komið frarn und-
ir hádegi og komið gott veður. En
En hinir fjórir skoluðust nokkuð i , ' varðhald og mál höfðað gegn
burtu. Voru þeir allir ósyndir nema j þeim.
sýslumaður, sem var syndur eins og; Vegir forlaganna eru órannsakan-
selur og hið mesta karlmenni. — legir.
Reyndi han neftir föngum að bjarga j Eftir hermdarverkið á Dýrafrði er hann kom niður fyrir sjávarkamb-
þeim félögum Jóhannesi Guðmundi lætur skipið í haf og bjóst víst eng- inni milli lliisatófta og Járngerðar-
og Jóni Þórðarsyni og draga þá að inn við, að hægt mtmdi að hafa hend staSa> rel<st kann þar á sjórekinn
bátnum. Lá þá við.sjálft að það j ur í hári sökudólganna. En það er mann í fjörunni. Virtist honum sem
myndi verða til þess, að hann drukkn alveg eins og forsjónin hafi ætlast myndi leynast með manni þessum
aði þar, því að í fátinu, sem á hinum til þess að málið kæmist upp. Nils- j a® ha"n mundi nýkominn á land.
drukknandi mönnum var, drógu 'þeir son. fer utan en getur eigi stillt sig Yar hann með belg á baki, kominn
sýslumann hvað eftir annað í kaf, og um að fara í landhelgi Danmerkur. j UPP ur fjörumáli og lá þar hjá honum
niun hann ekki hafa komist i aðra i Þar er hann tekinn. Tryggvi Gunn- ^ annað stigvélið í fjörunni, og varð
þrekraun nieiri. j arsson sigldi til Danmerkur um sama eiS' annað séð en. að maðurinn hefði
Skipverjar horfðu á þá félaga ! leyti, en fréttir áður á skotspónum um sjálfnr dregið það af sér.
berjast við dauðan rétt utan. við borö i Dýrafjarðarslysið. Af tilviljun rekst j Maður sá er li.kiö fann, gerði þegar
stokkinn, en það létu þeir ekki á sig hann á fréttina um landhelgisbrotið . aðvart. Hreppstjórinn, Einar Jóns-
fá. — F.n í landi sáu menn aðfarirn- i á Jótlandi, og dettur það þegar í hug j son á Húsatóftum, skarst í leikinn-
ar og var skotið fram tveimur bát-I—'sem fæstum mundi þó hafa hug-j Var hinn sjórekni maður þegar flutt-
um til þess að reyna að bjarga þeim kvæmst — að hér sé sama skipið og á iir til kirkju. Þangað kom maddama
félögum. Er bátar þessir voru komn- í Dýrafirði. Ef honum hefði eigi j Helga Ketilsdóttir, systir Ólafs bónda
ir miðja vegu milli lands og ssjps, dottið það í hug, og ef þeir Ölaíur , á Kalmannstjörn, og gerði á honum
var svo að sjá sem skipverjar iðr- Hálldórsson hefðu eigi báðir brugðið tvær lífgunartilraunir. — En þær
uðust framferðis sins, því að þeir|e"'ls fljótt við og þeir gerðu, myndi reyndust báðar árangurslausar, og
gerðu sig líklega til þess að skjóta' Nilsson hafi sloppið frá Frederiks- veitti þá maddama Helga líkiim ná-
út björgunarbáti. En þó hættu þeir1 havn. Er það undarleg atvikakeðja,
við það aftur og fleygðu út kaðli og se"i verður þess valdandi, að söku-
bjarghring til hinna druknandi manna,! dólgnum er náð.
Þá voru sokknir þeir þrír, sem ekki i Skal nú fljótt yfir sögu farið í
náðu í bátinn. 'Þeim Jóni Gunnars- bili. Hinn 27. marz 1900 voru þeir
syni og Guðjóni tókst að ná i bjarg, íélagar þrír dæmdir i undirrétti, Nils
son til 18 mánaða betrunarhússvinnu,
3000 kr. sekt til landssjóðs Islands og
200 kr. sekt til ríkissjóðs Dana fy.rir
landhelgisbrot hjá Jótlandi um haust-
ið. Stýrimaður var dæmdur í 3x5
daga upp á vatn og brauð, og mat-
daga upp á vatn og
hringinn, en Hannes Hafstein náði
í kaðalinn og brá honum utan um
sig. Mátti ekki tæpara standa, því
að um leið og hann hafði bundið
sig þannig, leið 'yfir hann. Var
hann örmagna af sjávarkulda og á-
reynslu og <vissi ekki af sér fyr en j sveinn i 4x5
nokkru síðar. Höföu þá skipverjar j brauð.
þá dregið hann og hina 2 upp á þil- i Svo fór málið til hæstaréttar í
far. f j Damrtörku. Var Nilsson þá dæmd-
Lágu þeir þar milli heims og helj-jur í tveggja ára betrunarhúsvinnu;
ar þangað til bátarnir komu frá landi 1 kr. skyldi hann greiða lands-
Með þeim íluttust þeir í land ogjsJóði Islands og ríkissjóði Dana 200
kr. Auk þess skyldi hann greiða
ITannesi Hafstein 750 kr. í skaðabæt-
ur og ekkjum 2 þeirra nianna, sem
drukknuðu, annari 3600 kr., en hinni
1100 kr. Dómur hinna var staðfest-
voru bornir heim til Matthiasar O-
lafssonar i Haukadal.
Þegar er skipið hafði losnað við
menn þá, er björguðust, lét það
í haf og höfðu menn ekki nieira af
þvi i það sinn. Bjuggust margir við
bjargirnar.
Þegar eftir að fyrsta likið fannst,
var gerð gangskör að því að leita i
fjörunum og komast eftir því, hvar
skipið mundi vera og hvort enginn
hefði komist af því lífs á land. Sú
leit reyndist svo, að af skipinu fannst
rekið borðstokkar, stefni og “hekk”.
Nokkru síðar fannst eitthvað rekið
af kolum, en aldrei fannst neitt af
innanstokksmunum skipsins né áhöld-
um.
En úti i lóni, sem er rétt fram af
svonefndum Brunnum, fundust lík 10
manna. Voru þau slædd þar upp.
Sex líkin voru allsnakin, að öðru leyti
en því, að eitt þeirra var með mitt-
isól. Af þessu mátti sjá það, að
þessir menn höfðu drukknað í svefni,
eða skipið farið meðan þeir lágu í
hvílum sinum. En lík skipstjórans
fannst ekki og hefir ekki fundist. En
þó gekk sú saga, að lik hans hefði
rekið og verið höfuðlaust. Var það
af ýmsum tekið sem tákn þess, að
forsjónin hefði viljað refsa honum
ur í hæstarétti, en Nilsson var dæmd-
að ekki y.rði hægt að hafa hendur [ ur td Þess flytjast af landi burt,
í hári sökudólganna, því að þeir j eitir úttöku hegningarinnar, vegna i fyrir framferðið á Dýrafirði. Menn
höfðu málað ýfir suma stafi i nafni i Þess aS H,a"n var útlendingur, Svíi. I eru gjarnir á að trúa slíku, og því
og númeri skipsins. Gátu þeir sýslu- Vitum vér nú eigi, hvernig fór j fékk saga þessi svo byr undir vængi,
ntaður eigi lesið annað en þetta:
OYALI H 42.
I meö hegningu Nilssons, en hitt er
vist að hann er kominn til Englands
öndverðan vetur 1901 og fa^r þá nýtt
skip til forráða. — Hét það “Anlaby”1
Á þessum árum var hér engínn Sigldi hann því skipi þegar til veiða
ritsími né talsími og bárust því fregn hjá Islandsströndum.
ir seint og illa yfir landið. En hér i Um miðjan janúar 1902 sáust tveir
stóð svo á, að skip kom frá Vest- j botnvörpungar undan Grindavík og
fjörðum hingað til Reykjavíkur fám J voru þar að veiðuni, sjálfsagt í land-
dögunt seinna og flutti fregnir af helgi. Um kvöldið gerði afspyrnurok
þessum atburði — Hinn 26. október á landsunnan og dimmviðri. Æsti
sigldi TVyggvi Gunmansson banka- Þa mjög sjó þar syðra, eins og vant
stjóri héðan með “Laura” til Kanp- er, þótt i hægara veðri sé. Hættu
mannahafnar og hafði frétt um at- j skipin þá veiðum samtímis og héldu
burð þennan rétt áður en hann fór i t'i hafs.
“Laura” kont t^J Kaupmannahafnar Af afdrifum þeirra er það að segja
8. nóvember og þann sama dag varð I að eftir nokkra daga kont annað skip
Tr. gengið þar inn í veitingahús. j 'ð til Keflavíkur og hafði þá sögll
^ Þar voru dagblöðin til sýnis og í' að segja, að skömmu eftir aö skipin
: þeim sá Tryggvi smáfrétt um það, j létu út frá Grindavík, hefðu þau
I að ertskur botnvörptingur, “Royal- j orðið viðskila, og hefðu þeir seinast
ist” <að nafni, hafði verið tekinn að séð það til hins skipsins, “Anlaby”,
að hún barst um land allt. En það
vitum vér sannast um þetta að segja,
*) Talið er að skipið muni hafa far
ist aðfaranótt 14. jan.
að ástæðan til þess, að þessi saga
kom upp, mun vera sú, að ellefta
líkið, sem náðist, var mjög skaddað
á höfði, svo mjög, að vart nuindi
þekkjanlegt þeim, er manninn þekktu
í lifanda lifi. En eigi var það skip-
stjóri. —
Að undirlagi sýslumannsins í Gull-
bringu- og Kjósarsýslu rannsakaði
hreppstjóri nákvæmlega, hvort eigi
væru nein merki á likunum, er vinir
og vandamenn gætu merkt af hver
maðurinn væri. Sýslumaður mun
einnig hafa lagt svo fyrir; að sæjust
engin merki (tatoveringar) á ein-
hverju líki, þá skyldi aðgæta hvort
eigi mætti ráða það af öðru, hver
maöurinn væri, t. d. hvort ekkert væri
í vasa liksins, er benti á það, eða þó
ekki væri annað en hringur á hönd
með stöfum.
Nú vildi svo til, að af þessum 11
líkum voru 10 með merki á handlegg
eða hönd ,en ellefta líkið ekki. En
á hönd þess var einbaugur. Vegna
þess að höndin var sollin, varð hon-
um ekki náð af, nema því aðeins að
hann væri sagaður sundur. Vár til
þess fenginn maður frá Stað, Sigurð
ur Héronýmusson að nafni. Fund-
ust þá innan i hringnum stafir. Skrif
aði hreppstjóri þá hjá sér, en ætlaði
jafnframt að senda hringinn til skipa
félagsins, er skipið átti, svo að hann
kæmist til ástvina mannsins.
Nú voru smíðaðar kistur að öll-
um þessum líkum og þau kistulögð.
Þá var það annaðhvort nóttina á
eftir, eða næstu nótt, að mann, sem
býr í Bergskoti, og Bjarni Olafsson
hét ,dreymir það, að maður kemur
á gluggann hjá honum. Bjarni þekk
ir eigi þennan mann og hefir aldrei
séð hann fyr. Þessi maður talar til
Bjarna og biður hann að sjá svo um,
að hann fái aftur það, sem tekið hafi
verið af sér.
Um morguninn segir Bjarni þenna
draum sinn, og þótti hann undarleg-
ur. Var þá gestkomandi hjá honum
Sigurður Héronýmusson, sá er fyr
getur. Þegar hann heyrði drauminn,
brá honum í þrún og hugsaði með
sér eitthvað á þessa leið: “Það skyldi
þó aldrei hafa verið maðurinn, setn
eg sagaði hringinn af, og nú hefir
vitjað Bjarna í draumi og er að kalla
eftir hringnum ?” Þetta var þó þeim
mun ólíklegra sem Bjarni hafði eigi
hugmynd um hringinn. Sanit sem
áður fer Sigurður heim til hrepp-
stjórans; en hvað þeitn fór á milli,
(Frh. á 8. bls.)
“Justicia” Private School
and Business College
Portage Ave., Cor. Parkview St., St. James, Winnipeg.
Auk vanalegra námsgreina veitum við einstaklega góða til-
sögn í enskri tungu málfræði og bókmentum, með þeim til-
gangi að gjöra mögulegt fyrir þá sem frá öðrum þjóðum
koma að láta í ljós beztu hugsanir sínar á fósturmáli sínu
Enskunni, eins vel og innfæddir g«ta gjört.
Heimskringla mælir með skóla þessum, og selur “Scholar-
ships” átækifærisverði. Þetta tilboð gildir aðeins til 31. ágúst.
Það kostar yður ekkert að biðja um frekari upplýsingar.