Heimskringla - 06.07.1927, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 6. JÚLÍ 1927.
Hdmskríngla
(StofnoV 188«)
Kemor flt fl hverjnm mltlvlkndfgi
eig . — 'i
VIKING PK^ LTÐ.
853 og 85» S''
j m ttlí
B.t WINNIPEG.
-6537
V«rtI blaílslns er $3.00 árgangurinn t>org-
lst fyrirfram. Aliar borganlr sendist
THE VIKING BRJEB6 LTD.
SIGEfrS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
UtnisAHkrift tll blabslnsi
HB VIKING PRESS, L.td., Boi 8105
Utan Ankrlft tll rltMtjOranHl
KDITOR H EIMSK RI3Í GI.A, Rnx 8105
W18NIPEG, MABi.
"Heimskringla 1p publisheð by
Tbr Vlkln* Pre** litd.
and printed by
CITY PRINTING ék PIIBLISHJNG CO.
WKI-vM Snrirent A^e., Wlnnlpef, M*n.
Telephone: .86 53 7
WINNIPEG, MANITOBA, 6. JÚLI 1927.
Um kosningarnar.
Heimskringla reyndist sanmspá um úr-
slit kosninganna: að meirihluti fylkis-
búa myndi líta svo á, að Brackenstjórn-
in hefði leyst hlutverk sitt af hendi fylli-
lega eins vel og við mátti búast, og að
hvorugum gömlu flokkanna hefði verið
treystandi til að gera jafnvel eins vel
hvað þá heldur betur. Þurfti að vísu
ekki mikla spádómsgáfu til þess að sjá
þessi úrslit fyrir, ef menn aðeins nenntu
að leggja hlustirnar eftir því, sem “mað-
urinn á götunni’’ sagði, í stað þess að
láta froðusnakkana og glamrarana, sem
allt ætluðu að eta frá Bracken! og trogið
með, deyfa skilningarvit sín. Þótt ein-
staka kjördæmi eða héruð séu enn frek-
ar sjóndauf á birtu nýrri tíma, þá eru
bændur þó almennt komnir það langt
nú, að meirihluti þeirra verður ekki á
svipstundu sannfærður um að svart sé
hvítt; að Brackenstjórnin hafi verið
gagnslaus, og jafnvel eyðslusöm! (eins
og sumir liberölu gáfumennirnir upp-
götvuðu), eða að liberalarnir væru sýnu
þiarflegri gripir á þingi nú en á dögum
Norrisar, þar sem hugarfarið er svo
bersýnálega hið sama.
Maður rekur sig líka alstaðar á það
í eanadiskum blöðum, að þessi úrslit voru
talin sjálfsögð, og yfirleitt eðlileg afleið-
ing af fimm ára stjórnsemi Brackens.
* * *
Ráðherrarnir komust allir aftur að,
að Mr. Cannon undanskildum. En í hans
stað bætist flokknum ágætur þingmaður
hér í bæmim, dr. Montgomery, og er
talið liklegt, að hann muni taka hið auða
sæti í ráðuneytinu. Annars mun athygli
margra beinast mest a.ð kennslumála-
ráðherranum, Mr. Hoey.
Conservatívar eru nú aðalmótstöðu-
flokkurinn á þingi, og leiðtogi þeirra,
Taylor hersir, leiðtogi stjórnarandstæð-
inga. Teljum vér það vel farið, að con-
servatívar séu einmitt aðalmótstöðu-
flokkurinn; hafa þeir bæði vanari þing-
mönnum og færari á að skipa en liberal-
ar, og fylgja þar að auki langtum beinni
línum en liberalarnir. Og þótt auðvitað
sé miklu minna komið undir pólitískum
trúarjátningum á fylkis- en á sambands-
þingi, þá er þó ætíð viðkunnanlegra, að
vita nokkurn veginn fyrir víst, við hvað
ey að eig^. Auk þess hefir stjórnin ekki
nema gott af því að fá dálítið einbeitta
mótstöðu, ef ekki er látið ganga til öfga.
* * ¥
Liberöium hlýtur að þykja meira en
lítið súrt í broti eftir öll ósköpin er til
stóðu. Eina huggun þeirra er að geta
fellt séra Albert í St. George, enda mun
þeim nú ekki af veita öllum “þinghéfnda-
starfshæfileikum Mr. Sigfússon, svo “fáir
fáttækir og smáir’ sem þeir eru á þingi.
En séra Albert má vel við una, því þótt
hann félli, þá féll hann með sæmd. Enda
mun hvorki hann né vinir hans hafa gert
sér nokkra örugga sigurvon, heldur bauð
- hann sig fram til þess fyrst og fremst,
að safna saman leifum framsóknarmanma
í því kjördæmi, undan vængbarði Hber-
alanna. Og það má segja að hafi tek-
ist fremur öllum vonum, svo harðvítug-
ur sem bardaginn var í þágu afturhalds
ins af hálfu dr. Sig. Júl. Jóhannessonar
og Fransk-Indíánanna í St. Laurent.
Þótt kosningatap væri, þá var þetta sig-
ur, eða að minnsta kosti afturbati góð-
um málstað í því kjördæmi.
Óblandin ánægja er að kosningu I.
Ingaldsonar í Gimli kjördæmi. Hann
hafði 200 atkvæði fram yfir skæðasta
keppinaut sinn, Einar Jónasson frá Gimli,
sem auk þess er svo vinsæll maður, að
óhætt er að fullyrða, að enginn annar
liberal hefði fengið líkt því eins mörg
atkvæði. Og stoðaði ekkert, þótt rit-
stjóri Lögbergs legðist jafnt í ræðu sem
riti móti fulltrúa bændanna í Nýja íslandi-
Mr. Ingaldson er framúrskarandi ötull
maður og duglegur, eins og áður hefir
verið tekið fram. En hann er meira.
Honum er horin sú saga af öllum, er vér
höfum átt tal við, að hann sé drengur
svo vandaður og góður, að hann megi
ekki vamm sitt vita. *Og það er ómetan-
legur kostur jafnan, en ekki sízt ef dugn
aður fylgir. Heimskringla óskar honum
af alhuga til heilla, sem fulltrúa ný-ís-
lenzkra bænda á Manitobaþingi.
Batnandi mönnum er
best að lifa.
Og sannast þetta ágætlega á vini vor-
um dr. Sig. Júl. Jóhannessyni og skjól-
stæðing hans, hr. Skúla Sigfússyni, þing
manni liberala í St. George kjördæmi.
Hefir doktorinn nú í annað sinn komið
honum að, og þótti mörgum utnahéraðs-
mönnum ótrúlegt, sem kemur þó auðvit-
að af því, að þót.t þeir þekki hæfileika og
ötulleik læknisins, þá er þeim ekki eins
Ijós skaphöfn meirihluta íslendinga á
Lundar og Clarkleigh, óg Fransk-Indíán-
anna frjálslyndu og framsæknu við St.
Laurent. Og í öðru lagi hafa margir
þeir, er ‘Voröld’ lásu og mátu mikils hér
á árunum, vafaiaust ekki haft eins gott
tækifæri eins og dr. Sig. Júl. Jóhannes-
son, til þess að fylgjast með hinum hröðu
framförum þingmannsins í St. Georce,
meðfram auðvitað sökum hins niú orðið
nafnfræga lítillætis hans, er kynokar sér
við alla opinbera þátttöku í þingstörf-
um, en stendur (að því er ýmsum skilst)
með kyrlátum nefndarstörfum, að miklu
leyti straum af framfærslu fylkisbúa.
En hina gleðilega öruggu, að maður
ekki segi óvæntu, framför þingmanins-
hæfileikanna sannfærist maður bezt um,
við það að bera saman ummæli doktors-
ins í Lagibergi 23. júní 1927 og í Voröld
26. júní 1920. Er rétt að lesendur beri
það saman til fróðleiks. Skal þess get-
ið, að allt er auðkennt hér, þar sem letri
er breytt.
í L<ögbergsgreininni segir svo meðal
annars:
SKULI SIGFUSSON.
Hann er viðurkenndur, jafnt af flokks—
mönnum sínum setn andstœðingum, einn hinna
nýtustu manna í Manitobaþinginu.
Hiann er hvorki hávær né langorður, en hann
er samvinnuþíður og áhrifadrjúgur; og öll þöu
10 ár, sem hann hefir setiö á þingi, hefir aldr;i
heyrst rödd í hans garg úr neinni átt, sem ekki
unni honum þess sannmælis, að hann sé ráðvand
ur maður og samvizkusamur í alla staði. Enda
er hann vinsæll með afbrigðum, bæði heima
og á þingi.
Fyrir fylkig í heild sinni og fyrir kjördæmi
sitt sérstaklega, vinnur hann með hægð og lip-
urð og kemur meiru til leiðar en margir þeir,
seni hærra og lengur tala.
Svo vel er hann látinn á þingi, ag margir
leiðandi menn Brackenflokksins vildu ekki láta
neinn sækja á móti honum. Þeir sögðu að hann
væri fulltrúi fólksins miklu fremur en flojíksins,
og samvizkusumari fulltrúi fengist ckki.
Allt bendir til þess, að Sigfússon verði á
þingi eftir næstu kosningar, með meira fylgi en
nokkru sinni áður.
Sig, Júl. Jóliannesson.
En 1920 komst doktorinn svo að
orði: í
Voröld 26. júní:
Ur “Til Skúla Sigfússonar”.
ft__
Þegar Prout þirilgimaður imótmælto svhnrð—
ingum stjórnarinnar, og fór úr flokknum held-
ur en ab vera ekki með hag fólksins, þá heyrð-
ist hvorki til þín stuna né hósti; Jm horfðir
þcgjandi og hljóði.laust á það, aff rctti fólksins
værí traðkað, og varst ekki nógu stór maSur
né sjálfstæður til þess að veita Prout að málum.
Þegar Norris og. fleiri níddust á útlendingun-
um, þá varðt iþú ekki til iþess að taka
taum þeirra; nei, þú þagðir. Þetta og margt
fleira, sem benti á stjórnarklafann um háls þér,
mislíkaði frjáþslyndum mönnum.
T'eir tóku sig því til og gerðu þér tvo kosti;
vildu sýna Iþýr sanngijni, Annar kosturinn
var sá, að þú — bóndinn — sæktir um þing-
mennsku setn bóndi, og segðir skilig við grút-
arstjórnina í Manifloba; Var þér heitið ein—
dregnu fylgi frjálslyndra manna, ef þú gerSir
þaS.
En stjórnarsm.tar á fundi á Lundar ákváSu
aS "renna þér serii straight Norrismanni”, og
undir þaS ákvæSi smalanna beygSir þú þig,
annaShvort nauSugur eða viljugur.
Sá sem gcrir sér gott af því að láta nokkra
mcnn korna satnan og ákvcða oð “renna scr”
setn tóli einhvers flokks, hann er ekki þeim
vanda vaxinn i.ð vcra fulltrúi, hversu œrlegur
scm hann kann að i>cro og hvcrsu vel sem hann
kann að vilja.
Þú nýtur óefað víða vinsælda þinna, en þú
skilja það, að þú hefðir ekki neitaS aS sækja
sem bændafulltrúi, hefSi sá klafi ekki haldiS
þér. —”
|Það hefir jafnan verið aikunna, að
Mr. Sigfússon er vinsæil maður og vel lát
inn í nágrenni. Þess ánægjulegra er það,
að honum skuli nú hafa áskotnast þessi
dæmalausu þingmennskuhæfileikar síð-
ustu 7 árin. Með eitthvað líku áfram-
haldi er ekki vel sjáanlegt, að hægt verði
að komast hjá því að gera hann að for-
sjerð, en yfir sér höfðu þeir
skikkjur, er ýmist voru bláar,
rauðar eða gular. Hár höfðu
þeir .á herðar niður og var bund
ið skarband um ennið. Allir
voru mennirnir stórir vexti og
flestir yfir þrjár álnir á hæð.
Öndvegi stóð fyrir stafni og var
þar forseti þessarar samkomu.
Var þar komið Alþing hið forma
og sýnt inn á Lögréttuna. Gekk
á málaflutningi meðan á akstr
sætisráðherra að öðrum sjö árum liðnum. I inum stóð, og stóðu menn af
Og þá hefði hann unnið nákvæmlega
jafnlengi fyrir því embætti, og Jakob fyr-
ir Rakel. •
Ríkisafmœlið,
ÍSLENDINGAR TAKA ÞÁTT í KAPP-
LEIKJUM HÁTÍÐAHALDSINS OG
BERA SIGUR ÚR BÝTUM.
HLJÓTA FYRSTU VERÐLAUN FYRIR
ALÞINGISSYNINGUNA f SKRÚÐ-
FÖRINNI í WINNIPEG.
olg til upp úr sætum sínum, og
lýstu álliti sínu pieð snjöllum
ræðum.
DODD’S nýrnapillur eru bezta
Á vagni Gyðinga stóð skjalla nýrnameðalið. Lækna og gigt.
hvítt hús með hornsúlum skorn
um og hvíldi þakið á súlunum.
Milli súlnanna stóðu menn í hvít
um dragskikkjum, skreyttir enn
ishlöðum og öklaböndum. Var
þar komin fiáttmálsörkin frá
Shiloh og fylgdu henni höfð-
ingjarnir, Móses, Elías, Davíð
og forfeðurnir.
Gríski vagninn flutti Parth-
enonhofið mikla í Aþenu. Var
Þá er hin mikla afmælishátíð ríkisinis
um garð gengin. Eftir því sem frézt
hefir úr öllum áttum lands, hefir hún tek
ist ágætlega. Stóð hún yfir eins og til' Sert mikilli list. Inni í
var ætlast, í þrjá daga, svo að hvorki varj hofinu stóðu sex gyðjur, en
þrot né endir á hátíðafögnuðinum. Fylk- ekki voru þær nafngreindar.
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, seno
stafa frá nýrunum. — Dodd’»
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
in sendust á heilla og hamingjuóskum,
Fjórum hestum var beitt fyrir
fylkisstjórarnir sendu landsstjóranum og vagninn og með þeim hiupu
landsstjórimi þeim aftur, samfagnaðar-
skeyti; Bretakonungur sendi ríkisstjórn-
inni kveðju sína, svo og öllum forsætis-
ráðherrum allra fylkjanna, og þeir aftur
honum langlífisóskir og hollustuheit. —
Til íþróttamóta var stofnað í sveitum og
kauptúnum, bæjum og borgum. Hersveit-
ir ríkisins voru hvarvetna kallaðar út til
hátíðabrigðis og látnar ganga í fylking-
um um borgargöturnar. Þjóðræknissam-
komur voru haldnar í öllum skólum lands
ins, og skólabörnum gefnir minnispen-
fjórir berfættir þrælar er hofs
ins áttu að gæta. Var vagn
þeirra með hihum fegurstu í
skrúðförinni, sem og vagn
Gyðin',ga. Óttuðust því sumir
áhorfendur að þeir yrðu íslend-
ingum hættulegir keppinautar.
En leikar fóru samt svo, sem
að framan segir, að íslendingar
báru burtu sigurlaunin, og sigr-
aði Lögréttani Sálttmálsörkina
og suðræna hofið. Er það því
ingar um hátíðina um leið o^ skólunum ■ furðuleigra sem að hérlendir
var sag^t upp. Verðlaun voru veitt meðal
stórblaðanna fyrir bezt ort hátíðakvæði.
Ræður voru fluttar, söngvar surtgnir og
þjóðflokkarnir mörgu, er fluzt hafa til
iandsins á fyrri og síðari tímum ,kepptu
hverjir við aðra að sýna listir sínar og
menningu, með þjóðlegum íþróttum, dönz
um og merkisatburðum, er þeir léku, og
gerst höfðu í sögu þeirra sjálfra á iiðn-
um öldum. Þótti þetta takast vel o£ þó
misjafnlega,' sem vænta átti, því munur
er smekks og menningar meðai þjóða nú,
sem fyrri á tímum.
Mest kvað að hátíðahöldunum í stærri
bæjunum. Þar varð öllu betur komið við,
er til skemtana heyrði, en til sveitanina.
Var og heldur ekkert til sparað. Aðal-
hátíðahöld þessa fylkis fóru fram hér í
borginni og sótti þau mesti fjöldi manna.
Hófust þau lausu eftir kí. 9 á föstudags-
morguninn og lukust með allmennri bæna
samkomu á þinghússvellinum síðla sunn-u
dagsins og minníngarguðsþjónustum í
kirkjunum. Fyrsti dagurinn var aðai-
hátíðisdagurinn, enda hinn lögtekni af-
mælisdagur ríkisins.
Hófst. hátíðin með skrúðakstri, eins og
auglýst hafði verið, eftir heiztu götum
borgarinnar. Var öllum vögnum, er I
akstrinum ætluðu að vera, stefnt niður
Broadway að Aðalstræti um kl. 9, og þar
skipað í röð. ók svo hver þjóð fram það-
an á sínum vaisni, svo búin sem hún
taidi sér sæmilegt, sýnandi það sem hún
taldi helzta atburðinn í sögu sinni frá
fyrstu og síðustu tíð. Milli þjóðavagn-
anna var dreift sýningarvögnum iðnaðar-
og verzlunarhúsa bæjarins. Allir voru
vagnarnir prýðilega skreyttir. Verðlaun
um hét ríkið þeim þjóðunum, er fram æki
fegursta vaTninum og sýndi þýðingar-
mesta söguatburðinn og þann sem ætti
bezt við Mtíðina. Var nú aðalkappið
millum þeirra, að bíða ekki ósigur í þess-
ari orrustu. Of iangt mái yrði það að
ætla að lýsa allri skrúðförinni. Er skemst
frá því að segja, að eftir að allar þjóð-
irnar höfðu skipað fram sínum vagni,
þótti dómendum sem orrustan stæði að-
allega miili íslendinga, Gyðinga oig
Grikkja. Aliir höfðu sýnt það, sem eng-
um gat blandast hugur um, að skoðas+
mætti sem hin mestu menningaratriði í
sögu þjóðanna. Urðu dómararnir ekki
á eitt sáttir í fyrstu, en eftir þriggja dalga
umhugsun kváðu þeir upp það álit sitt,
að íslendingum bæri fyrstu verðlaun,
Gyðingum hin önniur og Grikkjum hin
þriðju.-------------
* * *
íslendingar óku fram afarmikium
vagni; fyrir honum gengu sex hestar, hin-
ir mestu stólpagripir. Voru aktýgi hest-
anan skreytt veifum og fánum af ýmsri
gerð, en á milli var brugðið biómaflétt-
um. Var vagninn til að sjá sem voldug
klettaborg; milli borgarveggjanna sá inn
á grænan Völl, og þar sátu í þrísettum
geldur klafans, sem þú berg um háls þér. Menn hring 72 menn í litklæðum af fórnri
menn dæmdu, er að sjálfsögðu
þekkja meira til Gamla Testa-
mentisins og grískrar goðafræði,
eni Grágásar og sagna okkar
Islendinga. — — —
Skrúðförinni iauk upp úr
hádegi. Var þá öllum hátíðis-
skaranum stefnt suður í Borlg-
argarð (City Park), og hverri
þjóð úthlutaður reitur fyrir sig.
Stóðu þar dreift á völlum þjóð-
fánarnir og flokkaði sig hver
undir sinn fána. Fóru þar fram
leikir og íþróttir eftir því sem
hver hafði föng til. Skotar
höfðu látið á sér skilja, að þeir
myndu fjölmenna út í garðinn.
Báðu þeir um reit, er rúma
mætti 10,000 manna. Óttuðust
ýmsir að íslendingar myndu
verða fáliðaðir þar úti í saman-
burði við aðra, því mannaflinn
var naumast til, þó aiiir kæmu
er innan bæjar bjuiggu. En
þetta snerist einnig á aðra lund,
því fjöldi manna utan úr sveit-
um kom inn til bæjarins og
fyllti flokkinn. Að frátöidum
Skotum, Englendingum og Can
adamönnum, urðu þeir fjöl-
mennastir.
Nær nóni er aliir voru komn-
ir, hófust íþróttirnar, í þjóð-
reitnum. Var þeim stjórnað
meðai íslendinga, af Jack Sni-
dal, forseta félagsins Sieipnir,
Walter Jóhannssyni ritara og
undir forustu hr. Haraidar Svein
björnssonar íþróttakennara. Að
loknum kapphiaupunum er fyr-
irskipuð voru meðai ungliniga,
voru sýndar glímur og svo lík-
amsæfingar er Haraidur sýndi
sjálfur.
Miili kapphlaupanna og glím-
unnar fóru fram ræðuhöid og
söngur. Voru íslendingar þeir
einu þar í ^arðimim er slíkt
höfðu um hönd. Þeim hluta
skemtananna stýrði Jón J. Bíld-
fell forseti hinnar íslenzku há-
tíðarnefndar. Ræður fiuttu séra
Björn B. Jónsson, D. D., og séra
Ragnar E. Kvaran. Söngnum
stýrði hr. Haiidór Thorolfsson.
Ræðurnar voru á þessa ieið:
(Ræða séra B. B. Jónssonar.)
Mr. Chairman :—^
While all the racial groups which
have made Canada their ihome, re-
joice to-day, no group has greater
cause for rejoicing than our own.
In two things we have been ex-
ceedingly fortunate: we came to Can-
ada at the most opþortunc timc, and
we were allotted a most favoratAc
location in the new country.
late. We were not called upon to
suffer the tribulations of exploration,
wars and niassacres tihat the races
in Eastern Canada had to endure
for gienerations. We were spared
the hardship of the earliest colonies in
the Middle West, including the
Indian massacres and the Red River
rebellions, as we were also spared
the sufferings of the people on the
far western plains in the more recent
cutbreaks. For all this we may welí
be thankful.
On the other hand we came early
enough to attend the high school of
pioneer life. When more than fifty-
years ago we iriatriculated in that
school, the courses laid down by na-
tural necessities were hard courses.
We have now graduated from that
best of schools, and I say emphatically
that for no otiher earthly blessing we
should be more thankful than for
the privilege of training in the great
school of pioneer iife. Iit ntade us
stroiig and fit to survive, atfd because
of it we became deeply rooted in
the land of our adoption.
As to our Iocation in this new land
of promise, it can truthfully be said
that we 'have been most fortunate.
The greater portion of our little group
is located near tlhe centre of the land.
We are placest nearest to the heart of
the country. As Canada develops,
the Middle West must become the
centre of industry and commerce,
and indeed of culture and art as well.
From this centre the great arteries
of national life will run east and
west and north in the ages that gre
yet to come. For this opportunity
we are truly thankful. Placed as
we are so near to the heart af Can-
ada, the little drop of red Icelandic
Iblood will be infused into the vital
parts of the nation and shall circulate
in the veins of the nation, adding to
it strength, as iron gives strength to
human blood.
And of this one thing rnust we
ever be mindful, that we have come
to this land for a purpose. We have
not come here empty handed. To us
has been entrustecf a pearl of great
price. We must guard it well, and
give it to Canada in such a condition
that she niay be pleased to wear as
one of the most precious jewels. Wirih
this jewel we were sent here by
Him who controls the destinies of na-
tions. This jewel is the gem of Nor-
dic culture and character. It shall be
at once our pleasure and our pride to
adorn our Canada with this our pre-
cious heritage.
AIl the races that go to make up
this néw and wonderful nation love
Canada. And as for us, no race
s'hall surpass us in love for our new
and glorious homeland. No people
shall sing with greater fervor than
we:
”0 Canada, we stand on guard for
thee.”
(Ræ8a séra Ragnars E. Kvaran.)
Ekki veit eg, ‘hverniig þessa menkis
afmælis Canada er minnst í öðrum
fylkjum landsins. Hitt veit eg, aS
Manitoba hefir í dag flutt oss þann
lærdóm, sem ekki einungis oss, ís—
lenzkum mönnum, er mikil þörf aö
nema heldur öllurii þjóðflokkum, er
hér hafa sezt að, og ætla sér að
We came not too early, nor yet too gera þetta að framtíðarheimin sínvt