Heimskringla - 04.01.1928, Qupperneq 7

WINNIPEG 4. JANÚAR 1928
HEIMSKRIN GLA
7. BLAÐSÍÐA
Björnstjerne Bjöanson.
greip útíþráin hann. Hann var í út-
Jandinu áruni saman. Hann dvaldi
lanigdvölum í Panis.
Bn alUaf hafSi hann heimili sitt,
'hvar sem hann fór.
Og þegar minnst vonum varöi kom
heimþráin yfir hann. ..Hi.nn þnrfti
að koma heim að Aulestad, ættar-
óöalinu og sitja þar í mannfagnaöi.
1832—1910
Eftir cand. jur. Torkel Jörgensson
Lövland kctnsú\.
Björnstjerne Björnsson var fædd-
ur þ. 8. desemiber 1832. Eru því nú
liöin 95 ár frá fæöingu hans. Hann j j næS[Um 40 ár var Aulestad í Gaus-
var fæddur í Kvikne í Austurdal. (|a| skáildsetur hans.
75 ár eru síöan hann varö stúdent og j j'j- fr,á ggttrækni hans og heimilis-
70 ár síöan fyrsta sveitasaga hans, ást þx samug (]ians meö almenningi,
“Sigrún á Sunnuhvoli”, kom út. En fögurlandsiást hans og þjóörækni.
50 ár eru lifiin síöan hann hélt íhina Qg jjann giekk feti framar. Hann varö
fylgjandi norrænni samvinnu, sam-
nafntoguðu ræðu sína í stúdentafé
laginu, um að vcra sannur.
I starfi meðal Norðurlandaþjóðanna.
Björnson var ekki eins og mörg j Hann vildi samvinnu milli Norður-
skáld, að hann semdi skáldverk sín
án þess að taka tillit til umheims-
ins, og gimsteinar hans í skáldskapn-
um áttu ekki aðeins að vera til prýð-
is. Oll kvæði hans voru vopn, tæki;
en þau gátu jafnframt verið perlur,
eins og við viturn, og Björnson hefir
gert sumar þeirra, sem fegurstar eru
i heiminum.
Einföldu sveitasögurnar hans áttu
landajþjóðanna, en var andvígur allri
sambræðslu. Hann var fylgismaður
germanskrar samvinnu og síðast
heimsborgari, með heitri samúð með
öllu mannfólki.
Ekkert var Björnson óviðkomandi.
Hann tók í strenginn, þegar herfor-
ingjaráð Frakka framdi réttarfars-
brot. Hann skrifaði um matartilibún
ing húsmæð.ra í norskum sveitum.
verk að vinna. Þær áttu aö hafa á- ^ Blaðagreinir hans myndu fylla helm-
hrif á skoðanir almennings í stjórn- , ingi stærri bók en ritsafn hans ann-
malum og félagsmálum. I ag. Sífelt var hann í ferðalögum,
Með sögum þessum ætlaði hann að s}feilt talandi og ritandi um áhuga-
vekja bændastétt Norðmanna, koma mal sín ; þaö ^ þag skiftið.
því til leiðar, að bændur nytu fullra \ A„t Uf hans yar ósUtin barátta
avaxta af stjórnmálafrelsi því er þeir Fyrgta b)aSagrein hans f «Morgen.
fengu með grundvallarlögunum. Sög- b]adet„ 1854> var snörp árás
urnar áttu að veita bændamenningu _ sniekk manna> sem þá var rikjandi.
orðmanna nýja lífsnæringu. j j_jann réöist á hinn væmna, róman-
f“ÍTr. Sa"’dÍ han" m^Ílf?ngleg tiska “draumórastíl”, sem skáíd vor
ðkuðu á þeim dögum. Hann hæðist
Wkáldverk frá fornum fraagðartímum
þjóðarinnar. Hann orti um Sverri
. að hjali skálda við huldufólk, dverga
konung, Sigurð Slembi, ölaf helga, , - K •
1 ” °g þviumlikt. Þa var hann aðeins
Arnljót Gellina. Með þessu ætíaði 22 ára gamall) g hafði þegar fengið
«mn s.ekja dug í /þjóðina til r£ttan skilning á straumhvörfum tím_
þeirrar baráttu, sem samtíð hans ans realismanum. Honum var sam.
aði í Noregi. II,ann ætlaði að fogjjgjg tyóst milli visindaiðkana og
tengja í andanum nútíð og fortíð, listastarfsemi þeirra tíma. Hann
tengja hf fornhetjanna við hið ó- taJagi um «naturalisma» nútimans, er
tna sveitalíf, ein oig það var í s^ncli sig j þvi) “ag menn skipuðu
<ue„i á hans dögum. sannleikanum í veglegra sæti en feg-
'Og þegar hann orti um nútímann, urðinni”. Þessar hugsanir sínar
var það allaf eitthvað ákveðið -mái, færði hann i nýjan, skínandi búning.
sm hann hafði i huga. — Hvert ein- Fram til jþessa tíma hafði Wel-
asta kvæði hans, skáldsaga, leikrit, haven verið hin mikla fyrirmynd í
hvert fyrir sig var ort í einlhverjum ritlist Norðmanna. Menn reyndu að
ákveðnum tilganigí. Ymist var hann stæla hann eftir beztu getu. Menn
að flytja nýjan boðskap, ný sann- lögðu áherzlu á orðskrúð. Setning-
arnar urðu snúnar og undnar og hugs
unin á kafi í mælgi og mærð.
Björnson skrifaði blátt áfram eins
og talað var. Maður heyrði taland-
ann í ritmáli hans. Þar voru engar
dúður ot'ðskrúðs utan um Ihugsanirnar
Þár var farið einarðlega að verki.
Orð ihans fenigu hreim af skapi hans
og tilfinningum, ýmist fossandi sem
flúðir, eða þung sem undiralda.
Björnstjerne Björnson veitti frá
byrjun nýjum endurnærandi straum-
um inn yfir þjóðlíf vort og bókment-
ir. Hann losaði sig úr áíögum
huldufólks og dverga, og skýrði
meistaralega frá sveitalífinu, eins og
það var í raun og veru. A undan
honum voru engar sveitalýsingar,
nema vísindalegar ritígerðir. Sveita-
sögur hans voru .fyrstu petsónulýsing
ar, er við fengunt úr því umhvérfi.
Má! hans var meitlað og hreim-
fagurt eins og í IsJendingasöjgum. Og
nteð leikritum sínum um söguleg efm
ár, er saga ! opnaði hann augu alemnnings fyrir
fortíðinni.
En þó hann gerðist í upphafi braut-
ryðjandi nýrra tíma, þá er skáld-
skapur ihans fyrstu 20 árin í nánu
sambandi við hina þjóðleigu “róman-
tik”. 1 aðalatriðum var hann á því
hinu sarna sviði. Hafði sania dálæti
°g þeir samtíðarmenn hans á barns-
eðlinu, sama álit á bændamenningu
landsins, og Ihafði sömu tröllatrú og
hinir á hlutverki norrænnar menn-
indi, þekkingu, ellegar hann ætlaði
að ibæta úr einihverju óréttlæti, ein-
hverjum rangindum.
•SkáJdskapur og framkvæmdir rttnnu
fyrir honum í eina heikl. Honum var
aldrei nóg að vera aðgerðalaus á-
horfandi. Hann kastaði sér ávalt
út í baráttuna — og tók oftast nær
forustuna sjálfur.
Þannig varð hann um langt skeið
aðal-forustumaðurinn á framþróunar
braut Norðmanna, viðsýnn fyrir fram
Þðina, ög stóð jafnframt föstum
fótum í forntíð vorri. Hann varð
því forgöngtimaðurinn í þeim tveim
þáttum sem mest kvað að í andlegu
lífi voru.
, Hann tók upp merki Wergelands
hins hugumstóra, djarfa framfara-
manns, en barðist jafnframt á hinum
þjóðlega, rómantiska grundvellT. I
I>0 ár var hann fongöngumaður þjóð-
ar sinnar í baráttunni fyrir lýðfrelsi,
°g i sjálfstæðisbaráttu hennar.
Æ.fisaga hans í 50
Norðmanna.
Ibsen og Björnson voru andstæð-
ur- Björnson var félagslyndur, Ibsen
fyrst og fremst einstæður, ómann
hlendinn. Björnson var sífelt fullur
samúðar með öllu, sem á vegi hans
varð. Ilbsen þur á manninn.
Ibsen vann að sundurgreinitig,
Björnson að samúð, samtenging. Ib-
sent rannsakaði sálardjúp einstakra
manna, en kærði sig miður um heild-
ma. Björnson vildi sameina, vildi• ''igar í heiminum
samúð, samvinnu. Verk Ibsens mið
uSu að anarkisma, Björnsons að sós
íalisma.
Þjóðerniskenndin á
Hann var hrifinn af fornsögunum,
og lifði undir áhrifum frá þeim. Og
trúmaður var hann á skáldavísu.
a-tt sína að I F11 svo komu nýir straumar yfir
rekja til ættrækninnar. Hjá Ibsen var Noreig 1870, straumar utan úr heimi.
settræknin af skornum skamti. Ætt- j straumar heimsmenningarinnar. Og
raeknin var meginþátturinn í skáldskap 1 Björnson varð fyrir miklum áhrif-
Björnsons, alt frá því að hann samdi um hinna nýju tíma.
Eigrúnu frá Sunnuhvoli” 1857, ag
frant á æfikvöld hans, er hann ritaði
Naar den ny Vin blomstrer” (1909).
Þó hann á þessum árum yrði fyrir
skoðanaskiftum, var trú hans ávalt ó-
Þá rann upp umbrotatímabil.
Hargt gamalt fór forgörðum og nýtt
fékk fótfestu. Þá rann upp öld efk-
semda fyrir þá, er áður voru sann-
kristnir og bókstafstrúarmenn, en
bifanleg á ættartcngslin og framþró-j SaS'nrýninE heilagrar ritningar ru<Idi
unargrundvöll þann, sem þau bera i s®r f'I rúms. Smátt og smátt breytt-
skauti sínu. Ættrækni og heimilis- j *sl hfsskoðun Björnsons.
ást var honum eitt og hið sama. Oft Er hann losnaði úr viðjum róman-
tíkurinnar, þótti honum hið tilbreyt-
ingarríka borgarlif meira aðlaðandi
en sveitalíf og söguöld.
Frá því um 1875 varð líf og þjóð-
félagsmáJ nútímans viðfanigsefnið í
skáldsikap Björnsons.
Fyrst samdi hann “Ritstjórann”.
En öll hans skáldverk frá þeim tíma
og fram til hins síðasta fjölluðu um
nútímaefni, sumpart um þjóðfélags-
ntál, eða um trúrnól, stjórnmál eða
siðferðismál frá nýja timanum.
Flestir andans menn hafa upplifað
samskonar tímamót og Björnson i
kringum 1870. Margir hafa gersam-
lega týnt trú sinni, orðið bölsýnis-
menn og fundist lífið fáný’tt með öllu.
En Björnson tapaði ekki trúnni á
lifið, lifsiþróunina, mennina. Hann
var sannfærður um að allt, hversu
aumt sem það væri. stæði til bóta.
Því gekk hann í miðja fylkírtgu í
baráttunni fyrir því, að leiða þj<)ð
sína til bjartari hæða.
Hann átti svo mikið andans fjör.
sem aldrei slokknaði. Fjör hans
hélst óbilað allt til elli. Er Björnson
tók við Nobelsverðlaununum i Stokk
hólmi 1903, sagði hann meðal ann-
ars:
"Victor Hugo, er minn maður.
Hið glæsta hugmyndalif hans fær
svip af trú hans á mátt lífsins.
Margir tala um galla hans. En eg
fyrir mitt leyti eygi ekki gallana, þeir
hverfa fyrir fjöri hans og lífsþrótt.”
Þessi orð Björnsons um Victor
Hugo, geta átt við Björnson sjálfan.
Hann háfði líka sína galla. En gall-
arnir hverfa allir fyrir hinu mikla
Hfsaíli hans, þrótt hans, er rann frá
öllum beztu lífslindum hins norska
þjóðlifs og menningar.
Enn hljóma fyrir eyrum Norð-
manna orð Hamsun á 70 ára afmæli
Björnsons:
I.
Altid lyder allevegne
rösten fra hans bryst.
Mange stridsibluss har hán tændt os,
mange gleder har han sendt os;
naar han tier er det tyst.
Han er tolken, födt og baaren
for vor nöd og lyrst.
II.
Ingens arm som hans at före
ingens ord som hans at röre.
Naar han tier er det tyst.
Saa en kveld vil stumhet ruge
langs vor lange kyst.
Fjeldet staar og lytter,*Iier —
ingen svarer, Landet tier.
Naar han tier blir det tyst.
* ¥ ¥
Ofanritaðan fyrirlestur hélt Löv-
land konsi|!l nýlega ;i Norðmanna-
félaginu hér í bænum. — Birtist hann
hér í Iauslegri þýðingu.
(Isafold).
---------1-----------
Bréf.
(Heimskringla hefir fengið leyfi
til þess að birta bréf það, er hér fer
á eftir, og þakkar það sem bezt.)
San Diego 16. des. ’27.
Séra Rögnv. Pétursson,
Winnipeg.
Góði vinur!
Vegna þess að svo margir kunn-
ingjar minir í Winnipeg, voru búnir
að biðja mig um að skrifa sér og
Iáta sig vita um líðan mina, þegar eg
kæmi hingað vestur á Kyrrahafs-
strönd, hefir mér dottið í hug aö
biðja þig að láta birta þetta' bréf í
Heimskringiu.
Það er ýmsum örðugleikum undir-
orpið, að taka sig upp og flytja bú-
ferlum þaðan, sem maður er búinn
að eiga heima um 40 ár; það er sá
tíini, sem eg er búinn að vera að
mestu leyti í Winnipeg, því að fað-
ir minn flutti 1887 úr Borgarfirði
austur, á Islandi, til Wínnipeg.
Mitt álit er það, að feður okkar,
sem tóku si.g upp úr kuldanum á Is-
landi til að flytja í betra og hlýrra
iloftslag, hafi komist aðeins hálfa
leið; þeir hefðu átt að halda áfram
alla leið vestur að Kyrrahafi og
dreifa sér um ströndina eins og Jón
Öilafsson vildi, en ekki að staðnæm-
ast í Manitoba og Dakota, þar sem
eru fullt svo miklar vetrarhörkur og
á Islandi.
Jæja, síðan eg ferðaðist vestur á
strönd fyrir sjö árum síðan, hefir
mig einlægt langað að flytja vestur,
þó að eg gæti ekki komið því við fyr
en 18. nóverrnber, á föstudagskvöld,
þá lögðum við hjónin af stað frá
“Union Depot” í Winnipeg með
kvöildlestinni, og var þar stór hópur af
beztu kunningjum okkar til að kveðj 1
okkur, sem að við þökkum innilega,
ásamt ykkur, sem kvödduð okkur
tveimur kvöldum áður, með stórgjöf-
um í kirkjunni. Yfckur öllum erum
við innilega þakklát fyrir allt gott
fyr og síðar; og ef að það á fyrir
ykkur Winnipegbúum að liggja að
ferðast eða flvtja vestur á strönd.
að þá bið ykkur að muna eftir
því, hvar eg á heima.
Þröngt þótti mér um mig morgun-
inn eftir, þegar eg ætlaði að fara
að klæða mig i litlu kompunni okk-
ar á lestinni. Eg leit út um glugg-
ann og var norðvestanhylur með
milklu fannfergi; en áfram þutum
við eftir fannhvítri sléttunni. Kl.
2 komum við til Saskatoon og stóð-
um þar við í 20 mínútur; það er að
sjá fallegur bær. Svo lögðum við á
stað aftur út í dimma veðrið; en ekki
þurftum við að stanza neitt vegna
veðurs; en maður hafði vont útsýni.
Það lá 'hálfilla á mér yfir því að
verða að tapa af útsýnlnu yfir sléttu
fylkin, kannske í síðasta sinni. En
á sunnudagsmoriguninn þann 20. var
heiðríkt og bjart veður, og útsýnið
indælt og fjöll á allar hliðar; en allt
var hvitt af snjó, og var að1 sjá meiri
snjór þar en austur á sléttunum. —
AMan daginn héldum við áfram eft-
ir dölum og fjalllíthlíðum; Qg á mánu-
dagsmorguninn kl. 6. vaiknaði eg, og
vorum við þá komin niður til New
Westminster. Kl. 8 komum við til
Vancouver; og var gott veður, frost-
Iaust en bjart; oig fór eg strax að
leita uppi góðkunningja minn Guð-
mund Anderson, sem var alþekktur
Winnipegmaður fyr á árum. Hann
var glaður og kátur eins og í fyrri
daga, og tóku þau hjón ágætíega á
móti okkur. Hann er maður, sem
er að aíkasta stóru æfiverfci. Hann
er tvígiftur og á fjögur mannvæn-
leg börn frá fyrra hjónabandi: Victor
Anderson prentara við Lögberg;
Mrs. Tihorson, gifta konu hér í Van-
couver; Mrs. Jóhannesson í Barnalw,
og Ölaf í Detroit. Svo á hann
7 dætur og einn dreng með þessari
konu sinni, og eru þau öll mjög fall-
eg og mannvænleg börn. Þau hjón
ferðuðust milkið út með okkur og
sýndu okkur borgina. — Svo skrapp
eg suður til Blaine, að sjá Agúst
Breiðfjörð og konu hans, góðkunn-
ingja mína. Hann keyrði okkur þar
um ilandsbyggðina, sem er ljómandi
falleg, þó að ekki þyki mér sjálft
bæjarstæðið fallegt í Blaine. Sömu-
leiðis keyrðu synir hans mig til Cres
cent, til að sjá Svein Brynjólfsson,
sem okkur Winnipegbúum allum þyk
ir vænt um. Hann er maður orð-
inn nokkuð við aldur og því miður
er hann blindur; en hann er mjög
skemtinn í viðræðum og mesti greind-
armaður. Hann á þar tvö mjög fall-
eg hús, sem að hann hefir byggt þar
af frábærri snilld, eins og allar þær
bygrglngar- sem eftir hann eru bygð-
ar. Hann var kátur og þau hjón
bæði. Það er undurfallegt þar sem
hann á heima.
Þann 26. nóvember lagði eg af
stað frá Vancouver til Victoria, og
svo tókum við far með gufuskipi
suður til Los Angeles, og komitm
þar að kvöldi 2. desember; og höfð-
um við mjög góða og skenitilega ferð
með skipinu; viðurgerningur var á-
gætur og veðrið indælt, sól og sum-
ar eins Og á júnídegi hjá okkur í
Winnipeg. En Ijót þótti mér land-
sýn, einlægir gulir sandhólar, hvar
sem augað eygði til lands.
A miðvikudaginn þann 30. nóvem-
ber brunaði skipið inn á ljómandi
fallega höfn, og var mér sagt að
það væri San Francisco. Dg þar stóð
skipið við í 24 klukkustundir. Sætti
eg- tækifæri til þess að heimsælkja
•Sigfús Brynjólfsson og Soffíu konu
bans; erum við Soffía systrabörn, og
ihöfðum við ihjónin indælan tima hjá
þeim. Oku þau okkur í bifreið hing-
að og þangað um borgina og sýndu
okkur hana alla. Er það framúr-
skarandi fögur borg með miklum
mannvirkjum.
Um kvöldið sem við stóðum víð
hjá þeim Brynjólfssons hjónum,
heimsóttu okkur Mr. Björn Halldórs
son (bróðir Dr. M. B. Halldórsson)
og kona hans og drengir þeirra. Eru
það tgamlir vinir mínir frá Winni-
peg. Voru þeir drengir fylgifiskar
mínir á vögnunum, og býst eg við að
sá kunningsskapur hafi leitt til þess.
að þegar þeir komu til San Francisco
byrjuðu þeir á flutningum, og reka
þeir þá nú í al'lstórum stíl.
Mér var sag að í San Francisco
byggju um hundrað Islendingar.
En næsta dag hóldum við áfram
til Los Angeles, sem er fjarska stór
borg með meira en miljón íbúa. Það
er borg, sem samanstendur af 8—9
stórbæjum, sem allir hafa runnið
saman í eina heild. Þar erum við
'búin að dvelja um næstum tvær vik-
ur, hjá fóstursyni mínum, og hafa
þau hjónin keyrt okkur mikið út og
sýnt okkur borgina, sem er fjarska
stór. Mér er sagt áð þar muni vera
um 2—3 hundfuð Islendingar.
Núna í vikunni var eg á íslenzk-
um fundi, sem Islendingar höfðu.
Vóru þar um 80 manns samankomn-
ir. Mætti eg þar mörgum fornum
fcunningjum, sem eg þekikti frá fyrri
tíð í Winnipeg. Voru þeir allir kát-
ir og ánægðir, og öllum lönduin mín-
um ber saman um að vegsama þetta
land og veðurblíðuna, og allir sýn-
ast þeir vera mjög ánægðir með líð-
an sína hér.
Margt er hér í þessari borg, sem
að eg kann ekki vel við, til dæmis
umferð á götum bæjarins. Bílar
fara svo hart um göturnar, að það er
eins og þeir séu að keppa hver við
annan að verða fyrstir; enda eru slys-
in hér mjö,g tíð. Annað er það, að
þú ferð ekki hér heila blokk á enda,
án þess að þú sjáir ekki landsölu-
skrifstofu; enda eru bæjarlóðir og
landspildur hér ókaupandi; þáð er
allt svo dýrt. Þeir byggja hús sin
hér sumir í snarbröttum brekkum,
svo það sýnist eins og þau hangi ut-
an í hlíðunum. Og það munu vera
dæmi til þess, þegar rigning kem-
ur, að vatnið þvo jarðveginn undan
og húsin hrapi. Svo eru hér víða
fyllt inn gil og grafningar pg slétt
yfir og byggðir húskofar á, og þau
hús eru til sölu hjá fasteignasölum.
En dæmi eru til að þau sökkvi nið-
ur um 4 fet áður en kaupendurnir
eru búnir að vera í þeim í 2 ár. Ekki
held eg að það misstist mikið við,
þó þessutn 4asteignaiholum fækfcaði
að mun. Húsaleiga er hér miklu
ódýrari en heima í Winnipeg, og allt
finnst mér vera heldur ódýrara en
heima. Allir ávextir eru ihér í miklu
lægra verði.
Tíðin er hér framúrskarandi góð,
sólskin á hverjum degi og reglulegt
júníveður,
Fyrir þrem dögum ferðaðist hing-
að suður til San Diego. Það er bær
130 niílur fyrir sunnan Los Angeles.
Þessi ibær líkar mér mikið betur. Þetta
er mjög fallegur bær og umferð i
götum hér mjög lík og í Winnipeg.
Hér eru iheimili mikið ódýrari.
Um 150 Islendingar eru hér í þess-
um bæ.
Ekfci veit eg enn, hvar eg sezt að;
þó helil eg að eg fari norður til Los
Angeles og verði þar um hátíðirnar
hjá syni mínum. Svo býst eg við
að koma hingað aftur og setjast hér
að fyrir tima.
Jæja, svo .held eg að eg slái botninn
í þetta bréf; og kveð eg alla með
óskum aiHs hins ibezta; og bið eg góð-
an guð að gefa ykkur og okkur ö|l-
um gleðileg jól og blessunarríkt ár.
Það mælir með vinsemd til aHra,
Sigfiís Paulson.
121 N. 50th Ave.
Los Angeles, Calif.
-----------x----------
Dr. Helgi Tómasson
Helgi læknir Tómasson varði dok-
torsritgerð sina 24. þ. m. i viður-
vist margra sérfræðinga í taugasjúk-
dómum, lífeðlisfræðinga og efnafræð-
inga, auk fulltrúa frá háskólanum,
og var próf. Finnur Jónsson þeirra.—
Athöfninni stýrði prófessor C)1 u f
Tihomsen. Fyrsti andmælandi var
Dr. phil. Ridhard Ege, og beindust
aðfinnslur hans fremur að formi en
efni ritsins. Taldi hann ritgerðina
mikið og nákvæmt verk, sem geymdi
margar mikilvægar sannanir. Að
lokum sneri hann sér að doktorsefninu
>oum 1 meir
en 50 ár.
Og mælti: Þér hafið sýnt, að þér
eruð nákvæmur, vandvirkur og nærri
því ðþarfilega varkár vlsindimaður,
gæddur óþreytandi dugnaði og ást til
vásindagreinar yðar.” — Ur áheyT-
endaflokki hafði deildarlæknir Dr.
med. Leiter beiðst að mega taka til
máls, og var ræða 'hans hiö mesta lof
um doktorsefnið, sem sigrast ihefði
á öl'lum erfiðleikum og samið stór-
merkilegt rit. Síðast tók til máls
prófessor Wimmer. Var hann ann-
ar andmælandi af hálfu báskólans.
Ilann lauk langri og ítarlegri ræðu
sinni á þá leið, að hér hefði verið
það gleðiefni að fcynnast doktorsefninu
á spítaladeild sinni, og hefði hann þar
sýnt sig sérfræðilækni í beztu merk-
ingu þess orðs.
“Politifcen lýkur ummælum sinum
á þá leið, að sjaldgæft sé að nofckurt
doktorsefni hljóti svo mikið lof sem
H. T. og hafi hann farið úr ræðustóln
unr heiðraður sem vísindamaður.
“Nationaltidende” segja, að hinum
unga geðveikralækni hafi orðið dag-
urirjn til ánægju, hann hafi bæði unn-
ið doktorsnafnbótina með sæmd og orð
ið landi sínu til sóma.
“Kölrenlhavn” leggur og áherzlu á,
að athöfnin hafi verið hin virðuleg-
asta og bætir því við, að ef sá orð-
rómur sé sannur, að T. H. ætli að
fara til ættlands síns, þá sé ástæða til
að ósfca Islandi til hamingju með
hinn unga visindamann , sem bæði
sé yfirlætislaus og efnilegur, og geí-
ist honum vonandi tækifæri til þess
að halda þar áfram þeim rannsókn-
um, sem Ihann hafi þegar unnfð að
með góðum árangri.
“Socialdemokraten11’ vekur athygli
á því, að allir hafi verið sammáJa
um vísindagildi bókarinnar og full-
yrðir, að Helgi Tómasson, sem varði
sig stillilega og örugglega, hafi haft
mikla ánægju af þessum merkisdegi
í æfi sinni.
(Vísir.)
----------x-----------
Frá íslandi
Seyðisfirði 5. des.
Dánarfrcgnir. — Nikulás Guð-
mundsson, bóndi í Arnlcelsgerði á
Völlunr, andaðist að heimili sínu
föstudagsmorguninn 2. þ. m.; hefir
hann verið vamheill undanfarið. Var
hann hniginn á efri aldur og merk-
ismaður.
Anna Arnadóttir, kona Sigurðar
í)orsteinissohar verkstjóra, andaðist
snögglega á heimili sínu hér í bæn-
um að morgni 2. þ. m. Var hún um
sextugt. Börn þeirra eru Oktavía,
kona Sigurðar Haldvinssonar póst-
meistara, og Einar, umboðssali hér i
bænurn.
Garðar Einarsson, Arnasonar bónda
á Hofi i Mjóafirði, er einnig nýlát-
inn, mesti efnismaður, rúmlega tvi-
tugur. Banameinið var lungnabólga,
er einnig lagði bróður hans í gröf-
ina fyrir fáum mánuðum á lífcum
aldri. Er því harmur allþungur að
heimili því kveðinn.
Þórólfur Sigurðsson frá Baldurs-
heimi tók við ritátjórn “Dags” á
Akureyri, með blaðinu sem út kom
28. ofct. s.l.
(Hænir.)