Heimskringla - 18.05.1927, Síða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRIN Q L A
WINNIPÉGr' 18. MAÍ 1927.
Almennings Álit.
En honum hafði aðeins fallið vel við hana
eins og fyrirmynd fyrir málverk sín — aðeins
litið á hana eins og nytsaman hlut — eins og
tii dæmis burstana sína og málaratækin. Hann
hafði leikið sér að henni eins og hún hafði seð
hann leika sér að málninga verkfærunum stund-
um þegar hann var hugsandi. Hann myndi kasta
henni til hliðar, þegar hann þættist vera búinn
að hafa full not af lienni við verkið — alveg eins
og málninga-burstunum, sem hann fleygði, þeg-
ar þeir voru orðnir útslitnir.
Stúlkan, sem var að nokkru leyti barn, gat
ekki áfelt listmálarann — hún hélt sér með mik-
illi tryggð við það, er hún hafði haldið að vera
vinátta. Hún hafði of mikla ósérplægni til að
bera viðvíkjandi ást sinni á þessum manni —
ástinni, sem hún vart skildi enn þáx
Nei, hún gat ekki áfelt hann — en aðeins
óskaði — óskaði af hjarta að hún hefði skilið
alt í byrjun, ef til vill myndi þetta ekki vera svo
átakanlega sárt, ef hún hefði skilið alt. Eitt
var henni ljóst — eitt stóð skýrt fyrir hugskots
sjónum hennar; ein hugsun, er brauzt gegn-
um stormskýin og ölduganginn í sál hennar;
hún varð að flýja frá þeim heimi — frá því um-
hverfi, er aðeins sá verri hliðina á öllu; hún varð
að fara undireins.
Conrad Lagrange og Aaron King gætu kom-
ið á hverri stundu.
Hún gat ekki litið framan í þá nú, þegar
hún vissi alt.
Hún óskaði að Myra væri heima.
En hún gæti bara skilið eftir dálítinn miða
og Myra — góða gamla Myra með afmyndaða
andlitið — myndi skilja alt. Unga stúlkan,
skrifaði bréfið í flýti og í flýti klæddist hún
fjallabúninginum sínum.
Hún var en þá undir áhrifum þeirrar blindu
hugsunar, að flýja, og gaf nágrönnunum engar
skýringar, þegar hún fór eftir hestinum, Til
þess að koma í veg fyrir að hún mætti nokkrum
sem hún þekti, valdi hún fáförnustu göturnar
gegnum gulleplalundana.
Hún óskaði eftir næturmyrkrinu sem allra
fyrst, svo enginn gæti sé^ sig. það var ekki fyr
en hún var komin langt út úr borginni í hálf-
rökkrinu, og var farin að nálgast gjármunn-
ann, að hún náði að nokkru valdi yfir tilfinning-
um sínum. Uegar hún fór fram hjá flutnings
vagni aflstöðvafélagsins, snéri hún sér í fyrsta
sinni við í söðlinum, og leit til baka.
Um mílu á bak við sig sá hún dökkleitan,
hlut á ferð í rykskýi, og vissi að það myndi vera
bifreið. Hún hugsaði sér að það myndi vera
ein af bifreiðum félagsins, og fyltist fegins tilfinn
ingu af því, hvað langt hún v'æri komin í burtu
frá Fairlands.
Það var hér um bil orðið fulldimt þegar
hún kom að gjánni; en eftir því sem hún nálg-
aðist, gat hún greint hin miklu hamrahlið, er
báru við Ioft, og opnuðust þau. þögul og tignar-
leg til að taka á móti henni. Þá er hún var kom
In inn í gjána, sá hún þau lokast hægt á eftir
sér, það veitti henni hugfró, að sjá hæðirnar
og fjallatindana mikilfenglegu alt í kring.
Næturkulið, er blés niður gjána, var svalt
og hressandi, og hún fann ilm og angan fjall-
anna berast að vitum sínum. Niður Clear Creek
vatnsfallsins þrumaði í kveldkyrðinni eins og
völdugur og tilkomumikill hljóðfærasláttur, og
friðaði hina harmþrungnu sál hennar. Innan
skamms myndi hún verða komin til vina sinna
og einhvern veginn myndi alt fara vel á endan-
um.
Stúlkan var komin hér um bil hálfa leið frá
gjáarhliðunum til skóggæzlumanns-stöðvarinn-
ar, þegar hún, með sinni góðu heyrn heyrði til
bifreiðar á eftir sér — heyröi það óljóst, þar sem
hinn þungi straumniður lét svo hátt í eyrum
hennar. Hún leit aftur, og sá glampann áf Ijós
unum, eins og tvö stór augu í nóttmyrkr-
inu.
Henni kom undireins í hug, að það væri
ein af bifreiðum félagsins á leið upp til aflstöðv
arinnar, eða þá læknir á ferð upp til einhvers
fjallabúans.
Um leið og bifreiðin nálgaðist, snéri hún
hestinum út af brautinni, og stöðvaði hann í
hinu þykka kjarri annarsvegar við veginn, til
þess að láta hana fara fram hjá, Hún fékk of
birtu í augun af hinum, björtu ljósum bifreiðar-
Innar, þegar hún snéri hestinum að henni.
Hesturinn varð hálfæstur af hávaðanum
og snúningunum, o.g hún átti fult í fangi með
hann.
Hún hafði varla tekið eftir því, að bifreiðin
bægði á sér, fáein fet frá henni, þangað alt í
einu að hún varð vör við mann, er stóð hjá
hesti hennar, og hafði náð haldi á beislistaum-
unum, eins og hann ætlaði að hjálpa henni með
hestinn.
Á sama augnablikinu var bifreiðin komin
á móts við þau, og stöðvuð, en vélin þó í gangi
Stúlkan hélt enn þá, að þetta væru menn frá
félaginu, og hélt að þeir næmu staðar og byðu
henni hjálp sína af venjulegri kurteisi. “Þakka
þér fyrir,” sagði hún, “en eg get svo vel stjórn-
að liestinum”. En maðurinn, er hún vart hafði
getað séð greinilega enn þá, þar sem hún hafði
orðið hálfblind af ljósbirtunni, og er aðeins sást
óljóst í myrkrinu, færði sig nær makka hests-
ins, eins til þess að láta betur heyrast til sín,
þar sem hávaðinn af vélinni var svo mikill, og
hélt hann ennþá úm beizlistaumana.
“Það er ungfrú Andrés, er ekki svo?,”
Hann talaði eins og hann væri henni kunn-
ugur; og stúlkan, sem enn þá hélt að þetta væri
einn af aflfélagsmönnunum, fann að hann ætl-
aðist til að hún kannaðist við hann, hallaði sér
áfram til að geta séð andlit hans, um leið og
hún svaraði.
Ókunni maðurinn notaði sér á augabragði
þá afstöðu ungu stúlkunnar, að hún Taút á-
fram í söðlinum, og tveir sterkir handleggir gripu
utan um hana og tóku hana af baki. Á sama
augnabliki kom félagi mannsins, sem í myrkrinu
og hávaðanum af vélinni hafði læðst að hinni
hliðinni á hestinum, og greip taumana. Áður
en stúlkan, er komið hafði verið að svo óvörum,
gat hljóðað upp yfir sig, var saman vöfðum
silki-vasaklút þrýst fyrir munn hennar, og vand
lega bundinn.
Hún barðist um, örvæntingarfull, en hinir
miklu ágætu kraftar hennar máttu sín ekkert á
móti kröftum þess, er tók hana til fanga.
Um leið og hann batt hendur hennar, sagði
hann með hughreystingar keim í rómnum:
“Reyndu ekki að veita neina mótstöðu, ung-
frú. Eg ætla ekki að nieiða þig. Eg má til með
að gera það, sem eg geri; en eg ætla að fara
eins mjúklega að því, og mér er unt. Það gerir
þér ekkert gagn að berjast um.”
Þótt unga stúlkan væri hrædd, fann hún
og skildi, að þessi ókunni maður var eins vln-
gjarnlegur, eins og kringumstæðurnar leyfðu
honum að vera.
Hann hafði í rauninni ekki meitt hana
minstu vitund, og í rödd hans heyrði hún reglu-
legan afsökunarkeim.
Hann virtist vinna þetta verk algerlega á
móti vilja sínum. og vera aðeins verkfæri í hönd
um einhvers anhars.
Hinn maðurinn, er ennþá stóð hjá hestin-
um, og hélt í taumana, kallaði hvatlega; "geng-
ur alt vel hjá þér?”
“Já, það gengur vel,” svaraði hinn þurlega
um leið og hann lypti stúlkunni hjálparlausr
mjúklega upp í fang sér og setti hana gætilega
niður í bifreiðinni.
Kápu var kastað yfir hana, og hinurn háa
kraga brett upp, til þess að hylja klútinn, er
bundinn var fyrir munn hennar. Og í staðinn
fyrir hatt hennar var hettu þrýst á höfuð henn-
ar.
Því næst fór sá þeirra. er hafðl bundiö hana,
því næst að hestinum, og náði haldi á taumun-
farangrinum. “Það er eg,” svaraði hann. “Eg
um og hélt á stað upp gjána
Unga sfúlkan heyrði,, að bifreiðin fór á
stað til baka, og hljóðið frá henni dó út í fjarska
Ekkert rauf þögn næturinnar, nema hljóðið af
járnnegldum skónum mannsins og hófatak hests
ins á brautinni
Einu sinni nam vörður ungu stúlkunnar
staðar sem snöggvast — kom fast upp að makka
hestsins, og spurði stúlkuna hvort vel færi um
hana. Stúlkan hneigði höfði. “Mér þykir mjög
leitt að þurfa að binda fyrir munn þér. Undir
eins og eg álít það hættulaust, skal eg leysa
klútinn; en eg þori ekki að eiga neitt á hættu.”
Hann snéri sér snögglega við, og þau héldií
áfram.
Von um lausn vaknaöi í brjósti Sibyls við
háttalag og framkomu þessa manns. Henni
fanst, eins og engin ógnar hhætta myndi vera
rétt í nánd.
Það var auðvelt að sjá, að maðurinn breytti
á móti vilja sínum. Hún ákvað að reyna að vera
kæn, og láta einskis ófreistað til að vekja með-
aumkvunartilfinningu hjá honum, er gerði hon-
um örðugt fyrir með að framkvæma, hvað svo
sem það nú var, sem hann var neyddur til að
koma í framkvæmd. í staðinn fyrir að þrjóskast
og gera sífeldar tilraunnir til að strjúka frá hon-
um, ætlaði hún að vera svo þæg og auðsveip,
sem unt væri. Þau fóru Laurel Creek brautina
og er þau komu til Burnt Pine, leysti maðurinn
klútinn frá andliti ungu stúlkunnar. “Þakka þér
kærlega fyrir.” sagði hún stillilega, “Nú líður
mér svo miklu betur.”
“Mér þótti yfirtak leitt að þurfa að gera það,”
svaraði hann um leið og, hann leysti hendur
hennar, “Þú mátt nú fara af baki og hvíla þig,
meðan eg útbý dálitla máltíð fyrir þig.”
Stúlkan hoppaðl af baki. “Það er svo gott
að geta hreyft sig aftur,’ sagði hún. ‘En í raun-
inni er eg hreint ekki þreytt, get eg ekki hjálpað
þér með vistaföngin?” “Nei,” svaraði hann þur-
lega, eins og hann skildi eða þættist skilja til-
gang hennar, og þætti ráðlegra að fara varlega,
“Við slönsum hér aðeins fáeinar mínútur,
og' við eigum langa leið fyrir liöndum enn þá.
þú mátt til með að hvíla þig.” Hún settist undir
gefnislega niður á jörðina, og hallaði bakinu
upp að tré. Meðan þau neyttu matarins í hinu
daufa stjörnuskini sagði hún: “Mætti eg spyrja
hvert þú ert að fara með mig?” “Það er löng
leið, ungfrú Andrés. Við náum þangað annað
kvöld,” svaraði hann liikandi.
Og aftur dirfðist liún að spyrja auðmjúk1
lega; “Og bíður þar einhver eftir okkur — þeg-
ar við erum komin leiðina á enda?”
Rödd mannsins var þýðari þegar hann svar-
aði. “Nei, ungfrú Andrés; við verðunt aðeins
til baka yfir að hestinum, en hinn maðurinn tvö ein þar um einhvern tíma.
settist í sætið við hliðina á henni; og bifreiðin
Og” — bætti hann við — “þú þarft ekki
hélt á stað. Hræðsla ungu stúlkunnar snérist að vera hrædd við mig.”
nú upp í kulda og tilfinningaleysi. Hún vissi
vel, að allar tilraunir til að komast úr höndum
“Eg er ekkert hrædd við þig,” sagði hún
þýðlega. “En eg — ” hún hikaði — “eg kenni
þessara manná rnyndu verða þýðingarlausar og í brjósti uni þig — fyrir að vera neyddur til að
gagnslausar.
Og hún. hugsaði sér að reyna að vera eins
gera þetta.“ -
Maðurinn reis snögglega á fætur.
‘Við
róleg og unt væri og ofþreyta sig ekki, en grípa verðum að fara að leggja á stað. Þau fóru eftir
hvert það tækifæri, er ef til vill myndi a'ð hönd- Laurel Creek brautinni dálítinn spöl upp með
um bera til að losna. Hún losaði þegjandi um Burnt Pine, í áttina til San Gorgonio; þá beygðu
böndin, og gat að nokkru ýtt klútnum frá munn- þau inn á einhverja eyðislóð, sem maðurinn að-
inum, er varnað hafði því, að hún gæti gefið eins þekti.
hljóð af sér. j Þegar mótaði fyrir degi á loftinu kringum
En hún hafði verið bundin of vel. Hún fjallatindana,',á sama tíma og vinir ungu stúlk-
snéri höfðinu við, og reyndi að sjá framan í and- unnar voru að safnast saman á búgarði Carle-
lit samferðamanns sfns. En þar sem myrkrið tons niðri í Clear Creek gjánni, og Brian Oakley
var svo mikiö — kápu-kragi hans brettur, var að skifta leitarmönnunum, var unga stúlk-
upp. og húfan toguð niður að bifreiðar-gleraugun ! an og varðmaður hennar á ferð uppi í fjalla-
um, þá var alls ekki mögulegt fyrir hana, að sjá! öræfunum, langt í burtu frá öllum alfaravegi.
hvernig hann leit út. Aðeins, þegar þau fóru I Stúlkan var þessu svæði algerlega ókunn-
fram hjá skóggæzlustöðunni, og Sibyl sá ljósið 1 ug, en hún vissi þó, að þau lögðu leið sína um
þar gegnum trén, reyndi hún enn á ný að brjóta j klettabrúnirnar, langar leiðir fyrir ofan gjáar-
af sér böndin. Ef hún hefði aðeins getað notað barminn, utan við San Bernardin hæðirnar —
hina sterku og hljómmiklu rödd sína, og hrópað
þá myndi eitt hljóð frá henni hafa verið nóg til
að Brian Oakley hefði kornið á eftir bifreiðinni
henni til lijálpar. Á hinum stirða fjallavegi myndi
það vera-auðvelt fyrir hann að elta bifreiðina
uppi á jarpa gæðingnum. Hún reyndi jafnvel
að kasta sér út úr bifreiðinni, en þar sem böndin
hömluðu henni frá að njóta sín, gat maðurinn
við hliðina á henni varnað henni að hreifa sig,
með annari hendinni, og hún hneig aftur niður
í sætið, uppgefin af hinum árangurslausu tilraun
um sínum. Við ræturnar á Oak Knoll nam
bifieiðin staðar. Maðurinn, sein hafði fylgt
bifreiðinni eftir á hesti ungu stúlkunnar, kom
þá í flýti til þeira. Mennirnir tveir höfðu hrað-
ann á, og bundu vörubagga og ábreiður upp á
hestinn. Rétt á eftir kom sá þeirra sem hafði
bundið ungu stúlkuna, og lypti henni mjúklega
út úr bifreiðinni. “Eg ætla að biðja þig að berj-
ast ekki um, svo að þú skaðir þig, ungfrú,”
sagði hann lágt við hana, um leið og hann bar
hana að hestinum; “Það gerir þér ekkert gagn
Og stúlkan brauzt ekkert um, þegar hann lét
hana í söðulinn. Sá þeirra, er keyrt hafði bif-
reiðina, sagði eitthvað við hinn í hálfum hljóð-
um, og Sibyl heyrði, þann sem batt hana, svara,
“stúlkan verður eins óhult í minni umsjá, eins
og hún væri heima hjá sér.”
Hinn maðurinn sagði eitthvað meira, og
stúlkan heyrði aðeins svarið.
“Þú þarft ekki að kvíða því; eg skil það.
Eg fer í gegn um það. Þú hefir séð svo um, að
í áttina til hins fjarlæga Cold Water svæðis, er
lá að hinni miklu eyðimörk.
Þegar birti betur, sá Sibyl hvernig fylgdar
maður hennar var í útliti.
í meðallagi hár, með þéttar herðar og sterk
bygða handleggi. Föt hans voru úr brúnleitu
sterku efni, og hann hafði lialdgóða fjallaskó á
fótum.
Um öxl lians sá unga stúlkan að hangdi
venjulegur Winehester riffill, og hann stikaðí
áfram stórum skrefum. Göngulag hans og allt
útlit, bar vott um mikiiyú' viljakraft, og óþreyt-
andi elju. Andlitið var alls ekki illilegt. Þykt
skegg huldi munninn kinnarnar og hálsinn, en
nefið var ekki grófgert, og frenrur vel lagað, —
og ennið var hátt, og yfirsvipurinn greindarlegur
í hinum brúnu augum hans, fanst stúlkunni hún
sjá raunasvip, eins og hann væri þjáður af ein-
hverjum döprum endurminningum, sem hann
gæti ekki gleymt.
“Við skulum neyta morgunverðar hér, ung
frú Andrés, ef þú vilt,” sagði hann og nam stað-
ar.
“Eg er svo svöng,” sagði hún og fór af baki
— “Má eg búa til kaffið?”
Hann hristi höfuðið.
“Mér þykir^það mjög leitt, en það má enginn
reykur komaj, til að segja eftir. Skóggæzlu-
maðurinn og leitarmenn hans eru \iú á stjái.”
“Þú virðist þekkja fjallasvæðið mjög vel,” sagði
hún, og færði sig með hægð í áttina til byss-
unnar, er hann hafði hallað upp að tré, meðan
hefi verið neyddur til að kynna mér fjöllin til
hlítar. En eftir á að hyggja, ungfrú Andrés,”
— bætti hann við, án þess að snúa sér við — eða "
líta upp frá því að ná vistunum upp úr pokunum
— “riffillinn þarna kæmi þér ekki að neinu haldi
Hann er ekki hlaðinn. Eg hefi skothylkin hérna
í beltinu mínu.”
Hann reis á fætur, og horfði frarnan í hana
hnepti frá sér yfirhöfninni, og sýndi henni hlaup-
ið á byssu, er hann bar á sér. “Þetta skotvopn
kemur að góðum notum, ef “eg þyrfti að grípa
til þess í flýti, og eins og þú sérð, getur þú ekki
náð í það.”
Stúlkan hló. “Eg skal játa það, að þetta
var freisting, fyrir mig,” sagði hún. “Eg hefði
mátt vita, að þú settir riffflinn, þar.sem eg gat
náð í hann, aðeins til að prófa mig.”
“Mér fanst að það myndi fyrir byggja mis-
skilning og þarflaus vonbrigði fyrir þig, að segja
þér lireinlega frá öllu í fyrstu,” svaraði hann.
“Morgunverðurinn er tilbúinn.”
Þetta atvik lýsti vel lyndiseinkunum manns
ins, er Sibyl átti ef til vill frelsi sitt og lieiður
undir. Henni skildist betur og betur, að eina
von hennar um lausn og undankomu lá í því, að
hún gæti áunnið vináttu hans og samhygð til
þess að hann snérist á móti þeim, er hafði þröng
að honum í þessa afstöðu.
Sú barátta myndi verða þögult hugarstríð
—stríð hið innra, en hið ytra stríð er háð væri
með bros á vörum.
Hlutverk ungu stúlkunnar í þessum harm-
leik, yrði að vera það, að koma gæzlumanni sín-
um til að heyja stríð við sjálfan sig. Henni var
það mjög ljóst, að hún þurfti að fara varlega að
honum. Henni lék auðvitað mikil forvitni á
að vita liver liafði vald yfir þessum manni, og
livernig því var háttað, að svo vel gefinn maður
og sterkbygður, bæði andlega og líkamlega,
hafði orðið svo ánauðugur, og komist í slíka
aöstööu.
En hún þorði einskis að spyrja.
Með hverjum klukkutímanum, sem þau héldu
áfram — lengra og lengra upp í fjallaöræfin,
vakti hún yfir honum, og gaf hinar nánustu gæt-
ur að honum, til þess að vita hvort skap hans
breyttist ekki svo, að óliætt væri að spyrja hann.
En sömuleiðis nQtaði hún allan sinn kvenlega
yndisleik og aðlaðandi viðmót til þess að reyna
að láta hann igleyma hinni óþægilegu afstöðu
sinni, og til að gtera þetta svívirðilega starf
hans eins létt fyrir hann og mögulegt var undir
öllum kringumstæðum.
Stúlkan hafði enga hugmynd um, hversu
þessi ákvörðun hennar í sjálfu sér liafði mikil
áhrif á gæzlumann hennar, og hversu framkoma
hennar vakti hjá honum aðdáun og meðaumkv-
un. Sjálfstæði hennar, hugprýði og stilling í að
mæta þessari meðferð, í staðinn fyrir að beiðast
lausnar með harmatölum og kveinstöfum, snéru
meira huga hans, en hún hafði liugmynd um, eða
gerði sér vonir um.
Allan þennan langa fyrri hluta dags, reyndi
hún að halda uppi samtali — alveg eins og þau
væru á skemtiferð í staðinn fyrir hið mótstæða.
Maðurinn svaraði greiðlega, ens og hann
yrði feginn að létta á huga sínum, og tala uiii
eitthvað annað, en hið óhugðnæma verk, er hann
hafði tekist á hendur að vinna, og reyndi- að
vera reglulega skemtilegur og upplífgandi föru-
nautur. Aðeins einu sinni reyndi stúlkan að
beina samtalinu inn á hættulegar brautir.
“Mig langar reglulega mikið til að vita livað
þú heitir. Það virðist svo óviðkunnanlegt, að
geta ekki ávarpað þig með nafni Er til of mik-
ils mælst, að spyrja þig að heiti?” Maðurinn
var þögull nokkra stund, og stúlkan sá, að svip-
ur hans varð þungbúinn.
“Eg bið þig fyrirgefningar, eg hafði ekki
átt að spyrja,” sagði hún þýðlega.
“Eg heiti Henry Marston, ungfrú Andrés,”
svaraði hann ákveðinn. “En það er þó ekki
nafnið, sem eg er þektur undir nú á tímum,”
bætti hann við beiskjulega “Það er heiðarlegt
nafn, og mig myndi langa til að vera kallaður
því aftur —” hann hikaði við ----- “af þér.”
það er um ekkert annað að gera,” Hann gekk hann var önnum kafinn við að leysa utan af
“Þakka þér fyrir, hr. Marston” — svaraði
Sibyl þýðlega.
“Trúðu mér til þess eg met það traust, er
þú sýnir mér mjög mikils, og,” — það var hún
sem nu hikaði — “eg ætla að gera mig þess verð-
uga.” .
Ubi miðjan dag náðu þau upp ái granit-tind-
inn í Galena fjöllunum, eftir að hafa komið eftir
vegleysum gegnum öræfin við enda 'Clear Creek
gjáarinnar.. Þau höfðu lokið við miðdegisverð
þegar Marston leit á úrið sitt, tók lítinu spegil
upp úr vasa sínum, og starði í áttina til hins
fjarlæga dalverpis þar sem Fairlands Iá undir
blárri móðu.
Bráðlega sást glampi, og svo hver á fætur
öðrurn.
Það voru merkin, sem Aaron King hafði
séð, og vakið eftirtekt Brians Oakíey á fyrsta
leitardaginn. Maðurinn á granit-tindinum svar-
aði með sínum spegli, og stúlkan stóð hjá, og
skildi að hann var að tala við einhvern og hún
sá, að reiðisvipur kom á andlit hans. En hún
sagði ekki neitt Þau höfðu farið um hálfa mflu
frá tindinum, þegar maðurinn nam staðar og
sagði, “Þú mátt til með að gera svo vel, og fara
hér af baki.”
(Framh.)