Heimskringla - 02.03.1932, Blaðsíða 6

6. SEÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 2. MARZ 1932.
Á HASKA TÍMUM
Saga frá uppreisninni á Indlandi.
Eftir
George A. Henty
“Eg skil það jafnt og hann Adam gamli
hefði skilið það,” sVaraði Wilson.
“Nú, þá skal Richards skýra það,’’ sagði
doktorinn. “Hann hét okkur að hafa augun
opin!”
En Richards svaraði engu!
“Hvernig er þetta gert, Bathurst?” spurði
þá Isabel. “Mér sýnist það hreint og beint
kraftaverk!’’
“Eg skil ekki meira í því en hann Wil-
son, Miss Hannay. Eg hefi séð þenna leik oft,
en get með engu móti hugsað mér, hvernig
hann er gerður. Já, nú kemur hann með
körfuleikinn. Vertu alveg óhrædd þó þú heyr-
ir stúlkuna hljóða. Þú mátt vera viss um að
hún er ómeidd, því faðir hennar unnir henni
hugástum og vildi ekki snerta hár á höfði
hennar til að meiða hana.”
Rujub setti körfuna á jörðina og dóttir
hans steig upp í hana, og hyktist niður að
venju, en án þess að látast vera hrædd, eins
og þó er siður þessara leikenda. Þegar hér
var komið, sagði majórinn við Doolan, að
þeir skyldu ganga yfir til “drengjanna”, til
að halda í þá, ef á þyrfti að halda. Gat majór-
inn þess, að þegar hann hefði fyrst séð þenna
leik, hefði hann naumast getað ráðið sér, og
af því Wilson væri skapbráður, byggist hann
eins vel við, að hann réðist á töframanninn,
en sem yrði til þess, að hann reiddist og sýndi
ekk’i meira, en það væri leitt, því það væri
útlit fyrir að þetta yrði góð sýning, ef dæmt
væri af orðum Bathurst.
Undireins og töframaðurinn hafði látið
lokið yfir körfuna, fóru þau töframaðurinn
og stúlkan í körfunni að jagast, að virtist, og
jókst deilan þangað til Rujub virtist óður orð-
inn af bræði. Þreif hann þá upp langt og grant
sverð og rak það gegnum körfuna þrisvar eða
fjórum sinnum, alt að hjöltum. Stúlkan í
körfunni rak upp óskaplegt hljóð við fyrsta
lag, en síðan heyrðist ekkert. Svo óttaslegið
varð sumt af kvenfólkinu, að það rak upp
hljóð og stökk úr stólunum. Og fór, sem
majórinn gat til, að þeir “drengir’’ urðu óðir
og hefðu stokkið á Rujub, ef majórinn og
Doolan hefðu ekki haldið þeim.
“Vilt þú gera svo vel og opna körfuna?”
sagði Rujub ofur rólega við Mrs. Hunter. Og
af því hún hafði séð körfuleikinn áður, gekk
hún fram óhrædd og tók lokið af körfunni,
og sagði þá svo hátt, að allir máttu heyra:
“Karfan er tóm!” Tók þá Rujub körfuna og
hélt henni á lofti, hvolfdi henni og sneri alla
vega.
“Hvað í veröldinni varð af stúlkunni?’’
sagði Wilson yfirkominn. En um leið og hann
slepti orðinu, gekk Rabda með hægð fram á
sviðið og milli þeirra “drengjanna”. “Ja, nú
gengur yfir mig!" varð Wilson að orði. “Þessu
hefði eg ekki trúað, þó fimtíu manns hefðu
lagt sáluhjálpareið við að það væri satt.”
Og Wilson var svo lamaður, að hann gat
engu svarað, þegar doktorinn sagði hæðnis-
lega: “Við bíðum eftir útskýringum ykkar,
herrar mínir!”
“Viltu spyrja hann, majór, hvort hann
vilji sannfæra okkur um að stúlkan sé virki-
lega áþreifanleg?” spurði Richards. Majórinn
flutti spurninguna og var henni svarað á
þann veg, að Rabda gekk yfir til Richa^ds,
sem þegar rétti fram hendina og þreifaði á
henni.
Áhorfendurnir gerðust nú forvitnir mjög
og gátu margs til um, hvað næst yrði sýnt,
því þeir, sem áður höfðu séð töfrabrögð,
mintust þess, að leikir á borð við þessa höfðu
jafnan verið sýndir seinast, en nú voru þeir
sýndir fyrst, og mátti af því merkja, að þessi
maður var snillingur.
Næsti leikur var sá, er Rujub hafði sýnt
Bathurst áður, sá að Rabda sat á kybbinu,
er svo tognaði þangað til hún hvarf áhorf-
endunum upp í geiminn. Var sá leikur með
sömu ummerkjum og áður, að því einu und'
skildu, að eftír að Rabda hvarf upp yfir ljós-
hafið, var hún nú umkringd af ljósbláleitum
glampa, svo að hún sást greinilega. Þeír, sem
setið höfðu á pallinum komu nú fram á
brautina til þess að sjá betur, og stóð nú
allur hópurinn f kringum stöngina og í sex
feta fjarlægð — nær leyfði Rujub engum að
ganga. Hærra og hærra leið Rabda upp í
hvelfinguna, þangað til áhorfendunum virtist
hún mundi komin að minsta kosti hundrað og
fimtíu fet upp frá yfirborði jarðar. Þá slokn-
aði blái glampinn umhverfis hana og Rabda
hvarf sýn þeirra. Sló þá þöfn yfir hópinn, en
að mínútu liðinni kom efri endi stangarinn-
ar í ljós, en Rabda ekki. Að annari mínútu
liðinni var stöngin komin í sitt fyrra horf —
orðin að kybbinu, sem Rujub geymdi í börfu
sinni. Nú sagði enginn neitt. Þetta var alt svo
undarlegt, að það gat enginn komið upp orði
um stund.
Rujub sagði þá eitthvað við Mr. Hunter,
er hann svo útskýrði með þeim tilmælum, að
allir tækju sæti á pallinum.
“Þetta er markverður leikur,’’ sagði þá
doktorinn við Bathurst. “Eg hefi aldrei séð
hann leikinn þannig áður, en eg sá töframann
einu sinni kasta kaðli upp í loftið, og þar stóð
kaðallinn upp á endann og stífur eins og
stöngin sú áðan, en meðhjálpari töframanns-
ins klifraði upp kaðalinn og hvarf að síðusta
sjón minni, en rödd hans heyrðum við þar
uppi. Að lyktum kom kaðallinn í hendings-
kasti og lá í hrúgu á balanum, og rétt á eftir
kom drengurinn og gekk með hægð fram á
leiksviðið, eins og Rabda gerir núna. Það var
gert að kvöldi eins og nú, svo eg gat ekki
áttað mig á, hvernig sá maður byrjaði þann
leik.”
Rabda gekk nú fram á mitt sviðið og
staðnæmdist þar.
“Þið gerið svo vel og talið ekki neitt
meðan næsta sýning fer fram,” sagði Rujub.
“Það gæti verið háskalegt. Hafið augun á
jörðinni við fætur hennar.”
Augnabliki síðar bólaði á dökkri þústu á
balanum, þar sem Rabda stóð. Þetta, hvað
sem það var, leið upp úr jörðunni, og reis æ
hærra með öldumynduðum hreyfingum.
“Hamingjan góða! Það er kyrkislanga!”
hvíslaði doktorinn að Bathurst. Hvíslingar
fóru þá að verða almennar, en Rujub leit til
þeirra hvasseygður og veifaði hendinni sem
þagnarmerki. Ormurinn bylgjaði sig upp eftir
stúlkunni, þangað til haus hans reis miklu
hærra en höfuð hennar, og byrjaði þá að vefja
sig utan um hana, jafnharðan og hann færð-
ist upp úr jörðunni. Hélt ormurinn þannig á-
fram, þangað til hann hafði myndað fimm-
faldan hring utan um hana. Teygði hann þá
hausinn upp yfir höfuð hennar og hvæsti
hátt og illilega. Rétt á eftir byrjaði hann að
síga aftur niður í jörðina, og losnaði þá Rabda
smám saman úr vafningunum. Að lyktum var
haus ormsins einn eftir ofanjarðar, og augna-
bliki síðar var hann einnig horfinn, og balinn
heill eftir.
Það leið nú æði stund þangað til nokkur
fékk þrek til þess að hreyfa sig eða tala.
Það var doktorinn, sem fyrstur rauf þessa
djúpu þöfn.
“Þetta hefi eg aldrei séð áður!” mælti
hann; “en hérlendur héraðshöfðingi hefir sagt
mér frá þessum leik.’’
“Vilja herrar mínir sjá meira?” spurði
þá Rujub.
Þær dætur Hunters, Mrs. Rintoul og
ýmsar fleiri konur, vildu helzt ekki sjá meira,
en það var almenn löngun karlmannanna að
hann héldi áfram.
“Þetta vildi eg ekki missa fyrir nokkra
muni,” sagði doktorinn, og það væri blátt á-
fram brjálæði að neita að þiggja meira.
Endirinn varð sá að konurnar allar fóru
inn í húsið, nema Mrs. Hunter, Mrs. Doolan
og Isabel.
“Nú verðið þið öll að vera til annarar
handar við mig," sagði þá Rujub, “því það
sem eg sýni nú, sést aðeins frá einni hlið.’’
Að svo mæltu fór hann og kveikti eld með
viðarkolum, og er kolin voru komin í glóð,
skipaði hann að slökkva ljósin, svo að dimt
yrði á pallinum og fram af honum. Undireins
og þetta hafði verið gert, stökti hann dufti
nokkru á glæðurnar og lagði þegar upp hvíta
gufu.
“Nú skl eg sýna ykkur liðna tíð,” sagði
þá Rujub. “Hver vill sjá sína?”
Áhorfendusnir hikuðu við að gefa sig
fram. Doktorinn varð fyrstur til og sagði:
“Sýndu mér eitthvað af minni liðnu æfi.”
Var þá sem daufri ljósglætu brigði yfir
hvítu gufuna, og óx Ijóshringur þessi og varð
æ skýrari og bjartari. Og alt í einu kom fram
skýr og greinileg mynd í ljóshringnum.
Þar sást sjórinn. Á sjávarbakkanum stóð
einstakt íbúðarhús í garði allmiklum, og var
girðing umhverfis, en akbraut lá eftir bakk-
anum milli girðingarinnar og’ sjávarins. Eftir
litla stund gekk stúlkan fram að hliðinu á girð
ingunni, gekk út fyrir girðinguna og rendi
augunum eftir þjóðveginum, eins og væri hún
að líta eftir einhverju. Svo skýr var myndin,
að greinilega sást hver dráttur í andliti stúlk-
unnar og fellingar allar og rykkingar á bún-
ingi hennar. Doktornum brá svo við sýn þessa
að hann hrópaði upp yfir sig, en þá hvarf
myndin.
“Framtíðin!” kallaði þá Rujub, og um leið
kom fram önnur mynd, landsýn á Indlandi. —
Framundan var löng bein braut með hrfsskóg-
arflækju til beggja handa. Hindúi einn kom
eftir brautinni og nam staðar.
“Þetta ert þú, doktor!” sagði Mr. Hunter.
“Þú hefír stælt hérlendan búning og lit mæta
vel, en það ert þú sjálfur.”
Nærri því samtímis komu
karlmaður og kvenmaður
fram á brautina úr skógar-
flækjunni. Þau einnig voru
í Hindúabúningi.
“Þú og Miss Hannay!”
hvíslaði doktorinn í eyra
Bathursts, “í Hindúagervi og
með hörundið málað.”
Myndin hvarf á sama
augnabliki, og að því er
ráðið varð, hafði enginn þekt
þau nema doktorinn, og hann
sagði það svo lágt, að eng-
inn heyrði nema Bathurst
einn.
RofcinÍHood
FLOUR
ÓDÝRASTA MJÖLIÐ VEGNA ÞESS AÐ ÚR
ÞVf FÆST MEIRA BRAUÐ.

“Þetta er nóg, Rujub!”
sagði Bathurst, því hann fann, að Isabel hall-
aðist þéttings þungt að hendi hans, er hann
hafði látið hvíla á bakinu á stólnum, er hún
sat í. Honum datt því í hug að yfir hana
mundi hafa liðið.
“Vill einhver hleypa upp gluggatjöldun-
um,” hélt hann áfram. “Eg held þessar mynd-
ir hafi reynst meira en Miss Hannay þoldi."
Tjöldunum var undireins hleypt upp og
Mrs. Hunter kom út með ljós, og var þá dokt-
orinn að annast um Isabel.
sýndi okkur í gufunni upp af kolaglóðinni, eru
yfirgengilegar. Það væri auðgert að skilja í
þeim sýningum, ef myndunum hefði verið
varpað á hvítgráan gufustólpa með töfralukt,
en hér var ekki um neina töfralukt að ræða.
Rujub stóð rétt hjá mér og Rabda sat við
fætur hans. Eg athugaði þau bæði nákvæm-
lega og er sannfærður um að þau höfðu alls
engin áhöld, sem varpað gætu myndunum
á gufuna.”
“Þú hefir, vænti eg, kannast við fyrri
“Já, það hefir liðið yfir hana,’’ sagði
hann við Bathurst. “Berðu hana inn í húsið,
svo að hún rakni við þar, en ekki hér hjá
leiksviðinu.” Bathurst gerði svo, en doktor-
inn sneri þá máli sínu til hinna áhorfend-
anna: “Kveikið þið nú á lömpunum hérna úti
og látið þið konurnar og mig fást við það
að lífga Miss Hannay og hressa hana.”
Þegar búið var að kveikja á pallinum úti,
leyndi það sér ekklUað sjálfum karlmönnun-
um hafði fundist nóg um það, sem fyrir þá
bar.
“Jæja, mér hafði verið sagt, að þessi
maður væri nafnfrægur töframaður,” tók þá
Hunter til máls, “enda tekur þetta langt fram
öllu, sem eg hefi áður séð. Eg hefi heyrt hér-
lenda menn segja frá svona sýningum, en
það er sjaldgæft að Norðurálfumönnum auðn-
ist að sjá það.”
“Eg vil ekki þurfa að horfa á annað eins
aftur,’ ’sagði majórinn. “Það fer illa með
mann og kveikir allskonar efasemi. Eg er á
því að við þurfum að fá okkur ærlega kollu
fyrir nátthúfu í kvöld, til að styrkja taugarn-
ar. Eg játa fúslega, að eg er ekki betur á
mig kominn heldur en ungur drengur, sem
finst hann hafi séð vofu flögra um kirkju-
garð.’’
Það voru allir á sama máli og majórinn,
að það væri ekkert á móti því að fá “rétt
bragð’’ af taugastyrkjandi dropum, og innan
stundar komu svo þau efni og áhöld, sem
til þess þurfti.
“Ja, hvað segið þið félagar nú um þetta
alt?” spurði majórinn eftir að hafa tekið
ríflegt brennivínsstaup. “Eg hefði ímyndað
mér, að þið hafið breytt áliti ykkar eitthvað
dálítið á síðastliðnum tveimur tímbm.”
“Eg skal ekkert segja um Richard,”
svaraði Wilson; “en hvað mig snertir, skal
eg segja það hispurslaust, að mér finst eg
hljóta að vera meira en meðal flón. Eg sé
eftir að hafa talað eins og eg gerði í kvöld,
Bathurst, en afsökun mín er, að mér fanst
alveg óm^gulegt að trúa því, sem þú sagðir
um stúlkuna á stönginni og hvarf hennar
upp í dimt loftið, sérstaklega þegar hún kom
ekki niður aftur með stönginni. En eftir að
haí'a nú séð það, sem gerst hefir í kvöld,
neita eg ekki framar að trúa nokkurri töfra-
sögu um hérlenda menn.’’
“Það var rétt eðlilegt að þú værir van-
trúaður,’’ svaraði Bathurst. “Eg hefði verið
alveg eins og þú, hefði eg verið nýkominn
út hingað. Eg hefi sjálfur horft á margar
töfrasýningar, en þó er eg hissa á því, sem
okkur var sýnt í kvöld.”
í þessu kom doktorinn út aftur og sagði
að Miss Hannay væri búin að ná sér, og hélt
svo áfram:
myndina?” spurði Bathurst.
“Já, eg skyldi nú segja það! Myndin flutti
mig aftur í tímann sem svarar tuttugu og
fimm árum. Það var nákvæmlega rétt mynd
af litlu koti skamt frá Sidmouth á Englandi.
Stúlkan, sem sýnd var, var unnusta mín, og
giftumst við fjórum árum síðar. Það var æði
oft að eg sá hana standa þannig úti hjá hlið-
inu, þegar hún átti von á mér. Þá átti eg heima
í litlu gestgjafahúsi í þorpinu. Þegar eg sá
myndina, rifjaðist upp fyrir mér, að eg hafði
einmitt oft séð hana í svona búningi, en þvi
hafði eg þó gleymt fyrir langalöngu. Hefði eg
verið að hugsa um eitthvað í sambandi við
þetta núna í kvöld, finst mér að eg hefði ein-
hvern veginn getað gert mér grein fyrir,
hvernig Rujub fór að framleiða myndina —
að hann hefði þá getað séð, hvað mér bjó í
huga, og síðan beitt einhverju dularafli til að
framleiða þannig mynd af hugsunum míhum,
því þó eg skilji það ekki sjálfur, skil eg þó,
að til geti veriö öfl, er geri manni mögulegt
að sjá, hvað í annars huga býr. Alt slíkt er
leyndardómur, sem við skiljum ekkert í, þó
vel geti verið að ýms þvílík dularöfl náttúr-
unnar verði mönnum kunn.orðin eftir hundr-
að ár. En það var langt frá því að eg væri
nokkuð að hugsa í þessa átt, eða nokkuð sér-
stakt, þegar eg sagði honum að sýna mína
liðnu tíð. Ég átti von á að hann sýndi eitt-
hvað, sem liðið er, og sem eg mundi kannast
við, en hugur minn komst ekki nær nokkru
ákveðnu atriði en það.
"Hin myndin var alveg eins undarleg,.
doktor,” sagði þá Doolan. “Það varst virki-
lega þú, sem þar varst í Hindúabúningi. Og
mér sýndist hinn maðurinn vera hann Bath-
urst, — á ferð með hérlendri stúlku, rétt.eins
og hann væri að strjúka með hana! Hvernig í
veröldinni á maður að skilja það?”
“Það er held eg þýðingarlaust að böggl-
ast við að ráða þá gátu,” sagði doktorium.
“Það er engin vissa fyrir að sú mynd reynist
rétt. Eg veit svo mikið, að eg hefi enga tik
hneigingu til að apa Hindúa í lit eða búningi,
þó hugsanlegt sé ,að eg kynni að gera það,
ef þörf krefðist. Það er nóg af öðru til að
undrast yfir. Eg hefi oft séð bæði mangó og
körfuleikinn, og skil báða jafnvel og þegar
eg sá þá fyrst. Uppstigningarleikurinn gengur
yfir mig í hvert sinn og eg sé hann, en voða-
legastur er slönguleikurinn.”
“Heldurðu að þar hafi verið virkileg
kyrkislanga, doktor?”
“Eg læt það ósagt, Richards. Allar hreyf-
ingar voru í fylsta máta eðlilegar. Eg gat auk-
heldur séð rifjahylkið í orminum, þegar hann
var að vefja sig utan um stúlkuna. Eg sá
líka tungu hans titra, þegar hann teygði haus-
“Mig undrar ekki, þó að liði yfir hana,
majór. Eg hefi held eg séð margvíslegri
töfraleiki en nokkur annar hvítur maður á
Indlandi, og er þess vegna enginn viðvaning-
ur, en eg skal játa, að það fór hrollur um
mig í kvöld, sérstaklega þegar að sýnd var
þessi voðalega kyrkislanga. Uppstigningarleik-
inn hefi eg séð áður, en hvaða öflum beitt
er til að framkvæma hann, skil eg ekki frem-
ur en hvítvoðungur. Myndirnar, sem hann
inn upp og hvæsti. Undir almennum kringum-
stæðum mundi eg vilja leggja eið út á að þetta
hefði verið virkilegur ormur, en eins og nú er
ástatt, vildi eg ekki láta uppi ákveðið álit mitt
á nokkrum hlut í sambandi við þessa sýn-
ingu.”
“Það er líklega ekki til neins að spyrja
töframanninn sjáJfan um neitt af þessu?”
sagði einhver.