Heimskringla - 27.01.1932, Blaðsíða 2

2. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEXJ 27. JAN. 1932
OPIÐ BRÉF TIL HKR. | þar var vel veitt. Hvað marg-
TileinkaS vinum mínum, Mr*. ar tegundir víns eða rétta man
Rósu Casper, Blaine Wash., og eg hreint ekki, — gerir og ekki
K.. N. sk&ldi & Mountain, N. D. mikið til. Því einu skal hér
____ við bætt, að þar var enginn
Prh. ölvaður, þó vel væri veitt.
2. ágúst 1930. — bar upp & Forseti samsætisins, setti
laugardag. Þenna dag er veður | samkomuna með örfáum orð-
guðdómlegt. Við Marta geng-
um inn í bæ, eg til að ná bók,
um, og bað þá er tala vildu að
senda sér nöfn sín á miða. Til
sem eg hafði komið í band, og að sækja þá miða var hjá hon-
ef verða mætti, finna þenna ( um unglings piltur í einkennis-
bróður minn, sem eg nú vissi búningi. Skyldu þeir rétta upp
að átti heima í Reykjavík, og höndina, svo hann — forsetinn
sem eg var enn þá að leita að. .— sæi hvert senda skyldi. Að
Þenna dag frétti eg að hann því búnu bað hann menn
væri í vinnu á Siglufirði, gat syngja: “Hvað er svo glatt’’,
ekki fundið heimilisfang hans, j og var það gert. Fyrsti ræðu-
en í þess stað og næst best, maður var Pétur Guðmundsson
heimilisfang Sæunnar dóttur (
hans. Með því þá var áliðið
dags og annað lá fyrir hendi,
afréð eg að leita hana uppi
næsta dag. Að kvöldi þessa
dags hafði íslands-stjórn gesta-
boð að Hótel Borg. Gestir
hennar voru í þetta sinn allir
V.ísl. Frétt sú hafði borist út,
að þar yrðu ei aðrir af heima-
ísl. en þeir er hefðu sérstakt
boð frá stjórnarinnar hálfu. Við
Marta gengum austur á Spítal-
ann til að vita hvort þetta væri
svo, og reyndist það rétt að
vera. Mig langaði tii að hafa
þær Undralands mæðgur með
mér, — aðra eða báðar, en við
það var ekki komandi. Féll
mér þá allur ketill í eld, og lá
við að fara hvergi — fannst
eg myndi einmana í svo miklu
margmenni, þar sem enginn
yrði, er mér tilheyrði öðrum
fremur. — Ný komin úr ferða
lögum hafði eg ekki haft tíma
til að sammælast neinum, sem
eg þekti. — Hafði ekki ímynd-
að mér, að eg þyrfti neinstaðar
að vera, án þeirra mæðgna.
Samt réð forvitni mín í þetta
sinn — þótti fróðlegt að sjá og
heyra hverju þar færi fram,
enda hvatti fólk mig til farar
, innar. Við Marta gengum heim
til frænku minnar, Kristínar
Þórðarson að Njálsgötu nr. 4.
Þar voru enn föt mín þau er eg
notaði sjaldan. Eftir að hafa
klætt mig í þau, fylgdi Marta
mér að Hótel Borg, og kvaddi
mig þar. Var þar fyrir fjöl
menni mikið, og flestir þá til
sætis gengnir. Sá eg engann
kost á að leita uppi neina kunn-
uga, hikaði þó á miðju gólfi og
litaðist um. Var þá óðar tekið
7 handlegg mér og eg leidd til
•sætis. Lenti eg — af hendingu
auðvitað — milli Dr. Rögnvald-
ar Péturssonar og frú Guðrún-
ar Indriðadóttir. Að vísu var Dr.
R. P. ókominn þegar eg kom en
hann kom skömmu seinna. Á
móti mér sat frú R. Pétursson.
Á aðra hönd henni hr. Jón Bíld-
fell, og við hliö hans frú Ás-
geir Ásgeirsson. Var hún búin
að útlendum sið — í kjól, sem
fór henni sérlega vel og jók á,
en mínkaði í engu fegurð henn-
ar — því hún er falleg kona. Á
hina hönd frú Pétursson sat
forseti samsætisins, Ásgeir Ás-
geirsson — forseti sameinaðs
þings. — Mér leið nú ekki meira
en vel þarna innanum þetta
fólk, sem ekki þekti mig frá
Adam — Evu vildi eg sagt hafa,
þó eg þekti sumt af því sæmi-
jega — já, fyrir nokkrum árum
skulum við segja, sá enda sumt
af því á leiðinni til íslands.
Þegar Dr. Pétursson kom, og
tók eftir að eg var þar, heilsaði
hann mér og kynti- mig þeim
er fyrir voru — og þá mundu
ef til vill gömlu kunningjarnir
eftir, að hafa einhverntíma séð
mig. Eftir þetta lét eg mér
líða vel í þessu virðulega ná-
grenni. Eg hafði og ágæta að-
stöðu til að sjá hvernig sam-
sætið fór fram.
Ýmsir hafa orðið til að lýsa
matveizlum á íslandi og annar-
staðar, sem lætur það betur en
mér. Til dæmis sé eg nú, að
eg hefi í minnisbók minni ekki
skrifað eitt orð um hvers við
þar neyttum, og verð því að
láta mér nægja að byggja á
minni, sem ekki er við hendina.
En mér er óhætt að fullyrða, að
— alþingism. minnir mig.
Ræðuefni hans var —Dýrtíð,
sem olli háu verði á bókum sem
öðru og gerði V. ísl. örðugt, að
fylgjast með ísl. bókmentum.
Vildi hann að V.-ísl. reyndu
að fá Canada stjórn til að af-
nema toll á ísl. bókum, og áleit
það mundi auðvelt — ef —
henni þætti eins mikið varið í
Isl. innflytjendur og hún léti í
veðri vaka, m. fl. En þetta var
kjarni ræðu hans. Næsti mað-
ur var Jón nokkur Benedicts-
son, kvað hann þær stundir
koma fyrir, sem maður gæti
ekki þagað — yrði að opna
hjörtu sín. Gekk ræða hans út
á að lýsa þjóðrækni og ætt-
jarðarást. Heimfærði hann þær
dygðir upp á V.-ísl. — og hvað
þeir væru heimaþjóðinni þrátt
fyrir fjarlægð og það að þeir nú
væru borgarar í framandi landi.
Talaði hann vingjarnlega og
fremur vel.
Þá var sungið: “Ó, Guð vors
lands. Sungu allir sem vildu og
gátu, því þar var enginn söng-
flckkur.
Þá talaði dr. Guðm. Finn
bogason. — Mætti kalla ræðu
hans ‘Minni ísl. Kvenna." Inni-
haldið var sem næst á þessa
leið: Þegar menn fara í konu
leit, snúa þeir sér vanalega
þangað, sem fegurðina er mesta
að finna. Nú vita allir, að ísl
kvenfólk er öllum öðrum kon-
um fegurra. Það er því lögum
samkvæmt — þ. e. náttúru-lög-
máli — að menn leiti fyrst til
þeirra, þar sem til þeirra nær
— eða þær er að finna. Eg
vona að ísl. piltunum sé þetta
skiljanlegt og þeir Jíði engum að
hrifsa þær frá sér. Að nefnd-
um ástæðum má þó hér búast
við hörðustu samkeppni. Auð
vitað vildi eg helzt eiga allar
ísl. konur — stúlkur - sjálfur.
(Hlátur). En þar sem það get-
ur ekki orðið verður að reiða
sig á smekkvísi ísl. piltanna í
því efni, svo og hitt, að ísl.
kvenfólk sé svo stolt af þjóð
erni sinu og trútt þjóðflokki
sínum og kyni að það geri sitt
til að vernda hreinleika blóðs
þess er þeim í æðum rennur.
Sennilega kemur amerískur
miljónamæringur, krýpur að
fótum hinnar fögru ísl. stúlku
og segir: — Sjá, alt þetta skal
eg gefa þér, er þú leyfir mér að
elska þig, og vilt verða konan
mín! — ísl. stúlkan á að segja:
— Vík frá mér Satan! — Og
hann víkur frá, auðvitað, við
þetta óttalega svar. Þá kemur
ísl. fátækur að vísu en djarfur
og drengilegur, og biður hana
að giftast sér. ísl. stúlkan rétt-
ir honum hönd sína og játast
honum, því eftir þessum vask-
lega þjóðbróður sínum var hún
að bíða. Ágætur rómur var
gerður að ræðu G. F. Hann
talaði fjörugt og skemtilega.
Hér er aðeins beinagrindin gef-
in af þeirri ræðu, sem frá höf.
hendi var full fyndni og fjöri
og heitu blóði. Auðvitað töl-
uðu allir vel eða sæmilega, þar
sem um svo mikið úrval af
mönnum var að ræða. Allar
ræður heima manna voru
þrungnar af velvild og bróður-
hug til hinna V.-fsl. þjóðbræðra
og systra. Ef eg hefi ekki áður
tekið það fram, skal það hér
gert, svo ekki gleymist það, eða
frásögn mín valdi mokkrum
svo leit út, sem tilviljun ein-
réði sætum og afstöðu fólks í
veizlu þessari, að öðru en því
að kunningjar, vinir og frænd-
ur, sem komið höfðu saman,
héldu hópa, að svo miklu leyti
sem þeir gátu. Hvergi varð
þess vart, að þeir sem stóðu
fyrir hátíðahaldinu og því er
fram fór, fyrir það, um það, og
eftir, létu sig að nokkru varða,
hvort gestir þeirra, þ. e. V.-ísl.
tilheyrðu þessum eða hinum
heimferðarhóp, að undanteknu
því einu, að einn af ræðumönn-
unum heima, þakkaði sérstak-
lega forstöðunefnd Þjóðræknis-
félagsins fyrir góða samvinnu.
Næsti ræðumaður var Dr.
Rögnvaldur Pétursson frá Win-
nipeg. Auk þess að þakka ís-
lands stjórn góðar — höfðing-
legar viðtökur, veizlur og alla
velvild með mörgum fögrum og
viðeigandi orðum, sagði hann
eitthvað á þessa leið: — Eg hefi
heyrt menn hafi orð á því, hvað
mikinn hagnaö ísland hlyti að
hafa af komu svo margra V.-lsl.
Minnir það mig á sögu eina, er
eg heyrði í Canada fyrir mörg-
um árum. Einhverjir höfðu
verið að ragna húsflugunum
þar, segir þá maður nokkur, að
þeir skyldu hætta að bölva flug-
na-greyunum, því einmitt
þeirra vegna hefði orðið til ný
atvinnugrein, sem gæfi mörg-
um atvinnu. -— Mér virðist ekki
ólíkt vera um heimsókn V.ísl.—
þeir hafa áreiðanlega gefið
heimaþjóðinni ærið að starfa
þessar vikur. En vafasamt virð-
ist mér um ágóðann. Hitt er víst
að það hefir kostað þjóðina stór
fé að taka á móti þeim. — Eða
hvað fórum vér að sjá? — Spá-
manna grafir fórum vér að sjá!
Eg vildi að V.-ísl. hefðu ekki
gengið með skítugum skóm um
hauga feðra sinna á þessari
pílagrímsför. En það sem vér
höfum þegið, verður hvorki full
þakkað, né fullborgað, — með
fl. Vitanlega var ræðan lengri
en þetta var kjarninn og sem
næst. — ef ekki orðrétt tilfært
— orðrétt eins langt og þessi
útdráttur nær. Eftir það las
hann kvæði eftir Fjalla skáldið,
látna, St. G. St. sem hann kvað
hið síðasta af verkum hans.
Kvæði það hefði hann sent sér,
og lagt svo fyrir að hann læsi
það heima, eins og hann nú
gerði.
Næst var sungið: “Ó, fögur er
vor fósturjörð’’.
Þá talaði Ólafur Friðriksson
þingmaður. Kvað hann það vera
gamalt guðs og manna boðorð
að heiðra föður sinn og móður.
Gott og sjálfsagt. Þó því aðeins
að foreldrarnir ættu heiður
skilið. Þannig kvað hann og
vera um þjóðrækni og föður-
landsást. Sjálfsagt að elska land
og þjóð, séu þau þess virði
Hann gat þess að þótt íslend-
ingum kæmi ekki ávalt saman,
og teldu sjálfsagt að rífast um
alt, sem þeim bæri á milli
og það væri ávalt margt —
væru þeir ekki síður frænd-
ræknir en aðrar þjóðir. Rifr-
ildið væri bara bræðrakritur,
sem skerpti kærleikann — já,
og vit og víðsýni þeirra m. fl.
— Þetta var kjarninn.
Lárus nokkur Sigurjónsson
las kvæði — langa drápu eftir
sjálfan sig, sem mig minnir
eða mér heyrðist hann nefna
“Skál Grænlands’’.
Dr. Ágúst Bjarnason flutti
snjalt erindi um Vestur-íslend-
inga. Kvað hann þá hafa gefið
heimaþjóðinni trúna á sjálfa
sig. Þeir liafi farið að heiman
fátækir. Barist við örbirgð og
drepsóttir í framandi landi og
sigrað. Hann kvað það meiri
þrekraun að nema land í numdu
landi, þar sem aðkomandinn
verði að læra alt og semja sig
að lögum og siðum ríkjandi
þjóðar, en að nema land í ó-
numdu landi, þar sem aðkomu-
maðurinn þyrfti einungis að
sigrast á ríkjandi náttúru, en
gæti að öðru leyti lifað sínu eig-
in lífi samkvæmt þektum venj-
mál. Vestur-íslendingar hafi því
í raun og veru afrekað meiru
en forfeður þeirra með land-
námi sínu á íslandi til forna.
Þessa þrekraun kvað hann Vest
ur-Islendinga hafa staðist svo
vel, að þeir hafi vakið á sér
eftirtekt og aðdáun einnar vold-
ugustu þjóðar heimsins, og um
leið á feðrum þeirra og frænd-
um — þ. e. heimaþjóðinni ís-
lenzku. Þakkaði hann Þjóð-
ræknisfélagi íslendinga í Vest-
urheimi sérstaklega fyrir við-
hald íslenzkrar tungu þar
vestra. Bað hann menn að
hrópa fjórfalt húrra fyrir Þjóð-
ræknisfélaginu, og var það
gert. Enn skal það tekið fram,
að hér er aðeins um útdrátt af
ræðu þessari að ræða. En það
er þó kjarni hennar
Næst talaði séra Kjartan
Helgason í Hruna. Bað hann
Vestur-íslendinga, sem þar væri
staddir, að bera hjartans kveðju
sína öllum sem koma vildu, en
urðu að sitja. Skildi hann til-
finningar þeirra og þrár — þrár
sem ekki gátu fengið uppfylling.
Þakkaði fyrir ágætar viðtökur,
þegar hann var gestur þeirra.
Það hið sama höfðu og allir
þeir gert, sem vestur hafa far-..
ið. Kváðu þeir sig í þakklætis-
skuld við frændur sína, Vestur-
Islendinga.
Séra Kjartan var þá mjög
breyttur frá því sem hann var,
þegar hann kom til okkar vest-
ur — hafði orðið fyrir ástvina-
missi, og sjálfur verið mjög
veikur, en sama ljúfmennið var
hann nú sem þá.
Og nú er hann allur — þegar
þetta er ritað. Eitt hið mesta
ljúfmenni, sem ísland hefir átt.
prúður og þægilegur í viðmóti.
Greindarlegu gráu augun eru
glaðleg — og þó aðgætin. Og
fyrir það, sem eg sá, mundi eg
aldrei hika við að greiða hon-
um traustsyfirlýsingu, eins og
eg hafði löngu áður gert í hug-
anum, fyrir þá kynningu, sem
eg hafði af honum gegnum rit-
gerðir hans í “Tímanum”. Þar
kyntist eg honum fyrst og bezt.
Til eru meiri glæsimenni á ís-
landi en hann, og þó sómir
hann sér vel hvar sem er. En
trúað gæti eg því, að ísland
ætti enga sannari föðurlands-
vini né djúphygnari stjómmála-
menn en liann. Þetta flaug mér
í hug þá. Þjóðin hefir síðan
sýnt að hún var á sömu skoð-
un þrátt fyrir alt.
Þá mætti eg skáldinu Þor-
steini Gíslasyni, fornvini mín-
um og okkar Vestur-íslendinga,
séra Kjartani Helgasyni og ýms-
um öðrum. Gekk tíminn í það,
það sem eftir var kvöldsins, að
mætast, heilsast og kveðjast
eins og gengur, og var þeim
klukkutímum, frá því kl. 11 til
2, vel varið á þann hátt, að því
er mig snerti að minsta kosti
— minn ágóði. Undarlegt var nú
það, að nú sáu mig ýmsir fom-
kunningjar, siem ekki höfðu
séð mig áður — nú var eg
aldrei ein eða ráðafeysisleg.
Var það kanske af því, að nú
þurfti eg þeirra ekki með, til
að koma mér á framfæri? Jæ-
ja, það fór alt saman vel. Eg
hafði ágætan tíma með ágætu
fólki þetta eftirminnilega kvöl<J,
og gleymdi alveg að öfunda þá
sem dönsuðu, en það hefi eg
stundum gert — ein af synda-
játningum mínum. Eg var sem
OF MIKIL ÞVAGSÝRA
er mjög algeng orsök fyrir gigt,
Sciatica og bakverk. Séu nýrun í 6-
lagl, safnast fyrir of mikil þvag-
sýra. Takið inn Gin Pills, er strax
veita bót, meðan nýrun eru að kom-
ast aftur í lag.
218
Næst talaði Bjarni Bjama- sé með svo há-meþódisku fólki
misskilningi í þeim efnum. Að'um og talað sitt eigið tungu-
son alþingismaður, heyrðist
mér forsetinn segja, og bóndi,
nú við aldur. En ekki náði eg
neinu úr ræðu hans. Einhvern-
tíma á þessu tímabili þakkaði
Þorgeir Símonarson fyrir sig
og okkur Vestur-Islendinga.
Þegar hér var komið, var kl
nær 11 síðdegis. Stóð þá for-
seti upp og kvað ræðum lokið.
Borð voru upp tekin svo unga
fólkinu gæfist kostur á að
stíga spor, og því hinu eldra,
sem vildi. Yrðu nú smáborð sett
í fremri salinn og þar veitt
kaffi (kaffi hafði enn ekki ver-
ið veitt). Nú skyldu allir setjast
við litlu borðin að kaffidrykkju.
Voru það góð um^skifti, því nú
hafði fólk setið sem næst í
fióra klukkutíma við mat og
vínveizlu, undir söng og ræðu-
höldum. Lét og forseti þess
getið, að nú yrði bókinni “Vest-
an um haf" útbýtt. Eftir þetta
tók fólk að rétta sig upp og
rölta fram og aftur. Og á því
rölti mætti eg kunningjum mín-
um, Bolsunum, sem eg fyrst
kyntist í Unuhúsi. Einhvern
veginn höfðu þeir flestir komist
inn á þetta veglega samsæti,
sem þýddi auðvitað, að þeim
hafði verið boðið þangað. Öðru-
vísi gátu þeir ekki verið þar
komnir. Með þeim drakk eg
kaffi fram í fremsta horni sals-
ins öðrumegin og taldi mig í
ákjósanlegasta selskap. I þeim
hópi voru þau hjónin frú Chris-
tie og maður hennar, en frændi
minn, Guðmundur frá Winni-
peg. Að kaffinu druknu komst
enn los á okkur, sem aðra. —-
Mættust þar kunningjar, frænd-
ur og vinir, og sumt af okkur,
sem meira vorum einir síns liðs,
komust þarna í kynni við ýmsa
sem þeir höfðu gaman af að
mæta. Það kvöld kyntist eg í
fyrsta sinni J. J. ráðherra per-
sónulega. Vitanlega var eg bú-
in að sjá hann oft áður, en á-
lengdar aðeins. Þar eð hann
var þetta herrans ár, 1930,
mest umtalaður maður á öllu
íslandi, var það ein af óskum
inínum að mæta honum per-
sónulega og sjá þann í nær-
sýn með eigin augum. Ekki
furðaði eg mig á því, að sjá
hann vera með öllu sem aðra
menn, þrátt fyrir lofið og last-
ið sem yfir hann hefir dunið
síðustu mánuði. Maðurinn er
fyrstu árin mín í Ameríku, að
eg mátti ekki dansa, einmitt
þau árin, sem eg hefði átt að
læra þá list og máske getað
það. Er það eitt af því marga
frá þeim árum, sem eg forsóm-
aði mér til skaða og skapraun-
ar seinna meir. Að líkindum
hefði eg ekki haft neitt tæki
færi til þess þetta kvöld, þótt
kunnáttu mína hefði ekki vant-
að. En nú saknaði eg þess
ekki — hafði engan tíma til.
Kvöldið var úti fyr en varði.
Og eg eins og aðrir, þakka þeim
er fyrir því samsæti stóðu, fyr
ir það.
3. ágúst 1930 bar upp á
sunnudag. Einn af þessum un
aðarsamlegustu dögum, sem ís
lenzk náttúra hyllir vini sína
með á stundum. Þrátt fyrir úti-
veru niína er eg í þetta sinn
fyrst á fætur, vakna kl. 6 eða
þar um, og gat ekki sofnað aft-
ur, Fór því á fætur og hitaði
mörgunkaffið—í eina skiftið er
eg gerði það í þessari ferð—og
færði húsfreyjunni kaffið í
rúmið. Að því búnu settist eg
við rúmstokk hennar og skrif-
aði af kappi eftir fyrirsögn
hennar, ýmislegt, sem fyrir
hana hafði komið, og kalla
mætti “undarleg fyrirbrigði”.
Mun eg hafa getið þeirra fyr,
og einnig þess, að eg hafði Ieyfi
frá Jóhönnu að birta þau, ef
mér sýndist og Heimskringla
vill hafa þau.
Upp úr hádegi gengum við
Marta inn í bæ með þeim á-
setningi, að hafa upp á fólki
mínu, sem eg hafði verið að
leita að allan þenna tíma, og
nú vissi að átti heima í Reykja-
vík. Eftir allmikla snúninga og
fyrirhöfn tókst okkur að ná
húsnúmeri þeirra, og þannig
útbúnar gengum við þangað.
Var þá komið fram um mið-
aftan. Þegar þar kom, var eng-
inn heima. Þar heima, þ. e. í
Reykjavík, notar fólk víst góða
veðrið, ein9 og við hér vestra.
Svo fór um sjóferð þá. Á heim-
leið komum við við hjá frænd-
um Mörtu, Einþórsfólkinu, og
hittum þar ýmsa kunningja, þar
á meðal sumt af samferðafólki
mínu að vestan, sem nú eins
og eg, var í þann veginn að
kveðja, því á morgun skyldum
við kveðja ísland að nýju, og
líklega flest af okkur í síðasta
sinni, nema — já, nema hvað
— nema við eigum fararáð,
þegar við höfum stigið “over
the Great Divide”. Við bíðum
og sjáum hvað setur. Við Marta
gengum heim að Undralandi —
komum seint og vorum báðar
þreyttar.
Mánudagur 4. ágúst. — Ann-
ar ágætismorgun, að því er
veður snertir, en kólnaði og
hvesti, er á leið. Einnig dagur
skilnaðar og sorgar fyrir marga.
Við á Undralandi fórum enn
snemma á fætur. Við Marta
sitjum úti í blómagarði, og þar
les vina mín mér æfisögu föð-
ur síns og fornvinar míns, St.
B. Jónssonar, að mörgu leyti
sérkennileg saga, og þess virði
að lesast. Saga hans er saga
hins hugsandi manns, sem að
flestu leyti er á undan samtíð
•rinni. Manns, sem fyrst af öllu
vill vera og er sannur maður.
Ann föðurlandi sínu, og þráir
öllu fremur að vinna því gagn,
þó því aðeins, að hann geri
það samkvæmt samvizku sinni,
skilningi sínum á því, sem sé
því fyrir beztu. Eg hefi það
fyrir satt, að honum hafi boð-
ist þingsæti eftir að hani\ kom
frá Ameríku, en hann neitaði
því boði, fyrir því að flokkur sá
er að því stóð, fór ekki þær
leiðir er hann áleit réttar og
vildi auðvitað binda hendur
hans og gerðir við stefnuskrá
sína. St. B. J. var 12 ár í Can-
ada. Á þeim árum þekti eg hann
vel. Eg veit að hann var fyrsti
maður austan hafs og vestan,
að hreyfa þeirri hugmynd, sem
nú er orðin að framkvæmd
fyrir löngu síðan, og öllu öðru
fremur hefir hrundið hag þjóð-
arinnar í velmegunaráttina. St.
B. Jónsson var faðir að Eim-
skipafélags hugmyndinni, þó
aldrei fái hann viðurkenningu
fyrir það. Á árunum 1890 til
1900 þekti eg hann, og heyrði
hann oft hreyfa því máli bæði
prívatlega og opinberlega. Hann
vildi láta Vestur-íslendinga hefj
ast handa í því efni, kaupa skip
sem farið gæti landa á milli, og
hefja verzlunarviðskifti við Ame
ríku, sem og gera ferðalög ís-
lendinga fram og aftur auðveld-
ari og tíðari. Fátæktdn <ein
hamlaði honum frá að byrja á
því verki sjálfum. En einmitt
af því hann var fátækur, fékk
hann enga áheyrn. Má og vera
að sumir hafi öfundað hann af
Hin bezta fæðs frá
hendi náttúrunnar er —
CITY
MILK
Gefið hverju barni
pott á dag.
Hún er rík af vitamin efn-
um, rík af kalkefnum er
styrkja beinin—City Milk
er fyrirtaks fæða fyrir
böm á þroska aldri.......
Þau fá þá næringu sem
þau þarfnast séu þeim gef-
in City Milk frá—
Sími 87 647