Heimskringla - 06.01.1932, Side 5

WINNIPEG 6. JANÚAR, 1932.
HEIMSKRINGLA
5. SÍÐA
ir ægilegt verðfall átt sér stað.
Yfir fyrstu þrjá mánuði árs-
ins 1931, var útfluttur kopar 20
prósent minni en yfir sömu
mánuðina 1930, ef eftir verði
er reiknað, en eftir pundatali
var hann 41 prósent meiri. —
Kaffi fluttist mjög inn í landið
á sama tíma. Reiknað eftir
verði, var það samt 33 prósent
minna en meðaltal síðustu 5
ára áður. En í pundatali var
það 21 prósent meira en áður.
Af bómull var selt út úr land-
inu á 3 mánuðum af árinu
1931 um 841 miljón pund. Það
var 3 prósent minna en á sama
tíma árið áður. En bóndinn fékk
40 prósent minna verð fyrir
hana, heldur en 1930. Allur
samanburður, sem bygður er á
verðinu einu sáman, er því ó-
hugsanlegur.
Frh.
EDISON OG EILfFÐARMÁLIN*
"Helgið Krist sem drottiff í
hjörtum yðar; verið ætið bún-
ir til..reikningskapar fyrir
þá von, sem í yður er,...”
(1. Pét. 3, 15.)
Eins og þegar gervilegur, ó-
feiminn og munnhvatur ungi-
ingur segir ókunnugum manni
til vegar — svo fór vísindunum
gagnvart mannkyninu á síðast-
liðinni öld. Af því að ungling-
urinn vissi sig gerkunnugan
landareigninni heima hjá sér
og nokkurnveginn ratvissan um
sveit sína, þóttist hann og
fara nærrj um það, hversu um-
horfs væri bak við fjarlægu
bláu fjöllin, sem hann hafði að-
eins nálgast, en aldrei ferðast
yfir — aldrei svo hann mundi
eða vissi til.
Fyrir 50 — 100 árum síðan
voru vísindin enn á unglings-
skeiði. Hvíta vestræna mann-
kynið ráfaði þá eirðarlítið um í
hinum mikla frumskógi lífsgát-
unnar. Það var að verða hirð-
islaus hjörð. Eftirkomendur og
arftakar Meistarans, góða hirð-
isins, — kaþólska kirkjan, og
afsprengur hennar, mótmæl-
enda kirkjan — höfðu í veiga-
miklum atriðum týnt leiðsögn
herra síns, og síðan samið landa
bréfin samkvæmt eigin getgát-
um og geðþótta. Mannkynið
var að komast á snoðir um
þetta. Það var tekið að gruna
hirða sína. Það gat ekki treyst
þeim lengur. Þá var það sem
það hitti unglinginn fagra og
íturvaxna, vísindin. Hann leiddi
það þegar á greiðfærari braut-
ir. Svo sviphreinn var hann,
og svör hans svo gáfuleg, að
margt ferðafólkið fékk því nær
ótakmarkað traust á honum,
og vildi í öllu hlíta hans skoð-
unum. Og skoðanir hans voru
nánast þær, að fólkinu væri
hollast að nema staðar og setj-
ast að í hinni víðu og fögru
sveit, sem það var komið í,
því að handan við fjöllin bláu
væri ekkert land — aðeins svart
ir hamrar, ættemisstapar, eyð-
ing, tilveruleysi.
Þeir vitrustu í hópnum, —-
mennirnir er helst sáu í gegn-
um glöp og ábyrgðarleysi hirð-
anna — urðu fyrstir til að sætt-
ast á mál hins unga manns.
Þeir slóu tjöldum og byrjuðu að
búa um sig. Þeir tóku þegar
að ryðja myrkvifhnn, og það
birti yfir lífi þeirra. Og þeir
sögðu: hingað og ekki lengra!
Hér er oss gott að vera. Hvers
þurfum vér framar við? Draum-
urinn um furðulöndin fjarlægu
hjaðnaði í sálum þeirra. Ótrú-
legur sægur mætra manna slepti
hugmyndinni um GuS og ódauS
leika, og andlega og eilífa ham-
ingju. “Hirðarnir hafa búið
þær hugmyndir til”, sögðu þeir,
“og hirðarnir eru svikarar.*’
* • •
Vísindin eru ennþá unglingur
að aldri, ennþá jafnsviphreinn
og skarplegur unglingur. En
mikið hefir hann þó breyst síð-
Predikun flutt af séra Friðrik
V. Friðrikssyni 28. nóv. 1931, í
Jlaine, Washington.
ustu áratugina. Miklum stakka-
skiftum hafa skoðanir hans tek-
ið. Jafnvel æskustöðvarnar og
sveitina sína lítur hann nú
nokkuð öðrum augum. Og um
leið tekur hann sjálfur að horfa
draums- og vonaraugum “upp
yfir fjöllin háu”. Því að þekk-
ingarinnar útvöldustu menn
hika nú ekki framar við að
tala um Guð og ódauðlega
mannssál í háleitri alvöru. Seg-
ir ekki Einstein: Tilveran er
bersýnilega reglubundin; regla
bendir til vitsmuna, og vits-
munir til persónulegs guðs?
Hefir ekki Millikan, einn nafn-
kendasti vísindamaður þessar-
ar álfu, hreyft áömu skoðunum?
Og loks leggur Thomas Alva
Edisonandlega erfðaskrá sína
fram fyrir mannkynið, sem öll
hallast á sveif guðstrúar, upp-
risutrúar, kristindóms og
kreddulausrar, frjálsrar, leit-
andi og vaxandi kirkju.
Hvílík gerbreyting á fáum ár-
um aðeins! Slíkur var og er
máttur hins eilífa sannleika,
og dásamlega fullkomnast hann
í veikleika jarðarbarnanna —
og þá einkum veikleika þeirra,
er á lofti eiga að halda andleg-
um sannindum, verja þau og
efla.
Hirðarnir! Vissulega voru
1 þeir margir gleymnir og grá-
lyndir. En við það ber þó að
kannast, að aldrei sleptu þeir
því undirstöðuatriði í vegsögu
herra síns, að áfram skyldi
halda, upp og yfir fjarlæg, blán-
andi fjöllin. Þeir varðveittu þá
vegsögu, þótt þeir jafnframt
syndguðu gegn henni, og gerðu
! hana tortryggilega í augum
þeirra, sem hún var ætluð til
bjargar.
• • •
Vinur minn einn og sam-
verkamaður fékk mér í hendur
fyrir fáum dögum síðan eitt af-
ritið af erfðaskránni andlegu,
sem Edison lætur eftir sig
liggja. Hvílíkt íhugunarefni!
Mörgum áratugum fyrir andlát
hans, var þegar farið að tala
um Edison, sem heimsins mesta
mann, einmitt fyrir það að
hann flestum, eða öllum öðrum
fremur hafði þaulþrætt hina
flóknu leynistigu efnisins og
kraftanna, og dregið þaðan
fram í dagsljósið furðulega fjár-
sjóðu. í leitarlokin kannast
hann við að hafa komið þar,
sem bjarmaö hafi af ennþá
æðri og verðmeiri veruleik en
efni og-öflum. Hann sá Guð.
Og hann fékk sterkan grun um
áframhaldandi líf og starf
mannsandans eftir líkamsdauð-
ann.
Skulu nú þýdd nokkur helstu
ummæli hans og jafnframt
reynt að draga af þeim sann-
gjamar ályktanir.
Eins og vænta mátti af vitr-
um manni, víkur höfundurinn
sér strax að höfuðúrlausnarefni
lífsgátunnar og þungamiðju
allra trúarbraða, ódauðleikan-
um. Hann segir:
“Sem stendur, er ódauðleiki
mannssálarinnar eitt af því, sem
mennirair trúa af hugboði sínu.
Átækileg sönnun, í strangasta
skilningi “þess orðs, er enn
eigi fyrir hendi. . .. En öll
þau gögn sem fyrirliggja í því
máli, bókstaflega öll, benda til
þess, sem málsvarar trúar-
bragðanna kalla “annan heim”.
“Tvær ástæður eru til þess,
að vér eigum ekki ákveðna
þekkingu á hinu örðuga við-
fangsefni andans og ódauðleik-
ans. Aðalástæðan er sú, að
vér vitum jafnvel ekki það,
hversu vér eigum að hefja rann
sóknina. Tölvísinni, einu ó-
skeikulu vísindagreininni, sem
vér eigum, verður eigi komið
við í þessum efnum, með nokkr
um þeim ráðum, sem enn era
kunn.”
Eg hygg, tilheyrendur, að all-
margir upplýstir menn, er sökt
hafa sér niður í sálarrannsókn-
j irnar, séu Edison um þetta að
því leyti ósammála, að þeir
jtelji ódauðleikann þegar sann-
að mál. Um það tel eg mig ó-
færan að dæma, enda eigi verk-
efni mitt að þessu sinni. En i
sambandi við síðustu tilfærðu
ummælin flaug mér þetta í
hug: Svo sem kunnugt er, hef-
ir Einstein látið í ljós, að hann
hallaðist að guðstrú, en gerði
sér hins vegar litlar vonir um
ódauðleikann. Mjög svo náttúr-
legt, mundi Edison segja. Hið
mikla tæki Einsteins í þekk-
ingarleitinni- er tölvísin. Hún
opinberar hin máttugu og vits-
munaþrungnu lögmál himin-
geimsins og leiðir til skilnings
á guði. Alt öðru máli er að
gegna um gátur lífs og dauða.
Þar er tæki Einsteins ennþá
magnlaust, og takmarkar það
skoðun hans á því svæði. —
Hin ástæðan fyrir vanþekk-
ingu manna á eilífðarmálunum
segir Edison að sé sú, að —
“hugsun manna um þau efni
hefir verið þokukend og losara-
leg. . . . Sennilega vissum vér
lífsmagn en nokkur önnur, þvi
að með hverju ári sem líður,
aðhyllast hana æ fleiri manns-
sálir — þrátt fyrir það, að þeir,
sem reynt hafa að útskýra hana
fyrir öðrum mönnum, og kunn-
gert að þeir væru þeim vanda
vaxnir með því að kalla sig
guðfræðinga og kirkjuleiðtoga,
hafa deilt meira og heiftúðug-
legar um það, hver sé sann-
leikurinn, en nokkrir lærisvein-
ar hinna trúarleiðtoganna.’’
Þessu næst koma svo um-
mæli, sem mjög eru eftirtekt-
arverð. Því að upp yfir hinn
þunga ym ádeilunnar lyfta sér
sigurdjarfir tónar:
“Sigur kristindómsins yfir þeim,
sem hafa kallað sig efasemd-
ar- og vantrúarmenn, er sem
ekkert, í samanburði við sigur
hans yfir þeim, sem hafa ka.ll-
að sig kristna menn.”
Með slíkum ummælum virð-
ist mér þetta sagt:
Knstindómurinn lifir — og
meira um þetta mál, ef það.lifir sigrandi! Vantrúin, efa-
hefði ekki verið alyeg óviðráð- J semdirnar, efnishyggjan, eru
anlega þvælt og afskræmt af, ekki framar í árásarafstöðu,
mönnum, sem ekki voru • vís- j og er það merkilegt, miðað við
indalega hugsandi, og sumir það sem verið hefir. En marg-
þeirra alls ekki sem vandaðast- ! falt merkilegra er hitt, að krigt-
ir heldur.” j indómurinn skuli hafa lifað af
Mér er ekki ljóst, tilheyrend- sambúðina við sína eigin ját-
ur, hvort þessari ádeilu er beint
að kennimönnum kirkjunnar,
entíur! Öllu hvassari og mein-
legri árás á siðferðilegan og
eða sérstaklega að miðlum og
rannsóknurum andahyggjunn-
ar — spiritismans. Væri hið
síðara tilfellið, er óhætt að
segja, að þótt margt mæli með
því, að andahyggjan og
skyldar stefnur hafi fleytt mann
andlegan manndóm kirkjunnar
baraa, minnist eg hreint ekki
að hafa séð. En hvað sjáum
vér: Kristindómurinn lifir. Hann
hefir um allar aldir lifað af
gerræðislega og heimskulega
umhverfing sinnar eigin stefnu.
kyninu yfir blindsker og brot- Hann hefir lifað af páfatignun,
sjói andlegs gjaldþrots, þá er! biblíudýrkun, játningafarg, gíf-
hitt og ómótmælanlegt, að urlegan fjárdrátt og siðspilling,
loddarasvik og grunnfærni hafa 1 pyntingar, morð og styrjaldir
mengað þann málstað svo gíf- í— sem alt er í hans nafni gert.
urlega, að vafasamt er, hvort j Kristindómurinn hefir, enn-
ekki er einsdæmi í sögu trúar-' fremur þolað og lifað af, a!t
bragðanna, — og er þar þó af , hið heimóttarlega og smámann-
ýmsu að taka. En sé hér fin-jlega siðferði, sem almennast er,
göogu ráðist á trúðmensku þá ^ innan kirkju sem utan — á-
og trúgirai, er mengað hefir; girnd, ágengni, nautnasýki, af-
spiritismann, þá hefir Edisón j brýði, lausmælgi, reiði, fyrir-
ekki þar fyrir gleymt kennilýð j gefningarleysi, hugsjónafátækt
kirkjunnar. Hann kemur við j — þetta, sem alt þverbrýtur í
hjá þeim seinna. Við lesum á-1 bága við fræðslu og fordæmi
íram: j Krists. Kristindómurinn hefir
“Svo sem grundvöll trúar- j lifað það alt saman af — og
bragðanna, traustan og heil- | “ekkert nema sannleikur á slíkt
brigðan, höfum vér fræðslu lífsmagn”.
nokkurra andans mikilmenna,
sem vér köllum spámenn. Hefir
andleg forysta þeirra reynst ó- inu “Kristindómur” á Edison
mælilega verðmæt. Sést glögt
af hinum varanlegu áhrifum,
að mannkynið hefir gripið mik-
Sjálfsagt er ástæða til að
taka það fram, að með hugtak-
ekki við neinar kirkjulegar sér-
skoðpnir. Hann á við undir-
í stöfmsannindi allra trúar-
fræðslu. Áhrif þessara fjögra,
hvers fyrir sig — Krists, Budd-
ha, Konfúsíusar, Muhameds —
hafa langsamlega farið fram
úr áhrifum nokkurs þess efna-
rannsóknara, eða vísinilamanns
sem enn hefir verið uppi.’’
Slík ummæli falla af vörum
einmitt þess mannsins, sem
fjöldi fólks telur orðinn áhrifa-
mesta mann sögunnar um við-
horf heimsmenningarinnar. —
Hann afþakkar þann heiður.
Sýnir það þá hógværð, er sann-
miklum mönnum er eiginleg.
En eigi hógværð aðeins, held-
ur og heilbrigt vit. Því að heil-
skygnum mönnum er það ljóst,
að engir ytri viðburðir, engin
efnisleg uppgötvun, hversu
merk sem er, getur jafnast á
við lífsskoðanir og hugsjónir.
Hugsun er til allra hluta fyrst.
Hugsun vor eða lífsskoðun,
skapar lífsverðmætin og ham-
ingjuna. Hugsun vor ræður
meðferðinni á hinum ytri gögn-
um og gæðum, sem uppgötv-
anir og önnur vísindi láta oss
í té. Fyrir því verður hið gam-
alsanna eilíflega nýr sannleik-
ur — að þar sem hugsjónir
lifa, þar lifir fólkið; þar sem
hugsjónir deyja, þar deyr fólk-
ið. Með hinum spámannlega
málstað stendur menningin eða
fellur. — —
Edison benti á hin merku og
lífseigu áhrif spámannanna.
Hann bætir við: Aðeins sann-
leikur getur orðið svo langlífur.
Fræðsla Krists hefir sýnt meira
ilvægi þeirrar forystu og j bragða — "trúna” í trúarbrögð-
unum. Fyrir því lítur hann á
Buddha og Krist sem bræður
og samherja, þótV hann telji
hina andlegu fræðslu birtast í
fullkomnastri mynd hjá Kristi.
Trúin á sérstætt áhrifamagn
kristindómsjns lýsir sér vel í
þessum orðum:
“Eg trúi þvf að kristindóm-
urinn haldi áfram að skapa
heimsins beztu forystu. Kristnu
þjóðirnar eru skynbærustu
þjóðirnar, og ein sönnun þess
er fylgi þeirra við kristindóm-
inn. En alt hans siðalögmál
virðist mér eg geta undirskrif-
að af heilum hug.”
Hvað eigum við nú að segja,
tilheyrendur? Bersýnilega hefir
Edison mætur á kenningum
meistarans, og ber lotning fyrir
honum sem þeim persónuleik
sögunnar, er mest og blessunar
ríkust áhrif hafi haft á mann-
kynið. Mundi þá ekki nokkurn-
veginn hættulaust að kalla Edi-
son kristinn mann? Á að bann-
syngja hann sem ókristinn
mann fyrir það, að hann leiðir
hjá sér sem lítilsvarðandi hluti
alla eingetnaðarstælur og aðra
játningafræði hins volduga í
halds. Hvað halda nú grannar
vorir sumir um afdrif slíks
manns sem Edisons, eftir dauð-
ann? Halda*þeir að hinn tigni
kærleiksandi, Kristur, erfi það
nú stórlega við dána, mikil-
virka mannvininn, að hann
trúði því einu, sem honum þótti
líklegt, og áleit játningahrópin
með öllu þýðingarlaus, nema
þá til ills eins? — Því að þetta
segir hann:
“Guðsþjónustur f kirkjum eru
mér persónulega ekki neitt geð-
feldar, þótt eg hafi hins vegar
ekkert á móti þeim. Auðsjáan-
lega eru þær fjölda manns-
hjartna kærar. Og sérhvað það,
sem hjálpar einum manni eða
konu, eða einu litlu barni, hjálp
ar öllum mannheimi. —
En til eru þeir hlutir, sem
verulegur veigur er í, eins og
t. d. Fjallræðan. Þar er veruleg-
ar kenningar að finna. Eg get
hins vegar ekki séð að játn-
ingar séu til nokkurs gagns.
Eg er, meira að segja, alveg
steinhissa á því, að menn, sem
virðast greindir, skuli leggja
eins mikið upp úr þeim og
þeir gera. í vísindum gildir að-
eins eitt, og það er grundvall-
aður sannleikur. Sú kemur tíð-
in ef til vill, að trúarbrögð og
vísindi líta sömu augum á það
mál. —
Þess vildi eg óska að allar
kirkjur gætu orðið að sann-
kölluðum menningarstöðvum,
hver í sinni bygð, þar sem fólk
gæti sökt sér nðiur í hin miklu
djúp tilverunnar, eins og þeim
er upp lokið af sjálfri náttúr-
unni. Því að hin miklu sannindi
hennar hljóta jafnframt að vera
sannindi guðstrúarinnar og ó-
dauðleikans. 1 kirkjunum safn-
ast yfirleitt mannvænlegasta
fólkið í hverri bygð, og þar er
því ákjósanlegri staður fyrir
slíkt nám, en hjá nokkurri ann-
ari stofnun.
í slíkum kirkjum yrði meiri
áherzla lögð á siðgæðisfræðsl-
una en játningarnar. Sú er
Kristshugsunin. Það gerði Krist
ur. Það gerði Buddha og'Kon-
fúsíus. Um Múhameð verður
naumast hið sama sagt, sakir
hermensku hans og kúgunar-
trúboðs.
En þetta virðist mér mikil-
vægast, að játendur kristin-
dómsins fylgi höfundi hans í
því, að varpa frá sér öllum liár-
togunum, allri guðfræðilegri
smámunasemi, allri hnitmiðun
játninganna. Kristur gerði krist-
indóminn; lýðurinn býr til játn-
ingarnar. —
Náttúran getur kent okkur
meira um almáttugan guð á
einum degi en allar bækur guð-
fræðiskólanna á tíu árum. —
Hugsum okkur eitt einasta eik-
arlauf; eða iðjusemi íkoraans
við að safna forða fyrir vetur-
inn; eða takmarkalausa fegurð
snjókoraanna. Hvílíkt prédik-
unarefni!
Upplýst kirkja gæti frelsað
heiminn. Slík kirkja er og
hugsanleg. En áherzluna mundi
hún leggja á það, að ala með-
lirni sína upp í siðgæði — í
fórnfýsi, framþrá, skyldurækni,
en sneiða hjá játningum, goð-
sögum og kraftaverkakynjum.
Vinnustofur háskólanna og
tilraunadeildir hinna miklu iðn-
aðarfyrirtækja eru staðir, þar
sem guðs orð er opinberað og
vegsamað, — jafnvel þótt sum-
ir dýrkendurnir geri sér þess
ekki sjálfir grein, að þeir eru
að opinbera það og beygja kné
sín frammi fyrir því.’’ —
Kærir tilheyrendur! — Öll er
þessi lífsskýring mjög í sam-
ræmi við það, sem mér hefir
um langt skeið verið Ijúfast að
trúa og boða — og þá líka síð-
ustu orðin. Þau mátti ekki
vanta. Þau sýna okkur að frá-
bæra mikilmennið átti anda
lotningarinnar; fann sál sína
krjúpa í tilbeiðslu frammi fyrir
dásemdum lífsins og lögmál-
anna, sem hin hetjulega leit
sannleikans opinberaði honum.
Hvílík fjarstæða að frjáls-
hyggjumaðurinn þurfi að vera
snauður af anda tilbeiðslunnar
og lotningarinnar.-------
Að lokum skulu svo dregin
fram í stuttu máli furmatriðin
í þessari eftirtektarverðu and-
legu erfðaskrá, eins og þau
koma mér fyrir sjónir.
í fyrsta lagi: Þótt máttur og
meðul vísindanna á sumum
sviðum séu ófullkomin, þá eru
þau þó, enn sem komið er, sá
dómstóll þekkingarinnar, sem
mannkynið verður að leggja
fyrir sannanir sínar. Úrskurð-
ur þess dóms um framhaldslíf
mannsandans er á vorri tíð sá,
að líkurnar séu með en ekki
móti. Fylgi við trúarlega lífs-
skoðun er því fremur vottur
vits en óvits.
í öðru lagi: Almættið, guð,
opinberar sig í náttúrunni.
í þriðja lagi: Svo æskilegar
sjálfsagðar sem uppgötvanir og
ytri, verklegar framfarir eru,
þá ráða þó spámannlegar lífs-
skoðanir og hugsjónir meiru um
líf og líðan kynslóðanna. Fyrir
því eru spámenn þjóðanna
þeirra þörfustu menn.
í fjórða lagi: Kristindómur-
inn, hreinn og ómengaður frá
Kristi sjálfum, er á vorri tíð
veigamesta siðgæðisafl mann-
félagsins. •
í fimta lagi: öll sannindi,
andleg og efnisleg, eru ná-
skyld — eru greinar af stofni
eins og sama sannleikans. Trú-
arbrögð og vísindi stefna því
að sama markmiði, og eiga að
búa hvort við annað í skilningi,
sátt og samstarfi.
í sjötta lagi: Kirkjan býr yfir
mætti til að frelsa heiminn. En
til þess verður hún að breyta
til um aðferðir, og þá sérstak-
lega að losa sig við alla bind-
ingu af bókstaf og játningum.
í sjöunda lagi: Orð hins ei-
lífa, orð guðs — svo sem þaÁ
opinberast í háleitum lögmál-
um lífs og efnis — kallar
mannsandann til fagnandi lotn-
ingar, þn' að án lotningar er
sálarlíf mannanna ófrjótt, kyr-
stætt, frosið líf, þótt það lifi.
* * *
Frá æfilangri, einstæðri sann
leiksþjónustu bar ofurmennið
Thomas Alva Edison slíka lífs-
skoðun úr býtum. Fjarri væri
^að anda hans og tilgangi, að
gera hann að óskeikulu drott-
invaldi í þessum efnum. En
ekkert kemur hugsandi og leit-
andi mönnum fremur við en
sannfæring mentuðustu og ein-
lægustu mannanna. Og gott er
til þess að vita, að öll er þessi
andlega arfleifð, sem hér hefir
verið rædd, frá upphafi til enda
máttug uppörvun til þeirra til-
tölulega fáu manna og kvenna,
sem trúa, og leitast jafnframt
við, þótt stundum sé í van-
mætti og óþroska, að losa af
sér og bræðrum sínum skað-
leg höft vanans og misskiln-
ingsins, og hverfa heldur til
þess, sem bersýnilega var, og
er — kristindómur Krists.
• • •
(Aths. — Þeir sem ef til
viil sæu ástæðu til að kynna
sér meðferðina á þessum um-
mælum Edisons, finna heimild-
ina í sunnudags útgáfu blaðs-
ins “Seattle Post-Intelligenser”
8. nóvember s. 1. Vegna rúm-
leysis er frumheimildin ekki öll
þýdd, og efni dregið saman í
tveim málsgreinum. Á stöku
stað hefi eg leyft mér að undir-
strika. — Fr. A. Fr.)
FRA ISLANDI
Rvík 6. des.
ólafur Friðriksson biSur um
lögregluvernd.
Sjójmannafélagsfundur út af
síldareinkasölunni var haldinn
í gærkvöldi f fundarsalnum við
Brattagötu.
Fulltrúum útgerðarmanna að
norðan á síldarráðsfundinum
var boðið þangað, og sátu þeir
Ingvar Guðjónsson og Steindór
Hjaltalín á fundinum.
Fundurinn hófst kl. 8. Sveinn
Benediktsson gerðj Sigurjónl
Ólafssyni orð um það, hvort
hann mætti sitja fundinn. Neit-
aði Sigurjón því, og einnig að
bera undir atkvæði fundarins,
hvort Svenn mætti sitja fund-
inn eins og fulltrúar útgerðar-
manna að norðan.
Snemma á fundinum spurði
Frh. á 8. bls.