Heimskringla - 03.02.1932, Qupperneq 5

WINNIPEG 3. FEBR. 1932.
HEIMSKRINGLÁ
5. SIÐA
Síðari dvalarárin í Saskatchew-
an tók hann að kenna sjúkleiks
þess, er að lokum leiddi hann
fyrir aldur fram til grafar. Meö-
fram í von um heilsubót flutt-
ist hann með fjölskyldu sína
vestur til Blaine, ár 1925. Var
heilsa hans hér allgóð fyrsta
árið. Þá sýktist hann af far-
aldsveiki, eða “flú’’, er greip
hann svo svæsnum tökum að
hann bar ei sitt barr eftir það.
Var fjölda lækna leitað, ár eftiv
ár, en árangurslaust, uns þrótt-
urinn þvarr til fulls eftir langa
og dapurlega vanheilsu.
Jónasi og Þuríði varð þriggja
barna auðið, sem öll eru á lífi
og til heimilis í Blaine:
Guðný Sólveig Halldóra, gift
manni af rússneskum ættum,
Pred Aravvay.
Jón Kristinn SigurSur, og
Jónas Ásgeir.
Jónas heitinn lætur eftir sig
góða minningu. Hann var vel
greindur maður og sjálfstæður
í hugsunarhætti. í æsku var
hann, að sögn, fjörmaður hinn
mesti og hrókur alls fagnaðar
í sinn hóp. Var alla tíð prúð-
mannlegur og góðgjarn í um-
gengni og vann sér yfirleitt
velvild samferðamannanna,
bæði vandabundinna og ann-
ara. Varð aldrei ríkur af fé,
en var ráðvandur í orði og gerði
sér far um að standa í skilum.
Alla æfi var hann frjálslyndur í
trúarhugsun, og sann velviljað-
ur og hjálpfús meðlimur ís-
lensku Fríkirkjunnar í Blaine,
frá því að hún var stofnuð.
Persónulega getur sá sagt, er
þetta ritar, að síðan hann veru-
lega kyntist Jónasi hér vestra,
var honum ávalt ljúft að verða
á vegi hans. Ylur góðhugans
og einlægninnar andaði frá við-
mótinu.
Jarðarförin fór fram fimtu-
daginn 2. júlí, frá íslensku Frí-
kirkjunni. Séra Friðrik A. Frið-
riksson jarðsöng.
Eigi má ljúka svo við þessa
stuttorðu æfilýsingu að eigi sé
þess minst, hversu stórvel kona
Jónasar reyndist manni sínum
heilsubiluðum og deyjandi. Með
dæmafáu þreki, skyldurækni og
ástúð stundaði hún hann, og
tók jafnframt mögiunarlaust á
sig þær byrðar lífsbaráttunn-
ar og heimilisþarfanna, er hann
varð að hníga undir, sakir sí-
þverrandi krafta. En í heimi
sjálfselskunnar og ómenskunn-
ar er það í hæsta máta þakkar-
vert, og hressandi, í hvert sinn
er vér sjáum bregða fyrir sigur-
mætti kærleikans og manndáð-
arinnar. Fr. A. Fr.
FRÁ ÍSLANDI
Ný gatnanöfn.
Bygginganefnd hefir lagt til
að nýjar götur í Skólavörðu-
holtinu verði nefndar: Eiríks-
gata, næst Landspítalalóðinni,
j um tímatal vort. Álítur t. d. að
| nú sé 32. árið af öldinni að
l byrja, í staðinn fyrir að öldin
er 32 ára gömul. Mun það fyrir
flestum að þeir hafa ekkert út
í það hugsað, og svara í hugs-
unarleysi ef að eru spurðir.
Ekki hefi eg þó hitt nema einn
mann ennþá, sem ómögulega
gat sannfærst á því rétta. —
Sýndi eg honum þó fram á að
öldin mundi áreiðanlega hafa
byrjað 1. janúar árið 1900, og
verið eins árs gömul 1. janúar
árið 1901. Flestir kenna aldur
sinn við áratölu síðasta afmæl-
is, og sama gildir um tímatal
f. f. K. Eg skaut fjölda af rök-
semdum mínu máli til stuðn-
ings, — en ekkert dugði. —
Hrundu eins og blýkúlur af
stálplötu. Virðist stundum all-
ervitt að hleypa fersku lofti í
höfuð manna, og er fátt betur
lokað. Virðist þetta þó auðsæ
kenning og hverju barni skilj-
anleg. Var síðast gengið inn
á það, að eg skrifaði Heims-
kringlu, og bæði hana að skera
úr málinu, og var lofast til að
taka hennar trú og halda til
dauðadags. Væri sízt úr vegi
að fáein orð fylgdu til frekari
útskýringar.
Eg hefi oft ætlað að taka
pennann og þakka þér fyrir
vikulega heimsókn. En hefi
þá æfinlega fundið sálina mók-
andi, og ekki haft hjarta í mér
til þess að vekja hana.
Ekki er eg að fordæma bún-
ing Heimskringlu, en heldur
hefði eg kosið, að þú hefðir
klætt síðu þá, er sögurnar hafa
byrgt, með góðum ritgerðum
teknum úr tímaritum eða blöð-
um að heiman. Væri það mun
meira hressandi, ef tekið væri
til greina orðaval, setningaskip-
un og hrynjandi, sem nú prýða
stíl / margra íslenzkra menta-
manna.
Ferðasaga séra Friðriks var
fjörug og hressandi. Stíllist og i
háttbundin hrynjandi hossuðu í
manni með honum á öku-Þór.!
Viðvíkjandi stólræðum, sem j
birtar hafa verið í blöðunum,
tel eg þær með því allra bezta.
Samfélagsmál mættu vera j
tekin meira til íhugunar. Vil i
eg í því sambandi benda les- I
endum Heimskringlu á ritgerð
í Iðunni, 3. hefti XV. árg.:
“Trúin á samfélagið’’.
Að síðustu vil eg geta þess,
að mér fyndist það heillaráð
að skifta á tíu boðorðum Móse
gamla fyrir eitt, er hljóðaði:
Notaðu heilbrigða skynsemi í
hvívetna. Sumir vilja ef til vill
bæta því aftan við, og ætla eg
ekki að finna neitt að því. En
flestum boðorðum mun það
brothættara.
Lýkur svo voru masi.
Með vinsemd.
R. Árnason.
* * *
milli Skóiavörðutorgs og Hring-
brautar. Leifsgata þar fyrir
norðan milli Barónsstígs og
Hringbrautar. Egilsgata með-
fram barnaskólalóðinni, frá
Skólavörðutorgi að Hringbraut.
Flosagata norðanvert við fyrir-
hugaðan íþróttavöll, frá Baróns
stíg að Hringbraut. Droplaugar-
stígur austanvert við sundhöll-
ina, milli Bergþórugötu og
Flosagötu. Við þessi nöfn er
það að athuga, að þrjú hin
fyrstu fara afleitlega í munni,
eins og alls staðar þar sem
“gata’’ er skeytt aftan við s-
eignarfallsendingu. Úr því
verður óhjákvæmilega “skata’’
í framburði. — Hvers vegna má
ekki setja eitthvað annað en
“gata’’ aftan við nöfnin, t. d.
tröð, sem er gott og ‘gegnt
fornt nafn? Færi ólíkt betur á
því, að tala um Egilströð held-
ur en Egilskötu.
bréf til heimskrinqlu.
Leslie, Sask.
23. jan. 1932.
Kæra Heimskringla:—
Svo er mál með vexti, að eg
hefi oft orðið þess var, að fólk
hefir dálítið skakka hugmynd
Aths. Ritstj.:
Frá voru sjónarmiði er skoð-
un þín rétt. Að gera grein fyrir
því í stuttu máli er þó ekki
svo auðvelt, og óvíst að takist.
Spurningin er, hvar kristna
tímatalið byrjar. Síðan vest-
lægu þjóðirnar tóku það upp,
heflr það verið bundið við
fæðingu Krists. Það er sagt
árið eitt fyrir Krist og árið eitt
eftir Krist. En ef telja ætti nú
árið sem Kristur fæddist, árið
eitt e. Kr. t. d., leiddi af því,
að viðburðir, sem skeðu fyrir
fæðingardag hans á því ári,
yrðu taldir eftir fæðingu hans
í tímatalinu. Til þess að koma
í veg fyrir þetta, sáu stjörnu-
fróðir menn og reikningshest-
ar, að fæðingarár Krists varð
að byrja á tölunni núll (0). Og
samkvæmt því er Nelson’s al-
fræðibókin skýrir frá, var fæð-
ingarárið flutt yfir á árið eitt
f. Kr. Þeir viðburðir, sem tíma-
talið telur hafa orðið árið 14
f. Kr., skeðu því árið 13 f. Kr.
En af þessu leiðir einnig, að
viðburðir sem skeðu á öðru ári
eftir Krists fæðingu, eru taldir
að hafa orðið árið 1 e. Kr. í
tímatalinu, því tölur þess breytt-
ust ekki, þó árin væru færð
fram frá fæðingarárinu. Og þar
eð þessi breyting kom ei fram
fyr en eftir að byrjað var að
telja árið frá 1. jan., beytir það
engu, þó árið hafi áður byrjað
einhvern annan dag.
Talið frá fæðingardegi Krists
eru því meira en 1932 ár, þó
það sé ekki samkvæmt tímatal-
inu, eins og það er vanalega
skilið.
Um þetta atriði er oss sagt,
að deilt hafi verið um síðustu
aldamót. Ekkert af því höfum
vér séð. í tveimur öðrum al-
fræðibókum huguðum vér að
þessu, en þar var ekkert um Strengleikar þeirra og dansar
það sagt.
Og enginn sem vér höfum
átt tal við um þetta, hefir fall-
ist á þessa skoöun. En sé hægt
að reiða sig á heimildir þær.
— og það er þegar sannað —
að bankar og önnur stórgróia-
félög standi alþjóð fyrir þrif-
um, verður það að víkja, hversu
gamalt sem það er orðið. Fram-
þróun lífsins sópar öllu slíku
úr vegi. En sársaukinn verður
eftir því meiri, sem byltingin
er stærri.
Hvernig á að breyta fyrir-
komulaginu, svo að sem minst
ur sársauki verði að?
Ykkar einlægur,
Sigurður Jóhannsson.
eru þeir helgiathöfn, er á upp- ber hann ’krinolinu”, og er hún
BASKAR.
Vestast í Pyreneafjöllum, þar
sem þau teygjast niður að At-
lantshafi, eiga Baskar heim
þessi einkennilega þjóð, sem
sem á hefir verið bent, eru þær enginn veit, hvar er upprunnin.
nokkuð góð sönnun fyrir því
að skoðun þín sé rétt.
OPIÐ BRÉF TIL HKR.
3212 Portland St.
Burnaby, B.C. 25-1-32
Herra ritstjóri!
Með innilegu þakklæti til þín,
fyrst fyrir það að birta bréf
og mælir á þá tungu, sem er
óh'k öllum öðrum.
Hér eru fjöllin ekki brött og
há og snævi þakin. Háfjöllin
blána f fjarska. Hér eru þau
brosandi fögur og landið alt lík-
ist málverki, þar sem penslinum
hefir verið dýft í sólskin.
En landið er eigi að eins fag-
urt. íbúarnir, hinir lífsglöðu og
fjörugu Baskar, hafa einnig á
mitt, og í öðru lagi fyrir góða
meðferð á því, því það skal ser hnfandi skáldsagna blæ. -
Þeir hafa geymt aldagamla siði
opinberlega, að eg er i
skussi í réttritun, enda * °S ren]ur’ eIdri heldur en rakið
játað
mesti
öll málfræðisþekking mín sú,
að mér var kent að lesa vetur- |
inn 1856, og við þá mentun
situr.
Eg er að hugsa um eina j
spurningu: Hvers vegna er j
sælla að gefa en þiggja: Svar j
mitt verður þannig: Við að |
þyggja rýrir maður annara |
eign; en þegar menn gefa, á-1
vaxta þeir annara eignir eða!
annars eign. Með öðrum orð-
um, í öðru tilfellinu er maður
lifandi, starfandi limur á þjóð-
félagslíkamanum, en í hinu til-
fellinu er maður ónýtur limur,
ekki dauður, en stundum verra
en dauður, bæði fyrir sjálfan sig
og aðra.
Hér er þá mynd af tveimur
aðilum mannfélagsins, öðrum
sem hefir, en hinum sem ekki
hefir. Ef við nú skoðum mann-
félagið í heild, sem líður eftir
því betur, því færri sem þeir
eru, er þiggja þurfa; og þar af
leiðandi því ver sem þeir eru
fleiri, þá er þetta orðið al-
þjóðamál, og er það einmitt
það, sem víðlesin blöð ættu að
kappkosta að ræða um.
Hvernig er heiminum stjóm-
að? Honum er víst yfirleitt
stjórnað af flokkum, sem fjöld-
inn kýs. Og hvernig hefir sú
stjórn reynst? Því er auðsvar-
að. Aðgættu ástæður heimsins.
Þar sést hvernig stjórnað hefir
verið, því “af ávöxtunum skul-
uð þér þekkja þá’’.
Eftir því sem auður hefir
i verður.
Um tungumál sitt segja Bask
ar að það sé sama tungumálið
og vorir fyrstu foreldrar töluðu.
En þjóðsaga er það, að Baskar
séu afkomendur þeirrar þjóð-
ar, sem bygði Atlantis, landið,
sem sökk í sæ.
Baskar eru sjálfir sannfærð-
ir um það ,að þeir ætti að geta
rakið ættir sínar alla leið til
sköpunar mannsins. Ljóst dæmi
þess er svar baskiska bóndans
til aðalsmannsins Montmorensy
er hann var að gorta af ætt
sinni, sem hann gat rakið í
marga liðu: “Vér Baskar reikn-
um ekki eftir tímalengd”. Þetta
j svar er bein afleiöing af því, að
þjóðflokkurinn telur sig hafa
verið til alt frá sköpun heims-
ins.
En það er best að sleppa um-
mælunum um aldingarðinn
Eden og hið sokkna Atlantis.
Sagan hefir nóg að geyma af
merkilegum sanuindum um
þessa þjóð.
Rithöfundurinn Strabon seg-
ir frá þjóðflokki, sem hann
i nefnir Ibera. Segir hann, að
| þeir hafi átt heima á skaga
þeim, sem eftir þeim var nefnd-
ur Ibería, áður en Keltar lögðu
hann undir sig. Meðfram ánni
Ebro — sem einnig dregur nafn
af þessum þjóðflokki — stóðu
Iberar á allháu menningarstígi.
Strabon skiftir þeim í þrjá
folkka, sem hann nefnir iler-
i geta, lantabra og vasrona.
Það er nú nokkurn veginn á-
tök sín einhvers staðar lengst
fram í öldum.
Þegar maður sér í fyrsta sinn
á pálmasunnudag prestinn leika
hinn alkunna knattleik Baska,
“pelote”, ásamt söfnuðinum fyr
ir framan kirkju sína, finst
manni eitthvað athugavert við
það, en skilur þó brátt, að hér
er um helgiathöfn að ræða, og
að henni svipar nokkuð til
hinna fornu Olypsleika í Grikk-
landi.
Hjá Böskum eru dansarnir
stór þáttur í lífi og lifnaðarhátt
um. Dansamir eru hvort
tveggja í senn, sjónleikar og
strengleikar, og elsta form
þeirra er í vestustu héruðunum,
þeim, sem næst eru Frakklandi.
Sá dans, sem tíðastur er, er
“le Saut barque”, fagur og fríð
ur dans. Eins og fléstir bask-
iskir dansar, er hann stiginn
af karlmönnum einum. Um tutt
ugu hópar stíga dansinn, og
hefir hver hópur ákveðið hlut-
verk.
Oft sér maður á helgikvöld-
um dans þennan stíginn á
strætum og þjóðvegum. Þetta
í líkingu við hest. Er þá loku
skotið fyrir það að dansandinn
geti séð niður á fætur sér.
En nú á hann að dansa fram
og aftur hring eftir hring, og
nálgast altaf glas fult af vatni,
sem sett er á mitt danssvæðið.
— Og þegar hann kemur að
glasinu, sem hann sér ekki, á
hann að hoppa upp á það,
standa þar á öðrum fæti og
rétta hinn frá sér. Sanda svo
um stund, hoppa svo ofan af
glasinu aftur, án þess að það
hallist eða að neitt skvettist út
úr því, og halda áfram dansin-
um.
Meðal dansa Baska má nefna
“djöfladansinn’ svokallaða. —
Hann er gerður til þess að
draga dár að hinum vonda og
gera hann hlægilegan í augum
manna. Þessi dans hefir sína
sérstöku þýðingu í helgisiða-
athöfninni.
Eins og fyr er sagt, dansa
aðallega karlmenn þessa dansa.
— Stundum taka þó konur
þátt í dönsunum, en þær eru
algerlega utanveltu. Þó’ eru
þessir dansar í augum annara
er hring dans, líkt og vikivak- Norðurálfumanna, langfegurstir
ar, og geta eins margir tekið þegar þeir eru stignir af ung-
þatt í honum og vilja. Venju-
legast situr pípuleikari utan við
um stúlkum, sérstaklega þeg-
þær .ni að sækja vatn.
vegmn, umkrngdur af ungum J hvíla sig á leiðinni og stíga
blomarosum, sem horfa aðdáun
araugum á piltana, sem dansa.
Það er svo með þennan dans,
að hann er ekki stiginn eftir
neinum vissum reglum. Hver
dansandi reynir, eins og honum
er unt, að gera hann eins fagr-
an og hægt er, og dregur því
dansinn nokkurn dám af því,
hvað dansmennimir eru upp-
finningasamir, en jafnframt er
hann barnslega sakleysislegur.
Einn dans nefnist “klypp-
dans”, en hann er nú að verða
úreltur eins og “polka” og
‘hopsa” annars staðar, og sést
nú varla neinn æskumaður
dansa hann. En í sumum veit-
ingahúsum uppi til sveita, er
hann enn stíginn, sérstaklega
kvöldin, þegar vínið fer að
Þá verða gamlir
og
svo dansinn. Þá er yfir þeim
og dansinum sá hrifningarblær
og unaðskend, er gerir skömm
öllu okkar dansdútli, sem er
afnám hinnar fögru listar. —
Dansar Baskanna eru marg-
breytilegir eftir héruðunum, en
allir hafa þeir hið sama til
brunns að bera, að vera eitt
hið stærsta menningarmeðal í
þjóðlífi þeirra. En þó fer Bösk-
um nú sem öðrum, að þeir
draga dám af þeim sem nærri
búa.
Það er venja hjá Böskum,
að þegar drengur er orðinn 10
ára gamall, fer hann að æfa
þá dansa, er hann hefir. séð
fyrir sér í barnæsku. Og þessir
dansar eru fyrir honum eins
og glímur og le 'tfimi hér —
svífa á menn.
menn ungir í annað sinn. 1 |eiga að gera hann hraustann,
fyrri hluta dansins mætast finiann °S áræðinn.
menn með klyppana á lofti og \ Þvi er Það- að a síðkvöldum
berja þeim saman. " En í seinni safnast drengir saman, helzt
hluta dansins taka menn örm- jafnaldra drengir, og stíga
um saman í kross og stíga viss : dans. Einhver fullorðinn stjórn-
vaxið, eftir því hefir hann orð- . rejðanlegt, að vasconar eru for-
ið meiru ráðandi, þar til svo | feður þess þjóðflokks, sem nú
er komið, að til meiri og minni nefnjst Baskar.
vandræða horfir. Hann er orð-j strabon segir um þá: “Þegar
inn alþjóðaböl. Ef auðurinn er fungj var { fyiimgu, söfnuðust
afl þeirra hluta sem gera skal vasconar saman um nætur, á-
— sem alment mun vera viður-
kent — þá flýtur af sjálfu sér,
að þeir ráði mestu, sem mestan
auð hafa. Minn skilningur
því þessi: Þjóðin þarf sjálf að
hafa öll peningaráð landsins
í sínum höndum. Hún á ekki að
þurfa að fara til innlendra
banka eða lánfélaga, til að fá
lán, heldur á hún að vera hinn
eini lánveitandi allrar þjóðar-
samt fjölskyldum sínum, til
þess að dýrka nafnlausan guð
með söngvum og dönsum
er Með þessu er það sannað, að
dansinn var einn liður í guðs-
dýrkun þeirra.
Og maður þarf ekki að dvelja
lengi meðal Baska til þess að
sjá, að dansinn er stór þáttur
lífi þeirra — andlegu lífi. Dans-
inn hjá þeim er ólíkur dansi
innar. Það mun koma hljóð úr annara þjóða. Hann byggist
horni: að þetta sé skerðing á ehki á fögrum hreyfngum, né
frelsi einstaklingsins. Eg játa þvl- að hitla girndir manna
það. En svo spyr eg: Hvað mik- Hann hefir sýnilega á sér ein-
il skerðing er sú aðferð, sem hvern helgisvip
nú er viðhöfð? Til hvers er j Fbam undir 1800 tóku prest
stjórn kosin? Til að sjá um hag arnir þátt í dansinum. Og I
þjóðarinnar út á við og inn á vjSsum stöðum eru enn dansað-
við, mun verða svarað. Og þá jr “Féte-Dieu’’-dansar á föst
er fyrsta skilyrðið að g,era unnj^ gugj til lofs. Mörgum
henni það mögulegt. Og það er kann ag virðast það einkenni
aðeins með því, að taka burtu jegtt en þegar maður sér al
alt það, sem veldur töfum, eða vöruna hjá þeim sem dansa og
gerir stjórninni ómögulegt að hinum, sem horfa á, þá verður
stjórna alþjóð til blessunar. — manni það fljótt Ijóst, að í dans
Þar af leiðandi, ef það sannast inum er engin léttúð, heldur
dansspor milli klyppa, sem lagð
ir eru á jörðina (eða gólfið).
“Frandolen” er dans, sem
ungir menn stíga eingöngu og
löngum röðum. Þeim dansi
fylgir sá siður, að bundinn er
klútur þvert yfir andlit hvers
dansanda. — Skipa menn sér
svo í fylkingar, stíga fram,
mætast, snarsnúast hverjir um
aðra, “fara ’ keðju”, og er
>etta ekki ólíkt gömlu vikivök-
unum.
Meðan á föstunni stendur
(sérstaklega á “kjöthátíðinni”)
stíga ungir menn dans, er nefn-
ist “le danse de volants”. Eru
>eir í litklæðum og með blakt-
andi, mislit bönd utan á sér. Af
>ví dregur dansinn nafn. Menn-
irnir, sem dhnsa hafa prik eða
stafi í höndum, og slá þeim
saman eftir vissu hljómfalli.
Einn dans er þar merkilegur
að því leyti, að hann á sér sína
sögu hér á landi líka. Hjá Bösk-
um er hann kallaður “hænu-
dansinn”, en hjá oss, “að slá
köttinn úr tunnunni”. Hjá Bösk
um fer þessi dans fram á þann
hátt, að menn taka sér sverð
eða barefli í hönd. Á víðavang
er settur kassi með hænu í, og
er lítið op á lokinu, svo að hæn-
an getur stungið höfðinu upp
úr. Nú dansa ungu mennirnir
í kringum kassann. Hefir hver
sverð á lofti, og þeim, sem
tekst að höggva hausinn af
hænunni, þegar hún stingur
honum upp um gættina, er
sigurvegari.
Svo er það “galsdansinn.”
Þenna dans dansar Zamalzain.
Zamalzain er bezti dansmaður
inn. Hann er klæddur litklæð-
um og hefir nokkurskonar kór-
ónu á höfði. Um mjaðmir sér
ar æfingum þeirra og fara þær
venjulega fram á víðavangi,
eða þá í húsagörðum og innan-
húss. — Fari þær fram í
Ijúsagarði, er kveikt á kertum
sem stungið er í húsveggina í
kring. Bera þau daufa, gula
birtu yfir söfnuðinn, en þó nógu
bjart til þess, að kennari barn-
anna sjái alt er fram vindur, ög
geti stjórnað fótataki barnanna
hvernig þau eiga að bera fæt-
urnar, hvenær á að setja fjað-
urmagn í ristina, hvernig fót-
leggurinn á að mæta öklanum
o. s. frv. Utan við danssviðið
situr drengur og syngur hárri
röddu undir danslagið. Fatist
honum eða leikaranum, eða
dansmönnunum eða hljómsveit
inni, er fitjað upp á nýju, því
að þetta er alvara og þetta er
list.
Svo eru líka strengleikar Bask
anna — leikar, sem þeir sýna
hvar sem er, á þjóðvegum og
í þorpum, upp til fjalla og inst
til dala. Svipar þeim enn til
vikivakanna. Það eru þjóðkvæði
sungin og dönsuð.
í þjóðkvæði Baskanna er
mikinn fróðleik að sækja um
uppruna og samruna kvæða og
dansa. Mbl.
Amazing Plastic Leather
SaveM Every Fnmlly
Mnny DollarN
A blcssing ln
hard times—no
hammer, nails 1
dt pegs requir- 4
ed. Economy
Plaatle lieatlier—spreads
liké butter on bread,
hardens overnight, giv-
ing a water-proof, flex-
ible sole, adding months
of wear at small cost.
rebuilds heels, repairs
bers, auto tops, tires, etc.
one nlr-e, prlee per tln del. gl.OO.
KenoleN MhoeN mh low a» lOe.
Order direct.
ECONOMY SALES CO.
176A Markrt St., WinniprK. Man.
Dealers and agents wanted