Heimskringla - 20.07.1927, Blaðsíða 5

WnSTNIPEG 20. JÚLÍ 1927.
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSIÐA
ÞJER SEM NOTIÐ
TIMBUR
KAU PIÐ A F
The Empire Sash and Door
COMPANY LIMITED
Birgðir: Henry Ave. East Phone: 26 356
Skrifstofa: 5. Gólfi, Bank of Htamilton
VERÐ GÆÐI ÁNÆGJA.
mér, að það hafi «verið einkum þess
vegna, aö hann svaraði. Og undrið þar sem þær eru fyrir hendi, er eng-
mesta, að honum finnst, er þaö, aS
einn þeirra þriggja er sendi honum
rökfræði, og þaö skeikar ekki, aö I hvorki meira né minna en tvö
hundruð dali. írinn fékk sjö-
liberal flokksins 1920. Vig settum
því Skúla Sigfússyni þaö skilyröi
fyrir fylgi viö hann aö hann segði
skilið viö Norris. Hann tók því
ekki og þess vegna unnum vig á
fnóti honum. Arið 1922 sótti hann
aftur á móti sem óháður liberal og
1927 undir forustu Robsons. Þá gat
eg fvrir mitt leyti fylgt honum með
góðri samvizku, vitandi það, eins og
Heimskringla viðurkennir, að hann
er vinsæll maður og vel látinn.
Ummæli mín um Skúla í ávarpi til
hans 1920, eru meðal annars þessi:
“Þegar Norris og fleiri níddust á
útlendingum, þá varðst þú ekki til
þess að draga þeirra taum, nei, þú
þagðir. — Þetta og margt fleira, sem
benti á stjórnarklafann um háls þér,
mislíkaði frjálslyndum mönnum. —
Þeir tóku sig því til og gerðu þér
tvo kosti, vildu sina þér sanngirni.
Annar kosturinn var sá, að þú —
bóndinn — sæktir um þingmennsku
sem bóndi og segðir skilið við grút-
arstjórnna i Nantoba. Var þér heit
ið eindregnu fylgi frjálslyndra
manna, ef þú gerðir það — Þú nýtur
óefað vinsælda þinna, en þú geldur
klafans sem þú berð um hálsinn.”
Eg tel niér það til inntekta, tel
það sönnun þess að eg sé klafalaus,
óháður mað|ur í sitjórnmálum, að
eg neitaði að fylgja minum eigin
flokksforingjum og mínum eigin vin-
um, þegar þeir gengu aðra götu en
þá er eg taldi liggja i rétta átt. Eg
er stoltur af því sjálfstæði og mun
alltaf verða.
Væru fylgjendur Brackenflokks—
ins eins frjálsir og einarðir og við
Uberalar höfum sýnt að við erum,
einmitt með þessu, þá ætti sá flokkur
sér lengri lífsvon.
Þótt Skúli hefði ekki sjálfur gert
sig sekan i neinum þrælatökum, né
veitt herskyldunni meðmæli sín, þá
þótti mér og fleirum hann ekki vinna
nógu djarflega á móti henni á stríðs
timunum, og undir merkjum Norris-
ar neituðum við að veita honum
fylgi, eins og við neituðum nú að
fylgja séra Albert og fleirum undir
merkjum hins svikula Brackenflokks.
Um vinsældir Skúla var okkur
kunnugt þá sem nú, og viðurkennd-
um þær. En af hverju skyldu hans
langvarandi vinsældir stafa'? Af þvi
og engu öðru, að hann hefir hlotið
almenna viðurkenningu fyrir mann—
kosti, ráðvendni og drenglyndi.
Ummæli min um Skúla 1927, birt
í Hemskringlu, eru meðal annars
þessi: “Hann er viðurkenndur jafnt
af flokksmönnum sínum sem and-
stæðingum, einn hinna nýtustu manna
í Manitobaþinginu. Hann er hvorki
hávær né langorður, en hann er sam-
vinnuþýður og áhrifadrjúgur, enda
er hann vinsæll með afbrigðum bæði
heima og' á þingi. Fyrir fylkið i
heild sinni og fvrir kjördæmiö sér-
staklega, vinnur hann með hægð og
lipurð, og kemur meiru til leiðar en
matgir þeirra, sem hærra og lengur
tala.”
Kjósendur í St. George hafa dæmt
um það 1922 og 1927, hvort þessi
vitnisburður sé út í bláinn; eg læt
mér það nægja; sá dómur er felldur
af þeim. sem lengst og bezt hafa
þekkt Skúla.
En skiljandi það, að umsagnir
mínar um Skúla 1920 og 1827 eru
teknar upp í Heimskringlu í því skyni
að sýna ósamkvæmni, læt eg vin minn
Sigfús Halldórs frá Höfnum vita,
að hann slær þar algert vindhögg.
Til dæniis hefi eg fylgt Heims-
kringlu að málum og lagt henni mitt
litla liðsyrði öðrum þræði síðan eg
kom vestur. Þegar Olafur Tryggva
son fylti hana með stríðsvitleysu og
ofsa, þá varð eg eindreginn and-
stæðingur ritstjóra hennar. Slðan
Sigfús Halldórs frá Höfnum tók við
henni með öllum sínum miklu og
góðu ritstjórahæfileikum, hefi eg ein
dregið tekið málstað hennar hvar
sem er. Ef annar tæki þar við stjórn
og prédikaði afturhald, snerist eg
inn millivegur mögulegur. Það er
ómögulegt að flytja tvær andstæðar
lygar um sama hlut. Lygarnar eru
ekki andstæðar, þær eru hliðstæðar
og andstæðar sannleikanum. Dæmin
alltof ó—
tafarlaust á móti honum hver sem
hann vær. Meira að segja, ef svo
ólíklega skyldi fara, sem tæplega er
mögulegt, að núverandi ritstjóri
Heimskringlu héldi þeirri fjarstæðu
að fólki, að afturhaldsflokkurinn
væri heillavænlegri hér i fylki en lib-
eral flokkurinn, þá sannarlega mundi
eg snúast gegn honurn. Með öðrum
orðum, eg bind mig engum flokki né
einstaklingi skilyrðislaust. Eg for—
dæmi blint flokksfylgi og og nianna-
dýrkun. Eg get aldrei séð sómann
sem fylgi bitinu, bara ef lúsin er is-
lenzk.
III.
Um kosningarnar í St. George sér
staklega skal eg vera fáorður. Það
er gefið í skyn i Heimskringlu, að
eg hafi átt mestan þáttinn i kosningu
Skúla ásamt frönskum Indíánum í
St. Laurent. Ömaklegt ámæli er það
kjósendum i St. George, að þeir eigi
eikki sjálfs'æði til atkvssðagreiðs.u.
heldur láti stjórnast af áhrifum ann
ara manna. Það er á allra vitund
hér, að vinsældir Skúla áttu mestan
og beztan þátting i kosningu hans.
Og það ætti vinur minn, ritstjóri
Heimskringlu aö vita, a ð ekkert
kraftaVerk þarf að ske til þess að
manni fari fram i sjö ár, sem eins
sanivizkusamlega gegnir störfum sín
um og embættisskyldum allan þann
tíma og Skúli hefir gegn þing-
mannsstörfunum, enda hefir honifm
stórkostlega farið fram sem þing—
manni. Það er honum lof en ekki
last.
Þess má geta þegar minnst er á
frönsku Indíánana á annað borð, að
á tveimur kjörstöðum, þar sem séra
Albert fékk gott fylgi, var það fyrir
atkvæði frönsku Indíánanna. Frönsk
Indiánakona vanr. fyrir hann á flest
um fransk-indíönskum stöðvum, þar
á meöal í St. Laurent fransk-indí—
ánskur póstmeistari vann fyrir hann
í tvær vikur auk annara. Þetta er
ekki tekið hér fram í neinu illu skyni,
við það var ekkert að athuga, en það
sannar það, að hann vanrækti ekki
frönsku Indíánana freniur en hin
þingmannsefnin.
Skúli hafði svo að segja óskift
fylgi allra canadiskra Skota og Eng-
Iendinga 't (þjördæminu og tang—
flesta Islendinga. t. d. á Lundar,
þar sém ólf þingmannsefnin eiga
heima, fékk séra Albert 93, Reykdal
120 og Skúli 172.
Atkvæðin i kjördæminu alls féllu
á þessa leið:
Kristjánsson: Nr. 1 524; nr
alls 712.
Reykdal: Nr. 1 469; nr.
alls 838.
Sigfússon: Nr. 1 813; nr.
alls 1110.
Framsóknarflokknum var ekki safn
að satnan við síöustu kosningar i
St. George. Aður var hann dauð-
•ur; nú er hann grafinn og upprisu
dagurinn mjög vafasamur.
Sig. Júl. Jóhannesson.
blaðið, er Unítari. Segir hann að
hann, Unitarinn, fari hörðustum orð-
um um rithátt minn. Ekki kemur
mér til hugar að efast urn þetta; en sem Jón kemur með, eru
eg vil aðeins segja Jóni og þessum
Unítara, sem Jón kallar “sæthelg-
an”, hvað setft það þýðir, frá því,
að eg rita um þetta mál hvorki sem' daglegu tali.
prestur né Unítari, heldur blátt á—j Eg benti á, að skoðanir funda-
frant setn maður, er vill, þótt af j mentalista og breytiþróunarmanna, á
veikum mætti sé, fylla flokk þeirra, uppruna heimsins og lífsins
ákveðin. I rauninni er enginn bezti
maður til og heldur enginn versti
maður, þótt svo sé að orði komist i
um, draumfegurð sléttunnar,
er svo margir hafa gengið
þegjandi fram hjá.
Þegar að minnst er á listasöfn
þau, er keypt hafa málverk eft
ir Emile Walters, má ekki
gleymast, að þau urðu að keppa
við einstaka málverkasafnara.
tíu og fimm centin endurgreidd,
en listamaðurinn keypti saan-
stundis þrenna skó.
Um sumarið dvaldi listamað-
urinn í efri hluta New York
ríkis, og svaf á hlöðulofti. í
sveitinni var nægð af fæðu að j er metið höfðu list hans fyrir
löngu og keypt eftir hann sex
finna, bæði fyrir líkama og sál.
er taka sannleikanum fegins hendi. j andstæðar skoitanir um sania
Svigurmælum Jóns til mín út af(og nenni eg" ekki að vera að endur
prestskap mínum nenni eg ekki aö taka það hér.
svara. Bæði hann og aðrir hljóta
að vita að, Unítarar bera enga á-
Jón segir: “Ihugi maður kenning-
ar fundamentalista, kemst maður fljótt
Veturinn næsta dvaldi hann í
Pennsylvaníu við svipuð kjör og
áður, — nægilegt strit, ýmsar
sigurvinningar á sviði listarinn-
værujar, en engir peningar. Var að
efni, j því komið við lok hins fimta
námsárs, að hinn djarfsækni
æfintýramaður léti hugfallast.
Lífið framundan virtist eyðileg
fiatneskja árangurslauss erfið-
is, með hungur í aðsígi. Næst
eða sjö myndir. Þess ber að
geta og að mörg canadísk söfn
hafa keypt ýmsar af myndum
hans, svo sem háskólasafnið
7 *
allr.i í
Saskatchewan 02: listasafnið í
Edmonton.
Þótt nú þegar hafi verið á
æði margt drepið í sambandi
' við listaferil Emile Walters,
þvkir þó hlýða, að enn sé getið
eins eða tveggja atriða. Tif-
byrgö á skoöunum mínum, þótt flokks aö því, aö hugmyndir þeirra
bræöur mínir séu: en ástæöu hefi j eru ekki allar eins.” Hvaöa kenningu j reyndi hinn ungi listamaður að fany stofnunin er félag stórvið-
eg til aö ætla, aö i þessu máli séu þeir og hvaöa hugmyndir? Þetta er að- afla sér lífsviðurhalds í þjón-( urkenndra listamanna. Hún fer
flestir min megin, og ekki hefi eg j eins sýnishorn þess, hve hugsun hans ustu viðskiftalífsins, en slíkt j varlega í fjölgun meðlima. Á
hitt neina, sem hefir oflxiöiö þaö,! sjálfs er loöin og ónákvæm. ESa þá mistókst jafnharðan. Endur- j síðustu átta árum hefir hún kos
aðeins fjóra meðlimi.
hve ritháttur minn í garö “sjálf__| þetta: Upprunahugmyndin (philo—j minningin um Utreið hans i
menntaöra fræöimanna” sé ókurteis j sophy of existence?) meöal evo— bankanum forðum, starði hon—
legur. lutionista” er ekki heldur fast-1 um í augu og sannfærði hann
ÞaS er engum blöSum um þaS aö akveSin* A philosophy of exis- j um, hi\ e illa hann setti heima
fletta, að Tón hefir reiöst út af ■ tence” aö þýöa sama og uppruna—; á sviði verzlunarlífsins. Algeng
því, sem eg sagöi um ritdóma hans. ! hugmynd, eöci er spurnmgjarmerkiS j Stritvmna syndist vera eina ur—
Telur hann þaö umræSuefninu fjar— j aftan viö varnagli? Hvaö eiginlega j lausnin.
skylt. ÞaS myndi eg nú lika gera, j er “philosophy of existence”? Lik-, Um þessar mundir flaug gim
ef hann heföi ekíki í aSfinnslum j lega Þa*. sem venjulega er kallað j steina'salanum fræga í New
sínum viö frásögn mína bvrjaö á því 'metaphysics ’ a ensku, og á ekki j 1 ork, Mr. Tiffany, það í hug,
sama, sent hann byrjar oftast á, I fremur viö upprunann heldur en á-1 að stofna til verðlauna fyrir þá
og endar lika, , nefnilega hártog— j framhaldiö. Aldrei fyr hefi eg
unum og einskis veröum þvættingi j hevrt, aö þaS séu menn nútimans,
188.
369;
297;
um smáatriði. Eg held því fram enn,
hf\rt sem Jóni líkar þaS ver eSa
sem hafi tekiö upp á því aö kalla
guö Jahve. Jóni mun varla koma
béMir, aö hann segi allajafna meira um j úl hugar, aö kalla höfund Móse—
umbúðirnar er efniö. Hann getur þess! bókanna nútiöarmann, en hann veit
til, aö eg sé sér einkum gramur út máske ekki, aö einn þeirra notar
Annað svar til
Jóns Einarssonar.
I 26. tölublaöi Lögbergs sem út
kom þann 30. síðastliðins mánaðar,
og sem sérstaklega er helgaS sextiu
ára afmæli Canada, birtist hér um
bil fimm dáljka löng ritgerö eftir
fræðimanninn Jón Einarsson, er hann
nefnir “Svarað prestinum”. Fyrir—
sögnin, hvaS þá annaS, ber voft um,
hve maður sá er frumlegur í fram-
setningu máls sins. Langorður er
hann hér sem endrarnær, og fyllir
rel upp í eyðurnar; enda kemur þaö
sér ekki illa, þar sem mesta kappiö
virðist vera lagt á það aö fylla eyS-
ur.
af ummælum hans um eina vissa
ljóðabók, þar sem hann brá út af
þessari venju, eftir þvi sem hann
segir sjálfur. Þetta er ekkert nema
ímyndun; eg hafði ritdóma haus
yfirUitt í huga, og eg held eg hafi
lesið þá flesta nú síSari ár.
SamanburSur Jóns á sjálfum sér
og mér, er nokkuð skoplegur, aS mér
finnst. Sizt kemur mér til hugar
aS neita því, aS hann sé mér jafn-
snjall eSa snjallari. Þá skoSun má
hann hafa í friöi, enda er hún hér
um bil þaö eina i grein hans, sem
einhver ‘■annleikur er í. ÞaS er
hverju oröi sannara aö eg hefi engar
vísindalegar rannsóknir gert, og hefi
lært allt, sem eg veit, af öörum.
Eg treysti ekki á hyggjuvit mitt ein-
tómt, til þess aS ráSa fram úr erfiö-
um visindalegum viSfangsefnum, og
verö því aS læra af öörum, sem
meira kunna. En það get eg ekki
kannast viö, aö eg geti þess vegna aS
engu liöi orSiö í því aö hjálpa ein-
hverjum öörum til betti skilnings á
þvi, sem menn hafa fundið meö rann
sóknum. Eg skal svo sem játa, aö
þaö er ekki mikill frumleiki í því;
allra sízt sá frunileiki, sem hefir gildi
í augum þeirra manna, sem svo eru
stærilátir, aö þeir þykjast ekkert geta
lært af öörum og vita allt af
hyggjuviti sínu, eins og maöurinn, ruml "?&Ja-
sem settist niöur viS skrifborð sitt
og ritaSt' Týsingu a£ 'útfalda, setm
hann haföi aldrei séö — úr djúpi sál
ar sinnar!
Eg geng alveg frant hjá öllu því,
sem Jón segir um lærdóm minn, sem
hann áreiöanlega heldur aö sé næsta
litill; þaS er, hvort seni er, léleg
fyndni. Og sannast aS segja, er
mér hreint ekki ljóst, hvaö hann
er aö fara i þeim hluta greinarinn-
ar. En eg get ekki stillt mig um
að fara nokknim oröum um rök-
fræöi hans; hún er svo kostulega
frumleg.
Hann segist ckki hafa gluggað í
rtjjcfræðina. ÞaS er vist alveg rétt.
Dæmin, sem hann kemur með til þess
aö hrekja þaö, sem eg sagöi um and
stæðtir, bera Ijósan vott unt þaS. Eg
nemendur á sviði listarinnar, er
franiúr sköruðu að hæfileikum.
Var þess farið á leit við alla
ííelztu listaskóla þjóðarinnar, að
ið aðeins fjóra meðlimi. Var
Emile Walters sá fyrsti.
Fyrir nokkru sýndi McBeths
lístasafnið í New York, sem er
eitt af leiðandi söfnum borgar-
innar, málverk eftir tfu, unga,
ameríska málara, er mest þótti
til koma, og von gáfu um glæsi
legasta framtíð. Málverk Walt-
ers skipaði öndvegi á sýning-
unni. Sama varð niðurstaðan,
er forstöðumenn þjóðlistasafns
ins, National Gallery, sendi út
um land til sýningar þrjátíu
málverk eftir helztu listmálara
þetta nafn, þegar hann talar um
guö.
Fleira af þessu tæi mætti tína til,
en eg læt hér viö sitja. Jón hleypur
á allskonar hundavöðum, bæði af
fáfræði O'g af rembingi, sem er al—
veg ófyrirgefanlegur af manni, sem
er jafngreindur og jafngamall og
hann.
Jón hamrar ennþá á því, að eg
hafi skýrt rangt frá Scopes-málinu.
Eg neita því algerlega. Frásögnin
var rétt og hlutdrægnislaus. OrSiS
“constitutional”, sem Jón fárast mest
út af, þýddi eg ekki, heldur setti Design. Notaði hann gamlan
milli sviga, og aS segja, aö eg gefi! yfirfrakka í yfirsængurstað. Og
þeir mæltu með nemendum, er j þjóðarinnar. Ein af hans mynd-
þeir teldu slíks styrks verðuga. ; um var valin tafarlaust. Og
Listaskólinn í Phiadelphia mælti nú komurn vér að því, er Emile
'fram með hmum u,nga lista- j Walters sjálfur, vegna þess að
nianni, sem hér um ræðir. Fór \ hann er íslendingur, telur mest
hann rakleitt til New York, viku \ an heiðurinn. Árið 1924 veitti
áður en styrkurinn skyldi veitt-
ur. Hann ætlaði sýnilega að
vera til taks í því falli, að styrk-
veiting þessi félli honum í skaut.
Skjót úrræði, mótuð við altari
reynslunnar, gerðu það að
verkum, að hinn ungi lista-
maður fékk ókeypis húsnæði
á efsta lofti tómrar byggingar
á fimtugasta og sjöunda stræti,
næst við National Academy of
ranga hugmynd meS því að segja að
lögin væru leyfileg, samkvæmt dómn
um, er ekkert annaS en hártogun.
AS vísu veit eg aö Jón sannfærist
ekki um þetta; en eg veit að sann-
Igjlarnir menn eru sannfærðir um
þaS.
Ösatt er það, aö eg hafi skrifaö um
þetta mál í blöS fyrir borgun eöa
vegna áeggjana annara. Eg ber einn
ábyrgð á því, og geri þaS, og mun
halda áfram, aöeins vegna þess aö
eg álít, aS um það þurfi að ræða,
og aö fólk eigi aö vita meira um
þaS en þaö gerir almennt. — Hvort
Tón Einarsson skoSar mig lítils nýt-
an mann eöa ekki, læt eg mér í jTtlu
Þeir, sem vilja vinna
sannleikanum gagn, mega búast við
árásum bæöi frá andstæSingum hans
og sérvitringum, sem sýna nekt sína
i gegnum götín á þeim andlegu tötr-
um, er þeir hafa tint utari á sig á
langri leiö um hrjósturlönd þekk—
ingarleysisins.
G. A.
National Academy of Design,
stofnun sem orð hefir á sér fyr-
ir trúmennsku við sanna list,
Emile Walters fyrstu verðlauu.
Að þessu leyti líkist hann hin-
um fræga Thorvaldsen, er heiðr
aður var á sama hátt. Mr. Wal-
ters lét þess með fögnuði gefið,
að þeir hefðu báðir verið ætt-
aðir úr Skagafirði.
Halda mætti enn áfram að
telja upp hin einstöku félög, er
sýnt hafa Emile Walters Kéið-
ur, svo sem félagið Canadian
Club. Þá mætti og með engu
með því að spara við sig mat,
hafði hann áætlað að pening-
arnir myndu hrökkva sér í viku. minna rétti geta starfs hans
Næturnar voru að verða svalari I sem kennara í listum um sex
og lengri, en peningarnir jafn-, ára skeið, við Pennsylvania
EMILE IVALTERS
Frh. frá 1. bls.)
afla annarar í staðinn. Ein-
hverju sinni var svo ástatt, að
einu skórnir, sem listamaður-
inn átti til í eigu sinni, voru
gatslttnir. Lappa mátti upp á
vinstri fótar skóinn, en hinn
framt að þrjóta. Þá breyttist
skyndilega veður í lofti. Hann
hafði fengið styrkinn.
Mr. Tiffany bauð hinum unga
hstamanni til dvalar með sér,
þar til listastofnun hans væri
fullger, sú er skyldi til afnota
verða þeim hinum ungu náms-
mönnum, er orðið höfðu styrks
aðnjótandi. Var heimili hans
glæsilegur bústaður á fimta
stræti — mjúk hvíla og borð-
hald að kalífa sið. Mr. Tiffany,
gáfumaður hinn mesti og list-
elskur með áfbrigðum, tók í
raun og veru að sér hinn unga
mann upp frá þessu. Baráttu-
kaflanum fyrsta hafði lokið
með sigri, og nýr dagur fram-
undan.
Frá þeim tíma hefir Emile
Walters staðið í allra fremstu
röð amerískra listmálara. Með
sérhverju ári hefir honum fall-
State College Summer School.
En það sem nú hefir sagt verið,
teljum vér nægja til að sýna
alþjóð manna hve miklum og
margbreytilegum störfum Emile
Walters hefir afkastað, þótt enn
sé ungur maður.
Norræni, íslenzki andinn, —
andinn, sem vakti í brjóstum
þeirra miklu manna, er rituðu
fornsögur vorar, andi Leifs
heppna, — lifir og starfar enn
þann dag í dag.
íslendingar hafa verið af-
kastamenn. Ef um dýrðíinga
hefði verið að ræða á íslandi,
myndu þeir vafalaust hafa vald-
ir verið úr hópi víkinganna
fornu, er sögur vorar geta um
og dá. Þeir voru sannir synir
sinnar samtíðar. Samt er éins
og maður geti tæpast varist
þeirrar spurningar, hvað mik-
ið af frægð þeirra og mikilleik
þurfti sóla til fulls. írskur mað
endurtek það aS tvær alveg andstæSar! ur, er snöggvast kenndi í brjósti
skoöanir um sama efni, eða tvö alveg
andstæö álit á sama hlutnum, geta
ekki bæði veriö rétt; ef annaö er
rétt, er hitt rangt, og eins er hitt, aS
sé annaö rangt, þá er hitt rétt. Þetta
má útskýra meS ofur einföldu dæmi.
Páll er annaShvort fæddur á Islandi,
eSa hann er ekki fædclur á Islandi.
Önnurhvor skoSunin er rétt, og þá
er hin um leiö röng. Enginn milli-
vegur er hér mögulegur. Fái eg
óyggjandi sannanir fyrir því, aS Páll
Jón segir, aB sér hafi veriö sent sé fæddur einhversstaöar annar-
um listamanninn, lánaði hon- R"ðuborg á Frakklandi og síð-
ast en ekki sízt þjóðlistasafn
íslands, hafa öll keypt málverk
hans. Eru nú á íslenzka safn-
inu fjögur af málverkum hans,
er tákna hai-amerísk útsvni og
einkienni. Eru
ið æ meiri og margbrotnari stafi frá afreksverkum þeirra,
heiður í skaut. Flestir þeir, er
á annað borð vita nokkuð um
manninn, minnast þess að þjóð-
niinjasafnið f Washington keypti
eitt af málverkum hans. Er
það aðeins ein af mörgum við-
urkenningum, sem honum hafa
hlotnast. Listasöfnin að Har-
vard, Los Angeles, Brooklyn.
uni 75 cents, svo takast mætti
að gera við skóna. Ekki var
þess þó lengi að bíða, að hann
iðraðist þess velgernings. Gerð-
ist hann ærið súr á svip og
krafði hinn unga mann ill-
hryssingslega um borgun á deg
málverk þessi
____„ hvert öðru fegurra, og bera
hverjum. Það stóð öldungis á|^ ser samræmi handar og
sama, hvaða röklum að lista- j an(ta- Málverkið, sem til hinnar
maðurinn beitti, sá írski varð bim-norrænu Rúðuborgar fór,
sýnu verri með hverjum degi, jsynir fagurlega ljósaskifti að! kom ekki fyrir kattarnef þránni
er leið. En báðum til ómetan- vetrarlagi. Væri óskandi, að til að mála.
legs hugléttis, kom sá óvænti Mr- Walters veittist tækifæri að H. J. S.
atburður fyrir, að listamaður- fara Vestur-Canada að, Þýtt af ritstjóra Lögbergs.
og hvað mlkið af aðferðum,
seim þeir beittu.
Það er reglulegt ánægjuefni
að minnast á Björgvinssjóðinn
að nýju. Það er eins og að ís-
lendingar séu að vakna til full-
komnari skilnings á hinum fag-
urfræðilegum hliðum lífsihs. —
Sagan sýnir að þeir voru um
eitt skeið hirðulausir um slík
mál, þótt í tilfelli því, sem hér
hefir verið að umtalsefni, yrði
eigi að sök. Samt sem áður
myndi enginn með sanni segja,
að barátta Emile Walters fyrir
lífstilveru sinni, hefði verið ó-
missandi, að því er listaþroska
hans viðkom. Það verður hon-
um þó ávalt til ómælilegs heið-
urs, að baráttan Tyrir lífinu
HaimskringldblaSiS, scm svar m?:t staöar en á Islandi, þá veit eg aö sú
til hans hiö 'fyrra birtist í, úr ekkí j skoöun, aS hann sé fæddur á Islandi,
færri en þremur stöSum; og skilst er röng. Þetta eru réttar andstæSur' inn seldi annað málverk, fyrir nÝjn og vekja til lífs á strigan-l