Heimskringla - 16.04.1930, Qupperneq 1

DYERS * CLEANERS, LTD.
DYERS & CLEAJJERS. LTD.
Sendlt) fötln yöar metj póati.
“endingum utan af landl aýnd
eomu skil og úr bœnum og á
«ama veröi.
W. E. THURBER, Mgr.
324 Young Str., Winnipeg.
ntuu

V/
Er fyrstlr komu upp n, »2 atl
afgrelVa verkiti sama daginn.
Lita og hreinsa fyrir þá sem
eru vandlátir.
W. E. THURBER, Mgr.
Simi 37061
XUV. ARGANGUR
WINNIPEG, MIÐVIKUDAGINN, 16. APRIL, 1930.
NÚMER 29/
HVEITI HORFURNAR
(Erindi, flutt af A. J. McPaiI, for-
seta Hveitisamlags Canada, fyrir
deild Verzlunarráðs Winnipeg-
^°rgar, þriðjudagskvöldið 10. april.
Eyrst ætla ég að skýra fyrir yður
i aðalatriðunum tilgang Hveitisam-
'agsins. t>að var stofnað fyrir sex
^nim síðan. Og ástæðan fyrir því
að garið var á stað með það, var sú,
að bændur höfðu ákveðið að taka upp
nftar aðferðir og fullkomnari í sam-
bandi við sölu hveitis síns. Miklar
breytingar höfðu átt sér stað í iðnað-
ar- 0g verzlunarmálum. Einstaklinga
var sífellt að gæta minna í verzlunar-
viðskiftum, en félög og samtök af
einni og annari tegund, tóku við
þeim rekstri af einstaklingnum. En
^ sama tima var bóndinn að dragast
aftur úr, i þessum nýja breytinganna
beimi. Hann barðist enn hraustlega
^fram, sem einstaklingur, en fór um
leiÖ á mis við hagnað þann af sölu
afurða sinna, sem samfara er sam-
vinnusölu.
Hveitisamiagið er lifandi vottur um
v®kningu bóndans. Það sýnir að
bóndinn skilur, að hann lifir í heimi
byltinga og umbreytinga í verzlunar-
legum skilningi. Einstaklingsins, sem
alltaf vildi bauka út af fyrir sig, var
alltaf að gæta minna og minna.
Bóndinn var að koma auga á sann-
leik orðanna: “sameinaðir stöndum
vér.” Og til þess að mæta samkepn-
inni 4 öðrum sviðum, varð hann einn-
'g að breyta til. Fyrir sundraða ein-
slaklinga var ógerningur að þreyta
^apphlaup við vel og viturlega sam-
einuð félög. Eh þegar um tvö öfl,
n°kkurnveginn jafnsterk, er að ræða
þ^ fara báðir aðiljar að verða sann-
gjarnir. Þeir sjá, að annað þýðir þá
ekki. Og sem samvinnu-framleið-
endur vildum vér sanngimi, þótt eigi
v*ri af öðru en þeim singjörnu hvöt-
Urn, að annað myndi á endanum verða
°ss til tjóns, og ef til vill algjörlega
að falli.
Hveitisamlagið var stofnað af bænd-
Utn til þess að þeir hefðu sjálfir um-
ráð þess, hvernig framleiðsla þeirra
var seld. Með því að koma sér sam-
an um aa krefjast ekki fullrar útborg-
nnar hveitis síns um leið og það var
^ni-t til markaðar, gátu þeir sjálfir
að miklu leyti jafnað verðið, og komið
1 veg fyrir hækkun og lækkun þess,
scm svo oft hafði leikið þá grátt. Með
þvi að ákveða niðurborgunina ekki
hasrri en svo, að þeir gætu haldið
bveitinu, þó það lækkaði í verði eftir
að það var flutt til markaðar, var
ollu borgið. Vér seljum hveitið sam-
bvæmt eftirspurninni eftir því, en
ekki eftir tiktúrum verðsins í það og
það skiftið. Vér leitumst við að dem-
ba aldrei of miklu á markaðinn í einu,
®vo að ekki hljótist af verðfall. Eigi
að síður reynum vér að selja svo
fljött sem unnt er, og gerum vort
itrasta til þess að halda ekki yfir
bifgðum til næsta árs. Það hefir
ávalt verið oss ljóst, að það er hættu-
legt að halda eftir miklum birgðum
1:11 næsta árs. Hefir mörgum sam-
vinnufélögum orðið hált á því. Vana-
lega hefir sú stefna ekki við annað að
stýðjast en vonina um það að upp-
skera kunni að verða rýr á næsta ári,
°g ag af þvi leiði þá verðhækkun.
"teljum vér slíka stefnu hættulega. Að
Visu er ekki óviturlegt, ef hægt væri
að ráða við það, að eiga dálítið óselt
af hveiti, til þess að hafa nóg ef upp-
skera brygðist. En meðalhófið er þar
vandratað, að bæta upp mögru árin
með því. Auk þess getur ýmislegt^
annað komið til greina í því sam-
bandi, svo sem einhver óhöpp í því
iandi, sem hveitið kaupir.
b'að er aðeins í gegnum samtök eins
°g samlagið, að hægt er að koma á
reglulegri sölu á hveiti, svo að heitið
8e« í samræmi við kröfurnar. 140
þúsund bænda, þar sem hver selur
frá fimm hundrað til fimm þús-
und mæla af hveiti, geta ekki ráðið
við hvað mikið hveiti er boðið til sölu
einhvern vissan dag. Þessir sömu 140
þúsund bændur geta aftur á móti, ef
þeir hafa samtök með sér, um það að
fela nefnd manna að annast söluna á
bvei^i sinu, haft algjörlega í hendi sér
bve mikið hveiti er til framboðs frá
einum degi til annars. Meðlimir hveiti-
samiagsins í þremur sléttufylkjunum
fengu samlaginu í hendur til sölu 245
miljónir mæla af uppskerunni árið
1928. Og hvor söluaðferðin virðist
þér æskilegri, sem einum af þessum
■MO þúsundum meðlimum samlagsins
— að einn selji hveitið, eða 140 þú-
sundir selji það á markaðinn? Með-
limir samlagsins hafa afnumið sam-
keppni alla sín á milli í sambandi við
sölu hveitis síns. Það er ekkert nýtt
eða undravert við þessa aðferð bænda,
annað en það, að með henni hagnýta
þeir sér þau hlunnindi, sem samfara
eru samtökum. Það undraverðasta
er, að sú aðferð var ekki tekin upp
fyrir mörgum árum síðan.
Það hefir verið sagt, að sú stefna
samlagsins, að hafa umboðsmenn í
löndum þeim, er hveiti kaupa, til þess
að selja sem beinast til neytenda þar,
hafi mætt andúð í þessum löndum.
Það er hvorki ómögulegt né ólíklegt.
Samt sem áður verður vel að því að
gá hverra andúð helzt hefir verið vak-
in, til þess að komast í fullan skilning
um það hversu alvarlegt ástandið er
í raun og veru.
1 þessu tilliti, sem öðru, fetar sam-
lagið aðeins i fótspor þeirra, sem
ráðið hafa viðskiftastefnu nútímans.
Enginn álasar t.d. Standard Oil fyrir
að færa sjálft neytendum heim í hlað
framleiðslu sína, hvar í heimi sem er;
enginn ámælir Henry Ford eða öðrum
bílsmiðum fyrir að koma víðsvegar
upp sölustöðvum og selja beint til
kaupendanna. Enn nýrra fyrirbrigði :
Það birtir í huga
(Þessi fallegu ljóð sendi skáldið Þ. Þ. Þorsteinsson til Halldórs
Egilssonar, er hann frétti lát Kristjáns sonar hans).—M.P.
í þögninni ríkir hin þunga sorg,
og þegar dimmir um sveit og borg,
þá tómleikinn í það sæti sezt
sem sonurinn góði skipaði bezt.
En þá koma barnanna björtu jól
með bjartar vonir og hækkandi sól,
sem lífgar og reisir hinn lamaða þrótt
og lýsir upp þögula dauðans nótt.
Eg hryggist með ykkur, en syng um þá sól,
er söknuði breytir í gleðileg jól.
Og gott eiv&ð eiga svo elskaðan son,
að aldrei gleymist hann beztu von.
Það birtir í huga við birtu þá,
og blessaða soninn þið horfið á
sem Ijósgeisla þeirri lífssól frá,
sem ljómar um jólin ykkur hjá.
iitimiiiiiMmimiiNMiiiiiiMiiiiiiiiim
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMHMIIIIIIIIHmillllllllllllllllllllllll
Æfiminning
eru jafnvel keðju-verzlanirnar, sem
reknar eru á sama grundvelli, þar sem
framleiðendur neyzluvarnings hafa
tekið sér fyrir hendur að selja vörur
sínar neytendum, án nokkurrar milli- i
göngu. Afleiðingin er alvarleg fyrir ■
smákaupmennina, og manni hættir til
að kenna í brjósti um þá. Enginn efi
er á þvi að þetta fryrirkomulag sætir
andúð smákaupmanna, en ekki neyt-
endanna. Það er mergurinn málsins.
Jafnvel mylnufélögin, sérstaklega hér
í Canada, hafa stigið skrefi lengra, og
komið upp stórkostlegum brauðgerð-
arhúsum, hin síðari árin, og annast
þannig sjálf afhendingu afurða sinna
til neytendanna. Eg þarf ekki lengra
að telja, því flestir yðar munu kann- ]
ast við hliðstæð dæmi.
Hversvegna ættu þá bændur að
sæta ámæli fyrir það, að koma afurð-
um sínum að minsta kosti í hendur
malaranna? Aðeins ein stétt manna
getur tjón af því beðið nefnilega kaup-
mennirnir og kornmiðlarnir. Frá per-
sónulegu sjónarmiði þeirra er þetta
vafalaust illa farið. En séð í ljósi nú- j
tíma viðskifta er þetta óhjákvæmi-
legt. Enginn efi er á því, að korn- j
miðlar og kaupmenn erlendis hafa :
vaknað til andúðar gegn stefnu sam- j
lagsins, en malarar og neytendur hafa
ekkert tjón af henni beðið. Hvi skyldi ]
ekki malaranum standa á sama, hvort
hann kaupir kornið beint frá fram-
leiðandanum, eða frá kaupmanni eða
kornmiðlara. Það skiftir hann í raun
og veru litlu eða engu máli. Honum
er um það eitt hugað að kaupa korn
ti' mölunar við því verði, er gerir
honum kleifa samkeppnina við aðra
malara.
En svo vér vikjum að ástandinu
eins og það er í dag. Það hefir verið
fullyrt að söluaðferð samlaganna hafi
gert kornkaupmönnum ómögulegt eða
erfitt fyrir að selja hveiti. Eg skal j
ekki um það deila. Jeg skal aðeins
halda mér við staðreyndir.
Yður rekur minni til þess að árið
1928 fengum vér mestu uppskeru í
sögu þessa lands, og meira hlutfalls-
lega af lágflokkunarkorni en nokkru
sinni fyr. En á sama tima varð upp-
skerra meiri í Argentínu en nokkru
sinni áður, mikklu meiri en nokkur
hafði gert sér í hugarlundft af
þeim er kunnugastir eru stað-
háttum þar. Jeg get bætt þvi
við, að áætlun samlagsins var hærri
en nokkurs annars kornverzlunarfé-
lags, en þó allt of lág. Annað atriði,
jafn mikilvægt, nema fremur sé, var
það, að Argentínuupþskeran var óven-
juleg að gæðum það ár, svo að brezkir
og erlendir malarar gátu notað meira
af því til mjölblöndunar, og á sama
tíma komist af með minna af Mani-
tobahveiti í því skyni.
Frá því i janúar 1929 áttum vér að
etja við hina örðugustu samkeppni
frá Argentínuhveiti á mareaðnum.
Þrátt fyrir þessa örðugu samkeppni,
og þrátt fyrir það, að alla vetrar-
mánuðina síðastiðið ár, var hveiti-
verð hér í Winnipeg mjög hátt
samanborið við Argentínu, höfðum
vér selt 173 til 174 mæla af hveiti
fyrstu vikuna í maí af 255 miljónum
(Frh. á 4. bls.)
KRISTJAN H. EGILSSON
\
Það var skýrt frá andláti hans i
Heimskringlu fyrir nokkru, en mig
langar til að segja lítið eitt meira um
þenna fráfallna vin.
Kristján heitinn var fæddur 13.
nóvember 1893, suður í McHenry hér-
aði í Dakota. Eru foreldrar hans
hin valinkunnu hjón og frumbyggj-
endur, Halldór J. Egilsson frá Reykj-
um á Reykjabraut í Húnavatnssýslu
og Margrét Jónsdóttir, er mun einnig
vera húnversk að ætt. Voru þau bú-
sett þar syðra þegar Kristján fædd-
ist, en 1899 fluttu þau norður í Swan
River dalinn og hafa búið þar síðan.
Kristján var hinn mesti myndar-
maður á velli, nær 6 fet á hæð og
þrekinn að því skapi, dökkhærður og
ennibreiður, glaðlyndur og skemtinn
í viðtali, og hafði til að vera dálítið
kýminn; var hann náttúrugreindur
vel og bókhneigður, þótt hann gæti
lítið sinnt því sökum heimilisanna.
En veturinn 1919—20 gekk hann hér
á skóla (Business College), en það
nám var of stutt og kom ekki að til-
ætluðum notum. Hann var ætíð
heilsuhraustur vel þar til fyrir rúmu
ári síðan, að hann fór að kenna mein-
semdar i hálsi. Agerðist það svo
að hann var skorinn upp hér á spítal-
anum í byrjun desembermánaðar.
Virtist uppskurðurinn hafa tekist vel,
er> svo allt í einu sló honum niður
r'tur eftir tvo eða þrjá daga, og féll
hann í valinn sunnudaginn 8.
desember, aðeins 36 ára að aldri.
Það er æfinlega sviplegt og sorg-
legt þegar fólk á bezta aldri hnígur
fyrir sigð dauðans, og það var sér-
staklega svo hvað Kristján Egilsson
snerti, því hann var svo einkar mann-
vænlegur og drengur sem í engu vildi
vamm sitt vita, og hugðu vinir hans
að hann ætti framundan-nytsaman og
háan aldur.
Hjartanlega votta ég mína dýpstu
og einlægustu hluttekningu aldur-
hnignum foreldrum og fimm systk-
inum þess látna vinar, sem nú syrgja
horfinn son og bróður.
Jarðarför Kristjáns heitins fór
fram frá Sambandskirkju í Swan-
River þann 11. desember, að viðstöddu
miklu fjölmenni.
Magnús Peterson.
Frá Islandi
Frásögn Eiríks Jónssonar hrepps-
nefndaroddvita að Vörsabæ.
Frá Eiríki Jónssyni hreppsnefndar
oddvita að Vörsabæ á Skeiðum hefir '
Mgbl. fengið eftirfarandi frásögn af
Hvílárflóðinu, tjóni þvi, er af því
hiaust á Skeiðum, og björgunarstarf-
scminni.
Til skýringar lýsir Eiríkur fyrst
landslagi og staðháttum. -
Eins og kunnugt er, liggur Skeiða-
sveit í tungunni milli Hvítár og Þjórs-
ár. — Þar sem tunga þessi er mjóst,
er hið svonefnda Merkurhraun, og
liggur nyrðri hluti þess undir syðstu
jörðum á Skeiðum. En ofan við
“Hraunið” tekur við samfelt flat-
lendi alt upp að Vörðufelli. Eru efstu
Skeiðabæirnir framan í fellinu.y
Hvitá rennur vestan við Vöröufell.
Er hún kemur fyrir fellið, verður
farvegur hennar víður og dreifir hún
þar úr sér. En er nær dregur
Merkurhrauni, þrengist farvegurinn
í og rennur áin í þröngum farvegi með-
1 fram“Hrauninu”. Þegar mikil flóð
| koma í ána, fær vatnið ekki nægilega
' öra útrás gegnum þessi þrengsli, svo
að áin belgist upp yfir flatlendið
ofan við Merkurhraun.
Flatlendi þessu hallar frá Þjórsá
til norðvesturs; og er það lægst um-
hverfis trtverk, Miðbýli (sem nú er
i eyði) og ólafsvallahverfi. Eru þeir
bæir í mestri hættu, þegar aftaka
flóð gerir, svo og bærinn Arhraun, er
stendur á austurbakka Hvítár gegnt
nestatjalli.
íildrög flóðsins og tjónsins.
Miðvikudaginn 26. febrúar gerði
ákafa rigningu, er hélst óslitin til að-
faranætur sunnudags, eða í 7 dægur.
Er komið var fram á laugardag, var
það sýnilegt, að flóð myndi koma í
Hvítá. En þar eð dimmviðri var á
og þokubræla, var ekki gott að sjá
það tilsýndar, hvað ánni leið.
Mér þótti því vissara að fara og
finna Bjarna bónda i Ctverkum og
grennslast eftir, hvað fénaði hans liði.
Þóttist ég vita að sauðir hans og
hross myndu vera á svonefndri Ct-
verkamýri, austan við bæina. Fór-
um við þangað tveir. Er við kom-
um nær ánni, sáum við, að hún var
tekin að flæða upp fyrir bakka, og
var Bjarni kominn á báti austur fyrir
flóðið. Voru þar flest hross hans
og sauðir. Var ekkert viðlit að
koma fénaði þessum í hús, þar sem
hann var talinn óhultur. Var því
það ráð tekið, að reka sauðina austur
eftir á undan flóðinu, þangað sem
enginn núlifandi maður veit til að
flætt hafi áður; en hrossin voru rek-
in upp í Vörðufell — og varð það
þeim til lífs.
En af sauðunum er það að segja,
að um morguninn voru 34 þeirra
drukknaðir í flóðinu, en 12 þeirra
höfðu bjargast á hól einn, sem upp
úr stóð, og varð það þeim til lífs.
A þessu flóðsvæði eru til þrír bát-
ar, ferjubátur í Árhrauni, veiðibátur
að'Fjalli og auk þess á Bjarni í Ct-
verkum bát til öijyggis í flóðum.
Var því alt útlit fyrir í öndverðu, að
takast myndi að bjarga fénaði úr hús-
um þeim, er lægst standa — þó önnur
yrði raunin á.
Þegar þeir í ölafsvallahverfi sáu
hvað verða vildi, brugðu þeir við
skjótt og fóru að Arhrauni til þess
að fá þar lánaðan ferjubátinn. Urðu
þeir að sundríða tll þess að komast
þá leið. En vegna þess hve áin óx
ört á laugardagsnóttina, var báturinn
kominn í flóðið áður en varði, og eigi
tiltök að ná til hans. Ætluðu þeir
þá að fá bátinn frá Fjalli. En hnnn
hafði Bjarni í Ctverkum þá fengið,
því hann treysti eigi bát sinum í
svo miklu flóði. Gátu þeir loks
fengið bát á Iðu í Biskupstungum,
og komust með hann að ólafsvöllum
um hádegi á sunnudag. En þá var
Bjami i trtverkum þangað kominn
á bátnum frá Fjalli; hafði tekist að
ná til Bjama með köllum, því að
komið var stilt og gott veður..
Var þegar búið að bjarga þeim fén-
aði, sem lifandi var þar í húsunum,
en öll vom húsin meira og minna
flædd. Var i sumum þeirra vatn í
mitti og sauðfé þar á floti, lifandi og
dautt. Það sem lifandi var, var
nú látið upp á húsþökin, þvi að engir
aðrir staðir voru til fyrir það. Þar
varð féð að standa uns fjaraði út
aftur.
Það sem dautt var, er að var komið,
voru 40 ær frá Valdimar Jónssyni
bónda í Norðurgarði, 18 ær frá
Stefáni Ketilssyni lausamanni á Minni
ölafsvöllum, og 4 vetra gamall foli
frá Katli bónda Jónssyni, sama stað.
I því húsi, sem hesturinn druknaði,
voru 3 hross. Eitt þeirra hafði kom-
ist út úr húsinu og bjargað sér upp
á hól - þar í nánd. En hið þriðja
var á sundi í húsihu, er að var komið,
nær dauða en lífi.
Cr þeim húsum, er á túnunum
stóðu, hafði heimafólki með frá-
bærum dugnaði tekist að bjarga fén-
aði á sunnudagsnóttina. Er furða,
að ekki varð slys að. Jón bóndi að
ólafsvöllum varð t. d. að sundriða í
náttmyrkrinu milli túna yfir 60 -V-
80 metra sund, til þess að komast til
húsa til bjargar.
Björgunarstarfsemi sýslumanns
Arnesinga.
Á sunnudagsmorgun, er fréttir
fóru að berast af flóðinu, hringdi
sýslumaður að Húsatóftum, til þess
að fá fregnir af því, hvort menn van-
hagaði ekki um bát, og hvort eigi
væri ráðlegt að reyna að senda bát
frá Eyrarbakka upp á Skeið. — Kl.
3 á sunnudag náðist í Bjarna á írt-
verkum til viðtals. Hann var sá
eini, sem hélt sambandi við flóðbæina.
Hann sagði útlitið vera þannig, að
ef rigning héldist og flóðið yxi (sem
búast mátti við eftir veðurútliti), þá
væru allir flóðbæirnir i mikilli hættu.
— Ekkert mætti flóðið t. d. vaxa, ef
hann ætti að geta bjargað kúnum
úr Útverka-fjósinu.
Var þetta tjáð sýslumanni. Gerði
hann ráðstafanir til þess að senda
bátinn strax af stað. En þá reynd-
ust hömliTr á, því að Flóavegurinn
frá Skeggjastöðum að Bitru reyndist
ófær vegna flóðsins.
Með miklum erfiðsmunum tókst að
koma bátnum upp á flóðin eftir há-
degi á mánudag. Var hann ýmist
fluttur á bilum eða eftir vatnsflóðun-
um. Var þá flóðið allmikið farið að
fjara.
Vil ég i þessu sambandi geta þess,
að sýslumanni var mjög annt um að
gera alt, sem í hans valdi stóð, til
hjálpar, þó það kæmi ekki að fullum
notum. Því báturinn frá Eyrar-
bakka hefði t. d. þurft að vera kom-
inn uppeftir á laugardagskvöld, áður
en næstu nágrannar við flóðbæina
vissu um flóðhættuna.
Hefir sýslumaður fyrirskipað að
ss.fna skýrslum um tjónið, er lagðar
yrðu til grundvallar við hjálparstarf-
semi handa þeim, er fyrir tjóninu
urðu.
Afleiðingarnar.
Eg hefi hér að framan getið þess
tjóns, sem varð á fénaði. En af-
leiðingar flóðsins eru alvarlegri á
öðru sviði. Telja má í krónum tjónið
af fénaðarmissi. En heyskemdirnar,
er menn hafa orðið fyrir á flóðsvæð-
inu, er ekki hægt að meta til pen-
inga, svo rétt sé, þegar alt er tekið
til greina.
1 öllum hlöðum á svæðinu, hjá 7
bændum, varð vatnsflóðið 1—2 metr-
ar að dýpt. Allar töður, eru þar
gjöreyðilagðar. Er því fyrirsjáan-
legt afurðatap af kúnum, þó hægt
verði að halda í þeim lífinu.
Vegna þess hve mikið tapaðist hér
í haust af siðasta heyskapnum, eru
ekki nema örfáir menn aflögufærir
með hey, svo nokkru nemi. Efa ég
þo ekki, að alt verði gert, sem hægt
er, til þess, að bændur fái haldið
þeim fénaði sínum, sem eftir er.
Fyrri Hvítárflóð.
Það má segja, að Hvítá flæði hér
eitthvað yflr á hverju ári. En
venjulega koma flóðin ekki að sök—
fénaði t. d. óhætt í húsum þeim, sem
nú' flæddi inn í.
Síðasta flóð, sem komið hefir á
undan þessu, er nokkuð kvað að, kom
í apríl 1907. Kom það þó ekki að
sök. En mesta flóð, sem núlifandi
elstu menn muna, kom um jólin (að
öllum líkindum) 1865. I því flóði
fórust nokkrar 0tr. Var þá hætt
komið, að 2 menn sáluðust úr kulda
og vosbúð, er urðu að hafast við uppi
á fjárhúsþaki úti í flóðinu heila nótt.
En þess á milli hafa komið mörg
smærri flóð, er eigi fara sögur af.
Eftir því sem gamalt fólk skýrir
frá, mun þetta flóð hafa verið alt að
því einum meter hærra en mestu
flóð, sem sögur fara af. Flæddi í
þetta sinn yfir alt að því helming af
öllum Skeiðunum, og var flóðið á
láglendinu umhverfis Otverk og
ólafsvallahverfi frá 2 — 4 metrum að
dýpt. Nánar verður þetta athugað
síðar.
Menn telja hér víst, að jökuíhlaup
hafi átt sinn þátt í þvi, hve flóð þetta
var mikið. Þótti ekki einleikið, hve
ört það óx. Frá því klukkan 4 e.h.
á laugardag og til kl. 6 á sunnudags-
morgun hækkaði flóðið um 1% met-
er. Fyrri flóð hafa hækkað hægt og
hægt í 2 — 3 daga, einkum þegar
snjór hefir eigi verið á jörð, en nú
var snjólaust.
Vörsabæ, 5. marz 1930.
—Mgbl. Eiríkur Jónsson.
Rvík., 14. marz
Frá Vestmannaeyjum var símað i
gær, að þar bærist svo mikill afli á
land, að menn hefði ekki við að koma
honum undan, þótt vakað sé nótt og
dag. Slæm kvefsótt gengur I Eyj-
um og hefir hún sennilega lagst
þyngra á menn ,vegna þess hvað þeir
hafa lagt hart að sér að undanförnu.
Hafa margir orðið að fara í rúmið og
í gær gátu 3 bátar ekki róið vegna
vanhalda á mönnum. 1 fyrradag komu
sumir bátarnir að með 2600 fiska.
Fiskurinn er nú genginn dýpra og er
því langsóttara og veiða því minstu
bátarnir ekki jafnvel og áður. ö-
venjulegar gæftir hafa verið í Eyj-
unum, enginn dagur fallið úr nú á
þriðju viku. í gær var þar blæja-
logn og sólskin. —Mgbli
Bjarni Simonarson á Brjámslæk
varð bráðkvaddur i embættisferð í
prestakalli sínu í fyrradag (sunnu-
daginn 16. mars). Hann mun hafa
hnigið af baki milli bæja og var hann
öiendur þegar að honum var komið.
Með séra Bjarna prófasti er hniginn
í valinn einn af ágætismönnum presta
stéttar vorrar. Hann var fæddur á
Bjarteyjarsandi á Hvalfjarðarströnd
9. maí, 1867, og varð þannig 63 ára,#
fátt í tveim mánuðum. Hann gekk
inn í lærða skólann 1883 og útskrifað-
iet þaðan 1893. 1 öllum prófiim
hlaut séra Bjarni lofseinkanir, enda.
var hann námsmaður í fremstu röð.
Síðan fékst hann við kenslu í Reykja-
vík nokkra vetur, en vígðist vorið
1897 til Brjámslækjar, sem hann
þjónaði til dauðadags. Frá 1902 var
hann jafnframt prófastur í Barða-
strandarprófastsdæmi.
Bjarni prófastur var mikill mann-
kostamaður, prýðilega gáfaður, lærð-
ur vel og bókamaður mikill, trygg-
lyndur og einlægur og stakasta val-
menni. Hann vildi í engu vamm sitt
vita og reyndi í öllum greinum að
koma fram til góðs. Var hann því
af öllum, sem honum kyntust, elsk-
aður og virtur og átti alla tíð mestu
vinsældum að fagna sökum ljúf-
mennsku sinnar og annara mann-
kosta. Sem prestur var hann jafnan
vel metinn, enda kennimaður góður
og barnafræðari ágætur. Er því
fyrir allra hluta sakir mikil eftirsjón
að séra Bjarna prófasti.
Bjarni prófastur var kvæntur
Kristínu Jónsdóttir (prests á Breiða-
bólstað í Vesturhópi Sigurðssonar),
er áður var gefin séra Þorvalcji Stef-
ánssyni í Hvammi. Lifir hún mann
sinn háöldruð. Ekki var þeim barna
auðið, en stjúpsynir séra Bjarna eru
þeir séra Jón Þorvaldsson á Stað og
Árni skólakennari á Akureyri.
—Mgbl. Dr. J. H.